Είπατε
Κύριε Στο σώμα
Να μάθει
Το όχι
Και μόνο κάποτε
Να λέει
Το ναι
Σπάνια
Κι είπατ’ ακόμα
Πως είναι
Σπουδαίο
Το όχι
Μεγάλο τόσο
Που μονάχα
Η αιωνιότητα
Μπορεί να
Το χωράει
Και πως
Το ναι
Είν’ ασήμαντο
Μια συλλαβή μικρό
Χωράει
Σε μια μέρα μέσα
Μια μέρα
Βιαστική
Περαστική
Μέρα.
Όμως
Κύριε
Δεν είπατε τίποτε
Στο σώμα
Για την νύχτα
Την νύχτα
Κύριε
Που το σώμα
Την περνάει
Μοναχό του.
υπέροχο κύριε! στο έχω ξαναπεί ότι σε προτιμώ σε τέτοια κείμενα ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θυμίζουν πάντα κάτι από καβάφη!
Καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι συγκινητικό και γεμάτο παράπονο..
Ευχαριστώ, tovenito - αλλά μη υπερβάλλουμε κιόλας!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Πάντως, κοίτα... κι εγώ με προτιμώ σ' αυτά, αλλά δεν βγαίνουν πάντα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Το ένα φέρνει τ' άλλο, Ηφ.! περνάω παραπονεμένο λούκι γενικά, αλλά θα μου περάσει - ελπίζω!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαπα!! Και το διάβασα και βράδυ και είναι ώρες δύσκολες αυτές... I like πάντως.. Πολύ..:-)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρεσε , μου αρεσε πολυ!!!! Παραπονεμενο Λουκι??? Χμ!!! Θα σε ανακρινω!! Εχεις να λες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήouf, periergo to mood autes tis meres, ontws :-) :-*
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μενα μαρεσε, ποιητης μα φαινεται κι απο τις φωτογραφιες σου οτι εισαι ενας ποιητης
ΑπάντησηΔιαγραφήEυαισθητο και ειλικρινες οπως θα πρεπει να ειναι οι στιγμες εξομολογησης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο βραδυ, Αστεροειδη! :)
Σώμα μόνο ψάχνει, παίζει :-D
ΑπάντησηΔιαγραφή