tag:blogger.com,1999:blog-43921674502620843802024-03-13T06:29:25.631+02:00A S T E R O I DThe SequelJohn D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.comBlogger352125tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-48275756865758769982021-07-03T14:48:00.004+03:002021-07-03T14:48:37.907+03:00"DIG!" - Jazz from the guts<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xHz4TRzSylI/YOBCpM45h_I/AAAAAAAARFA/Jlx2EGaLfzoy8Jy9-M_E3YmrxV5on19jQCLcBGAsYHQ/s2048/dig-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-xHz4TRzSylI/YOBCpM45h_I/AAAAAAAARFA/Jlx2EGaLfzoy8Jy9-M_E3YmrxV5on19jQCLcBGAsYHQ/w533-h300/dig-1.jpg" width="533" /></a></div><br /> Στον βαθμό που δεχόμαστε ότι η μουσική σύνθεση - κι ακόμα περισσότερο η μουσική εκτέλεση - είναι, πέραν όλων των άλλων, ένας διάλογος των μουσικών μεταξύ τους, ένας διάλογος των μουσικών τους οργάνων, αυτό ισχύει εμφανέστερα και καταφανέστερα για το μουσικό ιδίωμα της Jazz. <p></p><p>Για τους λάτρεις του ιδιώματος, η Jazz είναι η πιο σημαντική νεώτερη μουσική έκφραση, η απόλυτη καλλιτεχνική συνεισφορά της Αμερικής στην σύγχρονη κουλτούρα. Σε ένα συμβολικότερο επίπεδο, όμως, η Jazz είναι σίγουρα η απελευθέρωση των μουσικών και της μουσικής, ο δημιουργικός αυτοσχεδιασμός επί σκηνής, η αποθέωση του δημοκρατικού καλλιτεχνικού διαλόγου.</p><p>Είτε ξεκινούν από μια πρωτότυπη σύνθεση είτε βαδίζουν πάνω στα χνάρια μιας μελωδίας, παλιάς ή νέας, γνωστής ή λιγότερο γνωστής, από το ίδιο ή από άλλο μουσικό ιδίωμα, αυτό, που πρωτίστως κάνουν οι δεξιοτέχνες της Jazz κάθε φορά που καταπιάνονται με μια δική τους εκτέλεση είναι να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Και αυτό κάνουν ελεύθερα, χωρίς εγκλωβισμούς σε μανιέρες, χωρίς ξεπατικωσούρες , χωρίς ασφυκτικούς περιορισμούς στην έκφραση. </p><p>Όσοι από μας ως γενιά προερχόμαστε από μια ιστορική της Ελληνικής μουσικής περίοδο, όπου ήταν σχεδόν σχήμα οξύμωρο κι αντίφαση εν τοις όροις ο όρος "Έλληνας τζαζίστας", δεν παύουμε να εκπλησσόμαστε και να αγαλλιάζουμε κάθε φορά που διαπιστώνουμε πως η Jazz έχει πια ριζώσει στην χώρα μας, πως βγαίνουν μπροστά συνεχώς όλο και περισσότεροι νέοι δεξιοτέχνες, πως γεννιούνται και βρίσκουν ουσιαστική ανταπόκριση φρέσκα και σημαντικά εγχειρήματα. </p><p>Τέτοιο είναι και το "DIG!", τόλμημα δύο νέων μουσικών, του κιθαρίστα Dennis Pol - κατά κόσμον Διονύση Πολυγένη - και του κοντραμπασίστα Κίμωνα Καρούτζου. Κατά το μεγαλύτερο μέρος, με μόνο τα δύο τους βασικά έγχορδα, προτείνουν 8 νέες αναγνώσεις ξένων συνθέσεων και από μία δική τους. Κι έχουμε έτσι στα χέρια μας μια τελικά τολμηρή μουσική έκφραση και μιαν άρτια παραγωγή, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από άλλες πολυπρόσωπες ερμηνείες των standards και των λιγότερο standards. Το ζεύγος των μουσικών γνωρίζουν το υλικό τους, εμπιστεύονται το εκφραστικό τους μέσο και κυριαρχούν στο μουσικό αποτέλεσμα. </p><p>Ο ήχος τους δικαιώνει τις προσεγγίσεις τους, δικαιώνει κι όσους τους παρακολουθούν. Τα όργανα διαλέγονται μεταξύ τους αβίαστα, ελεύθερα, ζωντανά. Όπως συμβαίνει σε κάθε γνήσιο και καλοπροαίρετο διάλογο, μέσα από ξεκάθαρα επιχειρήματα, αντικρούσεις, εντάσεις ή υποχωρήσεις, μοιάζει σαν άλλοτε να επικρατεί η θέση του ενός κι άλλοτε η θέση του άλλου κι άλλοτε πάλι να συναντώνται σε κοινό έδαφος. Αφού, πρώτα, ψάχνουν και ψάχνονται, αφού ανησυχούν αεικίνητοι και εφευρετικοί, βρίσκουν νέα μονοπάτια για την μουσική, την μελωδία, την εκφραστικότητα.</p><p>Η εταιρεία, που στήριξε το εγχείρημα, η "Gut String Records" μπορεί, νομίζω, να αισθάνεται ήσυχη και δικαιωμένη. Ο δίσκος συνολικά αποτελεί αυθεντική Jazz, πεμπτουσία Jazz, από τα τρίσβαθα και τον πυρήνα της μουσικής ψυχής των δύο νέων. Jazz from the guts, κυριολεκτικά! Τίποτε λιγότερο και ίσως πολλά περισσότερα - για τα οποία κι ανυπομονούμε να τους δούμε live στο Jazzet Cafe , στο Χαϊδάρι, απόψε, 3 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ - στην πρώτη, αν δεν κάνω λάθος, ζωντανή παρουσίαση του "DIG!" τους. </p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-EoOLc46qkAU/YOBMkS5M99I/AAAAAAAARFI/UZeP_93AbMkfUibgfn-OfqqaolhpcU3wwCLcBGAsYHQ/s960/204914399_281151116956633_6335192856353982429_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="251" src="https://1.bp.blogspot.com/-EoOLc46qkAU/YOBMkS5M99I/AAAAAAAARFI/UZeP_93AbMkfUibgfn-OfqqaolhpcU3wwCLcBGAsYHQ/w446-h251/204914399_281151116956633_6335192856353982429_n.jpg" width="446" /></a></div><br /> <p></p>John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-3872657903352382502021-06-23T13:58:00.006+03:002021-06-23T14:05:38.627+03:00"Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ" - στις φυλλωσιές της Καισαριανής<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6mXS5mFj7Go/YNMPObX29GI/AAAAAAAAQ-o/3oUFLk2NP5UMsXzcig2f-lApavbAzbHOgCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7693-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="243" src="https://1.bp.blogspot.com/-6mXS5mFj7Go/YNMPObX29GI/AAAAAAAAQ-o/3oUFLk2NP5UMsXzcig2f-lApavbAzbHOgCLcBGAsYHQ/w389-h243/_JDC7693-1.jpg" width="389" /></a></div><p> "Ο ραφτάκος των λέξεων", ένα εμπνευσμένο παραμύθι του Αντώνη Παπαθεοδούλου, κάνει εδώ και καιρό θεατρική καριέρα ανά την Ελλάδα - και πολύ καλά κάνει!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-AOOfNHo_kVw/YNMPm7-W3xI/AAAAAAAAQ-4/_swXz_8SnJUNuOYqHIR0rCsKhhwmUUoHACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7601.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-AOOfNHo_kVw/YNMPm7-W3xI/AAAAAAAAQ-4/_swXz_8SnJUNuOYqHIR0rCsKhhwmUUoHACLcBGAsYHQ/s320/_JDC7601.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Bpt8dYRPv_o/YNMPmXdnpgI/AAAAAAAAQ-w/hzReUtUIsnsQM4WO51ZHtSWrIJVhZouVQCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7691.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-Bpt8dYRPv_o/YNMPmXdnpgI/AAAAAAAAQ-w/hzReUtUIsnsQM4WO51ZHtSWrIJVhZouVQCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7691.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-B2lFrTR-U3E/YNMPmp3hPZI/AAAAAAAAQ-0/yG-klUeH-RUlRQNfNAwA_Dhou4QR1pDnwCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7712.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-B2lFrTR-U3E/YNMPmp3hPZI/AAAAAAAAQ-0/yG-klUeH-RUlRQNfNAwA_Dhou4QR1pDnwCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7712.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Σε μιάν εποχή σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας της "βιτρίνας" και της εικόνας, ο "ραφτάκος" επιχειρεί να περάσει στα παιδιά το μήνυμα ότι η ουσία δεν βρίσκεται στην επιφάνεια, στην ρηχότητα, στο πλασάρισμα του κενού για γεμάτο. Η αλήθεια κρύβεται στην ούγια των γνήσιων συναισθημάτων, στα λόγια εκείνα, που πηγάζουν από την καρδιά και ζεσταίνουν τους ανθρώπους, διαμορφώνουν χαρακτήρες, τρέφουν σχέσεις ζωής, σχέσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης. Με τέτοια υφάσματα παλιοκαιρίσια κι ανθεκτικά, δροσερά στην κάψα του Καλοκαιριού, ζεστά στο κρύο του Χειμώνα, ράβει ο ραφτάκος του παραμυθιού, ώσπου τον βάζει στο περιθώριο η μόδα της pret-a-porter και ιλουστρασιόν ζωής. Ωστόσο, όπως και στην πραγματική ζωή το νοιώσαμε στο πετσί μας, έτσι και στο παραμύθι, αυτή η μόδα δεν είναι φτιαγμένη για να κρατάει πολύ, δεν αντέχουν τα "υφάσματά" της, ξεφτίζουν τα ρούχα της, ξηλώνονται στις ραφές, μπάζουν από παντού - και τότε δεν μπορεί παρά να σημάνει πάλι η ώρα του ραφτάκου, αν είναι να σωθεί η παρτίδα.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-n9_r6XYaMJw/YNMQAhYtJKI/AAAAAAAAQ_E/QFfbfRCdaAEIMnrrJiqY-IplNdz3lYfZgCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7707.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-n9_r6XYaMJw/YNMQAhYtJKI/AAAAAAAAQ_E/QFfbfRCdaAEIMnrrJiqY-IplNdz3lYfZgCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7707.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MX4MARMTyJo/YNMQAxPjJaI/AAAAAAAAQ_M/hxy2EkknWGEHuQC12neXEwRTSNIOPWP0gCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7723.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-MX4MARMTyJo/YNMQAxPjJaI/AAAAAAAAQ_M/hxy2EkknWGEHuQC12neXEwRTSNIOPWP0gCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7723.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xZlOSvs_C1s/YNMQAvV3ugI/AAAAAAAAQ_I/Qf3d3WwnnTgUczWXB7USn978q_ckV_e4ACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7743.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-xZlOSvs_C1s/YNMQAvV3ugI/AAAAAAAAQ_I/Qf3d3WwnnTgUczWXB7USn978q_ckV_e4ACLcBGAsYHQ/s320/_JDC7743.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Η Θεατρική Ομάδα "ΜΙΚΡΟΣ ΝΟΤΟΣ" και τρεις νέοι άνθρωποι, ό Νίκος Αξιώτης, ο Δημήτρης Γιαννής και η Αγγελική Παναγιωτοπούλου περιοδεύουν τις μέρες αυτές, παρουσιάζοντας επί σκηνής την θεατρική διασκευή του παραμυθιού, μέσα από ένα στέρεο κείμενο, που η σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβάρα απογειώνει σε μια γοργή παράσταση, κατάλληλη για παιδιά μεν, αλλά πιθανότατα εξ ίσου διδακτική για τους ενήλικους συνοδούς τους. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ESnTu3TKiyA/YNMQSs6uAhI/AAAAAAAAQ_c/8I09Cj6rYTkQX6ABp7J4APte_1oOWybAQCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7840.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-ESnTu3TKiyA/YNMQSs6uAhI/AAAAAAAAQ_c/8I09Cj6rYTkQX6ABp7J4APte_1oOWybAQCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7840.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-69fFiAbBSaQ/YNMQSqS2JSI/AAAAAAAAQ_g/GxlecYmlQZo33M3HY2qcVXTQ3pncn1vJQCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7849.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-69fFiAbBSaQ/YNMQSqS2JSI/AAAAAAAAQ_g/GxlecYmlQZo33M3HY2qcVXTQ3pncn1vJQCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7849.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο στην εκδοχή της παράστασης, που παρακολούθησα, ήταν το ότι δεν παρουσιάσθηκε σε θεατρική σκηνή, αλλά σε ένα μικρό "ξέφωτο" - αυτοσχέδιο θεατράκι - πίσω από τον μαντρότοιχο της Μονής Καισαριανής. Χωρίς θεατρικούς φωτισμούς, χωρίς μικρόφωνα, κλιματισμούς και ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, χωρίς καλώδια και κονσόλες, χωρίς σκηνικά. Ζωντανή μουσική, κυρίως από την κιθάρα του Δημήτρη Γιαννή, τραγούδι το ίδιο ζωντανό από το τρίο των εξαιρετικών ηθοποιών, φυσικό σκηνικό από τον πέτρινο τοίχο της Μονής, τα δέντρα και τις φυλλωσιές του δάσους της Καισαριανής, δροσιά από την ανάσα τους. Όλα φυσικά κι ατόφια εδώ. Φυσικό φως, φυσικές φωνές, φυσικό αεράκι. Όλα στο μέτρο του ανθρώπου!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ROQMYL9oLL4/YNMQo6dOTwI/AAAAAAAAQ_s/lEGIHz4lVEEsLCJibvL39_2K9xqcamqzgCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7398.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-ROQMYL9oLL4/YNMQo6dOTwI/AAAAAAAAQ_s/lEGIHz4lVEEsLCJibvL39_2K9xqcamqzgCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7398.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Στις συνθήκες αυτές, οι ηθοποιοί πρέπει να σκάψουν βαθιά μέσα τους και να αξιοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις, όλα τους τα εκφραστικά μέσα και την σκευή, με την οποία προσέρχονται μπροστά στο δύσκολο παιδικό κοινό, που ενστικτωδώς, δίχως διαμεσολάβηση, ξεχωρίζει το ψεγάδι και του γυρνάει την πλάτη. </p><p>Μετρημένος, όπως αρμόζει στον σοβαρό, παραδοσιακό τεχνίτη, που ξέρει τα πώς και τα γιατί της δουλειάς του, ο Νίκος Αξιώτης. Δύναμη εξισορροπητική, γέφυρα μεταξύ των καταστάσεων και των εξελίξεων. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-IHCWTpMvVaQ/YNMQ0TZfSGI/AAAAAAAAQ_w/qEu6eLNO-dkf4L2VvUJYE2Rq4T8ZzL6SQCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC8017.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-IHCWTpMvVaQ/YNMQ0TZfSGI/AAAAAAAAQ_w/qEu6eLNO-dkf4L2VvUJYE2Rq4T8ZzL6SQCLcBGAsYHQ/s320/_JDC8017.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ox98Wjbj3Hw/YNMQ0Uh6f4I/AAAAAAAAQ_4/yaFmw-XynIAlGbbnOB2b0vUoZJwEMPvPgCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC8129.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ox98Wjbj3Hw/YNMQ0Uh6f4I/AAAAAAAAQ_4/yaFmw-XynIAlGbbnOB2b0vUoZJwEMPvPgCLcBGAsYHQ/s320/_JDC8129.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2CAOdC5fpf0/YNMQ0Z7wxaI/AAAAAAAAQ_0/Q6f3RRwVGL4rLjqbtQ-DOzJ60nR29OQ8QCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC8187.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-2CAOdC5fpf0/YNMQ0Z7wxaI/AAAAAAAAQ_0/Q6f3RRwVGL4rLjqbtQ-DOzJ60nR29OQ8QCLcBGAsYHQ/s320/_JDC8187.jpg" width="320" /></a></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pAws8lRc3Zk/YNMToKj_94I/AAAAAAAARBc/h0PsFuLmvJA7Lwyyz-pdxohq1rtJVo8ygCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7959.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-pAws8lRc3Zk/YNMToKj_94I/AAAAAAAARBc/h0PsFuLmvJA7Lwyyz-pdxohq1rtJVo8ygCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7959.jpg" width="320" /></a></div><div><br /></div><div>Μάστορας της εκφραστικής και καίριας γκριμάτσας ο Δημήτρης Γιαννής, εκτονώνεται και εκτονώνει με επιδεξιότητα και αποτελεσματικότητα. Υπογραμμίζει καταστάσεις διακριτικά, χωρίς να εκβιάζει το γέλιο των θεατών, χωρίς να επισκιάζει τους συνεργάτες του.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aLhFoZ8TZDQ/YNMRLGVgBMI/AAAAAAAARAM/Ob18i3le4FcPMEdrorwNBfUrnxxvYmFAwCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7738.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1065" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-aLhFoZ8TZDQ/YNMRLGVgBMI/AAAAAAAARAM/Ob18i3le4FcPMEdrorwNBfUrnxxvYmFAwCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7738.jpg" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ina5ap7sVXc/YNMRLEPCvdI/AAAAAAAARAQ/QGlIX2kl5tsbhXcVPfNnKpRJSnSkBpbWgCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7879.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ina5ap7sVXc/YNMRLEPCvdI/AAAAAAAARAQ/QGlIX2kl5tsbhXcVPfNnKpRJSnSkBpbWgCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7879.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-u6R5pK87lWw/YNMRLOJv8OI/AAAAAAAARAI/fG7COKeg0gMBZ5BxVa2RJS5_v1kUfRlLACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7897.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1065" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-u6R5pK87lWw/YNMRLOJv8OI/AAAAAAAARAI/fG7COKeg0gMBZ5BxVa2RJS5_v1kUfRlLACLcBGAsYHQ/s320/_JDC7897.jpg" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-r1cNhdNG2Vs/YNMRL4J46yI/AAAAAAAARAU/y_7vGHEWcIgArYpUGZp5136pNRgXMFFOQCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7921.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-r1cNhdNG2Vs/YNMRL4J46yI/AAAAAAAARAU/y_7vGHEWcIgArYpUGZp5136pNRgXMFFOQCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7921.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Φώτα ολόφωτα ολόκληρη, η Αγγελική Παναγιωτοπούλου. Λεπτεπίλεπτη παρουσία, με χαρακτηριστική άνεση εκφράσεων και αλλαγής διάθεσης μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, πειστική στην εξωστρέφεια όσο και στην εσωστρέφεια, στην χαρά και στην θλίψη.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-GcMILOyhDeY/YNMRkS_i75I/AAAAAAAARAo/mU3l7DteHDIKbB4bj5tJJjJRmUZGofYnACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7778.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-GcMILOyhDeY/YNMRkS_i75I/AAAAAAAARAo/mU3l7DteHDIKbB4bj5tJJjJRmUZGofYnACLcBGAsYHQ/s320/_JDC7778.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-k8Nq1FLH44w/YNMRkhIFWDI/AAAAAAAARAs/buDd2o3KAyAMVAb_5GM5J1nSG9rGUnJYwCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7788.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-k8Nq1FLH44w/YNMRkhIFWDI/AAAAAAAARAs/buDd2o3KAyAMVAb_5GM5J1nSG9rGUnJYwCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7788.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mbMtprGSk8Q/YNMRkeCrqlI/AAAAAAAARAk/7VDpnBLBIEgKBB7Wd_BgG2wsGnvMruJ1QCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC8085.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-mbMtprGSk8Q/YNMRkeCrqlI/AAAAAAAARAk/7VDpnBLBIEgKBB7Wd_BgG2wsGnvMruJ1QCLcBGAsYHQ/s320/_JDC8085.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-4xl9xCJbits/YNMR0cvI6eI/AAAAAAAARA4/12Q6fYgD0-8heJzYm_HtF-5jT9w9RPB9wCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC8099.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-4xl9xCJbits/YNMR0cvI6eI/AAAAAAAARA4/12Q6fYgD0-8heJzYm_HtF-5jT9w9RPB9wCLcBGAsYHQ/s320/_JDC8099.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Αεικίνητοι όλοι στην διάρκεια των 70 λεπτών της παράστασης, χειρίζονται άνετα το κείμενο και, με μόνο σύμμαχο την έντονη χρωματική πανδαισία των κοστουμιών, που τα αλλάζουν αποτελεσματικά και με αξιοθαύμαστη ταχύτητα, καταφέρνουν να μας πείσουν, μικρούς και μεγάλους, πως μια φυσική εξιστόρηση σε φυσικό περιβάλλον δεν έχει ανάγκη ούτε από την τεχνολογία ούτε κι από άλλα φτιασίδια για να φτάσει στον αποδέκτη της - και να καρπίσει στην ώρα της!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-YWzx2Dc9tjw/YNMSSlBn09I/AAAAAAAARBE/DAwXwZJnslYGM6ciAK1kkDix3Fe8b2e4wCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7519.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-YWzx2Dc9tjw/YNMSSlBn09I/AAAAAAAARBE/DAwXwZJnslYGM6ciAK1kkDix3Fe8b2e4wCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7519.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WZNJ2gBv4Fs/YNMSS8b8yHI/AAAAAAAARBI/vmJ6jZnd0DsqI0O-2TdZee27jCYwnxLzACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7883.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-WZNJ2gBv4Fs/YNMSS8b8yHI/AAAAAAAARBI/vmJ6jZnd0DsqI0O-2TdZee27jCYwnxLzACLcBGAsYHQ/s320/_JDC7883.jpg" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aXyvMddzrXY/YNMSSQHDrMI/AAAAAAAARBA/pZu_lGsTPpQ3_pv8e0JPKG_tzJuBGsC2QCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC8072.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-aXyvMddzrXY/YNMSSQHDrMI/AAAAAAAARBA/pZu_lGsTPpQ3_pv8e0JPKG_tzJuBGsC2QCLcBGAsYHQ/s320/_JDC8072.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Μπορεί, λοιπόν, να πήραμε, μπορεί να μην πήραμε κάποιου είδους μάθημα από την τελευταία δεκαετία απομυθοποίησης του lifestyle, αποδόμησης των παλιών τρόπων, "disillusionment". Αν, όμως, έχουμε παιδιά, πάμε μαζί τους στον "Ραφτάκο" του ΜΙΚΡΟΥ ΝΟΤΟΥ, για να σιγουρευτούμε πως τουλάχιστον τα παιδιά θα πάρουν το μάθημα κι ίσως να τα κάνουν όλα λίγο καλύτερα από μας! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WajQNNs2eg0/YNMTAM8g_XI/AAAAAAAARBU/d8e32pNpBL8dE4cUOMy1t46cPOPqRbp6gCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7670.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" src="https://1.bp.blogspot.com/-WajQNNs2eg0/YNMTAM8g_XI/AAAAAAAARBU/d8e32pNpBL8dE4cUOMy1t46cPOPqRbp6gCLcBGAsYHQ/s320/_JDC7670.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-RE3SNVaCVNE/YNMVeJx6ZbI/AAAAAAAARBs/wsR68aLSx4QCuNbnqJTAlYzQ5WQEvR75gCLcBGAsYHQ/s1772/IMG_4771.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1772" data-original-width="1284" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-RE3SNVaCVNE/YNMVeJx6ZbI/AAAAAAAARBs/wsR68aLSx4QCuNbnqJTAlYzQ5WQEvR75gCLcBGAsYHQ/s320/IMG_4771.jpg" /></a></div><br /><div><br /></div>John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-21686410618789202492020-02-18T16:31:00.000+02:002020-02-18T16:43:05.220+02:00"... ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΝ" - προφανώς! Στο Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Z21iJ6J5iuE/Xkvx3E5l6ZI/AAAAAAAAQLo/stJ_JUN32pkUbWEdLf0r6VhUkbWrbSeMQCEwYBhgL/s1600/82973130_150648879716010_7249470321051303936_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="697" data-original-width="960" height="290" src="https://1.bp.blogspot.com/-Z21iJ6J5iuE/Xkvx3E5l6ZI/AAAAAAAAQLo/stJ_JUN32pkUbWEdLf0r6VhUkbWrbSeMQCEwYBhgL/s400/82973130_150648879716010_7249470321051303936_o.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η μελαγχολία, που βαραίνει τα Κυριακάτικα βράδυα ούτε συστάσεις χρειάζεται ούτε επεξηγήσεις. Διεξόδους χρειάζεται - όπως, ας πούμε, μια θεατρική πρόταση με γερές δόσεις Δαλιανίδειας αισθητικής και θεότρελλων καταστάσεων, a la 60s και 70s. Δόσεις, που μια νεανική παρέα προσάρμοσε ανερυθρίαστα στα δικά μας extra χύμα χρόνια. Και μας τις σερβίρει αφτιασίδωτες κάθε Κυριακή βράδυ στις 9, στο θέατρο Αλκμήνη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-vhelhRJBQN8/Xkug38IXq7I/AAAAAAAAQLA/kRnA84n4_G8cOAW4DBxR0kj4LnRurxSZgCLcBGAsYHQ/s1600/10067588.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-vhelhRJBQN8/Xkug38IXq7I/AAAAAAAAQLA/kRnA84n4_G8cOAW4DBxR0kj4LnRurxSZgCLcBGAsYHQ/s400/10067588.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Το "... Και μετά ερωτεύτηκαν" γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Τόλη Παπαδημητρίου, με την συνδρομή του Μάνου τσότρα στο κείμενο. Όταν η Κέλλυ εγκαταλείπεται από τον Μάκη, πέφτει σε μαύρη απελπισία. Για να προλάβει τα οικογενειακά δράματα, πιέζει, με την βοήθεια και της παρέας της, τον απρόθυμο Φοίβο, έναν άνεργο ηθοποιό, να παραστήσει τον φίλο της μπροστά στην Κρίστη, την ερωτικά δραστήρια μητέρα της, που καταφθάνει για επίσκεψη με τον δικό της νεαρό εραστή Κόκο. Το ότι στο τέλος οι δύο διστακτικοί "ψευδο-εραστές" θα ερωτευθούν στ' αλήθεια ο ένας τον άλλο είναι το προφανές και αναμενόμενο. Το όχι και τόσο προφανές και αναμενόμενο, όμως, είναι το τι θα συμβεί στο πριν. Και σ' αυτό το πριν συμβαίνουν μύρια όσα, όλα φαντασμαγορικά, όλα χύμα!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xgNWzhotYS4/Xkvx3JIZZmI/AAAAAAAAQLk/zeKZXkALAwYv_nlz12f4ULVcdiW1p-UVwCEwYBhgL/s1600/IMG-2059_452x640.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="452" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-xgNWzhotYS4/Xkvx3JIZZmI/AAAAAAAAQLk/zeKZXkALAwYv_nlz12f4ULVcdiW1p-UVwCEwYBhgL/s400/IMG-2059_452x640.jpg" width="282" /></a></div>
<br />
<br />
Σε ένα πολύχρωμο κι ευφάνταστο σκηνικό, οι θεατές, σε διαρκή κατάσταση έκπληξης, με δυσκολία προλαβαίνουν να παρακολουθήσουν τις συνεχείς ανατροπές της πλοκής και τους 7 χαρακτήρες, που, μέσα από αυτές τις ανατροπές χτίζονται όλο και πιο ξεκαρδιστικά, αποκαλύπτονται μεταφορικά. Κάποιοι αποκαλύπτονται και κυριολεκτικά - με μέτρο, βέβαια, αλλά μέχρι δακρύων απολαυστικά.<br />
Η γραμμή του Τόλη Παπαδημητρίου ως σκηνοθέτη ακολουθεί εύλογα το πνεύμα του ίδιου ως συγγραφέα. Επιβάλλει γοργούς ρυθμούς και αξιοποιεί την αίσθηση του timing των ηθοποιών, προκειμένου να βρει τον στόχο του και να λειτουργήσει θεατρικά ο καταιγισμός από ατάκες, που δεν παύουν να εκτοξεύουν οι χαρακτήρες. Την καίρια εκφορά του λόγου συμπληρώνει το "σωματικό θέατρο", που έχει αποσπάσει ο Παπαδημητρίου από τους ηθοποιούς του. Πλούσια γλώσσα σώματος και κινησιολογία επί σκηνής προσθέτουν την δική τους νότα στους ρυθμούς της παράστασης, στο ανάγλυφο των χαρακτήρων και στο συνολικό κωμικό αποτέλεσμα. <br />
Θα σταθώ, ωστόσο, σε ακόμη δυό-τρία χαρακτηριστικά στοιχεία του ανεβάσματος: στα σύντομα εμβόλιμα χορευτικά στιγμιότυπα, που, πέρα από το κωμικό τους στοιχείο, δίνουν, με ευρηματικό τρόπο, στον προσεκτικό θεατή περισσότερα στοιχεία για τους χαρακτήρες, στην εξ ίσου χορευτική αλλαγή των σκηνικών ανάμεσα στα επί μέρους επεισόδια, στα έντονα χρώματα και στους συνδυασμούς χρωμάτων των ενδυμασιών, που παραπέμπουν σε περασμένες δεκαετίες χίπικης ανεμελιάς, αλλά, ταυτόχρονα, λειτουργούν και ως χαρακτηρολογικά στοιχεία των ρόλων. Και, τέλος, στα freeze frames, τα tableauχ vivants, που έρχονται σε καίρια σημεία, υπογραμμίζοντας κι αυτά με την σειρά τους τις εκλεκτικές συγγένειες με μερικά από τα πιο κλασικά μιούζικαλ του Δαλιανίδη. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-mQITSq7nfps/Xkvx39ejpwI/AAAAAAAAQLs/NntaNE6xglQFk5K613ZM2WTkD5oG_-xKACEwYBhgL/s1600/kaimeta1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="679" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-mQITSq7nfps/Xkvx39ejpwI/AAAAAAAAQLs/NntaNE6xglQFk5K613ZM2WTkD5oG_-xKACEwYBhgL/s400/kaimeta1.jpg" width="282" /></a></div>
<br />
<br />
Από άποψη υποκριτικής, όλοι οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται στην σκηνοθετική γραμμή επάξια.<br />
Ο Γιάννης Βασιλώττος ανταποκρίνεται πλήρως στην προσωπικότητα του Φοίβου. Σε αντιστοιχία με τον χαρακτήρα, παραμένει ο μόνος ντυμένος με ρούχα, που δεν φωνάζουν, σε γήινα και σκούρα χρώματα. Ο Βασιλώττος εκφράζει πειστικά και αποτελεσματικά τον άτολμο, διστακτικό, αμήχανο, νεαρό, που βρίσκεται ξαφνικά στο επίκεντρο καταστάσεων, που τον ξεπερνούν. Συγκρατημένος, έκπληκτος, έξω από τα νερά του, σταδιακά εξελίσσεται, χαλαρώνει, παραδίδεται στον παραλογισμό των δρώμενων και της παρέας, αφήνεται στην ωρίμανση των αισθημάτων του για την Κέλλυ, κι ας μην τα περίμενε.<br />
Ο Γιάννης Σέπε, απολαυστικός στον αβανταδόρικο ρόλο του ερωτύλου και πάντα "ετοιμοπόλεμου" Κόκο, διατρέχει έξοχα με όλο του το είναι και, κυρίως, με το σωματικό του θέατρο, την πλήρη γκάμα του πρόθυμου και εύκολου εραστή, του (παρ)ορμητικού, polyamorous και δίχως ενδοιασμούς αρσενικού. Ό,τι και να κάνει στο μέλλον ο Σέπε, ο θεατής θα τον θυμάται για πολύ καιρό στον graphic ρόλο του Κόκο!<br />
Ο Σπύρος Κατσιάνος ενσαρκώνει χωρίς περιττές και κουραστικές ακρότητες, αλλά πάντα με το δέον νάζι, τον ρόλο του ροζουλί gay Σίμωνα, που, μέχρι να γίνει ο σταρ των ονείρων του, σκηνοθετεί τον περίγυρο, ανακατεύεται σε όλα, είτε πρέπει είτε δεν πρέπει, έχει πάντα μια λύση για κάθε πρόβλημα ή και το αντίστροφο.<br />
Σε έναν ρόλο, που μας επιφυλάσσει την τελευταία, απροσδόκητη και πιο γουστόζικη ανατροπή της πλοκής, εμφανίζεται ο Ρήγας Σκεπετάρης, που αφήνει για λίγο στην άκρη την ανοδική μουσική του πορεία και εκπλήσσει με την προσαρμογή του και την ερμηνευτική του απόδοση στο σανίδι του θεάτρου. Ευκίνητος, άνετος και χαλαρός, ξεχωρίζει σε έναν κόντρα ρόλο - για όσους έχουν παρακολουθήσει την καλλιτεχνική του πορεία και προσωπικότητα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yoc5ARwBKRI/Xkvx4LZUcnI/AAAAAAAAQLw/KGYVvWXjTp8M94rOhd-TML5Hqm95htzEgCEwYBhgL/s1600/kaimeta2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="679" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-yoc5ARwBKRI/Xkvx4LZUcnI/AAAAAAAAQLw/KGYVvWXjTp8M94rOhd-TML5Hqm95htzEgCEwYBhgL/s400/kaimeta2.jpg" width="282" /></a></div>
<br />
<br />
Η Ελένη Μαστρολέοντος (a.k.a. Ελένη Μαστρολέων) ζωντανεύει με χάρη τον ρόλο της αρχικά καταθλιπτικής κι απελπισμένης Κέλλυ, που όσο πιο πολύ εκπλήσσεται από τα καμώματα της ασυμμάζευτης μάνας της ή τις εκκεντρικότητες του ρηξικέλευθου Σίμωνα τόσο πιο πολύ προσαρμόζεται και κάνει παιχνίδι - μέχρι που έρχεται η ώρα της αλήθειας, σε σχέση με τα αισθήματά της για τον Φοίβο. Τότε ξαναβρίσκει τον μαζεμένο εαυτό της. Κάτι στο οποίο οι δύο νεαροί ερωτευμένοι ταιριάζουν έτσι κι αλλιώς! <br />
Η Γραμματική Γκόρου ξεχειλίζει από ασυγκράτητο ερωτισμό στον ρόλο της juicy μάνας. Είναι αυτούσια η μάνα, που όλοι ή, τέλος πάντων, οι πιο προχωρημένοι, θα θέλαμε σίγουρα! Έχει το παρουσιαστικό και την κορμοστασιά για τον χαρακτήρα, τα ατέλειωτα πόδια, αλλά και την χάρη των μελετημένα προκλητικών κινήσεων, που ξεσηκώνουν τα αρσενικά γύρω της.<br />
Απαραίτητη και κινητήρια δύναμη όλης αυτής της μηχανής, μαζί με τον πληθωρικό Σίμωνα, η Κυρά-Τούλα, η οικιακή βοηθός της Κέλλυ, σβούρα κι ανακατωσούρα, με μπρίο και επιλεγμένα στοιχεία από την σταθερή κινηματογραφική περσόνα της αιώνιας υπηρέτριας του Ελληνικού κινηματογράφου, Δέσποινας Στυλιανοπούλου, αλλά πολύ πιο τολμηρή και οπωσδήποτε ερωτική. Σώζει καταστάσεις και το γλεντάει. Ακόμα και στο βασίλειο της κουζίνας της. Εξαιρετική στον ρόλο η Ελένη Βρακά, αποδεικνύεται αβίαστα και της κουζίνας και του σαλονιού! <br />
Συμπερασματικά, το "... Και μετά ερωτεύτηκαν" ξεκινάει από τα βασικά στοιχεία μιας απλής ερωτικής ιστορίας, μιας βασικής ίντριγκας. Ο Παπαδημητρίου, όμως, ξέρει να τα περάσει συγγραφικά και σκηνοθετικά από μια ξέφρενη προσέγγιση, γλεντζέδικη, παρεΐστικη, αλλά με ειρμό και με συνοχή. Με ήρωες, που κλείνουν ακατάπαυστα το μάτι στους θεατές. Ο Παπαδημητρίου ξεσηκώνει δημιουργικά κάποια στοιχεία από την ποπ κουλτούρα και την χρυσή περίοδο του Ελληνικού μιούζικαλ, στήνει ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι κωμικών χαρακτήρων και καταστάσεων, εγγυάται ένα ευχάριστο δίωρο. Που αλλάζει ακόμη και το πιο μελαγχολικό Κυριακάτικο βράδυ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YsWUoMsCLeE/Xkvx2-ajyhI/AAAAAAAAQLg/mIsbLomK71oHTrPPCKaOz9cA9TVz5XFyACEwYBhgL/s1600/81916256_2931674150198482_1260363444410908672_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="955" data-original-width="960" height="318" src="https://1.bp.blogspot.com/-YsWUoMsCLeE/Xkvx2-ajyhI/AAAAAAAAQLg/mIsbLomK71oHTrPPCKaOz9cA9TVz5XFyACEwYBhgL/s320/81916256_2931674150198482_1260363444410908672_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Και στα δικά μας!<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-4435009768949553402020-02-12T18:07:00.002+02:002020-02-14T12:39:26.258+02:00Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ - στο FAUST"Άφησέ με νάρθω μαζί σου..."<br />
Η πιο γνωστή φράση της <a href="http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C132/638/4102,18803/index_1_02.html" target="_blank">"Σονάτας του σεληνόφωτος"</a>, μια σπαρακτική επωδός, που επανέρχεται σε διάφορα σημεία του δημοφιλέστερου και πιο οικείου ποιητικού μονόλογου του Γιάννη Ρίτσου. Μια επωδός που όσο πάει να αποφορτίσει τον δραματικό λόγο της Γυναίκας με τα μαύρα, άλλο τόσο στοιχειώνει όλους εμάς, καθώς βουλιάζουμε λέξη - λέξη, στίχο - στίχο, στην ανυπόφορη, μισοσκότεινη, καθημερινότητά της.<br />
Η "Σονάτα του σεληνόφωτος" - Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1956 - αποτελεί μέρος της Συλλογής "ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ" και είναι ένα από τα εμβληματικότερα ποιήματα του Ρίτσου και της Νεοελληνικής ποίησης γενικότερα. Τα "υποδόρια" θεατρικά της στοιχεία και ο ρέων λόγος του ποιητή, αυτή τούτη η τολμηρή σύλληψη της συνεύρεσης δύο διαμετρικά αντίθετων προσώπων σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, συνετέλεσαν ώστε ο μονόλογος να υπερβεί τα όρια της ποίησης και να γίνει με την πάροδο του χρόνου έργο ρεπερτορίου και αναφοράς, στο οποίο έχουν δοκιμασθεί ηθοποιοί, σκηνοθέτες και συνθέτες. Με διαφορετικές αναγνώσεις, διαφορετικές ερμηνείες και διαφορετικές προσεγγίσεις κάθε φορά, αλλά με την παράξενη γοητεία του πρωτότυπου κειμένου να παραμένει πάντα σταθερή παράμετρος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-kUOhCCAE40Q/XkQfBCMuYdI/AAAAAAAAQJg/sXBbRw5NVBoC0bbW8GCLPcZLf7hDJhvSgCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC3979.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-kUOhCCAE40Q/XkQfBCMuYdI/AAAAAAAAQJg/sXBbRw5NVBoC0bbW8GCLPcZLf7hDJhvSgCLcBGAsYHQ/s400/_JDC3979.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η πιο πρόσφατη προσέγγιση του έργου ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο FAUST της οδού Αθηναΐδος από τον Σταμάτη Πακάκη, με την Μαρία Τζανουκάκη στον ρόλο της Γυναίκας με τα μαύρα και τον Τάσο Χρυσόπουλο στον ρόλο του Νέου. Ο Πακάκης ευθύς εξ αρχής ξεκαθαρίζει ότι καταθέτει μια νέα πρόταση, μιαν ανάγνωση του ποιήματος, που αξιοποιεί τα θεατρικά του στοιχεία και δημιουργεί σκηνική δράση, χωρίς, ωστόσο, να παρέμβει ούτε κατ' ελάχιστον στο πρωτότυπο.<br />
Εκκινεί, φυσικά, από την θέση του αναγνώστη. Δεν ταυτίζεται με κανένα από τα δύο πρόσωπα του έργου. Ούτε με την Γυναίκα ούτε με τον Νέο. Παρακολουθεί την εξέλιξη ως τρίτος. Εξακριβώνει τις πληροφορίες του ποιητή για τον κύριο χαρακτήρα, αλλά διερωτάται για τον Νέο. Ποιός είναι, τι είναι, από πού έρχεται, ποιά τα κίνητρά του. Και, κυρίως, τι κάνει όσο η Γυναίκα μιλάει. Από το σημείο αυτό δίνει την θέση του στον σκηνοθέτη Πακάκη. Κι αρχίζει να ψάχνει, να βρίσκει, να χτίζει τον χαρακτήρα του "αδικημένου" ως σήμερα Νέου, ο οποίος, εκτός από βουβός, όπως τον θέλει ο ποιητής, παραμένει κατά κανόνα στις παραστάσεις είτε ανύπαρκτος είτε αόρατος είτε, στην καλύτερη περίπτωση, διακοσμητικός και αμήχανος. Κι αυτό είναι κάτι, που δεν είναι βέβαιο ότι το ήθελε ο Ρίτσος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Wk8GBKcWoAU/XkQe-hOGWzI/AAAAAAAAQJM/JHTL-etfWUwt8NocbhhbwNIyKb3z1PbAgCEwYBhgL/s1600/_JDC3805.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Wk8GBKcWoAU/XkQe-hOGWzI/AAAAAAAAQJM/JHTL-etfWUwt8NocbhhbwNIyKb3z1PbAgCEwYBhgL/s400/_JDC3805.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/--KuixZONzqQ/XkQe8zkr3TI/AAAAAAAAQI8/mazNU8q45hMnlnBSs7to1ozvhn0Jl9xhwCEwYBhgL/s1600/_JDC3762.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/--KuixZONzqQ/XkQe8zkr3TI/AAAAAAAAQI8/mazNU8q45hMnlnBSs7to1ozvhn0Jl9xhwCEwYBhgL/s400/_JDC3762.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<a href="https://fragilemag.gr/sonata-tou-selinofotos-giannis-ritsos/" target="_blank"><b>Νεώτερες μαρτυρίες και τεκμήρια</b></a> στα κατάλοιπα του ποιητή υποδεικνύουν ότι ο Ρίτσος εμπνεύσθηκε την Γυναίκα με τα μαύρα, ακόμη και το σκηνικό της "Σονάτας" από την Ζωή Καρέλλη, αδελφή του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, και ποιήτρια όντως "θρησκευτικής πνοής" της Σχολής διανοουμένων της Θεσσαλονίκης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SHsbVhSBd7g/XkQfAPFQfqI/AAAAAAAAQKE/So06_N9sdnA-QPR_wVbJQrawRttc_ECnwCEwYBhgL/s1600/_JDC3957.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-SHsbVhSBd7g/XkQfAPFQfqI/AAAAAAAAQKE/So06_N9sdnA-QPR_wVbJQrawRttc_ECnwCEwYBhgL/s400/_JDC3957.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Η Γυναίκα με τα μαύρα της "Σονάτας" είναι ποιήτρια, προχωρημένης ηλικίας, θρήσκα, στερημένη, μόνη, ανέραστη, απεγνωσμένη. Φεύγει, έχει κιόλας φύγει, η ζωή της, θολώνουν οι αναμνήσεις, κιτρινίζουν οι φωτογραφίες, καταρρέει το σπίτι της, διαλύονται, αν ποτέ υπήρχαν, οι παλιές βεβαιότητες, ξεκαρφώνονται οι παλιές σταθερές. Δεν έχει πια χρόνο για καινούριες. Μέσα από την περιγραφή του Ρίτσου και τα λόγια, που βάζει στο στόμα της, αυτά περίπου είναι τα δομικά στοιχεία του χαρακτήρα της Γυναίκας, που απέδωσε με συγκαλυμμένο ερωτισμό η <a href="https://www.youtube.com/watch?v=r_DcCnX5OXY&t=7s" target="_blank"><b>Μελίνα Μερκούρη</b></a>, με μιαν ορισμένη αυτοπεποίθηση η <a href="https://www.youtube.com/watch?v=JAeSmyHulNQ&t=75s" target="_blank"><b>Νόνικα Γαληνέα</b></a>, με κάποιαν αυταρέσκεια η <a href="https://www.youtube.com/watch?v=rMuu9Fern08" target="_blank"><b>Κατερίνα Διδασκάλου</b></a>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-LcvLYL185Uc/XkQe-ai3siI/AAAAAAAAQJ8/fXLbvUvXvaoiRYJbz1acnaHe5EsRHUkwACEwYBhgL/s1600/_JDC3801.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-LcvLYL185Uc/XkQe-ai3siI/AAAAAAAAQJ8/fXLbvUvXvaoiRYJbz1acnaHe5EsRHUkwACEwYBhgL/s400/_JDC3801.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-MemXQoSdubE/XkQfAqzqjuI/AAAAAAAAQKI/0Pfn9liUSzoPOjkpjxrcQbDkiko0QiZKACEwYBhgL/s1600/_JDC3961.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-MemXQoSdubE/XkQfAqzqjuI/AAAAAAAAQKI/0Pfn9liUSzoPOjkpjxrcQbDkiko0QiZKACEwYBhgL/s400/_JDC3961.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Για τον Νέο οι άμεσες πληροφορίες, που δίνει ο Ρίτσος, είναι λιγότερες. Και μάλλον υπαινικτικές. Υπάρχει στην πραγματικότητα ή είναι πλάσμα της φαντασίας της; Ένας φανταστικός φίλος, εφευρημένος για να κυλάνε πιο απαλά κάτι δύσκολα βράδυα; Δεν φαίνεται νάχει ιδιαίτερη σημασία, στον βαθμό που ο Νέος είναι, τέλος πάντων, αφορμή κι αιτία για τον λόγο της Γυναίκας. Εμείς έτσι κι αλλιώς τον κάνουμε εικόνα στην ακμή του. Ανήκει στην εργατική τάξη, που, έστω κι ανομολόγητα, ασκεί σχεδόν πάντα κάποιου είδους γοητεία στην αστική τάξη και πιο πολύ στην παρακμασμένη αστική τάξη. Είναι ασφαλώς ωραίος, ρωμαλέος, αποπνέει αυτοπεποίθηση κι εκείνη την ιδιαίτερη, την κάποτε ωραία, αυθάδεια της νεότητας, της ανωριμότητας. Δεν χαριεντίζεται, δεν λικνίζεται πέρα δώθε. Διανύει την ηλικιακή περίοδο των προσδοκιών. Με το ένστικτο πλάθει όνειρα, με τα μπράτσα του χτίζει το μέλλον. Ο Νέος έχει μέλλον την ώρα που, στον αντίποδα, η Γυναίκα παρά μόνο παρελθόν. Κι αυτό χτισμένο με ματαιώσεις, με διαψεύσεις, με αποτυχίες απ' αυτές, που ονομάζουμε σοφία, πικρή σοφία, της ζωής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GgkytuUrdLI/XkQe97ZdTRI/AAAAAAAAQKM/3dapcHWt8mY2KuWp8j_3CcAKHDqByD3gwCEwYBhgL/s1600/_JDC3795.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-GgkytuUrdLI/XkQe97ZdTRI/AAAAAAAAQKM/3dapcHWt8mY2KuWp8j_3CcAKHDqByD3gwCEwYBhgL/s400/_JDC3795.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wEEKf3gIQ3I/XkQe-JS3GzI/AAAAAAAAQKQ/3jzE1GnBO-sx3r8T0au0trBAisJ5fI-rwCEwYBhgL/s1600/_JDC3797.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-wEEKf3gIQ3I/XkQe-JS3GzI/AAAAAAAAQKQ/3jzE1GnBO-sx3r8T0au0trBAisJ5fI-rwCEwYBhgL/s400/_JDC3797.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Δύο κόσμοι απέναντι. Δυό άνθρωποι αντίκρυ. Ψάχνουν τα πατήματά τους. Η Γυναίκα με οδηγό την βεβαιότητα της φθοράς, ο Νέος με οδηγό την ψευδαίσθηση της αφθαρσίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yPVkG4NRrt4/XkQfBrexPyI/AAAAAAAAQKI/zNmIpvPDNFIFyswvyW8vf6AaEnzhZ7rpACEwYBhgL/s1600/_JDC4236.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-yPVkG4NRrt4/XkQfBrexPyI/AAAAAAAAQKI/zNmIpvPDNFIFyswvyW8vf6AaEnzhZ7rpACEwYBhgL/s400/_JDC4236.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η πρώτη πρόκληση, στην οποία ανταπεξέρχεται ο Πακάκης, είναι η συμπλήρωση, το χτίσιμο, του χαρακτήρα του Νέου. Η επικέντρωση στον Νέο γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία των ανεβασμάτων της "Σονάτας". Στον βουβό Νέο, που πολλοί - όλοι! - έχουν αδίκως παραβλέψει και προσπεράσει, ο σκηνοθέτης διαβλέπει μια προσωπικότητα με την δική της δυναμική, έναν θεατρικό παράγοντα με την δική του θέση στην σκηνή, στην πλοκή. Όχι, δεν μιλάει, αφού έτσι τον θέλει ο ποιητής. Αλλά υπάρχει! Υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις και στις φράσεις, γεμίζει με τα βλέμματα του και τις χειρονομίες του τα μικρά κενά μεταξύ των "στροφών" του ποιήματος. Προκαλεί τον λόγο, γεννά αισθήματα κι αισθήσεις, ωθεί την δράση. Και την αντίδραση!<br />
Υπολανθάνει μεταξύ της Γυναίκας και του Νέου ένας ερωτισμός; Ώς ένα βαθμό οπωσδήποτε... Κι αυτό τους ενώνει ή τους χωρίζει; Ερωτηματικό! Αλλά ο Πακάκης δεν στέκεται εκεί, δεν περιορίζει σ' αυτό το πεδίο την ανάπτυξη των χαρακτήρων του Ρίτσου, αφού ούτε κι ο ποιητής δεν μένει αποκλειστικά εκεί. Αντίθετα, στήνοντας σταδιακά την περσόνα του Νέου, ανοίγει το πεδίο όλο και πιο πολύ, με κάθε επί μέρους στροφή του ποιήματος που την ανάγει σκηνικό επεισόδιο. Κι έτσι κάνει τότε αυθεντικό κι αποτελεσματικό θέατρο πάνω στην δυναμική δύο τροχιών που, αντί νάναι παράλληλες κι ασύμπτωτες, αυτές διασταυρώνονται. Και σπιθίζουν!<br />
Στο σημείο αυτό εντοπίζεται η δεύτερη και μάλλον κύρια πρόκληση, στην οποία ανταπεξέρχεται επιτυχώς η σκηνοθεσία. Ανεξάρτητα από την διαχρονική γοητεία και αξία της "Σονάτας", κάθε νέο ανέβασμα πρέπει νάχει λόγο και αιτία, κάθε νέα πρόταση πρέπει να έχει κάτι καινούριο να συνεισφέρει ή να αναδείξει. Ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται ότι τον πυρήνα της "Σονάτας" διατρέχουν σε διαρκή αντίστιξη κρίσιμα αντιθετικά σχήματα, αλληλοσυγκρουόμενοι δυϊσμοί, αλληλεπιδρώντα δίπολα: φως-σκοτάδι, άσπρο-μαύρο, φθορά-αφθαρσία, ζωή-θάνατος, νιάτα-γηρατειά, μοναξιά-συντροφικότητα, ερωτισμός-παρθενία, εργατική τάξη-αστική τάξη, άνδρας-γυναίκα, πόθος-καταστολή, ελευθερία-υποτέλεια. Μέσα από αυτά τα αιώνια δίπολα και τους συμβολισμούς τους, την τριβή τους, τις συγκρούσεις τους, τις αλληλεπιδράσεις τους, ο Ρίτσος περνάει μηνύματα και προτάγματα, που θεωρούσε μείζονα και κεντρικά για το άτομο, την κοινωνία, την τέχνη. Κι αν ο Πακάκης, με την νεωτερική του πρόταση, έρχεται και τα αναδεικνύει ανάγλυφα, είναι επειδή, 60 χρόνια μετά, παραμένουν μείζονα και κεντρικά! <br />
<br />
Η παράσταση στο Faust, όμως, δεν ευτύχησε μόνον στην στόχευση, αλλά και στην διανομή. Σημαντικό είναι πως αντλήθηκαν στοιχεία απ' ευθείας από τις "σκηνικές οδηγίες" του Ρίτσου, για να βρεθούν τα πρόσωπα με το κατάλληλο physique, με ερμηνευτικό βάθος, με δυνατότητες να διδαχθούν και να αφομοιώσουν την ακριβή γλώσσα του σώματος, για την ολοκλήρωση του ποιητικού λόγου επί σκηνής, σύμφωνα με το όραμα του σκηνοθέτη.<br />
<br />
Η Μαρία Τζανουκάκη, ευάλωτη, τρωτή, μελαγχολική, είναι το πρόσωπο της ήττας σε μια μάχη, που δεν δόθηκε ποτέ, η εικόνα του πόνου για επιλογές, που δεν έγιναν, για μια ζωή, που δεν βιώθηκε, που ξέφτισε από την αχρησία, όχι από κατάχρηση. Μαύρα ρούχα, σκιές ολόγυρα, σκιές μέσα της. Και μια καρδιά, που δεν ασπρίζει! Κουρασμένη πια, κάθεται πάντα "στα γόνατα τα Θεού", αντί στα γόνατα του Νέου, η Γυναίκα με τα μαύρα. Ηθελημένα ματαιωμένη, συνειδητά διαψευσμένη, ευγνώμων για το τίποτε, με το οποίο πορεύθηκε και στο οποίο κατέληξε. Σαν μια αρκούδα, που δεν της έμεινε παρά ο αρκουδιάρης, για να γαντζωθεί πάνω του. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uM5QcWeQLW8/XkQfCWL6Y2I/AAAAAAAAQKU/ZTXDOKxHdNcKo52yXUympTGtl1lTCVNFwCEwYBhgL/s1600/_JDC4282.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-uM5QcWeQLW8/XkQfCWL6Y2I/AAAAAAAAQKU/ZTXDOKxHdNcKo52yXUympTGtl1lTCVNFwCEwYBhgL/s400/_JDC4282.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-J5gfJAYDaTE/XkQfCWwe2wI/AAAAAAAAQKQ/Go_-7lBoP0Q7i9DYksFjJT_s_80ECEcVQCEwYBhgL/s1600/_JDC4287.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-J5gfJAYDaTE/XkQfCWwe2wI/AAAAAAAAQKQ/Go_-7lBoP0Q7i9DYksFjJT_s_80ECEcVQCEwYBhgL/s400/_JDC4287.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Τάσος Χρυσόπουλος, με μια κατ' εξοχήν σωματική ερμηνεία, μια πλούσια γλώσσα σώματος, είναι η ίδια η ζωή. Στίβει την πέτρα, πατάει εδώ και τρίζει η γη ώς πέρα, χτυπάει παλαμάκια και χορεύει το σύμπαν. Μπορεί και πιάνει την ζωή απ' τα μαλλιά, μπορεί και παίζει τις γυναίκες, όλων των ηλικιών τις γυναίκες. Περιποιητικός κι αβρός την μια στιγμή, συγκρουσιακός, βίαιος, την άλλη. Χειριστικός. Ξέρει απ' αυτά ο Νέος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-fc_BLR-ypqo/XkQfBMFjIRI/AAAAAAAAQKE/Q5o7TFG26lkvPT2h2OKebjFqsYp8IyocwCEwYBhgL/s1600/_JDC4073.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-fc_BLR-ypqo/XkQfBMFjIRI/AAAAAAAAQKE/Q5o7TFG26lkvPT2h2OKebjFqsYp8IyocwCEwYBhgL/s400/_JDC4073.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Owdd_2R0HCQ/XkQe-42CY5I/AAAAAAAAQKA/PQ4tLfXXapkvxseZpN9qYUoXSBQHQ5z6QCEwYBhgL/s1600/_JDC3813.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Owdd_2R0HCQ/XkQe-42CY5I/AAAAAAAAQKA/PQ4tLfXXapkvxseZpN9qYUoXSBQHQ5z6QCEwYBhgL/s400/_JDC3813.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Σε ένα διακειμενικό κλείσιμο του ματιού, ο Νέος σβήνει ένα-ένα, τα κατά Καβάφη κεριά. Το κάνει τελετουργικά, σχεδόν ηδονικά. Είναι στην ηλικία, που σβήνει ακόμα τα κεριά των άλλων, όχι τα δικά του, όχι δα! Και φεύγει, ξέρει να φεύγει, φεύγει έγκαιρα, πριν σβήσει το τελευταίο... <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_0wNKEvXhIE/XkQe_Rk6wRI/AAAAAAAAQKQ/NtpI323xGXgsoUG6a2rt1pSEdQdiitJ-ACEwYBhgL/s1600/_JDC3825.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-_0wNKEvXhIE/XkQe_Rk6wRI/AAAAAAAAQKQ/NtpI323xGXgsoUG6a2rt1pSEdQdiitJ-ACEwYBhgL/s400/_JDC3825.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
"Άφησέ με νάρθω μαζί σου..."<br />
Ο Νέος δεν θα την αφήσει. Δεν θα την ενθαρρύνει ούτε θα την παροτρύνει να πάει μαζί του.<br />
Αλλά κι εκείνη, η Γυναίκα με τα μαύρα, δεν θα το τολμήσει. Πάλι δεν θα το τολμήσει. Ούτε αυτό ούτε κι ο,τιδήποτε άλλο... Όπως πάντα!<br />
<br />
<br />
<b>Η παράσταση "Η Σονάτα του σεληνόφωτος", σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη, κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου στο FAUST, στις 9 το βράδυ. </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Uvp5oW5ywIo/XkOwn5-FRMI/AAAAAAAAQIo/sX8ouDrHFPggPzSe7I6QaeMu9A6bD-S2QCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_3848.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1068" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-Uvp5oW5ywIo/XkOwn5-FRMI/AAAAAAAAQIo/sX8ouDrHFPggPzSe7I6QaeMu9A6bD-S2QCLcBGAsYHQ/s400/IMG_3848.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<br />John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-52127336315245242112020-02-10T19:23:00.003+02:002020-02-10T19:23:55.854+02:00POETRY CABARET από την Ομάδα PIANO FATALE<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zAWjii6PXAQ/XkGP5t5UThI/AAAAAAAAQIQ/b0OTidXfFl8Qqe_ZqiSHDTDFPHdUpQmpQCEwYBhgL/s1600/_JDC3490.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-zAWjii6PXAQ/XkGP5t5UThI/AAAAAAAAQIQ/b0OTidXfFl8Qqe_ZqiSHDTDFPHdUpQmpQCEwYBhgL/s400/_JDC3490.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το "καμπαρέ" ως κατηγορία νυχτερινής διασκέδασης έχει τις ρίζες του στο Παρίσι του τέλους του 19ου αιώνα. Δημοφιλής συνδυασμός θεάτρου, χορού, τραγουδιού και μουσικής, με τους θαμώνες να παρακολουθούν από το τραπέζι τους, δεν άργησε να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες με την ίδια επιτυχία, να διαφοροποιηθεί από άποψη περιεχομένου και στόχευσης, να συνδεθεί με την νύχτα στην ευρεία της έννοια: την νύχτα ως ατμόσφαιρα, την νύχτα ως πλέγμα δραστηριοτήτων όχι πάντα νόμιμων και θεμιτών, την νύχτα ως μυστηριακή υπόσχεση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_hl93ZOXFU8/XkGP28jS7uI/AAAAAAAAQII/KdcTIx7OEiwBPWJafKFEvHww0NPc-hd-gCEwYBhgL/s1600/_JDC3395.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1026" data-original-width="1600" height="256" src="https://1.bp.blogspot.com/-_hl93ZOXFU8/XkGP28jS7uI/AAAAAAAAQII/KdcTIx7OEiwBPWJafKFEvHww0NPc-hd-gCEwYBhgL/s400/_JDC3395.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rfHF4g1bzhQ/XkGP6TgaRNI/AAAAAAAAQIM/m9w5WcJ2ZdIRjNI0L7IKeiribNdyMEHAwCEwYBhgL/s1600/_JDC3499.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-rfHF4g1bzhQ/XkGP6TgaRNI/AAAAAAAAQIM/m9w5WcJ2ZdIRjNI0L7IKeiribNdyMEHAwCEwYBhgL/s400/_JDC3499.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Δεν είναι πια πολλοί εκείνοι, που μπορούν να καυχηθούν ότι γνώρισαν την Αθηναϊκή άνθηση των καμπαρέ στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Ωστόσο, όλοι μας λίγο-πολύ είμαστε σε θέση να ανασυνθέσουμε την ατμόσφαιρά τους σε μια κατά βάσιν ασπρόμαυρη εκδοχή, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην συλλογική μας συνείδηση μέσα από τις κλασικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου ή τις νουβέλες του Γιάννη Μαρή... Και να φαντασθούμε μισοσκότεινους χώρους περί την Πλατεία Συντάγματος ή την Φωκίωνος Νέγρη, κυρίους με σμόκιν και παπιγιόν, κυρίες με απαστράπτοντα νυχτερινά φορέματα, μισοάδεια μπουκάλια από ουίσκυ και σαμπάνιες, καπνό από τσιγάρα και πούρα, κορίτσια με αισθησιακά (μη) ντυσίματα στην σκηνή, τραγουδιστές με πιθανόν λίγη, αλλά πάντα αισθησιακή, φωνή.<br />
Πιο πρόσφατα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Γιώργος Μαρίνος άντλησε στοιχεία από την γενική ιδέα των καμπαρέ και ανανέωσε στα καθ' ημάς το είδος με την προσωπικότητά του, με το απαράμιλλο στυλ του, αλλά και με την πλάστιγγα του περιεχομένου να γέρνει προς την πλευρά μιας αιχμηρής κοινωνικοπολιτικής σάτιρας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-9NopUIAux0Q/XkGP2yrKi6I/AAAAAAAAQIE/pA-6kUU1ZyUTpuBXAQKj_5YqpaQ9gysJQCEwYBhgL/s1600/_JDC3381.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-9NopUIAux0Q/XkGP2yrKi6I/AAAAAAAAQIE/pA-6kUU1ZyUTpuBXAQKj_5YqpaQ9gysJQCEwYBhgL/s400/_JDC3381.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4rPcgSkNKwE/XkGP29YMKQI/AAAAAAAAQIA/4ZY8DTh8NsYTGzpjpglITNiMrNHGgpmBQCEwYBhgL/s1600/_JDC3387.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-4rPcgSkNKwE/XkGP29YMKQI/AAAAAAAAQIA/4ZY8DTh8NsYTGzpjpglITNiMrNHGgpmBQCEwYBhgL/s400/_JDC3387.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7TEAm4vXZbg/XkGP7S2N6aI/AAAAAAAAQH0/8skFptMINQouCf18UI0kQmB7Dkzj1yhxACEwYBhgL/s1600/_JDC3550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-7TEAm4vXZbg/XkGP7S2N6aI/AAAAAAAAQH0/8skFptMINQouCf18UI0kQmB7Dkzj1yhxACEwYBhgL/s400/_JDC3550.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-QdMP5BnOa38/XkGP6bsAPCI/AAAAAAAAQIA/zZPEXH4n9EQTqh1J6AEDL4YSyA_2WM-0gCEwYBhgL/s1600/_JDC3511.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-QdMP5BnOa38/XkGP6bsAPCI/AAAAAAAAQIA/zZPEXH4n9EQTqh1J6AEDL4YSyA_2WM-0gCEwYBhgL/s400/_JDC3511.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Και μετά; Μετά όχι πολλά πράγματα, καθώς ενέσκηψε η εποχή των μαζικών κέντρων διασκέδασης, των "ορθάδικων", της φύρδημ μίγδην διασκέδασης. Αλλά να που φέτος, τώρα, δηλαδή, 4 νέες κοπέλες, υπό την καθοδήγηση της Μαίης Σεβαστοπούλου και έχοντας στην διάθεσή τους έναν μικρό μεν αλλά πραγματικά "καμπαρετζίδικο" χώρο, αποφασίζουν να ασχοληθούν με το είδος και να καταθέσουν την δική τους πρόταση. Λόγω Αντικαπνιστικού Νόμου δεν υπάρχει θολούρα και καπνός από τσιγάρα, λόγω αλλαγής κοινωνικών συνηθειών και συνθηκών δεν υπάρχουν σμόκιν και παπιγιόν ούτε βραδυνές τουαλέτες, αλλά υπάρχει πολλή μουσική, πολλή ποίηση ή στιχουργική στα όρια της ποίησης και πολύ ταλέντο. Με δυό λόγια, στο POETRY CABARET, όπως τιτλοφόρησαν το εγχείρημά τους, υπάρχει η ουσία των καμπαρέ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-DJdVFnVa7UY/XkGP7xcwaGI/AAAAAAAAQIA/DJ_gRNVrd9IHJ_SAkuym2Fd3l_DW5-uIwCEwYBhgL/s1600/_JDC3551.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1600" height="265" src="https://1.bp.blogspot.com/-DJdVFnVa7UY/XkGP7xcwaGI/AAAAAAAAQIA/DJ_gRNVrd9IHJ_SAkuym2Fd3l_DW5-uIwCEwYBhgL/s400/_JDC3551.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/--79QWmdw944/XkGP6mCjpeI/AAAAAAAAQIA/A2gqjhE3CCQvOJ7A7ELdljQkSSD5nIUYQCEwYBhgL/s1600/_JDC3516.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/--79QWmdw944/XkGP6mCjpeI/AAAAAAAAQIA/A2gqjhE3CCQvOJ7A7ELdljQkSSD5nIUYQCEwYBhgL/s400/_JDC3516.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-p53VjqNRd48/XkGP7gY8R7I/AAAAAAAAQIA/KYzdUMuhftI9bBqIStKPh_23-F9HKovBwCEwYBhgL/s1600/_JDC3574.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-p53VjqNRd48/XkGP7gY8R7I/AAAAAAAAQIA/KYzdUMuhftI9bBqIStKPh_23-F9HKovBwCEwYBhgL/s400/_JDC3574.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GISt_zg_j0k/XkGP89KiRFI/AAAAAAAAQIE/8kuOr64eCL0J503nsDN9NTZwHFqF6TCjgCEwYBhgL/s1600/_JDC3596.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-GISt_zg_j0k/XkGP89KiRFI/AAAAAAAAQIE/8kuOr64eCL0J503nsDN9NTZwHFqF6TCjgCEwYBhgL/s400/_JDC3596.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-pR5butZfjRM/XkGP8W1Dn0I/AAAAAAAAQII/PHeS9plFqt0qrFZR1qF1lo2z8PqwgTv8ACEwYBhgL/s1600/_JDC3591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-pR5butZfjRM/XkGP8W1Dn0I/AAAAAAAAQII/PHeS9plFqt0qrFZR1qF1lo2z8PqwgTv8ACEwYBhgL/s400/_JDC3591.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Το Red Jasper της οδού Κεφαλληνίας 18, στην ιστορική για την Αθηναϊκή νύχτα γειτονιά της Κυψέλης, έβαλε τον χώρο. Η Jo Soul, κατά κόσμον Γεωργία Αχιλλεοπούλου, σε δημιουργική σύμπραξη με την Βιργινία Μιχαήλ ανέλαβε το κύριο βάρος των ερμηνειών. Πρωτότυπα ποιητικά κείμενα σε απαγγελία ή μελοποιημένα, μαζί με τραγούδια λιγότερο ή περισσότερο γνωστά, συνδέονται δραματουργικά και υποστηρίζονται μουσικά από δύο δεξιοτέχνες μουσικούς, την ακορντεονίστα Λουκία Γκαρδιακού και την πιανίστρια Αγγελική Δέλλα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7TEAm4vXZbg/XkGP7S2N6aI/AAAAAAAAQH0/8skFptMINQouCf18UI0kQmB7Dkzj1yhxACEwYBhgL/s1600/_JDC3550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-7TEAm4vXZbg/XkGP7S2N6aI/AAAAAAAAQH0/8skFptMINQouCf18UI0kQmB7Dkzj1yhxACEwYBhgL/s400/_JDC3550.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-pR5butZfjRM/XkGP8W1Dn0I/AAAAAAAAQII/PHeS9plFqt0qrFZR1qF1lo2z8PqwgTv8ACEwYBhgL/s1600/_JDC3591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-pR5butZfjRM/XkGP8W1Dn0I/AAAAAAAAQII/PHeS9plFqt0qrFZR1qF1lo2z8PqwgTv8ACEwYBhgL/s400/_JDC3591.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-9s4TdDIZ6iI/XkGP9gvceBI/AAAAAAAAQIM/oZkD6pCbkhcYS1Ho_3DDhGgrbGJdxC5pQCEwYBhgL/s1600/_JDC3627.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-9s4TdDIZ6iI/XkGP9gvceBI/AAAAAAAAQIM/oZkD6pCbkhcYS1Ho_3DDhGgrbGJdxC5pQCEwYBhgL/s400/_JDC3627.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Μαίη Σεβαστοπούλου, υπεύθυνη για τα κείμενα και την σκηνοθεσία, πήρε στα χέρια της έναν άυλο θησαυρό από ποιήματα και σχεδόν ποιήματα για τους απεγνωσμένους και τους έκπτωτους του έρωτα και της κοινωνίας. Τα έδεσε μεταξύ τους, όπως δένει κανείς πολύτιμα πετράδια σε ενιαίο κόσμημα, τα έστησε και τα παρέδωσε στην δημιουργική ομάδα των Piano Fatale. Από κει και πέρα όλα ήταν θέμα ψυχής και ταλέντου, που αφήνονται αυτόνομα να λειτουργήσουν στην σκηνή. <br />
Η Jo Soul διαθέτει μιαν εντυπωσιακού εύρους φωνή και μιαν ερμηνευτική δύναμη, που συχνά καθηλώνει, όπως στην περίπτωση του "Maybe this time", γνωστού από το κινηματογραφικό "Καμπαρέ" της Μινέλλι ή του "Alabama Song", των Brecht και Weil.<br />
H Βιργινία Μιχαήλ, με την συνολική υπόκρισή της και, πρωτίστως, με μια πλούσια γλώσσα σώματος, δεν έπαψε στιγμή να γεννά συναισθήματα στην σκηνή, που περνούσαν αβίαστα στην πλατεία και στον εξώστη κι έφεραν τους θεατές-ακροατές σε ψυχική κοινωνία με εκείνους, που σε αγώνες κι έρωτες αναλώθηκαν και βασανίστηκαν - δηλαδή με όλους μας, με όλους όσοι βρίσκουμε στις μουσικές, στα τραγούδια, στα ποιήματα, μια διέξοδο στα αδιέξοδά μας.<br />
Η Λουκία Γκαρδιακού και η Αγγελική Δέλλα έντυσαν γενναιόδωρα με την μουσική τους δεξιότητα τον πλούτο και την διαδοχή των συναισθημάτων, που αποτελούν την σπονδυλική στήλη της παράστασης, χωρίς να διστάσουν να φτάσουν κι ώς τον πυρήνα της, βάζοντας την δική τους πολύτιμη υποκριτική ή τραγουδιστική νότα, όπου χρειάστηκε. Αν ήμουν μουσικός, αν ήξερα από μουσική, θάχα μάλλον πολύ περισσότερα να πω. Αλλά δεν είμαι κι έτσι θα περιορισθώ να σημειώσω ότι διέκρινα ένα πολύ δυναμικό παίξιμο και στις δύο, που έδενε με τον δυναμισμό των ερμηνειών και γέμιζε τον χώρο του Red Jasper.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ya-E6cnS1pw/XkGQL53W7-I/AAAAAAAAQIY/p_TJ3w5nXEIOmjqhAD3_oIpbcB6ixFGyACEwYBhgL/s1600/_JDC3495.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-ya-E6cnS1pw/XkGQL53W7-I/AAAAAAAAQIY/p_TJ3w5nXEIOmjqhAD3_oIpbcB6ixFGyACEwYBhgL/s400/_JDC3495.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-cdbyoleUX18/XkGQL4aLK-I/AAAAAAAAQIU/ZWf4l4vnWcQioYNuWW7yHVMVJuVuAlgDwCEwYBhgL/s1600/_JDC3515.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-cdbyoleUX18/XkGQL4aLK-I/AAAAAAAAQIU/ZWf4l4vnWcQioYNuWW7yHVMVJuVuAlgDwCEwYBhgL/s400/_JDC3515.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Έναν χώρο, που γεμίζει έτσι κι αλλιώς από κόσμο, γιατί στο μικρό μας καλλιτεχνικό σύμπαν τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα κι από στόμα σε στόμα. Στην χθεσινή 2η παράσταση οι υπεύθυνοι δεν είχαν πού να βολέψουν τόσο κόσμο που εμφανίσθηκε στην πόρτα. Προλαβαίνετε, πάντως, δύο παραστάσεις ακόμα - αλλά να πάτε νωρίς!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-neT8gGpjkCw/XkGP-ls27tI/AAAAAAAAQHs/aBJ8tPSkwpc6DpvXx0oy4JBl-iMy91XmACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC3652.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-neT8gGpjkCw/XkGP-ls27tI/AAAAAAAAQHs/aBJ8tPSkwpc6DpvXx0oy4JBl-iMy91XmACLcBGAsYHQ/s400/_JDC3652.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Et8couFlmuw/XkGP-tpWd2I/AAAAAAAAQHw/8Jp49wMHOuYsHM5PHI95yaFSn7TIt18JwCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC3664.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Et8couFlmuw/XkGP-tpWd2I/AAAAAAAAQHw/8Jp49wMHOuYsHM5PHI95yaFSn7TIt18JwCLcBGAsYHQ/s400/_JDC3664.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-DsSkfwMvmbY/XkGPdPVkKqI/AAAAAAAAQGg/vS3LXmtRvjYU9cW0DgbjwcWCJcw0_VszgCEwYBhgL/s1600/IMG_3836.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1191" data-original-width="842" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-DsSkfwMvmbY/XkGPdPVkKqI/AAAAAAAAQGg/vS3LXmtRvjYU9cW0DgbjwcWCJcw0_VszgCEwYBhgL/s400/IMG_3836.jpg" width="282" /></a></div>
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-74236452702147720322019-12-24T10:26:00.000+02:002019-12-24T11:00:31.099+02:00Μια άλλη πασαρέλα: "Elogio della brutezza"<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IwmDTd_BC2w/XgHHau0GhII/AAAAAAAAQC4/U-yrWWyFdpgbQP4SYq3MGU-8EKNiGObmgCEwYBhgL/s1600/_JDC2365.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-IwmDTd_BC2w/XgHHau0GhII/AAAAAAAAQC4/U-yrWWyFdpgbQP4SYq3MGU-8EKNiGObmgCEwYBhgL/s400/_JDC2365.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο πίθηκος Ξουθ, είναι ένας μάλλον παραγνωρισμένος ήρωας της αμέσως μετεπαναστατικής Νεοελληνικής πεζογραφίας. Τον εμπνεύσθηκε ο Χιώτης λόγιος και συγγραφέας <b><u><a href="https://www.fractalart.gr/iakwvos-pitsipios/" target="_blank">Ιάκωβος Πιτσιπιός</a></u></b> ή Πιτζιπιός (1802-1869), που έγραψε το ομώνυμο μυθιστόρημα, μιαν "ηθική αλληγορία, που στηρίζεται στην μεταμόρφωση ή τη μεταμφίεση".<br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-g_W2JcKw_gk/XgG3EE2PLFI/AAAAAAAAQBk/rniaZ7RdFJonligFS5vNaXiibiT2cTxfgCLcBGAsYHQ/s1600/pitzipios_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="485" data-original-width="448" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-g_W2JcKw_gk/XgG3EE2PLFI/AAAAAAAAQBk/rniaZ7RdFJonligFS5vNaXiibiT2cTxfgCLcBGAsYHQ/s400/pitzipios_1.jpg" width="368" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ο απροσδόκητος αυτός χαρακτήρας έδωσε το όνομά του στο <b><u><a href="http://artens.gr/xouth-festival/" target="_blank">ΞΟΥΘ FESTIVAL</a></u></b>, που οργανώθηκε στην Χριστουγεννιάτικη Αθήνα και συμπεριέλαβε μια μεγάλη σειρά διαφορετικών μεταξύ τους και διαφορετικών γενικά καλλιτεχνικών παραστάσεων και εκδηλώσεων.</div>
Μεταξύ αυτών, μια εκδήλωση, που ξεχώρισε με την πρωτοτυπία της ιδέας και την άψογη παραγωγή, ήταν η catwalk performance "Elogio della Brutezza" 'η "Έπαινος στην ασχήμια". Με βάση εκκίνησης μια σύλληψη του Francesco Infante,<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-JSYcvkmr34Q/XgHHT0COriI/AAAAAAAAQB4/WGP0JFZj-4oXVxztoiBiy9g0xyM4IuZLACEwYBhgL/s1600/_JDC2121.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-JSYcvkmr34Q/XgHHT0COriI/AAAAAAAAQB4/WGP0JFZj-4oXVxztoiBiy9g0xyM4IuZLACEwYBhgL/s400/_JDC2121.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
o χορευτής και χορογράφος Ηλίας Μπαγεώργος </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GQSOMfl5PKU/XgHHTi4WNlI/AAAAAAAAQCo/2FCFHfnnbvEWOemEfamGigaFW9ISzCiGwCEwYBhgL/s1600/_JDC2101.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-GQSOMfl5PKU/XgHHTi4WNlI/AAAAAAAAQCo/2FCFHfnnbvEWOemEfamGigaFW9ISzCiGwCEwYBhgL/s400/_JDC2101.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
χορογράφησε μια συναρπαστική αναπαράσταση επίδειξης μόδας, με όλες της τις λεπτομέρειες και την ατμόσφαιρά της. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να είχαν κατά νου ή τι ακριβώς ήθελαν να επιτύχουν οι δύο δημιουργοί της παράστασης. Στην πρωτότυπη αυτή performance, όμως, συνυπήρχαν σε άριστη δοσολογία όλα τα επί μέρους στοιχεία των ντεφιλέ μόδας, όπως, αν δεν τα έχουμε δει ζωντανά, τα συλλαμβάνουμε και τα φανταζόμαστε μέσα από τα ρεπορτάζ και τις φωτογραφίες των κοσμικών στηλών των εφημερίδων και των περιοδικών.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Το πρώτο και σπουδαιότερο αξιοσημείωτο είναι ότι η παράσταση δεν διακωμώδησε τα ντεφιλέ, έμεινε μακριά από τον εύκολο και πρόχειρο αυτό πειρασμό της παρωδίας ή της σάτιρας. Αντίθετα, υιοθέτησε μια πολύ σοβαρή και ακριβή προσέγγιση, χορευτική ούτως ή άλλως, ασφαλώς. Κι άφησε τους θεατές να βγάλουν τα όποια δικά τους συμπεράσματα. Οι δύο δημιουργοί δεν εκβίασαν τα αισθήματα των θεατών, αλλά καταφανώς παιδεύτηκαν για να εξασφαλίσουν ότι οι θεατές θα νοιώσουν ό,τι νοιώσουν μόνοι τους πρωτογενώς, και θα αφεθούν σε αυτά τα αισθήματα κατά τρόπο αβίαστο και, κυρίως, ακαθοδήγητο. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Εν πρώτοις, οι Infante-Μπαγεώργος επιλέξανε για το ιδιότυπο αυτό catwalk ωραίες γυναίκες, ωραία πρόσωπα, ωραία σώματα με την δέουσα πλαστικότητα στην κίνηση. Ο Francesco Infante έντυσε, εν συνεχεία, τα σώματα αυτά με ρούχα, που ως σχέδιο, σύλληψη, πνεύμα, κατασκευή, παραπέμπουν στην κατεστημένη Haute Couture. Ρούχα αυθεντικά, που διόλου δεν θα μας εξέπληττε να τα βλέπαμε σε πραγματικό ντεφιλέ. Χρησιμοποίησε ακόμη ελκυστικά και πρωτότυπα αξεσουάρ και κοσμήματα του George Rafael και της Αϊρίν Κτενά, για να έχει ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό και αληθοφανές αποτέλεσμα. Από κοντά και το ιδιαίτερο μακιγιάζ, που ταιριάζει στην περίπτωση, και τότε είχε πλέον ο Ηλίας Μπαγεώργος το πρωτογενές δυναμικό, το οποίο χρειαζόταν και στο οποίο δίδαξε την χορογραφία του. Στην σύνθεσή του χώρεσαν όλα εκείνα τα ιδιαίτερα teatrale στοιχεία της κινησιολογίας των μοντέλων πάνω στην πασαρέλα. Κάποια από αυτά είναι απαραίτητα εξ ορισμού για την επίδειξη ρούχων ή απλώς ιδιαίτερα, κάποια άλλα είναι εκκεντρικά, εξεζητημένα - αλλά όλα αφομοιώθηκαν δημιουργικά στην χορογραφία και συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας μικρής φαντασμαγορίας, που εκτυλίχθηκε με σοβαρότητα και ακρίβεια μπροστά στα μάτια μας. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Για να ακριβολογούμε κιόλας, κυριολεκτικά μας συνεπήρε! Χαρακτηριστικό της επιτυχίας δεν είναι ότι στον περιορισμένο χώρο μιας Αίθουσας Τέχνης συγκεντρώθηκε τόσος κόσμος, αλλά ότι αυτός ο κόσμος πολύ γρήγορα, αμέσως, αυθόρμητα, άρχισε να αντιδρά και να συμπεριφέρεται σαν να παρακολουθούσε πραγματικό ντεφιλέ και συμμετείχε ψυχή τε και σώματι. Έκσταση, έκπληξη, θαυμασμός, πανικός, μανία για φωτογράφηση, βιντεοσκόπηση, επιφωνήματα - και κάπως έτσι οι θεατές εκόντες άκοντες έγιναν μέρος της performance κι εγώ ειλικρινά δεν ξέρω να υπάρχει μεγαλύτερο και αυθεντικότερο μέτρο επιτυχίας μιας παράστασης από αυτό!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-2rAxbZKR04I/XgHHTnq4y3I/AAAAAAAAQDA/abng6KsDHg0bmIYu3HncOmHm5it92IqSwCEwYBhgL/s1600/_JDC2131.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-2rAxbZKR04I/XgHHTnq4y3I/AAAAAAAAQDA/abng6KsDHg0bmIYu3HncOmHm5it92IqSwCEwYBhgL/s400/_JDC2131.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ευχή κι ελπίδα η performance "Elogio della brutezza" να επαναληφθεί - σε πραγματική πασαρέλα, όμως! Αυτό μόνο... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IOuU9V0cqR4/XgHHUyOmlCI/AAAAAAAAQCo/8N39jGlb3KkqD5_r8_mRWlBxY4EMtvXtgCEwYBhgL/s1600/_JDC2136.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-IOuU9V0cqR4/XgHHUyOmlCI/AAAAAAAAQCo/8N39jGlb3KkqD5_r8_mRWlBxY4EMtvXtgCEwYBhgL/s400/_JDC2136.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-REdM2xhJhnY/XgHHVuoA7PI/AAAAAAAAQCo/1KO2ptuNgG0q-njsPpC-XSnrL19smhs1ACEwYBhgL/s1600/_JDC2157.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-REdM2xhJhnY/XgHHVuoA7PI/AAAAAAAAQCo/1KO2ptuNgG0q-njsPpC-XSnrL19smhs1ACEwYBhgL/s400/_JDC2157.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3CH7Yu7mk0Q/XgHHVwAFspI/AAAAAAAAQDA/iQd00pxkhjwLXjweCWKywFL15woWhcNGgCEwYBhgL/s1600/_JDC2169.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-3CH7Yu7mk0Q/XgHHVwAFspI/AAAAAAAAQDA/iQd00pxkhjwLXjweCWKywFL15woWhcNGgCEwYBhgL/s400/_JDC2169.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-DOjmuQiXMuc/XgHHWZf1JKI/AAAAAAAAQCs/PMxpEw_mPOMLDqKHw3EZciIXuO3AJQ4egCEwYBhgL/s1600/_JDC2177.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-DOjmuQiXMuc/XgHHWZf1JKI/AAAAAAAAQCs/PMxpEw_mPOMLDqKHw3EZciIXuO3AJQ4egCEwYBhgL/s400/_JDC2177.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-RkVqWdzeN_0/XgHHXJUsicI/AAAAAAAAQCs/FAz0eHLNhXoIQPsVk1AM5Y0dns5pCz7lACEwYBhgL/s1600/_JDC2188.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-RkVqWdzeN_0/XgHHXJUsicI/AAAAAAAAQCs/FAz0eHLNhXoIQPsVk1AM5Y0dns5pCz7lACEwYBhgL/s400/_JDC2188.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iBkP1ajJK1E/XgHHYX166DI/AAAAAAAAQC8/so7-fAoh9Z8AW9FRHzK-TQra8NIt3qFYgCEwYBhgL/s1600/_JDC2214.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-iBkP1ajJK1E/XgHHYX166DI/AAAAAAAAQC8/so7-fAoh9Z8AW9FRHzK-TQra8NIt3qFYgCEwYBhgL/s400/_JDC2214.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-vNKpyU_XljA/XgHHZCQwlSI/AAAAAAAAQCw/TaTopXDHsrcnuAIyQCt-9OVYEgkfFqh6wCEwYBhgL/s1600/_JDC2358.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-vNKpyU_XljA/XgHHZCQwlSI/AAAAAAAAQCw/TaTopXDHsrcnuAIyQCt-9OVYEgkfFqh6wCEwYBhgL/s400/_JDC2358.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Dnoxt3MYeJ4/XgHHZZkS_GI/AAAAAAAAQC0/SIDKYqIuyikIj05tln6vT_GpVrEibdKuwCEwYBhgL/s1600/_JDC2360.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Dnoxt3MYeJ4/XgHHZZkS_GI/AAAAAAAAQC0/SIDKYqIuyikIj05tln6vT_GpVrEibdKuwCEwYBhgL/s400/_JDC2360.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-2hc5-bdpx5o/XgHHbx4fVmI/AAAAAAAAQC8/ho6_AsNF33oPcyc5AytiwxEDgqsqS9NlACEwYBhgL/s1600/_JDC2371.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-2hc5-bdpx5o/XgHHbx4fVmI/AAAAAAAAQC8/ho6_AsNF33oPcyc5AytiwxEDgqsqS9NlACEwYBhgL/s400/_JDC2371.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-R3Vm5HrIy1o/XgHHb3djHII/AAAAAAAAQDA/_dYf3yF6wnYr_5x0q_gVmMvouLTfvisIwCEwYBhgL/s1600/_JDC2398.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-R3Vm5HrIy1o/XgHHb3djHII/AAAAAAAAQDA/_dYf3yF6wnYr_5x0q_gVmMvouLTfvisIwCEwYBhgL/s400/_JDC2398.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-20141860799495651342019-12-20T19:42:00.002+02:002019-12-20T19:42:13.562+02:00Μια δική μας "ΝΑΝΑ" - στο "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-obLPnPgiRGc/Xf0EkkoauHI/AAAAAAAAQA8/LI6GdloOaAwiOpeSzS0tsXuSqFrfA3lpQCLcBGAsYHQ/s1600/nana.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="504" data-original-width="840" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-obLPnPgiRGc/Xf0EkkoauHI/AAAAAAAAQA8/LI6GdloOaAwiOpeSzS0tsXuSqFrfA3lpQCLcBGAsYHQ/s400/nana.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Στην δημιουργική διασκευή της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα - Καλογήρου, η διαχρονική "Νανά" του Ζολά, μετουσιώνεται σε μια κυνική, ελευθερίων ηθών, γυναίκα, που ζει στην Αθήνα της τελευταίας φάσης της Απριλιανής δικτατορίας. Η πόλη γύρω της βράζει, το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο εκρηκτικό, αλλά η Νανά δεν πτοείται, τίποτε δεν μοιάζει να την αγγίζει. Γνωρίζει την μοιραία ερωτική έλξη, που ασκεί, και την εκμεταλλεύεται. Ζευγαρώνει με ό,τι κινείται και μπορεί να της αποφέρει κέρδη, κατανικά την ένδεια, αναρριχάται κοινωνικά.<br />
Η ελκυστική γυναίκα χωρίς ενδοιασμούς, φραγμούς και αναστολές φαίνεται να είναι πάντα σε θέση, με τα κάλλη και το πάθος της, να ξεκλειδώσει το σύμπαν της πατριαρχίας, να καταστήσει τους άντρες υποχείρια, μηχανές παραγωγής χρήματος, μοχλούς κοινωνικής ανόδου. Ασφαλώς όλα αυτά συνεπάγονται συχνά μια ζωή στην κόψη, έχουν ένα τίμημα που αντανακλάται σε μικρότερη ή μεγαλύτερη έκπτωση της ηθικής προσωπικότητας. Τίμημα, που πάντα καταβάλλεται, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ενεργή ή ανενεργή ηθική προσωπικότητα, ανεξάρτητα από το αν συνειδητοποιείται ή όχι η ηθική έκπτωση και οι συνέπειές της.<br />
Οι θεατές της παράστασης "Νανά", που έχει ανέβει, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ" (Σατωβριάνδου 36, ακριβώς πίσω από την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου), παρακολουθούν αυτόν τον σταθερό, σταδιακό, ξεπεσμό της ηρωίδας. Ξεπεσμό, που αντανακλά και τον ξεπεσμό μιας κοινωνίας, ή, έστω, ενός συγκεκριμένου, αλλά όχι αμελητέου, κομματιού της, που, στην περίπτωση της Ελληνικής διασκευής του έργου, είδε το καθεστώς των Συνταγματαρχών ως ευκαιρία να παραγκωνίσει την προηγούμενη "καθώς πρέπει" άρχουσα τάξη και να αναρριχηθεί σε οικονομικά προνομιούχο θέση. Όσο οι Συνταγματάρχες καθάριζαν το τοπίο από ενοχλητικούς πολιτικοκοινωνικούς ιδεολόγους και διανοούμενους, όσο ακύρωναν τους κατεστημένους ηθικούς κώδικες, ένα νέο κοινωνικό στρώμα έβγαινε μπροστά και διεκδικούσε τα αμφιλεγόμενα πρωτεία της εποχής.<br />
Στο "πρώτο τραπέζι" εκείνων των χρόνων κάθονταν πρόσωπα από το πουθενά, αεριτζήδες, χαφιέδες, άνθρωποι της νύχτας και των παρασκηνίων, απατεώνες μικρότερου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Κι όταν το καθεστώς κατέρρευσε, οι πρωταίτιοι τιμωρήθηκαν, αλλά πολλά κρύφτηκαν κάτω από το χαλί. Πολλοί ωφεληθέντες έμειναν στο απυρόβλητο, διατηρώντας τα οικονομικά και άλλα οφέλη, που αποκόμισαν. Η ζημιά του κοινωνικού ιστού από την επταετή διάβρωση δεν αποκαταστάθηκε με τα μπαλώματα, που έγιναν ασύντακτα εδώ κι εκεί, και το τίμημα ήταν η οικονομική και ηθική κρίση που σοβούσε ώς το 2010, οπότε και ξέσπασε.<br />
Στον επώνυμο ρόλο, μια εξαιρετική Ελένη Κερολάρη - Νανά, στροβιλίζεται δίχως ενοχές στο κέντρο ενός κύκλου ακριβώς τέτοιων χαρακτήρων. Ανοίγει τα πόδια της και διεκδικεί το μερτικό της από τις αρπαχτές, που βρίσκονταν στον πυρήνα του "οικονομικού θαύματος" της χούντας. Ένας βγαίνει κι άλλος μπαίνει στο σπίτι της, στο κορμί της. Ο καθένας με το παρελθόν και το ιστορικό του, ο καθένας με τον σκοπό του κι αυτή με τον δικό της. Δεν έχει μπέσα, δεν έχει τύψεις, δεν έχει δεύτερες σκέψεις. Χειριστική, διεγερτική, αεικίνητη, φωνασκεί - για να "μπουκώσει" ίσως τις εσωτερικές φωνές της συνείδησής της, για να πείσει και τον ίδιο της τον εαυτό για τις επιλογές της, για να μη δώσει την ευκαιρία σε άλλους να εκφράσουν αντιρρήσεις; Δεν έχει τόση σημασία. Οι φωνές, η αποφασιστικότητα, η ισχυρή πεποίθηση ότι κάνει αυτό, που θέλει, που χρειάζεται, που πρέπει, οι νευρώδεις κινήσεις, καθώς ντύνεται ή γδύνεται, καθώς κινείται στον ζωτικό της χώρο, η προκλητική γλώσσα του σώματος, όλα αυτά μαζί είναι ο χαρακτήρας της, η ιδιοσυγκρασία της, η νοοτροπία της. Τάχει δουλέψει και τάχει αφομοιώσει τόσο η Ελένη Κερολάρη, ώστε έχει γεννήσει μιαν αυθεντική και πλήρη Νανά στην σκηνή του "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZPBpifMIXIY/Xfz_Iv-0K6I/AAAAAAAAQAc/jHk9Ga8brVIRF1x8rHr92CAxBddV99dpACEwYBhgL/s1600/a57c3d_1ab80159dbba4c83909e279f20d21047_mv2_d_4574_3318_s_4_2.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="1561" height="215" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZPBpifMIXIY/Xfz_Iv-0K6I/AAAAAAAAQAc/jHk9Ga8brVIRF1x8rHr92CAxBddV99dpACEwYBhgL/s400/a57c3d_1ab80159dbba4c83909e279f20d21047_mv2_d_4574_3318_s_4_2.webp" width="400" /></a></div>
<br />
Δίπλα της, ο Αλέξιος Κοτσώρης - Μηνάς, ένας από τους πολλούς εραστές, εύθραυστος, έτοιμο, πρόθυμο, θύμα. Ο πιο ευαίσθητος εραστής, ο πιο άβγαλτος, ο πιο μαλθακός, ο πιο σε επικίνδυνη ηλικία για να συνθλιβεί από ένα απερίσκεπτο πάθος. Και συνθλίβεται... Εμφανώς ο Αλέξιος Κοτσώρης υποφέρει, τύπτεται, καθώς τραβάει τον ανήφορο της επιλογής του ώς το τέλος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-QJIhSgFjUkk/Xfz_JTuNO8I/AAAAAAAAQAg/fh7f4umra1Qb51pZOytY0UrhABKpsJRsgCEwYBhgL/s1600/download.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="277" data-original-width="182" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-QJIhSgFjUkk/Xfz_JTuNO8I/AAAAAAAAQAg/fh7f4umra1Qb51pZOytY0UrhABKpsJRsgCEwYBhgL/s640/download.jpg" width="420" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Άρης Ηλίας Τοπάλογλου κρατάει τον ρόλο του νεώτερου από τους άντρες της Νανάς. Τρυφερός μα και άγαρμπος. Ορμητικός και ατίθασος. Σχεδόν παιδί σχεδόν άντρας. Ο Τοπάλογλου ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσά τους, ισορροπεί με τις κινήσεις του, με την εκφορά και τον χρωματισμό του λόγου, με το βλέμμα. Στην περίπτωσή του μιλάμε για την ακριβή διεκπεραίωση μιας άσκησης ισορροπίας πάνω στην γραμμή της αμφιταλάντευσης ανάμεσα στην μητέρα και στην ερωμένη, στην γραμμή της αναζήτησης της μητέρας στην ερωμένη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-DhecstKAJOM/Xf0Cn15nNYI/AAAAAAAAQA0/sZIculsUXkQxc_uB6Iw654SbQueg1rTUQCEwYBhgL/s1600/a7ac92c0202d08b485ecb09c07ac6372_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="900" height="317" src="https://1.bp.blogspot.com/-DhecstKAJOM/Xf0Cn15nNYI/AAAAAAAAQA0/sZIculsUXkQxc_uB6Iw654SbQueg1rTUQCEwYBhgL/s400/a7ac92c0202d08b485ecb09c07ac6372_XL.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Βασίλης Σαμαριτάκης διαθέτει το physique του ανθρώπου της νύχτας, που κινείται με άνεση στα κυκλώματα, που λειτουργούν στο ημίφως των νυχτερινών κέντρων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-x5k_93wFRHE/Xf0CntTTuPI/AAAAAAAAQAw/JbOnD_kIgwc_8W42rwaOncKkc1rA5f1RQCEwYBhgL/s1600/5__1_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="615" data-original-width="1600" height="152" src="https://1.bp.blogspot.com/-x5k_93wFRHE/Xf0CntTTuPI/AAAAAAAAQAw/JbOnD_kIgwc_8W42rwaOncKkc1rA5f1RQCEwYBhgL/s400/5__1_.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Το ίδιο ισχύει και για τον Νίκο Αναγνωστόπουλο, στον ρόλο του λαϊκού παιδιού, του macho, του σκληρού άντρα και εραστή. Και οι δύο έχουν όλο το πακέτο του παρουσιαστικού και των κινήσεων. Μικρές λεπτομέρειες στην αμφίεση, στην στάση του σώματος, στην συμπεριφορά ολοκληρώνουν εξωτερικά τους χαρακτήρες τους. Θα ήθελα, όμως, λίγο περισσότερο νεύρο, κάπως πιο κοφτό λόγο, μια αμεσότερη αίσθηση timing, που, νομίζω, θα ταίριαζε περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία των δύο ρόλων, που υποδύονται. Οι ρόλοι τους είναι κομβικοί για το έργο, είναι χαρακτηριστικοί για την εποχή και θα γίνονταν λίγο πιο ανάγλυφοι με μια μεγαλύτερη ένταση υποκριτικής. Για παράδειγμα, οι σκηνές, όπου ξαφνικά ο Νίκος Αναγνωστόπουλος "ανεβάζει στροφές", φέρνουν τους θεατές στην άκρη του καθίσματος να αγωνιούν, κάνουν επώδυνα σάρκινο τον χαρακτήρα, δείχνουν ξεκάθαρα την δυναμική και του ρόλου και του ηθοποιού. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-x08fGzUUobw/Xfz_IviqyuI/AAAAAAAAQAc/cPf_Pc5ExCko9e0E6x5d_NtZsTQkhcpVgCEwYBhgL/s1600/S91202-18392429.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="645" data-original-width="1080" height="238" src="https://1.bp.blogspot.com/-x08fGzUUobw/Xfz_IviqyuI/AAAAAAAAQAc/cPf_Pc5ExCko9e0E6x5d_NtZsTQkhcpVgCEwYBhgL/s400/S91202-18392429.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Οι μικρότεροι ρόλοι των γυναικών, που άμεσα ή έμμεσα κινούνται ως δορυφόροι γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα της Νανάς είναι όλοι καλοδουλεμένοι και πειστικοί, με το δικό του χρώμα ο καθένας. Ιδιαίτερα, η Αθηνά Μαυρομάτη είναι επιβλητική τόσο με τον λόγο όσο και με τις σιωπές της, τραβάει τα βλέμματα, καθιστά εύγλωττες ακόμη και τις βουβές σκηνές της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dCjCdkqWhjo/Xfz_Ir0RrLI/AAAAAAAAQAg/DxWtfRz1Wsk4DKHOVd6UC0DHDYT2OwUigCEwYBhgL/s1600/2-1024x1536.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="1024" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-dCjCdkqWhjo/Xfz_Ir0RrLI/AAAAAAAAQAg/DxWtfRz1Wsk4DKHOVd6UC0DHDYT2OwUigCEwYBhgL/s640/2-1024x1536.jpg" width="426" /></a></div>
<br />
<br />
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, αναλαμβάνοντας την σκηνοθεσία - καθώς και τα σκηνικά και τα κοστούμια, σε συνεργασία με τον Νίκο Μαρμαροτούρη - αναμφίβολα μελέτησε τόσο τους χαρακτήρες όσο και την εποχή, στην οποία τοποθετείται το έργο. Η εποχή αυτή, δεν είναι τόσο μακρινή, αλλά, παρ' όλ' αυτά, απέχει έτη φωτός από την σημερινή. Τα διαφορετικά ρούχα, οι διαφορετικές συμπεριφορές, το περίπλοκο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον στα τέλη της δικτατορίας, οι διαφορετικοί κώδικες επικοινωνίας, έχουν αφομοιωθεί στο ανέβασμα, διαμορφώνουν ατμόσφαιρα, μετέχουν άμεσα ή έμμεσα στην πλοκή - κάτι που δείχνει επιμελή προσέγγιση και πολλή λεπτοδουλειά. Σπουδαίοι, επίσης, και οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα, που συγκροτούν έναν δικό τους πρωταγωνιστικό δραματικό ρόλο σε πολλές από τις επί μέρους σκηνές του έργου. <br />Η πολυσυζητημένη λογοτεχνική προσωπικότητα της "Νανάς" μας έρχεται από το μακρινό 1880 και την Γαλλία του Εμίλ Ζολά. Η πρόταση Καλογήρου-Αβδελιώτη, που μας την συστήνει ως θεατρικό πρόσωπο και την τοποθετεί στην Αθήνα του ΄70, αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, ότι πρόκειται πράγματι για μια κλασική περσόνα, που ξεπερνάει τους γεωγραφικούς και εποχικούς περιορισμούς. Πάνω σ' αυτό το υπόβαθρο έρχεται να πατήσει η σωματική ερμηνεία της Ελένης Κερολάρη, να προσδώσει σάρκα και οστά στην Νανά, να την κάνει όχι απλώς οικεία ή αναγνωρίσιμη, αλλά και απτή, ακόμα και επιθυμητή. Κι αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της παράστασης στο "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ".<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-51965787480352792192019-12-09T15:00:00.002+02:002019-12-09T15:00:26.069+02:00Snow White από το English Theatre Club - στο Θέατρο "ΑΛΚΜΗΝΗ"<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CfLJVSh_rOM/Xe5ARJhNmxI/AAAAAAAAP-M/ipWaAt-BoZ4Cy8LIct-YFUlt7iBk4u6TQCEwYBhgL/s1600/IMG_3544.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-CfLJVSh_rOM/Xe5ARJhNmxI/AAAAAAAAP-M/ipWaAt-BoZ4Cy8LIct-YFUlt7iBk4u6TQCEwYBhgL/s400/IMG_3544.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Στον χώρο του Παιδικού Θεάτρου γίνονται, όπως φαίνεται, όλο και περισσότερα πράγματα, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και τα τετριμμένα. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι νεωτερισμοί στην προσέγγιση και πρωτότυπες επιλογές έργων δείχνουν όχι μόνο δημιουργικό προβληματισμό για το τι προσφέρουμε στα παιδιά, αλλά και σεβασμό για ένα κοινό, που τον αξίζει και που δεν εντυπωσιάζεται τόσο εύκολα όσο ίσως σε παλιότερα χρόνια.<br />
Λειτουργώντας σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Οργανισμός <b><a href="https://englishtheatreclub.com/index.php/about-gr/" target="_blank">English Theatre Club</a></b> πήρε την αξιοπρόσεκτη πρωτοβουλία να διασκευάσει επεισόδια από το γνωστό και δημοφιλές παραμύθι της <b><a href="https://englishtheatreclub.com/" target="_blank">Χιονάτης</a> - Snow White </b>σε ένα διαδραστικό θεατρικό έργο. Προχωρώντας ακόμα περισσότερο, ανέβασε το έργο στην Αγγλική γλώσσα.<br />
Το αποτέλεσμα, όπως παρουσιάσθηκε σε πρεμιέρα, χθες, Κυριακή, 8/12/2019, στην κατάμεστη Αίθουσα του Θεάτρου Αλκμήνη, στα Πετράλωνα, ήταν πραγματικά αξιοπρόσεκτο και έδειχνε την σοβαρότητα, με την οποία στήθηκε το εγχείρημα.<br />
Πρώτα-πρώτα, επιλέχθηκαν δύο νέοι ηθοποιοί, ο Ιούλιος Καίσαρ Αθανασίου και η Ισμήνη Κυρίτση, που ομιλούν την Αγγλική και την ομιλούν με αβίαστη, καθαρή, άρθρωση. Η καθαρή αυτή εκφορά του λόγου σε συνδυασμό με το ότι το έργο έχει γραφτεί σε μιαν εύληπτη - αλλά, προσοχή: όχι απλοποιημένη, παιδιάστικη - έχει ως πρώτο σπουδαίο αποτέλεσμα να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών θεατών και η συμμετοχή τους στα θεατρικά δρώμενα να είναι φυσική και εύκολη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-PxW51IoBEwE/Xe5ATaRrI0I/AAAAAAAAP-c/8pkOulx07v0IBsAGNKXqV_JYWVQXjhkiACEwYBhgL/s1600/IMG_3561.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1199" data-original-width="1600" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-PxW51IoBEwE/Xe5ATaRrI0I/AAAAAAAAP-c/8pkOulx07v0IBsAGNKXqV_JYWVQXjhkiACEwYBhgL/s400/IMG_3561.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Και μιλάω για συμμετοχή, γιατί οι δύο ηθοποιοί δεν παίζουν τόσο μεταξύ τους, δεν απευθύνονται τόσο ο ένας στον άλλο, όσο, κυρίως και πρωτίστως, στα παιδιά, στους θεατές. Κρατούν μεν τους δύο κύριους ρόλους, που κινούν την πλοκή, αλλά όλους τους υπόλοιπους ρόλους καλούνται να τους παίξουν παιδιά από το κοινό. Κι αυτά ανταποκρίνονται με προθυμία, με αμεσότητα, με ενθουσιασμό. Συνεχίζουν την επικοινωνία με τους ηθοποιούς στην Αγγλική γλώσσα, μετέχουν στην εξέλιξη του κάθε επεισοδίου, υποκρίνονται, αλλά και αυτοσχεδιάζουν κινήσεις, χειρονομίες, γκριμάτσες. Εντυπωσιάσθηκα, ομολογώ, από το πώς 6 παιδιά διαφορετικών, αλλά όλα μικρών, ηλικιών, συμπεριφέρθηκαν επί σκηνής όταν στο τελευταίο επεισόδιο μένουν για λίγο μόνα με την κοιμισμένη Χιονάτη και χωρίς καθοδήγηση στην σκηνή. Παρ' όλ' αυτά, συνέχισαν να παίζουν τους ρόλους τους, να αλληλεπιδρούν, σαν να ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Ήταν ολοφάνερο ότι είχε εξαφθεί και ενεργοποιηθεί η φαντασία τους και το ζούσαν. Ζούσαν μέσα στην δράση, όπως θα ζούσαν μέσα σε ένα οποιοδήποτε ομαδικό τους παιχνίδι με τους φίλους τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IC9WRNoO0IU/Xe5AQ5oqYsI/AAAAAAAAP-w/aPjoTmXTX-gMcIKf9cQirTjKO0tPA2YZwCEwYBhgL/s1600/IMG_3545.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-IC9WRNoO0IU/Xe5AQ5oqYsI/AAAAAAAAP-w/aPjoTmXTX-gMcIKf9cQirTjKO0tPA2YZwCEwYBhgL/s400/IMG_3545.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-AxABOXzqUH8/Xe5AR3rIUvI/AAAAAAAAP-o/umflp4ceqlEXd1cLZJ0aHXt-GJhS1Z-ewCEwYBhgL/s1600/IMG_3547.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-AxABOXzqUH8/Xe5AR3rIUvI/AAAAAAAAP-o/umflp4ceqlEXd1cLZJ0aHXt-GJhS1Z-ewCEwYBhgL/s400/IMG_3547.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Σε όλη την διάρκεια των περίπου 60 λεπτών της παράστασης έβλεπε και άκουγε κανείς την έντονη συμμετοχή των μικρών θεατών, με γέλια στα κωμικά σημεία, με απαντήσεις, όποτε ρωτούσαν κάτι οι ηθοποιοί το κοινό, ακόμα και με υποδείξεις για το τι έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνει η Χιονάτη σε κρίσιμες στιγμές. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YIYUyw90G6Y/Xe5ASdt-N2I/AAAAAAAAP-s/NWOP-8U7344DCM7wcCds9_Foyh4v9Nm0gCEwYBhgL/s1600/IMG_3550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-YIYUyw90G6Y/Xe5ASdt-N2I/AAAAAAAAP-s/NWOP-8U7344DCM7wcCds9_Foyh4v9Nm0gCEwYBhgL/s400/IMG_3550.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-WhnK7tHWS74/Xe5AUELFAXI/AAAAAAAAP-8/LN6ZXozMmDgVGkz0QZOqtLGCYMt8TArrQCEwYBhgL/s1600/IMG_3605.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1201" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-WhnK7tHWS74/Xe5AUELFAXI/AAAAAAAAP-8/LN6ZXozMmDgVGkz0QZOqtLGCYMt8TArrQCEwYBhgL/s400/IMG_3605.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />Ειλικρινά, θεωρώ ότι αυτή η ενεργή συμμετοχή όλων των παιδιών, είτε στην σκηνή είτε από τις θέσεις τους, πρέπει να αποτελεί την μεγαλύτερη δικαίωση για την Κυρία Tessa Clark, που είχε την ευθύνη για την έξυπνη διασκευή και την ρέουσα σκηνοθεσία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1RbzLuzCtvo/Xe5AUK25zfI/AAAAAAAAP-4/AY_10bA-hbolRAUOIiKQvSaUBUxHoRBZgCEwYBhgL/s1600/IMG_3608.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-1RbzLuzCtvo/Xe5AUK25zfI/AAAAAAAAP-4/AY_10bA-hbolRAUOIiKQvSaUBUxHoRBZgCEwYBhgL/s400/IMG_3608.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
<br />
Ανάλογη δικαίωση και ικανοποίηση, όμως, πρέπει να αισθάνονται και οι δύο ηθοποιοί, για τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραίωσαν τους ρόλους τους. Εγκατέστησαν από την πρώτη κιόλας στιγμή μιαν επικοινωνία με τα παιδιά, στις θέσεις των θεατών. Μετά την εξοικείωση αυτή, ήταν εντυπωσιακή η προθυμία και η ευκολία με την οποία ανταποκρίνονταν τα παιδιά στην πρόσκληση να ανέβουν στην σκηνή και να αναλάβουν ρόλους. Εκεί πια η επικοινωνία γινόταν ταύτιση, γινόταν "συνεργασία". Πάνω στην σκηνή ήταν όλοι, ενήλικοι κι ανήλικοι, επαγγελματίες και πρωτόβγαλτοι "ερασιτέχνες", μέρη ενός ενιαίου συνόλου. Τα παιδιά αντιμετωπίζονταν με τρυφερότητα, με σοβαρότητα, με αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνές, που να εκβιάζουν συναισθήματα, χωρίς ανώφελα παιδιαρίσματα! Η υποκριτική είναι ταλέντο μέγα, αλλά η υποκριτική με παιδιά και για παιδιά, η τέχνη της σκηνικής λειτουργίας μαζί τους σε ένα κοινό επίπεδο, είναι μια πολύ ξεχωριστή εκδοχή αυτού του ταλέντου - και η Ισμήνη Κυρίτση με τον Ιούλιο Καίσαρα Αθανασίου την κατέχουν σίγουρα αυτή την εκδοχή. Και την μοιράζονται γενναιόδωρα με τους μικρούς τους φίλους, αλλά και με μας, τους λιγότερο μικρούς, που διασκεδάσαμε εξ ίσου παρακολουθώντας την "Snow White", την ιδιαίτερη, διαδραστική, Χιονάτη τους!<br />
Συγχαρητήρια στην Κυρία Tessa Clark για την έμπνευση, που είχε, και για την σκηνοθετική καθοδήγηση, που παρείχε.<br />
Συγχαρητήρια στους υπόλοιπους συντελεστές του English Theatre Club, που με τα πολύχρωμα σκηνικά, τα λειτουργικά κοστούμια και την τρυφερή μουσική, υπηρέτησαν το εγχείρημά της για μια διαφορετική Χιονάτης.<br />
Και πολλά, πάρα πολλά, μπράβο για τους σκηνικούς τους τρόπους και την αμεσότητά τους στα δυό νέα παιδιά, που βάζουν θεμέλια για ποιοτική προσφορά στο δύσκολο και ευαίσθητο είδος του Παιδικού Θεάτρου.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-PCjHSgMV8yY/Xe49Q8FOrhI/AAAAAAAAP98/1fciKurLMEwFQdllOkguVi2lUZtWOOsrACLcBGAsYHQ/s1600/snow_gr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="565" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-PCjHSgMV8yY/Xe49Q8FOrhI/AAAAAAAAP98/1fciKurLMEwFQdllOkguVi2lUZtWOOsrACLcBGAsYHQ/s400/snow_gr.jpg" width="281" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Lvj9M5NWsTs/Xe5ARWGfa1I/AAAAAAAAP-o/Mh-c88bsBB8otHcmmkY_YlnqurLmqZGRACEwYBhgL/s1600/IMG_3546.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-Lvj9M5NWsTs/Xe5ARWGfa1I/AAAAAAAAP-o/Mh-c88bsBB8otHcmmkY_YlnqurLmqZGRACEwYBhgL/s400/IMG_3546.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-8238284135915179692019-12-06T11:36:00.000+02:002019-12-06T13:52:09.129+02:00Μήνυμα από την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ: "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iLFBWYwzo98/XeoalCz1_lI/AAAAAAAAP80/nud0OrO-H2QlADvugVw9OBgn5i6GTSVFwCLcBGAsYHQ/s1600/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%258C%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25AD-%25CE%25BC%25CE%25B5-%25CE%25AE-%25CF%2583%25CE%25B5-%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2587%25CE%25B8%25CE%25AF%25CE%25B6%25CF%2589-%25CE%2598%25CE%259F%25CE%2591-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-iLFBWYwzo98/XeoalCz1_lI/AAAAAAAAP80/nud0OrO-H2QlADvugVw9OBgn5i6GTSVFwCLcBGAsYHQ/s400/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%258C%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25AD-%25CE%25BC%25CE%25B5-%25CE%25AE-%25CF%2583%25CE%25B5-%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2587%25CE%25B8%25CE%25AF%25CE%25B6%25CF%2589-%25CE%2598%25CE%259F%25CE%2591-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Δύσκολος τίτλος.<br />
Δύσκολο θέμα - η κακοποίηση των παιδιών, η παντός είδους κακοποίηση, η άσκηση βίας, η σεξουαλική και εργασιακή εκμετάλλευση, η στρατολόγηση για πολεμικούς και τρομοκρατικούς σκοπούς.<br />
Και δύσκολη παράσταση: τόλμημα το ανέβασμα του "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" στο ρηξικέλευθο VAULT από την Θεατρική Ομάδα ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, με τον Κοραή Δαμάτη στο πηδάλιο της σκηνοθεσίας και στην σύνθεση των κειμένων. <br />
Για νάμαστε ειλικρινείς και έντιμοι με τον εαυτό μας, το θέμα το ξέρουμε.<br />
Κάτι είχε πάρει το μάτι μας σε μια εφημερίδα - αλλά γυρίσαμε σελίδα βιαστικά. Έγραφε για κάπου μακριά!<br />
Και στην τηλεόραση κάτι λέγανε ένα βράδυ, αλλά αλλάξαμε κανάλι. Δεν μας αφορούσε!<br />
Μπα; Αλήθεια;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GLe6-o1aZEA/XeodsyuhJzI/AAAAAAAAP9I/-no2P5Apg5kcMZZGZQIyTySP2xvs2MMNgCLcBGAsYHQ/s1600/2014611145554689732_8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-GLe6-o1aZEA/XeodsyuhJzI/AAAAAAAAP9I/-no2P5Apg5kcMZZGZQIyTySP2xvs2MMNgCLcBGAsYHQ/s400/2014611145554689732_8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Dslp4QsZ1PU/XeoeFCdI5LI/AAAAAAAAP9Y/NnpEj6DKW2gNIHcNoD_3WrSkoeTJkjiAACLcBGAsYHQ/s1600/page-38-image-10365%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Dslp4QsZ1PU/XeoeFCdI5LI/AAAAAAAAP9Y/NnpEj6DKW2gNIHcNoD_3WrSkoeTJkjiAACLcBGAsYHQ/s400/page-38-image-10365%2B%25281%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-2McJwdtb7R0/XeoajlJRWRI/AAAAAAAAP84/q8IbAhNgDSc7uDsZzrIvQmNJEQu_acp3gCEwYBhgL/s1600/childs-640x360.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="225" src="https://1.bp.blogspot.com/-2McJwdtb7R0/XeoajlJRWRI/AAAAAAAAP84/q8IbAhNgDSc7uDsZzrIvQmNJEQu_acp3gCEwYBhgL/s400/childs-640x360.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Και τα παπούτσια, που αγοράζουμε σε τιμές ευκαιρίας, γιατί φτιάχνονται, λέει, εκεί στην Ασία κάπου, στις αναδυόμενες αγορές, με τα φθηνά εργατικά; Κι εκείνα τα ρούχα που πετύχαμε πάμφθηνα στο Μπάλι; Και το κοριτσάκι ή το αγοράκι, που μας έκατσε στην Μπανγκόκ; Και κοίτα τι θυμήθηκα τώρα: εκείνον τον Αμερικανό φίλο, που κάπου στα μέσα του '80 μου την έγραφε Bang Cock - if you know what I mean...<br />
<br />
Κι είναι τώρα και τα παιδιά, που ξεβράζονται στις ακτές της Ευρώπης. Της Ευρώπης, που της πέφτει μακριά η Άπω Ανατολή της εκμετάλλευσης ανηλίκων, η Μέση Ανατολή των παιδιών των ζωσμένων με εκρηκτικά, η Αφρική των κλειτοριδεκτομών... Ακόμη κι η Ελλάδα της πέφτει μακριά, εκείνη η άλλη Ελλάδα, που πέφτει μακριά κι απ΄την ιλουστρασιόν Ελλάδα της βιτρίνας. Το Κωσταλέξι - το θυμάται κανείς; Την Μάνη, μόλις πριν από ένα μήνα; Για παιδιά σε εργοστάσια προπολεμικά, έχετε ακούσει; Στα χωράφια και σήμερα ακόμη; <br />
Έρχεται, λοιπόν, αργά ή γρήγορα η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι στον σύγχρονο κόσμο όλα αφορούν όλους, στεγανά δεν υπάρχουν, τα πάντα και οι πάντες αλληλοσυνδέονται, αλληλεπιδρούν.<br />
Αυτό μας λένε οι νέοι και οι νέες της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ: "Μην καμώνεστε πως δεν ξέρετε, πως δεν σας αγγίζουν αυτά, μη γυρνάτε αλλού το βλέμμα!.. Καθαρές κουβέντες. Συνεννοηθήκαμε;"...<br />
Ο Κοραής Δαμάτης πρώτος-πρώτος συνεννοήθηκε, εννόησε, κατανόησε. Έσκυψε πάνω από μαρτυρίες, καταθέσεις, καταγγελίες, ρεπορτάζ, στατιστικές. Έψαξε, βρήκε και συνέθεσε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο κείμενο σε συνεχή ροή. Οι πιο προσωπικές εκμυστηρεύσεις συνδυάζονται εμπνευσμένα με σκηνικές αναπαραστάσεις, με σύντομα θεατρικά δρώμενα, με ντοκουμέντα από έρευνες και ανατριχιαστικούς αριθμούς από ψυχρές στατιστικές. Οι ρυθμοί λαχανιάζουν, οι καταστάσεις αγχώνουν, τα νούμερα σε πιάνουν από τον λαιμό. Θες να φωνάξεις "Φτάνει!" κι "Ώς εδώ!", αλλά, φευ, εδώ δεν έχεις επιλογή, δεν μπορείς να γυρίσεις σελίδα, ν' αλλάξεις κανάλι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ocK9Az4kN9g/Xeoaj0M1bgI/AAAAAAAAP88/PKsMbar_KQkjK4nGYnWOFyc1mdLqLMC6gCEwYBhgL/s1600/1568144_katanoise-me-i-se-katravroxthizo-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="522" data-original-width="852" height="245" src="https://1.bp.blogspot.com/-ocK9Az4kN9g/Xeoaj0M1bgI/AAAAAAAAP88/PKsMbar_KQkjK4nGYnWOFyc1mdLqLMC6gCEwYBhgL/s400/1568144_katanoise-me-i-se-katravroxthizo-1.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
Επτά νέα παιδιά είν' εκεί μπροστά σου, ιδρώνουν, το αίμα ξεσηκώνεται στις φλέβες τους, τα λόγια τους σε τραβάνε από το μανίκι. Η Φανή Γρύλλη, ο Αντώνης Καραθανασόπουλος, η Ντίνα Κούκου, ο Δημήτρης Μακρής, η Σοφία Ρούβα, ο Γιάννης Τριαντάκης κι η Αναστασία Τσούτση, βιώνουν αυτό, που μπορεί να μη θες να ξέρεις και μας το παρουσιάζουν με τόση και τέτοιαν ένταση, με τόση και τέτοια πειθώ και παραστατικότητα, ώστε να μην είναι βολετό πια να πούμε πως δεν ξέραμε, πως είμαστε αθώοι του αίματος. Δεν υπάρχουν αθώοι πια. Όλοι ξέρουμε - κι όσοι δεν ξέρουμε να πάμε στον Βοτανικό, στο VAULT, στο "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" να μάθουμε, να κατανοήσουμε. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε έγκαιρα, τώρα, αυτή η πραγματικότητα, πότε μέσα από το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, πότε με την αχρείαστη Κρατική βία και την καταστολή, πότε με το "κοίτα την δουλειά σου και το σπίτι σου" στην κακοποίηση της διπλανής πόρτας, αυτή η αδήριτη, υπαρκτή, απτή, πραγματικότητα μας πλησιάζει όλο και περισσότερο και, ναι, θα μας καταβροχθίσει, στο τέλος...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-mKFiLvU1zm4/XeoajhLuMWI/AAAAAAAAP84/4GtT1ZWP-uon4kKvbi31XQYvrTx6ASyPwCEwYBhgL/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-mKFiLvU1zm4/XeoajhLuMWI/AAAAAAAAP84/4GtT1ZWP-uon4kKvbi31XQYvrTx6ASyPwCEwYBhgL/s400/06.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον από τους επτά μικρούς ήρωες της υποκριτικής, που βασανίζονται εσωτερικά κι εξωτερικά επί σκηνής και που ολοφάνερα έχουν βασανισθεί πολύ, πάρα πολύ, και στις πρόβες, για να μας περάσουν τα φοβερά τους μηνύματα με λόγια, με χειρονομίες, με ακριβή συντονισμό και συγχρονισμό, με βλέμματα εύγλωττα και μάτια, που γυαλίζουν από το βούρκωμα, το παρ' ολίγον δάκρυ. Το δάκρυ, που κρατιέται εκεί, στην κόγχη, πριν γίνει στάλα και τρέξει, γιατί δεν πρέπει! Γιατί είναι δυνατά τα παιδιά, που παριστάνονται στην σκηνή. Γιατί δεν είναι ρόλοι και πλάσματα της φαντασίας. Γιατί είναι πραγματικά παιδιά, που μεγάλωσαν πριν από την ώρα τους, που πνίγουν την πίκρα, τον πόνο, το γιατί. Όπως στερήθηκαν την παιδική ηλικία, το παιχνίδι, έτσι στερήθηκαν και το δικαίωμα στο δάκρυ, στο κλάμα, στο ξέσπασμα. <br />
Η εξαιρετική διανομή της παράστασης έχει καθοδηγηθεί από την ευρηματική, στιβαρή, σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, που δένει γερά τις επί μέρους σκηνές μεταξύ τους χωρίς χάσματα και κατορθώνει το ακατόρθωτο: να μεταμορφώσει σε θεατρικό λόγο και σκηνική δράση ένα ντοκουμενταρίστικο κείμενο και να το παρουσιάσει μέσα από μια διαρκή ροή αυθεντικών συναισθημάτων, μακριά από διδακτισμούς, στείρα καταγγελτικά κηρύγματα και κούνημα του δαχτύλου. Την ίδια στιγμή, οι αριστουργηματικά φτιαγμένες κούκλες της Ελένης Σουμή έρχονται να υπογραμμίσουν τις ερμηνείες, να μας τις εντυπώσουν, να γεννήσουν συνειρμούς ατομικούς ή συλλογικούς. Προσωπικά, όταν είδα τις αρσενικές κούκλες με τα όστρακα και την θαλασσινή χλωρίδα, σκέφθηκα αμέσως τα προσφυγόπουλα, που, αλίμονο, ξεβράζονται στις ακτές του Αιγαίου...<br />
Μην αποστρέψετε το βλέμμα ξανά. Δείτε το "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω", που ανεβαίνει κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9, στο VAULT. Ακούστε τα επτά παιδιά της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ, ακούστε τα εκατομμύρια παιδιών, που στοιχίζονται πίσω από τα επτά δικά μας και περιμένουν την κατανόηση, τον ξεσηκωμό. Από εμάς τα περιμένουν. Εμάς περιμένουν - μη γελιέστε... Εμάς!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/vT64mPumqdI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/vT64mPumqdI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-RGm7Zvm7t_4/Xeodtj-0yTI/AAAAAAAAP9U/HDcjR9OemcQHwU0iTFWLyNBVDmEbXm9AgCEwYBhgL/s1600/03-0314M.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1137" data-original-width="1600" height="283" src="https://1.bp.blogspot.com/-RGm7Zvm7t_4/Xeodtj-0yTI/AAAAAAAAP9U/HDcjR9OemcQHwU0iTFWLyNBVDmEbXm9AgCEwYBhgL/s400/03-0314M.jpg" width="400" /></a></div>
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-2399341669672345602019-12-03T17:14:00.001+02:002019-12-03T17:17:22.707+02:00Ο "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ" στην σοφή κρίση των παιδιών - και στο "ΓΥΑΛΙΝΟ ΘΕΑΤΡΟ"<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NONleXpKgfw/XeZ7dtvdSGI/AAAAAAAAP6U/DtvzYw8ymWgt26z1VZxkQVb7nCOty2XTACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC9633.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-NONleXpKgfw/XeZ7dtvdSGI/AAAAAAAAP6U/DtvzYw8ymWgt26z1VZxkQVb7nCOty2XTACLcBGAsYHQ/s400/_JDC9633.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<pre style="background-color: #fff9ee; color: #222222;"><span id="docs-internal-guid-5837f41f-7fff-9503-7152-206f0cf3a743"><div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 8pt; margin-top: 0pt; text-indent: 19.85pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: "times new roman"; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><b> <span style="font-size: xx-small;">Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,</span></b></span><br />
<b style="background-color: transparent; color: black; font-family: "times new roman"; font-size: x-small; text-indent: 19.85pt; white-space: pre-wrap;"> κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμελιωμένη ρίζαν</b><br />
<b style="background-color: transparent; color: black; font-family: "times new roman"; font-size: x-small; text-indent: 19.85pt; white-space: pre-wrap;"> τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,</b><br />
<b style="background-color: transparent; color: black; font-family: "times new roman"; font-size: x-small; text-indent: 19.85pt; white-space: pre-wrap;"> κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη.</b></div>
<div style="font-size: 15.4px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uW5Ze03wtsQ/XeYJbuYPsFI/AAAAAAAAP50/gYflIBHPKIoaJszf47fAL5icwFaSHaEjwCLcBGAsYHQ/s1600/Erwtokritos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="761" data-original-width="535" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-uW5Ze03wtsQ/XeYJbuYPsFI/AAAAAAAAP50/gYflIBHPKIoaJszf47fAL5icwFaSHaEjwCLcBGAsYHQ/s400/Erwtokritos.jpg" width="280" /></a></div>
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: "times new roman"; font-size: 12pt; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">
</span></div>
</span></pre>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: whitesmoke; color: #333333; font-family: "noto serif" , serif; font-weight: bold; text-align: center;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: whitesmoke; color: #333333; font-family: "noto serif" , serif; font-weight: bold; text-align: center;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο "Ερωτόκριτος" αποτελεί ανυπέρβλητη κορύφωση της Κρητικής Γραμματείας και αριστούργημα της Μεσαιωνικής λογοτεχνίας. Μέσα από τα λογοτεχνικά του χαρίσματα και την μουσικότητα της γλώσσας, υμνεί και εξυψώνει αρχές και αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές, αξίες που απολάμβαναν ιδιαίτερη αίγλη "σε περαζόμενους καιρούς". Θα ήταν σκόπιμο να τις θυμηθούμε λίγο, οι μεγαλύτεροι, στους τωρινούς καιρούς, τους πιο υλόφρονες και συμφεροντολογικούς. Και θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμο να τις ενσταλάξουμε και να τις εντυπώσουμε σταθερά στις νεώτερες γενιές, στα παιδιά, την ώρα που μπαίνουν οι βάσεις του χαρακτήρα τους.<br />
Η Ελληνική και η παγκόσμια κλασική Γραμματεία έχουν να επιδείξουν πολλά αριστουργήματα, που προβάλλουν την άδολη αγάπη, την εντιμότητα και την ειλικρίνεια, την φιλία, τον αληθινό κι ανυστερόβουλο έρωτα, τον ιπποτισμό και την γενναιότητα, την αλληλεγγύη, την ευσπλαχνία... Κι αν υπάρχει μια σπουδαία τάση στο Ελληνικό Παιδικό Θέατρο τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς η στροφή Θεατρικών Ομάδων προς την διασκευή τέτοιων πεζών, ποιητικών ή θεατρικών κειμένων, προκειμένου να παρουσιασθούν σε κοινό τρυφερών ηλικιών με εύληπτο, αλλά συνάμα έντιμο κι άξιο τρόπο. Δεν είναι λίγοι, ως φαίνεται, εκείνοι, που σωστά πιστεύουν ότι στα παιδιά μπορούμε και πρέπει να μιλάμε όπως θα μιλούσαμε σε μεγάλους: με άλλο λεξιλόγιο, με προσεγμένη γλώσσα και προσέγγιση, αλλά με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, αντί για τον συνήθη παιδιάστικο λόγο, που συχνά υιοθετούμε...<br />
Η Ομάδα Παιδικού Θεάτρου του ΓΥΑΛΙΝΟΥ, στην Λεωφ Συγγρού, εμφορείται καταφανώς από τέτοιαν αντίληψη. Πέρυσι, μας έδωσε έναν δεξιοτεχνικά διασκευασμένο "Έμπορο της Βενετίας", με ερμηνείες, σκηνικά και κοστούμια, που σέβονταν το κλασικό κείμενο και το κοινό. Συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή, φέτος, προσφεύγει στον Βιτσέντζο Κορνάρο, διασκευάζει τρυφερά, χάρις στην Ελένη Βλάχου, τον "Ερωτόκριτο" και μαγεύει τα παιδιά - και τα λιγότερο παιδιά, που τα συνοδεύουν - με μια κλασική ιστορία ιπποσύνης, αγάπης, πίστης και ηρωισμών. Η βασική συνταγή της σκηνικής μαγείας είναι εκεί: ό έρωτας δύο νέων παιδιών, η πίστη, οι αγωνίες για την κατάληξη του ειδυλλίου, κόντρα στον αρνητικό οικογενειακό περίγυρο, οι κοινωνικές διαφορές, οι μάχες και οι ηρωικοί αγώνες τόσο για την πατρίδα όσο και για την καρδιά της Αρετούσας.<br />
Η Ελένη Βλάχου έχει διασκευάσει το πρωτότυπο των 10.000 πυκνών στίχων Κρητικής διαλέκτου, στην κοινή, αλλά όχι και απλοποιημένη, σύγχρονη Ελληνική γλώσσα, ώστε να γίνει πιο προσβάσιμο, και έχει επικεντρωθεί ιδιαίτερα στην προβολή των αρχών και αξιών, που διέπουν τους χαρακτήρες και ολόκληρη την εποχή της ιπποσύνης. Στο ίδιο πνεύμα της εξευγενισμένης διασκευής κινείται με μαεστρία και και η σκηνοθεσία της, ώστε να διατηρεί μεν την αγωνία των θεατών για την κατάληξη των επί μέρους επεισοδίων και την κατάληξη του όλου έργου, χωρίς, όμως, να προσφεύγει σε απεικόνιση βίας ή άλλων ακροτήτων. Καθώς η παράσταση είναι έργο συνόλου, με όλους τους χαρακτήρες διαρκώς επί σκηνής, στο ίδιο επίπεδο παραμένει και η υποκριτική γραμμή, την οποία ακολουθούν πιστά όλοι οι ηθοποιοί. Αποφεύγονται σοφά οι κραυγές και οι άγριοι τόνοι και δημιουργείται, τελικά, ένα ενιαίο ερμηνευτικό σύνολο ακριβούς και αξιοσημείωτης αισθητικής. Η ένταση των συναισθημάτων περνάει στον θεατή με πιο υποδόριους τρόπους, η ειλικρίνειά τους δεν χρειάζεται φωνασκίες και χειρονομίες για να εντυπωθεί. Τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό περισσότερο από τους ενήλικες!<br />
Η πλάστιγγα της παράστασης γέρνει προς τον λυρισμό περισσότερο παρά προς τα επικά στοιχεία της πλοκής και των ηρώων του έργου. Εύλογα, επομένως, τον λυρισμό υπηρετεί και αναδεικνύει η πρωτότυπη μουσική του Ηλία Βαμβακούση, την οποία, όπως και στον περσινό "Έμπορο της Βενετίας", εκτελεί ο ίδιος ζωντανά, πλάι στους πρωταγωνιστές. Οι μελωδίες του ντύνουν ανάλαφρα τους στίχους της Ελένης Βλάχου, γίνονται τραγούδια και διαχέονται ευχάριστα στην αίθουσα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-jy5IUID5kVk/XeYltm47CGI/AAAAAAAAP6A/B3SBSx4KYHkEQ-TEIoSLtktT32xwl6tGACLcBGAsYHQ/s1600/IMG_3531.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="836" data-original-width="1200" height="277" src="https://1.bp.blogspot.com/-jy5IUID5kVk/XeYltm47CGI/AAAAAAAAP6A/B3SBSx4KYHkEQ-TEIoSLtktT32xwl6tGACLcBGAsYHQ/s400/IMG_3531.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
Ιδιαίτερη μνεία οφείλεται στα σκηνικά και στα κοστούμια, που χαρακτηρίζονται από μιαν ευπρόσδεκτη λιτότητα, η οποία προβάλλει την ιδιοφυή τους λειτουργικότητα. Αξίζουν εδώ ιδιαίτερα συγχαρητήρια στις Κυρίες Θάλεια Μέλισσα και Βασιλική Σύρμα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, για να μη χαλάσω τα στοιχεία της έκπληξης, αλλά με τις ευφάνταστες και εμπνευσμένες ιδέες και λύσεις τους, εξάπτουν δημιουργικά την φαντασία των παιδιών - που είναι κι αυτό ένα από τα ζητούμενα του καλού παιδικού θεάτρου. <br />
Συμπερασματικά, η φετινή παραγωγή του "Ερωτόκριτου" από την Κυρία Εύη Κουρεμένου και το Γυάλινο Θέατρο αποτελεί ένα αναμφισβήτητα κερδισμένο στοίχημα - κερδισμένο και από τα παιδιά και τους γονείς, που τα συνοδεύουν. Καθόλου τυχαίο το ότι το θέατρο ήταν κατάμεστο και ότι σ' όλη την διάρκεια της παράστασης δεν ακουγόταν κιχ. Όταν καταφέρνεις και κρατάς τα παιδιά τόσο συγκεντρωμένα, κάτι καλό κάνεις. Αλλιώς δεν γίνεται! <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-BAgYG9k8RBg/XeYl5UjNn4I/AAAAAAAAP6E/2c5ZdCvBWCA6bD9fUvy-ZfLBPhHAYPLJACLcBGAsYHQ/s1600/IMG_3532.jpg" imageanchor="1"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1140" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-BAgYG9k8RBg/XeYl5UjNn4I/AAAAAAAAP6E/2c5ZdCvBWCA6bD9fUvy-ZfLBPhHAYPLJACLcBGAsYHQ/s320/IMG_3532.jpg" width="283" /></a></div>
<br />
<br /></div>
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-12841439471764803892019-12-02T19:38:00.003+02:002019-12-03T08:00:53.580+02:00ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ - και πάμε ξανά!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-AFoXpE-W6uM/XeVGKonvTPI/AAAAAAAAP4Y/hTbJVe48BrY2H9cxlVMLkBQlnINzHmWlACEwYBhgL/s1600/_JDC6822.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-AFoXpE-W6uM/XeVGKonvTPI/AAAAAAAAP4Y/hTbJVe48BrY2H9cxlVMLkBQlnINzHmWlACEwYBhgL/s400/_JDC6822.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Βασίλισσες, οι κυριολεκτικές και οι μεταφορικές, εξ ιδιοσυγκρασίας και εκ χαρακτήρος, ζουν με άλλους κώδικες σ' ένα δικό τους σύμπαν, σε μιαν άλλη διάσταση. Είναι πολύ συχνά αυτό που λέμε larger than life προσωπικότητες - και γι' αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και ελκυστικές... ακόμη και για τους μη βασιλόφρονες!<br />
Πριν από δύο χρόνια, ο βραβευμένος μάστορας του Ελληνικού queer theater, ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, μας κάλεσε να γνωρίσουμε από κοντά τρεις δικές του Βασίλισσες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-56BOu_vND0Y/XeVGEWBrl8I/AAAAAAAAP5A/0Zmvuql4gr0kypF90fnirgWzfj0b1CicACEwYBhgL/s1600/_JDC6281.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-56BOu_vND0Y/XeVGEWBrl8I/AAAAAAAAP5A/0Zmvuql4gr0kypF90fnirgWzfj0b1CicACEwYBhgL/s400/_JDC6281.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Μπήκαμε στον κόσμο τους και απολαύσαμε ένα εξαιρετικό "ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ" στο LIFE 'Ν ΑRΤ THEATER του Κεραμεικού. Μια πρωτότυπη μαύρη κωμωδία με τον ίδιο τον Τσίλογλου σε μεγάλα κέφια συγγραφικά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά. Ένα επιτελείο διαλεγμένων ηθοποιών μας στροβίλιζε επί σχεδόν δυό ώρες ξέφρενα και ανελέητα από έκπληξη σε έκπληξη, από ατάκα σε ατάκα, από ανατροπή σε ανατροπή.<br />
Η παράσταση ήταν μία από τις μεγάλες επιτυχίες του 2017, αλλά ήταν φανερό πως όχι μόνο δεν είχε εξαντλήσει σε μια σαιζόν την θεατρική της δυναμική, αλλά χρειαζόταν κι ένα μεγαλύτερο "παλάτι", που να χωράει τις Βασίλισσες, με τα συνεχή πήγαιν'-έλα τους και τα ανεξάντλητα καμώματά τους. Η νέα στέγη βρέθηκε φέτος στο Θέατρο ΠΚ του Νέου Κόσμου, με μια σκηνή που τους ταιριάζει. Οι Βασίλισσες του Τσίλογλου ανασαίνουν εδώ καλύτερα, απελευθερώνονται - αν, βέβαια, υποθέσουμε ότι είχαν ποτέ φραγμούς και ενδοιασμούς - και η πρόσκλησή μας στο δείπνο τους δεν σηκώνει αντίρρηση.<br />
<br />
Παίρνοντας την απόφαση να επιστρέψει στα γνώριμα νερά του queer theater και να ξανανεβάσει το "ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ", ο Βαλεντίνος Τσίλογλου φρεσκάρισε το κείμενό του, κρατώντας την κεντρική ιδέα και την βασική δομή, αλλά αντικατέστησε τον αβανταδόρικο ρόλο του μέντιουμ - Λεωνίδα Παντελόπουλου με έναν άλλο αβανταδόρικο ρόλο Βασίλισσας, που κυκλοφορεί με αναπηρικό αμαξίδιο, χωρίς να είναι ανάπηρη. Έχει έτσι την χαρά να την υπηρετούν περισσότερο!<br />
3+1 Βασίλισσες, λοιπόν, σε δεύτερη σαιζόν αλωνίζουν χωρίς φρένα και χωρίς φρένες στην ευρύχωρη σκηνή του ΠΚ, εξαντλούν όλα τα αποθέματα στόμφου και ειρωνίας, βγάζουν τα εσώψυχά τους και ξεσκίζουν με φαρμακερές ατάκες η μία την άλλη, έτσι όπως μόνο κολλητές άσπονδες φίλες μπορούν να το κάνουν.<br />
Δίπλα τους, σταθερός "αυλικός", ο επί του παρόντος κομμωτής Ζαν, με φιλοδοξίες ηθοποιού, και φυσικά το απαραίτητο πριγκιπόπουλο, ο νεαρός, πονηρούλης ερωτύλος Κάρολος, που εμφανίζεται ξαφνικά και δυναμικά στο κέντρο του ιδιόρυθμου αυτού κύκλου.<br />
<br />
Η Χριστιάννα Ανανιάδου, επαναλαμβάνει τον ρόλο της οικοδέσποινας, που είχε και στην πρώτη σαιζόν. Υπόδειγμα χυμώδους, παρορμητικού, άκρως ερωτικού χαρακτήρα. Λαίμαργη σε όλα τα πεδία, έτοιμη να καταβροχθίσει άνδρες και φαγητά - με περισσότερη επιτυχία στα φαγητά, η αλήθεια είναι. Αεικίνητη και εκφραστική, επιδιώκει, μέσα από ένα φλογερό τεμπεραμέντο, τον πλήρη έλεγχο της αυλής της. Αν το καταφέρνει στο παλάτι δεν ξέρω, αλλά το κοινό το έχει στο τσεπάκι της ήδη με το άνοιγμα της αυλαίας!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-pEW909ymcB0/XeVGDcBG_2I/AAAAAAAAP4s/hGP_x6-U6hQoR4-ctS7RuoSYgybXxdbjQCEwYBhgL/s1600/_JDC6255.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-pEW909ymcB0/XeVGDcBG_2I/AAAAAAAAP4s/hGP_x6-U6hQoR4-ctS7RuoSYgybXxdbjQCEwYBhgL/s400/_JDC6255.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-nkcaR4XNEbI/XeVGDm2Tu9I/AAAAAAAAP4w/ir7-uznibHAcYzyp1CNP2Jjzm-zbcQV0gCEwYBhgL/s1600/_JDC6269.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-nkcaR4XNEbI/XeVGDm2Tu9I/AAAAAAAAP4w/ir7-uznibHAcYzyp1CNP2Jjzm-zbcQV0gCEwYBhgL/s400/_JDC6269.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FGDvuUhT4ew/XeVGDjqtqII/AAAAAAAAP4s/Yy9T6uSaA-gXmBmbdV3OLMBpJALgmyalACEwYBhgL/s1600/_JDC6273.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-FGDvuUhT4ew/XeVGDjqtqII/AAAAAAAAP4s/Yy9T6uSaA-gXmBmbdV3OLMBpJALgmyalACEwYBhgL/s400/_JDC6273.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Λούλα Τριανταφύλλου, που κάνει μοναδικά δικό της κάθε κωμικό ή δραματικό ρόλο, στον οποίο την έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στον αντίποδα της Ανανιάδου. Συγκρατημένη, σοβαρή, λίγο σνομπ, έχει τον αέρα της μεγαλοαστής και το αφ' υψηλού βλέμμα. Για μιαν ακόμη φορά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με μια μεγάλη γκάμα απίστευτων διαφορετικών εκφράσεων του προσώπου της, που τονίζουν τον λόγο του ρόλου. Κυρίως, τον κάνουν αβίαστα πιστευτό.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-TRc236yinw4/XeVGFxX7xfI/AAAAAAAAP44/l-JAYXmv9cU79ykEkB6nGf1_tA6W0WnNACEwYBhgL/s1600/_JDC6404.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-TRc236yinw4/XeVGFxX7xfI/AAAAAAAAP44/l-JAYXmv9cU79ykEkB6nGf1_tA6W0WnNACEwYBhgL/s400/_JDC6404.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yASXJ-pAAOc/XeVGGvIrUVI/AAAAAAAAP5A/L9zpgC5BhkoyU5ws_4TCWuQBB_9I3yWTACEwYBhgL/s1600/_JDC6424.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-yASXJ-pAAOc/XeVGGvIrUVI/AAAAAAAAP5A/L9zpgC5BhkoyU5ws_4TCWuQBB_9I3yWTACEwYBhgL/s400/_JDC6424.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZGW88KzLHnA/XeVGHugjeoI/AAAAAAAAP4w/B0SCzc7D4VgxQnp7n6GqwAe8wpz1qTgbwCEwYBhgL/s1600/_JDC6510.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZGW88KzLHnA/XeVGHugjeoI/AAAAAAAAP4w/B0SCzc7D4VgxQnp7n6GqwAe8wpz1qTgbwCEwYBhgL/s400/_JDC6510.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Ζωή Χριστοδουλάκη κρατάει τον ρόλο, που υποστήριζε θεαματικά, η Νατάσα Παπαδάκη στο ανέβασμα του 2017. Και είναι το ίδιο θεαματική! Η grande εμφάνισή της με ένα κατακόκκινο φόρεμα, η υπέροχη σιλουέτα της, ο χειμαρρώδης λόγος της συντελούν στην δημιουργία μιας εκρηκτικής προσωπικότητας, που δεν μπορεί να αφήσει κανένα αρσενικό ασυγκίνητο. Είναι στυλίστρια, ζει μέσα στην μόδα κι από την μόδα, έχει την λάμψη μιας ντίβας, μιας αδιαφιλονίκητης σταρ, που μπορεί να έχει ξεμείνει από δουλειά, αλλά η γκλαμουριά έχει γίνει δεύτερο δέρμα της - ίσως και πρώτο! <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NWz0W0fSlGU/XeVGIiLeJNI/AAAAAAAAP44/uNzX8_pvruo7u4mPkXg6KGJ6OS3XkHN9ACEwYBhgL/s1600/_JDC6677.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-NWz0W0fSlGU/XeVGIiLeJNI/AAAAAAAAP44/uNzX8_pvruo7u4mPkXg6KGJ6OS3XkHN9ACEwYBhgL/s400/_JDC6677.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZbneTutjMxk/XeVGJCGsLuI/AAAAAAAAP4s/Fio9fNXNX5YtqoHn12qQa_axKFcxhLu3gCEwYBhgL/s1600/_JDC6686.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZbneTutjMxk/XeVGJCGsLuI/AAAAAAAAP4s/Fio9fNXNX5YtqoHn12qQa_axKFcxhLu3gCEwYBhgL/s400/_JDC6686.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-fDwOUU_oeR8/XeVGJRE98-I/AAAAAAAAP4w/6YfIjwZh8BMJajAdnYIiRHoWzYz6gCrXgCEwYBhgL/s1600/_JDC6691.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-fDwOUU_oeR8/XeVGJRE98-I/AAAAAAAAP4w/6YfIjwZh8BMJajAdnYIiRHoWzYz6gCrXgCEwYBhgL/s400/_JDC6691.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Καίτη Βαρβαρέσου, δημιουργεί μια πικάντικη παρουσία, που δεν υπήρχε στην προηγούμενη σαιζόν. Το αρχοντικό στυλ της, ακόμη και στο αναπηρικό αμαξίδιο, και το έντονα διεισδυτικό βλέμμα, που καρφώνει, αποπνέουν έναν μοναδικά δυναμικό σνομπισμό. Μια γλώσσα σώματος, που καταφέρνει και μιλάει, ακόμη και με το σώμα καθηλωμένο στο αμαξίδιο!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7PC9Xj8-k2M/XeVGHA04hoI/AAAAAAAAP4o/EJHtV6AI1W468IkeEiqp0iToEO6XkznWgCEwYBhgL/s1600/_JDC6471.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-7PC9Xj8-k2M/XeVGHA04hoI/AAAAAAAAP4o/EJHtV6AI1W468IkeEiqp0iToEO6XkznWgCEwYBhgL/s400/_JDC6471.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dDcUi0h2iX4/XeVGHKAkHTI/AAAAAAAAP5A/o1q_U2DLClgHBzChf6XR1RmJiA1wPec0ACEwYBhgL/s1600/_JDC6473.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-dDcUi0h2iX4/XeVGHKAkHTI/AAAAAAAAP5A/o1q_U2DLClgHBzChf6XR1RmJiA1wPec0ACEwYBhgL/s400/_JDC6473.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Ζαν του Τσίλογλου είναι ο κομμωτής με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, ο έμπιστος των Βασιλισσών, ο συμβουλάτορας των γυναικών. Ξέρει τις γυναίκες πιο πολύ απ' όσο ξέρουν οι ίδιες τον εαυτό τους, τις διαβάζει με ευαισθησία και με το πλεονέκτημα της διπλής οπτικής, που του δίνει η ταυτόχρονη λειτουργία της θηλυκής και αρσενικής πλευράς του. Κινείται και μιλάει με φοβερή χάρη, πουδράρεται με ακόμη μεγαλύτερη χαριτωμενιά. Με τον ιδιοσυγκρατικό του δυναμισμό έχει απαλλοτριώσει υπέρ του το σαλόνι των Βασιλισσών, όπου πλασάρει άνεση και αυτοπεποίθηση, κρύβοντας (;) πίσω τους αποτελεσματικά όλα του τα αδιέξοδα και τις ανασφάλειες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rfFA5KJSqVM/XeVGFdbD04I/AAAAAAAAP4s/kMNeEvie45sl3jCUUKYyv6qm4Pggx26ngCEwYBhgL/s1600/_JDC6331.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-rfFA5KJSqVM/XeVGFdbD04I/AAAAAAAAP4s/kMNeEvie45sl3jCUUKYyv6qm4Pggx26ngCEwYBhgL/s400/_JDC6331.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1fOU5faf7EM/XeVGFfJsarI/AAAAAAAAP4s/uBomsAZIovkS-7q8qkyNvTUdNmalzEJuwCEwYBhgL/s1600/_JDC6388.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-1fOU5faf7EM/XeVGFfJsarI/AAAAAAAAP4s/uBomsAZIovkS-7q8qkyNvTUdNmalzEJuwCEwYBhgL/s400/_JDC6388.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1qGhtyCN9cs/XeVK-7EKAcI/AAAAAAAAP5I/zL_KwRYXjbI0rctiF3ulMsohIP5qDEONgCEwYBhgL/s1600/_JDC6935.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-1qGhtyCN9cs/XeVK-7EKAcI/AAAAAAAAP5I/zL_KwRYXjbI0rctiF3ulMsohIP5qDEONgCEwYBhgL/s400/_JDC6935.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Και, τέλος, το κοινό αντικείμενο του πόθου όλων, ίσως το κύριο πιάτο του δείπνου, ο Κάρολος. Νεαρός, καλλίγραμμος, αεράτος, άνετος με τον εαυτό του και τους γύρω του, κινείται και ισορροπεί στο μεταίχμιο του "αθώου" παιδιού, που ξέρει να γεννά αισθήματα προστατευτικότητας, και του fast food εραστή, που γεννά στιγμιαίους πόθους. Ο Λεωνίδας Μικρόπουλος έχει μπει με χάρη και τσαχπινιά στο πετσί του Κάρολου, οι κινήσεις του σκανδαλίζουν και ξανάβουν κατά βούληση. Είναι η πέτρα του σκανδάλου που το γλεντάει κανονικά, όπως γλεντάει και τις Βασίλισσες, όπως γλεντάνε μαζί του κι οι θεατές!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Z7FURL5UsJo/XeVGKrPyAMI/AAAAAAAAP44/pLXAL4HuZSQO3XIkCvHdHrYz0AoQPHmiwCEwYBhgL/s1600/_JDC6862.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Z7FURL5UsJo/XeVGKrPyAMI/AAAAAAAAP44/pLXAL4HuZSQO3XIkCvHdHrYz0AoQPHmiwCEwYBhgL/s400/_JDC6862.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-d0zeivMJ5cU/XeVGLOXlPWI/AAAAAAAAP40/_Uq1qQT0kPkQZwo8WxduJN9tkjSl8oW1gCEwYBhgL/s1600/_JDC7193.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-d0zeivMJ5cU/XeVGLOXlPWI/AAAAAAAAP40/_Uq1qQT0kPkQZwo8WxduJN9tkjSl8oW1gCEwYBhgL/s400/_JDC7193.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4BusAfuJRAo/XeVGLe-nrGI/AAAAAAAAP48/fUdw0ZhD5csJZNEQo9TjTVfzThS5x3gAQCEwYBhgL/s1600/_JDC7285.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-4BusAfuJRAo/XeVGLe-nrGI/AAAAAAAAP48/fUdw0ZhD5csJZNEQo9TjTVfzThS5x3gAQCEwYBhgL/s400/_JDC7285.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ποιάν ή ποιόν θέλει ο νεαρός Κάρολος, ποιά ή ποιός θα τον κερδίσει, τι σκοπούς έχει; Θα το ξέρουμε, όταν θα κλείνει η αυλαία της παράστασης, αλλά την ίδια στιγμή, στον απόηχο του "ΔΕΙΠΝΟΥ", θα συνειδητοποιούμε ότι πίσω από το ανατρεπτικό χιούμορ και τα γυναικεία νάζια, πίσω από τις φωνές, τις ατάκες, τα καρφιά, κάτω από τα εντυπωσιακά φορέματα, ο Τσίλογλου δεν μας κάθισε σε ένα τραπέζι με συνδαιτυμόνες μονοδιάστατους, με καρικατούρες. Οι Βασίλισσες και οι αυλικοί τους, ο σταθερός Ζαν και ο περιστασιακός Κάρολος, κάνουν τα δικά τους ο καθένας στην σκηνή, αλλά τα κάνουν έχοντας πίσω τους μια ζωή, ένα παρελθόν με τα βάρη του, έχουν αισθήματα, έχουν μυστικά, που τους προσδιορίζουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-QjDCjAAreAI/XeVGHy5IstI/AAAAAAAAP44/BkWyeavHsE8kqPAN2MzsKGuNv3g22XY3gCEwYBhgL/s1600/_JDC6515.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-QjDCjAAreAI/XeVGHy5IstI/AAAAAAAAP44/BkWyeavHsE8kqPAN2MzsKGuNv3g22XY3gCEwYBhgL/s400/_JDC6515.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HPiA6PGAZQk/XeVGJzBdybI/AAAAAAAAP5A/8SjuZSqUqOgJOWEX7JvXgYlnU8DXIP8qwCEwYBhgL/s1600/_JDC6692.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-HPiA6PGAZQk/XeVGJzBdybI/AAAAAAAAP5A/8SjuZSqUqOgJOWEX7JvXgYlnU8DXIP8qwCEwYBhgL/s400/_JDC6692.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, λοιπόν, και οι συνεργάτες του, όλοι οι συντελεστές της παράστασης, μας προσκαλούν να δειπνήσουμε με Βασίλισσες - πώς να πεις όχι; <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xy4nAvz3BQI/XeVK-yQCjQI/AAAAAAAAP5M/_QXOJYGBB9oUx9XKgev-FWLgeDIK_yx_gCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7000.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-xy4nAvz3BQI/XeVK-yQCjQI/AAAAAAAAP5M/_QXOJYGBB9oUx9XKgev-FWLgeDIK_yx_gCLcBGAsYHQ/s400/_JDC7000.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-PCLkTmYF0Mw/XeVK_BdZYuI/AAAAAAAAP5Q/rX9XqDDvIi4BpWv6GwXbbcyJUfdpfFUlACLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-PCLkTmYF0Mw/XeVK_BdZYuI/AAAAAAAAP5Q/rX9XqDDvIi4BpWv6GwXbbcyJUfdpfFUlACLcBGAsYHQ/s400/_JDC7015.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-16ki-fw9FDs/XeVK_5DxEvI/AAAAAAAAP5U/qFJQD1fXA8sdW69H4D6Dv1q31GDPGSbbwCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC7045.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-16ki-fw9FDs/XeVK_5DxEvI/AAAAAAAAP5U/qFJQD1fXA8sdW69H4D6Dv1q31GDPGSbbwCLcBGAsYHQ/s400/_JDC7045.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-17288828092504589222019-11-29T16:48:00.002+02:002019-11-29T17:25:26.684+02:00Από λεωφορεία, μόνο "550"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-P8qnctXFasQ/XeErGqmlYCI/AAAAAAAAP1w/MIuWI3MzpIkmMgXyTcDXrx6Qs6pEUGcJQCLcBGAsYHQ/s1600/_JDC1588.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-P8qnctXFasQ/XeErGqmlYCI/AAAAAAAAP1w/MIuWI3MzpIkmMgXyTcDXrx6Qs6pEUGcJQCLcBGAsYHQ/s400/_JDC1588.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Από λεωφορεία, μόνο "550"! Ασυζητητί... Κι από θέατρο, πάλι "550"!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FTCPkEN9kyM/XeErJb9KauI/AAAAAAAAP20/T1BhzGxhdbMFZ_Cto2LZ57c6kluYMku3ACEwYBhgL/s1600/_JDC1901.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-FTCPkEN9kyM/XeErJb9KauI/AAAAAAAAP20/T1BhzGxhdbMFZ_Cto2LZ57c6kluYMku3ACEwYBhgL/s400/_JDC1901.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν υπάρχει φέτος άλλο νέας εσοδείας Ελληνικό θεατρικό, που νάναι ταυτόχρονα τόσο ρεαλιστικό όσο και ενδιαφέρον.<br />
Τι είναι το "550"; Μια λεωφορειακή γραμμή, που διασχίζει κάθετα την μισή Αττική, από την Κηφισιά ώς το Φάληρο, και συνδέει μεταξύ τους γειτονιές και ανθρώπους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-abxhmfoOEVs/XeEq9DqERII/AAAAAAAAP24/YAwiTZPfk-U8sXVRB2KMmroCaA8S9NG1ACEwYBhgL/s1600/_JDC0686.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-abxhmfoOEVs/XeEq9DqERII/AAAAAAAAP24/YAwiTZPfk-U8sXVRB2KMmroCaA8S9NG1ACEwYBhgL/s400/_JDC0686.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ένας από αυτούς τους τακτικούς επιβάτες του "550", έτυχε νάναι κι ο Σταμάτης Πακάκης. Κάποια στιγμή σήκωσε το βλέμμα από το κινητό, έβγαλε τα ακουστικά από τα αυτιά κι άρχισε να παρατηρεί τους συνεπιβάτες του, να τους βλέπει, να τους ακούει. Άρχισε να τους νοιώθει! Και δεν ήταν πια ούτε άγνωστοι ούτε περαστικοί ούτε απρόσωποι. Καθένας μια ιστορία, ένας τρόπος σκέψης κι ένας τρόπος ζωής, ελπίδες, πόθοι, προσδοκίες, πίκρες, αγωνίες, χαρές, επιτυχίες κι αποτυχίες. Ένα κομμάτι, μια φέτα καθημερινότητας - και πολλές τέτοιες φέτες μαζί, αναγκαστικά κι αναπόφευκτα να συνωστίζονται και να αλληλεπιδρούν στον ίδιο χώρο φτιάχνουν την μία, την μεγάλη κι αναπόδραστη κοινή μας καθημερινότητα. Φτιάχνουν μια κοινωνία, μια πόλη, μια χώρα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-q5XiacfH2U0/XeErGJMiPAI/AAAAAAAAP2w/EHU7bNwtdAwxb9u5iMEbw51RmTWm9BVwACEwYBhgL/s1600/_JDC1423.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-q5XiacfH2U0/XeErGJMiPAI/AAAAAAAAP2w/EHU7bNwtdAwxb9u5iMEbw51RmTWm9BVwACEwYBhgL/s400/_JDC1423.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Με την καλλιτεχνική ευαισθησία του θεατράνθρωπου, ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός Σταμάτης Πακάκης ανίχνευσε την θεατρικότητα του δρομολογίου. Και με την εμπειρία και το ταλέντο του δόμησε ένα γερό κείμενο, με προεξάρχοντα τα κωμικά στοιχεία, πίσω από τα οποία, ωστόσο, δύσκολα κρύβονται τα προσωπικά δράματα, οι συγκρούσεις κι οι αντιφάσεις των χαρακτήρων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0KgSD6-cJo4/XeErETTmozI/AAAAAAAAP24/QqCAeh9YyQERlUaPBTk2OZzN7ceq8iSbwCEwYBhgL/s1600/_JDC1244.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-0KgSD6-cJo4/XeErETTmozI/AAAAAAAAP24/QqCAeh9YyQERlUaPBTk2OZzN7ceq8iSbwCEwYBhgL/s400/_JDC1244.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5mwwsVaBOcE/XeErHjqiM4I/AAAAAAAAP20/W9-THzr9OF8qYQZdIrpB4tNOEdgwju4fACEwYBhgL/s1600/_JDC1726.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-5mwwsVaBOcE/XeErHjqiM4I/AAAAAAAAP20/W9-THzr9OF8qYQZdIrpB4tNOEdgwju4fACEwYBhgL/s400/_JDC1726.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-2SxXHd_tDdo/XeEq9KIux1I/AAAAAAAAP2o/6iqlJwMv5WItwK6_acciC_kL7vfEBVGpwCEwYBhgL/s1600/_JDC0657.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-2SxXHd_tDdo/XeEq9KIux1I/AAAAAAAAP2o/6iqlJwMv5WItwK6_acciC_kL7vfEBVGpwCEwYBhgL/s400/_JDC0657.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Συχνά, η κωμωδία δεν είναι παρά μια τραγωδία αντεστραμμένη. Και το "550" του Πακάκη είναι ακριβώς αυτό! Προκαλούν άμεσα το γέλιο οι καταστάσεις των επιβατών του λεωφορείου, οι διάλογοι, οι παρατηρήσεις κι οι καυστικές ατάκες τους. Μα όλα τούτα είναι μονάχα η μία όψη, η μια πλευρά, το όχημα, που συνειδητά διάλεξε ο Πακάκης για να μας ερεθίσει, να μας ωθήσει να ψάξουμε την πίσω όψη. Που υπάρχει πάντα και σε όλους, που υπάρχει στην καθημερινότητα, στην πόλη, στην κοινωνία.<br />
Τίποτε δεν είναι μόνο αυτό, που φαίνεται. Όλα κι όλοι έχουν πολλές όψεις και κάποιες είναι δραματικές, ακόμη και αντιφατικές. Έχουμε την ευαισθησία να τις δούμε; Έχουμε τα κότσια να τις χειρισθούμε; Φεύγοντας από το κατάμεστο FAUST, όπου παίζεται κάθε Τετάρτη το "550", συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι το ερώτημα, που μας απευθύνει τελικά ο Πακάκης, αξιώνοντας να δώσουμε την απάντηση όχι σ' εκείνον, αλλά στον εαυτό μας!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-63GQ8o8Ukbo/XeErD1Q2BvI/AAAAAAAAP2o/VepGNssYRzwL87iFSINbipXaUJOVAHfVQCEwYBhgL/s1600/_JDC1181.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-63GQ8o8Ukbo/XeErD1Q2BvI/AAAAAAAAP2o/VepGNssYRzwL87iFSINbipXaUJOVAHfVQCEwYBhgL/s400/_JDC1181.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Σταμάτης Πακάκης έχει χτυπήσει φλέβα φέτος. Ξεκάθαρα! Έγραψε ένα αιχμηρό κείμενο, έχτισε πέτρα πέτρα, συναίσθημα το συναίσθημα, μια σειρά από χαρακτήρες πραγματικούς, διπλανούς μας και τους μοίρασε με μαεστρία σε ισάριθμους ηθοποιούς, που τίμησαν την επιλογή του. Με την ίδια δεξιοτεχνία και εμμονή στην λεπτομέρεια, είναι φανερό ότι τους δίδαξε την απόλυτη ακρίβεια στην έκφραση, στον συγχρονισμό, έστησε πρώτα μέσα τους τον κάθε χαρακτήρα και τον οδήγησε μετά να βγει αβίαστα προς τα έξω, σε σημείο να μας είναι πολύ δύσκολο να φαντασθούμε άλλους ηθοποιούς στη θέση τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aF_Py5wr9cw/XeErFa6PL6I/AAAAAAAAP2g/ihv80Onr6agTbQiN1ZygldD_Dhlkj7lbwCEwYBhgL/s1600/_JDC1377.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-aF_Py5wr9cw/XeErFa6PL6I/AAAAAAAAP2g/ihv80Onr6agTbQiN1ZygldD_Dhlkj7lbwCEwYBhgL/s400/_JDC1377.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-69Fta0pN7vc/XeEq8-fOgFI/AAAAAAAAP2s/W-Ekq6QCzuMD-j_VInj3iZ5Rq4Nacf3ugCEwYBhgL/s1600/_JDC0653.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-69Fta0pN7vc/XeEq8-fOgFI/AAAAAAAAP2s/W-Ekq6QCzuMD-j_VInj3iZ5Rq4Nacf3ugCEwYBhgL/s400/_JDC0653.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yCfUabYDyBQ/XeErFYm9pII/AAAAAAAAP2o/oakslJNRx8ktCtGql2hGRgg6WZFP86qQACEwYBhgL/s1600/_JDC1383.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-yCfUabYDyBQ/XeErFYm9pII/AAAAAAAAP2o/oakslJNRx8ktCtGql2hGRgg6WZFP86qQACEwYBhgL/s400/_JDC1383.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Για αρχή, ο Βασίλης Φακανάς, σκληρός ελεγκτής, άτεγκτος μας βάζει όλους σε σειρά. Γενικός κουμανταδόρος, ανελέητος, και τα σκυλιά δεμένα Και μετά... Μετά γίνεται ένας από μας. Επιβάτης κι αυτός. Συμπολίτης, νέος, χαμένος κι αυτός σε μια πόλη, σε μια χώρα, που ταλαντεύεται, που δεν ξέρει πού ακριβώς πηγαίνει και πώς και γιατί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dSqE3R5ZMPk/XeErGAiZA4I/AAAAAAAAP20/_pzwJcM7m_0Rpo6Dcgdo5cDbuIAFiFnowCEwYBhgL/s1600/_JDC1499.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-dSqE3R5ZMPk/XeErGAiZA4I/AAAAAAAAP20/_pzwJcM7m_0Rpo6Dcgdo5cDbuIAFiFnowCEwYBhgL/s400/_JDC1499.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_nNZ9-Vfdyg/XeErCMPdvJI/AAAAAAAAP2o/lORl36b2CbAZPmpkXp2kybgFaqPlkoQoQCEwYBhgL/s1600/_JDC1088.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-_nNZ9-Vfdyg/XeErCMPdvJI/AAAAAAAAP2o/lORl36b2CbAZPmpkXp2kybgFaqPlkoQoQCEwYBhgL/s400/_JDC1088.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Fg_Cf3kDRpI/XeEq-cf6CrI/AAAAAAAAP20/1N1lPDAZVKwjCA2Fzu0oCv-FXhcvP909wCEwYBhgL/s1600/_JDC0808.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Fg_Cf3kDRpI/XeEq-cf6CrI/AAAAAAAAP20/1N1lPDAZVKwjCA2Fzu0oCv-FXhcvP909wCEwYBhgL/s400/_JDC0808.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Ειρήνη Μελά, η θεούσα της διπλανής πόρτας, ούτε μπορεί ούτε θέλει να αποδεχθεί τα τρέχοντα ήθη, τα τρέχοντα πάθη των ανθρώπων. Μια απόλαυση το πώς εναλλάσσονται οι εκφράσεις της μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, το πώς παίζει με το φοβερό της βλέμμα την έκπληξη, το θρησκόληπτο κάκιωμα, την ερωτική στέρηση, την ανομολόγητη ζήλεια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ep2jqAJXVP8/XeErCg4RXsI/AAAAAAAAP24/yoP8V9fUTdIv5eFNKi7TiFef5aThWQksgCEwYBhgL/s1600/_JDC1128.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-ep2jqAJXVP8/XeErCg4RXsI/AAAAAAAAP24/yoP8V9fUTdIv5eFNKi7TiFef5aThWQksgCEwYBhgL/s400/_JDC1128.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-KqIaux1-ZKg/XeErIMRC_SI/AAAAAAAAP2o/qEy8Ggw2QYYJB89mP2vlhc8ug1yIv8ufACEwYBhgL/s1600/_JDC1775.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-KqIaux1-ZKg/XeErIMRC_SI/AAAAAAAAP2o/qEy8Ggw2QYYJB89mP2vlhc8ug1yIv8ufACEwYBhgL/s400/_JDC1775.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-b_d9Wj_vNZs/XeErIyBV5rI/AAAAAAAAP2s/DTOXe0zeWlkwms5O8Oys500xj311SOTwgCEwYBhgL/s1600/_JDC1807.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-b_d9Wj_vNZs/XeErIyBV5rI/AAAAAAAAP2s/DTOXe0zeWlkwms5O8Oys500xj311SOTwgCEwYBhgL/s400/_JDC1807.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης, κρυφοgay, παρενδυτικός, βασανισμένος από την κοινωνία και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η ενσάρκωση της διπλής ταυτότητας, της διπλής ζωής, του καθημερινού πόνου, που πασχίζει για χρόνια να κρυφτεί πίσω από την "κανονικότητα", την "φυσιολογικότητα", την κοινωνική νόρμα, την συνθήκη της οικογένειας - μέχρι που πια άλλο δεν μπορεί, δεν γίνεται. Εκρήγνυται και μαζί του σκάει μια ζωή βιωμένη στα όρια, μια ζωή χαμένη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-g8Q9ZKP3FZY/XeErBSlYtCI/AAAAAAAAP2g/zqUP7yw_nykSjJsQYakktGJ5v77kjbvDQCEwYBhgL/s1600/_JDC1053.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-g8Q9ZKP3FZY/XeErBSlYtCI/AAAAAAAAP2g/zqUP7yw_nykSjJsQYakktGJ5v77kjbvDQCEwYBhgL/s400/_JDC1053.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CWB6H-DqeBE/XeErBf9qTvI/AAAAAAAAP20/DUODMrByRZkiDDDj75CnvanEy-WqGgsmwCEwYBhgL/s1600/_JDC1067.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-CWB6H-DqeBE/XeErBf9qTvI/AAAAAAAAP20/DUODMrByRZkiDDDj75CnvanEy-WqGgsmwCEwYBhgL/s400/_JDC1067.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-E30Yl0Dd3k8/XeErBoNRZ5I/AAAAAAAAP24/3hRKiq8X1FIY4w74Ln0LmULN3CACOh6AwCEwYBhgL/s1600/_JDC1069.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-E30Yl0Dd3k8/XeErBoNRZ5I/AAAAAAAAP24/3hRKiq8X1FIY4w74Ln0LmULN3CACOh6AwCEwYBhgL/s400/_JDC1069.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Φανή Παλιούρα, η ηθοποιός, η ερωτική, η χυμώδης. Σε διαρκή κίνηση και διαρκή ένταση. Ίσως και σε διαρκή υπόκριση. Βράζουν μέσα της τα αρχέγονα ένστικτα, βράζουν οι πόθοι, ξεχειλίζουν. Την πνίγουν και μαζί αναστατώνουν κι εμάς, που δεν το αντέχουμε το πώς πάλλεται η σάρκα της και κυματίζουν ανενδοίαστα σε δημόσια θέα τα κάλλη της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-hNlXr-PLsew/XeErAV5jyCI/AAAAAAAAP2k/Hq9n92x2s6MdA1_3V4l05vmduXez38TOwCEwYBhgL/s1600/_JDC0880.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-hNlXr-PLsew/XeErAV5jyCI/AAAAAAAAP2k/Hq9n92x2s6MdA1_3V4l05vmduXez38TOwCEwYBhgL/s400/_JDC0880.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-f6osY9rRVic/XeErEhtaxzI/AAAAAAAAP2g/GMqUNrYLl34Teunq-Bc9ErJlsW2ghqVYQCEwYBhgL/s1600/_JDC1310.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-f6osY9rRVic/XeErEhtaxzI/AAAAAAAAP2g/GMqUNrYLl34Teunq-Bc9ErJlsW2ghqVYQCEwYBhgL/s400/_JDC1310.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-brtzj86dIu8/XeErFCoGk-I/AAAAAAAAP2s/V5mO-cw_s8U9_f4o0c-jhvG9Q_iz8RrcgCEwYBhgL/s1600/_JDC1325.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-brtzj86dIu8/XeErFCoGk-I/AAAAAAAAP2s/V5mO-cw_s8U9_f4o0c-jhvG9Q_iz8RrcgCEwYBhgL/s400/_JDC1325.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Βλάσης Πασιούδης, ο τεχνίτης, ο ξεπερασμένος από την αδήριτη πραγματικότητα, που αντλεί ιδέες και επιχειρήματα από εκείνον τον φασισμό και τον ρατσισμό, που ανθεί και καρπίζει στους καφενέδες της επικράτειας. Ο "Μάκης" του Πασιούδη αποδίδει τα κακά της μοίρας του στους ξένους, στους εξωτικούς εκείνους άλλους, δίχως διόλου να υποψιάζεται πως είναι κι ο ίδιος ένας απ' αυτούς, πως κάτω από τον ίδιο ήλιο την ίδια σκληρή μοίρα μοιράζονται.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-2WyTXiSMUPc/XeEq_pmKMzI/AAAAAAAAP2g/diTbVu0Yho4TLE0aeC0PTVlxZqMhPjW9ACEwYBhgL/s1600/_JDC0848.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-2WyTXiSMUPc/XeEq_pmKMzI/AAAAAAAAP2g/diTbVu0Yho4TLE0aeC0PTVlxZqMhPjW9ACEwYBhgL/s400/_JDC0848.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-hQLXaNIZBcM/XeErADbUVII/AAAAAAAAP2g/_i0Dl0u6T5EF12z9MewC3ObRFlgeUNUHgCEwYBhgL/s1600/_JDC0871.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-hQLXaNIZBcM/XeErADbUVII/AAAAAAAAP2g/_i0Dl0u6T5EF12z9MewC3ObRFlgeUNUHgCEwYBhgL/s400/_JDC0871.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-UsZTOKUhxHc/XeErF5Slt1I/AAAAAAAAP20/ydiQosoADaM26dnrRJyx4iur7_Kq0GvRQCEwYBhgL/s1600/_JDC1461.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-UsZTOKUhxHc/XeErF5Slt1I/AAAAAAAAP20/ydiQosoADaM26dnrRJyx4iur7_Kq0GvRQCEwYBhgL/s400/_JDC1461.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Φαίη Βέβη, ένα ξωτικό επί σκηνής, μια λεπτεπίλεπτη πεταλούδα, που πετάει πέρα δώθε. Ζωγράφος. Οροθετική. Ένας κόμπος μπερδεμένης ευαισθησίας, ένα κουβάρι από συναισθήματα, που πότε ξετυλίγονται και πότε πάλι μπλέκονται.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Gk2yRqTM-i0/XeEq-XQk8eI/AAAAAAAAP2k/QqOjyu6E-TUDhHCZ4biCtu4hbLq9eTFEACEwYBhgL/s1600/_JDC0813.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-Gk2yRqTM-i0/XeEq-XQk8eI/AAAAAAAAP2k/QqOjyu6E-TUDhHCZ4biCtu4hbLq9eTFEACEwYBhgL/s400/_JDC0813.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4QiTy9zcsXc/XeEq-JEuPWI/AAAAAAAAP2s/IpyIYQWhYGQ43Vx2VJnOim15WWxRmbzEACEwYBhgL/s1600/_JDC0714.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-4QiTy9zcsXc/XeEq-JEuPWI/AAAAAAAAP2s/IpyIYQWhYGQ43Vx2VJnOim15WWxRmbzEACEwYBhgL/s400/_JDC0714.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-OAEpYfIcokw/XeEvrR4D2_I/AAAAAAAAP3A/VLyrNU1yCPAN5AbNcxnNQ9b1v8a2JU6QACEwYBhgL/s1600/_JDC0713.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-OAEpYfIcokw/XeEvrR4D2_I/AAAAAAAAP3A/VLyrNU1yCPAN5AbNcxnNQ9b1v8a2JU6QACEwYBhgL/s400/_JDC0713.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου, η φοιτήτρια εν εξάλλω, εν μονίμω εξάλλω, που δεν χωράει πουθενά. Δεν χωράει στο λεωφορείο, δεν χωράει στις παρέες της, δεν χωράει στην κοινωνία. Δεν την χωράνε κιόλας. Κολλημένη στο σημείο διαρκούς βρασμού. Με όλους και για όλα. Ραπάρει, χειρονομεί, οργίζεται, όπως μόνο στην ηλικία της μπορεί. Αργότερα, δεν θα μπορεί, δεν θα της βγαίνει πια. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-AcxJNQsci6M/XeErAhxepJI/AAAAAAAAP2s/8lNsK1b5-8sclMYEm5HJgILVWI26wRAjgCEwYBhgL/s1600/_JDC0897.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-AcxJNQsci6M/XeErAhxepJI/AAAAAAAAP2s/8lNsK1b5-8sclMYEm5HJgILVWI26wRAjgCEwYBhgL/s400/_JDC0897.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-8dMzQznmsNA/XeErDVDkXYI/AAAAAAAAP24/L2A6Li8JKzkk8170bnttFF1He9Y-n6_ygCEwYBhgL/s1600/_JDC1169.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-8dMzQznmsNA/XeErDVDkXYI/AAAAAAAAP24/L2A6Li8JKzkk8170bnttFF1He9Y-n6_ygCEwYBhgL/s400/_JDC1169.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wDS0RTjQrDA/XeErJCF1OVI/AAAAAAAAP2w/SWDHzE5nkQwGz1A7QnAmZQ9Hn7rNa_dOQCEwYBhgL/s1600/_JDC1839.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-wDS0RTjQrDA/XeErJCF1OVI/AAAAAAAAP2w/SWDHzE5nkQwGz1A7QnAmZQ9Hn7rNa_dOQCEwYBhgL/s400/_JDC1839.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Κι ο Σταμάτης Πακάκης. Αεικίνητος. Άλλοτε οικοδεσπότης, οδηγός, δίνει κατεύθυνση στην ιστορία, στις ιστορίες του καθενός - ίσως και στις δικές μας, των θεατών, ακόμη. Κι άλλοτε η πέτρα του σκανδάλου. Αφηγητής. Ερμηνεύει, εξηγεί τα ανεξήγητα, κάποτε τα τραγουδάει, με εμφανή την θητεία και την παιδεία του στο λυρικό τραγούδι.<br />
Θα σταθώ λίγο και στην Εύη Τσακλάνου, που ως υπεύθυνη για την κίνηση και την χορογραφία, απέσπασε από τους ερμηνευτές όχι μόνον εύγλωττες και εντός χαρακτήρων χειρονομίες και κινησιολογικά πρότυπα, αλλά και μια αξιοθαύμαστα ακριβή και συγχρονισμένη απομίμηση κινήσεων και συμπεριφορών του σώματος μέσα στο εν κινήσει λεωφορείο.<br />
Με λίγα λόγια, κατευθυνθείτε το ταχύτερο στην Στάση FAUST, κοντά στην μοδάτη Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Κάθε Τετάρτη, στις 8:30 το βράδυ, κάνει στάση εκεί το "550". Προσοχή, μην το χάσετε. Ανεβείτε. Και παρακολουθείστε την ζωή, την καθημερινότητά μας, να ξεδιπλώνεται από στάση σε στάση. Μη γελιέστε: δεν είναι κάποιων άλλων η ζωή. Η δική μας είναι, η κοινή ζωή όλων μας. Δείτε, σκεφθείτε, κρατείστε ό,τι χρειάζεται - και κατεβείτε στην σωστή στάση! <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-mGVm7pwL51k/XeErJqj4WiI/AAAAAAAAP24/swFtkzRAMBQAOK6-hJZOl58LWPjoaGQFwCEwYBhgL/s1600/_JDC1913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-mGVm7pwL51k/XeErJqj4WiI/AAAAAAAAP24/swFtkzRAMBQAOK6-hJZOl58LWPjoaGQFwCEwYBhgL/s400/_JDC1913.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uF0E15BhEmc/XeErIMkOyUI/AAAAAAAAP2w/xQ3w3ya2c-wgeYsGkRcnAaogzAE8UFvWwCEwYBhgL/s1600/_JDC1747.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-uF0E15BhEmc/XeErIMkOyUI/AAAAAAAAP2w/xQ3w3ya2c-wgeYsGkRcnAaogzAE8UFvWwCEwYBhgL/s400/_JDC1747.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-q8gXwreU500/XeErG28YUCI/AAAAAAAAP2w/Ta0D_6UaixgUtfZLo97RdDdg5TwEtp1YQCEwYBhgL/s1600/_JDC1686.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-q8gXwreU500/XeErG28YUCI/AAAAAAAAP2w/Ta0D_6UaixgUtfZLo97RdDdg5TwEtp1YQCEwYBhgL/s400/_JDC1686.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-whsIopTGpDg/XeErHUtVYpI/AAAAAAAAP2k/I1jRlMWIY7U_9zm-AsFgRHjAu6yCAZOKQCEwYBhgL/s1600/_JDC1715.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-whsIopTGpDg/XeErHUtVYpI/AAAAAAAAP2k/I1jRlMWIY7U_9zm-AsFgRHjAu6yCAZOKQCEwYBhgL/s400/_JDC1715.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zX3NdmCH2nE/XeErIBuzU_I/AAAAAAAAP20/7CLUB_8fJmoJHt4xSF-Ymj9arfQAnyn2gCEwYBhgL/s1600/_JDC1736.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-zX3NdmCH2nE/XeErIBuzU_I/AAAAAAAAP20/7CLUB_8fJmoJHt4xSF-Ymj9arfQAnyn2gCEwYBhgL/s400/_JDC1736.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iJe9EnwLmjA/XeErA4LCQII/AAAAAAAAP2k/ukqpUV6OpqQzNO8CJOcsglxydyxA_HAzwCEwYBhgL/s1600/_JDC0934.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="1200" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-iJe9EnwLmjA/XeErA4LCQII/AAAAAAAAP2k/ukqpUV6OpqQzNO8CJOcsglxydyxA_HAzwCEwYBhgL/s400/_JDC0934.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-62136882643255148032019-11-28T12:39:00.000+02:002019-11-28T12:40:10.969+02:00Πιάστε ΤΟ ΝΗΜΑ<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-JeeyOj9nMOQ/Xd-iZNcWi0I/AAAAAAAAPzk/agVdCn3ickQTwRCt-JPEXy0tdoaKaZFAgCEwYBhgL/s1600/PHOTO_2-by-Yannis-Bournias-e1559302920901.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="541" data-original-width="963" height="223" src="https://1.bp.blogspot.com/-JeeyOj9nMOQ/Xd-iZNcWi0I/AAAAAAAAPzk/agVdCn3ickQTwRCt-JPEXy0tdoaKaZFAgCEwYBhgL/s400/PHOTO_2-by-Yannis-Bournias-e1559302920901.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Το νήμα είναι μια λέξη με ενδιαφέροντα νοήματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τώρα, όμως, είναι κι ένα ενδιαφέρον πείραμα, ένα τολμηρό εγχείρημα, μια παράσταση, που ξεκινώντας από την Αγγλία, πέρασε από την Επίδαυρο στα τέλη Αυγούστου, φέτος, και τις μέρες αυτές παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής.<br />
Αυτό το διαφορετικό Νήμα, μια εμπνευσμένη και πλούσια παραγωγή της <a href="https://www.lavris.gr/" target="_blank">Πολιτιστικής Εταιρείας "ΛΑΒΡΥΣ"</a>, συνδέει θέματα, κώδικες, τεχνικές και φιγούρες του σύγχρονου μπαλέτου με Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Τα διαφορετικά αυτά είδη χορών αλληλεπιδρούν, αναμειγνύονται σε διαφορετικές δοσολογίες κάθε φορά, εμπνέονται το ένα από το άλλο. <br />
Έλληνες παραδοσιακοί μουσικοί εγνωσμένης αξίας παρέδωσαν "μοτίβα" στον Βαγγέλη "Vangelis" Παπαθανασίου, ο οποίος κράτησε ό,τι χρειαζόταν για να μας δώσει μια σειρά από εξαιρετικά μουσικά μέρη, άλλοτε πιο επικά κι άλλοτε πιο λυρικά και χαμηλότονα, άλλοτε πιο "μπαλετίστικα" κι άλλοτε πιο ξεσηκωτικά, στην βάση οικείων Ελληνικών ρυθμών από την Κρήτη, τον Πόντο, την Θράκη, τα νησιά.<br />
Οι μουσικές του Vangelis, που εδώ βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες συνθετικές στιγμές του, συνεπαίρνουν αβίαστα τους θεατές σ' ένα ταξίδι στον ευρύτερο Ελληνικό χώρο. Κυρίως, όμως, προσφέρουν την κινητήρια δύναμη στους χορευτές, που κι αυτοί προσέρχονται στην σκηνή από διαφορετικούς χορευτικούς χώρους. Άλλοι, οι περισσότεροι, από τον χώρο του μπαλέτου, κι άλλοι από το περιβάλλον των παραδοσιακών χορών.<br />
Δύο χοροδιδάσκαλοι, η Ελένη Σπαθιά και ο Τάκης Καραχάλιος, ήταν προφανώς εκείνοι που ανέλαβαν να μυήσουν τον καταξιωμένο Βρεταννό χορευτή και χορογράφο Russell Maliphant στα είδη και στα μυστικά των παραδοσιακών χορών, ώστε να δημιουργηθούν οι πρωτότυπες χορογραφίες του Νήματος πάνω στους δύο άξονες της Ελληνικής χορευτικής παράδοσης και του σύγχρονου χορού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SnPAI8O82c8/Xd-iZFTg5fI/AAAAAAAAPzw/9SIP-Ji0mL8QMvahPnlq6qqJqbT24eWawCEwYBhgL/s1600/6717-fitandcrop-540x360.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="540" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-SnPAI8O82c8/Xd-iZFTg5fI/AAAAAAAAPzw/9SIP-Ji0mL8QMvahPnlq6qqJqbT24eWawCEwYBhgL/s400/6717-fitandcrop-540x360.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Για να δει κανείς και να απολαύσει το μουσικοχορευτικό Νήμα, θα πρέπει να αφήσει τις όποιες αποσκευές του εκτός θεάτρου, να μπει στο θέατρο απροκατάληπτα. Να μην περιμένει να δει είτε αμιγή παραδοσιακό χορό είτε αμιγές σύγχρονο μπαλέτο, αλλά κάτι που θρέφεται από αυτές τις δυό ρίζες και καρπίζει αλλιώς! Η πλάστιγγα γέρνει πότε προς την Ελληνική παράδοση και πότε προς τον σύγχρονο χορό. Ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε χορογραφίας, οι χορευτές αντλούν από το προσωπικό τους υπόβαθρο και την προέλευσή τους, και εισφέρουν αντίστοιχα πότε ρυθμό και "λεβέντικες" κινήσεις πότε πλαστικότητα, ακρίβεια, συγχρονισμό. Πρόκληση και ζητούμενο του Νήματος μια εσωτερική συνοχή ανάμεσα στις επί μέρους χορογραφίες, που διαδέχονται η μία την άλλη με έναν ανάλαφρο μπαλετικό κυματισμό ώς την τελική όσμωση των χορευτικών ειδών, των μουσικών, των χορευτών και των διακριτών προσωπικοτήτων ακόμη.<br />
Το κατόρθωμα του Νήματος δεν είναι ούτε μικρό ούτε αμελητέο. Τα νερά αυτού του ιδιότυπου χορευτικού fusion είναι βαθιά και αχαρτογράφητα. Αλλά σε έναν κόσμο δίχως σύνορα και στεγανά μεταξύ πολιτισμών οι πειραματισμοί των μείξεων και των αντιστίξεων, οι διάλογοι, είναι όχι μόνον αναμενόμενοι αλλά και επιθυμητοί. Τουλάχιστον στον βαθμό που ανιχνεύονται καλές και ειλικρινείς προθέσεις, γνώση του αντικειμένου, εντιμότητα, ταλέντο. Κι αυτά υπάρχουν αναμφισβήτητα στην περίπτωση του Νήματος! Απομένει να κριθούν απροκατάληπτα, με πνεύμα ανοιχτό. Με συνειδητοποίηση του ότι το Νήμα, ως συνολικό θέαμα και ακρόαμα ανοίγει τον διάλογο ανάμεσα στην Ελληνική χορευτική παράδοση και τον σύγχρονο χορό. Κι ο διάλογος, επενδεδυμένος με την ταιριαστή μουσική του Vangelis και τις εξαίσιες ενδυμασίες της Μαίρης Κατράντζου, εδώ αποδεικνύεται πλούσιος, ποικιλότροπος, δημιουργικός.<br />
Κι επειδή είναι και σπάνιος, μην τον χάσετε! Πιάστε ΤΟ ΝΗΜΑ στο Μέγαρο! <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SnPAI8O82c8/Xd-iZFTg5fI/AAAAAAAAPzw/9SIP-Ji0mL8QMvahPnlq6qqJqbT24eWawCEwYBhgL/s1600/6717-fitandcrop-540x360.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="540" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-SnPAI8O82c8/Xd-iZFTg5fI/AAAAAAAAPzw/9SIP-Ji0mL8QMvahPnlq6qqJqbT24eWawCEwYBhgL/s400/6717-fitandcrop-540x360.jpg" width="400" /></a></div>
<br />John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-4784067383188424042019-11-14T13:59:00.000+02:002019-11-14T18:51:46.269+02:00Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ - στο Vault<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-REVLZxIv3Ow/Xc080yYHb0I/AAAAAAAAPxc/-GZXjHxoBaMtJKFEdVVx1M9jY7tuxIHsACLcBGAsYHQ/s1600/Elephant-29.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-REVLZxIv3Ow/Xc080yYHb0I/AAAAAAAAPxc/-GZXjHxoBaMtJKFEdVVx1M9jY7tuxIHsACLcBGAsYHQ/s400/Elephant-29.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Σε καιρούς πολλά, πάρα πολλά χρόνια, πριν από την πολιτική ορθότητα οι άνθρωποι με θεαματικές δυσμορφίες και αναπηρίες γίνονταν ελεύθερα και ανενδοίαστα αντικείμενο χλευασμού. Γίνονταν, όμως, πολύ συχνά και αντικείμενο εκμετάλλευσης, στον βαθμό που η όψη τους μπορούσε να αποτελέσει λαϊκό θέαμα στο τσίρκο ή στα λεγόμενα Freak Shows.<br />
Τέτοια ήταν και η περίπτωση του εξαιρετικά δύσμορφου "Aνθρώπου Ελέφαντα", κατά κόσμον <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Joseph_Merrick" target="_blank">Joseph "John" Merrick</a> (1862-1890), που έζησε όπως έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Ένας άνθρωπος-θέαμα, άνθρωπος-αντικείμενο επιστημονικής παρατήρησης, άνθρωπος-θεατρικό έργο στις μέρες μας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GFV2xUV9lGA/Xcqh_axzvKI/AAAAAAAAPww/dq4FJG7iCgM58YY62LNJ6GSiY4JNektQQCLcBGAsYHQ/s1600/Joseph_Merrick_carte_de_visite_photo%252C_c._1889.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1302" data-original-width="800" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-GFV2xUV9lGA/Xcqh_axzvKI/AAAAAAAAPww/dq4FJG7iCgM58YY62LNJ6GSiY4JNektQQCLcBGAsYHQ/s400/Joseph_Merrick_carte_de_visite_photo%252C_c._1889.jpg" width="245" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Merrick, προερχόμενος από ένα άθλιο και πάμπτωχο οικογενειακό περιβάλλον, μη μπορώντας να βρει άλλη δουλειά, εκτίθεται σε Freak Shows, για να επιβιώσει. Προσελκύει το ενδιαφέρον ενός ιατρού, που τον εισάγει στο Νοσοκομείο, όπου εργάζεται ο ίδιος, για να μελετήσει επιστημονικά την περίπτωσή του, να τον περιθάλψει, αλλά και να τον επιδείξει στην καλή και στην καθώς πρέπει κοινωνία πλέον, που εκπροσωπείται από μιαν . Σε κάποιο βαθμό, η εκμετάλλευση του Merrick συνεχίζεται με άλλη μορφή, υπό έναν επιστημονικό μανδύα, αλλά πάντα με απώτερα και θολά προσωπικά κίνητρα. Παράλληλα, έρχεται και η Εκκλησία να διεκδικήσει το δικό της μερτικό στην ιστορία και στην ζωή του δύσμοιρου Merrick. <br />
To έργο του Bernard Pomerance (1940-2017), με πρωτότυπο τίτλο "The Elephant Man", παρουσιάζει εξαιρετικές ηθικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, που διατηρούνται επίκαιρες 42 χρόνια μετά την συγγραφή και το πρώτο του ανέβασμα, το 1977.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ya9j7AY59jM/Xcp5zmr2-lI/AAAAAAAAPwk/BAgzg4nt6V03ewc-u1mCdMj-9l8KGL9PACLcBGAsYHQ/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="546" data-original-width="970" height="225" src="https://1.bp.blogspot.com/-ya9j7AY59jM/Xcp5zmr2-lI/AAAAAAAAPwk/BAgzg4nt6V03ewc-u1mCdMj-9l8KGL9PACLcBGAsYHQ/s400/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Διακρίνοντας, προφανώς, αυτή την διαρκή επικαιρότητα του έργου, ο δοκιμασμένος Κοραής Δαμάτης επέλεξε να το ανεβάσει φέτος στο Vault, στο ζωτικό αυτό κύτταρο πολιτισμού του Βοτανικού. Και διόλου τυχαία οι δύο κύριοι ρόλοι αναλήφθηκαν από τους διακεκριμένους θεατρανθρώπους, τον Δημήτρη Καρατζιά και τον Περικλή Μοσχολιδάκη.<br />
Η θεατρική παραγωγή δείχνει ακριβή, αλλά ακόμη περισσότερο δείχνει ακριβής. Με ιδιαίτερη προσοχή στα κοστούμια και στα σκηνικά, στον σχεδιασμό, στις λεπτομέρειες και στα υλικά τους, ζωντανεύει το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και οι εξωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις ανάμεσα στην κοινωνική και επιστημονική ελίτ και στους άθλιους των λαϊκών και των luben στρωμάτων, που σκαρφίζονταν κάθε τι για να επιβιώσουν.<br />
Οι χρωματικοί τόνοι είναι αποκλειστικά γήινοι - που αναγκαστικά ψυχραίνουν λίγο από άποψη φωτισμών στις σκηνές του Νοσοκομείου - υπογραμμίζοντας έτσι ότι η ιστορία δεν έχει τίποτε το μη ρεαλιστικό, τίποτε το φανταστικό, τίποτε το φαντασμαγορικό. Το δράμα του Merrick εξελίσσεται σε πραγματικό περιβάλλον, με πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικό χρόνο. Ο Merrick, ο "μάνατζέρ" του στα Freak Shows, ο γιατρός, που τον αναλαμβάνει, η αισθησιακή ηθοποιός, που τον περιεργάζεται και τον προκαλεί και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν είναι πλάσματα φαντασίας - ζουν, υπάρχουν, κινούνται σε έναν πραγματικό κόσμο. Που όχι μόνο δεν είναι μακρινός, αλλά μπορεί και να μην είναι τόσο παρωχημένος, τελικά!<br />
Στο ανέβασμα του Κοραή Δαμάτη, που έχει επίσης επιμεληθεί τα εξαιρετικά κοστούμια και τους λειτουργικούς φωτισμούς, όλοι οι χαρακτήρες φορούν περίτεχνες μάσκες σ' όλη την διάρκεια του έργου. Μάσκες αποκαλυπτικές του χαρακτήρα ή του επαγγέλματός τους. Φυσικά αναγκαία η μάσκα για τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά η επιλογή έχει την σημασία της και τον συμβολισμό της και για όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου. Οι μάσκες, παραπέμποντας σε κοινωνικά και επαγγελματικά προσωπεία, δείχνουν λιγότερο ή περισσότερο αυτό, που παριστάνουμε ότι είμαστε. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς - αλλά πάντα τις φοράμε. Στην περίπτωσή μας, μόνον ο Merrick την έχει πραγματικά ανάγκη, για να μην απωθεί τον κόσμο - ουσιαστικά, όμως, η δική του μάσκα δεν είναι μάσκα, που κρύβει το πρόσωπο. Αποδίδει σχηματικά το ογκώδες, παραμορφωμένο, κεφάλι του.<br />
Παρ' όλ' αυτά, οι άνθρωποι του περίγυρού του είναι εκείνοι, που ποτέ δεν βγάζουν την μάσκα τους, αν και δεν έχουν καμμιά δυσμορφία να κρύψουν... Ή έχουν;<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iQcP3S8_T5Q/Xcv0KaaXRWI/AAAAAAAAPxQ/MlG48_jT8A0ZzhmhP31MFdGvuKNtqupSgCEwYBhgL/s1600/Elephant-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-iQcP3S8_T5Q/Xcv0KaaXRWI/AAAAAAAAPxQ/MlG48_jT8A0ZzhmhP31MFdGvuKNtqupSgCEwYBhgL/s400/Elephant-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η παράσταση στο Vault, πέρα από τις αρετές της παραγωγής, που προαναφέρθηκαν, αποτελεί έναν άθλο, πρωτίστως για τον πρωταγωνιστή, Δημήτρη Καρατζιά, που υποκρίνεται τον Merrick μ' όλες τις δύσκολες σωματικές συνθήκες του. Συνθήκες, που δύσκολα κρύβονται κάτω από την μεταλλική κατασκευή, την οποία φέρει ως αντιπροσωπευτική των δυσμορφιών χεριού και προσώπου. Στην περίπτωση του Καρατζιά/Merrick δεν μπορούμε να μιλάμε για υπόκριση και μίμηση, αλλά για ξεκάθαρη αφομοίωση. Ο Καρατζιάς έχει μελετήσει και αφομοιώσει τον τρόπο βάδισης του κουτσού, τις δυσκολίες του να έχεις λειτουργικό μόνο το αριστερό χέρι και ακόμη - ίσως το πιο δύσκολο - την άρθρωση και τον τρόπο ομιλίας των ανθρώπων με πρόβλημα στους μυς του προσώπου. Ο Καρατζιάς γυαλίζει από τον ιδρώτα της ψυχικής έντασης, της φυσικής προσπάθειας, οι φλέβες του λαιμού φουσκώνουν, πάλλονται, το σώμα βιώνει την δική του συνολική, μυϊκή, ένταση.<br />
Η σωματική φθορά γίνεται πια και ψυχική. Γιατί, ναι, οι σωματικές αναπηρίες και δυσμορφίες επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν τον ψυχισμό, το σώμα με την ψυχή ενώνονται με μια λεπτή αργυρή κλωστή και πάνω σ' αυτή την κλωστή ισορροπεί θαυμαστά η υποκριτική του Καρατζιά! Ο Merrick του πολύ σωστά δεν είναι ένας βασανισμένος, που ζητά συμπόνια, ένα έρμαιο της κακής του μοίρας, που προκαλεί κατάθλιψη. Βρίσκει δύναμη και παλεύει. Διεκδικεί και προσμένει περισσότερη ζωή, συμμετοχή στην ζωή. Το λέει, άλλωστε, ξεκάθαρα: "Θαρρώ πως το κεφάλι μου είναι τόσο μεγάλο, γιατί είναι γεμάτο όνειρα!"<br />
Στον αντίποδα, απέναντι στον Merrick, βρίσκεται o γιατρός του, ο Dr. Treves, τον οποίο υποδύεται ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Για τον ρόλο έχει σοφά υιοθετήσει μιαν ήρεμη, ψύχραιμη, σχεδόν αποστασιοποιημένη εκφορά λόγου. Άρθρωση καθαρή με τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα του γιατρού στρογγυλές, λείες. Συναισθηματικά αφόρτιστες, ακόμη κι αν περιγράφουν τις χειρότερες καταστάσεις, τις πιο ανίατες περιπτώσεις. Μονάχα οι γιατροί ξέρουν να εκφέρουν τέτοιο λόγο. Οι γιατροί κι ο Μοσχολιδάκης! Ως Dr. Treves, μαζεύει από τους δρόμους και τα τσίρκα τον δυστυχή Merrick, αλλά η περίπτωση είναι πρωτοφανής. Τι ακριβώς θα κάνει, πώς θα τον χειρισθεί; Επιστημονικό αντικείμενο και ταυτόχρονα άνθρωπος ο Merrick, με σκέψη και αισθήματα, με ψυχή και σώμα, με ανάγκες βιολογικές και συναισθηματικές - η εξισορρόπηση ανάμεσα στις διαφορετικές αντιμετωπίσεις είναι μια καθημερινή πρόκληση για τον γιατρό και ο Μοσχολιδάκης, καθοδηγημένος καίρια από την σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, μας παραδίδει έναν Dr. Treves, που, όσο κοντά κι αν νοιώθει για τον ασθενή του, επιδεικνύει πάντα την δέουσα αυτοκυριαρχία. Γιατρός ώς το μεδούλι!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4eylEzL4k5o/Xcv0Iysf2NI/AAAAAAAAPw8/UaSQ_dskdx0MyelMcMtT7s6bgQJK6sSJgCEwYBhgL/s1600/Elephant-3-768x512.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="768" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-4eylEzL4k5o/Xcv0Iysf2NI/AAAAAAAAPw8/UaSQ_dskdx0MyelMcMtT7s6bgQJK6sSJgCEwYBhgL/s400/Elephant-3-768x512.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σπουδαία για την παράσταση και η εμφάνιση της χαρακτηριστικά καλλίγραμμης και ιδιαίτερα αισθησιακής Κυρίας Kendall, την οποία υποδύεται με φυσική άνεση η Μαρία Καβουκίδη. Η Κυρία Kendall είναι ηθοποιός και εκπροσωπεί στο πλαίσιο του έργου την καλή και φιλάνθρωπη κοινωνία, που δείχνει ενδιαφέρον για τον Merrick. Είναι ειλικρινής, άραγε; Ίσως... Με τους ηθοποιούς ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις! Και η Καβουκίδη/Kendall προβάρει τα λόγια της, τις κινήσεις και τις χειρονομίες της, ώστε να λάβει την επιθυμητή ανταπόκριση. Είναι γλυκειά, είναι επιθυμητή, είναι ερωτική, προκλητική. Αλλά είναι και μελετημένη, φιλοσοφημένη, με αυτοπεποίθηση. Έχει φροντίσει, μάλιστα, να πληροφορηθεί και τα της ανατομίας του ασθενούς. Αναστατώνει, τελικά, τον Merrick εγκεφαλικά και σωματικά, αλλά συγχύζει και τον γιατρό - όσο γίνεται, δηλαδή, να συγχυσθεί ο Dr. Treves. Ώς πού θα έφτανε, άραγε, αν την άφηνε ελεύθερη ο γιατρός; Και τι επίπτωση θα είχε στον ασθενή μια αισθησιακή κλιμάκωση; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά, όπως και τον Merrick έτσι κι εμάς θα μας στοιχειώνει για καιρό η εικόνα της Μαρίας Καβουκίδη! <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-u8f_pGc0wQ4/Xcv0Jl_5lhI/AAAAAAAAPxM/m5uId-0-nZQWhNn3k9s5Lhy1dVNRyc-rgCEwYBhgL/s1600/Elephant-9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1068" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-u8f_pGc0wQ4/Xcv0Jl_5lhI/AAAAAAAAPxM/m5uId-0-nZQWhNn3k9s5Lhy1dVNRyc-rgCEwYBhgL/s400/Elephant-9.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Οι δεύτεροι ρόλοι, εξαιρετικά δουλεμένοι και αυτοί, υποστηρίζουν αποτελεσματικά τους πρωταγωνιστές και την πλοκή. Χαρακτηριστικές φιγούρες ο Επίσκοπος, που πουλάει απόλυτη πίστη στον Θεό, και ο αμφιλεγόμενος διευθυντής του Νοσοκομείου. Αξέχαστες οι εμφανίσεις του πονηρού "μάνατζερ" Ρος και των παρατρεχάμενών του, που καλούν τον κόσμο να συρρεύσει στο Freak Show. Κινούνται με ακρίβεια, άνεση και εντυπωσιακή ευλυγισία στην σκηνή και διαλαλούν στην αγορά το "εμπόρευμά" τους στεντορεία τη φωνή, όπως θάκαναν οι κράχτες του παλιού καιρού.<br />
Η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη επιβεβαιώνει για μιαν ακόμη φορά το θεατρικό ένστικτο του δημιουργού. Πάντα πρωτότυπη, υποβλητική και ατμοσφαιρική παίζει τον δικό της διακριτό μα και διακριτικό ρόλο από τα παρασκήνια. Η πάγια συνεργασία του με το VAULT αποτελεί ευτύχημα και εγγύηση για τις θεατρικές παραγωγές του.<br />
<br />
Κάθε χρόνο, το VAULT κάνει κάποιες επιλογές, που δεν είναι ούτε εύκολες ούτε προφανείς. Έργα περίπλοκα και απαιτητικά, παραστάσεις, που δεν υπακούουν σε εμπορικά κριτήρια, ανεβάσματα - πρόκληση. Και κάθε χρόνο καταφέρνει όχι μόνο να τις φέρει σε αίσιο πέρας αλλά και να κερδίσει το θεατρόφιλο κοινό.<br />
Ο φετινός "Άνθρωπος - Ελέφαντας" είναι μια τέτοια επιλογή. Μην την προσπεράσετε!<br />
<br />
<b>Vault</b><br />
Μελενίκου 26, Βοτανικός<br />
Τηλ.: 213 035 6472<br />
<br />
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο, στις 9 μ.μ.<br />
Κάθε Κυριακή, στις 6:15<br />
<br />
<br />
<header style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><h1 style="background: 0px 0px; border: 0px; line-height: 1.2em; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</h1>
</header><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-89401336882637252442019-07-25T13:29:00.000+03:002019-07-25T13:29:10.791+03:00ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ - Ηχογράφηση στα σκέτα <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IvJ6v5AgkyI/XTl-njUsxVI/AAAAAAAAPoM/a-QZPkHkIngELeUdcRMgcaHZvMGyAYGhwCLcBGAs/s1600/IMG_2587.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-IvJ6v5AgkyI/XTl-njUsxVI/AAAAAAAAPoM/a-QZPkHkIngELeUdcRMgcaHZvMGyAYGhwCLcBGAs/s400/IMG_2587.jpg" width="300" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Μπορεί και να συναντήθηκαν τυχαία στην ζωή τους τα μέλη μιας
μικρής ομάδας παραδοσιακών Μουσικών, μπορεί και όχι. Δεν ήταν μεγάλοι, αλλά δεν
ήταν και νέοι. Ήταν όλοι, κατά πώς μας το λένε
τα βιογραφικά τους, λίγο πριν λίγο μετά τα 40, δηλαδή πάνω στην ακμή τους. Αρκετά
νέοι για νάχουν ορμή, κουράγια, δημιουργικότητα, κι αρκετά παλιοί για νάχουν κερδισμένη
γνώση και πείρα και σοφία, για να αναπληρώσουν όσα βιώματα πιθανόν τους έλειπαν και να
συμπληρώσουν άλλα. Όπως και νάχει, πάντως, συναντήθηκαν. Τελικά συναντήθηκαν κι από κει και πέρα το μόνο βέβαιο, είναι πως
όσα ακολούθησαν δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτέλεσμα πολύ συνειδητής και
στοχευμένης έρευνας και δουλειάς.<br />
<div class="MsoNormal">
Μιλάω για το Μουσικό Σχήμα, την κομπανία του Φώτη Καραβιώτη και του Γιάννη Λίτσιου, μιλάω για τους δυό τους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι ακόμη μιλάω για τον Θάνο Ρούμπο, τον Κωνσταντίνο
Παπαδημητρίου και τον Αντώνη Παπαδόπουλο. Μιλάω κυρίως για ένα εμπνευσμένο και
συγκροτημένο μουσικό έργο-παρακαταθήκη. Ένα CD-υπόδειγμα προσέγγισης, σχεδιασμένο και υλοποιημένο με όρους ντοκουμέντου μεν, που, όμως, είναι ταυτόχρονα και μάλλον πρωτίστως υλικός φορέας γνήσιας συγκίνησης. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0n9Ndv72xTA/XTl-oqxy0wI/AAAAAAAAPog/K8t8RfEksJwvEhyKj0EqBrVKFD7ljCfUgCEwYBhgL/s1600/IMG_2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-0n9Ndv72xTA/XTl-oqxy0wI/AAAAAAAAPog/K8t8RfEksJwvEhyKj0EqBrVKFD7ljCfUgCEwYBhgL/s400/IMG_2591.jpg" width="300" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Χάρις σε ευγενική χειρονομία του φίλου Γιάννη Λίτσιου, κρατώ
στα χέρια μου εδώ και δυό μέρες το <span lang="EN-US">CD</span><span lang="EN-US"> </span>«Μουσικές της Πίνδου - Ηχογράφηση στα
σκέτα». Το ακούω ξανά και ξανά κι όταν δεν το ακούω, πάλι στα χέρια μου τόχω,
καθώς διαβάζω το πολύ χρήσιμο και κατατοπιστικό
ένθετο, που δίνει πληροφορίες και στοιχεία για τα τραγούδια και τους συντελεστές. </div>
<div class="MsoNormal">
Είναι από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρο πως η παραγωγή του Κώστα Τρικαλιώτη των Μουσικών Εκδόσεων «Το
Έλατο» είναι άρτια. Τόσο επιμελημένη που στο τεχνικό επίπεδο ο ακροατής
εντυπωσιάζεται, μαθαίνοντας ότι το υλικό
ηχογραφήθηκε ζωντανά. Δύο, μάλιστα, τραγούδια ηχογραφήθηκαν με την κομπανία εν
κινήσει να συμμετέχει στον χορό και στο γλέντι. Δεν ξέρω πώς
μπορεί τεχνικά να επιτεύχθηκε μια τέτοια καθαρότητα ήχου, αλλά προφανώς η
ευκρίνεια των φωνητικών και η ακρίβεια των ενορχηστρώσεων είναι αποτέλεσμα της πολλής δουλειάς,
που έχει προηγηθεί.</div>
<div class="MsoNormal">
Πάνω στην Πίνδο ως σημείο σύγκλισης Δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου
, ως νοητό σημείο συνάντησης και διασταύρωσης<span style="mso-spacerun: yes;"> λαϊκών πολιτισμών</span>, τα μέλη της κομπανίας
Καραβιώτη-Λίτσιου βρέθηκαν μαζί με ζώντες φορείς τοπικών παραδόσεων. Τους φαντάζομαι όλους μαζί να περνούν ώρες ατέλειωτες ακούγοντας και ξανακούγοντάς τους να τραγουδάνε τα
πατροπαράδοτα τραγούδια τους, να τους αφηγούνται πού και πώς και γιατί τα
τραγουδάνε, πού μπαίνουν οι τελείες, τα κόμματα κι οι άνω τελείες, πώς
συντονίζονται οι φωνές, ως πού σέρνονται τα φωνήεντα για να δώσουν το αχ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του πόνου και της πίκρας, πότε και πώς κόβονται
για να φανερώσουν - και ταυτόχρονα να κρύψουν έγκαιρα - την έξαψη του έρωτα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
Θάταν πολύτιμες αυτές οι στιγμές, στιγμές απ’ αυτές, που δεν
αξιώνεται κανείς πολλές φορές στην ζωή του. Κι είναι πολλαπλό το κατόρθωμα της κομπανίας, που τις αφομοίωσε. Τις έκαναν όλοι κτήμα τους και βίωμα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μας τις παραδίδουν στα σκέτα, στα
αυθόρμητα, στα αδιαμεσολάβητα, όπως τις κατέγραψε η ψυχή τους. Γιατί, ναι, είναι ψυχωμένα
τα τραγούδια του δίσκου,
δεξιοτεχνικό το παίξιμο των οργάνων, καλοχωνεμένες οι πολυφωνίες. Είναι εν
ολίγοις στέρεα τα σύγχρονα βήματα των 40άρηδων Μουσικών πάνω στα παλιά,
βλαχόφωνα κι ελληνόφωνα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χνάρια, πάνω στα
«κανακαιρίσια» πατήματα, που αφήσαν οι γερόντοι, σημαδεύοντας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προς όφελος των νεώτερων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα μονοπάτια και τα περάσματα της Πίνδου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-de3VlldkhSo/XTl-naWc8pI/AAAAAAAAPoc/8qWMHlAUvJYFx70l_8aSYTvyE2LnfONwACEwYBhgL/s1600/IMG_2588.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-de3VlldkhSo/XTl-naWc8pI/AAAAAAAAPoc/8qWMHlAUvJYFx70l_8aSYTvyE2LnfONwACEwYBhgL/s400/IMG_2588.jpg" width="300" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Όσοι ενδιαφέρονται για την μουσική μας παράδοση κι ακόμη περισσότερο για τα
παντρέματά της - παντρέματα, που μεταξύ άλλων, σηματοδοτούσαν και την αρμονική
συμβίωση φυλών και φύλων και λαών, την σύμπτυξη και την αφομοίωση στοιχείων από
διαφορετικές κουλτούρες, τρόπους, γλώσσες - ας μην ξεπεράσουν αυτή την συγκροτημένη
δουλειά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διατίθεται με μόλις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>8 ευρώ από την ELATO RECORDS, μέσω των τηλ. 2410535717 ή 6938059200. </div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uPMtXsyHUPU/XTl-ja0uUfI/AAAAAAAAPoY/j0xwYxYDj7wxBx6ypRND5OpJJTtH1nbhwCEwYBhgL/s1600/IMG_2590.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1005" data-original-width="1005" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-uPMtXsyHUPU/XTl-ja0uUfI/AAAAAAAAPoY/j0xwYxYDj7wxBx6ypRND5OpJJTtH1nbhwCEwYBhgL/s400/IMG_2590.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wq0Drxw6hHY/XTl-hwrUxDI/AAAAAAAAPoU/OV0YP3hLS9EHKTSzwnDLrNR0nq_qZDq_wCEwYBhgL/s1600/IMG_2589.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="445" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-wq0Drxw6hHY/XTl-hwrUxDI/AAAAAAAAPoU/OV0YP3hLS9EHKTSzwnDLrNR0nq_qZDq_wCEwYBhgL/s400/IMG_2589.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<br />John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-44056787541636120452019-07-10T16:46:00.001+03:002019-07-10T16:46:19.952+03:00Η ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ στο Μεταξουργείο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YwQQW9d3wNk/XSXDOOfwqtI/AAAAAAAAPmg/n-ubAQWVJr8UNV2Thk4Ucu7cW_Ty0QAwwCEwYBhgL/s1600/th_Patroklos_Skafidas-5006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1264" data-original-width="1280" height="395" src="https://1.bp.blogspot.com/-YwQQW9d3wNk/XSXDOOfwqtI/AAAAAAAAPmg/n-ubAQWVJr8UNV2Thk4Ucu7cW_Ty0QAwwCEwYBhgL/s400/th_Patroklos_Skafidas-5006.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να εντρυφούν στο αρχαίο δράμα οι νεώτεροι ηθοποιοί. Γι' αυτό κι όταν συμβαίνει οφείλουμε όλοι να κοντοστεκόμαστε καλοπροαίρετα, να κρίνουμε το εγχείρημα έτσι κι αλλιώς ελπιδοφόρο, να εκτιμούμε την αναμέτρηση της νεανικής καλλιτεχνικής ορμής με το κλασικό.<br />
Ακόμη λιγότερο συνηθισμένο είναι αυτή η αναμέτρηση να λαμβάνει χώρα στην καρδιά του Αθηναϊκού Καλοκαιριού σε κλειστό θέατρο. Στο στοίχημα του καλλιτεχνικού αποτελέσματος προστίθεται τότε και το στοίχημα της προσέλκυσης θεατών.<br />
Αυτά τα δύο στοιχήματα είχε μπροστά του ο Άρης Ηλίας Τοπάλογλου, όταν, με μιαν ομάδα έξι ακόμα ομηλίκων ηθοποιών, διάλεξαν να μετάσχουν στον θεσμό του Summer Stock Theater και του Προγράμματος "Ο Αριστοφάνης αλλιώς", ανεβάζοντας την "Λυσιστράτη" στο "ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ" του Μεταξουργείου, στον πεζόδρομο της Ακαδήμου 13. Η Κάτω Σκηνή του Θεάτρου, ομολογουμένως άψογα κλιματιζόμενη, ξεκίνησε από τα μέσα του Ιουνίου και θα φιλοξενεί το εγχείρημα της Ομάδας αυτής για δύο ακόμα παραστάσεις, Πέμπτη 11 και Σάββατο 13 Ιουλίου, με έναρξη στις 9 μ.μ. <br />
Δύο στοιχήματα, λοιπόν, που ευτυχώς δεν φόβισαν κανέναν από τους συντελεστές!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-H1hITGOwvC0/XSXDN64YFrI/AAAAAAAAPmc/NZjCg1PmudA_BaV1lOuNKetE6y2VZzaNQCEwYBhgL/s1600/th_Patroklos_Skafidas-4997.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="867" data-original-width="1280" height="270" src="https://1.bp.blogspot.com/-H1hITGOwvC0/XSXDN64YFrI/AAAAAAAAPmc/NZjCg1PmudA_BaV1lOuNKetE6y2VZzaNQCEwYBhgL/s400/th_Patroklos_Skafidas-4997.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wdwisnZk39A/XSXDN7QfCyI/AAAAAAAAPmY/2GFp685c-MIlCdfTNEOPFke4i7p6kG1PgCEwYBhgL/s1600/th_Patroklos_Skafidas-4975.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="717" data-original-width="1280" height="223" src="https://1.bp.blogspot.com/-wdwisnZk39A/XSXDN7QfCyI/AAAAAAAAPmY/2GFp685c-MIlCdfTNEOPFke4i7p6kG1PgCEwYBhgL/s400/th_Patroklos_Skafidas-4975.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η υπόθεση της "Λυσιστράτης", της πιο γνωστής και δημοφιλούς κωμωδίας του Αριστοφάνη, είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Η Αθηναία Λυσιστράτη πείθει τις γυναίκες της εποχής της να προβούν και να τηρήσουν πιστά ερωτική αποχή, μέχρι να πεισθούν οι άνδρες να συνάψουν ειρήνη και να δώσουν τέλος στον Πελοποννησιακό πόλεμο, που απειλούσε ολόκληρο τον Ελληνισμό. Ο επώνυμος ρόλος είναι για τους παλιότερους ταυτισμένος με την μεγάλη πρωταγωνίστρια του ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ, Μαίρη Αρώνη, που τον "μονοπωλούσε" επάξια και με τεράστια επιτυχία επί πολλά χρόνια στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rs8FtJaTMdo/XSXC41ePJXI/AAAAAAAAPmQ/w10HP8HnX0cvEbDTBR1GQIx2BV2VnR3DQCLcBGAs/s1600/YE1957_10_PH016_sc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="656" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-rs8FtJaTMdo/XSXC41ePJXI/AAAAAAAAPmQ/w10HP8HnX0cvEbDTBR1GQIx2BV2VnR3DQCLcBGAs/s400/YE1957_10_PH016_sc.jpg" width="291" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Φυσικά, το γεγονός αυτό δεν απέτρεψε στο πέρασμα των χρόνων πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις του κλασικού κειμένου και προτάσεις ανεβάσματος λιγότερο ή περισσότερο πρωτοποριακές και επικαιροποιημένες, για να συγκινηθεί ο σύγχρονος θεατής. Ο Άρης Ηλίας Τοπάλογλου, που ερμηνεύει και σκηνοθετεί, με την ομάδα του, αποτελούμενη από την Μαρία Ελευθεριάδου, τον Νίκο Δήμα, την Κατερίνα Καλουμένου, τον Κωνσταντίνο Μυλωνά, την Μυρτώ Μπέρνχαρτ και την Sally Al Dabbas, επιχείρησαν μια νεανική προσέγγιση. Με λιτά μέσα, κοστούμια και σκηνικά, που επιμελήθηκε η Όλγα Σαλιώρα και προέρχονται από το στοκ του Θεάτρου, και με την μετάφραση του Δημ. Δημητριάδη, φρεσκάρουν το έργο και το ανέβασμά του, χωρίς να πέφτουν ούτε στις γνωστές παγίδες της εύκολης, αγοραίας, επικαιροποίησης ούτε στην ακατάσχετη, άσκοπη, βωμολοχία ούτε, κυρίως, σε εντυπωσιακούς νεωτερισμούς. Ασφαλώς υπάρχει η τολμηρή γλώσσα του Αριστοφάνη, όπου και όσο χρειάζεται, ασφαλώς υπάρχουν οι τολμηρές και οι πολύ τολμηρές χειρονομίες, που ταιριάζουν στο θέμα και στην πλοκή του έργου, ασφαλώς υπάρχουν και τα νεωτεριστικά ευρήματα, αλλά όλα υπηρετούν την παράσταση και την ουσία της, εναρμονίζονται χωρίς ποτέ να ξεχειλίζει το ποτήρι. Το μέτρο αυτό επιτρέπει στον θεατή να επικεντρωθεί λίγο περισσότερο στο έργο και στα διαχρονικά του νοήματα, του επιτρέπει ακόμη να παρατηρήσει με μεγαλύτερη προσοχή τις ερμηνείες των ηθοποιών, τα σώματα που ιδρώνουν στην σκηνή, τον φορτισμένο λόγο, το πάθος, τελικά, των νέων ανθρώπων, που αναμετρώνται πιασμένοι χέρι-χέρι με ένα κλασικό κείμενο.<br />
Μέσα από την νεανική, αλλά ισορροπημένη, σκηνοθετική ματιά του Τοπάλογλου, το έργο γίνεται έργο συνόλου, χωρίς πρώτους και δεύτερους ρόλους. Γίνεται, όμως, επίσης και πολύ σωματικό, ιδιοφυώς σωματικό. Τα σώματα δεν υπερκαλύπτονται από τον θεατρικό λόγο, την ποιητική απαγγελία, την πολιτική ρητορεία. Κάθε άλλο! Τα σώματα, έρχονται πλέον να δικαιώσουν την έμπνευση και την επιχειρηματολογία της Λυσιστράτης, πρωταγωνιστούν ισομερώς, κάνουν έντονη την παρουσία τους, έτσι όπως πάλλονται, έτσι όπως εφάπτονται και τέμνονται διαρκώς. Τα σώματα, με δυό λόγια, πείθουν ως όπλα και επιχειρήματα της Λυσιστράτης και των γυναικών, που την ακολουθούν στον αγώνα της. Τα γυναικεία προκαλούν και τα ανδρικά υποφέρουν, στην πορεία προς την επίτευξη του ιερού σκοπού!<br />
Κι όσο ο λόγος των ηθοποιών υποστηρίζει τις ιδέες τους, άλλο τόσο τα σώματά τους έρχονται να υπογραμμίσουν τον λόγο τους. Επιμελημένες από την Χρυσηίδα Λιατζιβίρη, οι κινήσεις των σωμάτων, κινήσεις ακριβείας και συγχρονισμένες συχνά στα όρια της χορογραφίας, έχουν λόγο ύπαρξης, προωθούν την πλοκή, χρωματίζουν τα δρώμενα με τα πιο έντονα χρώματα, χτίζουν τους θεατρικούς χαρακτήρες από κοινού με τον λόγο του Αριστοφάνη.<br />
Υπό τους όρους αυτούς, δεν είναι παράξενο που η θεατρική αυτή ομάδα κέρδισε και τα δύο στοιχήματα. Έδωσε μια πολύ ζωντανή "Λυσιστράτη", μια παράσταση, που κυλάει με γρήγορους ρυθμούς και με ένταση, χωρίς να πελαγοδρομεί από μοντερνιά σε μοντερνιά - και, ας το πούμε κι αυτό, την έδωσε σε ικανό αριθμό θεατών. Όταν καταφέρνεις να έχεις τόσο πολλούς θεατές σε κλειστή Αίθουσα, μεσούντος του Ιουλίου, σημαίνει όχι μόνο ότι κάτι κάνεις καλά αλλά και ότι αυτό το κάτι κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Κάνουν θόρυβο στην Αθήνα τα παιδιά με αυτή τους την "Λυσιστράτη", έχουν βάλει ψυχή και σώμα εκεί μέσα, και αξίζουν την προσοχή μας! <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NbNLquYaD34/XSXDOkxLD9I/AAAAAAAAPmw/p6M7eaYKjvgmgF_dp0I0N8s5e5YNsqXOgCEwYBhgL/s1600/th_Patroklos_Skafidas-5028.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="755" data-original-width="1280" height="235" src="https://1.bp.blogspot.com/-NbNLquYaD34/XSXDOkxLD9I/AAAAAAAAPmw/p6M7eaYKjvgmgF_dp0I0N8s5e5YNsqXOgCEwYBhgL/s400/th_Patroklos_Skafidas-5028.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-4358094245671465972019-06-27T16:24:00.002+03:002019-06-27T16:24:47.592+03:0010 χρόνια μετά...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-K8OKlT7VYh4/XRSnxKbYRCI/AAAAAAAAPlE/QvHkpx_uMuIRTjLI3a9Xzp9tb9-fb98ygCLcBGAs/s1600/21_59_20171202_kt_7193_sooc1512220328.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-K8OKlT7VYh4/XRSnxKbYRCI/AAAAAAAAPlE/QvHkpx_uMuIRTjLI3a9Xzp9tb9-fb98ygCLcBGAs/s400/21_59_20171202_kt_7193_sooc1512220328.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;">Είναι μερικοί, που διαχωρίζουν τον Κώστα Καραμανλή από τον συνώνυμο θείο του, τον πολιτικό, που περισσότερο από κάθε άλλον καθόρισε την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τον αποκαλούν μειωτικά, "μικρό", "ελάχιστο", "Βούδα", Κωστάκη και άλλα πολλά. Ωστόσο, και αυτοί ακόμη, 10 χρόνια μετά την πρόωρη και άωρη λήξη της δεύτερης Πρωθυπουργικής του θητείας, εξακολουθούν να ασχολούνται με την προσωπική του ζωή, τις εικαζόμενες απόψεις του, την μακρόχρονη σιωπή του. Την ίδια στιγμή, πολιτικοί από το ίδιο Κόμμα ή από την ευρύτερη παράταξη, ακόμη κι αν ποτέ δεν υπήρξαν οπαδοί, φίλοι ή συνεργάτες του, επιδιώκουν ένα νεύμα, μια κουβέντα του, μια φωτογραφία μαζί του.</span><br />
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Προς τιμήν του, ο κ. Καραμανλής ευφυώς έμεινε για 10 χρόνια σιωπηλός. Τι θα μπορούσε, άλλωστε, να πει και, κυρίως, πώς θα μπορούσε να ακουστεί μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον άναρθρων κραυγών, δολοφονίας χαρακτήρων, όλων εναντίον όλων; </div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Σωστά απαξίωσε να απαντήσει στους μειωτικούς χαρακτηρισμούς, συνειδητά αρνήθηκε να απαντήσει στους κατηγόρους του και τους συκοφάντες εκείνους, που επιχείρησαν κι ακόμα επιμένουν να του φορτώσουν όχι μόνο τα ουκ ολίγα κρίματα του προκατόχου του, κ. Σημίτη, αλλά κι όλα τα κρίματα της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης από το 1981 μέχρι το 2004. </div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Δεν εξέφρασε καν πικρία για το ότι το ίδιο του το Κόμμα δεν θεώρησε σκόπιμο να υπερασπισθεί τις πολιτικές της πενταετίας 2004-2009, μολονότι τα πιο προβεβλημένα στελέχη της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ των 10 τελευταίων ετών, που και τώρα ράβουν Υπουργικά κοστούμια, υπήρξαν Υπουργοί ή συνεργάτες του, που αναδείχθηκαν από τον ίδιο... </div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Εν όψει, όμως, της επανόδου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στα Κυβερνητικά έδρανα, ο Κώστας Καραμανλής έσπασε την σιωπή του και μίλησε χθες, 26/6/2019, επί 15 λεπτά από στήθους. Η εκδήλωση στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης μπορεί να ήταν Κομματική, οι παριστάμενοι να ήταν στελέχη και ψηφοφόροι, αλλά ακροατήριο ήταν το Πανελλήνιο. Στο Πανελλήνιο απευθυνόταν ο πρώην Πρωθυπουργός, με εκφορά λόγου, που παρέπεμπε σ' εκείνο το κοφτό, το γεμάτο αυτοπεποίθηση, ύφος του πρεσβύτερου Καραμανλή στην μνημειώδη πρώτη μεταδικτατορική συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, το 1974.<br />
Ήταν, όμως, και αυτός τούτος ο λόγος λιτός. Μεστός νοημάτων και μηνυμάτων προς όλους. Ήρεμος και σίγουρος, ο ομιλητής, ευθύς και σαφής, πολύ μακριά από την τοξικότητα του πολιτικού μας κλίματος, τόνισε δεόντως ότι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ διέπεται από ορισμένες θεμελιώδεις και σταθερές αξίες - προφανώς πάνω και πέρα από πρόσωπα! Θύμισε τις αναφορές της παράταξης στην κοινωνία - και προφανώς όχι στις αγορές και στις προτεραιότητές τους. Χάραξε την εθνική γραμμή έναντι των Τουρκικών επιβουλών και αποτόλμησε εκεί, στην καρδιά της Μακεδονίας, να είναι συγκρατημένος στην επίκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και έκανε την πρώτη, επίσημη και αναγκαία, μνεία στο πολιτικό ΚΑΙ προσωπικό κόστος του "veto" στο Βουκουρέστι, το 2008. Που πολλοί παραβλέπουν... <br />
Σε μόλις 15 λεπτά ο Κώστας Καραμανλής είπε πολλά. Και ο νοών νοείτω!</div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Έδωσε, πρωτίστως, την αίσθηση ότι αν η Ελλάδα πάει να κάνει μια νέα αρχή, μετά τα επονείδιστα Μνημόνια, και ειδικά αν η αρχή αυτή γίνει με την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ο ίδιος θα είναι παρών, θεματοφύλακας και εγγυητής των αξιών του αστικού κόσμου, της Κεντροδεξιάς. </div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Δεν ξέρω αν έχω δίκιο σ' αυτή την αίσθηση, αλλά το ελπίζω. </div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Δεν ξέρω από ποιά θέση θα είναι παρών, αλλά το υποψιάζομαι.</div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
Το μόνο που ξέρω είναι ότι η χώρα και ο αστικός κόσμος, αυτή η πολύπαθη μεσαία τάξη, που αποτελεί παντού και πάντα την οικονομική και, κυρίως, την ηθική ραχοκοκκαλιά κάθε κοινωνίας, έχουν ανάγκη από πολιτικό λόγο, που όσο είναι αποφασιστικός και ξεκάθαρος άλλο τόσο είναι χαμηλότονος και ψύχραιμος.<br />
Λίγοι στα Κόμματα εκφέρουν λόγο, όπως ο χθεσινός του Κώστα Καραμανλή.<br />
Ευχή να γίνουν περισσότεροι, ευχή να εισακούγονται περισσότερο.<br />
Τώρα στην επανεκκίνηση; Όχι! Όχι μόνο! Διαρκώς. Και<br />
στην συνέχεια, στην μετέπειτα πορεία, στην τροχιά, που θα ακολουθήσει. Για νάναι σταθερή αυτή η τροχιά. Επί τέλους σταθερή! </div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/PV1MEpfGtnw/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PV1MEpfGtnw?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
<br /></div>
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-71246011166272560502019-03-04T17:32:00.002+02:002019-03-04T17:32:59.201+02:00Ένα μονάχα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-T1FeUl6aGJ0/XH1E9jXkGgI/AAAAAAAAPa0/B9Vk9DSL1OMMsWQjvcmraAXQ7Fo3jRL6gCLcBGAs/s1600/_JDC5888.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-T1FeUl6aGJ0/XH1E9jXkGgI/AAAAAAAAPa0/B9Vk9DSL1OMMsWQjvcmraAXQ7Fo3jRL6gCLcBGAs/s400/_JDC5888.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Τα βρήκαμε<br />
Όλα τα ερωτήματα<br />
Και τα απαντήσαμε<br />
Για το ποτέ<br />
Μας έμεινε<br />
Μονάχα ένα<br />
"Θεέ μου, γιατί;"John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-12163191863312134772019-02-28T17:42:00.000+02:002019-02-28T17:42:08.944+02:00Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ στο "Από Μηχανής Θέατρο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-1foTHYhMbUQ/XHfpdlkAgwI/AAAAAAAAPZ4/rVyosHLm0mEO1OPmOnoW1dSFNlnQ2R0owCEwYBhgL/s1600/41gPYzvQlFL._SX334_BO1%252C204%252C203%252C200_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="499" data-original-width="336" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-1foTHYhMbUQ/XHfpdlkAgwI/AAAAAAAAPZ4/rVyosHLm0mEO1OPmOnoW1dSFNlnQ2R0owCEwYBhgL/s640/41gPYzvQlFL._SX334_BO1%252C204%252C203%252C200_.jpg" width="430" /></a></div>
<br />
Η Άνω Σκηνή του "Από Μηχανής Θεάτρου" (Ακαδήμου 13, στο Μεταξουργείο) είναι ιδιαίτερα μεγάλη, τόσο σε μήκος όσο και σε βάθος. Και γι' αυτό επιβλητική. Και γι' αυτό υποβλητική. Που γίνεται ακόμα υποβλητικότερη, καθώς τον θεατή, που μπαίνει για να παρακολουθήσει την παράσταση "Η Διαθήκη της Μαρίας", υποδέχεται μια καθιστή, σιωπηλή, γυναίκα, της οποίας ουσιαστικά φωτίζεται μόνο το πρόσωπο. Η καρέκλα είναι κι αυτή ασυνήθιστα μεγάλη, όπως και η αίθουσα. Και η γυναίκα μόνη, σχεδόν πολύ μικρή, αναλογικά.<br />
Αυτή, όμως, είναι η Μαρία. Η μητέρα του Ιησού, η Παναγία των Χριστιανών, όπου γης, που στο πολύκροτο πεζογράφημα του Κολμ Τόιμπιν δεν είναι τίποτε απ' αυτά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-CWMMACh-8Jo/XHfpdq_lvfI/AAAAAAAAPZ0/ZPDdIvzlyokKpAVoIVIBsVPHuUr0NGqbwCEwYBhgL/s1600/colm-toibin-cdt-phoebe-ling-192a8b48216f07c9b7341f5e8ffe766182f6cd5e-s800-c85.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="800" height="298" src="https://4.bp.blogspot.com/-CWMMACh-8Jo/XHfpdq_lvfI/AAAAAAAAPZ0/ZPDdIvzlyokKpAVoIVIBsVPHuUr0NGqbwCEwYBhgL/s400/colm-toibin-cdt-phoebe-ling-192a8b48216f07c9b7341f5e8ffe766182f6cd5e-s800-c85.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Μαρία του Τόιμπιν είναι... μονάχα η Μαρία. Μια απλή γυναίκα, μια ακόμα μάνα, που βίωσε τον απόλυτο πόνο του θανάτου του παιδιού της και ακόμα προσπαθεί να βρει το νόημα και το γιατί της απώλειας αυτής, το αν έπρεπε και το αν άξιζε. Η Μαρία είναι τόσο μικρή και αδύναμη μπροστά σε μια κατάσταση, που την ξεπερνά. Κι ανάμεσα σε ανθρώπους που βρήκαν στο πρόσωπο του γιου της, στις ιδέες του και στην θυσία του, την ευκαιρία να στήσουν μια νέα θρησκεία, ένα ολόκληρο σύστημα, έναν φρέσκο μηχανισμό.<br />
Αυτή είναι η Μαρία του Τόιμπιν, που ζει φορτωμένη μνήμες, πόνο και πίκρα, εξόριστη στην Έφεσο, σαν για να μη δυσκολέψει το εγχείρημα, να μη θολώσει την εξιδανίκευση του γιου της, να μην τον επαναφέρει στις ανθρώπινες διαστάσεις - τις δικές του και τις δικές της...<br />
<br />
Το κείμενο του Τόιμπιν είναι προσανατολισμένο σ' αυτήν ακριβώς την ανθρώπινη διάσταση της Μαρίας και του γιου της, του δράματος της θυσίας του, που χαρακτηρίσθηκε στην συνέχεια Θείο Δράμα. Μια ανθρώπινη θυσία πολύ πέρα από τα εγνωσμένα ανθρώπινα όρια αντοχής, μια ιστορία με πανανθρώπινες προεκτάσεις και συνέπειες, που, ωστόσο, διόλου δεν αφορούν μια μάνα, που έχασε το παιδί της, διόλου δεν την παρηγορούν. Καθώς βουλιάζει στα χρόνια, στις αναμνήσεις και στην απερίγραπτη οδύνη, αδυνατεί ή αρνείται να συμμερισθεί και να κατανοήσει όσα έγιναν κι όσα γίνονται γύρω της, όσα χτίζονται πάνω στο όνομα του παιδιού της.<br />
<br />
Η Ασπασία Κράλλη στον επώνυμο ρόλο του θεατρικού μονόλογου, που προήλθε από την διασκευή της νουβέλας του Τόιμπιν, είναι, με μια λέξη, συγκλονιστική! Σε ένα πρώτο επίπεδο, ο λόγος της χαρακτηρίζεται από εξαιρετική άρθρωση, σταθερότητα φωνής και αξιοπρέπεια, που υποστηρίζεται αποτελεσματικά και από την γλώσσα του σώματος. Η Μαρία της μπορεί να είναι - και είναι - γερασμένη και πονεμένη, αλλά στέκεται στον κόσμο και απέναντι σε όσους αξιοποιούν καταλλήλως την τραγωδία του γιου της με απόλυτη αξιοπρέπεια. "Πηγαίνει στην πεποίθησή της", χωρίς κραυγές απόγνωσης, φωνασκίες και μελοδραματισμούς. Μοιράζεται από σκηνής τις αβάσταχτες μνήμες της, μία προς μία, με λεπτομέρεια και διαύγεια τόση, ώστε ο θεατής να οδηγηθεί συνειδητά στο δεύτερο επίπεδο, στο υπόβαθρο των συναισθημάτων της και του άφατου πόνου της απώλειας. Εκείνη, ο άνθρωπος Μαρία, που δεν άντεξε να παραστεί ώς το τέλος στο μαρτύριο, που συχνά φοβήθηκε, που πάσχισε να αλλάξει έγκαιρα τα μυαλά του γιου της και να τον σώσει από το μαρτύριο, σταλάζει μία μία τις μνήμες της μπροστά μας ώς να κοκκινήσει ολότελα το σύμπαν της, που, στο τέλος πια του έργου, έχει γίνει και δικό μας σύμπαν. Άξιζε τόση αδικία, άξιζε να χυθεί τόσο αίμα ζεστό; Υπάρχει σκοπός, ιδέα, αξία, που να δικαιώνει τον θάνατο οποιουδήποτε, που να καταξιώνει τον αμετάκλητο χαμό έστω και μιας ανθρώπινης ζωής;<br />
Οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη και η μουσική επιμέλεια της παράστασης από τον Ξενοφώντα Νικολάου παίζουν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο από την αρχή ώς το τέλος. Η μουσική υπόκρουση δημιουργεί την ατμόσφαιρα, που χρειάζεται κάθε θεατρική εικόνα. Οι φωτισμοί, άλλοτε γλυκύτεροι κι άλλοτε σκληροί, ανελέητοι, κι άλλοτε πάλι παίζοντας με τις σκιές, αναδεικνύουν τις διαδοχικές εκφράσεις του προσώπου και του σώματος.<br />
Οι επιλογές σκηνικών και κοστουμιών της Αγγελικής Αθανασιάδου και της Λήδας Σπερελάκη δείχνουν μελέτη της εποχής, έμπνευση, καλαισθησία και φαντασία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uXvzqeV4vPQ/XHf3n_WYW5I/AAAAAAAAPaA/nLnQcNf7flk9hXLii8EzcFnuwgzB-nYqgCEwYBhgL/s1600/IMG_1991.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-uXvzqeV4vPQ/XHf3n_WYW5I/AAAAAAAAPaA/nLnQcNf7flk9hXLii8EzcFnuwgzB-nYqgCEwYBhgL/s400/IMG_1991.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Τα έπιπλα και τα σκεύη του σπιτικού της Μαρίας είναι αυτά, που νοιώθεις ότι θα μπορούσε πραγματικά να έχει, ενώ, παράλληλα, εξυπηρετούν καταφανώς τόσο την ροή της πλοκής όσο και τα διόλου λίγα σκηνοθετικά ευρήματα του Δημήτρη Μυλωνά. Ο σκηνοθέτης της παράστασης αντιμετώπισε ασφαλώς με πολλή στοργή και εκτίμηση το κείμενο. Αλλά και με πολύ καρποφόρο προβληματισμό. Η σκηνοθεσία του Μυλωνά πηγαίνει πέρα από την επιμελή και στοχευμένη καθοδήγηση της πρωταγωνίστριας, Ασπασίας Κράλλη. Προσδίδει με τους τρόπους και τα ευρήματά της θεατρικότητα στον μονόλογο και διατηρεί αμείωτη την εγρήγορση του θεατή, δημιουργώντας όχι απλώς αίσθηση δράσης, αλλά πραγματική δράση, που κορυφώνεται με την εισαγωγή του Χορού στο "Δεύτερο Μέρος" της παράστασης. Tα μέλη του Χορού, Γιώργος Ημέρης, Αντώνης Καραστεργίου, Γιάννης Ντάσιος, Νάνσυ Ρηγοπούλου και Χριστίνα Σκλαβάκη, εισέρχονται και κινούνται δυναμικά στην σκηνή. Σιωπηλοί και μασκοφόροι, αξιοποιούν αναγκαστικά το μόνο άλλο μέσο έκφρασης, που διαθέτουν, το σώμα τους, που αποδεικνύεται εδώ πλαστικό και εύγλωττο.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZP5j_2Rg0B0/XHf-tbVRYII/AAAAAAAAPak/QMS5TFIoWRMWXNUGUJ60_cCDiXx2jo3WgCEwYBhgL/s1600/H-DIA8HKH-THS-MARIAS_-NEW-PHOTO_4-%25C2%25A9Patroklos-Skafidas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1181" data-original-width="1181" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZP5j_2Rg0B0/XHf-tbVRYII/AAAAAAAAPak/QMS5TFIoWRMWXNUGUJ60_cCDiXx2jo3WgCEwYBhgL/s400/H-DIA8HKH-THS-MARIAS_-NEW-PHOTO_4-%25C2%25A9Patroklos-Skafidas.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-B5CjqCnxFcs/XHf-tbhiP8I/AAAAAAAAPag/5tLKMssE2rsEaXiMtU7JBCi3baTUWFFhQCEwYBhgL/s1600/Skafidas-0460%2B%2528Copy%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="362" data-original-width="439" height="328" src="https://1.bp.blogspot.com/-B5CjqCnxFcs/XHf-tbhiP8I/AAAAAAAAPag/5tLKMssE2rsEaXiMtU7JBCi3baTUWFFhQCEwYBhgL/s400/Skafidas-0460%2B%2528Copy%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η Μαρία του Τόιμπιν, η Μαρία του Μυλωνά, η Μαρία της Κράλλη, αφήνει τελικά μιαν αιώνια παρακαταθήκη σε μια γλώσσα ανεπιτήδευτη, βαθιά ανθρώπινη, μοναδικά και ουσιαστικά μητρική. Είναι η γλώσσα της Μαρίας, πριν γίνει Παναγία, της Μαρίας, που ούτε τόθελε να γίνει Παναγία ούτε νοιώθει άνετα στα ρούχα, που της ράψανε Ευαγγελιστές, Απόστολοι και Μαθητές. Η Μαρία το παιδί της μονάχα ήθελε, τον γιο της ζωντανό κοντά της. Άλλη αξία για μια μάνα αυτός ο κόσμος δεν έχει. Ούτε είχε ούτε θάχει ποτέ! <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/--atTAINB79o/XHf-tr4_9OI/AAAAAAAAPac/j6jdLbiCxEQqD6uYzrMmC6005jeCoCI8gCEwYBhgL/s1600/ASPASIA-KRALLH-H-DIA8HKH-THS-MARIAS-By-Patroklos-Skafidas_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/--atTAINB79o/XHf-tr4_9OI/AAAAAAAAPac/j6jdLbiCxEQqD6uYzrMmC6005jeCoCI8gCEwYBhgL/s400/ASPASIA-KRALLH-H-DIA8HKH-THS-MARIAS-By-Patroklos-Skafidas_3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-83ttKQGMHLE/XHf3odh7sBI/AAAAAAAAPaM/Pewkys56xF4HFdayaGQoj9fmh7VQWNtfACEwYBhgL/s1600/IMG_1988.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-83ttKQGMHLE/XHf3odh7sBI/AAAAAAAAPaM/Pewkys56xF4HFdayaGQoj9fmh7VQWNtfACEwYBhgL/s400/IMG_1988.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-89110178258542404622019-02-12T19:07:00.001+02:002019-02-12T19:07:39.672+02:00ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - στο VAULTΧαρακτηριστικό στοιχείο της τραγωδίας στο θέατρο, αλλά και στην πραγματική ζωή, είναι συχνά ένας παράξενος συνδυασμός μοίρας και ανθρώπινης εμμονής. Aπό εμμονή σε συγκεκριμένο ηθικό και αξιακό κώδικα, η τραγική προσωπικότητα επιμένει τόσο πολύ σε μια συγκεκριμένη ρότα, κόντρα σε συμβουλές και συνθήκες, κόντρα στην πραγματικότητα, κόντρα στην βούληση των ισχυρών, ώστε η δραματική κατάληξη να είναι αναπότρεπτη. <br />
Η Σέλμα, η ηρωίδα του "Χορεύοντας στο σκοτάδι", έχει χτυπηθεί και εξακολουθεί να χτυπιέται από την μοίρα της, αλλά δεν αλλάζει για κανένα λόγο την πορεία, που έχει χαράξει. Εμμένει στους τρόπους της, στις συμπεριφορές και στις συνήθειές της, στον δικό της απαράβατο αξιακό κώδικα, τον οποίο υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια κόντρα σε συμβουλές του περιβάλλοντός της, κόντρα στις αντικειμενικές συνθήκες της ζωής της, κόντρα στην μοίρα την ίδια, που της στέλνει απανωτά μηνύματα. Η Σέλμα είναι μια φτωχή εργάτρια, χαμένη στην Αμερικανική επαρχία, ανύπαντρη μητέρα, που από μιαν ασθένεια χάνει σταδιακά το φως της και μαζεύει σέντσι το σέντσι τα χρήματα που χρειάζονται, για να μην έχει κι ο γιος της την ίδια τύχη. Εκτός από μια στενή της φίλη, κανείς άλλος δεν ξέρει το τραγικό μυστικό της σταδιακής της τύφλωσης. Δεν παραπονείται καν γι' αυτό. Παρηγορείται, αφιονίζεται, με το λεγόμενο Αμερικάνικο όνειρο, βρίσκει καθημερινή διέξοδο στην επιτομή του, στα Αμερικάνικα musicals. H Σέλμα, όσο κι αν υποφέρει μέσα της, βλέπει musicals, μετέχει σε ερασιτεχνικές μουσικοχορευτικές παραστάσεις, ζει την ζωή της εξωτερικά σαν μέσα σε musical, χρωματισμένη rose bonbon, πασπαλισμένη με άχνη ζάχαρη. Προσδοκά το happy end, παραμένοντας αθώα, σ' έναν άγριο κόσμο. Οι αντιξοότητες δεν αλλάζουν τον χαρακτήρα της, δεν αλλάζουν τον σκοπό της. Υφίσταται κάθε είδους κακομεταχείριση, στην προσωπική της ζωή και στην δουλειά, την βασανίζουν, την εκμεταλλεύονται, την κλέβουν. Μια αναπότρεπτη συγκυρία την εμπλέκει σε έγκλημα, αλλά ούτε κι αυτό την κάνει να μεταβάλει την τροχιά της, να αλλάξει τις αξίες της και να αποφύγει το τραγικό φινάλε.<br />
Η πολυβραβευμένη ταινία του Lars von Trier "Χορεύοντας στο σκοτάδι" διασκευάσθηκε για το θέατρο από τον Patrick Ellsworth και ανέβηκε φέτος στο Vault του Βοτανικού, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά. Το πρώτο και ήδη πολύ μεγάλο θαύμα είναι η προσαρμογή και η λειτουργικότητα του έργου σε συνθήκες "δωματίου". Είναι κυριολεκτικά απίστευτο το πώς μεταφέρεται ένα musical στον περιορισμένο χώρο της Αίθουσας "Χρύσα Σπηλιώτη" - της αδικοχαμένης στο Μάτι διακεκριμένης ηθοποιού - στον πρώτο όροφο του Vault. Χωρίς τις τεχνικές υποδομές των μεγάλων θεάτρων και τους πολυπληθείς θιάσους, χωρίς εναλλασσόμενα φανταχτερά σκηνικά, χωρίς... χωρίς..., ο Καρατζιάς αξιοποιεί δύο μεγάλα ατού: την προσωπική του σκηνοθετική δημιουργικότητα και έμπνευση και την υποκριτκή δεξιοτεχνία εννέα (9) μόνον ηθοποιών, τους οποίους καταφέρνει να χωρέσει και να τους κάνει να κινηθούν, να χορέψουν και να τραγουδήσουν με μοναδική άνεση, χωρίς καμμιάν αίσθηση περιορισμού από τον χώρο και το εμβαδόν του. Όπως θαυμαστά ισορροπούν οι εννέα χαρακτήρες στον χώρο, χωρίς ποτέ να χάσουν το βήμα τους, άλλο τόσο θαυμαστά ισορροπούν πάνω στην κοφτερή ακμή των πιο έντονων ψυχικών καταστάσεων, ώστε να βγάλουν musical από την έσχατη τραγωδία της ανθρώπινης μοίρας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-4X0WwI6zrTA/XFp40lkgDKI/AAAAAAAAPX4/tIn7zFOJRTQ7qot0bcA_d1FsO2GbrxWHwCEwYBhgL/s1600/xorevontas-skotadi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-4X0WwI6zrTA/XFp40lkgDKI/AAAAAAAAPX4/tIn7zFOJRTQ7qot0bcA_d1FsO2GbrxWHwCEwYBhgL/s400/xorevontas-skotadi.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το έργο είναι παράσταση συνόλου, με τους εννέα ηθοποιούς να μην εγκαταλείπουν διόλου την σκηνή, κατά την διάρκειά της. Ωστόσο, είναι αδύνατον να μη κοντοσταθεί κανείς πρωτίστως στην συγκλονιστική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Δήμητρας Κολλά, που δεν ερμηνεύει απλώς την Σέλμα, αλλά την αγκαλιάζει με όλο της το είναι, την εγκολπώνεται απολύτως, γίνεται ένα μαζί της και ανεβαίνει βήμα βήμα τον Γολγοθά της μάνας, που την πρόδωσε η ζωή, την πρόδωσε το περιβάλλον της, την πρόδωσαν τα προσωπικά της όνειρα, μαζί με αυτό τούτο το Αμερικάνικο όνειρο. Κι αν η Σέλμα δεν προλαβαίνει να κλάψει μ' όλα όσα της τυχαίνουν απανωτά, αν ο ίδιος της ο προσωπικός κώδικας δεν της το επιτρέπει, κλαίει στο τέλος η Κολλά για λογαριασμό της. Κλαίει στην τελική υπόκλιση και ξέρεις πως δίκαια κλαίει - γιατί τα έδωσαν και οι δυό τους όλα και κάπως κάπου πρέπει όλο αυτό το ανυπολόγιστο δόσιμο να ξεσπάσει!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FmRUErAQ7hU/XFp4z47Q2TI/AAAAAAAAPX8/zYThqmB6SDMEe-LfIZtQqHezVSC0PzYiACEwYBhgL/s1600/Dancer-in-the-Dark-1-640x427-1-640x427.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-FmRUErAQ7hU/XFp4z47Q2TI/AAAAAAAAPX8/zYThqmB6SDMEe-LfIZtQqHezVSC0PzYiACEwYBhgL/s400/Dancer-in-the-Dark-1-640x427-1-640x427.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Στον ρόλο του γιου της Σέλμα, ο Αντώνης Σταμόπουλος, προσωποποιεί έξοχα όλη την κλίμακα της ευαισθησίας του νέου ανθρώπου, που ψάχνει τον δρόμο του. Ο Τζην είναι ο γιος, που εξαρτάται από την μητέρα του, που ζει σε μια διαρκή συνθήκη επικείμενου δράματος. Ο Σταμόπουλος στον ρόλο αυτό αντανακλά με ευκρίνεια την πρώτη σταθερά και την πυξίδα στην άχαρη ζωή της Σέλμα. Οι κινήσεις του έχουν κάτι από δραματική χορογραφία, στο βλέμμα του είναι δικαιολογημένα εγκατεστημένη μια διαρκής μελαγχολία, μια αίσθηση, μια συνείδηση απώλειας.<br />
Η δεύτερη και τελευταία σταθερά στην ζωή της Σέλμα είναι η στενή της φίλη Κάθυ της Βιργινίας Ταμπαροπούλου. Η ερμηνεία της εκπέμπει την στερεότητα της ειλικρινούς φιλίας, της αλληλεγγύης, της ανθρώπινης ζεστασιάς. Η Κάθυ λέει στην φίλη της τις αλήθειες, που πρέπει να της πει, την συντροφεύει, την συμβουλεύει. Παρεμβαίνει στην ίδια και σε τρίτους, τηρώντας τα όρια της φιλίας και τιμώντας τα συναισθήματα εκτίμησης και αγάπης για την Σέλμα. Η Ταμπαροπούλου ερμηνεύει με ακρίβεια τον ρόλο της Κάθυ, οι κινήσεις, οι χειρονομίες και η γκάμα των τόνων της φωνής της εκφράζουν τις αξίες της συντροφικότητας και της στήριξης. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Οι υπόλοιποι έξι ηθοποιοί - ο Στέλιος Καλαϊτζής, η Ορνέλα Λούτη, ο Θοδωρής Αντωνιάδης, ο Πωλ Ζαχαριάδης, ο Σωτήρης Μεντζέλος και η Ράσμι Σούκουλη - έχουν αναλάβει πολλαπλούς ρόλους, χωρίς αυτό να τους κάνει λιγότερο πρωταγωνιστές στην ζωή της Σέλμα και στην πλοκή του έργου. Οι ερμηνείες τους μόνον αριστοτεχνικές μπορούν να θεωρηθούν, καθώς, στο πλαίσιο της συνεχούς και γοργής εναλλαγής σκηνών, περνούν μέσα σε δευτερόλεπτα από τον ένα ρόλο στον άλλο, ενδύονται άκαριαία και άνετα το δέρμα του, συγκροτούν ολοκληρωμένα τον νέο χαρακτήρα, που υποδύονται, μέσα από άλλη γλώσσα σώματος, άλλην εκφραστικότητα, άλλη κινησιολογία.<br />
Ωστόσο, ο Δημήτρης Καρατζιάς, στο αριστοτεχνικό του αυτό σκηνικό αποτέλεσμα, υποστηρίχθηκε επίσης από δύο επί πλέον παράγοντες, που με την συγκροτημένη δουλειά τους συμπλήρωσαν μοναδικά τον καμβά, πάνω στον οποίο κέντησε ο σκηνοθέτης. Ο λόγος εδώ για τα κοστούμια των Μάριου Βουτσινά και Γιώργου Λυντζέρη, καθώς και για την μουσική του Μάνου Αντωνιάδη.<br />
Τα κοστούμια γυναικών και ανδρών παίζουν χαρακτηριστικά σε όλη την τονική κλίμακα του γκρι και στην άκρα απλότητα των γραμμών, υπηρετώντας το πνεύμα του έργου και του θεατρικού του ανεβάσματος. Αποτυπώνουν ταυτόχρονα την λιτότητα, που πρεσβεύει το κίνημα DOGMA 95, του Lars von Trier, αποτυπώνουν τον γκρίζο κόσμο της Σέλμα, ακόμη και την περιορισμένη της όραση, που φτωχαίνει ώρα την ώρα, καταπίνοντας χρώματα και σχήματα, αφήνοντας μόνο άχρωμες φιγούρες και σιλουέτες, σκιές ενός κόσμου αφιλόξενου, άφιλου. Παράλληλα, καθοδηγούν τον θεατή να επικεντρωθεί στην εκφραστικότητα των προσώπων και των σωμάτων, εξυπηρετούν την μελετημένη κινησιολογία, με την στενή τους φόρμα. <br />
Από την άλλη πλευρά, ο Μάνος Αντωνιάδης ανέλαβε την καθόλου εύκολη αποστολή να γράψει πρωτότυπη μουσική και τραγούδια για το έργο. Σε μια χώρα, που δεν έχει παράδοση στο είδος του musical, το να ντύσεις μια θεατρική παράσταση αξιώσεων με μουσικές, που λειτουργούν συμπληρωματικά για την εξέλιξη της πλοκής, το χτίσιμο και την κατανόηση των χαρακτήρων, την δημιουργία ταιριαστής ατμόσφαιρας και περιβάλλοντος για την σκηνική δράση, είναι κατόρθωμα από μόνο του. Πολλώ δε μάλλον όταν οι συνθέσεις αποδεικνύονται όχι διεκπεραιωτικές, αλλά λειτουργικές και φυσικά ενταγμένες στην ροή του έργου. Συνεπαίρνουν τους ηθοποιούς και τους χαρακτήρες, τους παρωθούν στην εκδήλωση συναισθημάτων και σκέψεων μέσα από τον χορό και τους στίχους - και στο τέλος συνεπαίρνουν και τους θεατές. Ιδιαίτερα, το τελικό μουσικό μοτίβο ξεχωρίζει με τον δικό του ρόλο, που τονίζει υποβλητικά την αναπότρεπτα δραματική κορύφωση του έργου.<br />
Το "Χορεύοντας στο σκοτάδι", όπως το ανέπτυξε και το έστησε στο VAULT ο Δημήτρης Καρατζιάς είναι ένα σύνολο προκλήσεων και στοιχημάτων σε πολλά επίπεδα, που τα κερδίζουν όλα οι συντελεστές του. Είναι θέατρο, είναι δράμα, είναι musical στα καλύτερά του! <br />
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-827997087779060962019-01-31T21:11:00.000+02:002019-01-31T21:11:01.311+02:00BRANDON TEENA - στο Θέατρο VAULTΉτανε μια φορά κι έναν καιρό ένα κορίτσι...<br />
Ή ένα αγόρι...<br />
Ή ένα κορίτσι που ήθελε νάναι αγόρι...<br />
Που αγόρι ένοιωθε κι αγόρι πάσχιζε να φαίνεται!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ANnYn66Mp9w/XFGhynki8qI/AAAAAAAAPV4/IpCVMjcmmWQXeQQ1LtvyBebDgfAtCSF1QCEwYBhgL/s1600/brandon-teena.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1200" height="250" src="https://1.bp.blogspot.com/-ANnYn66Mp9w/XFGhynki8qI/AAAAAAAAPV4/IpCVMjcmmWQXeQQ1LtvyBebDgfAtCSF1QCEwYBhgL/s400/brandon-teena.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό ο Brandon Teena - ήταν, αλλά δεν είναι πια. Κι ούτε θάναι ποτέ στο μέλλον - εκτός κι αν στο μεταξύ ξυπνήσουμε και αφήσουμε τους ανθρώπους ελεύθερους να είναι και να ζουν αυτό, που νιώθουν, νάναι, δηλαδή, συνεπείς με την φύση τους, την καρδιά τους, τις πιο βαθιές και τις αληθινές τους ανάγκες.<br />
Ένα νέο κορίτσι ήταν. Από την βαθιά Αμερική, όχι την λαμπερή, την ιλουστρασιόν. Έζησε μια σύντομη, πικρή, ζωή, παγιδευμένη σε ένα σώμα, που δεν τόνοιωθε δικό της. Άλλαξε πόλη, άλλαξε ρούχα, πλασαρίστηκε σε καινούριο περιβάλλον ως αγόρι. Αγόρι ευαίσθητο, λίγο λεπτεπίλεπτο, αλλά, πάντως αγόρι. Αγόρι διαφορετικό, που έγινε περιζήτητο, αντικείμενο πόθου από γυναίκες χρόνια συνηθισμένες στο white trash, κουρασμένες από τους κούφιους νταήδες του Midwest. Ως Brandon Teena, αγόρι από συνειδητή επιλογή πλέον, ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, γεννάει συναισθήματα - μα όχι για πολύ. Αποκαλύπτεται μοιραία το εκ γενετής φύλο του, εκείνο το "νομότυπο" φύλο, που φέρει ως βάρος, γιατί δεν είναι το αληθινό του. Και ο Brandon Teena κατεβαίνει πια ένα-ένα όλα τα σκαλιά της Κόλασης, ώς τον τραγικό του θάνατο.<br />
Η ιστορία είναι αληθινή. Οικείο πρόσωπο-σύμβολο από την ταινία "Boys don't cry", ο Brandon Teena, αφήνει τώρα στην άκρη την κινηματογραφική λάμψη και τις οσκαρικές περγαμηνές κι έρχεται να μας βρει όσο κρατάει ακόμα ο απόηχος των αντεγκλήσεων για την ταυτότητα φύλου, τον νέο Νόμο και τις σταδιακές ανατροπές των στερεοτύπων, που αφορούν την ερωτική φύση και την ερωτική λειτουργία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-gWxxYDCNYbU/XFGhy69uTPI/AAAAAAAAPV8/qyYJe0JqRKo5U4lU36n9PJY9tQq1pM48ACEwYBhgL/s1600/Brandon-Teena%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="620" height="212" src="https://1.bp.blogspot.com/-gWxxYDCNYbU/XFGhy69uTPI/AAAAAAAAPV8/qyYJe0JqRKo5U4lU36n9PJY9tQq1pM48ACEwYBhgL/s400/Brandon-Teena%2B%25281%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Στέλιος Καλαϊτζής, τακτικός συνεργάτης του Vault, παίρνει την βασική ιστορία, την διασκευάζει για το θέατρο και, εν συνεχεία, σκηνοθετεί μια πυκνή παράσταση-χαστούκι στον στείρο, απάνθρωπο, συντηρητισμό. Χαστούκι σε μένα, σε σένα, στον καθένα, που επιμένει όχι μόνο να λέει στον άλλο πώς θα ζήσει την προσωπική του ζωή, όχι μόνο να του επιβάλει πώς θα νοιώθει και για ποιόν, αλλά και να τον τιμωρεί σκαιά αν δεν συμμορφωθεί.<br />
Η Σκηνή του Vault, ενός χώρου που έχει επανειλημμένα δείξει πως δεν διστάζει να τα βάλει με τον κακώς νοούμενο καθωσπρεπισμό και την υποκρισία, γίνεται το φοβικό περιβάλλον, όπου θα κινηθούν οι χαρακτήρες του έργου. Χαρακτήρες αρχετυπικοί, πρόσωπα αντιπροσωπευτικά των κλειστών οριζόντων των Μεσοδυτικών Πολιτειών.<br />
Άντρες άεργοι, άντρες αχαΐρευτοι, με χαμηλό επίπεδο, περιφέρουν τα καθημερινά τους αδιέξοδα, τα ξορκίζουν με ποτό, με πρόχειρο σεξ, με bullying. Τέτοιοι άντρες μας πείθουν απολύτως ότι είναι ο Ιάσων Παπαματθαίου κι ο Αναστάσης Χριστοφιλόπουλος, που κρατάνε τους δύο βασικούς αντρικούς ρόλους. Γυαλίζει δεινά και ξεκάθαρα το μάτι του Παπαματθαίου με μιαν ατσάλινη σκληράδα, ένα περίσσευμα τεστοστερόνης, που αφορμή γυρεύει να ξεσπάσει. Δίπλα του, ο Χριστοφιλόπουλος, λιγότερο macho εξωτερικά, πασχίζει με κάθε τρόπο κι ευκαιρία να τον συναγωνισθεί, να δείξει πως είναι πιο σκληρός κι από τον σκληρό. Και πιο επικίνδυνος, τελικά! <br />
Οι γυναίκες γύρω τους - έξοχες η Νίκη Μαστροκάλου, η Μελανία Μπαλτσίδου, η Εύη Τσάφου - γυναίκες μάνες, γυναίκες γκόμενες, γυναίκες στην υπηρεσία των αντρών, έχουν παραδοθεί μοιρολατρικά σ' αυτή την πραγματικότητα, σ' αυτή την ζωή δίχως προσδοκίες, δίχως επιλογές, δίχως διέξοδο. Το λένε ξεκάθαρα με την γλώσσα του σώματος και με τα λιγοστά τους λόγια. Οι αντιστάσεις κι οι διαμαρτυρίες τους σπάνιες, για το θεαθήναι μόνο, ψίθυροι πριν από την υποταγή στο αρσενικό και στην ζωή όπως την μάθανε.<br />
Σ' αυτό το περιβάλλον στέλνει η μοίρα τον διαφορετικό Brandon να προκαλέσει ταραχή, με όσα εκπροσωπεί και εκπέμπει. Και βλέπουμε τότε τους άντρες να οσμίζονται την απειλή, να χάνουν την ισορροπία τους, να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο να προσεταιρισθούν ή να εξοβελίσουν τον νεοφερμένο. Και βλέπουμε να φωτίζεται ξαφνικά κι η όψη των γυναικών, με την εμφάνιση του καινούριου στον κύκλο τους.<br />
Η Ελένη Φαλατάκη στον ρόλο του ανδρόγυνου πρωταγωνιστή είναι συνταρακτική, καθώς βιώνει κι εκφράζει σε κάθε στιγμή, με κάθε της λέξη και κάθε της κίνηση, τον κρυμένο ψυχοσωματικό της διχασμό. Ασθμαίνουσα, προσπαθεί να ενταχθεί στο περιβάλλον αυτό, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αντρών και γυναικών, προκαλεί την μοίρα της, αγωνίζεται κι αγωνιά - και μαζί της αγωνιά κι ο θεατής.<br />
Οι εικόνες, οι σκηνές και τα σκηνικά εναλλάσσονται με χαρακτηριστική ταχύτητα, η μουσική υπόκρουση της LOU στοιχειώνει κι ο θεατής δεν παίρνει ανάσα.<br />
Από την πρώτη κιόλας στιγμή του έργου, με την ψυχή του μαγκωμένη, ο θεατής περιμένει την καταστροφή να χτυπήσει από λεπτό σε λεπτό.<br />
Κι η καταστροφή χτυπάει, η ταυτότητα του Brandon αποκαλύπτεται, κι οι άντρες, αυτόκλητοι τιμωροί πια, αναλαμβάνουν να αποκαθάρουν το αρσενικό φύλο από την ανίερη "μόλυνση" με έναν διπλό βιασμό. Αποκαθιστούν με τον πρωτόγονο τρόπο, που ξέρουν, την φυσική τάξη και τους ρόλους των δύο φύλων, τιμωρούν την παραπλάνηση. Ανοίγουν τον δρόμο για να βάλει την σφραγίδα του Νόμου και της Δικαιοσύνης πάνω στην πράξη τους ο άτεγκτος Σερίφης Θεόφιλος Μανόλογλου.<br />
Η σκηνή του βιασμού του Brandon είναι τόσο απίστευτα ρεαλιστική, που γίνεται αυστηρά ακατάλληλη. Η υποκριτική δεινότητα των θυτών και του θύματος ανατριχιαστική. Παπαματθαίου και Χριστοφιλόπουλος ψύχραιμοι, αποφασισμένοι. Η Φαλατάκη σιωπηλή, υπομένει, σαν να υφίσταται μια καθαρτήρια τιμωρία. <br />Και το θέαμα, το βίωμα, βασανίζει τον θεατή πιεστικά για πολύ μετά την έξοδό του από το θέατρο.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3R2BEIE7hYI/XFGhxfOeN9I/AAAAAAAAPWA/YDrE3IZI0OMZRR-cUkhx8D2PZjCRitkagCEwYBhgL/s1600/947%25E2%2580%2586%25C3%2597%25E2%2580%2586288.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="288" data-original-width="947" height="121" src="https://2.bp.blogspot.com/-3R2BEIE7hYI/XFGhxfOeN9I/AAAAAAAAPWA/YDrE3IZI0OMZRR-cUkhx8D2PZjCRitkagCEwYBhgL/s400/947%25E2%2580%2586%25C3%2597%25E2%2580%2586288.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Στέλιος Καλαϊτζής, τόσο στην διασκευή όσο και στην σκηνοθεσία, έχει κεντήσει αριστοτεχνικά τον καμβά της ζωής του Brandon Teena. Έμεινε μακριά από ηθικολογίες και μεγάλα λόγια, ψηλάφησε και μας παραδίδει τα καίρια σημεία της πορείας του πρωταγωνιστή προς το μοιραίο τέλος, τα κύρια στοιχεία της προσωπικότητάς του, μέσα από μιαν ακριβομετρημένη παράσταση. Η ιστορία είναι αληθινή, το υλικό ευαίσθητο, το γενικότερο θέμα των trans, της παρενδυσίας, εκκρεμές στις περισσότερες κοινωνίες. Ο Καλαϊτζής σοφά επιμένει, όμως, να το αγγίξει. Να το αγγίξει τώρα. Να το αγγίξει χωρίς φτιασιδώματα. Ωμά. Γιατί ωμά το βίωσε ο κεντρικός χαρακτήρας και αυτή την ωμότητα του το χρωστάμε να την αντιμετωπίσουμε, να την διαχειρισθούμε, μήπως και πάμε παρακάτω.<br />
Ο Καλαϊτζής γνωρίζει πως η διαφορετικότητα, η κάθε είδους διαφορετικότητα, στέκει στο κατώφλι των σημερινών κοινωνιών. Διεκδικεί τα δικαιώματά της. Μας χτυπάει την πόρτα. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε, να κάνουμε πως δεν ακούμε, δεν βλέπουμε.<br />
Ο ίδιος o Brandon μας χτυπάει την πόρτα! Τον κυνηγάνε - θα του ανοίξουμε;<br />
Η απάντηση επείγει!<br />
Δείτε την παράσταση! John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-12748668323659204142019-01-29T13:00:00.004+02:002019-01-29T13:00:57.212+02:00"Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ" στο ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-CN5R92toV8Q/XFAtxFhmKkI/AAAAAAAAPVI/0YrSfqcXB3c-F-yUMVYyRvuWRWHDOMN8QCEwYBhgL/s1600/_JDC1908.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="729" data-original-width="1600" height="181" src="https://2.bp.blogspot.com/-CN5R92toV8Q/XFAtxFhmKkI/AAAAAAAAPVI/0YrSfqcXB3c-F-yUMVYyRvuWRWHDOMN8QCEwYBhgL/s400/_JDC1908.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
"Ο Έμπορος της Βενετίας" δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των δραμάτων του Σαίξπηρ, αλλά μεταξύ των κωμωδιών του. Κι όμως, μέσα από μια πλοκή, που συμπεριλαμβάνει κλασικά στοιχεία κωμωδίας περασμένων εποχών - έρωτες, νεανικές επιπολαιότητες κι αποκοτιές, μεταμφιέσεις και άλλα πολλά - ο μέγιστος θεατρικός συγγραφέας πραγματεύεται με ξεχωριστή διεισδυτικότητα και με διαχρονική επικαιρότητα θέσεων μερικά από τα σπουδαιότερα ζητήματα, που απασχολούν τον άνθρωπο ακόμη και σήμερα, 4 αιώνες μετά...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-U9gbCkt2iT4/XFAtCgpnBpI/AAAAAAAAPUE/8fWs_XKJY8Mcre2rk9VsS6VyJ4k4WMk8QCEwYBhgL/s1600/Merchant_venice_tp%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="534" data-original-width="366" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-U9gbCkt2iT4/XFAtCgpnBpI/AAAAAAAAPUE/8fWs_XKJY8Mcre2rk9VsS6VyJ4k4WMk8QCEwYBhgL/s400/Merchant_venice_tp%2B%25281%2529.jpg" width="273" /></a></div>
<br />
<br />
Κορυφαία σκηνή στον "Έμπορο" αποτελεί ο κλασικός Μονόλογος του Σάυλοκ, μια λιγόλογη, σπαρακτική, αναφορά στον αντισημιτισμό και, κατ' επέκταση, στον ρατσισμό, που εκφέρεται από τον "κακό" χαρακτήρα του έργου:<br />
<br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>"You can’t eat human flesh, but if it feeds nothing else, it’ll feed my revenge. </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>He’s insulted me and cost me half a million ducats. </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>He’s laughed at my losses, made fun of my earnings, humiliated my race, thwarted my deals, turned my friends against me, riled up my enemies—and why? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>Because I’m a Jew. </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>Doesn’t a Jew have eyes? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>Doesn’t a Jew have hands, bodily organs, a human shape, five senses, feelings, and passions? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>Doesn’t a Jew eat the same food, get hurt with the same weapons, get sick with the same diseases, get healed by the same medicine, and warm up in summer and cool off in winter just like a Christian? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>If you prick us with a pin, don’t we bleed? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>If you tickle us, don’t we laugh? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>If you poison us, don’t we die? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>And if you treat us badly, won’t we try to get revenge? </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>If we’re like you in everything else, we’ll resemble you in that respect. </i></span><br />
<i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="color: #292c2e; font-size: 16px;">If a Jew offends a Christian, what’s the Christian’s kind and gentle reaction? </span><span style="color: #292c2e; font-size: 16px;">Revenge. </span></span></i><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>If a Christian offends a Jew, what punishment will he come up with if he follows the Christian example? Of course, the same thing—revenge! </i></span><br />
<span style="color: #292c2e; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 16px;"><i>I’ll treat you as badly as you Christians taught me to—and you’ll be lucky if I don’t outdo my teachers."</i></span><br />
<br />
Ωστόσο, το έργο, ακόμη και μέσα από το περιτύλιγμα της κωμωδίας, θίγει με τον πιο καίριο τρόπο πολλά ακόμη κεντρικά και εξ ίσου διαχρονικά για τον άνθρωπο ζητήματα, όπως είναι η ορμητικότητα του νεανικού έρωτα και η αφοσίωση, η φιλία και η γενναιοδωρία, η φιλαργυρία και η τοκογλυφία, η γενναιοδωρία, η παραπλάνηση από τα επιφαινόμενα, την επιφάνεια των πραγμάτων και των καταστάσεων. Και από την άποψη αυτή, ο "Έμπορος" αποτελεί συνολικά ιδανικό υλικό για θέατρο παιδαγωγικού χαρακτήρα ή, μ' άλλα λόγια, για σοβαρό παιδικό θέατρο.<br />Μ' ένα τέτοιο πάνω-κάτω σκεπτικό, υποθέτω, η ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ του ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ανέβασε την τρέχουσα θεατρική περίοδο τον "Έμπορο της Βενετίας" σε πρωτότυπη διασκευή και σκηνοθεσία της Ελένης Βλάχου, η οποία με πολλή σύνεση και ευαισθησία κράτησε την δράση και την βασική πλοκή, διατήρησε τον χαρακτήρα της κωμωδίας και μας παρέδωσε τα θεμελιώδη νοήματα με τρόπους διόλου απλοποιητικούς - μόνο πιο βατούς και πιο οικουμενικούς, ώστε να συνδέονται περισσότερο και ευκολότερα με την σύγχρονη πραγματικότητα. Των παιδιών μας, αλλά και την δική μας, των ενηλίκων. Ο Εβραίος Σάυλοκ, για παράδειγμα, δεν είναι περιοριστικά Εβραίος, αλλά ένας "Άλλος", ένας "Ξένος", ένας όχι σαν κι εμάς, όχι σαν την πλειονότητα, όχι, δηλαδή, σαν τους περισσότερους συμμαθητές μας στο Σχολείο - αλλά έχει τα ίδια βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, πληγώνεται, ματώνει το ίδιο μ' εμάς!<br />
Η Ελένη Βλάχου στήνει ένα θεατρικό έργο συνόλου, χωρίς ριζικά πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επτά ηθοποιοί και ένας Μουσικός, ο Ηλίας Βαμβακούσης, που έχει γράψει και παίζει live την μουσική υπόκρουση, βρίσκονται διαρκώς επί σκηνής, ζωντανεύοντας με τον καλύτερο και ελκυστικότερο τρόπο περιπέτειες νεανικών ερώτων, ανατροπές της ζωής και σταθερές ώς την αυταπάρνηση ανθρώπινες φιλίες.<br />
Οι θεατρικές εικόνες διαδέχονται με καταιγιστικό ρυθμό η μία την άλλη, οι διάλογοι είναι ζωηροί, βασισμένοι σε μια σύγχρονη, καθομιλούμενη, κατανοητή, γλώσσα, που ποτέ δεν ξεπέφτει σε παιδικό ιδίωμα και εύκολες φωνασκίες. Το ίδιο ισχύει και για την κινησιολογία, που παραμένει φυσιολογική. Οι ήρωες κινούνται γοργά μεν κατά μήκος και πλάτος της σκηνής, μέσα κι έξω απ' αυτήν, αλλά χωρίς ανούσια τρεχαλητά και θεατρινίστικες υπερβολές από αυτές, που ξεσηκώνουν εύκολα το παιδικό κοινό, αλλά μπορεί να λειτουργούν περισπαστικά, να αποσπούν την προσοχή από τα μηνύματα του έργου. Το τελευταίο αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τα κοστούμια της παράστασης. Η Βασιλική Σύρμα έχει εμπνευσθεί λιτές και καλόγουστες ενδυμασίες, που ακολουθούν σύγχρονες λίγο-πολύ γραμμές, υπαινίσσονται κάτι σχετικό με τον ήρωα, που ενδύουν, και κυμαίνονται ως επί το πλείστον - ειδικά στην περίπτωση των ανδρών - σε γήινους, γλυκείς και ήρεμους, χρωματικούς τόνους, χωρίς έντονες αντιθέσεις. Σε διαμετρική αντίθεση με τα βαριά και φανταχτερά ρούχα, τις χρυσοποίκιλτες μπέρτες και τα εντυπωσιακά καπέλα της αυθεντικής περιόδου του έργου, βοηθάει τους ήρωες να κινηθούν ελεύθερα, η ενδυματολογική επιλογή ευνοεί την επικέντρωση των μικρότερων, κυρίως, θεατών στην δράση και στα λεγόμενα, κουμπώνει, τελικά, πλήρως, με την διασκευαστική και σκηνοθετική προσέγγιση της Ελένης Βλάχου, που στοχεύει στην ουσία και όχι στον εύκολο εντυπωσιασμό.<br />
Εξαιρετικοί στους δύο βασικούς ανδρικούς χαρακτήρες, ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης και ο Ουσίκ Χανικιάν, απέδωσαν με χάρη, αλλά και με υποκριτική ωριμότητα τους ρόλους των δύο στενών φίλων, που συντρέχουν ο ένας τον άλλο, επιδεικνύοντας αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης για τον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνει τις ανάγκες της κάθε σκηνής του έργου και μεταπηδά από το αρχοντικό στο παιγνιώδες στυλ ή ισορροπεί ανάμεσά τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-UhKdmkAaX_M/XFAtV-42XyI/AAAAAAAAPUo/ymCH09zRfq8Cw0nKmsBw8by5fRE5mqsYACEwYBhgL/s1600/_JDC1573.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-UhKdmkAaX_M/XFAtV-42XyI/AAAAAAAAPUo/ymCH09zRfq8Cw0nKmsBw8by5fRE5mqsYACEwYBhgL/s400/_JDC1573.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-St9yqrDluS4/XFAtVzKSFfI/AAAAAAAAPUk/a4DiGx73uK4nkrBK0SxucevezAd0vjg7ACEwYBhgL/s1600/_JDC1615.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-St9yqrDluS4/XFAtVzKSFfI/AAAAAAAAPUk/a4DiGx73uK4nkrBK0SxucevezAd0vjg7ACEwYBhgL/s400/_JDC1615.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4WVNEWR9mk0/XFAtu7MfHpI/AAAAAAAAPVM/20IegNYjwx8p8soR14TcQSzY8EbSYpEtgCEwYBhgL/s1600/_JDC1835.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-4WVNEWR9mk0/XFAtu7MfHpI/AAAAAAAAPVM/20IegNYjwx8p8soR14TcQSzY8EbSYpEtgCEwYBhgL/s400/_JDC1835.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας και οι τρεις Κυρίες της διανομής, οι Άννα Μαντά, Αγγελική Παναγιωτοπούλου και Μαριάννα Παπαθανασίου, κινούνται με άνεση και ιδιαίτερη χάρη γύρω από τους δύο "κολλητούς", όπως θα τους λέγαμε σήμερα. Σχολιάζουν, συμπάσχουν, προειδοποιούν, χορεύουν, τραγουδούν όλοι μαζί. Όλοι μαζί συγκροτούν πειστικά μια χαρούμενη και πιστή νεανική συντροφιά, έναν περίγυρο, που εύκολα αναγνωρίζουν ως οικείο οι νεώτεροι θεατές και πιθανότατα ζηλεύουν οι μεγαλύτεροι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-8Q8qbvujtdg/XFAyD1dak_I/AAAAAAAAPVk/WJZ13xNZlrEQB67DlDQ3gQPmM6lfdcuWgCEwYBhgL/s1600/_JDC1785.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-8Q8qbvujtdg/XFAyD1dak_I/AAAAAAAAPVk/WJZ13xNZlrEQB67DlDQ3gQPmM6lfdcuWgCEwYBhgL/s400/_JDC1785.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Αξιομνημόνευτος ο τρόπος με τον οποίο η Αγγελική Παναγιωτοπούλου μπαίνει στιγμιαία στο πετσί του ρόλου της χαριεντιζόμενης συμβολαιογράφου, πρώτα, και, αργότερα, στον ρόλο της αφ' υψηλού δικαστίνας. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-0opeY6JuxXo/XFAtetGb5tI/AAAAAAAAPU8/_XGQcWByeIoRrhovzQ5obqOgCrEI1H8NwCEwYBhgL/s1600/_JDC1678.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-0opeY6JuxXo/XFAtetGb5tI/AAAAAAAAPU8/_XGQcWByeIoRrhovzQ5obqOgCrEI1H8NwCEwYBhgL/s400/_JDC1678.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-TZm_khH9_8s/XFAtq7CWEaI/AAAAAAAAPVE/Jr2KQyy06JUj1BRJ7rxz_hFwCoklhIv0ACEwYBhgL/s1600/_JDC1808.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-TZm_khH9_8s/XFAtq7CWEaI/AAAAAAAAPVE/Jr2KQyy06JUj1BRJ7rxz_hFwCoklhIv0ACEwYBhgL/s400/_JDC1808.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο ερωτισμός γυναικών και ανδρών, αυστηρά και μόνον όπου απαιτείται από την πλοκή, παραμένει σεμνός, συγκρατημένος, σοφά προσαρμοσμένος κι αυτός στα standards του ευαίσθητου κοινού, στο οποίο απευθύνεται η διασκευή. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-o4gZdmLe2xE/XFAyDZ0_UyI/AAAAAAAAPVg/8mIctNv_h60MURzl_KnnN3FRotP5k_TCACEwYBhgL/s1600/_JDC1757.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-o4gZdmLe2xE/XFAyDZ0_UyI/AAAAAAAAPVg/8mIctNv_h60MURzl_KnnN3FRotP5k_TCACEwYBhgL/s400/_JDC1757.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Κομμάτι της παρέας, όμως, και ο Κλείτος Κωμοδίκης, που ξεχωρίζει έτσι όπως από την μια πλευρά μετέχει ολόψυχα κι αυτός στον χαρούμενο κύκλο των ξένοιαστων νέων. Από τις σκανταλιές και τα παιχνίδια της παρέας, ο Κ. Κωμοδίκης μεταπηδά, για τις ανάγκες της παράστασης, στον Σαϋλοκικό ρόλο, υιοθετώντας άμεσα και με ευχέρεια, το ύφος, που ταιριάζει στον φιλάργυρο τοκογλύφο. Ύφος δεόντως και ακριβομετρημένα δραματικό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-5OYUVEuhWx8/XFAti-vjUxI/AAAAAAAAPU8/OgvfV796EWID4NwxxJ60ZgkrTwqqxoV8wCEwYBhgL/s1600/_JDC1717.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-5OYUVEuhWx8/XFAti-vjUxI/AAAAAAAAPU8/OgvfV796EWID4NwxxJ60ZgkrTwqqxoV8wCEwYBhgL/s400/_JDC1717.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Σ' όλη την διάρκεια του έργου, ο Μουσικός Ηλίας Βαμβακούσης παραμένει διακριτικά στο πλάι της Σκηνής, παίζοντας την μουσική, που έχει γράψει για το έργο. Τα τραγούδια του έργου, όμως, έχουν τον δικό τους σημαίνοντα ρόλο για την ατμόσφαιρα του έργου και, κυρίως, για τον τρόπο, με την οποίο συνδέεται ή και ταυτίζεται το κοινό με την χαριτωμένη συντροφιά των χαρακτήρων του "Εμπόρου". Ο συνθέτης χρησιμοποιεί ευφυώς ενορχηστρώσεις και μουσικά μοτίβα, που παραπέμπουν σε οικεία και σύγχρονα νεανικά ακούσματα και διευκολύνει χαρακτηριστικά την δημιουργία στέρεης σύνδεσης μεταξύ σκηνής και θεατών. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3LVRjDzdM5s/XFAtVLLb_pI/AAAAAAAAPUg/2cqcdMvBSiALwCEtdHsSGfIY5zVL-yuVwCEwYBhgL/s1600/_JDC1490.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-3LVRjDzdM5s/XFAtVLLb_pI/AAAAAAAAPUg/2cqcdMvBSiALwCEtdHsSGfIY5zVL-yuVwCEwYBhgL/s400/_JDC1490.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-7INxQcN4Ivc/XFAtmVrfpGI/AAAAAAAAPVE/jCczGbcoIXUIOAG_5kRx2L2YlOWv7mdgwCEwYBhgL/s1600/_JDC1748.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-7INxQcN4Ivc/XFAtmVrfpGI/AAAAAAAAPVE/jCczGbcoIXUIOAG_5kRx2L2YlOWv7mdgwCEwYBhgL/s400/_JDC1748.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Με πολύ λίγα λόγια, "Ο Έμπορος της Βενετίας", στην άρτια φετινή παραγωγή του ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ, δεν είναι απλώς μια ακόμη αξιόλογη πρόταση στον χώρο του Παιδικού μας Θεάτρου. Αποτελεί ισχυρό κρίκο στην αλυσίδα εκείνη των παραστάσεων, που τα τελευταία χρόνια πασχίζουν να εισαγάγουν τα παιδιά σε ένα πιο σοβαρό Θέατρο, ένα Θέατρο που αντιμετωπίζει το ειδικό αυτό κοινό πιο ώριμα και πιο έντιμα, είτε με πρωτότυπα έργα είτε μέσω διασκευών κλασικών Ελληνικών ή ξένων έργων, που εξοικειώνουν τα παιδιά με την πάντα επίκαιρη Κλασική Γραμματεία. <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--IE3zCdr_wk/XFAtzbfPc6I/AAAAAAAAPVM/wBa0WRDTAU4Z_g8g2C3qvMnw_8SFKLfuQCEwYBhgL/s1600/_JDC1927.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/--IE3zCdr_wk/XFAtzbfPc6I/AAAAAAAAPVM/wBa0WRDTAU4Z_g8g2C3qvMnw_8SFKLfuQCEwYBhgL/s400/_JDC1927.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-plnSpeaiwvE/XFAtD8pQSSI/AAAAAAAAPUI/Ff_CjDL0UfUkYlafpVVjAh57Mvk8jT24QCEwYBhgL/s1600/49612629_2009273642460236_2067906764522651648_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1150" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-plnSpeaiwvE/XFAtD8pQSSI/AAAAAAAAPUI/Ff_CjDL0UfUkYlafpVVjAh57Mvk8jT24QCEwYBhgL/s400/49612629_2009273642460236_2067906764522651648_o.jpg" width="287" /></a></div>
<br />John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-51024549804616630552018-12-12T23:08:00.000+02:002018-12-13T09:21:31.747+02:00Όχι στο όνομά μας, Κε Παπαδουλάκη...Ο αξιόλογος και ιδιαίτερα ευαίσθητος σκηνοθέτης ολοκλήρωσε πρόσφατα μιαν ολιγόλεπτη ταινία με τίτλο "MY BROTHER", η οποία παρουσιάσθηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Χανίων και ήδη κυκλοφορεί ευρέως στο Διαδίκτυο, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια. Η από κάθε άποψη πολύ προσεγμένη παραγωγή χρηματοδοτήθηκε με δωρεές ιδιωτών και άλλων Φορέων, στηρίχθηκε από επιχειρηματίες και από τις Αρχές των Χανίων, καθώς και από ορισμένες Κρατικές Αρχές, συναφείς με το έγκλημα και την καταστολή του.<br />
Την γενική ευθύνη έχει μία Oμάδα ατόμων, που τρέχει την καμπάνια με την επωνυμία ή υπό το σύνθημα "RESPECT LIFE", για την οποία δεν βρήκα τίποτε σχετικό στο Διαδίκτυο. Το "RESPECT LIFE" ως σύνθημα εμφανίζεται διεθνώς συνδεδεμένο με ποικίλους Φορείς και Οργανώσεις που σχετίζονται με την Εκκλησία ή την χορτοφαγία ή τον αγώνα κατά των εκτρώσεων κ.λπ. - αλλά η Ελληνική αυτή καμπάνια δεν έχει σχέση με αυτά.<br />
Η ταινία πραγματεύεται την αντίδραση ενός εφήβου, ο οποίος κάνει βόλτα την αδελφή του σε αναπηρικό αμαξίδιο, στην πόλη των Χανίων, όπου συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια - κατάσταση απαράδεκτη όσο και οικεία στην πλειονότητα των ελληνικών αστικών κέντρων. Έπειτα από ένα ατύχημα, που οφείλεται στα εμπόδια αυτά και έχει ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό της αδελφής του, ο νεαρός καταλαμβάνεται από επιθετική μανία και βανδαλίζει τον δρόμο των Χανίων, όπου συνάντησε τα εμπόδια, με συνέπεια να καταλήξει στις Φυλακές Χανίων.<br />
Η εφηβική αυτή αντίδραση είναι σε ένα πρώτο επίπεδο ευεξήγητη και κατανοητή, αλλά δεν παύει να είναι προβληματική, στον βαθμό, που οφείλεται σε ένα ανεξέλεγκτο θυμικό και αποτελεί εκδήλωση ακραίας βίας. Οι Δημοτικές και Αστυνομικές Αρχές απουσιάζουν, μέχρι την τελική φάση των σκηνών στις Φυλακές, και ούτε ο νεαρός ούτε άλλος κανένας τις καλεί να επιληφθούν. Αντίθετα, ο πρωταγωνιστής επιλέγει την άμεση αυτοδικία και ακολουθεί μια πολύ έντονα και εντυπωσιακά κινηματογραφημένη σειρά πλάνων απωθητικής βίας.<br />
Συνολικά, η ταινία είναι εξαιρετικά δυνατή, όπως θα περίμενε κανείς από έναν δοκιμασμένο σκηνοθέτη της κλάσεως του κ. Παπαδουλάκη. Πειστική υποκριτική, γρήγορο και αποτελεσματικό μοντάζ, άρτια παραγωγή - αλλά η ισορροπία χάνεται και το τελικό μήνυμα θολώνει, παρά τις καλές προθέσεις. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ναι μεν αυτή η έκρηξη βίας έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία και την κατάληξη του νεαρού στις Φυλακές, αλλά οι σκηνές, που έχουν προηγηθεί έιναι τόσο έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες, ώστε η ποινική αξιολόγηση και τα πολύ σύντομα πλάνα στις Φυλακές να περνούν σχεδόν απαρατήρητα από τον μέσο θεατή, χάνονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πλειονότητα των σχολίων και των αντιδράσεων κατατείνουν σε δικαιολόγηση των ενεργειών του νεαρού. Τα σχόλια προβληματισμού του τύπου "Ναι μεν έχει δίκιο, αλλά δεν έπρεπε να φτάσει στα άκρα" λείπουν. Τα δε αρνητικά σχόλια για την ταινία και το αμφιλεγομενο τελικό μήνυμά της είναι σαφώς λιγότερα.<br />
Το ζήτημα είναι ότι αρνητικά κρίνεται η ταινία και από τον χώρο των αναπήρων. Ακτιβιστές και άλλοι, συνδεόμενοι με τον χώρο, αντιλαμβάνονται την προβληματικότητα του μηνύματος και, νομίζω, ορθά. Οι ανάπηροι επιθυμούν την αυτονομία τους και υπάρχει όλο το σχετικό νομικό πλαίσιο, που τους την εξασφαλίζει ή που τους διευκολύνει. Δεν εφαρμόζεται λόγω αδιαφορίας των Αρχών και λόγω της συλλογικής Ελληνικής κουλτούρας, η οποία δεν τους συμπεριλαμβάνει ουσιαστικά. Η κατάκτηση της αυτονομίας, όμως, καθώς και η αλλαγή νοοτροπίας δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να περνάει μέσα από εκδηλώσεις βίας και αυτοδικίας, που μάλλον πολλαπλασιάζουν το πρόβλημα, μάλλον γεννούν στείρο πείσμα, μάλλον δημιουργούν φαύλους κύκλους. Η ευαισθητοποίηση και η συνειδητοποίηση δεν θα επιτευχθούν με τέτοια μέσα, αλλά με άλλα, που εστιάζουν στο πρόβλημα και όχι στην βίαιη αντιμετώπισή του, που προτείνουν λύσεις και επιλογές.<br />
Ενδιαφέρον από την άποψη αυτή είναι και το ότι, κρίνοντας από τα credits της ταινίας, στην όλη παραγωγή δεν φαίνεται να μετείχε συμβουλευτικά ένας επιστημονικός Φορέας ή κάποιοι, τέλος πάντων, που να έχουν προσωπική ή επαγγελματική εμπειρία από τον χώρο των αναπήρων, όπως θα ήταν αναμενόμενο για ταινία της κατηγορίας αυτής.<br />
Ανεξάρτητα από τις αναμφίβολα αγαθές προθέσεις των συντελεστών, η ταινία, επιλέγοντας την επικέντρωση σε μιαν ανεξέλεγκτη θυμική αντίδραση ενός οργισμένου εφήβου, υποπίπτει σε φάουλ, τα οποία με λίγο περισσότερο προβληματισμό θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.<br />
Όσο κι αν κατανοούμε την οργή, όσην ενσυναίσθηση κι αν επιστρατεύσουμε, ως πολίτες μιας ευνομούμενης πολιτείας δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε απέναντι σε πράξεις βίας και αυτοδικίας. Ειδικά, μάλιστα, αν δεν έχουμε την ευνομούμενη πολιτεία, που επιθυμούμε, έχουμε ακόμη μεγαλύτερη υποχρέωση να την οικοδομούμε καθημερινά και σταδιακά με κάθε μέσο, είτε πληττόμαστε εμείς οι ίδιοι είτε βλέπουμε άλλους να πλήττονται.<br />
Υπάρχουν Νόμοι και διεκδικούμε την εφαρμογή τους!<br />
Υπάρχουν Αρχές και διεκδικούμε την ουσιαστική παρέμβασή τους!<br />
Υπάρχουν γονείς να διδάξουν αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, υπάρχουν δικαστές, που εξασφαλίζουν "την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν"! Υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί, που συμπαραστέκονται και νουθετούν! Υπάρχουν στην ζωή, ναι, υπάρχουν ακόμη και στην Ελλάδα, αλλά λείπουν παντελώς από το "MY BROTHER". Κι αυτούς όλους ή μερικούς θα θέλαμε πολλοί να τους δούμε σε μια τέτοια ταινία αντί για μια σειρά βανδαλισμών, που ικανοποιούν το πιο ανώριμο θυμικό. <br />
Αν καταδικάσαμε τις εκρήξεις βίας και τα επεισόδια έπειτα από τις δολοφονίες Γρηγορόπουλου, Φύσσα, Κωστόπουλου ή Τοπαλούδη - δολοφονίες, που λίγο πολύ μας σημάδεψαν όλους ατομικά και κοινωνικά τα τελευταία χρόνια - δεν μπορούμε να έχουμε δικαιολογίες για τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Ξεκάθαρα, απλά και χωρίς "αλλά"!<br />
Με δυό λόγια, με μια φράση:<br />
"Όχι στο όνομά μας, Κε Παπαδουλάκη... και Κύριοι και Κυρίες του "RESPECT LIFE"! Όχι στο όνομα μας! Δεν θέλουμε κανένας να σπάσει μια πόλη στο όνομα το δικό μας και των οικείων μας. Ξέρουμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα μόνοι μας και αλλιώς!" <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Y03P3l-eLBE/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/Y03P3l-eLBE?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-77658221469860754872018-12-07T16:36:00.001+02:002018-12-09T09:29:46.290+02:00Μνήμη Ελένης Λιάκου - Ρεπάνη: συνοπτική προσέγγιση της στιχουργικής της <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-2KRR7YgFwDY/XApdh9_2dCI/AAAAAAAAPOA/zGJrhE5-oKcVHiHoWBmlq_ZHxAMHjiLdACLcBGAs/s1600/8.-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="777" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-2KRR7YgFwDY/XApdh9_2dCI/AAAAAAAAPOA/zGJrhE5-oKcVHiHoWBmlq_ZHxAMHjiLdACLcBGAs/s400/8.-5.jpg" width="323" /></a></div>
<br />
<br />
Οφειλόμενο από μακρού χρόνου αφιέρωμα στην <a href="http://anemosmagazine.gr/2017/mousiki/eleni-liakou-niki-repani/" target="_blank"><b>Ελένη Λιάκου - Ρεπάνη </b></a>οργανώθηκε την Τετάρτη, 5/12/2018, στο Θέατρο του Δημαρχείου Περιστερίου, όπου και έζησε τα τελευταία της χρόνια, ώς το 2003, η στιχουργός. Η συγκινητική βραδιά οργανώθηκε από την κόρη της και κληρονόμο των πνευματικών της δικαιωμάτων, Νικολέτα Ρεπάνη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-vgYKTXahnbI/XApgUo524eI/AAAAAAAAPPA/I_PCvy7xZEkiTGdmolrfEE7bdU5utdyqgCEwYBhgL/s1600/_JDC8918-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-vgYKTXahnbI/XApgUo524eI/AAAAAAAAPPA/I_PCvy7xZEkiTGdmolrfEE7bdU5utdyqgCEwYBhgL/s400/_JDC8918-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-XV2gdI4n1bM/XApgRsjjpZI/AAAAAAAAPO4/Al98VYm6gooWglwUR4wDYrrmX7lVGhtPQCEwYBhgL/s1600/_JDC8880.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-XV2gdI4n1bM/XApgRsjjpZI/AAAAAAAAPO4/Al98VYm6gooWglwUR4wDYrrmX7lVGhtPQCEwYBhgL/s400/_JDC8880.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Την μουσική επιμέλεια του αφιερώματος ανέλαβε ο κιθαρίστας και τραγουδοποιός Γιάννης Απόδιακος, ο οποίος, επί πλέον, έχει μελοποιήσει ανέκδοτους στίχους της, που ευχής έργον θα είναι να περάσουν και στην δισκογραφία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-pheR27JWHJI/XApgTndYocI/AAAAAAAAPO8/IGBhnf41jOUyphihk2B1oHtDa5pSWlEmACEwYBhgL/s1600/_JDC8883.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-pheR27JWHJI/XApgTndYocI/AAAAAAAAPO8/IGBhnf41jOUyphihk2B1oHtDa5pSWlEmACEwYBhgL/s400/_JDC8883.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Την ίδια βραδιά, παρουσιάσθηκαν και δύο βιβλία της Ελένης Λιάκου - ένα με τις "Μεγάλες Επιτυχίες " της, σε έκδοση της κόρης της, και ένα με ανέκδοτη ώς σήμερα ποίησή της, από τις "Εκδόσεις Αρναούτη". Και τα δύο μαζί κωδικοποιούν το έργο και τον τρόπο γραφής της και μας συστήνουν συγκροτημένα και αυθεντικά την προσωπικότητά της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Eefw1cxpOFg/XAqBtGC1TTI/AAAAAAAAPPQ/CyeTI8M2XRsSgaFK8ig6QlUeIIZeNLJQACLcBGAs/s1600/IMG_1804.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="300" src="https://3.bp.blogspot.com/-Eefw1cxpOFg/XAqBtGC1TTI/AAAAAAAAPPQ/CyeTI8M2XRsSgaFK8ig6QlUeIIZeNLJQACLcBGAs/s400/IMG_1804.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Η παρουσία και οι ομιλίες του Δημάρχου, κ. Ανδρέα Παχατουρίδη<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-m1wudqWEHyU/XApgPzFRr4I/AAAAAAAAPPA/ZecIEeWSzV8j9PLZMrsNLk8wge-mqtM0QCEwYBhgL/s1600/_JDC8805.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-m1wudqWEHyU/XApgPzFRr4I/AAAAAAAAPPA/ZecIEeWSzV8j9PLZMrsNLk8wge-mqtM0QCEwYBhgL/s400/_JDC8805.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
και της Αντιδημάρχου Πολιτισμού, Κας Μαίρης Τσιώτα - Μάρκου στην αφιερωματική βραδιά,<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-agMQrB8Vsco/XApgQQaPhQI/AAAAAAAAPO0/vaK-cltAf-gf9b0AjmOqo5ahEbGUuKPmQCEwYBhgL/s1600/_JDC8821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-agMQrB8Vsco/XApgQQaPhQI/AAAAAAAAPO0/vaK-cltAf-gf9b0AjmOqo5ahEbGUuKPmQCEwYBhgL/s400/_JDC8821.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
η πλειάδα των ερμηνευτών και των ανθρώπων της Τέχνης και των Γραμμάτων, που μίλησαν, απαγγείλανε ή τραγούδησαν, και, κυρίως, το κοινό, που γέμισε την φιλόξενη Αίθουσα, αποτελούν αδιάψευστη μαρτυρία για το ότι η Ελένη Λιάκου μπορεί να έφυγε από την ζωή αδίκως παραγνωρισμένη, αλλά το έργο της, οι στίχοι της, <b><a href="http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=656" target="_blank">τα τραγούδια,</a></b> που έγραψε παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά στην μνήμη, τραγουδιούνται, μας συντροφεύουν πάντα. Χαρακτηριστική στιγμή της βραδιάς η ιδιαίτερης αξίας, πολύ προσωπική, παρέμβαση της Άννας Μπιθικώτση, που θυμήθηκε για χάρη μας την πολύτιμη συνεργασία της Ελένης Λιάκου με τον πατέρα της, Γρηγόρη Μπιθικώτση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-T4s1Tlx6Ekc/XApgQHON_GI/AAAAAAAAPO8/oh_VGV1biFgRpXY_gu3a9P_jrKY9oQ5cwCEwYBhgL/s1600/_JDC8845.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-T4s1Tlx6Ekc/XApgQHON_GI/AAAAAAAAPO8/oh_VGV1biFgRpXY_gu3a9P_jrKY9oQ5cwCEwYBhgL/s400/_JDC8845.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Ελένη Λιάκου γεννήθηκε στην Ιτέα το 1925, αλλά στην συνέχεια έζησε στην Ναύπακτο, όπου μετακόμισε η οικογένειά της. Αν και τα νεανικά της ποιητικά σκιρτήματα δεν σώζονται, γεγονός είναι ότι από πολύ νέα βρήκε καταφύγιο στον στίχο. Αργότερα συνδέθηκε με τον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού και παντρεύτηκε τον Δημήτρη Ρεπάνη, αδελφό του Αντώνη Ρεπάνη, με κουμπάρο τον Γιώργο Μητσάκη. Η μεγάλη της στιγμή ήρθε μέσα από την συνεργασία της με τον φίλο του συζύγου της, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, στα τέλη της δεκαετίας του '60.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-JBSNzpQt6n0/XApd5VwU0LI/AAAAAAAAPOI/sfyyNAiHmGA2UI9MJOTKfDmqUzBLupVbwCLcBGAs/s1600/%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="310" data-original-width="610" height="202" src="https://1.bp.blogspot.com/-JBSNzpQt6n0/XApd5VwU0LI/AAAAAAAAPOI/sfyyNAiHmGA2UI9MJOTKfDmqUzBLupVbwCLcBGAs/s400/%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά την επιβολή της δικτατορίας, με τον Μάνο Χατζιδάκι στην Αμερική και με τον Μίκη Θεοδωράκη υπό καθεστώς πλήρους απαγόρευσης, ο μεγάλος ερμηνευτής της "Ρωμιοσύνης" και του "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" έπιασε ξανά το νήμα της συνθετικής του καριέρας και μας έδωσε μια σειρά από σπουδαίες και ήδη κλασικές ελαφρολαϊκές συνθέσεις, τις οποίες ερμήνευσε ο ίδιος. Πολλές από αυτές ανήκουν στιχουργικά στον Κώστα Βίρβο, με την χαρακτηριστική αντρίκια γραφή και το συχνά στιβαρό ύφος. Ανάμεσα στις σπουδαίες αυτές επιτυχίες του μεταθεοδωρακικού Μπιθικώτση της περιόδου 1968-69, όμως, λάμπουν μερικά διαμάντια της Ελένης Λιάκου. Είναι τραγούδια, που ξεχωρίζουν, αφ' ενός, για την ποιητική τους τεχνική και, αφ' ετέρου, για ένα ιδιαίτερο ύφος, που απέχει από το γενικότερο κλίμα του λαϊκού μας τραγουδιού και έδωσε την ευκαιρία στον Μπιθικώτση να μας χαρίσει αντίστοιχα διαφορετικές συνθέσεις και αξιοσημείωτα τρυφερές ερμηνείες.<br />
Τα πιο γνωστά και διαχρονικά από τα τραγούδια της Ελένης Λιάκου είναι ασφαλώς η "Επίσημη αγαπημένη", "Μια γυναίκα φεύγει" και "Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου". Τραγούδια - σημεία αναφοράς για έρωτες που τέλειωσαν ή τελειώνουν. Θεματολογία κλασική, σχεδόν αποκλειστική για τα χρόνια της δικτατορίας. Το ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο είναι το πώς τόσο σε αυτά όσο και στα υπόλοιπα τραγούδια της βιώνεται και εκφράζεται το ερωτικό φινάλε από την στιχουργό - και αυτό θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε εδώ. <br />
Η στιχουργική της Ελένης Λιάκου χαρακτηρίζεται γενικά από ποιητικό ύφος και από μιαν εξ ίσου ποιητική μελαγχολία, που αντανακλάται στους χαμηλούς της τόνους. Έντονος, επίσης, είναι και ο λυρισμός της, καθώς πολύ συχνά, για να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα, καταφεύγει σε εικόνες, μεταφορές, παρομοιώσεις και παραλληλισμούς, που σχετίζονται με φυσικά φαινόμενα ή με τις ευγενέστερες μορφές του φυσικού περιβάλλοντος, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα παιδιά, φυσικά. Οι στίχοι του <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Bdk_U_MZhgw" target="_blank">"Είναι δικός μου ο καημός"</a></b> βρίθουν ακριβώς τέτοιων εικόνων, που εναλλάσσονται με ταχύτητα, για να τονίσουν κλιμακωτά έναν πόνο βουβό. <br />
Προχωρώντας λίγο βαθύτερα, διακρίνουμε μια λεπτότητα στην εκδηλωτικότητα της στιχουργού - και πιθανότατα του ανθρώπου - μια στάση αξιοπρέπειας. Ο απογοητευμένος ή προδομένος σύντροφος, είτε γυναίκα είτε άνδρας, δεν φωνάζει, δεν διεκδικεί δυναμικά την δικαίωσή του. Παρατηρεί την εξωτερική κατάσταση των πραγμάτων, που αντανακλά εσωτερικούς κόσμους, μύχιες σκέψεις και συναισθήματα, υπομένει στωικά, σχεδόν μοιρολατρικά, και εκφράζει το παράπονό του, την πικρία του. Ίσως, μάλιστα, για λόγους προστασίας της αξιοπρέπειας και των δύο να μην το κάνει καν φωναχτά, να μην το εξωτερικεύει σε τρίτους, αλλά να μιλάει μόνον στον εαυτό του. Από την άποψη αυτή, πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι στίχοι του <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=G72wKnGQceA" target="_blank">"Μια γυναίκα φεύγει"</a></b>, όπου η συντριβή του αφηγητή δεν εκφράζεται παρά μόνον μέσα από παράθεση διαδοχικών εικόνων εγκατάλειψης: μαραμένα λουλούδια, λυπημένα αγγελούδια στα κάδρα, σταματημένα ρολόγια. Και προσοχή στην μεταφορά: βρύσες που στάζουν φρικτά, αντί για μάτια που δακρύζουν. Το τέλος γράφεται με βήματα, που απομακρύνονται σιωπηλά, όχι με λόγια και φωνές. Παραμένοντας άνδρας και κύριος ώς την ύστατη ώρα, ο αφηγητής δεν παρακαλάει, δεν μας αποκαλύπτει λεπτομέρειες και αιτίες, δεν κατηγορεί. Αντίθετα, εγκωμιάζει την "σωστή κυρία" και υπομένει το μαρτύριο του χωρισμού, τον πόνο...<br />
Αντίστοιχα, αλλά ακόμη πιο ποιητικά, βιώνει το αδιέξοδο της σχέσης ο άνδρας ή η γυναίκα του τραγουδιού <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=x1ucpKgvZCY" target="_blank">"Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου"</a></b>. Εδώ η προσέγγιση της στιχουργού είναι ανθρωποκεντρική, δεν έχουμε εικόνες εξωτερικού περιβάλλοντος. Τα συναισθήματα εκφράζονται απ' ευθείας και με ακρίβεια, η πίκρα και το παράπονο της μέρας γίνονται δυσφορία ή φόβος το βράδυ. Το αδιέξοδο υποφώσκει, αν και δεν εκφράζεται κυριολεκτικά και ξεκάθαρα, η σκληρότητα του ενός αντιμετωπίζεται από τον άλλο με υπομονή μέσα στα χρόνια και με επιμονή: οι σύντροφοι κουράστηκαν, δυσκολεύονται, αλλά, παρ' όλ' αυτά, προχωρούν μαζί. Ακόμα και με συγκρούσεις, τελικά συμβιβάζονται, όπως απαιτούσαν οι παλιότεροι καιροί, όπως έκαναν οι παλιοκαιρίσιοι άνθρωποι.<br />
Η <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=wX8Go8VZBpQ" target="_blank">"Επίσημη αγαπημένη"</a> </b>δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της περιόδου αυτής του Μπιθικώτση, που πατάει εδώ σ' έναν διαφορετικό μουσικό δρόμο, όχι ακριβώς λαϊκό, και τον πορεύεται χέρι-χέρι, σε ιδανική σύζευξη με την Ελένη Λιάκου. Όπως και στην <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JtX_1verEDk" target="_blank">"Σιωπή"</a></b>, όπως και στο "Μια γυναίκα φεύγει", η στιχουργός επιλέγει ξανά εδώ να εκφράσει την ανδρική οπτική ενός χωρισμού. Και για μιαν ακόμη φορά την εκφράζει ως παράπονο, που δείχνει να αναφέρεται σε μιαν αδικία. Οι στίχοι παραπέμπουν σε όνειρο και οπτασία, χωρίς να δίνουν περισσότερες λεπτομέρειες. Σε ένα πρώτο επίπεδο, επίπεδο κυριολεξίας, το τραγούδι αναφέρεται στην ερωτική απογοήτευση. Ωστόσο, υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, σύμφωνα με την ασφαλώς πολύτιμη σχετική <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ln_s5rf4cmA&feature=share" target="_blank">μαρτυρία</a></b> της κόρης της στιχουργού, Νικολέτας Ρεπάνη. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο, οι στίχοι διαβάζονται πολιτικά και αναφέρονται στην κατάλυση της δημοκρατίας, το 1967. Η "Επίσημη αγαπημένη" - χαρακτηρισμός όντως ασυνήθιστος για ερωτική σύντροφο - γράφτηκε το 1968, στον πρώτο χρόνο της δικτατορίας, με το καθεστώς ισχυρό και σταθερό και με την λογοκρισία αυστηρή και άτεγκτη. Η Ελένη Λιάκου, επιθυμώντας να εκφράσει την πολιτική της αντίθεση και γνωρίζοντας την δύναμη της λογοτεχνικής μεταφοράς, καταφεύγει στην αλληγορία και καταφέρνει έτσι να περάσει το τραγούδι από την Επιτροπή λογοκρισίας. Η πολιτική ερμηνεία του τραγουδιού εξηγεί την εξιδανίκευση της αγαπημένης, δικαιολογεί το ότι δεν της προσάπτονται κατηγορίες και ευθύνες και δίνει την σωστή διάσταση για τον χαρακτηρισμό "επίσημη", που δεν συνηθίζεται σε ερωτική σύντροφο.<br />
Δεν είναι λίγες οι φορές που η Ελένη Λιάκου εκφράζει την ανδρική οπτική - αυτό κάνει, π.χ., και στο αλέγκρο τραγούδι <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ktXZmI96fI0" target="_blank">"Το παρελθόν σου θα γίνει καπνός"</a></b>, όπου ο άνδρας, ορμητικός και μαχητικός, καλεί την γυναίκα να τον εμπιστευθεί κι όλα θα πάνε καλά, το παρεθόν της θα σβήσει οριστικά. Πιο συχνά, υιοθετεί μιαν άφυλη οπτική, όπου δεν γνωρίζουμε αν ο αφηγητής είναι γυναίκα ή άνδρας. Κοινό στοιχείο παραμένει πάντα η αξιοπρεπής στάση στα βάσανα του έρωτα, της αγάπης, της συντροφικότητας. Συνδυάζοντας την παρατήρηση αυτή με τα λίγα βιογραφικά στοιχεία, που γνωρίζουμε, και με την γενικότερη στάση ζωής, που επέδειξε ώς το τέλος η Ελένη Λιάκου, μπορούμε να εικάσουμε ότι γράφει βιωματικά, ότι πίσω από τον κάθε αφηγητή βρίσκεται η ίδια, ότι εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο φερόταν ή με τον οποίο περίμενε να της φέρονται.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-UvQebUQH0cQ/XApeDDJpvhI/AAAAAAAAPOM/u5qknw0p53kuIcWKQb0BkG9WqVsXR11WwCLcBGAs/s1600/%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="542" data-original-width="434" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-UvQebUQH0cQ/XApeDDJpvhI/AAAAAAAAPOM/u5qknw0p53kuIcWKQb0BkG9WqVsXR11WwCLcBGAs/s400/%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597-2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το βέβαιο είναι ότι η Ελένη Λιάκου αποτελεί ένα ξεχωριστό Κεφάλαιο, μια πολύ καθαρή και έντιμη φωνή στην Ελληνική στιχουργική και στο λαϊκό τραγούδι. Δικαίως ευτύχησε να δει στίχους της να ντύνονται με μελωδίες αξεπέραστες και να ερμηνεύονται από θρύλους του βεληνεκούς του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Βίκυς Μοσχολιού και να τραγουδιούνται απ' όλους τους συμπατριώτες της. Αδίκως, έμεινε πίσω, όπως και πολλοί άλλοι, που από επιλογή ή από ιδιοσυγκρασία δεν ακολούθησαν τον συρμό του πολιτικού τραγουδιού, που κυριάρχησε επί πολλά χρόνια, μετά την μεταπολίτευση. Ευτυχώς, ωστόσο, το ανέκδοτο υλικό της Ελένης Λιάκου είναι πλέον προσβάσιμο και μπορούν να το εκτιμήσουν όλοι, από τον απλό αναγνώστη ώς τον μουσικό, που μπορεί να βρει έμπνευση στον τρόπο, με τον οποίο εκφράζονταν συναισθήματα μιας άλλης εποχής και μιας άλλης, ακριβότερης, ποιότητας. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-f87BdnHyeYQ/XApg3KOcXPI/AAAAAAAAPPI/xSVMgGwmbg4T8ovu-6TmmRjQp30Qo58NgCEwYBhgL/s1600/_JDC8882.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-f87BdnHyeYQ/XApg3KOcXPI/AAAAAAAAPPI/xSVMgGwmbg4T8ovu-6TmmRjQp30Qo58NgCEwYBhgL/s400/_JDC8882.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4392167450262084380.post-11278484494522223692018-12-03T06:51:00.001+02:002018-12-03T06:51:30.525+02:00Να καίγεσαι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-pf0fENmEr3k/XAS2G-kZsPI/AAAAAAAAPNk/IR9kJEBYaAM8qdtQ4n_hckD-kbA2UYBVQCLcBGAs/s1600/_JDC4720-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-pf0fENmEr3k/XAS2G-kZsPI/AAAAAAAAPNk/IR9kJEBYaAM8qdtQ4n_hckD-kbA2UYBVQCLcBGAs/s400/_JDC4720-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Ν’ αγαπάς <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και να καίγεσαι<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Από τις στάχτες<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Να τρέφεσαι<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μετά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Να γεννιέσαι ξανά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κι απ’ την αρχή<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Να ονειρεύεσαι <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Να ονειρεύεσαι<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και να συντρίβεσαι<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στα συντρίμια επάνω <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Να χτίζεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Καινούριες αγάπες<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Για ν’ αγαπάς<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και να καίγεσαι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<br />John D. Carnessiotis "Asteroid"http://www.blogger.com/profile/04527348395462437901noreply@blogger.com1