Αναφέρομαι στον έρωτα με την ευρεία έννοια, Ακανονιστούλα μου... κι ασφαλώς όχι στον έρωτα τον κούφιο, τον κενό, αλλά στον έρωτα, που διαπνέεται από πάθος βαθύ, αυταπάρνηση, αγάπη σε προχωρημένο στάδιο...
α, κι εγώ θα διαφωνήσω. αυτό που μετράει είναι πώς περνάς μέχρι το τέλος. το τι θα μετρήσει στο τέλος καθόλου δε με ενδιαφέρει. ίσως να ενδιαφέρει τους κληρονόμους μου (κι αυτό χλωμό...) καλημέρα!!! ;-) όχι ότι έχω αντίρρηση φυσικά στον έρωτα, αλλά κι εγώ προς την αγάπη τείνω ως κάτι σπουδαιότερο.
Καρυάτιδα, μεγάλη σοφία, όντως... Και στις μέρες μας πρακτική ωσαύτως... και δημοκρατική ακόμη... αφού λίγα πράγματα μένουν να τα χαίρονται όλοι ισότιμα, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι κι όχι και τόσο νέοι, άντρες και γυναίκες...
Η διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα, είναι κατά την γνώμη μου η εξής: Ο έρωτας εξιδανικεύει.... ενώ η αγάπη λατρεύει και τα ελαττώματα του άλλου.... Ως εκ τούτου...την θεωρώ ανώτερη.... γιατί είναι πιο γήινη.... Ο έρωτας απλά είναι ισχυρό ναρκωτικό....
Γι' αυτό και λέω, Pablo, ότι ο έρωτας ως κατάσταση έχει κι από μόνος του αξία... Δίνει πνοή, έμπνευση, φτερά, εξυψώνει... Ακόμα κι όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση, μπορεί να είναι δημιουργικός, γεννά ωριμότητα συναισθηματική σ' όποιον είναι και διανοητικά ώριμος κι έτσι τον ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Δεν έχω άλλο καλύτερο από το να είμαι ερωτευμένος - και συνήθως είμαι!
Βεβαίως δεν είμαι το ίδιο συχνά αντικείμενο έρωτος, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα!!! :-)))
Δεν διαφωνώ ως προς την ανωτερότητα της αγάπης, Ακανόνιστη. Είναι πράγματι ένα στάδιο ανώτερο του έρωτα! Διαρκέστερο, βαθύτερο... Μπορεί στον πυρήνα του ερωτικού πάθους να υπάρχει αγάπη, αλλά παίρνει καιρό, έως ότου από πυρήνας αποτελέσει κι όλη την ουσία... αν ποτέ την αποτελέσει... γιατί σπάνια συμβαίνει αυτό κι έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί πρέπει να μένει ακριβή και σπάνια η αγάπη.
Αν με τη λεξη ερωτα εννοεις αγαπη, συμφωνω. Αν απλα ειναι ερωτας τοτε μπορει να ειναι ή το μεγαλυτερο καλο ή το μεγαλυτερο κακο που μπορει να σου συμβει...
@Ephemeron.. ευτυχώς καλέ μου ευαίσθητε.... ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα.... οπότε... το μεγαλύτερο κακό... δεν είναι τουλάχιστον αιώνιο μαρτύριο.... :-))))
Αισθηματική μου Ηλικία, έχω βιώσει μεγάλον έρωτα και μεγάλην αγάπη, τάχω νοιώσει και τα δύο, τάχω εισπράξει και τα δύο. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για το βίωμα καθ' εαυτό - ανεξάρτητα, δηλάδή από την κατάληξη! Με πλούτισε, με ωρίμασε, με εξόπλισε... ώς την σύνταξη!!! ;-)
Εφήμερε, δεν βρίσκω τόσο αναγκαία την διαφοροποίηση, από την σκοπιά, που το εξετάζουμε εδώ και από την σκοπιά των στίχων της Σαπφούς. Η αγάπη ασφαλώς είναι κάτι βαθύτερο και διαρκέστερο από τον έρωτα, που έχει έντονο το στοιχείο του πάθους, της λαχτάρας, κάποιου εγωισμού στην διεκδίκηση της ικανοποίησης... Ωστόσο, κατά την Σαπφώ, αυτό, που μετράει πρώτο στην ζωή είναι το αντικείμενο του έρωτα και της αγάπης! Και, κατ' εμέ, όπως γράφω και λίγο νωρίτερα, μετράει έτσι κι αλλιώς το βίωμα, ανεξάρτητα από την καλή ή κακή του κατάληξη.
Σοφη η ποιητρια, ...ερωτας....πρωτα απο ολα με παθος, μεχρι εξαντλησεως των οριων....με υψη και βαθη....και μετα αν ειναι ναρθει η αγαπη θαρθει...αλλιως...ξαναγυριζει το κοντερ....!!Αυτο ειναι ζωη κατ'εμε...αλλιως περναει και χανεται....και στο ταμειο...μηδεν!!
συμφωνω μαζι σου, ακομα πιο πολυ με τις απαντησεις που εδωσες στα σχολια. και με εβαλες σε σκεψεις Γιαννη - εαν πραγματικα πιστευω οτι κερδος ειναι το βιωμα και η διαδικασια, γιατι καθε φορα που μπαινω στη διαδικασια, αυτοπροστατευτικα αποστασιοποιουμαι και αναλυω, αντι να κανω βουτια στο συναισθημα.
Ολονυχτίς ο σκοτεινός τα μάτια ο ύπνος κυριεύει και με καίει με καίει και μ ανάβει ο πόθος σύγκορμη. Τι θέλω τι,μήτε ξέρω τι δυο γνώμες μέσα μου τι θέλω τι ,μήτε ξέρω τι σταγόνα τη σταγόνα ο πόνος μου. (Ελύτης-Ξυδάκης)
Orfia μου, δεν θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα. Όσο μεγαλώνουμε, είμαστε τυχεροί αν ωριμάζουμε κιόλας συναισθηματικά - αν, δηλαδή, κατανοούμε, επιδιώκουμε κι αποδεχόμαστε τον μείζονα ρόλο του συνασθήματος στην ανθρώπινη ζωή, στην διαδρομή μας. Αυτό είναι το πρωτεύον, να νοιώθουμε, να αφηνόμαστε να νοιώθουμε!.. Και να μη χανόμαστε, να μη χάνουμε το παιχνίδι σε ατέρμονες, συχνά ατελέσφορες, συζητήσεις για το τι είναι αγάπη και τι έρωτας, ποιό το μέγα καλό και πρώτο... Να νοιώθουμε, λοιπόν, πρωτίστως και αυτοστιγμεί - ενώ αυτές τις απορίες τις λύνει έτσι κι αλλιώς η ζωή κι ο καιρός!..
DB, εκτιμώ ιδιαιτέρως αυτό το πολύ προσωπικό, κατά κάποιο τρόπο, σχόλιο και σ' ευχαριστώ! Η άποψή μου, που την είχα με άλλο τρόπο διατυπώσει κι εδώ: http://asteroid2.blogspot.com/2010/02/blog-post_09.html είναι ότι ο πλούτος του συναισθηματικού βιώματος μένει σε μας έτσι κι αλλιώς, δεν χάνεται... μας ακολουθεί, μας οπλίζει, μας πλουτίζει, ανεξάρτητα από όποια έκβαση - και μιλώ από προσωπική πείρα...
Άντε, να σπάσουμε επιτέλους τη σιωπή μας και να κάνουμε ένα διάλειμα από την αποχή μας. Όμορφα τα διατύπωσε η Σαπφώ, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Άλλο η Ποίηση και Άλλο η καθημερινότητά μας. Όλοι μας είμαστε μικροί, πολύ μικροί και ασήμαντοι-μικρές βιολογικές παρενθέσεις στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Κ΄είμαστε (ή φροντίσαμε να είμαστε) και φτηνοί. Δίποδα συμφεροντολόγα πλάσματα με ζωώδη ένστικτα, που στην καλύτερη περίπτωση μιας τάχα "εξευγενισμένης" διαδικασίας, θέλουμε να αυτοπαρουσιαζόμαστε σαν "ανώτερες' υπάρξεις με αισθήματα,συναισθήματα,ενδιαφέροντα,μοιράσματα,κοινωνικοποιήσεις,δεσμεύσεις,βούληση,όμορφες επιθυμίες, ζεστές καρδιές και άλλα κουλά. Νομίζουμε ότι μπορούμε να ερωτευθούμε-κι ακόμη περισσότερο, να αγαπήσουμε. Όμως δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους ομοίους μας. Καλύπτουμε κάτω από όμορφες λέξεις βύθιες ανάγκες μας και ανομολόγητους φόβους μας. Την ανάγκη για καύλα, την ανάγκη για αναπαραγωγή, για επιβεβαίωση, για προβολή στον μεγάλο ή μικρό μας κοινωνικό περίγυρο, την ανάγκη κάποιος να μας ακούει, να μας μαγειρεύει, να μας πλένει τα βρακιά κι ένα σωρό άλλες μαλακιούλες. Κι ακόμα βαθύτερα βρίσκονται οι φόβοι μας. Μη πεθάνουμε μόνοι, μη ζήσουμε μόνοι, μη μείνουμε αγαμήτου και απάρτου γωνία, μην αρρωστήσουμε και δεν έχουμε κάποιον να μας φροντίζει, μην απειληθούμε από την κατσαρίδα στην κουζίνα και δεν είναι εκεί κάποιος να την εξολοθρεύσει. Κοινός παρονομαστής όλων το ασήμαντο, υποκριτικό, φοβικό και με πολλές ανάγκες ατομικό "Εγώ" του καθενός μας. Κι αγαπάμε κι ερωτευόμαστε τάχα, πάντα με γνώμονα το ποιό άτομο μπορεί να μας καλύψει σε όλα αυτά και σε ακόμη περισσότερα. Γι΄αυτό δεν αγαπάμε και δεν ερωτευόμαστε τον άσχημο και την άσχημη, το γέρο και τη γριά, τον μικροτσούτσουνο και τη φόλα, τον άρρωστο και την ανήμπορη, τον χορό όλων εκείνων που η ζωή δεν τους στάθηκε ευμενής και απλόχερη. Αγαπάμε και ερωτευόμαστε από συμφέρον, όταν ο Έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από συνειδητή αυτοπροσφορά χωρίς αντίκρισμα, χωρίς αναμονή ανταπόδοσης, χωρίς εγωτικές μαλακιούλες, αλλά ζώσα ποίηση που ανασταίνει ψυχές μέσα σε διαρκείς καταιγίδες. Κι ας βρέχεται η δική μας.
7 μου, πόσο ΔΕΝ σας πάει τόσος "ρεαλισμός"... Την έχετε, όμως, κι εσείς την ποίηση μέσα σας και σε πολλά προσδιορίζει την ζωή σας, όπως και την ζωή όλων των τυχερών αυτού του πλανήτη. Απλώς μένει να το αποδεχθείτε. Ποιά μπορεί νάναι τα βαθύτερα βιλογικά κίνητρα των συναισθημάτων και δη του έρωτα και της αγάπης δεν μπορώ να γνωρίζω τόσο καλά, αλλά με ενδιαφέρει πως υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα, πως πράγματι βιώνονται, πως πράγματι ανταποκρίνονται σε ανάγκες, πούναι στο χέρι μας να τις εξευγενίσουμε ή να τις ταπεινώσουμε. Ζωή δίχως συναισθηματικό πλούτο ζωή δεν είναι, δεν νοείται, δεν δημιουργεί ούτε άλλη ζωή αλλά ούτε και Τέχνη!
μονο ο ερωτας μενει και ξερες κατι οτι νιωσαμε ποτε δε χανεται
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα με διαφωνία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγάπη μετράει...όχι ο έρως....
Δε λέω καλός είναι.. αλλά η αγάπη είναι πιο πλήρης....
:-)))))
Μεγάλη κουβέντα Γιάννη μου αυτή... Και μακάρι να βρεθούμε όλοι πολύ large στον απολογισμό...:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι αλλά αργεί να έρθει!!!! χεχεχε!
ΑπάντησηΔιαγραφήο ερωτας που δωσαμε και λαβαμε ναι.. συμφωνω αλλα κατω απο την ευρεια εννοια ;)))
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι το παθος πανω απ ολα !!!
Συμφωνώ απολύτως, Άσωτε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι νοιώσαμε είναι και μένει δικό μας για πάντα... κι είναι κέρδος!..
Αναφέρομαι στον έρωτα με την ευρεία έννοια, Ακανονιστούλα μου... κι ασφαλώς όχι στον έρωτα τον κούφιο, τον κενό, αλλά στον έρωτα, που διαπνέεται από πάθος βαθύ, αυταπάρνηση, αγάπη σε προχωρημένο στάδιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι, Ευάκι! Εδώ επιβάλλεται η largesse!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Είσαι ακόμα πολύ νέος εσύ, Ηφαιστίωνα... Καταλαβαίνω την ανυπομονησία σου, αλλά έχεις χρονικά περιθώρια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Ναι, Στέλλα! Ακριβώς...
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΜΕΓΑΛΗ ΣΟΦΙΑ, ΚΑΙ ΑΛΟΙΜΟΝΟ Σ'ΟΠΟΙΟΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΉ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΣΙΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε να δούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι μυστικός πράκτωρ;
ΑπάντησηΔιαγραφήμια αμερική και τσουπ λέσβος!λολ!
α, κι εγώ θα διαφωνήσω. αυτό που μετράει είναι πώς περνάς μέχρι το τέλος. το τι θα μετρήσει στο τέλος καθόλου δε με ενδιαφέρει. ίσως να ενδιαφέρει τους κληρονόμους μου (κι αυτό χλωμό...)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα!!!
;-)
όχι ότι έχω αντίρρηση φυσικά στον έρωτα, αλλά κι εγώ προς την αγάπη τείνω ως κάτι σπουδαιότερο.
Στο τέλος κάνουμε πάντα ταμείο. Δεν το είχα σκεφτεί ότι υπάρχει ταμείο και στον έρωτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρον!
Υπομονή, Ηφαιστίωνα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξεφεύγει κανείς από τα δίχτυα του έρωτα...
;-)
Καρυάτιδα, μεγάλη σοφία, όντως... Και στις μέρες μας πρακτική ωσαύτως... και δημοκρατική ακόμη... αφού λίγα πράγματα μένουν να τα χαίρονται όλοι ισότιμα, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι κι όχι και τόσο νέοι, άντρες και γυναίκες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι δεν βολεύομαι πουθενά, tovenito!!! Διαρκώς εν κινήσει, σου λέω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Μα για να περνάς καλά ώς το τέλος, πρέπει να φροντίζεις να είσαι πάντα ερωτευμένος, SB!!! Άκου την ποιήτρια... ήξερε τι έλεγε!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Κι η αγάπη, βέβαια, μετράει - ειδικά ως προχωρημένο στάδιο του έρωτα... Καμμία αντίρρηση.
Λάκωνά μου, πίστεψέ με:αυτό είναι το κύριο ταμείο... Και πίστεψέ με όσο είναι νωρίς!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ξεκαθαρο ειναι το τι λεει δεν χωραει αμφιβολιες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σκοτεινά και φωτεινά αντικείμενα του πόθου μας μετράνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εδώ είναι το μεγαλείο του έρωτα. Δεν υπολογίζει, δεν αναγνωρίζει, δεν αποδέχεται. Μοναχά αποθεώνει.
Η διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα, είναι κατά την γνώμη μου η εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έρωτας εξιδανικεύει.... ενώ η αγάπη λατρεύει και τα ελαττώματα του άλλου....
Ως εκ τούτου...την θεωρώ ανώτερη.... γιατί είναι πιο γήινη....
Ο έρωτας απλά είναι ισχυρό ναρκωτικό....
:-))))
Σοφόν το σαφές, OFF!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Γι' αυτό και λέω, Pablo, ότι ο έρωτας ως κατάσταση έχει κι από μόνος του αξία... Δίνει πνοή, έμπνευση, φτερά, εξυψώνει... Ακόμα κι όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση, μπορεί να είναι δημιουργικός, γεννά ωριμότητα συναισθηματική σ' όποιον είναι και διανοητικά ώριμος κι έτσι τον ολοκληρώνει ως άνθρωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω άλλο καλύτερο από το να είμαι ερωτευμένος - και συνήθως είμαι!
Βεβαίως δεν είμαι το ίδιο συχνά αντικείμενο έρωτος, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα!!!
:-)))
Δεν διαφωνώ ως προς την ανωτερότητα της αγάπης, Ακανόνιστη. Είναι πράγματι ένα στάδιο ανώτερο του έρωτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαρκέστερο, βαθύτερο...
Μπορεί στον πυρήνα του ερωτικού πάθους να υπάρχει αγάπη, αλλά παίρνει καιρό, έως ότου από πυρήνας αποτελέσει κι όλη την ουσία... αν ποτέ την αποτελέσει... γιατί σπάνια συμβαίνει αυτό κι έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί πρέπει να μένει ακριβή και σπάνια η αγάπη.
Ναι μόνον ο Ερωτας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός μετράει στα συντάξιμα χρόνια της... Αγάπης!
Είναι η αξία που δίνει στη ζωή μας ο έρωτας αλλά και η αξία που χάνει με ένα χωρισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν με τη λεξη ερωτα εννοεις αγαπη, συμφωνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν απλα ειναι ερωτας τοτε μπορει να ειναι ή το μεγαλυτερο καλο ή το μεγαλυτερο κακο που μπορει να σου συμβει...
@Ephemeron..
ΑπάντησηΔιαγραφήευτυχώς καλέ μου ευαίσθητε....
ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα....
οπότε... το μεγαλύτερο κακό... δεν είναι τουλάχιστον αιώνιο μαρτύριο....
:-))))
Γιατί αυτό ειναι η ζωή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρωτας...
Απο έρωτα ξεκινάμε και σε έρωτα καταλήγουμε!
Αισθηματική μου Ηλικία, έχω βιώσει μεγάλον έρωτα και μεγάλην αγάπη, τάχω νοιώσει και τα δύο, τάχω εισπράξει και τα δύο. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για το βίωμα καθ' εαυτό - ανεξάρτητα, δηλάδή από την κατάληξη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πλούτισε, με ωρίμασε, με εξόπλισε... ώς την σύνταξη!!!
;-)
Ακριβώς, Wrong Man... Αλλιώς η ζωή ζωή δεν θάταν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφήμερε, δεν βρίσκω τόσο αναγκαία την διαφοροποίηση, από την σκοπιά, που το εξετάζουμε εδώ και από την σκοπιά των στίχων της Σαπφούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγάπη ασφαλώς είναι κάτι βαθύτερο και διαρκέστερο από τον έρωτα, που έχει έντονο το στοιχείο του πάθους, της λαχτάρας, κάποιου εγωισμού στην διεκδίκηση της ικανοποίησης... Ωστόσο, κατά την Σαπφώ, αυτό, που μετράει πρώτο στην ζωή είναι το αντικείμενο
του έρωτα και της αγάπης!
Και, κατ' εμέ, όπως γράφω και λίγο νωρίτερα, μετράει έτσι κι αλλιώς το βίωμα, ανεξάρτητα από την καλή ή κακή του κατάληξη.
Μα τόσο πληγωμένη από τον έρωτα, γλυκειά Ακανόνιστη; Για κανονίσου καλύτερα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Ζωή δίχως έρωτα ζωή δεν είναι, Merlin...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφη η ποιητρια, ...ερωτας....πρωτα απο ολα με παθος, μεχρι εξαντλησεως των οριων....με υψη και βαθη....και μετα αν ειναι ναρθει η αγαπη θαρθει...αλλιως...ξαναγυριζει το κοντερ....!!Αυτο ειναι ζωη κατ'εμε...αλλιως περναει και χανεται....και στο ταμειο...μηδεν!!
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω μαζι σου, ακομα πιο πολυ με τις απαντησεις που εδωσες στα σχολια. και με εβαλες σε σκεψεις Γιαννη - εαν πραγματικα πιστευω οτι κερδος ειναι το βιωμα και η διαδικασια, γιατι καθε φορα που μπαινω στη διαδικασια, αυτοπροστατευτικα αποστασιοποιουμαι και αναλυω, αντι να κανω βουτια στο συναισθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλονυχτίς ο σκοτεινός
ΑπάντησηΔιαγραφήτα μάτια ο ύπνος κυριεύει
και με καίει με καίει
και μ ανάβει ο πόθος
σύγκορμη.
Τι θέλω τι,μήτε ξέρω τι
δυο γνώμες μέσα μου
τι θέλω τι ,μήτε ξέρω τι
σταγόνα τη σταγόνα ο πόνος μου. (Ελύτης-Ξυδάκης)
Γιάννη μου αλίμονο σε όποιον δεν το ζήσει.
Καλό απόγευμα με φιλιά
Orfia μου, δεν θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα. Όσο μεγαλώνουμε, είμαστε τυχεροί αν ωριμάζουμε κιόλας συναισθηματικά - αν, δηλαδή, κατανοούμε, επιδιώκουμε κι αποδεχόμαστε τον μείζονα ρόλο του συνασθήματος στην ανθρώπινη ζωή, στην διαδρομή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το πρωτεύον, να νοιώθουμε, να αφηνόμαστε να νοιώθουμε!.. Και να μη χανόμαστε, να μη χάνουμε το παιχνίδι σε ατέρμονες, συχνά ατελέσφορες, συζητήσεις για το τι είναι αγάπη και τι έρωτας, ποιό το μέγα καλό και πρώτο... Να νοιώθουμε, λοιπόν, πρωτίστως και αυτοστιγμεί - ενώ αυτές τις απορίες τις λύνει έτσι κι αλλιώς η ζωή κι ο καιρός!..
DB, εκτιμώ ιδιαιτέρως αυτό το πολύ προσωπικό, κατά κάποιο τρόπο, σχόλιο και σ' ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άποψή μου, που την είχα με άλλο τρόπο διατυπώσει κι εδώ:
http://asteroid2.blogspot.com/2010/02/blog-post_09.html
είναι ότι ο πλούτος του συναισθηματικού βιώματος μένει σε μας έτσι κι αλλιώς, δεν χάνεται... μας ακολουθεί, μας οπλίζει, μας πλουτίζει, ανεξάρτητα από όποια έκβαση - και μιλώ από προσωπική πείρα...
Αλίμονο, όντως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτιμώ τον πόνο του έρωτα, Katrine, από τον πόνο του συναισθηματικού κενού...
Άντε, να σπάσουμε επιτέλους τη σιωπή μας και να κάνουμε ένα διάλειμα από την αποχή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφα τα διατύπωσε η Σαπφώ, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς:
Άλλο η Ποίηση και Άλλο η καθημερινότητά μας. Όλοι μας είμαστε μικροί, πολύ μικροί και ασήμαντοι-μικρές βιολογικές παρενθέσεις στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
Κ΄είμαστε (ή φροντίσαμε να είμαστε) και φτηνοί.
Δίποδα συμφεροντολόγα πλάσματα με ζωώδη ένστικτα, που στην καλύτερη περίπτωση μιας τάχα "εξευγενισμένης" διαδικασίας, θέλουμε να αυτοπαρουσιαζόμαστε σαν "ανώτερες' υπάρξεις με αισθήματα,συναισθήματα,ενδιαφέροντα,μοιράσματα,κοινωνικοποιήσεις,δεσμεύσεις,βούληση,όμορφες επιθυμίες, ζεστές καρδιές και άλλα κουλά.
Νομίζουμε ότι μπορούμε να ερωτευθούμε-κι ακόμη περισσότερο, να αγαπήσουμε. Όμως δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους ομοίους μας. Καλύπτουμε κάτω από όμορφες λέξεις βύθιες ανάγκες μας και ανομολόγητους φόβους μας. Την ανάγκη για καύλα, την ανάγκη για αναπαραγωγή, για επιβεβαίωση, για προβολή στον μεγάλο ή μικρό μας κοινωνικό περίγυρο, την ανάγκη κάποιος να μας ακούει, να μας μαγειρεύει, να μας πλένει τα βρακιά κι ένα σωρό άλλες μαλακιούλες.
Κι ακόμα βαθύτερα βρίσκονται οι φόβοι μας. Μη πεθάνουμε μόνοι, μη ζήσουμε μόνοι, μη μείνουμε αγαμήτου και απάρτου γωνία, μην αρρωστήσουμε και δεν έχουμε κάποιον να μας φροντίζει, μην απειληθούμε από την κατσαρίδα στην κουζίνα και δεν είναι εκεί κάποιος να την εξολοθρεύσει.
Κοινός παρονομαστής όλων το ασήμαντο, υποκριτικό, φοβικό και με πολλές ανάγκες ατομικό "Εγώ" του καθενός μας.
Κι αγαπάμε κι ερωτευόμαστε τάχα, πάντα με γνώμονα το ποιό άτομο μπορεί να μας καλύψει σε όλα αυτά και σε ακόμη περισσότερα.
Γι΄αυτό δεν αγαπάμε και δεν ερωτευόμαστε τον άσχημο και την άσχημη, το γέρο και τη γριά, τον μικροτσούτσουνο και τη φόλα, τον άρρωστο και την ανήμπορη, τον χορό όλων εκείνων που η ζωή δεν τους στάθηκε ευμενής και απλόχερη.
Αγαπάμε και ερωτευόμαστε από συμφέρον, όταν ο Έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από συνειδητή αυτοπροσφορά χωρίς αντίκρισμα, χωρίς αναμονή ανταπόδοσης, χωρίς εγωτικές μαλακιούλες, αλλά ζώσα ποίηση που ανασταίνει ψυχές μέσα σε διαρκείς καταιγίδες.
Κι ας βρέχεται η δική μας.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή7 μου, πόσο ΔΕΝ σας πάει τόσος "ρεαλισμός"... Την έχετε, όμως, κι εσείς την ποίηση μέσα σας και σε πολλά προσδιορίζει την ζωή σας, όπως και την ζωή όλων των τυχερών αυτού του πλανήτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλώς μένει να το αποδεχθείτε. Ποιά μπορεί νάναι τα βαθύτερα βιλογικά κίνητρα των συναισθημάτων και δη του έρωτα και της αγάπης δεν μπορώ να γνωρίζω τόσο καλά, αλλά με ενδιαφέρει πως υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα, πως πράγματι βιώνονται, πως πράγματι ανταποκρίνονται σε ανάγκες, πούναι στο χέρι μας να τις εξευγενίσουμε ή να τις ταπεινώσουμε. Ζωή δίχως συναισθηματικό πλούτο ζωή δεν είναι, δεν νοείται, δεν δημιουργεί ούτε άλλη ζωή αλλά ούτε και Τέχνη!