Ολική επαναφορά - σχεδόν!

Επιστρέφεις, λοιπόν, στην Αθήνα κι ήταν αυτός ο πιο όμορφος Αύγουστος, που θυμάσαι να έζησες...
Αύγουστος χαλαρός, γλυκός, μακρόσυρτος, αλλά όμορφα μακρόσυρτος, γεμάτος όλος με χρώματα, έρωτες, γνωριμίες... με φίλους καινούριους κι άλλους φίλους παλιούς, που τους ξαναγνώρισες ή που μπορεί και μόλις τώρα να τους γνώρισες πραγματικά...
Επιστρέφεις, λοιπόν. Στα γνώριμα: στο σπίτι, στο γραφείο, στις υποχρεώσεις, στην οικογένεια και στους φίλους, στους άλλους φίλους, πούχεις ένα ολόκληρο Καλοκαίρι να τους δεις κι άλλο τόσο έχουν να σε δουν κι αυτοί. Θάχετε πολλά να πείτε και πολλά να κάνετε - πολλά απ' αυτά θάναι ίδια, όπως πριν από το Καλοκαίρι ή κι ακόμα παλιότερα,  αλλά κι αυτό ακόμη έχει την δική του μαγεία...
Η πόλη είναι ίδια κι όλα στην θέση τους, όπως τ' άφησες, όπως τα θυμάσαι...

Εσύ, όμως, ακόμη ψάχνεσαι, ψάχνεις την θέση σου στην πόλη σου. Μπορεί νάναι η ίδια ακριβώς θέση ή μια άλλη παραδίπλα, αλλά ακόμα δεν την έχεις βρει, ακόμα την ψάχνεις, αλλού πατάς κι αλλού βρίσκεσαι, το σώμα σου μπορεί νάναι εδώ, στα οικεία μέρη, ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους και στις ίδιες εικόνες, αλλά το μυαλό σου έχει μείνει πίσω.

Χαμογελάς, έτσι γίνεται πάντα, το ξέρεις κι απ' άλλοτε: το μυαλό σου πάντα καθυστερεί λίγο να ακολουθήσει το σώμα. Κι άλλοτε σούχει φέρει μπελάδες αυτό, ενώ άλλοτε τόχεις απολαύσει όσο κράτησε...
Το σπίτι, πάντως, σίγουρα δεν σε χωράει, βγαίνεις έξω, πορεύεσαι προς την καρδιά της πόλης... την ξέρεις αυτή την πόλη, που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν άνοιξε για την καινούρια σαιζόν ή όχι...

Και την καρδιά της την ξέρεις, κομμάτι σου είναι, κομμάτι της είσαι. Γεννήθηκες εδώ, μεγάλωσες εδώ, κάθε γωνιά κάτι σου θυμίζει, όσο κι αν έχει αλλάξει, κάπου στον χρόνο σε πάει κι αφήνεσαι, μήπως και μέσα από τέτοιες διαδρομές βρεις ξανά την θέση σου, την θέση, πούχες αφήσει...

Οι άνθρωποι γύρω σου μοιάζουν το ίδιο χαμένοι. Σιλουέτες ανώνυμες στο πλήθος προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους ή τον φίλο τους ή τι να κάνουν, δίνουν ραντεβού, περιμένουν, φεύγουν, πάνε, έρχονται, γελάνε, αστειεύονται, κάνουν φιγούρες, περιφέρονται...

Κι εσύ νομίζεις πως τους ξέρεις όλους και πως σε ξέρουν. Κι αυτοί το ίδιο νομίζουν. Σε κοιτούν και τους κοιτάς, σ' ακολουθούν και τους ακολουθείς

Δεν μιλάτε, αλλά, το ξέρεις, όλοι προσπαθείτε να κρατήσετε λίγο ακόμη αυτό το Καλοκαίρι, λίγο ακόμη, πριν γλιστρήσει ανάμεσα απ' τα δάχτυλα, από τις χαραμάδες της πόρτας, από τις ρωγμές μιας αγάπης καλοκαιρινής, που ψυχορραγεί. Κατευθύνεσθε όλοι μαζί ή χώρια, λίγοι-λίγοι, σε μπαρ μυστικά και λιγότερο μυστικά, σε αυλές μαγικές, σε μυρωδιές της πόλης και σε αρώματα ανθρώπινα, που κουβαλούν ακόμα μαζί τους λίγο από τον ιδρώτα της παραλίας, λίγο από το αλάτι της θάλασσας, λίγο από την άμμο και τα βότσαλα, που πατήθηκαν με πόδια ξυπόλητα...

Στο βάθος κήπος - για λίγο ακόμα...