Είδα την θάλασσα
Χειμώνα καιρό
Να χτυπάει βίαιαΤον γυαλό
Για να τον ζωντανέψει
Άκουσα το ξεραμένο χώμα
Να τρίζει ραγίζοντας
Να ανοίγει
Στον ήλιο του Ιουλίου
Μύρισα σάρκα
Να καίει
Από πόθο
Και κάποτε
Την χάιδεψα κιόλας
Τώρα
Με καθορίζει
Μονάχα ο χρόνος
Που πέρασε
Ο υπερσυντέλικος χρόνος
Των πράξεων
Που συντελέσθηκαν
Οριστικά
Των γεγονότων
Που δεν αλλάζουν πια
Και των προσώπων
Που δεν μπορώ
Να επισκεφθώ ξανά
Μήπως κι επανεξετάσουν
Την περίπτωσή μου
Καλησπέρα!Στο χρόνο του υποθετικού παρελθόντος βρίσκονται οι περισσότερες αλήθειες,απραγματοποίητες μα και φωλιασμένες στην δύναμη του κρατήρα ενός ψυχικού ηφαιστείου!Μ'άρεσε ο ποιητικός σου μονόλογος,τόσο που ξεκίνησα και τον δικό μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά!
Μα ένα στιχούργημα αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει, Triton: να δίνει πάσα!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφη η σκέψη σου!
Εμένα πάλι με γοητεύει ο αόριστος...
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)))
εμένα πάλι ο μέλλοντας. περασμένα ξεχασμένα είναι το μότο μου (βοηθά βέβαια και το ότι έχω μνήμη χρυσόψαρου).
ΑπάντησηΔιαγραφήοπότε το ποίημά σου ήταν μια απόλαυση που όμως θα ξεχάσω σύντομα. δεν πειράζει, είμαι σίγουρος ότι θα μας προσφέρεις και άλλα.
:-)
Με καθορίζει
ΑπάντησηΔιαγραφήΜονάχα ο χρόνος
Που πέρασε
Ο υπερσυντέλικος χρόνος...
Στα σχολικά μου χρόνια ο Υπερσυντέλικος ήταν ο αγαπημένος μου χρόνος στη γραμματική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤων πράξεων που συντελέστηκαν οριστικά.. πολύ.. οριστικά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό..
Ίσως και η πρώτη φορά που ένα μάθημα γραμματικής και με γοήτευσε κια μούμαθε και κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μη ξεχνάς...
στον υπερσυντέλικο
χρωστάμε τα σημάδια
που μας ενώνουν
άφατα και σιωπηλά
σε κοινές πορείες
και δρόμους νέους
κάθε φορά...
Του χρονου Υπερσυντελικου, οι μνημες, οι πραξεις, οι αγαπες, τα προσωπα, τα αισθηματα, μας καθοριζουν τον ενεστωτα και αν θελησουμε και τον μελλοντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι των προσώπων
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου δεν μπορώ
Να επισκεφθώ ξανά
Μήπως κι επανεξετάσουν
Την περίπτωσή μου .
πολυ καλο !!!!!
Ο αοριστος ειναι μια χαρα, και τον χρησιμοποιω παντα, αλλα θα παρω τον ενεστωτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρομαι που ζω, που ανασαινω, που υπαρχω...
Αλλα ας ξεχασουμε για ενα λεπτο τους χρονους που ο καθενας μας ζει μαζι τους, για να πουμε οτι το ποιημα ειναι ενα χαρμα! Πολυ ωραιο!
Αστεροειδή μου ο τίτλος με παρέσυρε να σκεφτώ το βιβλίο του Χωμενίδη. Η γραφή σου, ο στίχος σου άψογος θα ταίριαζε στα γραφόμενά του.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σέρβιρα τον εαυτό μου ένα τζιν, βγήκα στη βεράντα και άρχισα να βηματίζω πάνω κάτω. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν ότι δεν με χωρούσε ο τόπος, ότι πνιγόμουν. Πρώτη φορά με φόβιζε το μέλλον. Πού θα βρισκόμασταν σε πέντε χρόνια; Το καραβάκι του έρωτά μας θα τσακιζόταν αργά ή γρήγορα στα κατσάβραχα της καθημερινότητας."
Σε φιλώ τα υπόλοιπα από κοντά:))))
Ακανονιστούλα μου, προσωπικά ζω αποκλειστικά στον ενεστώτα - εδώ μιλάει ο κύριος της φωτογραφίας, που έτυχε, ο αδιάκριτος εγώ, να τον ακούσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
SB, όπως λέω και στην Ακανονιστούλα μου, εγώ ζω μόνο σε ενεστώτα. Είναι η ηλικία μου και η ψυχοσύνθεσή μου τέτοια, που το παρελθόν δεν μπορεί και δεν πρέπει να με απασχολεί πλέον, ενώ το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αόριστο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνον το παρόν ορίζω κάπως και αυτό χαίρομαι όσο μπορώ!
;-)
Άσωτε, είπαμε: δεν μιλάμε για μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς στον ενεστώτα!!! ΟΚ;
;-)
SK, ο υπερσυντέλικος έχει δύο πρόσωπα ως άλλος Ιανός. Η οριστικότητα και το αμετάκλητό του μπορεί να διαβασθεί και θετικά και αρνητικά, έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Σ' ευχαριστώ, Ηφαιστίωνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΕΡΙΚΟ, πού πήγαινες δίχως γραμματική - και δίχως εμένα - τόσο καιρό;
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Είναι αλήθεια αυτό, orfia...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊμερε, να το θυμόμαστε αυτό και να προχωράμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Συμφωνώ απολύτως, Εφήμερε - απολύτως, όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Χαλαρώνουμε τώρα και πάμε για τα υπόλοιπα, katrine!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
υπέροχος!όπως πάντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσες φορές δεν έχουμε θελήσει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω;
και πόσες φορές ακόμη θα θελήσουμε να τον γυρίσουμε;
όλοι οι χρόνοι έχουν το νόημά τους.
διότι τι θα ήταν ο ενεστώς και ο μέλλων χωρίς αόριστους και υπερσυντέλικους;
Τώρα με συγκίνησες για τα καλά, tovenito!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα, λοιπόν, θα ήταν όλα διαφορετικά, όλοι οι χρόνοι, κι εμείς οι ίδιοι ακόμη! Μερικές φορές δεν το θέλουμε, δεν το συνειδητοποιούμε, το αρνούμαστε ή το αγνοούμε, το παραβλέπουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι λιγότερο ή περισσότερο κάπως έτσι προσδιοριζόμαστε, έστω κι αν παλεύουμε να ζούμε στο παρόν πιο έντονα, έστω κι αν διαρκώς προσδοκούμε ένα μέλλον πιο ανεξάρτητο, πιο αποκομμένο, από το παρελθόν...
Απλά υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου!