Όπως τα κλαδιά στην φωτογραφία σου, έτσι και ό φόβος μπλέκει τα πάντα μέσα μας...είναι καιρός για ένα καλό κοπτικό...θα ανοίξουμε μια τρύπα σε αυτόν τον μπερδεμένο φράχτη...να ελευθερωθούμε από τον φόβο για το μέλλον μας...
Προσωπικά, Γιάννη μου, πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με την ομελέτα και, φυσικά, από το σπάσιμο των αυγών. Προτού μάλιστα, αυτό είναι που φοβάμαι εγώ, χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια... :-)
Εξαιρετικής αισθητικής και φόρμας ποίημα,αλλά πόσο ακόμη να βιώνουμε άφοβα φόβους και γιατί να πρέπει από κάπου να ξανά-αρχίσουμε??? Αυτός ο κόσμος έχει φτάσει στην αποσάθρωσή του-όπως πολλές φορές παλιά,άλλοι κόσμοι, μέσα στα ποτάμια της Ιστορίας. Και μέσα στη γενικότερη συλλογική ηττοπάθεια που είναι ο κανόνας,η δυνατότητα του μη-φόβου είναι πενιχρή. Η δειλία πάει χέρι-χέρι με τον φόβο και οι νέες αρχές, δεν είναι παρά ατομικές φουσκίτσες που σπάνε στο πρώτο άγγιγμα,παρηγοριά στα στραπατσαρισμένα όνειρα του καθενός από εμάς...
Όταν άφοβα νιώθεις το φόβο, νομοτελειακά θα (ανα)γεννηθεί το όνειρο και η ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά;
Aν απο το φοβο μας (παρα)μενουμε στους ιδιους ...φοβους
ΑπάντησηΔιαγραφή''Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.''
(Pink FLoyd, 'Wish you were here')
δεν μπορει τιποτα να αλλαξει ουτε υπαρχει καμμια πιθανοτητα για προοδο!
Kαλημερα στο Νοτο! ;)
Λες Γιάννη μου???
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σε φιλώ:))
Πόσο μου αρέσουν αυτά..τα παπιοποιήματα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως σε περιγράφουν καλύτερα και από τις φωτογραφίες που είναι το πάθος σου!!!!!!
¨-)))))
Μακριά από το φόβο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ναι, αυτό μου άρεσε.. Να αρχίσουμε από κάπου ξανά, και ας είναι απο όπου να ΄ναι..:-))))) Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως τα κλαδιά στην φωτογραφία σου, έτσι και ό φόβος μπλέκει τα πάντα μέσα μας...είναι καιρός για ένα καλό κοπτικό...θα ανοίξουμε μια τρύπα σε αυτόν τον μπερδεμένο φράχτη...να ελευθερωθούμε από τον φόβο για το μέλλον μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή..την καλησπέρα μου! Φιλιά..
Υπέροχο. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε τα αισθήματά μας. Ας τα αναγνωρίσουμε κι ας προχωρήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήναι ετσι ειναι, αυτο το αφοβα θα ρθει μονο οταν νιωσεις τον φοβο απολυτα
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσυπογραφω Γιαννη. σε φιλω.
ΑπάντησηΔιαγραφή..το διαβαζω και το ξαναδιαβαζω...και το νοιωθω ολο και πιο πολυ!!!Ποσες φορες ομως να ξαναρχισει κανεις απο την αρχη...ποσες??
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλια πολλα
Πάλι νεύρο χτύπησες, είχες δεν είχες... Αλλά και αυτό που λέχθηκε ακριβώς παραπάνω: πόσες φορές να ξαναρχίσει κανείς πια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, Γιάννη μου, πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με την ομελέτα και, φυσικά, από το σπάσιμο των αυγών. Προτού μάλιστα, αυτό είναι που φοβάμαι εγώ, χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικής αισθητικής και φόρμας ποίημα,αλλά πόσο ακόμη να βιώνουμε άφοβα φόβους και γιατί να πρέπει από κάπου να ξανά-αρχίσουμε???
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ο κόσμος έχει φτάσει στην αποσάθρωσή του-όπως πολλές φορές παλιά,άλλοι κόσμοι, μέσα στα ποτάμια της Ιστορίας.
Και μέσα στη γενικότερη συλλογική ηττοπάθεια που είναι ο κανόνας,η δυνατότητα του μη-φόβου είναι πενιχρή.
Η δειλία πάει χέρι-χέρι με τον φόβο και οι νέες αρχές, δεν είναι παρά ατομικές φουσκίτσες που σπάνε στο πρώτο άγγιγμα,παρηγοριά στα στραπατσαρισμένα όνειρα του καθενός από εμάς...