Προσωπικό

Σήμερα θα γινόσουν, λέει, 49!
Αστείο κάπως δεν σου ακούγεται
Αυτό κι εσένα;
Εσύ δεν ήσουνα
Ούτε για μια μέρα
Πάνω από 36...

Brave new (digital) world

Πολλές οργανώσεις προστασίας ατομικών δικαιωμάτων σ' όλον τον κόσμο, καθώς, βέβαια, κι η δική μας επίσημη Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ανησυχούν για την παραβίαση της προσωπικής μας ζωής από τις κάμερες των δρόμων ή από διάφορες εφαρμογές του Google Earth.
Δεν θα διαφωνήσω πως υπάρχει αυτή η παράμετρος... Ωστόσο, πριν αρχίσουμε να ανησυχούμε μήπως ένας κάποιος "Μεγάλος Αδελφός" μας παρακολουθεί, πριν τρομοκρατηθούμε γιατί κάποιος σε κάποιαν Υπηρεσία Κρατικής Ασφάλειας, Ελληνικής ή ξένης, καταγράφει τι κάνουμε και πού πάμε, καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε πως στην εποχή μας εμείς οι ίδιοι οικειοθελώς και αυτοβούλως - αν και όχι πάντα συνειδητά - παρέχουμε σωρεία προσωπικών δεδομένων και αφήνουμε ευδιάκριτα τα ψηφιακά μας ίχνη παντού.
Δεν αναφέρομαι μόνο στην ευκολία, με την οποία σχεδόν όλοι αναρτούμε προσωπικά μας δεδομένα ή μύχιες σκέψεις στο γνωστό και μη εξαιρετέο Facebook  - πράγμα, που, ως γνωστόν, σε ορισμένους έχει κοστίσει την δουλειά, που είχαν, ή έναν καλό διορισμό!..
Πιο ενδιαφέρον είναι, νομίζω, να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι στον ψηφιακό μας κόσμο δεν υπάρχει πια σχεδόν τίποτε αυστηρά προσωπικό ή μυστικό κι ότι από την πρώτη στιγμή, που ξυπνάμε το πρωί μέχρι την ώρα που θα πάμε για ύπνο δίνουμε πληροφορίες για τις κινήσεις μας, τα γούστα μας, την προσωπικότητά μας.
Το πού τα δίνουμε δεν είναι πάντα αντιληπτό ή ευδιάκριτο - αλλά τα δίνουμε! 
Το πώς χρησιμοποιούνται επίσης - αλλά χρησιμοποιούνται!

Ανταλλάσσοντας e-mails, όπως όλοι πλέον κάνουμε, μια μηχανή απομονώνει λέξεις - κλειδιά μέσα στην προσωπική μας αλληλογραφία και φροντίζει να πλαισιώνει την προσωπική σελίδα του Λογαριασμού μας με διαφημιστικά ή άλλα μηνύματα, που σχετίζονται με τις λέξεις αυτές.
Χρησιμοποιώντας το κινητό μας τηλέφωνο, προδίδουμε το στίγμα μας ανά πάσα στιγμή.
Ψωνίζοντας με πιστωτικές κάρτες, παρέχουμε άφθονα στοιχεία, σχετικά με το πού βρισκπομαστε, ποιά πάνω - κάτω είναι η οικονομική μας κατάσταση και πιές οι καταναλωτικές μας συνήθειες, αλλά και ακριβώς ποιά είναι τα εντελώς προσωπικά μας γούστα.
Χρησιμοποιώντας το ευρέως διαδιδόμενο GPS, αποκαλύπτουμε όχι μόνο πού είμαστε αλλά και πού θέλουμε να πάμε.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα και όλα δείχνουν ότι οι κάμερες των δρόμων ή το δορυφορικό μάτι του Google Earth ανακαλύπτει για μας πολύ λιγότερα από όσα εμείς ασυναίσθητα αποκαλύπτουμε για τον εαυτό μας ολημερίς και δίχως περίσκεψη.
Το ερώτημα, επομένως, είναι αν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, από την στιγμή που ο κόσμος γύρω μας κι η ζωή ολόκληρη έχουν "ψηφιοποιηθεί" στο όνομα της ευκολίας, στο όνομα της οργάνωσης, στο όνομα της ασφάλειας. Φοβάμαι πως όχι...

Ο πραξικοπηματίας Γ. Παπαδόπουλος, παντοδύναμος δικτάτορας από το 1967 ώς το 1973 ήταν  γνωστός, μεταξύ πολλών άλλων πολύ χειρότερων, για τα ιδιότυπα Ελληνικά του και για ορισμένες παροιμιώδεις εκφράσεις του. Μία από αυτές ήταν και η ρητορική ανησυχία, την οποία εξέφρασε στην διάρκεια συνέντευξης Τύπου, νομίζω, κάπου στις αρχές της δικτατορίας, όταν, σχετικά με την παρακολούθηση των μισών Ελλήνων από τους άλλους μισούς, διερωτήθηκε "ποιός θα παρηκολούθη τους παρακολουθούντας;"

Όχι πολλά χρόνια αργότερα, ο ψηφιακός μας κόσμος διασφάλισε το ότι όλοι πλέον παρακολουθούμαστε έτσι κι αλλιώς και χωρίς να ανοίγει μύτη, αλλά το κεφαλαιώδες ερώτημα, που παραμένει αναπάντητο, είναι το από ποιόν ακριβώς...                      

Asteroid 2 ή too ή απλώς again

Το γιατί ξεκινάει κανείς ένα blog έχει πολυσυζητηθεί: από περιέργεια (να δει ώς πού μπορεί να φτάσει), από ανάγκη επικοινωνίας, για ψυχοθεραπεία... Η προσωπική μου άποψη είναι ισχύουν όλοι οι λόγοι από κοινού και ταυτόχρονα, μαζί με το ότι το ξεκινάει κανείς απλώς γιατί μπορεί: έχει τον χρόνο και ξέρει και πέντε γράμματα, ώστε να γράψει όσα θέλει να πει και τον πνίγουν...

Το γιατί το ξαναξεκινάει, όμως, παραμένει κάπως πιο σκοτεινό - δεν έχει γίνει αντικείμενο αναλυτικής συζήτησης.  

Ώς πριν από δύο περίπου χρόνια διατηρούσα το blog Asteroid, μέχρι που για μυστηριώδεις λόγους ο κ. Blogger το θεώρησε φορέα ιών ή κάτι σχετικό και το μπλόκαρε για όλους, εκτός από μένα. Ευγενικό εκ μέρους του, γιατί για 4 χρόνια είχαν καταγραφεί πολύ ενδιαφέροντες διάλογοι και απόψεις, που μπορεί να μη άλλαξαν τον κόσμο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις άλλαξαν τον δικό μου μικρόκοσμο κι αυτό στην ηλικία μου δεν είναι διόλου μα διόλου ευκαταφρόνητο - μέχρι και πιο δύσκολο μπορεί νάναι, εδώ που τα λέμε!
Αφού, λοιπόν, έκανα κάποιες διορθωτικές ενέργειες και όλα όσα συστήνει ο κ. Blogger, προσπάθησα επανειλημμένα να τον πείσω να επανεργοποιήσει το blog μου, αλλά αυτός είχε πεισμώσει. Στο μεταξύ, η αλήθεια είναι πως κι εγώ όλον αυτό τον καιρό καλλιεργούσα άλλα πάθη - μη πάει ο νους σας στο πονηρό ή, τέλος πάντων, ας πάει, αλλά να μη μείνει μόνο εκεί, γιατί κατάφερνω να καλλιεργώ όλα τα πάθη μου μαζί!!!
Το πάθος μου για την φωτογραφία, πρώτα-πρώτα...
Το πάθος μου για τα ταξίδια και, κυρίως,  για τα Ελληνικά νησιά, για την Μύκονο, την οποία πάντα ψάχνω και θα ψάχνω πίσω από τα λούσα και το λούστρο...
Και κάπως έτσι οδηγήθηκα αρχικά στο Flickr και, κατόπιν, στα photo-blogs, ειδικά, μάλιστα, στο photo-blog της Μυκόνου, όπου έτσι κι αλλιώς περνάω σχετικά μεγάλο μέρος του χρόνου... αλλά να που ήταν μοιραίο να επιστρέψω κάποια στιγμή, από σήμερα, δηλαδή, στην αρχή του παντός και να προσπαθήσω να αναβιώσω την ψηφιακή ταυτότητα του blogger Asteroid, απ' όπου άρχισε το μαγευτικό μου ταξίδι στο Διαδίκτυο.
Δεν ξέρω πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που ήμουν ένας πολύ ενεργός blogger, αλλά πιθανότατα ό,τι και νάχει αλλάξει θά αφορά μόνο σε εξωτερικές συνθήκες και τρόπους. Η βασική ανάγκη του ανθρώπου και η βασική ανάγκη του blogger, η επικοινωνία, θα είναι πάντα - είμαι απολύτως βέβαιος - ακριβώς ίδια, δεν αλλάζει, δεν μπορεί να αλλάξει!

Καλή αρχή, λοιπόν. Καλή αρχή 2 ή too ή again!
;-)