Ένα πρωινό στο Λούβρο

Η μέρα σήμερα στο Παρίσι ξημέρωσε λαμπρή και πολλά υποσχόμενη! Μπορεί να  ήταν ιδανική για εκδρομή κι όχι για Μουσείο, αλλά, έτσι κι αλλιώς, εγώ όλα ανάποδα τα κάνω... 

Είχα από χθες αποφασίσει για το Λούβρο κι εκεί ακριβώς πήγα.  

Το Μουσείο είναι τεράστιο και προφανώς αντάξιο των εκπληκτικών Συλλογών, που φιλοξενεί. Ο κόσμος αρκετός μέσα κι έξω κι η περίφημη Πυραμίδα του I. M. Pei, που τόσο θόρυβο είχε ξεσηκώσει, όταν είχε πρωτοφτιαχθεί, πριν από χρόνια, δείχνει τώρα απολύτως αφομοιωμένη και ενταγμένη στο επιβλητικό, παλαιικό περιβάλλον, παρά την έντονη αντίθεση.   

Οι Αίθουσες του Λούβρου δίνουν την ευκαιρία στον επισκέπτη να δει από κοντά μερικά από τα πιο γνωστά αριστουργήματα της παγκόσμιας Τέχνης.

Έχω επισκεφθεί κατά καιρούς τα μεγαλύτερα Μουσεία στον κόσμο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι το Λούβρο μου έδωσε την εντύπωση του πιο φιλικού για τον επισκέπτη! Οι φύλακες είναι εξαιρετικά διακριτικοί και δεν σε ενοχλούν με παρατηρήσεις ή αδιάκριτα βλέμματα. Η φωτογράφηση επιτρέπεται παντού είτε με φλας είτε χωρίς - σε αντίθεση με το δικό μας Μουσείο της Ακρόπολης (όπου μόνο όσοι έτυχε να πάμε όταν είχε πρωτο-ανοίξει προλάβαμε να φωτογραφήσουμε εκθέματα) και σε αντίθεση, επίσης, ακόμη και με το Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς, όπου μόλις την περασμένη εβδόμαδα δεν μου επιτρέψανε να φωτογραφήσω στην έκθεση του Γιάννη Τσαρούχη.    

Όσοι ενδιαφέρονται να αντιγράψουν έργα το κάνουν με απόλυτη ελευθερία και προσήλωση.

Όσοι πάλι έχουν απορίες σχετικά με τα εκθέματα, μπορούν με την ησυχία τους, επίσης, να κοντοσταθούν όσο χρειάζεται...

Ίσως το πιο αξιοπερίεργο έκθεμα: ο κοιμώμενος Ερμαφρόδιτος:

Η Ελληνικού ενδιαφέροντος Νίκη της Σαμοθράκης - ένα ακόμη από τα ξενιτεμένα αριστουργήματα...

  

... μαζί με την υπέροχη Αφροδίτη της Μήλου, την γυναίκα με τις καταφανώς τελειότερες αναλογίες, που μπορεί να έχει την καταδική της Αίθουσα...

... αλλά δεν παύει να είναι εξόριστη και φυλακισμένη, μακριά από το φως του Αιγαίου... 

But we 'll always have Paris...

... θα μπορούσε να ψιθυρίζει - όχι σ' εμένα!!! - στον νεαρό, στο αυτί του, καταμεσίς στην Place Charles de Gaulle, κάτω ακριβώς από την Αψίδα του Θριάμβου...

Η πρόγνωση του καιρού για το Παρίσι αυτές τις μέρες δεν είναι και τόσο καλή. Ψύχρα, αέρας, σποραδικές βροχές, πολλή υγρασία, αλλά και διαστήματα θαυματουργής, σχεδόν ιαματικής ηλιοφάνειας για όσους σαν εμένα στενοχωριούνται πούχουν αφήσει πίσω μιαν Αθήνα ανοιξιάτικη, στους 20 βαθμούς. 

Δύο μέρες κιόλας στο Παρίσι κι ακόμη δεν ξέρω ακριβώς πότε θα φύγω - πιθανότατα, αργά την Δευτέρα το απόγευμα. Δεν παραπονιέμαι, βέβαια. Μένω 100 μέτρα από την Αψίδα του Θριάμβου, απ' όπου ξεκινούν τα πιο όμορφα και επιβλητικά boulevards, οι πιο θρυλικοί δρόμοι... Avenue Foch, Champs Elysees... Avenue d' Iena, που κατηφορίζει ώς τον Πύργο του Άιφελ...   

Νοιώθει κανείς ασύλληπτα ελάχιστος στα πόδια αυτού του μνημείου, αλλά και ασύλληπτα μαγεμένος, αν ανέβει ώς τον δεύτερο και, μάλιστα, ώς τον τρίτο όροφο. Η απόλυτη κορυφή του Παρισιού, ένας ορίζοντας απέραντος γύρω - γύρω, ένα Παρίσι απλωμένο ώς εκεί όπου φτάνει το μάτι. Μοιάζει να μη τελειώνει πουθενά...  

Με τέτοια ύψη δεν έχω την καλύτερη σχέση κι ο αέρας, που λυσσομανούσε δεν βοήθησε - ευτυχώς είχε τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και ένοιωθα κάπως, λίγο, πολύ λίγο, ασφαλής!!! Το αποφάσισα, πάντως, κι ανέβηκα και δεν το μετάνοιωσα...

Έφτασα στον Πύργο με συννεφιά, αλλά μέχρι να αγοράσω εισιτήρια - 13 ευρώ για τον τρίτο όροφο, παρακαλώ! - να περάσω από τον (μάλλον "αστείο" και "για τα μάτια", αν κανείς ξέρει από ελέγχους τέτοιους) έλεγχο ασφαλείας και να ανέβω επάνω, ο καιρός είχε καθαρίσει και είδα ακόμη και ηλιοβασίλεμα... Εν τάξει, όχι ηλιοβασίλεμα Ελληνικού επιπέδου, αλλά κάτι ήταν κι αυτό.

Κατεβαίνοντας τα χρώματα είχαν ζεστάνει και το θέαμα ήταν πιο εντυπωσιακό, με τισ σιλουέττες να βγάζουν ένα σχεδόν δραματικό αποτέλεσμα.

Αυτά για τώρα... Υπομονή για περισσότερα!

Τρεις μέρες - και δυό νύχτες - στο Chateauroux

Οι δουλειές μας καμμιά φορά μας πηγαίνουν σε μέρη, που, κι αν ακόμα τα ξέρουμε, δεν υποψιαζόμαστε ότι θα βρεθούμε ποτέ... Το Chateauroux είναι μια κωμόπολη στην Κεντρική Γαλλία, που μόνο ακουστά την είχα... αμυδρά, μάλιστα.

Να, όμως, που ήταν γραφτό να την δω κιόλας...

Πόλη ήσυχη, χαλαρή. Κίνηση στους δρόμους μηδαμινή, θόρυβος ελάχιστος, σπίτια χαμηλά, συνήθως δίπατα και τα περισσότερα παλιά και καλοδιατηρημένα.  Την ατμόσφαιρα τονίζουν δίνουν οι δεκάδες λάμπες σε σχέδια παλαιικά, που είναι διάσπαρτες στην πόλη και αναμένες!

Και μετά, τα παράθυρα και τα πατζούρια - όλα σημαδεμένα από το πέρασμα του χρόνου. Γλυκά χρώματα, γιαγιαδίστικες κουρτίνες, περίτεχνα blockers για τα πατζούρια.

Ανάμεσα στις δουλειές, πρόλαβα να πάω στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων - εκπληκτικά βιτρώ... Και τεράστια, δεν ζεσταίνεται με τίποτε και δεν νομίζω να το προσπαθούνε κιόλας. Η υγρασία και κρύο φοβερά, στο εσωτερικό της! 

Κι ένα μπαρ με την ταιριαστή επωνυμία "Άγιος Ανδρέας" ακριβώς απ' έξω... ίσως για να τρέχουν οι πιστοί να πιουν κάτι στα γρήγορα, μήπως και ζεσταθούν!..

Ο καιρός περίεργος. Όχι ιδιαίτερο κρύο, διαστήματα λαμπρής ηλιοφάνειας ανάμεσα σε ξαφνικές και σύντομες νεροποντές. Το ηλιοβασίλεμα της Τρίτης, πάντως, επιβλητικό...

Και το βράδυ με μια εξαιρετική διαύγεια. 

Αλλά μέχρις εκεί. Από νυχτερινή ζωή μάλλον τίποτε. Με δυσκολία βρίσκει κανείς εστιατόριο - δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο, εκτός από το πολύ καλό Βrasserie des Halles, στην Place Robert Monestier, που να σερβίρει δείπνο, μετά τις 8 ή 9...  

Στον ποταμό Indres... πάπιες...

               

... στα σοκάκια - κι έχει πολλά... μόνο σοκάκια έχει, βασικά... - ερημιά και γαλήνη...

                  

Τρεις μέρες και δυό νύχτες, λοιπόν, είναι υπεραρκετές, για να σε χαλαρώσουν - υπερβολικά, όμως!!! - να σε γλυκάνουν με τον ρυθμό και το θέαμα της πόλης... Το αύριο είναι σίγουρα μια άλλη μέρα, που την χρειάζεται κανείς εγκαίρως, για να μη περιπέσει σε λήθαργο. Το αύριο προβλέπει Παρίσι!  

H ψηφιακή μας μοναξιά

Στα δύο περίπου χρόνια που απείχα από το blogging πολλά έχουν αλλάξει, αλλά και πολλά έχουν μείνει ίδια.

Ένα θέμα, που παραμένει πάντα παρόν, ελκυστικό και «αγαπημένο», είναι το θέμα της μοναξιάς και δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως μπορώ να το εξηγήσω.

Όσοι έχουν λύσει το μυστήριο αυτό ζήτημα πιθανότατα δεν έχουν καν blog - και τούτο γιατί, συνήθως, όταν κάποιος δεν είναι μόνος, δεν έχει πολύ χρόνο για ενδοσκόπηση δημόσια ή ιδιωτική, πόσω μάλλον για blogging… Έχει χρόνο κυρίως για την ίδια την ζωή, για το «μαζί» μιας ζωής!

Με τόσο πολλούς γύρω μας πραγματικά μόνους, απορίας άξιο είναι πώς δεν σμίγουν οι τόσες ιδιωτικές μοναξιές. Σκύβουν πρόθυμα, με τρόπο ψηφιακό, η μία στον ώμο της άλλης, αλλά στον πραγματικό κόσμο επικρατούν αποστάσεις. Από τα blogs στα μπαρ κι από κει στα εστιατόρια βλέπω πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους μόνους, νέα παιδιά σε παρέες του ενός φύλου ή μικτές, όπου είναι εμφανές ότι δεν υπάρχουν ζευγάρια, ίσως ούτε καν παιχνίδισμα ερωτικό μεταξύ τους.

Δισταγμοί εξοικείωσης, φόβοι απογοήτευσης, εγωισμοί αξεπέραστοι, ανασφάλεια, επιλογή και στάση ζωής; Αξίζει, όμως, τον κόπο να ρισκάρει κανείς και να εκτεθεί για τον έρωτα και την αγάπη κι ας χάσει – όπως πολύ συχνά χάνει… Είναι σπουδαία, είναι ζωής σημαντικά, τα όσα έχει βιώσει στο μεταξύ!

Σπουδαίο είναι νάχει κάτι κανείς για να δακρύσει και να κλάψει που τόχασε, όχι το να καταλήγει να δακρύζει γιατί δίστασε και δεν είχε ποτέ τίποτε, έστω και προσωρινά….

Ακόμη κι αν κάποτε δεν δίστασε, ακόμη κι αν κάποτε απογοητεύθηκε ή απογοήτευσε ο ίδιος, ακόμη κι αν τούπανε ή είπε ο ίδιος ένα «ψέμα», το ότι κάποτε μετρήσαμε εμείς για κάποιον ή να μέτρησε κάποιος για μας τόσο, ώστε να άξιζε ένα κάποιο «ψέμα», ίσως να μη είναι μονάχα αρνητικό, αλλά νάχει κι αυτό από μόνο του μιαν ορισμένη σπουδαιότητα…

Δακρύζεις άραγε ποτέ;

Τώρα κοιτάς

Τον κόσμο

Απ’ την οθόνη

Μιλάς

Με πληκτρολόγιο

Γραμματοσειρά κατά βούληση

Καλλιγραφία

Μονοτονικό

Το βράδυ

Διαβάζω γράμματα παλιά

Χαρτί φτηνό

Μπλοκ απ’ το περίπτερο

Στυλό Μπικ πλαστικό

Μπλε διαφανές

Οι ανορθογραφίες σου

Μολύβι Φάμπερ απαλό

Οι διορθώσεις μου

Το γέλιο σου

Μελάνι κόκκινο

Η ζωή σου

Δέκα εφτά ίντσες
Διαγωνίως

Υψηλή ευκρίνεια
Κρύσταλλοι υγροί
Οθόνη φλατ

Η ζωή μου

Ένα συρτάρι
Ξύλο θαμπό
Που κάποτε μαγκώνει

Ένα πακέτο γράμματα

Στο βάθος

Θυμάμαι ακόμα

Με τις αισθήσεις μου 

Εκείνες τις παλιές
Τις ξέρεις

Θέλω-δε θέλω

Θυμάμαι

Θυμάσαι

Με μπακ-απ

Και κατ’ επιλογήν

Δακρύζεις άραγε ποτέ

Στο πληκτρολόγιο;

Λίγα λόγια από τον Καιρό - και σταράτα

Λίγα λόγια για τον Καιρό;
Δεν χρειάζονται!
Οι παλιοί bloggers (και οι ερασιτέχνες φωτογράφοι!) γνωρίζουν καλά τον Γιώργο Τετράδη και τον σέβονται απεριόριστα... 
Διαβάστε εδώ λίγα λόγια από τον Καιρό, λοιπόν, για την κρίση, που (τους βοηθήσαμε και) μας έφτιαξαν, για τα μέτρα, που τους (αφήνουμε να) μας παίρνουν.

Ο ζόφος των ημερών

Ο ζόφος των ημερών δεν είναι τόσο το σοβαρό οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά μάλλον η αμετροέπεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Ο ζόφος των ημερών είναι ότι η κοινωνία καλείται τώρα να πληρώσει τον Φόρο Δημοσίων Θεαμάτων για το βουλιμικό φαγοπότι, που για χρόνια απλώς παρακολουθούσε και συχνά το χειροκροτούσε.

Ζωή στο ενδιάμεσο

στο τέλος της μέρας έρχεσαι

σαν να πηγαίνεις πάντα αλλού

στην αρχή της μέρας φεύγεις

σαν να μην ήσουν ποτέ εδώ

στο ενδιάμεσο

ανάμεσα σε σένα και σε μένα

αισθήσεις που διστάζουν

η όραση αποστρέφει το βλέμμα

η αφή κρύβεται στις τσέπες

αρώματα ζαλίζουν μυστικά την όσφρηση

την ακοή στοιχειώνουν τραγούδια

γραμμένα για όλων των άλλων τις αγάπες

η γεύση καμώνεται πως δεν θυμάται το δέρμα

στο ενδιάμεσο

ανάμεσα σε σένα και σε μένα

αισθήσεις αναποφάσιστες
χειρονομίες ημιτελείς

κινήσεις ακριβείας

πάνω στο όριο

το μόνο που ξέρουμε

είν’ αυτό που δεν θέλουμε να ξέρουμε

κι αυτό που δε λέμε

είναι το μόνο που έχουμε να πούμε

ζωή στο ενδιάμεσο

με μαθαίνει

να χωρώ σε παρενθέσεις

σε μαθαίνει

να μιλάς με αποσιωπητικά

Τελειώνει η αγάπη;

έρχεσαι πάλι ξαφνικά όταν κοιμάμαι τελειώνει η αγάπη ρωτάς δεν τελειώνει ποτέ ψιθυρίζω εμείς τελειώνουμε αλλάζουμε η αγάπη μένει προσθέτει προστίθεται πολλαπλασιάζει πολλαπλασιάζεται δεν αφαιρεί δεν αφαιρείται δεν διαιρεί δεν διαιρείται εμείς μονάχα αλλάζουμε αλλάζουν κι οι άλλοι απέναντι μα η αγάπη είναι μία ακέραιη ίδια πάντα η αγάπη όπως λίγη-λίγη την μαζεύουμε μέσα μας και μόνοι ακόμα γιατί καμμιά φορά ξέρεις αγαπάμε και μόνοι και μετράει κι αυτή η αγάπη όλη η αγάπη μετράει κι αυτή που πήραμε χωρίς να δώσουμε κι η άλλη που δώσαμε χωρίς να πάρουμε όλη ένα γίνεται όλη ένα είναι ό,τι αγαπήσαμε μένει μέσα μας όσοι μας αγάπησαν μας κατοικούν τους κατοικούμε κι εμείς γι’ αυτό σου λέω δεν τελειώνει η αγάπη δεν φεύγει πώς να φύγει από πού ούτε κι εμείς φεύγουμε ποτέ νομίζουμε ότι φεύγουμε μα όχι νομίζουμε ότι ξεχνάμε μα όχι σου λέω κι ότι μας ξεχνάνε νομίζουμε όμως δεν γίνεται ό,τι ζήσαμε δεν ματαιώνεται ό,τι νοιώσαμε δεν ξενοιώθεται βαδίζουμε στην ράγια του προχωράμε μπροστά γυρίζουμε αριστερά δεξιά και πίσω ακόμα πάμε επιστρέφουμε άλλοτε το ξέρουμε άλλοτε όχι όμως κι αυτό γίνεται δεν οπισθοχωρούμε απλώς επιστρέφουμε δεν οπισθοχωρεί η αγάπη επιστρέφει στρέφει στρέφεται κι εσύ επιστρέφεις το βλέπεις όλο επιστρέφεις στον ύπνο μου βέβαια μόνο στον ύπνο μου πια αλλά επιστρέφεις δεν τελειώνει ποτέ η αγάπη

Μια πόλη για όλους

Το ΑΕΡΙΚΟ είναι άνθρωπος σπάνιας ευαισθησίας. Μπορεί να άργησαν να σμίξουν οι δρόμοι μας, αλλά τώρα δεν χωρίζουν πια - έγινε προσωπικός φίλος, για τον οποίο είμαι περήφανος...
Η φωτογραφία είναι δική του και την αναδημοσιεύω με την άδειά του, συνιστώντας, αν μου επιτρέπεται, να διαβάσετε το κείμενό του και να αγκαλιάσετε τον προβληματισμό του.

Η Αθήνα είναι μια από τις πιο αφιλόξενες πόλεις για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) και πολύ φοβάμαι ότι, γενικότερα, οι Έλληνες δεν έχουμε τις καλύτερες των επιδόσεων στον τομέα της αντιμετώπισής τους, της ένταξής τους στην κοινωνία.
Κάποιες πρώτες προσπάθειες ευαισθητοποίησης, είχαν ξεκινήσει στις αρχές της δεκαετίας τοιυ 90, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, με πρωτοβουλία της συζύγου του, η οποία αντιμετώπιζε κάποια κινητικά προβλήματα και είχε προσωπική γνώση του προβλήματος. Στην συνέχεια, δημιουργήθηκαν ορισμένες στοιχειώδεις υποδομές, με αφορμή και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, και ξεκίνησε και μια ευρύτερη συζήτηση. Ωστόσο, φοβάμαι, ότι ακριβώς λόγω της έλλειψης μιας βαθύτερης, ουσιαστικότερης παιδείας, σχετικά με το θέμα των ΑμΕΑ, όλα - συζητήσεις και υποδομές - έμειναν μισά, εγκαταλείφθηκαν, ξεχάστηκαν γρήγορα...
Δίχως καμμία περίσκεψη σταθμεύουμε ακόμα και σ' αυτές τις συχνά ρημαγμένες ράμπες των πεζοδρομίων ή αφήνουμε το μηχανάκι πάνω στον διάδρομο του πεζοδρομίου, που υποτίθεται ότι έχει κατασκευασθεί για τους τυφλούς - ανεξάρτητα από το αν έτσι κι αλλιώς τους δυσκολεύει την κίνηση, όπως έχει φτιαχτεί, με συνεχή zig-zag.
Το άγχος, που προσδιορίζει τους ρυθμούς μας στην πόλη δεν αποτελεί δικαιολογία, όμως, ώστε να κάνουμε την ζωή των συνανθρώπων μας δυσκολότερη.
Τα ΑμΕΑ αντλούν από μια τεράστια ψυχική δύναμη μέσα τους και επιβιώνουν! Με ένα χέρι λιγότερο, ένα πόδι λιγότερο, μιαν αίσθηση λιγότερη, καταφέρνουν συχνά πολύ περισσότερα από όσα οι υπόλοιποι, αλλά αυτό δεν επιτρέπεται να μειώνει το δικό μας αίσθημα ευθύνης.
Αυτή η εχθρική προς τα ΑμΕΑ Αθήνα ή η οποιαδήποτε άλλη πόλη δεν είναι αυτή, που τους αξίζει - και είναι κρίμα αν καθρεφτίζει εμάς...          

Της μιας βραδιάς

       Ξέρω

       Σε λίγο θα πεις

       Ότι φεύγεις

       Ξέρω

       Εγώ θα σε κοιτάω

       Με το βλέμμα

       Πούχω για να λέω

       Φυσικά

       Αλλά θέλω

       Να μου πεις τ’ όνομά σου

       Μοναχά τ' όνομά σου

                                                           

       Νάχω κάτι να φωνάζω

       Τα δύσκολα βράδυα

       Από μέσα μου βέβαια

       Μη τυχόν κι ακούει κανένας

       Μη τυχόν κι ακούω

       Κι εγώ

       Να μου πεις τ’ όνομά σου

       Νάχω κάτι να ερωτεύομαι

       Ένα όνομα έστω

       Ακόμα και ψεύτικο

       Νάχω

Μετα-τσικνοπέμπτη

Διαπιστώνω ενδιαφέρον για την πορεία της χθεσινής βραδιάς και σπεύδω - τρόπος του λέγειν, δηλαδή το "σπεύδω", γιατί κάτι το αλκοόλ κάτι το ξενύχτι κάτι και λίγη δουλειά σήμερα, φτάσαμε αισίως στην Παρασκευή το βράδυ, για να γράψω!

Το Γκάζι, με την πολυμορφία του και το πολλαπλά φορτισμένο "τοπίο" του αποτελεί πάντα, τα τελευταία χρόνια, αγαπημένο και πρακτικό προορισμό νυχτερινής διασκέδασης. Το βρίσκω γλυκά χαλαρό, σε σύγκριση, λόγου χάριν, με το Κολωνάκι, που ήταν σχεδόν μοναδική επιλογή, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, που ξεκίνησε η τάση προς Ψυρρή, πιο αεράτο από του Ψυρρή και, αν κάποιος πάει λίγο νωρίτερα από τον πολύ κόσμο, συνήθως βρίσκει εύκολα να παρκάρει!
Έφτασα, λοιπόν, γύρω στις 10, πάρκαρα πανεύκολα (ΟΚ, με το μισό αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο) στην πάροδο της Βουτάδων, ένα τετράγωνο πιο πάνω από το  Gazarte και κατηφόρισα προς την Πλατεία του Κεραμεικού.

Ένα από τα καλά της Πλατείας, πέρα από την άπλα της και την διαρκή ζωντάνια της, είναι ότι, με μια γρήγορη ματιά γύρω - γύρω και ειδικά στον τοίχο απέναντι από την Βόρεια είσοδο του μετρό, μπορεί κανείς να ενημερωθεί μέσα σε δευτερόλεπτα για ό,τι παίζει στην Αθηναϊκή νύχτα, να επιλέξει, να κάνει τον προγραμματισμό του.
Επιβεβαίωσα ότι αύριο, 6/2, ξεκινάει ξανά εμφανίσεις στο Gazarte η Πρωτοψάλτη με τον Κορκολή, τους οποίους έχασα πέρυσι, αλλά έμαθα ότι ήταν πολύ καλοί και λέω να τους δω φέτος.
Και πρόσεξα ότι το βράδυ, ώρα 7, της 14 Φεβρουαρίου ο Δήμος Αθηναίων οργανώνει στην αγαπημένη "ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ" την εκδήλωση "14 φωνές + 1 πιάνο". Φωνές πολύ καλές, μαζεμένες όλες μαζί. Ακούγεται ευκαιρία μοναδική. Μετέχει και η πρόσφατη αποκάλυψη, η Νάντια Μπουλέ, που με την φωνή της και την εκφραστικότητά της τάχασα, αμέσως με το που άρχισε ένα video clip στο YouTube.
Καλή επιλογή η εκδήλωση αυτή, αν δεν φύγει κανείς για τριήμερο εκτός Αθηνών ή αν ο καιρός χαλάσει τα σχέδιά μου για ταξίδι με πλοίο στο νησί.

Γενικά, χθες, το Γκάζι μου φάνηκε λίγο υποτονικό. Ούτε στα μαγαζιά ούτε έξω κυκλοφορούσε τόσος κόσμος όπως μόλις το Σάββατο, ας πούμε... Αντίκτυπος από το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, την Τρίτη; Άρχισε η κρίση να χτυπάει την πόρτα των μαγαζιών του Γκαζιού; Ή, απλώς, ο κόσμος κατευθύνθηκε σε πιο παραδοσιακούς τσικνοπέμπτικους προορισμούς; Θα δείξει... Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει εύκολα, πάντως, και το τελευταίο, που θα κόψει είναι η νυχτερινή διασκέδαση. Αν δω, μακροπρόθεσμα βέβαια, τους Έλληνες να "εκσυγχρονίζονται" και να βγαίνουνε μονάχα Σάββατο, όπως σε πολλές χώρες του εξωτερικού, θάναι θαύμα - ποιυ δεν θα το αντέξω!

Το "Dirty Ginger", στην Τριπτολέμου, όπου κατέληξα, είχε όσο κόσμο χρειαζόταν για να φάει κανείς άνετα. Ο χώρος του εστιατορίου γεμάτος, στον χώρο του bar πιο χαλαρά.
Μαζευτήκαμε, όλως περιέργως (!!!), όλοι οι φίλοι στην ώρα μας και απολαύσαμε κρέατα, που, όσο τακτικός πελάτης κι αν είμαι, δεν θα πάψω να εκπλήσσομαι για το πόσο καλά και καλοψημένα είναι. Το τελευταίο, που περιμένει κανείς να βρει σ' ένα music bar & fun restaurant, από τα πιο trendy και νεανικά της Αθήνας, είναι κεμπάπ, γιαουρτλού ή σουβλάκι με πεντακάθαρο κρέας και ψήσιμο επιπέδου παραδοσιακής χασαποταβέρνας - απ' αυτές, που σταδιακά σπανίζουν, φθίνουν, χάνονται. Το "Dirty Ginger", όμως, τάχει αυτά, τα φτιάχνει όσο ελαφριά και spicy πρέπει και καταφέρνει κιόλας να τα συνδυάζει εκπληκτικά με πρωτότυπες σαλάτες και ψαγμένα ορεκτικά!
Ώς τις 12 είχαμε φάει και είχαμε πιει παραδοσιακά, οπότε ήταν πια ώρα για σφηνάκια. Άφθονα σφηνάκια από ποικιλία μπουκαλιών, που τα σερβίρει το μαγαζί σε τεράστια σαμπανιέρα, γεμάτη, όπως πρέπει, με νερό και πάγο.  Μαστίχα, Γκράπα, limoncello και θεία tequila "Don Julia Anejo".       
Στο μεταξύ είχε γεμίσει και το bar, τα decibels και ο ρυθμός της μουσικής είχαν ανέβει κατακόρυφα και η tequila οδήγησε σε χορό γύρω από το τραπέζι, μια και το μαγαζί απ' όλα έχει, αλλά πίστα δεν έχει!

Κερδισμένη βραδιά η χθεσινή, παραδοσιακή ως προς το φαγητό, εναλλακτική, όπως την χαρακτήρισε σε σχόλιό της η Ακανόνιστη, ως προς τον χώρο και την μουσική. Δύο σε ένα!
Πλεονέκτημα ότι δεν μυρίζαμε τσίκνα, φεύγοντας, μειονέκτημα μόνο ότι με τόσο φαγητό και αλκοόλ δεν υπήρχε χώρος για την κολασμένη pavlova φράουλα, που ανελλιπώς καταβροχθίζω στο "Dirty Ginger" και μόνον εκεί!

           

Τσικνοπέμπτη

Για να πω την αλήθεια, το Καρναβάλι ποτέ δεν το συμπάθησα ούτε και μου λέει πολλά το συνήθως χονδροειδές χιούμορ των αποκριάτικων παρελάσεων και των αρμάτων.
Από τις χειρότερες παιδικές αναμνήσεις μου είναι τα μπαλ μασκέ της εποχής, οπότε και με ντύνανε εκόντα άκοντα Ζορό στα κατάμαυρα, πριν τον αποτελειώσει ως ηρωική φιγούρα ο κ. Ψωμιάδης, ή Ρομπέν των δασών, στα καταπράσινα, και με τρέχανε στην "Τερψιχόρη" του Hilton, για τον χορό του σχολείου.
Ως φέρελπις νέος, θυμάμαι να πηγαίνω αργότερα στον κλασικό μαζικό προορισμό διασκέδασης εκείνης της εποχής, την Πλάκα, και να παθαίνουν τα νεύρα μου, με τους αγνώστους, που σε πλησίαζαν ξαφνικά εν μέση οδώ και σου κατάφερναν χτυπήματα με πλαστικά, πολύχρωμα ρόπαλα.
Ποτέ, λοιπόν, δεν το συμπάθησα το Καρναβάλι - αλλά η Τσικνοπέμπτη είναι τελείως άλλη υπόθεση. Παράδοση, με την οποία μπορώ να ταυτισθώ ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα!
Έχω φάει σε μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια, στην Αθήνα και στο εξωτερικό, αλλά την έλξη της τσίκνας και την ατμόσφαιρα της κλασικής Ελληνικής ταβέρνας δεν μπορώ να την ξεπεράσω ούτε και το θέλω.
Ίσως επειδή έχω φάει στα κλασικά "Μπακαλιαράκια" της Κυδαθηναίων, σε χρυσές γι' αυτά εποχές, δεν μπορώ να υποκλιθώ τόσο βαθιά στο black cod, που έχει εσχάτως σκλαβώσει την Αθηναϊκή κοινωνία. Προφανώς, επειδή έχω προλάβει την ταβέρνα του "Ξυνού" και τον "Πλάτανο" της Πλάκας, τα κουτούκια και το αμίμητο γουρουνόπουλο του "Μίμη" του Χαλανδρίου, τα ασυναγώνιστα γιγάντια βαρέλια του Παγκρατιώτη "Καραβίτη", δεν μπορώ να νοιώσω το ίδιο στις σημερινές μοντέρνες και μετα-μοντέρνες ψησταριές του Γκαζιού. Πηγαίνω, βέβαια, αλλά πάντα κάτι θα μου λείπει - το κάτι, την ατμόσφαιρα, που με τόση επιτυχία έχει συλλάβει και αποτυπώσει ο Γιώργος Πίττας στο πρόσφατο βιβλίο του "Η Αθηναϊκή Ταβέρνα".
Υπάρχουν ακόμη τέτοιες ταβέρνες, που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και άλλα ήθη. Που, κυρίως, παραπέμπουν σε δικές μας περιόδους πιο ξένοιαστες, με περισσές ελπίδες, περισσή αφέλεια, περισσή νιότη! Δεν θέλει πολύ κόπο, για να τις ανακαλύψεις. Πιο πολύ κόπο θέλει το να βρεις παρέα, που θα μοιράζεται την ίδια νοσταλγία μαζί σου και θα είναι πρόθυμη να διαβεί, για την βραδινή της διασκέδαση, τις συνοριακές γραμμές του Γκαζιού ή του Ψυρρή! Σ' αυτό δυσκολεύομαι λίγο, οφείλω να ομολογήσω, ειδεμή την διάθεση εγώ την έχω πάντα.

Έστω, λοιπόν, κι αν δεν έχω γύρω μου την ατμόσφαιρα της παλιάς ταβέρνας, έστω κι αν δεν έχω την τσίκνα, προέχει η καλή παρέα, όπως συμφωνεί κι η Εύη. Κι απόψε θάχω όχι μόνο την καλή παρέα, αλλά και το καλό κρέας, την εξαιρετική σχάρα του "Dirty Ginger", στο Γκάζι. Για να μη μιλήσω για την κολασμένη pavlova φράουλας, την μία και μοναδική της Αθήνας, όπως μόνο η Έφη Γιαλούση ξέρει να την φτιάχνει!
Τσικνοπέμπτη σε fun restaurant, αντί για κουτούκι, πρώτη φορά στην ζωή μου θα κάνω απόψε, αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά κι αυτή ειδικά η πρώτη φορά αξίζει. Έχω, άλλωστε, απόλυτη εμπιστοσύνη στο μαγαζί, στην κουζίνα, στην εξυπηρέτηση, στην ζεστασιά, που ξέρουν εκεί να δημιουργούν όλοι μαζί!
Και του χρόνου!

REAL Δημοσιογραφία

Ώρα 20:25, χθες το βράδυ...
Στο αυτοκίνητο.
Eπιστρέφω από το κέντρο της Αθήνας στο σπίτι.
Κατηφορίζω την Συγγρού  - νωχελικά.
Ακούω REAL FM - τυχαία.
Δυό φωνές, που δεν έχω ξανακούσει, αλλά που από την χροιά τους και μόνο υποψιάζομαι πως δεν ειδικεύονται στα πολιτικά. Τους έλαχε, όμως, στην δική τους ώρα να πέσει το διάγγελμα του Πρωθυπουργού κι έπρεπε προφανώς να παραγεμίσουν την ώρα με πολιτικές δηλώσεις και σχόλια, μέχρι νάρθει η στιγμή να μας πει επί τέλους και ο Πρωθυπουργός ό,τι, πάντως, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που κυκλοφορούμε στην αγορά, ξέρουμε εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο: πως ήρθε η ώρα μας!
Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι οι δύο παρουσιαστές - η Κα Πανάγου και ο κ. Παγανής, σύμφωνα με το Πρόγραμμα του Σταθμού, που συμβουλεύθηκα αργότερα -  επιμένουν να σχολιάζουν εμφανώς απαράσκευοι και μάλλον αμήχανοι τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, που προηγήθηκαν του διαγγέλματος.
Και προχωρούν και σε θεωρίες περί του περιεχομένου της δημοκρατίας, του ρόλου της αντιπολίτευσης και άλλων βαρύγδουπων.
Δηλώνουν ότι σε μια δημοκρατία η αντιπολίτευση δεν αρκεί να αρνείται την συναίνεσή της στα Κυβερνητικά σχέδια, αλλά οφείλει να καταθέτει και δικές της προτάσεις.
Και, "καπάκι",  κατά το κοινώς λεγόμενο, παίζουν τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα, ο οποίος, προς έκπληξή μου, μη σκεπτόμενος τα κρυοπαγήματα των δημοσιογράφων, που ξεροστάλιαζαν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, πράγματι δεν αρκείται στην τυπική για την Αριστερά άρνηση συναίνεσης, αλλά αρχίζει να παραθέτει και σειρά μέτρων, που προτείνει το Κόμμα του.
Αναφέρεται αρχικά στα γνωστά αόριστα αξιώματα για στήριξη των μικρομεσαίων κ.λπ., αλλά περνάει, κατόπιν, και σε πιο συγκεκριμένα πράγματα. Μιλάει για δημιουργία δημόσιου πόλου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, για αναζήτηση συμμαχιών με τις χώρες του Νότου στην Ε.Ε., για από κοινού διεκδίκηση απ' ευθείας δανεισμού από την ΕΚΤ και έκδοση ευρωομολόγου. Μιλάει για  σχέδιο μετατροπής μέρους του εξωτερικού δανεισμού σε εσωτερικό και για κάποιο αποκαλούμενο «λαϊκό ομόλογο».
Δεν ξέρω αν είναι μέτρα καλά ή κακά, αποτελεσματικά ή όχι, ρεαλιστικά ή ανεδαφικά... Δεν το ξέρω. Προτάσεις, όμως, είναι!
 
Μικρόφωνο, λοιπόν, πίσω στο στούντιο κι οι δύο παρουσιαστές συνεχίζουν σαν να μη έχουν ακούσει τίποτε - και, μάλλον, δεν άκουσαν! Επιμένουν ότι στην δημοκρατία η αντιπολίτευση δεν πρέπει να  λέει απλώς "Όχι", αλλά να καταθέτει και προτάσεις. Προφανώς, εννοούν προτάσεις αποκλειστικά στα μέτρα της δημοσιογραφίας, στην οποία επιδίδονται οι ίδιοι. Η οποία δεν ξέρω ποια είναι, αλλά, πάντως πολιτικό ρεπορτάζ και πολιτικός σχολιασμός δεν είναι...       

Λίγες σκέψεις μ' αφορμή την Σίβυλλα, στο "Βήμα της Κυριακής"

Όταν πριν από λίγους μήνες, στο "Βήμα της Κυριακής", αναγεννήθηκε η "Σίβυλλα" από τις στάχτες μιας άλλης εποχής, που παρέπεμπε στον "Ίακχο" του κλασικού "Ταχυδρόμου", αναρωτήθηκα πόσους μπορούσαν να ενδιαφέρουν οι ανταποκρίσεις της από την λεγόμενη "High society" σήμερα.
Η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές της επιπτώσεις έχουν ανατρέψει πολλά δεδομένα. Ζούμε κιόλας σε μια περίοδο, που χαρακτηρίζεται από το σύνδρομο "τα κεφάλια μέσα".
Κοινωνικές πρακτικές "low profile" και οικονομικές συμπεριφορές "value for money" είναι η νέα ημερήσια διάταξη - και δικαιολογημένα. Έπειτα από κάμποσες δεκαετίες φιγούρας και σπατάλης, έρχονται τώρα για πολλούς τα πάνω - κάτω και οι προτεραιότητες υποχρεωτικά και βίαια αναδιατάσσονται.
Θέλω, παρ' όλ' αυτά, να ελπίζω πως η οικονομική κρίση θα έχει και κάποια καλή πλευρά, πως θα αποτελέσει, αν μη τι άλλο, την ευκαιρία να βρούμε όλοι την ισορροπία μας σε ένα επίπεδο λίγο χαμηλότερο ίσως, που, όμως, θα ταιριάζει στον καθένα από μας περισσότερο.

Το ζητούμενο είναι η καθημερινή μας ζωή να αντανακλά ακριβέστερα την πραγματική οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση και όχι τις φαντασιώσεις μας, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. Τούτο από μόνο του οδηγεί, τελικά, σε ένα είδος προσωπικής ευτυχίας, που ασφαλώς δεν έχει καμμία σχέση με την glossy και εικονική πραγματικότητα των περιοδικών, αλλά, σε αντιστάθμισμα, είναι απολύτως πραγματική και δική μας, γιατί, απλούστατα, είναι κατακτημένη με τα δικά μας μέσα! Βρίσκεται στα μέτρα των δικών μας δυνατοτήτων, έχει αγορασθεί με τα δικά μας χρήματα, όχι με πλαστικά κι επί πιστώσει, και καταλήγει να ανταποκρίνεται στις δικές μας πραγματικές κι όχι επίπλαστες ανάγκες!
Δεν αποκλείεται κάπου εκεί να κρύβεται κι η ουσία της ζωής, το μυστικό μιας καθημερινής ευτυχίας, την οποία βίωναν οι παλιότερες, πρώτες μεταπολεμικές γενιές, οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες μας, δηλαδή. Έχοντας επιβιώσει μέσα από πολέμους και ξένες Κατοχές, απλώνανε τα πόδια μόνον ώς εκεί όπου έφτανε το πάπλωμά τους και με οικονομικά μέσα πολύ λιγότερα από αυτά, που (νομίζαμε ότι) έχουμε εμείς κατάφερναν να χαίρονται τα λιγότερα, που είχαν, περισσότερο από όσο χαιρόμαστε εμείς τα σημερινά περισσότερα, που διαθέτουμε.

Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι, που παντού και πάντα θα σκέπτονται διαφορετικά. Πάντα θα αποζητούν την αφθονία και θα αναζητούν εκεί την ευτυχία. Είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να το πληρώσουν, πάντα θα παραγγέλλουν ποτό με το μπουκάλι στο μπαρ και πάντα θα καταφεύγουν στο εστιατόριο των 150 ευρώ κατά κεφαλήν, εκστασιαζόμενοι με το kobe beef και το black cod - τουλάχιστον έτσι μας λέει η Κα Σίβυλλα! Δεν έχω τίποτε μ' αυτές τις λιχουδιές. Μόνο με την ξιππασιά, που συχνά τις συνοδεύει, τα βάζω, γιατί μας φράζει τον δρόμο προς την αληθινή χαρά.

Ένα διαζύγιο πολύ δημόσιο

Οι δημόσιες σχέσεις - με όλες τις έννοιες του όρου, εν προκειμένω - δημόσια, πολύ δημόσια τελειώνουν... Είναι μοιραίο αυτό, όπως μοιραίο είναι και το ότι αυτά τα δημόσια τελειώματα συχνά  ισοπεδώνουν όλους τους εμπλεκόμενους κι ό,τι είχε απομείνει από την ιστορία τους. .
Το κακό είναι ότι κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που ούτε ενδιαφερόμαστε ούτε μας αφορά το διαζύγιο της "εθνικής" Ελένης , θα πρέπει τώρα να υποστούμε έναν καταιγισμό πληροφοριών ανούσιων και ανεπιθύμητων.
Μόνη - ρητορική, πάντως - απορία είναι αν η πιάτσα και το σύστημα που είτε σερβίρουν είτε με βουλημία καταναλώνουν όλα τα πραγματικά και εφευρημένα στοιχεία της υπόθεσης το κάνουν από ενδιαφέρον επαγγελματικό ή ανθρώπινο, έστω και κουτσομπολίστικο (κι αυτό ανθρώπινο είναι!), ή από απλή χαιρεκακία... που δεν μπορούν διόλου να την κρύψουν κιόλας!