Όταν οι ένοχοι κάνουν πάρτυ, εγώ θα περιμένω έξω

Επειδή εργάζομαι 25 χρόνια ήδη και δεν έχω ποτέ αποφύγει - ούτε καν καθυστερήσει - να πληρώσω ούτε ένα (1) ευρώ για εισφορές Ταμείων και φόρους...
Επειδή δεν δήλωσα ποτέ ασθένεια ούτε επικαλέσθηκα ποτέ άλλη προσχηματική αιτία, για να μη πάω στην δουλειά μου, αν και εύκολα θα το μπορούσα...
Επειδή ποτέ δεν χτύπησα την πόρτα Κομμάτων και παρατάξεων ούτε και γράφτηκα σε κανέναν κατάλογο μελών ή ψηφοφόρων...  
Επειδή δεν πέταξα ποτέ λεφτά σε μπουζούκια και σκυλάδικα, σε "Προσεχώς Βουλγάρες" ευαγή ιδρύματα και σε "φύκια για μεταξωτές κορδέλλες" εστιατόρια ή ξενοδοχεία...
Επειδή δεν έπαιξα ούτε δραχμή στο "φούσκα" Χρηματιστήριο της περασμένης δεκαετίας κι επειδή ούτε ζήτησα ούτε έλαβα ποτέ πολιτική στήριξη ή ευμενή επαγγελματική μεταχείριση - την δουλειά μου την πήρα πρωτεύοντας σε εξετάσεις και τις θέσεις, που κατά καιρούς είχα, μου τις έδωσαν μόνον αφού είχα δοκιμασθεί για πολύ καιρό προηγουμένως κι αφού είχαν βεβαιωθεί πως κανένας "δικός" του ενός ή του άλλου δεν ενδιαφερόταν...
Επειδή μεγάλωσα δυό κόρες σχεδόν μόνος, σε δημόσια σχολεία και με πλήθος αντιξοότητες...

Προσυπογράφω με δύο χέρια το χθεσινό άρθρο της δημοσιογράφου  Κας Ρίκας Βαγιάνη στο protagon.gr,  το οποίο είχε την καλωσύνη να μου επισημάνει ο πάντα ευγενής φίλος Man Laying Down.

Κυρίως, όμως, το προσυπογράφω διότι στους πονηρούς καιρούς μας αυτοί, που ευνοούνται από την διάχυση της ενοχής σε μιαν ολόκληρη κοινωνία είναι οι ίδιοι οι ένοχοι! Και αυτό δεν το επιτρέπω - όποιος  θέλει να αναδεχθεί περισσότερο μερίδιο ενοχής από αυτό, που του αναλογεί επειδή απλώς ψήφισε κάποτε ένα από τα πολλά λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνα Κόμματα, επειδή ανέχθηκε πολιτικές συμπεριφορές και δεν βγήκε να διαδηλώσει ενατίον τους, μπορεί ελεύθερα να το κάνει... μπορεί να βουλιάξει στην αυτολύπηση και στην αυτοτιμωρία, αλλά δεν με αφορά η στάση του, γιατί πιστεύω ότι θολώνει τα νερά και διευκολύνει τους ενόχους του σημερινού αδιεξόδου. 

Το άρθρο, αυτούσιο, ακολουθεί:

                            Το πάρτυ των ενοχών: ευχαριστώ, δεν θα έρθω

"Αυτές τις μέρες διαβάζω πολύ protagon. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι, οι guest posters, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών, διέρχεται μια φάση σοβαρής αυτοκριτικής. Κρίμα που είμαι πολύ έξαλλη για να την απολαύσω. Κρίμα που ξυπνάω θυμωμένη, περνάω τη μέρα σκυλοβρίζοντας και κοιμάμαι αφρίζοντας από το κακό μου. Όλοι, ξαφνικά, της Μπιρμπίλης της υπουργίνας συμπεριλαμβανομένης, το έχουν ρίξει στο ποιητικό αυτομαστίγωμα.
Πώς φτάσαμε ως εδώ, και πώς πέσαμε στην ξέρα, και πώς «Τσίτσοοοο, το λιμάνι φεύγει», πού έλεγε και ο Φράνκο. Και πώς ευθυνόμαστε, λέει, όλοι. Τι ευγενικό, τι μεγαλειώδες. Αφού μπαίνω στο site μας.. και νομίζω ότι θα μου ανοίξει την πόρτα ο Ζαμπούνης.. Η ο Δαλαϊ Λάμα.. Τέτοια ανελέητη ενδοσκόπηση πέφτει.
Ε, λοιπόν, παιδιά, εμένα μη με υπολογίζετε στο εθνικό πάρτυ Τύψεων που έχετε στήσει από το Νευροκόπι μέχρι το Καστελλόριζο. Δεν έρχομαι, δεν μασάω. Και κυρίως, δεν ευθύνομαι. Τεμπελιά και λούφα για μένα ήταν απαγορευμένες λέξεις. Δουλεύω δυο και τρεις δουλειές από τη μέρα που τελείωσα το Λύκειο. Διακοπές πήγα για πρώτη φορά τριάντα χρονών, μια ολόκληρη εβδομάδα. (Κάπου εκεί πήγα να κλατάρω από υπερκόπωση και το πήρα πιο ήρεμα το όχημα, αλλά υποθέτω ότι δεν φέρω ιδιαίτερο μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο της χώρας επειδή αποφάσισα να κολυμπάω λίγο περισσότερο).
Όχι, μη με περιμένετε στο ενοχικό σας πάρτυ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της επαγγελματικής μου ζωής πληρώνω σκληρούς φόρους. Δεν έχω κρύψει ποτέ, ποτέ, ούτε ένα δίφραγκο των εισοδημάτων μου. Κανονική ασφάλιση βέβαια, και «ανθρώπινα δικαιώματα» απέκτησα σχετικά πρόσφατα. Ο κύριος μακαρίτης κράτος, που σήμερα τον κλαίτε, μου ρουφούσε το αίμα ως φορομπηχτικό «μπλοκάκι», αλλά σφύριζε κλέφτικα όταν έπρεπε να με αντιμετωπίσει ως κανονική εργαζόμενη. Όταν, ας πήγαινα στη δουλειά, Παρασκευή, για να με ενημερώσουν ότι δεν θα με ξαναχρειαστούν από Δευτέρα. Η όταν έτρωγα κλωτσιά διαπλανητική, κάθε φορά που τολμούσα να σκεφτώ τη λέξη «ασφάλιση», «δώρο», «επίδομα» και «ένσημα».
Όλα τα έκανα. Κι υπερωρίες χτύπησα, και προσοχές βάρεσα, και διπλοβάρδιες δεν αρνήθηκα. .Και φέσια έφαγα νάαα, μετά συγχωρήσεως κύριε Ζαμπούνη μου. Και αφραγκίες παροιμιώδεις έζησα,. Και λεφτά καλά έβγαλα, κάποια στιγμή. Γιατί όχι; Τι σκατά ενοχές να έχω, που σε μια ζωή σύντομη, πέρασα και καλές μέρες; Ηταν δικές μου μέρες. Δεν τις στέρησα από κανέναν.
Α, κι εκείνα τα παπούτσια, Σταύρο, τα πανάκριβα, όχι των 480, αλλά των 600 ευρώ και βάλε; Να ξέρεις μάνα μου, να μην ψάχνεις, εγώ τα αγόρασα. Κι ένιωσα υπέροχα, γιατί τα γούσταρα, τα δούλεψα και τα απόκτησα μοναχιά μου. Ετσι, για την τρέλα μου. Και πενθήμερο στη Νέα Υόρκη πήγα για σόπινγκ, και ξέρεις κάτι; Ηταν φανταστικά! Καγιέν δεν έχω, γιατί τα βλέπω και ξερνάω ρουκέτες, αλλά τις έχω κάνει τις σπατάλες μου. Ε, και; Ημουν νέα, γκαζωμένη και δουλευταρού. Δεν ήξερα ότι ζούσα σε μοναστήρι των Σαολίν! Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πρέπει ζητήσω και συγγνώμη; Από κι ως πού; Και γιατί; Που πέρασα καλά, που ταξίδεψα, που έζησα; Σιγά μη σας ζητήσω και συγγνώμη που γεννήθηκα!
Η μόνη συγνώμη που ζητάω είναι από τον αυτό μου. Που πλήρωνα, το όρθιο ζώον, τριάντα χρόνια τώρα, τα μισά των εισοδημάτων μου. Και περίμενα κάτι πίσω, μια σύνταξη της προκοπής, ή ένα σχολείο της ανθρωπιάς για το παιδί μου, τα ελάχιστα των ελαχίστων. Αντί να κάνω την κορόϊδα, να βαφτίζω τα πεντοχίλιαρα κουνέλια, κι αντί για πανταχούσες εκτάκτων εισφορών να παίρνω και επιδοτήσεις από πάνω, λόγω εκτροφής αγρίων κονίκλων. Όπως έχουν κάνει μερικοί-μερικοί, οικογένειες δεν θίγουμε, και έχουν καβαντζωθεί μέχρι και οι γκόμενες των δισεγγόνων τους.
Για να είμαστε συνενοημένοι, την πίκρα θα την πιω. Το Δου-Νου-Του θα το καταπιώ. Τη φάτσα της Μέρκελ, της-γυναίκας-χωρίς-χαρά, θα τη φάω στη μάπα. Αλλά μην προσπαθήσετε να με ψήσετε ότι φταίω κι από πάνω! . Οτι και καλά “είναι συλλογική η ευθύνη” κι ο καθένας ας αναλογιστεί το μερίδιό του. Παπάρια μερίδιο, μετά συγχωρήσεως, κύριε Ζαμπούνη μου. Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τρώγανε. Αλλά είμαι εδώ τώρα που με τρώνε.
Λέω να μην έρθω στο πάρτυ σας. Αμα είναι για αυτοκριτική, καλύτερα στην ΚΝΕ."



Κυρία Βαγιάνη μου, εν τάξει, για να λέμε και του στραβού το δίκηο, μπορεί να μη δούλεψα ποτέ τόσο σκληρά όσο περιγράφετε εσείς, αλλά, πάντως, δούλεψα, νομίζω, με αντίστοιχη συνέπεια και εντιμότητα.
Και μπορεί να μη σας γνωρίζω προσωπικά, αλλά τυχαίνει να σας βλέπω από μακριά τακτικά. Γι' αυτό, την επόμενη φορά, που θα σας δω, επιτρέψτε μου ένα μικρό χαμόγελο προς την πλευρά σας - από μακριά πάντα. Μη με παρεξηγήσετε!..

Μια κρίση, ο Μίκης Θεοδωράκης - κι όλοι εμείς, οι υπόλοιποι... κυρίως εμείς...

Ξεκάθαρα πράγματα:
1. Θεωρώ πως η κατάσταση της Ελληνικής Οικονομίας, έτσι όπως την κατάντησαν πολλά χρόνια ανευθυνότητας και φαυλότητας, ήταν τόσο οικτρή, που η διεθνής οικονομική κρίση μας βρήκε απολύτως εκτεθειμένους και ευάλωτους, απαράσκευους για το μέλλον - ακόμη και για το παρόν.
2. Θεωρώ ότι η σημερινή Κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη γι' αυτήν καθ' εαυτήν την κατάσταση, που παρέλαβε, αλλά αμφισβητώ το κατά πόσον ήταν και είναι επαρκής η πολιτική διαχείριση της κρίσης και της οικονομικής επίθεσης, που δέχθηκε η χώρα. Μιας επίθεσης τόσο ανελέητης, που, τελικά, υπερβαίνει τα καλώς νοούμενα οικονομικά συμφέροντα των όποιων δανειστών μας και την
εύλογη προσπάθειά τους να διασφαλίσουν τις απαιτήσεις τους. Αυτού του είδους η πρακτική, απ' όπου κι αν προέρχεται, δεν ευνοεί τους καλόπιστους δικαιούχους του χρέους μας, αλλά μόνον όσους έχουν επενδύσει στα καθ' εαυτά "ανήθικα" ασφάλιστρα κινδύνου.
3. Θεωρώ ότι, δυστυχώς για την ίδια, στην σημερινή Κυβέρνηση - και, κατ' επέκταση, στην σημερινή πολιτική τάξη - έλαχε η ευθύνη να διαχειρισθεί την κατάσταση με τρόπο κατ' εξοχήν πολιτικό, ώστε η κρίση να  μη λάβει χαρακτηριστικά κρίσης κοινωνικής, κατ' αρχάς, και εθνικής, στην  συνέχεια. Μέχρι σήμερα, εκ του αποτελέσματος, τα δείγματα της διαχείρισης αυτής δεν δείχνουν πολύ θετικά. Οι δισταγμοί, τα πισωγυρίσματα, οι παλινωδίες και η αμετροέπεια πολιτικών παραγόντων κάθε Κόμματος, κατηγορίας και επιπέδου ευνοούν ένα κλίμα πανικού στην κοινωνία και μέχρι στιγμής δεν την πείθουν ότι όλοι οι πολιτικοί αυτοί, είτε της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης,  γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν, πού πάνε και πώς, τι λένε, τι προτείνουν.
4. Οπαδός θεωριών συνωμοσίας δεν είμαι, αλλά θεωρώ πως πολύ συχνά έχουμε την ικανότητα να βγάλουμε τα μάτια μας και μόνοι μας, δίχως την ανάγκη Αμερικανών, Ευρωπαίων, εξωγήινων ή όποιων άλλων.
Εννοώ μ' αυτό ότι δεν ασπάζομαι αναγκαστικά τα συμπεράσματα και τους φόβους του Μίκη Θεοδωράκη, του τελευταίου εν ζωή "larger than life" σπουδαίου Έλληνα συνθέτη, που βρήκα εδώ. Ωστόσο, το σκεπτικό του δεν είναι τοποθετημένο σε λανθασμένη βάση και, το σημαντικότερο, δεν αποκλείεται τα αποτελέσματα να είναι ίδια ή περίπου ίδια με αυτά, που περιγράφει, αν ενστερνισθούμε μόνοι μας την θέση ότι η οικονομική κηδεμονία εμπεριέχει και την πολιτική, οπότε η κρίση λαμβάνει άλλη, πολύ πιο επικίνδυνη μορφή... μετατρέπεται σε εν δυνάμει εθνική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια χώρα, που - οποία σύμπτωση! - με ευθύνη των ίδιων πολιτικών που οδήγησαν την Οικονομία κατά κρημνών, αφήνει και εκκρεμούν, πυορροούντα, πολλά, εθνικά λεγόμενα, ζητήματα.

Ξέρω ότι πολλοί σήμερα, συχνά δικαιολογημένα, αμφισβητούν τον πολιτικό λόγο και την πολιτική διαδρομή του Μίκη Θεοδωράκη - και τούτο ανεξάρτητα από τους αναμφισβήτητους αγώνες και τις ταλαιπωρίες του, ανεξάρτητα από την τεράστια μουσική του προσφορά και προσωπικότητα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο συγκεκριμένος προβληματισμός του έχει ενδιαφέρον και ευχής έργον θα ήταν να υπάρξει δημόσια συζήτηση και υπεύθυνες τοποθετήσεις στα θέματα, που θίγει.
Σ' ό,τι με αφορά, κρατώ, τουλάχιστον, πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης, που μπαίνει στον κόπο να εκτεθεί και να τοποθετηθεί... Αμφιβάλλω, όμως, αν θα μετάσχει  κανείς σ' αυτόν τον διάλογο - είτε από τον χώρο των Γραμμάτων είτε από τον χώρο της πολιτικής.
Κι είναι αυτό μια ακόμη μορφή κρίσης εθνικής...              

Η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη ακολουθεί αυτούσια:

"Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας...
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο."

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το IMF

H Ελλάδα μπορεί για λίγο να μελαγχολεί, να θλίβεται κιόλας, σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά βρίσκει αμέσως μετά τον τρόπο να χειρισθεί μια κατάσταση. 

Μερικές φορές αφήνει άλλους να πληρώσουν τον λογαριασμό - αλλά έτσι κάνουν οι κοπέλες όλες. 

Άλλες φορές παρασύρει τους πάντες γύρω της στο δικό της ξέφρενο ρυθμό - αλλά έτσι κάνουν οι κοπέλες οι ταλαντούχες κι οι μπριόζες.

Δεν βρίσκω καθόλου απίθανο κάπως έτσι να εξελιχθούν τα πράγματα και μ'αυτό το new kid in town,  το IMF.

Το IMF θα φορέσει κάτι σε μπλε Ελληνικό για να την πλησιάσει και να την καλοπιάσει - πρώτη συνάντηση είναι αυτή, έχει τους κώδικές της.

Η Ελλάδα θα φορέσει κάτι θελκτικό, να δείχνει μια κάποια διαθεσιμότητα - υπό όρους, φυσικά. Θάναι σε χρώμα σοβαρό, οπωσδήποτε μαύρο, για να δείξει πως, αλίμονο - μα τι λέτε τώρα; -βεβαίως και αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα της κατάστασης, όμως κι η ζωή από δίπλα τρέχει και πιάνει και καλοκαίρι. Τόση θάλασσα, τόσο φως να πάει χαμένο, ούτε ο Θεός δεν το θέλει.

Η Ευρώπη, στο βάθος, θα καμώνεται πως κοιτάει αλλού αδιάφορη - ό,τι ήταν να κάνει τόκανε για το ζευγάρι. Μεγάλα παιδιά είναι, σου λέει, θα τα βρούνε μεταξύ τους, να χαλαρώσει κι αυτή λίγο, γιατί τάχει παίξει το τελευταίο εξάμηνο μαζί μας. 

Τώρα πόσο θ' αντέξει το παληκάρι, μόλις του την πέσει η Ελλάδα,  δεν ξέρω... Μεταξύ μας, όμως, δεν νομίζω για πολύ - είναι ξεκάθαρο!..    

Τα πάντα γκρι...

Gris souris - ή, αλλιώς, γκρι ποντικί - συγκεκριμένα!..

"Το κορίτσι με τα μαύρα" - η σκηνή του τέλους

"Μούχανε βγάλει τον πίρο, ορκίζομαι... Εγώ είπα μονάχα να πάω μια βόλτα με την βάρκα... Δεν τόξερα, τι νάκανα, ποιόν να πρωτοσώσω; "

Ο Δημήτρης Χορν στην σκηνή της κορύφωσης του δράματος "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956), του αριστουργήματος του Μιχάλη Κακογιάννη, που, όπως είναι πια γνωστό, γυρίστηκε στο γραφικό Καστελόριζο!.. 

Μέτρα και σταθμά της Ελληνικής Δημοσιογραφίας

Θυμάμαι μιαν εποχή που η Ελληνική δημοσιογραφία αντιμαχόταν τους ισχυρούς και την πολιτική εξουσία, την όποια εξουσία, ακόμη κι αν τύχαινε να πρόσκειται σ’ αυτήν.
Δεν θυμάμαι να μπαίνουν ονομαστικά στο στόχαστρο του Τύπου απλοί άνθρωποι, για συμπεριφορά ενδεχομένως επιλήψιμη.

Και βλέπω χθες στον ιστότοπο protagon.gr, που διευθύνει ο δημοσιογράφος κ. Στ. Θεοδωράκης, άρθρο του δημοσιογράφου κ. Τάσου Τέλλογλου, ο οποίος καταγγέλλει μια προσπάθεια των Δημοτικών αρχόντων των Άνω Λιοσίων να μονιμοποιήσουν στον Δήμο τους με «ρουσφετολογικά» κριτήρια 90 άτομα. Ώς εδώ όλα καλά – η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε, γιατί δεν συναίνεσε η Δημοτική παράταξη της μειοψηφίας, ο κ. Τέλλογλου ακολούθησε τον κανόνα ότι η δημοσίευση είναι η ψυχή της δημοκρατίας, και το ζήτημα ερευνάται ήδη από το Σώμα των Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.

Ο κ. Τέλλογλου, όμως, και το protagon.gr προχωρούν ένα βήμα πιο πέρα, δημοσιεύοντας την πλήρη ονομαστική κατάσταση των 90 αυτών ανθρώπων, με χειρόγραφο δίπλα στο όνομα του καθενός το «προσόν» του, δηλαδή την πολιτική ή άλλη πρόσβαση, που φέρεται να είχε.
Δεν επικροτώ ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος, φαντάζομαι, αυτόν τον τρόπο πρόσληψης. Δεν μπορώ όμως, να ξέρω ούτε πώς συντάχθηκε αυτή η κατάσταση ονομάτων και από ποιόν ούτε πώς και γιατί περιήλθε στον κ. Τέλλογλου.
Από το δημοσίευμα δεν προκύπτει ότι υπάρχει πόρισμα αρμόδιας Αρχής, έρευνα, δικαστική ή πειθαρχική Απόφαση, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, δημοσιοποιούνται προσωπικά στοιχεία ανθρώπων, που μπορεί να μετείχαν σε μια τουλάχιστον παράτυπη μεθόδευση μπορεί και όχι, μπορεί να έφταιγαν προσωπικά μπορεί και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για «απλούς» ανθρώπους, με περιορισμένα ή και ανύπαρκτα μέσα άμυνας έναντι ενός τέτοιου πανηγυριού δημοσιότητας.
Το σπουδαίο, άλλωστε, εδώ δεν είναι η ταυτότητα κάποιων μεροκαματιάρηδων, αλλά η ορθώς καταγγελλόμενη μεθόδευση των Δημοτικών αρχόντων, που προφανώς είχαν και την πρωτοβουλία των κινήσεων, την πολιτική και διοικητική ή ποινική ευθύνη.

Περιέργως, τα δικά τους ονόματα λείπουν από το δημοσίευμα…
Όπως περιέργως από τα λογής-λογής δημοσιεύματα λείπουν και τα ονόματα εκείνων των «μεγαλογιατρών» του Κολωνακίου, που οι Υπηρεσίες του Υπουργείου των Οικονομικών κατέλαβαν τις προάλλες να φοροδιαφεύγουν. Ο κ. Τέλλογλου και οι συνάδελφοί του, το protagon.gr και οι άλλοι ενημερωτικοί ιστότοποι ή οι εφημερίδες δεν βρήκαν την αντίστοιχη ονομαστική κατάσταση…
Όπως, πάλι περιέργως λείπει από πολύ πρόσφατο άρθρο του ίδιου κ. Τέλλογλου στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 16/4/2010, το όνομα του εκπροσώπου μιας εταιρείας ονόματι «MEDEC», που, σύμφωνα, μάλιστα, με πρόσφατη Απόφαση Βρεταννικού Δικαστηρίου, ήταν ο υπεύθυνος για μίζες σε γιατρούς και λοιπούς αρμόδιους του Ελληνικού ΕΣΥ, με σκοπό την προώθηση συγκεκριμένων ορθοπεδικών προϊόντων στα Νοσοκομεία. Περιέργως, ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας και διακινητής μεγάλων ποσών αναφέρεται μόνον με τα αρχικά του: «Ν.Κ.»…

Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λοιπόν, για την Ελληνική δημοσιογραφία!
Μπορεί να κάνω και λάθος, όμως – ποιος ξέρει;

Αν πρέπει...

Αν πρέπει να φύγεις

Εγώ

Θα κάνω στην άκρη

Για την ελευθερία σου
Να φύγεις πετώντας
Όχι σέρνοντας

Και για να γυρίσεις
Εγώ
Θα σου κρατάω ανοιχτούς
Όλους τους δρόμους
Του γυρισμού.

Όροι χρήσης

Διάβασα, άραγε, ποτέ "Όρους χρήσης", πριν πατήσω το "Accept" ή το "Συμφωνώ" και να προχωρήσω;

Δεν θυμάμαι - αλλά μάλλον όχι...

Και με τους ανθρώπους;

Έχουν όρους χρήσης, άδειες, εγκρίσεις;

Τις ζήτησα ποτέ; Τις διάβασα; 

Ή μόνο έκανα κλικ;

Το δικό μας "Δήλιον πρόβλημα"

Γύρω στο 430 π.Χ., οι Δήλιοι ζήτησαν χρησμό από την Πυθία των Δελφών, για να αντιμετωπίσουν έναν λοιμό ή, κατά τον Πλούταρχο, για να βρουν λύση σε εσωτερικά πολιτικά προβλήματα, που ταλαιπωρούσαν την κοινωνία τους. Η συμβουλή της Πυθίας να  διπλασιάσουν απλώς τον κυβικό βωμό του Απόλλωνα τους φάνηκε εύκολη – μόνο που στην πράξη το πρόβλημα του διπλασιασμού του κύβου αποδείχθηκε περίπου άλυτο:  ο διπλασιασμός των διαστάσεων ενός κύβου καταλήγει στον οκταπλασιασμό του! Το πρόβλημα, που έμεινε στην ιστορία ως «Δήλιον πρόβλημα»,  δεν λύνεται με κανόνα και διαβήτη ή με τις αρχές της καθαρής Γεωμετρίας.

Ήταν δε τέτοιος ο προβληματισμός των αρχαίων επιστημόνων, ώστε ο Πλάτωνας θεώρησε ότι, τελικά, το νόημα του χρησμού ήταν να ασχοληθούν οι Δήλιοι με τα Μαθηματικά κι έτσι να ξεχάσουν τις πολιτικές έριδες.

Το «Δήλιον πρόβλημα» ίσως έχει πολλά κοινά με την κατάστασή μας.

6 μήνες μετά τις εκλογές και η χώρα ακόμα πελαγοδρομεί – και τούτο όχι τόσο εξ αιτίας της κρίσης, αλλά μάλλον λόγω της απερίγραπτης καταστροφολογίας, μιας ακατάσχετης φλυαρίας. Όλοι μιλούν για όλα και, άρα, για τίποτε.

Μόνη σταθερή επωδός το ότι καταστρεφόμαστε, βουλιάζουμε, βυθιζόμαστε…αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν θα συμβεί. Η χώρα δεν κινδυνεύει από την κρίση, αλλά από την ατέρμονη συζήτηση γι’ αυτήν, από την έλλειψη ουσιαστικών μέτρων μακράς πνοής.

Ώς έναν βαθμό, η κρίση μας χρειαζόταν. Θάλεγα, μάλιστα, πως, αν δεν υπήρχε, ίσως θάπρεπε να την εφεύρουμε, για να βάλουμε, επί τέλους, μια τάξη στα του οίκου μας, τόσο σε επίπεδο Κράτους όσο και σε επίπεδο νοικοκυριών, ατομικό. Μπορώ, μάλιστα, να οδηγήσω στα άκρα αυτόν τον συλλογισμό, προσθέτοντας ότι, για τους δικούς τους λόγους, πιθανόν αυτό ακριβώς να πήγαν να κάνουν τόσο η προηγούμενη όσο και η παρούσα Κυβέρνηση, αλλά σε κάποιο σημείο χάθηκε τελείως ο έλεγχος...

Η κοινωνικά αναγκαία ανακατανομή του πλούτου, την δεκαετία του ’80, η Κυβερνητική ατολμία της δεκαετίας του ’90, όταν (είτε μας άρεσε είτε όχι) έμπαιναν τα θεμέλια του σημερινού κόσμου, η δημιουργική λογιστική του Κράτους, την τελευταία δεκαετία και οι δημιουργικές φούσκες των Ελλήνων επιχειρηματιών, δημιούργησαν μιαν επίπλαστη ευμάρεια, μια ροζ ψευδαίσθηση, που εύλογα διαχύθηκε από το πολιτικό σύστημα στην κοινωνία.

Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε ισορροπίες σε χαμηλότερα επίπεδα, να αφήσουμε οριστικά πίσω την ρηχότητα της γκλαμουριάς, να αντικαταστήσουμε πού και πού το sushi με τον μπακαλιάρο. Δεν είναι τραγικό – άλλωστε, οι πολυτέλειες δεν συνιστούν απόλαυση, δεν είναι καν πολυτέλειες, όταν γίνονται στοιχείο της καθημερινότητας.

Το ουσιώδες, όμως, είναι κάποτε, επί τέλους, να σταματήσουμε να μιλάμε, να αρχίσουμε να πράττουμε. Να ακούσουμε τι μας λένε κι όχι να πανηγυρίζουμε για όσα νομίζουμε ότι μας λένε, με συνέπεια το "σκωτσέζικο ντους", που δοκιμάζουμε καθημερινά όλοι.

Το Κράτος οφείλει να προβεί σε περικοπές με τρόπο ισόρροπο και δίκαιο, να λάβει τολμηρά μέτρα οικονομικής απελευθέρωσης και ανάπτυξης, να βρει όσα «κλεμένα» μπορεί και, κυρίως, να κλείσει μια και καλή τις στρόφιγγες της «λαμογιάς». Η αγορά - επιχειρηματίες, έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες - οφείλει να προσαρμόσει τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της στις σύγχρονες απαιτήσεις και να διορθώσει τις τιμές της προς τα κάτω, με βάση την αληθινή, νέα οικονομική πραγματικότητα. Και η κοινωνία - όλοι εμείς - οφείλει να βρει και να αποδεχθεί το βιοτικό επίπεδο, που της αναλογεί, που της αξίζει, με βάση πόσο και πώς δουλεύει, τι παράγει, τι πραγματικά έχει ανάγκη.

Όλες αυτές οι προϋποθέσεις είναι απολύτως συνδεδεμένες μεταξύ τους και μόνον αν συντρέξουν όλες μαζί θα παραχθεί αποτέλεσμα!

Έχει, νομίζω, παρατραβήξει πια όλη αυτή η απίστευτη ιστορία και το Ελληνικής πατέντας μείγμα εξαπάτησης και ανικανότητας τείνει να γίνει εκρηκτικό. 

Απλά πράγματα, καθαρές κουβέντες: το Δήλιον πρόβλημά μας λύνεται με απλές πράξεις, αλλά έξω από την πάγια λογική του κανόνα και του διαβήτη.

Σε διαφορετική περίπτωση, ακολουθούμε μια πιο πλατωνική ερμηνεία: συζητάμε, συζητάμε, συζητάμε και ξεχνιόμαστε - κι αυτό Ελληνική πατέντα είναι!.. 

Γύρισα...

... με μια γεύση από Mojito ακόμα στα χείλη...

Γύρισα... και ψάχνω οδηγίες προσγείωσης στην πραγματικότητα...

Έχει κανείς;