Γιατί στο τέλος μετράει μονάχα ο έρωτας, που δώσαμε, κι ο έρωτας, που λάβαμε...

Τρέλλα - από την Βενεζουέλα!..

Ωραία ήταν, λοιπόν, αυτοί οι "πώς τους είπες;"...  Sinfonietta, ε; Sinfonietta de Lausanne... Όνομα κι αυτό, όμως! Ωραίοι ήτανε, πάντως... Ελβετοί, ε; Το κατάλαβα εγώ - ξανθοί όλοι σχεδόν, ξανθόψειρες, θα τους έλεγε η μάνα μου, καλή της ώρα... Λίγο άχρωμη ράτσα, αλλά είχε και κάτι νοστιμούλες και κάτι νοστιμούληδες, εδώ που τα λέμε... Ωραία παίξανε - το καλό να λέγεται. Νέα παιδιά όλα, μπράβο, μπράβο... Αυτές είναι χώρες σοβαρές, μάλιστα! Νέα παιδιά, τάδες, αμούστακα τ' αγόρια,  με σπυράκια κάτι κοριτσάκια, αλλά η σοβαρή μουσική σοβαρή μουσική, κουλτούρα, όχι αστεία...

Α, πολύ με γλύκαναν έτσι που παίξανε... και τα κομμάτια διαλεγμένα... όμορφα, όμορφα... αλλά... να σου πω... βρε, παιδί μου, μήπως μας πολυχαλαρώσανε κάπως; Είναι και Καλοκαίρι, λίγο νεύρο δεν έχει, να ξυπνήσουν τα αίματα λίγο;

Πώς είπες;  Τύμπανα; Ναι, ναι, τύμπανα... Δεν θάλεγα όχι σε κάνα τύμπανο τώρα... Να, για κοίτα, το βλέπω κιόλας... Ντραμς δεν είναι αυτό το χρυσό εκεί πέρα; Βλέπω καλά;

Ναι, ναι... να και τύμπανο ολόκληρο, βαρύ... Πώς το κουβαλάνε; Αυτό είναι... Τι ετοιμάζουν αυτοί με τόσα τύμπανα; Γέμισε η σκηνή... Άλλο συγκρότημα είναι ή οι ίδιοι;

Μπα, άλλοι είναι! Κοντοστούπηδες τους βλέπω όλους... Και μαυριδερούς... Οι άλλοι ήταν ξανθοί, άλλος αέρας... Για φέρ' το Πρόγραμμα... Νάτοι, αυτοί εδώ είναι, άλλοι σου λέω... Πώς το διαβάζουν τώρα αυτό; Ensamble de Metales de Venezuela... Άκου όνομα τώρα!

 Το Βενεζουέλα το καταλαβαίνω... Από 'κει θάναι. Αλλά όλα τ' άλλα... Τι metales... μέταλλα, σίδερα... Εγώ τύμπανα βλέπω... μ' όλα τα αξεσουάρ...

Να δεις, ο Τσίπρας θα τους έφερε... Θυμάσαι τότε πούχε πάει να δει τον Τσάβες και μας είχε υποσχεθεί πως θα φέρει φθηνό πετρέλαιο; Τον κορόϊδευες, θυμάσαι; Εμ, βέβαια, είχαμε λεφτά τότε, Νέα Δημοκρατία, βλέπεις... Άρχοντες... Σιγά μη ξεπέφταμε στον Τσίπρα και στον Τσάβες; Την ανάγκη τους είχαμε; Είδε κι απόειδε κι αυτός ο Τσάβες, που τον σνομπάραμε, τα πήρε κι ο Τσίπρας στο κρανίο και συμφωνήσανε στο τέλος, φαίνεται, να μας στείλουνε το δεύτερο καλύτερο, που βγάζουν εκεί κάτω... Τι "ποιο δεύτερο καλύτερο"; Μουσική, παιδί μου, μουσική ξεσηκωτική... Να και τα μέταλλα, που λέγανε! Κοίτα, τρομπέτες, καραμούζες, τρομπόνια, απ' όλα έχουνε...   Metales, σου λέω, metales!!!

Α, είναι τρελλοί αυτοί, παιδί μου... κοίτα, κοίτα τι κάνουνε... Ζογκλέρ με τις τρομπέτες, κοίτα πώς τις γυρίζουνε στον αέρα... Κοίτα πώς λάμπουνε... Μια τις φυσάνε και παίζουνε και μια τις γυρίζουνε... Αυτοί θάχουνε κάνει και σε τσίρκο, στο λέω!

Τι σου είναι, όμως, αυτοί οι Βενεζουελάνοι... Κοντοί, κοντοί, αλλά κοίτα πώς μας παίζουνε όλους, στην τσίτα μας έχουνε... Κι είναι καi καμμιά εκατοστή. Πού βρήκε λεφτά ο Κακλαμάνης και τους έφερε στην Τεχνόπολη, μου λες, σε παρακαλώ; Πώς, τι λέει; Α, ήρθαν για το Φεστιβάλ Αθηνών και τους είπανε "περάστε και λίγο από το Γκάζι, μια και κάνατε τόσο δρόμο!". Ωραία, ωραία... εμείς τους βλέπουμε τσάμπα κι άσε τους άλλους να πληρώνουν sτα Ηρώδεια... Έχουμε κρίση τώρα, δεν είμαστε για αρχοντιές, όπου τσάμπα θα τρέχουμε, εν τάξει;  

Κι ο μαέστρος, ε; Πρώτος! Thomas Clamor, λέει, τον λένε; Ωραίο όνομα... Αεικίνητος, στάζει ολόκληρος... Κοίτα τον!

Κοίτα κι εκείνον τον ντράμερ! Ποιόν απ' όλους, θα μου πεις... Θάναι καμμιά τριανταριά! Να, εκείνον, τον σοβαρό... Επαγγελματίας ο άνθρωπος, σοβαρός, αφοσιωμένος... Άλλος τύπος, σου λέω... Μήπως δεν είναι από την Βενεζουέλα αυτός;

Ενώ αυτός εδώ με την τρομπέτα... Παιχνιδιάρης - σηκώθηκε ο δικός σου κι ήρθε και κόλλησε δίπλα στον μαέστρο! Κάνε λίγο πιο πέρα, παιδί μου, να διευθύνει ο άνθρωπος!

Τώρα πήρανε θάρρος και σηκωθήκανε όλοι, βλέπεις; Μωρέ, άμα τον έχεις μέσα σου τον ρυθμό, σιγά μη σε κρατήσει η καρέκλα για πολύ!..

Αμ, τούτος εδώ; Πού πάει τούτος; Κοίτα, παράτησε την καραμούζα και φεύγει... Α, όχι, δεν φεύγει... Πάει εκεί μπροστά - μπροστά, στο μικρόφωνο... Θα τραγουδήσει, να δεις...  Κοίτα τον, κοίτα τον πώς χοροπηδάει! Τον άτιμο... Φοβερός είναι! Κοίτα, μας σήκωσε όλους από τις καρέκλες μας, σήκω, παιδί μου, κι εσύ... Μα τι ξενερωσιά κι αυτή η δική σου.. Σήκω, παιδί μου! Άντε, μπράβο... έτσι!..    

Σκέψου και να σούλεγα να χορέψεις τίποτε latin τώρα... Ρεζίλι θα γινόμασταν... Ε, πού πας; Μη μου πεις πως θα χορέψεις, τελικά... Πω πω... Αμάν, Παναγία μου...  Τι κάνεις εκεί; Άσε τα παιδιά ήσυχα, δεν είσαι εσύ για τέτοια... 

WOW!!! What a night!!!

Υ.Γ.: Το Συγκρότημα Χάλκινων Πνευστών της Βενεζουέλας (Ensamble de Metales de Venezuela), που αποτελεί μέρος της Ορχήστρας Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ» (Simon BolivarYouth Orchestra of Venezuela), εμφανίσθηκε την 21/6/2010 στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, χάρις στην φετινή συμμετοχή του Φεστιβάλ Αθηνών στην Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής και στην συναυλίας της Ορχήστρας στο Ηρώδειο, την 23/6/2010.  Η Ορχήστρα ιδρύθηκε υπό την σκέπη του “El Sistema” – ενός εκπαιδευτικού προγράμματος με τεράστια επιτυχία και αναγνώριση, στο πλαίσιο του οποίου παιδιά και νέοι από φτωχές οικογένειες της χώρας διδάχθηκαν μουσική και, στην συνέχεια, στελέχωσαν μικρές Ορχήστρες. Αυτήν την στιγμή, στην Βενεζουέλα δραστηριοποιούνται 200 περίπου Ορχήστρες συμφωνικής μουσικής, ανάμεσα στις οποίες η πιο διάσημη είναι σαφώς η “Simon Bolivar Orchestra”, μέλη της οποίας σχημάτισαν το 2003 και το Ensamble de Metales de Venezuela, με πρωτοβουλία του μαέστρου Thomas Clamor. Από το 2005 και την πρώτη περιοδεία του συγκροτήματος στη Λατινική Αμερική έχουν μεσολαβήσει αλλεπάλληλες - πολλές από αυτές sold out - εμφανίσεις στην Ευρώπη, σε Γερμανία, Ελβετία (Φεστιβάλ της Λουκέρνης), Αυστρία (Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ) και Βρεταννία (Royal Albert Hall). Έχει, επίσης, κυκλοφορήσει και το πρώτο τους cd “We Got Rhythm” από την EMI Classics. 

Τα βλέμματα της Sinfonietta de Lausanne

Ήταν η θερινή ισημερία...
Ήταν κι η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής...
Ήταν κι ένα (κομμάτι από) φεγγάρι λαμπερό...

Κι εγώ ήμουν... πού αλλού παρά στο αγαπημένο Γκάζι, στην Τεχνόπολη (κάθε μέρα εκεί πια, νισάφι...) με το ΑΕΡΙΚΟ μας...

Πρώτη-πρώτη σειρά κι απέναντί μας, μια δρασκελιά απόσταση, η Sinfonietta de Lausanne, η Ορχήστρα Νέων μιας από τις πιο όμορφες Ελβετικές πόλεις, με τον Jean-Marc Grob να διευθύνει...

 

... και να χαρίζει μια γλύκα πολύ ευπρόσδεκτη κι αναγκαία μέσα σε τούτη την παρατεταμένη γκριζάδα, που μας έχουν επιβάλει κάποιοι, που, είμαι βέβαιος πια, δεν έχουν ιδέα ούτε για το τι συμβαίνει στην κοινωνία ούτε για το πού μας πάνε όλους μαζί...

Μια γλύκα, πούβγαινε από την μουσική αλλά κι από αυτά τούτα τα αθώα πρόσωπα των Μουσικών...

                          

Και τις είχαμε τόσο μα τόσο ανάγκη αυτές τις νότες, αλλά κι αυτή την αφοσίωση, αυτά τα πρόσωπα κι αυτά τα βλέμματα, που η λάμψη τους το δείχνει ξεκάθαρα: διακρίνουν ένα άλλο μέλλον, ένα μέλλον, που το θέλουν, ένα μέλλον, που το μπορούν, ένα μέλλον, που ξέρουν πώς να το διεκδικήσουν, έτσι και πάει κανείς να τους το στερήσει... 

Υ.Γ.: Η Sinfonietta de Lausanne ιδρύθηκε το 1981. Στόχο της όλα αυτά τα χρόνια έχει να προσφέρει στο

ευρύ κοινό ένα διευρυμένο μουσικό ρεπερτόριο μέσα από τις υψηλού επιπέδου ερμηνείες         

των πλέον ταλαντούχων νεαρών μουσικών της Ελβετίας.

Στα 30 σχεδόν χρόνια λειτουργίας της η Sinfonietta έχει συνεργασεί με περισσότερους από 1.000

Mουσικούς, οι οποίοι έχουν επιδείξει το ταλέντο τους σε παραγωγές της Όπερας της 

Λωζάννης, σε  κλασικά κονσέρτα, παραστάσεις μπαλέτου, συναυλίες στο πλαίσιο του

πασίγνωστου Montreux Jazz Festival, αλλά και μέσα από περιοδείες σε ολόκληρο τον κόσμο -           από την Ευρώπη και τον Καναδά μέχρι την Κίνα.

Με τον εγνωσμένης αξίας Jean - Marc Grob στην διεύθυνση, η Sinfonietta δίκαια θεωρείται        σήμερα μια από τις πιο δυναμικές και ενδιαφέρουσες Oρχήστρες σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Σημείωση: Για την πιο αισθησιακή (μουσική, διευκρινίζω) συνέχεια της βραδυάς, θα ακολουθήσει άλλη ανάρτηση!!!

Τα λόγια σου...

... μούμειναν βαθιά χαραγμένα...

Ή μήπως και τα θυμάμαι ανάποδα;

Σαβάννα - ζωντανό μάθημα διατήρησης του περιβάλλοντος

Με τον Αμερικάνικο Νότο με συνδέουν πολλοί δεσμοί. Για λόγους προσωπικούς, οικογενειακούς και επαγγελματικούς, έχω γυρίσει μεγάλο μέρος του, αλλά συχνά επιστρέφω και το ίδιο συχνά εκπλήσσομαι ευχάριστα από μια καινούρια "ανακάλυψη" - μια καινούρια συναναστροφή, μια κρυμένη γωνιά, μιαν ολόκληρη πόλη ή μουσικές μακρόσυρτες σαν την ίδια την ζωή στον Νότο, ήχους βγαλμένους από τις προσμείξεις των λαών και τα βάσανά τους.
Η Σαβάννα ανήκει στην κατηγορία των πόλεων, που ανακάλυψα πιο πρόσφατα και που με θάμπωσαν με το περιβάλλον τους. Όταν πήγα για πρώτη φορά ήταν στην καρδιά του φετινού Χειμώνα, με ένα κρύο διαπεραστικό αλλά και μ' ένα φως λαμπερό, υπέροχο. Όταν τράβηξα τις κουρτίνες του δωματίου, στο Ξενοδοχείο, εκείνο το πρώτο ξημέρωμα έμεινα άναυδος να κοιτάζω τελείως απρόσμενα μιαν από τις πιο μαγευτικές ανατολές, που έχω δει στην ζωή μου...

Χωρίς να το πολυσκεφθώ, ντύθηκα βιαστικά και με την φωτογραφική μηχανή ανά χείρας κατέβηκα στην προκυμαία του ποταμού, ακριβώς κάτω από το Ξενοδοχείο μου. Πολύ γρήγορα, είδα στην απέναντι όχθη του ποταμού Savannah River, που διασχίζει την πόλη, το Ξενοδοχείο Westin, λουσμένο στο υπέροχο φως και στις αποχρώσεις της ανατολής του ήλιου. 

Η ανατολή ήταν η πρώτη από τις εκπλήξεις, που μου επεφύλασσε η Σαβάννα. Η ίδια η πόλη είναι πανέμορφη και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι υποδέχεται περισσότερα από 6 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο. Υποθέτω πως ο κυριότερος λόγος γι' αυτό είναι το ότι τόσο το φυσικό όσο και το αρχιτεκτονικό περιβάλλον της έχουν διατηρηθεί υποδειγματικά.
Από κτιριακή άποψη, έχω την αίσθηση ότι δεν έχει πειραχθεί τίποτε από την εποχή της ίδρυσης της πόλης, το 1733. Τα περισσότερα σπίτια του κέντρου της πόλης είναι πλουσιόσπιτα, με σαφή τα χαρακτηριστικά της μεγαλοαστικής τάξης, των μεγαλεμπόρων και των επιτυχημένων της στρατιωτικής σταδιοδρομίας, της επιστήμης ή της Τέχνης, που τα κατοικούσαν ή τα χρησιμοποιούσαν για επαγγελματικές δραστηριότητες. Το ίδιο σαφή και διατηρημένα πάνω τους είναι τα τολμηρά χρώματα, τα σημάδια της ιστορίας και των ευρωπαϊκών επιρροών όσων τα σχεδίασαν ή παρήγγειλαν την κατασκευή τους.

Το οικονομικό θαύμα της Σαβάννας, που, άλλωστε, αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα της Πολιτείας της Γεωργίας και παραμένει ακόμη σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά λιμάνια της Αμερικής, οφείλεται ασφαλώς στους σκλάβους, στο όνειδος, δηλαδή, της εποχής πριν από τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Ωστόσο, ανεξάρτητα από αυτό, γεγονός είναι ότι η πρωτοφανής εκείνη  ευμάρεια μετουσιώθηκε σε θαυμαστή αρχιτεκτονική και ιδιοφυή ρυμοτομία, που διατηρούνται αναλλοίωτες ώς σήμερα.  

                           

                             

                              
                            

                             

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η ρυμοτομία της πόλης, το διάγραμμα της οποίας έχει χαρακτηρισθεί από αρχιτέκτονες το ιδιοφυέστερο της Αμερικής και ίσως του κόσμου όλου! Oι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν πολλά στοιχεία εδώ,  αλλά αυτό, που έχω εγώ ως απλός περιηγητής να παρατηρήσω είναι πόσο καλαίσθητο αποτέλεσμα δίνει το γεγονός ότι κάθε 2-3 τετράγωνα υπάρχει πλατεία-πάρκο, συχνά με συντριβάνι και οπωσδήποτε με αγάλμα ή άλλο γλυπτό.

                      

Η προηγούμενη απεικόνιση δίνει μιαν ιδέα, αλλά η πραγματική αίσθηση και η λειτουργικότητα της ρυμοτομίας αυτής είναι κατά πολύ ανώτερες της όποιας ιδέας μπορεί να σχηματισθεί από ένα διάγραμμα. Στις πόλεις του Αμερικάνικου Νότου, με την συχνά ανυπόφορη ζέστη και υγρασία του Καλοκαιριού, είναι σχεδόν ζήτημα επιβίωσης το να μπορεί να ξαποστάσει κάθε λίγο σε μια μικρή, σκιερή και  δροσερή όαση ο περιπατητής, ενώ δεν είναι διόλου ήσσονος σημασίας και το ότι οι πλατείες αυτές μειώνουν αναγκαστικά την ταχύτητα των κινούμενων αυτοκινήτων, κάνοντας το κέντρο της Σαβάννας φιλικό και ασφαλές για τους πεζούς. 

                          

                            
                           

Για να τονισθεί η ατμόσφαιρα 18ου - 19ου αιώνα, στην πόλη κυκλοφορούν άμαξες με άλογα, που χρησιμοποιούνται, βέβαια, από τους τουρίστες, αλλά δεν παύουν να αποτελούν σημαντικό και καθοριστικό στοιχείο αυτής της ατμόσφαιρας...

                           

Και στο ποτάμι κυκλοφορούν ποταμόπλοια, όπως το γνωστό "Georgia Queen", που βλέπουμε εδώ φωτογραφημένο σε ώρα ανατολής...

                           

Άλλο χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής είναι οι περίτεχνες σιδεριές, που δεν λείπουν από πουθενά...

                           

                           

                           

                              

Όπως δεν λείπουν από τους δρόμους ούτε τα παλαιϊκά φώτα...

                          

Όπως δεν λείπει, επίσης, ούτε το Ελληνικό στοιχείο...

                          

Άλλωστε, ένας Έλληνας, ο John P. Roussakis, διετέλεσε Δήμαρχος αυτού του κοσμήματος του Νότου για 22 ολόκληρα χρόνια - από το 1970 ώς το 1992.

Και το Καλοκαίρι; Το Καλοκαίρι, δεν αλλάζουν πολλά πράγματα... Η πόλη εξακολουθεί να παραμένει ήρεμη και χαλαρή, αφού οι "θορυβώδεις" τουριστικές δραστηριότητες περιορίζονται σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης: στο Ellis Square και, φυσικά, στην προκυμαία, το Riverfront - εκεί όπου άλλοτε οι σκλάβοι φόρτωναν ολημερίς το βαμβάκι στα πλοία, σήμερα περιφέρονται ομάδες τουριστών, που μπαινοβγαίνουν σε μπαρ, εστιατόρια και καταστήματα αναμνηστικών.  Στην υπόλοιπη πόλη οι τουρίστες κυκλοφορούν συνήθως οργανωμένα, για να δουν τα αξιοθέατα, τα περισσότερα από τα οποία είναι σπίτια μεγάλου ιστορικού ή αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, που έχουν μετατραπεί σε Μουσεία ή είναι απλώς επισκέψιμα, ανεξάρτητα από την σημερινή τους χρήση.  

Όπως και να το κάνουμε, πάντως, η τουριστική αξιοποίηση είναι ήπια, δεν φαίνεται να δημιουργεί όχληση (τουλάχιστον τώρα, Ιούνιο μήνα) και οπωσδήποτε δεν καταλήγει στο ξεσάλωμα, που παρατηρείται σε ορισμένους Ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς. 

Η μεγάλη ζέστη, σε συνδυασμό με την γνωστή υγρασία του Νότου, είναι μια άλλη σημαντική διαφορά. Τα παιδιά, αλλά πολλές φορές κι οι μεγάλοι, που τα συνοδεύουν, καταφεύγουν σε εκείνα τα  συντριβάνια της πόλης, που είναι διαμορφωμένα ως πίδακες νερού, που ξεπηδά από το έδαφος και μου φάνηκαν πολύ αποτελεσματικά - εκτός από προκλητικά για έναν ενίοτε σοβαρό Ευρωπαίο, όπως εγώ!!! Τουλάχιστον μία φορά μπήκα στον πειρασμό να τα πετάξω όλα και να πάω κι εγώ να γίνω μούσκεμα... αλλά κρατήθηκα!

                          

                            

                             

                           

Με λίγα λόγια, νομίζω ότι δεν θάταν υπερβολή αν έλεγα πως η Σαβάνα αποτελεί ένα συμπυκνωμένο και πολύ χειροπιαστό μάθημα στην διατήρηση του φυσικού, αρχιτεκτονικού και ιστορικού περιβάλλοντος... και σ' αυτό οφείλει την σταθερή τουριστική της ανάπτυξη, που, μαζί με την μεγάλη εμπορική κίνηση του λιμανιού της, είναι καταφανώς υπεύθυνες για την ανθηρή οικονομική της κατάσταση.   

                         

                                                     Ηλιοβασίλεμα στην Bay street

Who's your Fitch?

Καθώς ετοιμάζομαι για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, με ζώνουν απορίες και διλήμματα...
Με ποιόν Fitch  να στοιχηθώ, με ποιόν να πάω και ποιόν ν' αφήσω;
Τον Fitch των συνεχών διαστρεβλωτικών αξιολογήσεων τηε Ελληνικής Οικονομίας, τον Fitch, που μας έχει βάλει στο μάτι; 

Ή τον άλλο; Τον - όσο να το πεις - πιο ευχάριστο στο μάτι;