Ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας... Άξιος εστί - ο Μίκης Θεοδωράκης!

Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Πειραιώς 206. Αθήνα. Απόψε. Νοεμβρίου 25. 2010. Ώρα 7.
"Άξιος εστί" - το βιβλίο του Γιώργου Μαλούχου.

Άξιος εστί. Ο Μίκης Θεοδωράκης.

Άξιος του γένους. Άξιος της γενιάς του, άξιος του τόπου του και των τόπων όλων, που σημάδεψε με την ζωή του, την παρουσία του, την προσφορά του. Άξιος εστί, αυτός, ο ένας, ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας. Ο τελευταίος larger than life Έλληνας, που μας απόμεινε. Που βρίσκεται ακόμη ανάμεσά μας. Που δεν χωράει πουθενά. Που ποτέ δεν χώρεσε. Που μ' όλους τα βάζει. Που κι όλους τους αγαπάει. Που μιλάει. Που μετέχει. Δεν συμφωνούν όλοι μαζί του. Δεν συμφωνεί κι αυτός με όλα. Αλλά δεν έχει σημασία. Δεν έχει πάντα δίκηο. Αλλά δεν έχει σημασία. Το σπουδαίο είναι που μιλάει. Μιλάει. Όταν οι άλλοι σωπαίνουν. Διακρίνει. Όταν οι άλλοι καμώνονται πως δεν βλέπουν. Σηκώνετ' όρθιος. Όταν οι άλλοι σκύβουν. Όταν οι άλλοι υποκλίνονται. Ορθώνει το ανάστημά του. Αυτός. Κι είναι ψηλός. Κι είναι τεράστιος. Ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο νέος. Ο έφηβος των 85 χρόνων. Ο Μίκης της νιότης μας. Πούναι ακόμα νέος. Τώρα που πια εμείς δεν είμαστε νέοι. Τώρα που πια εμείς δυσκολευόμαστε να είμαστε. Ο μόνος. Ο συχνά μόνος του. Ο ένας. Τώρα πια που οι άλλοι  φύγανε. Οι πιο πολλοί φύγανε. Αυτοί, που μας κάνανε περήφανους. Αυτοί, που φωτίζανε τον δρόμο μας. Την ζωή μας. Ο Μάνος. Η Μελίνα. Ο Κουν. Ο Χορν. Η Λαμπέτη. Η Καρέζη. Φύγανε. Τώρα που πιο πολύ χρειαζόμαστε να κοιτάξουμε ψηλά μήπως και δούμε κάποιον από πάνω μας. Κάποιον πιο ψηλά από μας. Κάποιον να μας κάνει να νοιώσουμε λιγότερο μόνοι. Κάποιον να μας κάνει να νοιώσουμε. Απλώς να νοιώσουμε. Όπως άλλοτε. Κοιτάμε λοιπόν. Κι άλλον δεν βλέπουμε. Μονάχα αυτόν. Μονάχα τον Μίκη Θεοδωράκη. Είναι εκεί. Είναι από πάνω. Είναι δεξιά μας. Είναι αριστερά μας. Είναι απέναντι κι είναι πίσω μας. Ανοίγει τα χέρια του.

Μεγάλα χέρια. Χέρια σαν φτερούγες απλωμένες. Χέρια σαν έτοιμα γι' αγκαλιά. Έτοιμα ν' αγκαλιάσουν εμάς. Ν' αγκαλιάσουν την Ελλάδα. Όπως τον αγκαλιάζει κι η Ελλάδα. Όπως τον αγκαλιάζουμε κι εμείς. Ανταποδίδουμε. Όλοι εμείς. Εμείς, που τραγουδήσαμε μαζί του. Εμείς, που η ζωή μας πάτησε πάνω στις νότες του. Κι έτσι ψήλωσε λίγο. Εμείς, που η αγάπη μας ανάσανε την μουσική του. Κι έτσι μέθυσε η αγάπη μας. Έτσι μεθύσαμε κι εμείς. Εμείς. Που τραγουδάμε το εμείς. Που ζούμε το εμείς. Που είμαστε εμείς. Κι οι άλλοι; Εκείνοι; Δεν αρέσει σ' όλους. Τόπαμε. Άσ' τους αυτούς. Αυτοί τραγουδάνε μόνοι τους. Εμείς τραγουδάμε μαζί!..    
   

Το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Μαλούχου, "Άξιος εστί" - ουσιαστικά, μια συνέντευξη - ποταμός του Μίκη Θεοδωράκη - παρουσιάσθηκε απόψε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Κύριος ομιλητής ο κ. Βασ. Μαρκεζίνης.

Ο δημοσιογράφος, κ. Γ. Μαλούχος

Ο κ. Σάκης Πεπονής. Πρώην Υπουργός κι ένας από τους λιγους, που μπορούν να διεκδικήσουν επάξια τον τίτλο του "ευπατρίδη της πολιτικής".  

Ο κ. Β. Πολύδωρας, πρώην Υπουργός, με τον κ. Β. Μαρκεζίνη

Ο "οικοδεσπότης" και σπουδαίος σκηνοθέτης, κ. Μ. Κακογιάννης

Ο κ. Μιλτ. Παπαϊωάννου, πρώην Υπουργός

Ο κ. Δημ. Σιούφας, πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων

Η παρουσίαση

Ο κ. Κακογιάννης παρακολουθεί την παρουσίαση

Μια "πολύτιμη" υπογραφή

                                                            "ΑΞΙΟΣ ΕΣΤΙ"

Greece and the Τroika: now a TV series

Όσο περνάει ο καιρός, η πονεμένη ιστορία της Ελλάδας με την Τρόικα δεν γίνεται παρά ένα ακόμη τηλεοπτικό σήριαλ. Κακό σήριαλ, φτηνό - χαμηλή ποιότητα υποκριτικής, αφελή teasers και cliffhangers, παιδαριώδεις οικονομικές και πολιτικές ίντριγκες, αρχετυπικά καλοί και κακοί τύποι, τσαλίμια και νάζια των πρωταγωνιστών, μανιέρες και ρετσέτες, που ροκανίζουν τον χρόνο και ίσα που διατηρούν την πλοκή, δίχως να οδηγούν σε λύση.

Δεν λείπει, δηλαδή, κανένα από τα χαρακτηριστικά των σειρών, που είναι σχεδιασμένες να κρατήσουν πολλά, πολλά χρόνια.

Τώρα για το κοινό δεν ξέρω: πόσο πονάει και συμπονάει, πόσο μετέχει και πόσο ταυτίζεται, πόσο τσιμπάει και πόσο περιμένει την ώρα του τελικού λογαριασμού.

Τότε θα δείξει κι αν οι πιο γάτοι είναι μέσα ή έξω από την τηλεόραση...

    

Είμαι 16...

Είμαι 16...
Κι είναι Νοέμβριος...
Είμαι 16...
Κι είναι 1973...
Και γύρω είναι όλα λίγα, όλα είναι από λίγο... λίγο δικτατορία και λίγο δημοκρατία... λίγο φόβος και λίγο θάρρος... λίγο γνώση και λίγο άγνοια... λίγο πονηριά και λίγο αφέλεια... λίγο αποδοχή και λίγο αντίσταση...

Στο σπίτι, βλέπουμε τα μαυρόασπρα "Επίκαιρα", αλλά κολλάμε και το αυτί στο ραδιόφωνο το βράδυ για την Ελληνική ώρα της "Deutche Welle". Μη σου ξεφύγει πουθενά αυτό, μου λένε...
Ακούμε τα λαϊκά της εποχής στο ραδιόφωνο, αλλά πότε-πότε βγάζουμε από το ντουλάπι και το βινύλιο της "Ρωμιοσύνης" - το παίζουμε σιγανά, όμως, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με την γειτονιά... Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά συμμορφώνομαι...

Είμαι 16...
Κι είναι Πέμπτη...
Απόγευμα είναι και κατεβαίνω στην Αθήνα με συμμαθητές, τον Ζαχαρία, τον Γιάννη, τον Θανάση - βόλτα στο κέντρο και κάποια στιγμή χωρίζουμε, πάει ο καθένας σπίτι του.
Έχω ακούσει πως κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο, φοιτητές μαζεμένοι και τέτοια... Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά με τρώει η περιέργεια. Οι περισσότεροι μεγάλοι στον κύκλο μου κοιτάνε τον περισσότερο καιρό την δουλειά τους. Καμμιά φορά ανταλλάσσουν ματιές με νόημα, όταν γυρνάει η συζήτηση στα πολιτικά, αλλά ώς εκεί...
Παίρνω την Πατησίων και πλησιάζω στο Πολυτεχνείο.
Η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Βλέπω λίγο κόσμο. Αστυνομία. Νεράτζια παντού. Φωνές. Συγκεχυμένες φωνές. Συνθήματα. Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Ένα-Ένα-Τέσσερα. Δεν καταλαβαίνω πολλά. Τι σημαίνουν ακριβώς; Αλλά τι σημασία έχει; Η στιγμή μ' έχει συνεπάρει. Μαγεύομαι. Μουσικές. Απ' αυτές που ακούμε στα κρυφά. Είναι όμορφα... Φεύγω... Δεν θυμάμαι τι ώρα, δεν θυμάμαι πώς... Αλλά θυμάμαι να λέω πως θα ξανάρθω...

Και ξαναπάω. Κι είναι τότε Παρασκευή. Το λέω μονάχα στον Δημήτρη, που έχει μηχανάκι, και μου λέει "Πάμε!" και πάμε... Πού πάμε; Δεν ξέρουμε. Δεν έχουμε κανέναν να το πούμε, κανέναν να ρωτήσουμε, κανέναν να μας πει. Πάμε, όμως. Γωνία Στουρνάρη και Πατησίων. Ο κόσμος περισσότερος απόψε. Κι η Αστυνομία περισσότερη. Και τα νεράτζια ολόγυρα περισσότερα. Τσαμπιά οι φοιτητές στα κάγκελα. Φωνές. Συνθήματα - τα ίδια συνθήματα. Μουσικές. Α, τι ωραίες αυτές οι μουσικές, είναι αλλιώς να τις ακούς δυνατά, είναι αλλιώς ν' ακούς και να βλέπεις κόσμο να τραγουδάει αυτά τα τραγούδια τα διαφορετικά. Δεν νοιώθεις πάντα πολλά από τα λόγια, αλλά, καθώς βλέπεις όλους αυτούς να τραγουδάνε μαζί με μια φωνή, καταλαβαίνεις πως κάτι σπουδαίο λένε οι στίχοι κι ας μη το πιάνεις τελείως, κι ας μη τα καταλαβαίνεις όλα...
Σάμπως κι από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", πούδες το Καλοκαίρι, με την Καρέζη και τον Καζάκο, όλα τα κατάλαβες; Όχι, βέβαια, αλλά και τότε τόχες πιάσει στον αέρα ότι κάτι σπουδαίο γινόταν εκεί μπροστά σου, στην σκηνή, κάτι σημαντικό λεγόταν, κάτι πιο σημαντικό απ' αυτό πούλεγαν τα χείλη, απ' αυτό, που τραγουδούσε ο Ξυλούρης στα ολόμαυρα ντυμένος... Κι ανατρίχιαζες, δεν ήξερες ακριβώς γιατί αλλά, να, ανατρίχιαζες...      
Είναι ωραία εδώ. Είναι κάπως... είναι σαν... ζεστά... Αυτό είναι: Σαν ζεστά, σαν αδελφικά, οικογενειακά. Σαν να τα ξέρεις όλ' αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά στα κάγκελα και τα παιδιά πιο μέσα, στον κήπο. Σιλουέτες, σκιές. Όλα είναι σαν οικεία, σαν δικά σου, σαν από σένα και για σένα. Σαν καθαρά, ολοκάθαρα... μέχρι που γίνονται θολά, όλα γίνονται θολά.

Είμαι 16. Και δεν ξέρω απ' αυτά. Νοιώθω τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα και τον νοιώθω να αυξάνεται, αλλά το πώς και το γιατί μου ξεφεύγει. Όλα γίνονται γρήγορα, άλλωστε, πολύ γρήγορα. Κι εκεί που βλέπω καθαρά, εκεί που ακούω καθαρά, γίνονται όλα θολά και συγκεχυμένα. Τα μάγουλά μου καίνε, τα μάτια μου καίνε, κάποιοι τρέχουν γύρω μας, δίπλα μας, κλαίω, τρέχουμε μαζί τους, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω προς τα πού , τρέχω μόνο, τρέχω με μάτια μισόκλειστα, μπαίνω στην στοά, είναι η στοά του "ΑΛΦΑ", το θέατρο του Ληναίου και της Φωτίου, τόσα έργα έχω δει εδώ, την ξέρω την στοά, το πλήθος με παίρνει μαζί του, μας παίρνει κι εμένα και τον φίλο μου, τα δάκρυα τρέχουν, βλέπω και δεν βλέπω, νοιώθω και δεν νοιώθω, απομακρυνόμαστε... Πώς ξεπλένεις τα δακρυγόνα; Πώς ξαναβλέπεις καθαρά; Πώς σταματάς να κλαις; Και πώς γυρνάς πίσω; Ξαναγυρνάς ποτέ; Ή φεύγεις;
Εγώ έφυγα... Ο Δημήτρης με πήγε πίσω στο σπίτι και μετά ξαναγύρισε, βοήθησε όσο μπορούσε, μετέφερε παιδιά με το μηχανάκι του στο Νοσοκομείο... Πέρα-δώθε όλο το βράδυ... αλλά την γλίτωσε...

Είμαι 16... αλλά είναι 1973.
Δεν είναι ακόμα 1983 και δεν σας γ..ώ τα Λύκεια.
Τότε είχαμε άλλες έγνοιες, άλλες αρχές κι άλλες προτεραιότητες...

Τώρα έχουν πια περάσει κοντά 40 χρόνια και το "Πολυτεχνείο" έχει περάσει στην σφαίρα του μύθου, όπως συμβαίνει πάντα με τις εξαιρετικές εκείνες ιστορικές στιγμές, που καλούνται εκ των υστέρων να ξεπλύνουν συλλογικά κρίματα και συλλογικές ενοχές.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε μαζική αντίσταση του Ελληνικού λαού στο δκτατορικό καθεστώς. Αντίθετα, υπήρξε ίσως ακόμη και μια κάποια ανακούφιση τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, καθώς οι πολιτικές αθλιότητες και ανεπάρκειες της αμέσως προηγούμενης περιόδου είχαν χτυπήσει κόκκινο - κι αυτό ας το συλλογισθούμε σαν καμπανάκι για το πού μπορεί να μας οδηγήσει και η τρέχουσα ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος. Όχι σε στρατιωτική δικτατορία - δύσκολο πια αυτό - αλλά σε καταστάσεις ακραίες, που μπορεί και να προετοιμάζονται.


Υπήρξαν, όμως, σ' όλη την διάρκεια της επταετίας αυθόρμητες, μη μαζικές, ατομικές και μη περιπτώσεις αντίστασης, δίχως κεντρική καθοδήγηση, οι οποίες έσωσαν την εθνική αξιοπρέπεια. Η πιο μαζική, πάντως, εκδήλωση ήταν το "Πολυτεχνείο", που ακολούθησε την μικρότερης εμβέλειας "Νομική". Και ήταν μια αυθόρμητη εκδήλωση αθώων παιδιών, που από αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε.
Πολλοί απ' όσους πήγαμε εκεί, νέα παιδιά ακόμη τότε, πότε περαστικοί, πότε από περιέργεια, πότε για να φωνάξουμε ή να τραγουδήσουμε κάτι από τα απαγορευμένα, δεν ξέραμε τι ακριβώς κάναμε, πού πηγαίναμε και γιατί, τι βλέπαμε, σε τι συμμετείχαμε και ποια δυναμική θα αποκτούσε.
 Όμως πήγαμε και μετείχαμε και κάποιοι έτυχε και προλάβαμε να φύγουμε όσο ήταν νωρίς, άλλοι, δυστυχώς, όχι.
Δεν ήταν η εποποιία του Ελληνικού λαού το "Πολυτεχνείο", αλλά ήταν, ωστόσο, ένα έπος ποτισμένο στον λυρισμό, έπος βασισμένο στο συλλογικό θυμικό, έπος αθώων παιδιών, αυθόρμητο κι ανοργάνωτο, χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Έπος κάποιων πολύ συγκεκριμένων νέων, που, κατά σύμπτωση, ήταν ουσιαστικά άλλοι από αυτούς, που εμφανίσθηκαν για να δρέψουν τις δάφνες αργότερα! Γιατί ήταν κι είναι ακόμα άλλου είδους έπος, έπος επονείδιστο, η μετέπειτα εκμετάλλευση του "Πολυτεχνείου" και πάσας αριστεροσύνης, η εξαργύρωσή του από κάποιους, που έκαναν καριέρα και χρήματα με μόνο εχέγγυο το πέρασμά τους από εκεί...

Γιώργος Καμίνης - Athens Mayor elect

Είναι ακόμα λίγο νωρίς στην Κλαυθμώνος... Τα κανάλια έχουν ήδη βγάλει στον αέρα τις πρώτες εκτιμήσεις, που φέρνουν νικητή στην Αθήνα τον Γιώργο Καμίνη, αλλά, όσο το δείγμα είναι μικρό και δεν υπάρχουν επίσημα προγνωστικά η αισιοδοξία είναι συγκρατημένη... Τουλάχιστον, στους μεγάλους, γιατί οι μικρότεροι βλέπουν τα πράγματα αλλιώς - ίσως, βέβαια, νάχουν απλώς οξύτερο ένστικτο!..   

Η αγωνία κυριαρχεί. Κάποιοι μπορεί απλώς να μη μπορούν να πιστέψουν ότι η Αθήνα ετοιμάζεται να περάσει σ' άλλα χέρια έπειτα από 24 χρόνια... 

Τσιγάρα, μπύρες και κινητά είναι τα απολύτως απαραίτητα εφόδια μιας βραδυάς, που μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη και μακρόσυρτη...

Το πρώτο χειροπιαστό μήνυμα για τα επερχόμενα έρχεται γύρω στις 10:15 το βράδυ, όταν ο Υπουργός, κ. Ραγκούσης, δίνει τον λόγο στον εκπρόσωπο της Singular Logic, που ανακοινώνει, μεταξύ άλλων ότι ο Δήμος της Αθήνας αναμένεται να περάσει στον Γιώργο Καμίνη...

Είναι ακριβώς εκείνη την στιγμή που όλοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα... Δεν είναι ακόμη πολλοί, αλλά είναι οι πιο ενθουσιώδεις, εκείνοι, που στήριξαν την υποψηφιότητα πόρτα-πόρτα και portal-portal. Δεν ξέρω τι θα πουν οι αναλυτές, αλλά η αίσθησή μου είναι πως η δυναμική της υποψηφιότητας αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο μέσω του Internet - όπως, άλλωστε, και του Γ. Αμυρά -  παρά μέσω των "παραδοσιακών" και συμβατικών  τρόπων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υποψηφιότητα του Νικήτα Κακλαμάνη δεν είχε ούτε καν την ελάχιστη αποδοχή και στήριξη στο Διαδίκτυο, άρα δεν είχε πρόσβαση στις δυναμικότερες γενιές, στις γενιές, που φτιάχνουν το γενικό κλίμα σήμερα, που ωθούν τα πράγματα...   

Η αισιοδοξία αρχίζει κιόλας να γίνεται βεβαιότητα. Και κάποιος φέρνει το κρασί για τα πρώτα επινίκια:

Σιγά-σιγά αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι "επώνυμοι" υποστηρικτές και πολίτες της Αθήνας, όπως ο Τίτος Πατρίκιος, και να κυκλοφορούν από πηγαδάκι σε πηγαδάκι... 

Από πηγαδάκι σε πηγαδάκι κυκλοφορούν και νεαροί με μπλουζάκια με το γνωστό απαγορευτικό στον Νικήτα Κακλαμάνη...

Επίσης και κυρίες κάποιας ηλικίας με το χαμόγελο της νίκης και την κονκάρδα "No Nikita"!

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος - που δεν ξέρω πια με ποιόν είναι και με ποιόν δεν είναι πολιτικά...

Ο Δημήτρης Μπέης, για τον οποίο λέγεται ότι ήταν ο τελευταίος Δήμαρχος, που κάτι έκανε, κάτι άφησε...

Παρούσα και η Μύκονος - που καλύτερα να μη συζητήσουμε το πώς και το τι ψήφισε... - διά του εκπροσώπου του εστιατορίου "GOLA"!!!

Ο κόσμος αδημονεί...

... αλλά ουσιαστικά όλα έχουν ήδη κριθεί! Αδιάψευστος μάρτυς: τα κανάλια, που ετοιμάζονται πυρετωδώς για να καταγράψουν τις δηλώσεις του νικητή!

Ο camera man πανέτοιμος...

Η ώρα, που όλοι περίμεναν, φτάνει... Ο Νικήτας Κακλαμάνης παραδέχεται την απρόσμενη ήττα του γύρω στις 11:10 το βράδυ...

Ίσως αυτό να περίμενε και η Κα Άννα Διαμαντοπούλου, που φτάνει εκείνη την στιγμή. Περιφέρεται ανάμεσα στο πλήθος, που αυξάνεται συνέχεια πια, και μοιράζει χαμόγελα και φιλιά.... Μόνο - οι υποσχέσεις έχουν τελειώσει εδώ και πολύ καιρό!

 Ο δρόμος έχει ανοίξει πλέον για τον νικητή. Ο Γιώργος Καμίνης φτάνει στην Κλαυθμώνος στις 11:30 και κατευθύνεται αμέσως στο βήμα. 

Χαιρετάει και χαμογελάει σαν έμπειρος πολιτικός πια...

Δέχεται την αγκαλιά και το φιλί του Δημήτρη Μπέη...

Μερικές φορές μοιάζει αμήχανος... Ίσως και να μη πιστεύει ότι έφτασε ώς εδώ...

... αλλά την πιο πολλή ώρα δείχνει αποφασισμένος και μαχητικός...

Στο κάτω-κάτω είναι πια αδιαφιλονίκτος Δήμαρχος και με πολύ κόσμο να τον στηρίζει, έστω κι αν δεν τον ψήφισε! 

Δεν μιλάει για πολύ, αλλά απευθύνεται σε όλους. Ξέρει ότι όλους τους έχει ανάγκη, αν είναι να κάνει κάτι για την πολύπαθη πόλη... 

Κι όλοι θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν ή, έστω, να του δώσουν όσο χρόνο χρειασθεί.

Απομακρύνεται από το βήμα ενώ κάποιοι τραγουδούν ρυθμικά την βεβαιότητα: "Η Αθήνα θα ομορφύνει με Δήμαρχο Καμίνη"!

Μακάρι! Αυτή η πόλη, η πόλη μας, η πόλη όλων, αξίζει μια καλύτερη αγκαλιά...

To 7 και το 5 (τοις εκατό)

Λίγο να ασχοληθεί κανείς με τις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων από τα Κόμματα ή τους "ειδικούς", δημοσιογράφους και άλλους, θα ξεχάσει και όσα λίγα μπορεί να ξέρει από Αριθμητική. Θα θολώσει, λες κι ήρθε κι έκατσε όλη η Αφρικανική σκόνη των ημερών στο κεφάλι του πάνω... ή μέσα!
Όλοι, πάντως, από κοινού στέκονται στο σεβαστό ποσοστό 7,5%, που έλαβε ο ανεξάρτητος συνδυασμός "Επιμένουμε Αθήνα" του Γιώργου Αμυρά και στο διόλου ευκαταφρόνητο 5%, που έλαβε η "Χρυσή Αυγή", κυρίως, όπως λέγεται, από την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα.
Τους δύο συνδυασμούς μπορεί να χωρίζει άβυσσος, αλλά εγώ βλέπω μπροστά μου δυό τάσια μιας και μόνης ζυγαριάς. Όσο βαραίνει το ένα τόσο εξουδετερώνεται το άλλο, όσο κάποιοι θα αναζητούν και θα εφαρμόζουν απλές και πρακτικές λύσεις και θα γίνεται έτσι η πόλη πιο φιλική κι η γειτονιά πιο γειτονιά, τόσο θα πέφτει στο κενό κάθε λόγος διχαστικός και μισαλλόδοξος, τόσο θ' αδειάζει το άλλο τάσι.

Πρώτα οι κάτοικοι εγκατέλειψαν το κέντρο της Αθήνας κι έπειτα αποσύρθηκε το Κεντρικό Κράτος κι ο Δήμος από την μέριμνα, που όφειλε να επιδεικνύει. Και ήταν, κατόπιν, φυσικό να καλυφθεί το κενό από λογής-λογής στοιχεία, τέκνα της ανάγκης και της οργής, όχι απαραίτητα μόνο μετανάστες, και να γεμίσει με δραστηριότητες, απ' αυτές, που ακμάζουν στα σκοτάδια...

Ο συνδυασμός του Γιώργου Αμυρά άφησε την Ρωμαϊκή προεκλογική αρένα στους λέοντες των Κομμάτων και προτίμησε να συγχρωτισθεί απ' ευθείας με τους θεατές στις κερκίδες του Διαδικτύου, να συνομιλήσει μαζί τους σε χαμηλούς τόνους και να προτείνει απλά, εφικτά πράγματα για την καθημερινότητα του Αθηναίου και να γεμίσει το σωστό τάσι. Δεν συμφωνούσαν όλοι με όλα, αλλά όλοι άκουγαν!

Από την άλλη πλευρά, όπου περισσεύει η φαντασία και η κοινή λογική, χαμηλώνει το κόστος των λύσεων και επικρατεί η αποτελεσματικότητα. Κοινότυπο το αξίωμα αυτό, αλλά δεν βρίσκει ποτέ θέση στο σκεπτικό των Κομμάτων και των παρατάξεων, που αποζητούν το μεγαλεπήβολο: στον φρούδο γιγαντισμό εύκολα κρύβονται οι στείρες φιλοσοφίες, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα μεγάλα υλικά κέρδη. Τα ματαιωμένα μεγάλα σχέδια, όμως, αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, μισοτελειωμένα τοιχώματα και αποτελειωμένους ανθρώπους, εστίες επώασης γι' αυγά κάθε είδους.

Το πεδίο των απλών αλλαγών της Αθηναϊκής καθημερινότητας, όμως, μπορεί να αποδειχθεί κατ' εξοχήν προνομιακό για τον συνδυασμό του "Επιμένουμε Αθήνα" και, αν ο επόμενος Δήμαρχος είναι στοιχειωδώς ευφυής, θα προσφύγει στην συνδρομή τέτοιων κι άλλων ανθρώπων, που ξέρουν την πόλη από κάτω προς τα πάνω κι από  μέσα προς τα έξω.
Στο κρίσιμο σημερινό σημείο, ο καθένας έχει τον ρόλο του, έχει κάτι δικό του να κάνει: οι Κρατικές Αρχές να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία της πόλης σ' όλες τις γειτονιές κι όχι μόνον στις πιάτσες των μεγάλων συμφερόντων της νυχτερινής διασκέδασης, ο Δήμος να ενθαρρύνει και να διευκολύνει την επιστροφή κατοίκων στο κέντρο και οι πολίτες να δείξουν συστηματικά σημάδια σεβασμού του δημόσιου χώρου, τον οποίο αρχίζουν σιγά-σιγά να διεκδικούν ξανά με διάφορες πρόσφατες πρωτοβουλίες και κινήσεις.
Και ο συνδυασμός του "Επιμένουμε Αθήνα", που μας απασχολεί εδώ, έχει μπροστά του, στο πλαίσιο αυτό, την διαχείριση ενός σεβαστού εκλογικού ποσοστού, που μπορεί και νάναι έργο πολύ πιο δύσκολο από αυτή τούτη την επίτευξή του.
Ήδη, όπως είναι εύλογο και αναμενόμενο, ο Γιώργος Αμυράς καλείται να υποστηρίξει τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο εν όψει του δεύτερου γύρου της επόμενης Κυριακής - και όσο δεν το κάνει θα βλέπει επαγγελματίες και ερασιτέχνες της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και του marketing πότε να τον εκθειάζουν και πότε να τον αντιμετωπίζουν με εμπάθεια ή ειρωνία.
Τα δύσκολα αρχίζουν τώρα, που έχει μπροστά του αυτούς τους 5-10 τύπους... αλλά, ευτυχώς, έχει και πίσω του 13.000 Αθηναίους!    

Το μέλλον...

... βλέπω νάχει πολλά αγκάθια

... και πολύ κράξιμο!..