"Η ζωή της άλλης"

Σε βλέπω εσένα... Σε ακούω, σε διαβάζω κιόλας...
Δεν κατεβαίνεις στο Σύνταγμα, λες. Δεν πας στην πλατεία της πόλης σου.
Ναι, αγανακτισμένος είσαι κι εσύ. Δεν πάει άλλο, μουρμουρίζεις. Δεν παλεύεται, λες από μέσα σου.
Κάθε που βάζεις το χέρι στην τσέπη να βρεις τίποτε ψιλά, πιάνεις... ναι... αυτά... ούτε κέρμα, λέμε!
Κι ο λογαριασμός στην Τράπεζα πιο συχνά κολλάει στο διψήφιο υπόλοιπο παρά στο τριψήφιο κι έφτασες να ντρέπεσαι στο ΑΤΜ τον γείτονα, μη και σε δει που σηκώνεις μοναχά ένα εικοσάευρο.
Και τι είν' τούτοι, μωρέ; Πούναι η δημοκρατία τους; Πού τόχουν γραμμένο το Σύνταγμα; Τον κόσμο που τους ψήφισε, δεν τον ακούν; Ε, τότε να φωνάξουνε κι άλλο πρέπει. Πιο πολύ, πιο πολλοί!

Σε βλέπω, λοιπόν... Δεν πας στο Σύνταγμα. Δεν έχουνε πρόγραμμα, λες, αυτοί οι αγανακτισμένοι, δεν έχουν ατζέντα, δεν έχουν αιτήματα, βήματα: σήμερα κάνουμε το ένα, αύριο το άλλο, μεθαύριο το παράλλο. Τίποτε... Μονάχα φωνή κι οργή!
Μπα; Έτσι ε; Γιατί; Εσύ τι έχεις; Για κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη σου. Άντε, μπράβο. Για στρώσου και διάβασε ξανά απ' την αρχή το blog σου, τα status σου στο Facebook, τα tweets σου... Για ξαναδιάβασέ τα. Ναι, ναι, εσύ... Τα διάβασες; Είσαι ξεκαθαρισμένος εσύ; Ξέρεις ακριβώς τι φταίει, τι πρέπει να γίνει και πώς και πότε κι από ποιόν; Δεν είσαι μπερδεμένος κι εσύ όπως κι εγώ όπως κι όλοι; Πώς ζητάς, λοιπόν, απ' τους άλλους νάναι ξεκάθαροι σε όλα  κι αποφασισμένοι από πριν, ε; Επαγγελματίες είναι της πολιτικής; Ψήφο σου ζητάνε; Βρε, μήπως πάνε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πάρουν εντολή για Κυβέρνηση και δεν το ξέρω;
Όχι δα! Φοβισμένοι είν' οι άνθρωποι. Ίσως και πεινασμένοι. Θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, που τους λένε. Για την ώρα, δεν ξέρουν τι πρέπει να γίνει, αλλά ξέρουν σίγουρα τι δεν πρέπει να γίνει. Ξέρουν ότι δεν μπορεί τα νούμερα να τρώνε τις σάρκες των ανθρώπων. Δεν μπορούν να τρώνε τις ψυχές τους. Οργή έχουν, δεν έχουν πρόγραμμα. Προγραμματίζεται, κακομοίρη μου, η οργή; Μπαίνει σε κουτιά; Όχι... Βγαίνει έξω, ξεχύνεται στους δρόμους και στις πλατείες, γεμίζει το Σύνταγμα, να πούμε! Αυτό είναι, αυτό κάνει τώρα, σήμερα, απόψε, κάθε μέρα!
Τα άλλα θάρθουν μετά. Έρχονται - πάντα έρχονται, αρκεί, πρώτα, να έρθεις κι εσύ, να φωνάξεις κι εσύ, να μη κλαις άλλο κρυφά, να μη πνίγεις άλλο το δίκηο σου. Γιατί τον έχεις κι εσύ αυτόν το θυμό, τον ίδιο θυμό, την ίδια οργή.

Τι πράγμα; Ναι, βρε, σ' εσένα μιλάω τόσην ώρα, σ' εσένα τα λέω αυτά. Πού αλλού νόμιζες; Α, μη μου κάνεις τον ψωροπερήφανο. Ούτε και να κοιτάς αλλού... δήθεν. Πώς;  Αύριο ίσως; Δεν μπορείς απόψε; Έχει την "Ζωή της άλλης", λες, στην τηλεόραση;

Αγόρι μου, κορίτσι μου... άκου τούτο, ένα μόνο και τελευταίο: Δεν υπάρχει πια ζωή της άλλης, δεν υπάρχει...
Μία είναι η ζωή κι είναι η ζωή όλων μας. Δεν υπάρχει ούτε της άλλης ούτε του άλλου.
Μία είναι, ίδια, κοινή κι όσο πάει λιγοστεύει. Μας την παίρνουν, απ' όλους μας την παίρνουν. Ή θα την ζητήσεις και θα την πάρεις πίσω τώρα... ή θα την χάσεις μια κι έξω!
Μ' ακούς;
               

Μέσα στο σκοτάδι...

Δεν θα αρνηθώ πως οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο μας βυθίζουν σε έναν άνευ προηγουμένου ζόφο, χρωματίζουν την κοινή πατρίδα όλων μας με τα μελανότερα των χρωμάτων, απαξιώνουν συστηματικά όλο το πρόσφατο, ακόμη και το απώτερο παρελθόν, για να περάσουν σε μια σαστισμένη κοινωνία τα ανομολόγητα σχέδιά τους... που, όμως, γίνονται μέρα-μέρα όλο και πιο διαφανή.
Η έτσι κι αλλιώς δύσκολη καθημερινότητά μας μολύνεται με τα έργα και τα λόγια τους, πολλοί γύρω μας - φίλοι, γείτονες, συγγενείς -  σέρνονται κατηφείς κάθε μέρα από το σπίτι στην δουλειά και πίσω. Το χειρότερο: Μερικοί - λίγοι, που, ευτυχώς, γίνονται όλο και λιγότεροι -  πέσανε κάποια στιγμή στην παγίδα των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους, πείσθηκαν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι σωστό και νομοτελειακό είναι ό,τι συμβαίνει, ότι μας αξίζει αυτή η εξαθλίωση, ότι χρειάζεται μια τέτοια κάθαρση στον δρόμο για τον Παράδεισο της σύγχρονης Ευρώπης, του αυριανού κόσμου...
Ας είναι... Μπορεί, λόγω ηλικίας, να είμαι αναχρονιστικός κι οπισθοδρομικός, μπορεί ακόμα νάμαι και λειψός στο μυαλό... αλλά, προσωπικά, δεν νοιάζομαι για την ευημερία των αριθμών, δεν αναγνωρίζω Ευρώπη και κόσμο, που δεν έχουν αναφορά στον άνθρωπο και στις ανάγκες του, αλλά γυρίζουν την οικουμένη πίσω σε σκοτάδια, τα οποία με πολύ μελάνι και αίμα γονιών και παππούδων διαλύθηκαν, για χάρη των επόμενων γενεών.
Κανένα πρόβλημα, λοιπόν: ο καθένας επιλέγει τον κόσμο, που του πάει και που πιστεύει, τον κόσμο, για τον οποίο αγωνίζεται, και τον κόσμο, που θέλει να κληροδοτήσει στα παιδιά του. Απλώς, είναι μακριά από μένα τέτοιες θεωρήσεις!
Δεν θα τ' αρνηθώ, λοιπόν, όλα αυτά. Τα βλέπουμε όλοι! Κάποιοι λιγότερο τυχεροί τα νοιώθουν ήδη στο πετσί τους και βαθύτερα ακόμη...
Ωστόσο... όπως αυτός δεν είναι ο κόσμος, που ονειρεύθηκαν και χτίσανε οι προηγούμενοι από εμάς, δεν είναι κι αυτή η Ελλάδα μας. Δεν είν' αυτή η πατρίδα μας και σίγουρα δεν είναι η ουσία της αυτή!  Δεν είναι η χώρα μας αυτή η μαγική μαυριδερή εικόνα, που φιλοτεχνούν άνθρωποι, που ελάχιστη Ελλάδα κουβαλούν στο αίμα τους. Αλλού γεννήθηκαν, αλλού διαμορφώθηκαν και συγκροτήθηκαν, αλλού σπούδασαν κι έτυχε - απλώς έτυχε - να γυρίσουν ξανά εδώ κάποια στιγμή ως επαγγελματίες σωτήρες, όπως θα μπορούσαν να είχαν πάει να δώσουν τα φώτα τους σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αν τόχαν φέρει αλλιώς οι συγκυρίες.
Πίσω από αυτήν την νόθα εικόνα - παιδί της νομενκλατούρας της εντόπιας πολιτικής και των διεθνών αγορών, υπάρχει πάντα το μαγικό σκηνικό των νησιών, της θάλασσας και του ουρανού, υπάρχουν πάντα  οι  δημιουργικές δυνάμεις, που πασχίζουν για την ομορφιά, για την γέννηση και την δημιουργία ομορφιάς στην ζωή μας, στον δικό μας κόσμο.

Κι είναι άδικο να μη ρίχνουμε δυνατό φως προβολέα σ' αυτήν ακριβώς την Ελλάδα, την Ελλάδα των αιώνιων αξιών και του μαγευτικού φυσικού  περιβάλλοντος, την Ελλάδα των νέων παιδιών, των παιδιών μας των ίδιων. Όπου κι αν με πηγαίνουν τα πρωινά και τα νυχτερινά μου βήματα τον τελευταίο καιρό βλέπω νέα παιδιά να αγωνιούν μεν για το μέλλον τους, για το καθημερινό ψωμί στο τραπέζι της οικογένειάς τους, για την αχρήστευση των Πτυχίων τους και για την αναστολή λειτουργίας των Σχολών τους, αλλά βλέπω, επίσης, κι αυτά τα ίδια παιδιά να κάνουν ταυτόχρονα κάτι, να πασχίζουν να προσφέρουν κάτι στους ομηλίκους τους και στους εαυτούς τους, να δημιουργούν ό,τι μπορούν κι όσο μπορούν. Προσφέρουν ανάταση κι ελπίδα όλ' αυτά, μπορούν να απομονώσουν την αποπροσανατολιστική βία, που με αγαστή συνέργεια, Κράτος και οργανωμένες περιθωριακές δυνάμεις, επιχειρούν να βάλουν στην καθημερινότητά μας.
Δεν έχουν χαθεί όλα - όχι ακόμα!.. Παλεύονται! Το ζήτημα είναι πού επικεντρώνουμε το βλέμμα μας,  πώς ερμηνεύουμε ό,τι βλέπουμε, πώς το προβάλλουμε.
Κι αυτό, που βλέπω εγώ μέσα στο σκοτάδι, μου δίνει ελπίδες. Με μια πρωτοφανή έκρηξη καλλιτεχνικής δημιουργικότητας οι νέοι άνθρωποι ξορκίζουν την βία, την ανέχεια, την καταπίεση, την μίζερη καθημερινότητα και τον κατατρεγμό τον δικό τους ή των διπλανών τους.
Την βλέπω παντού αυτή την δημιουργικότητα κι όπου μπορώ την καταγράφω. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι να γίνονται γύρω μας τόσο πολλές εκδηλώσεις δωρεάν ή με συμβολική είσοδο.
Θέλω, χρειάζομαι και νοιώθω πως πρέπει να την δουν κι άλλοι αυτήν την έκρηξη, γιατί απ' αυτήν θα κρατηθούμε, πάνω σ' αυτήν θα πατήσουμε, για να προχωρήσουμε... Όσοι, λοιπόν, θέλουν κι ελπίζουν, ευπρόσδεκτοι εδώ, σ' ένα καινούριο blog, που θα γιορτάζει όσο πιο συχνά κι όσο πιο πολύ μπορεί την μουσική δημιουργικότητα!  
          

"Η Ελλάδα στους Έλληνες"

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρκούντως λαοπλάνος μεν, αλλά, πάντως, πολιτική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας στην εποχή του, πιθανότατα θα μείνει στην ιστορία για το slogan "Η Ελλάδα στους Έλληνες",  που ήταν καθοριστικό για την θριαμβευτική του νίκη το 1981, ακριβώς γιατί αντανακλούσε μύχιους πόθους ενός λαού βασανισμένου από πολλά χρόνια και νωπά βιώματα πραγματικής δουλείας, ξένης κατοχής, οικονομικής εξάρτησης.
Πολλά χρόνια αργότερα, μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο βασικότερος νομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου στην τελευταία φάση της ζωής του και της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο κ. Ευ. Βενιζέλος, Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην Κυβέρνηση του κ. Γ. Α. Παπανδρέου, αποτόλμησε, παρά την επίσημη ιδιότητά του, μια διατύπωση, που πέρασε εν πολλοίς απαρατήρητη στην βαθύτερη ουσία της, επειδή συνδυάσθηκε με τις πιθανές πολιτικές βλέψεις του κ. Βενιζέλου. Έχω, παρ' όλ' αυτά, την πεποίθηση ότι, όταν ο κ. Βενιζέλος μίλησε για την ανάγκη ανάκτησης της πολιτικής διεύθυνσης της χώρας, έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, διέκρινε το ουσιαστικό πρόβλημα, που ταλανίζει την χώρα και την κοινωνία, που εμποδίζει την πρόοδο στην επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της τρέχουσας συγκυρίας.
Η γενική αίσθηση είναι ότι υπό το κράτος των οικονομικών αδιεξόδων η Κυβέρνηση παρέδωσε τα ηνία σε κάποιες εξωγενείς πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις. Ειδικά σε μια χώρα, όμως, με οικονομικές δομές παρωχημένες και ανοιχτά εθνικά μέτωπα, τα ηνία της οικονομικής διαχείρισης συμπλέκονται άμεσα με ζητήματα πολιτικής - και η αίσθηση ότι η χώρα έχει περάσει "σε ξένα χέρια" είναι συναισθηματικά αβάστακτη για έναν λαό, που μόλις το 1974 ή ίσως και το 1981 ένοιωσε ότι "απελευθερώθηκε" ουσιαστικά και οριστικά. Ακόμη περισσότερο, ωστόσο, η αίσθηση αυτή είναι παραλυτική!

Με θλιβερή αφορμή τα τραγικά γεγονότα της περασμένης εβδομάδας και την έκρηξη πρωτοφανούς για τον τόπο μας βίας μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών, δυνάμεων των ΜΑΤ και διαδηλωτών, κουκουλοφόρων αδιευκρίνιστης ταυτότητας και Αστυνομικών του Τμήματος των Εξαρχείων, πολλοί πολίτες και Φορείς καλούν μέσω του Διαδικτύου ή του τύπου σε μια συστράτευση κατά των φαινομένων αυτών, που εξαχρειώνουν και εξαθλιώνουν ώς το μη περαιτέρω μιαν ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνία.
Παρ' όλ' αυτά, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανταπόκριση σε ένα τέτοιο κάλεσμα. Όπως δεν βλέπω σπουδαία ανταπόκριση ούτε και στο κάλεσμα διαφόρων Φορέων και Κομμάτων για να περισωθούν τα δημοκρατικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, που πετσοκόβονται λίγο-λίγο, αλλά ριζικά και ίσως αμετάκλητα.
Τα θλιβερά αυτά πισωγυρίσματα σε εποχές ξεχασμένες και ανυπόληπτες, πισωγυρίσματα, που σε τέτοια έκταση δεν έχουν σημειωθεί σε άλλες ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, αντιμετωπίζονται με σχεδόν απόλυτη μοιρολατρεία, σαν να μη μας αφορούν ή σαν να αποτελούν κάτι το προδιαγεγραμμένο και αναπότρεπτο πλέον.
Μάταια φωνασκούν τα Συνδικάτα και τα Κόμματα της εντός του συστήματος Αριστεράς - με πρώτο το ΚΚΕ, το οποίο κατά τακτά διαστήματα οργανώνει μιαν απολύτως συντεταγμένη πορεία - τρόλλεϋ στο δρομολόγιο Ομόνοια - Σύνταγμα, όπου άμα τη αφίξει διακηρύττεται  αρμοδίως "Τέρμα τα δίφραγκα" και διασκορπίζονται εν ριπή οφθαλμού ησύχως οι συμμετέχοντες, ώστε να αφήσουν χώρο δράσης στους γνωστούς "κουκουλοφόρους, που έπονται...
Μάταια καταστρώνουν σχέδια επί χάρτου οι Δημοτικοί και λοιποί άρχοντες για την ανάκτηση της πρωτεύουσας από τους λογής-λογής παρανόμους, Έλληνες ή μετανάστες, από τα κυκλώματα πίσω τους και από τις ομάδες, που, ακολουθώντας δική τους σκοτεινή ατζέντα, επιδίδονται σε ακρότητες και βιαιοπραγίες ανήκουστες ώς χθες ακόμα.
Όταν καλώς ή κακώς επικρατεί η αίσθηση πως η πολιτική διεύθυνση μιας χώρας δεν βρίσκεται σε εθνικά χέρια ή χέρια δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων, οι κοινωνίες και οι λαοί καταλαμβάνονται από απελπισία, νοιώθουν ότι έτσι κι αλλιώς άλλοι πια αποφασίζουν για την μοίρα τους.
Αυτοί οι άλλοι δεν πονούν ούτε τον ξένο γι' αυτούς τόπο ούτε τους ξένους γι' αυτούς πολίτες.
Αυτοί οι άλλοι έχουν αλλότριες, δικές τους προτεραιότητες, νόμιμες ενδεχομένως, αλλά, πάντως, άσχετες και πολύ μακριά από τον χειμαζόμενο λαό.
Αυτοί οι άλλοι δεν λογοδοτούν στον λαό, που υποφέρει, δεν τον ακούν, δεν τον πονούν, δεν εξαρτώνται από την ψήφο του ή από την επιδοκιμασία του.
Και το χειρότερο ίσως, αυτοί οι άλλοι δεν μπορούν να εμπνεύσουν τίποτε σ' αυτόν τον λαό. Ούτε αλληλεγγύη, ούτε πατριωτισμό, ούτε φιλότιμο... μονάχα το "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω"...

Υπό τις συνθήκες αυτές, πρώτη προτεραιότητα δείχνει να είναι "η ανάκτηση της πολιτικής διεύθυνσης" της χώρας, όπως το έθεσε ο κ. Βενιζέλος - έστω κι αν, λίγο αργότερα, αναγκάστηκε να το νερώσει, για να θολώσει τα νερά. Προέχει επειγόντως να μεταδοθεί η αίσθηση ότι τα ηνία κρατά πάλι μια Ελληνική πολιτική τάξη, με γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας και με ευαισθησία για την χώρα και τα συμφέροντά της. Γιατί μόνον κάποιος δικός μας, Έλληνας, που από εμάς προέρχεται και σ' εμάς λογοδοτεί, είναι δυνατόν να λάβει πολιτικά έγκυρες πρωτοβουλίες, να εισακουσθεί, να μας παρακινήσει, να μας φιλοτιμήσει ατομικά και συλλογικά.
Όσο δεν εδραιώνεται κατά απόλυτη προτεραιότητα αυτή η αίσθηση, η πεποίθηση, πολύ φοβάμαι ότι ανοίγει και διατηρείται πεδίο δόξης λαμπρό στις πάσας απόχρωσης ακραίες εκείνες ομάδες, που, ελλείψει αξιόπιστου αντιπάλου, παίζουν μόνες και εν ου παικτοίς στην πίστα ενός "εθνικοαπελευθερωτικού" αγώνα, βάλλοντας εναντίον δικαίων και αδίκων, μεταναστών και μη, αστυνομικών και αθώων πολιτών...    
      
                       

"Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα..."

Αν κάτι κράτησε όρθια τούτη την χώρα χιλιάδες χρόνια, αυτό ήταν ο πολιτισμός της!.. Η χέρσα αυτή γη, τα βράχια, που απ' την αρχή του σύμπαντος χρόνου μονάχα θάλασσα τα αγκαλιάζει, λίγα πράγματα μη πνευματικά έχει να επιδείξει, λίγα αγαθά υλικά, αποτιμώμενα σε χρυσό, έχει συνεισφέρει στον κόσμο.    


"Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι’ αυτές..."
Τον ξέρουμε τον τόπο μας, αυτός είναι, αυτός ήταν πάντα, κι όσοι είμαστε Έλληνες βαθιά μέσα μας δεν μπορούμε ούτε να τον φαντασθούμε αλλιώς ούτε να τον αγαπήσουμε αλλιώς ούτε χώρια του να κάνουμε. Το ξέρουμε αυτό, όπως ξέρουμε κι ότι:
"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω.
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει."

Δεν έχουμε, λοιπόν, άλλη επιλογή παρά να πορευθούμε με την βαρειά μας αυτή κληρονομιά: τον τόπο, που μας έλαχε να ζήσουμε και να υπερασπισθούμε, τα πνευματικά αγαθά, που μας κληροδότησαν άλλοι - ίσως καλύτεροι από μας, αλλά, πάντως, δικοί μας. Κι είναι αγαθά αυτά, που πέραν από την εγγενή, την καθ' εαυτήν αξία τους, μας συνέχουν και ως λαό, μας κρατούν σταθερούς στον τόπο και μας οδηγούν στον χρόνο -πρέπει, δηλαδή, να μας οδηγούν... Όποτε αγνοούμε την πυξίδα τους, τίποτε καλό δεν βγαίνει!..

Αλίμονο στην χώρα, που δεν μπορεί να υπερασπισθεί το πολιτιστικό της αγαθό - ιδιαιτέρως, μάλιστα  αν τυχόν δεν έχει κιόλας πολλά άλλα αγαθά! Τον τελευταίο καιρό, υπό το πρόσχημα της κρίσης, η Ελληνική Πολιτεία, μειώνει δραστικά ή εκμηδενίζει τα κονδύλια, που αφορούν στην Παιδεία, στην Τέχνη, στον Πολιτισμό. Βρίσκει, παρ' όλ' αυτά, χρήματα για να επιχορηγεί γενναία τον εγκληματικό χώρο, που αποκαλείται κατ' ευφημισμόν Ελληνικό Ποδόσφαιρο, την ίδια στιγμή, που κλείνουν σχολεία και Μουσεία ή αναστέλλεται η λειτουργία ολόκληρων Πανεπιστημιακών Τμημάτων, όπως η Σχολή Καλών Τεχνών πολύ πρόσφατα, τώρα που γράφω. 

Πεδίο εφαρμογής ο πολιτισμός για την λογική και την "ηθική" των αγορών; Γίνεται αυτό; Δρεπανηφόρα η λογική τους κι ανύπαρκτη η ηθική τους... Απαντά σε άλλες ανάγκες - όχι στις ανάγκες των ανθρώπων, που έχουν κατ' εξοχήν δικαίωμα απόλαυσης του πολιτιστικού αγαθού στην ζωή τους, για να μπορούν, άλλωστε, κάποιοι, οι πιο τυχεροί  απ' αυτούς, να το αναπαραγάγουν ή να παραγάγουν, με την σειρά τους, το δικό τους.

Ο μαρασμός, στον οποίο οδηγούνται βαθμιαία, αλλά σταθερά, οι πολιτιστικοί φορείς του τόπου μας,  Μουσεία και Ορχήστρες, αποτελεί έσχατη ντροπή και κίνδυνο να δημιουργηθούν οι συνθήκες, ώστε  Πολιτισμός και  Τέχνη να παράγονται  από το "Dancimg with the stars" και το "Greek idol", αφού αυτά περνούν τις δοκιμασίες των αγορών με magna cum laude. 

Γνωρίζω τις ενστάσεις σχετικά με τον τρόπο, τα κριτήρια και τις σκοπιμότητες των επιδοτήσεων στον τομέα του πολιτισμού και των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, αλλά γνωρίζω, επίσης, και το ότι τα "λουλούδια" του είδους ανθίζανε τότε που οι αγελάδες ήταν παχειές όχι στο κρατικό χωράφι, αλλά στο ιδιωτικό. Οι Κρατικοί Φορείς πολιτισμού πάντα παίρνανε ψίχουλα σε σχέση με όσα ενθυλάκωναν αμφιλεγόμενοι καλλιτέχνες και ιδιωτικά "Ιδρύματα". Ο μαρασμός της Λυρικής Σκηνής προς όφελος του αδηφάγου Μεγάρου Μουσικής είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κι ακόμα νωπή η προτίμηση στους  λογής-λογής "Μπακαλάκους", όταν ο Χατζιδάκις πάλευε με τον άνεμο και τα κύματα στο Καστελόριζο. 

Κι αν στηρίζουμε, όσοι στηρίζουμε, την διαμαρτυρία των Κρατικών Ορχηστρών την Κυριακή, 8/5, στις 11 π.μ., στους πρόποδες της Ακρόπολης, είναι γιατί πιστεύουμε ότι το πολιτιστικό αγαθό είναι δημόσιο κτήμα. Η επιβίωση και η ανάπτυξή του είναι ταυτόχρονα όρος επιβίωσης και ανάπτυξης όλων μας - και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο δεν πρέπει ούτε να συνδέεται με αδιαφανείς διαδικασίες αλλά ούτε και να συγχέεται εκ του πονηρού ή αφελώς με την Κρατική ή την στρατευμένη Τέχνη, που σε μεγάλο βαθμό εξάντλησε τα όποια όριά της και την αξία της σε παρελθόντες, χαλεπούς, καιρούς. 

Αυτά, ώστε να ξέρουμε για τι μιλάμε και τι διεκδικούμε!..       

Κοίτα, λοιπόν...

«Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί, εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε. Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο» 
Τάσος Λειβαδίτης


Κοίτα, λοιπόν, πώς γίνανε πάλι επίκαιροι τέτοιοι στίχοι, πως προδόθηκαν όσα δούλεψαν κι επέτυχαν με κόπο, καιρό και μ' αίμα οι άνθρωποι και γίνανε πάλι λαχτάρα κι όνειρο τα αυτονόητα...