Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου - μια προσέγγιση

Είναι πάρα πολύ εύκολο, καθώς "πέφτω" εγώ, καθώς "πέφτεις" κι εσύ, καθώς "πέφτουμε" όλοι μας, να γυρνάμε το κεφάλι και να βλέπουμε άλλους, που "πέφτουν" από πιο ψηλά, που σκάνε στο έδαφος με κρότο μεγαλύτερο και γίνονται κομμάτια μαζί τους οι επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, οι γυναίκες κι οι έρωτες, οι οικογένειες τους, οι εργαζόμενοι κι οι συνεργάτες τους...  Ναι, είναι συχνά ανακουφιστικό, ηδονικό ίσως κιόλας - αλλά, στο βάθος, το ξέρουμε πως είναι αυτή μια ανακούφιση κούφια, που κανένα πρόβλημα, ούτε δικό μας ούτε γενικό, δεν λύνει, μια "ηδονή", που για όσους τέλος πάντων, την νοιώθουν δεν κρατάει παρά όσο κι ένα μικρό, πικρό, χαμόγελο. 

Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου απεικόνισε στην ακμή της το zeitgeist και τους τρόπους της ευδαιμονίας του '80 και του '90. Μιας ευδαιμονίας, η οποία δεν προέκυπτε ως αντίκρυσμα συλλογικής δημιουργικότητας και παραγωγικότητας - απλώς προέκυπτε... Δωρεάν! Περισσότερο, δηλαδή, από τα δανεικά, όπως με επώδυνο τρόπο μαθαίνουμε όλοι σήμερα, και λίγο από την φαντασία και τα απωθημένα μας. Κάπως, δηλαδή, σαν τις συντάξεις και τις αυξήσεις, που γενναιόδωρα μοίραζαν οι Κυβερνήσεις της εποχής και που ήταν ώς κάποιον βαθμό απόδοση χρόνια οφειλόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά, επειδή δεν συνδέονταν με κάποιου είδους αντιπαροχή από τους ωφελούμενους, μιαν αύξηση της παραγωγικότητας, ας πούμε, ή μιαν ένταση εργασίας, μας κακόμαθαν, αρχικά, και μας βαρυστομάχιασαν, τελικά, σε βαθμό  δηλητηρίασης. Καραμέλλες με τις χούφτες σε μικρά παιδιά...

Μπορεί να έχω κι εγώ, όπως κι όλοι, πολλές αντιρρήσεις για τον Τύπο του είδους lifestyle, για την πορεία και τους σταθμούς του Πέτρου Κωστόπουλου. Ωστόσο, έχω και κάποια να του πιστώσω: έφερε νέο αέρα στα περιοδικά, που είχαν βαλτώσει μεταξύ "ΓΥΝΑΙΚΑΣ" και "ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ", άλλαξε την θεματολογία, φρέσκαρε την γραφή, έθεσε ψηλά τον πήχυ της εικονογράφησης με φωτογραφήσεις, που αναδείξανε την έννοια του ενιαίου concept και καλλιέργησαν το αισθητήριό μας. Αργότερα ακολούθησαν κι άλλοι στα χνάρια του, που μπορεί να τα έκαναν και καλύτερα όλα αυτά. Σ'αυτόν, όμως, πιστώνεται η πρωτιά εκείνη, που μας γνώρισε νέους γραφιάδες και φωτογράφους. Υπήρξε εποχή που το εκτεταμένο μηνιαίο editorial - ειδικά στο ΚΛΙΚ, λιγότερο στο ΝΙΤRΟ - αποτύπωνε με αρκετή ακρίβεια τα γεγονότα και τις τάσεις του μήνα. Το κακό είναι ότι αυτή η επιτυχία του κ. Κωστόπουλου και πολλών συνεργατών του έγινε σιγά-σιγά μανιέρα, που στόμωσε. Οι άνθρωποι έχασαν το αισθητήριό τους και τον παλμό της κοινωνίας ή, έστω, της νεολαίας. Μεγάλωσαν στην ηλικία, πέρασαν σε άλλα επίπεδα κοινωνικών επαφών, απλώθηκαν ως συγκρότημα και τότε έπαψαν να ανανεώνουν τον τρόπο γραφής και την θεματολογία, ενώ ήδη το περιβάλλον γύρω τους άλλαζε σταδιακά, στην αρχή, ραγδαία αργότερα. 

Πριν από λίγα χρόνια είχα εκφράσει σε φίλη με εμπειρία στον χώρο την απογοήτευσή μου από το γεγονός αυτής της έλλειψης ανανέωσης ύλης και προσέγγισης. Θυμάμαι ότι μου είχε αντιτείνει πως δεν έφταιγαν τα περιοδικά του είδους, αλλά το ότι ετγώ είχα στο μεταξύ μεγαλώσει και απομακρυνθεί από την θεματολογία τους. Το είχα δεχθεί, αν και μέσα μου διατηρούσας αμφιβολίες. Έτσι κι αλλιώς, το θέμα δεν με αφορούσε ιδιαίτερα, αφού είχα πάψει από χρόνια να τα αγοράζω. Φαίνεται, όμως, ότι είχα μάλλον δίκιο. Ο κόσμος άλλαζε, αναζητούσε διαφορετικά πράγματα, έψαχνε να απολαύσει και να εκφρασθεί μέσα από τα πιο καθημερινά, τα πιο κοντινά και δικά του, τα πιο φθηνά, τα πιο ανθεκτικά. Και στον δικό μου μικρόκοσμο, οι κόρες μου κι οι παρέες τους δεν καταδέχονταν ούτε να φυλλομετρήσουν τον Τύπο του lifestyle. Το Διαδίκτυο τους πρόσφερε και τους προσφέρει άμεσα και δωρεάν έναν πολύ πλουσιότερο κόσμο, φέρνει στο ίδιο τους το δωμάτιο λαμπερά αστέρια μεγαλύτερου διαμετρήματος από τα μιας χρήσης και μισής σαιζόν σταρλετάκια της εγχώριας περιορισμένης παραγωγής.     

Η καταβαράθρωση του κ. Κωστόπουλου μπορεί να ικανοποιεί τους ανταγωνιστές και τους εχθρούς του, όπως μπορεί και να δικαιώνει κι όσους έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την μετεωρική του άνοδο ή έκριναν αρνητικά το κοινωνικό μοντέλο του νέου από την επαρχία, που συγχνωτίσθηκε με το ΑνδρεοΠαπανδρεϊκό πολιτικό σύστημα, προσεταιρίσθηκε και, κατόπιν, πλαγιοκόπησε παραδοσιακούς εκδότες και κατέληξε να πνιγεί στους καπνούς των Cohiba και στις εξατμίσεις των Harley Davidson. Η άκριτη δαιμονοποίησή του σήμερα, όμως, δεν προσφέρει καμμία υπηρεσία, αλλά συσκοτίζει τα πράγματα. Ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν "διέφθειρε" ούτε την χώρα ούτε το πολιτικό σύστημα. Πιο πολύ αντικατόπτρισε την "διαφθορά" αυτή, την απεικόνισε με πολλά χρώματα σε χαρτί ιλουστρασιόν, την εμπορεύθηκε αποτελεσματικά - αλλά ώς εκεί. Ούτε την εμπνεύσθηκε ούτε την γέννησε. Δεν εφηύρε καν το lifestyle και τα περιοδικά του είδους. Τα είδε να κρέμονται στα κιόσκια της Ευρώπης και της Αμερικής και τα εισήγαγε στην Ελλάδα, σε χρόνο ώριμο και πριν από όλους τους άλλους. Το πρόβλημα είναι πως, δυστυχώς για μας, τους υπόλοιπους, τα συστήματα είναι πολύ ανθεκτικά και ξέρουν να επιβιώνουν, αλλάζοντας ρούχα, αλλάζοντας προφίλ, αλλάζοντας τροπάριο - και τρώγοντας πού και πού κανένα από τα παιδιά τους δημοσίως στην αρένα, προς τέρψιν των θεατών. Στο βάθος, όμως, στα παρασκήνια και στις κουΐντες, παραμένουν απελπιστικά ίδια, απελπιστιικά αλώβητα - και καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, καθώς πετάνε τον κ. Κωστόπουλο στο κέντρο της αρένας, μήπως και μας θαμπώσουν, μήπως και ξεχάσουμε ότι στο τέλος της μέρας το κυρίως πιάτο θα είμαστε εμείς. 

Οι δύο Charles

“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to heaven, we were all going direct the other way – in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.”
Charles Dickens  (From "A tale of two cities")


"... and we are not dead yet." 
Charles Bukowski (From a letter of his) 

A few words about Greece

Greece is neither an ideal country nor an ideal society. We have our own negative and positive aspects, just like all other countries and societies. After all, there’s no ideal place under the sun, there’s no country of angels only and no country of devils only!

By accepting this simple truth, we can all understand much better and easier what really happens in the world today. Ever since the spread of the globalization concept, there has been a tendency that all countries and all people adhere or adapt to a very specific model of life, work and thinking. Whether this is an American model, as some say, or a German one, as others insist, is of no consequence here. 

People are not the same and this is why they cannot live, work or think in the same way. The way one goes about their life in any given country has to do with specific circumstances, weather conditions, traditions, customs, sets of values and needs which vary a lot from country to country. These differences are responsible for national cultures and the interactivity or even the conflict of national cultures is the stuff human evolution and world history is made of.

I don’t mean to say that Greece and the Greek people are absolutely innocent. We have our problems and we also have erred and even sinned in quite a few fields in the recent past – just like all others around us, more or less. A well tuned domestic and foreign propaganda mechanism has been trying to portray us as some kind of criminals or international bastards who should be punished - but we know better than that! Our elected politicians have been guilty of corruption and incompetence and our society has been more tolerant towards them than it should. The Greek penal system and the laws that apply specifically to elected officials have been helping them to go unpunished while the electorate tends to vote for them anyway instead of sending them back to their home and private life – to say the least.

We have been big spenders as well! As individuals and as a country we chose to borrow more than we should to keep up with the consumption standards determined by today’s way of life and the TV ads and also by our European partners, who gave us generous loans, so that we could buy their products. Consumer products, such as cars, TV sets, cell phones and PC’s, and - mainly and much more importantly - ridiculously expensive and particularly useless weapons, such as fighter planes, tanks, ineffective submarines etc.

Our partners have been crazy or smart enough to lend us and we have been thoughtless enough to borrow from them, without thinking about how these loans could be paid back once the bubble of global economy would explode. This actually happened in 2008 with the collapse of Lehman Brothers in the US and spread fast across Europe.

The European Union and particularly the European South, including Iceland and Ireland, was not ready for this. Greece was the first country of the Euro zone to go down in 2010 and since then it has been the target of harsh criticism and bad publicity by those who gave us the loans and have made huge fortunes out of our nation’s ambiguous consumer’s behavior. Moreover, Greece has been the field of financial experimentation of the worse kind, the first ever developed country being forced to her knees through the enforcement of the strictest austerity measures. After two long years these measures have only resulted in driving huge numbers of people to unemployment, hunger and poverty. They did not solve any of the problems of our economy which sinks lower and lower. Unemployment level hit 21%, inflation is steady at 3-4%, recession is at 7% and there is no end of this ordeal in sight – not until 2020.

It is clear now that chief bureaucrats and economists of the European Union, the European Central Bank and the International Monetary Fund along with German and French politicians have been playing with Greece, experimenting with our economy and punishing the people of Greece instead of suggesting effective correction measures, pressing for realistic changes to take place within realistic time schedules. National economies that work in one way or another for many decades simply cannot change overnight. Moreover, changes of this caliber cannot be enforced without taking into consideration the fundamental human rights and the lives of the people involved. Politicians and international institutions are elected and established with the primary aim of securing and guaranteeing our welfare, the basic living standards of ordinary people. As they fail to do this and as they choose to protect the rights of the Banks, the financial markets and the hedge fund vis a vis the rights of the people they put at risk the social stability which finally is the foundation of all economic growth. The social unrest observed in Greece and spreading fast along the European South is the natural reaction of people driven suddenly over the edge, of citizens of rich and developed countries who are experiencing insecurity or the complete disaster of their lives and families, because of the lethal recipe enforced: repeated salary cuts and heavy, inhumane, taxation… As the recipe for Greece fails dramatically, we may see the European Union failing as a whole!     

Το μήνυμα της ημέρας

Χόρευε, Ελλάδα, χόρευε... Μη σταματάς!..

Η σκέψη της ημέρας - 12/2/2012 Η φαντασία στην εξουσία

Ο κόσμος είχε σήμερα αρχίσει να συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα ήδη από τις 2 μ.μ., αν και η πρόσκληση ήταν για τις 5 μ.μ.
Στις 4 μ.μ. ο κόσμος είχε πυκνώσει πια στην πλατεία, αλλά το πιο αξιοσημείωτο ήταν πως η ατμόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική από τις αντίστοιχες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων του Καλοκαιριού. Η ένταση στον αέρα σχεδόν κοβόταν με το μαχαίρι, έλειπε η διάθεση για χαβαλέ, που ήταν κάποιες στιγμές στοιχείο των Καλοκαιρινών εκδηλώσεων, όπως έλειπαν και τα παιδιά. Η σημερινή ήταν συγκέντρωση για ενήλικες και αυτοί οι ενήλικες είχαν έκδηλο στα πρόσωπά τους τον θυμό, σχεδόν απτή την οργή στο βλέμμα, ίσως ακόμα και το ζωνάρι λυμένο για καυγά, σε μερικές περιπτώσεις.
Παρ' όλ' αυτά, ώς τις 6 μ.μ., η κατάσταση παρέμενε ήρεμη και ελεγχόμενη. Οι συγκεντρωμένοι είχαν απλωθεί, ανεμπόδιστοι, σε πυκνή διάταξη έως και μπροστά στους εύζωνες του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη.
Εκείνη την ώρα κατέφθασαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος, οι οποίοι αναμένονταν επί της δεξιάς λωρίδας της Λεωφόρου Αμαλίας, στο ύψος του νοητού κέντρου του Κοινοβουλίου. Είχε, μάλιστα, διανοιγεί και λωρίδα ανάμεσα στο πλήθος, για να περάσουν και να σταθούν, αλλά τνη τελευταία στιγμή κάποιοι συνοδοί τους είχαν την φαεινή ιδέα να τους οδηγήσουν προς το Μνημείο. Προκειμένου να τους δει ή να τους ακούσει, το πλήθος, κινήθηκε, όπως ήταν φυσικό, σύσσωμο στον χώρο, μπροστά από το Μνημείο, με συνέπεια να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο και να ασκηθεί μεγάλη πίεση στην ομάδα των ΜΑΤ, που είχε παραταχθεί στο σημείο, μπροστά από τους εύζωνες και εμπόδιζε την πρόσβαση στο κτίριο της Βουλής μέσω των κλιμάκων ένθεν και ένθεν του Μνημείου.
Υπό τις συνθήκες αυτές, ήταν σχεδόν αναμενόμενη η ρίψη των πρώτων χημικών, ώστε να διαλυθεί το πλήθος - πράγμα, που έγινε... Ο κόσμος σκόρπισε, όπως γίνεται πάντα, ενώ οι κκ. Θεοδωράκης και Γλέζος μεταφέρθηκαν εσπευσμένα εντός του Κοινοβουλίου.
Το πρόβλημα ξεκίνησε από το γεγονός ότι συνεχίσθηκε για πολλή ώρα η ρίψη χημικών και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, χωρίς προφανή λόγο, αφού ήταν αρκετά νωρίς για να οξυνθεί τόσο η κατάσταση. Γεγονός είναι, πάντως, ότι ήδη στις 6.30 μ.μ., οι γνωστές αψιμαχίες με ανταλλαγές μολότωφ και δακρυγόνων είχαν αρχίσει, καθώς ένα τεράστιο πλήθος κατέφευγε στην Ακαδημίας, στην Πανεπιστημίου και στα στενά μεταξύ των δύο αυτών αρτηριών: Κριεζώτου, Βουκουρεστίου, Αμερικής, Ομήρου, Σίνα κ.λπ. Η Σταδίου ήταν ήδη κορεσμένη από το Σύνταγμα ώς την Ομόνοια, λόγω των προσυγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, στην Ομόνοια, και του ΕΠΑΜ, στην Παλιά Βουλή.    
Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Η Αθήνα κατακάηκε. Κτίρια-τοπόσημα, όπως το Αττικόν, καταστράφηκαν ίσως ολοσχερώς. Σοβαρά επεισόδια και ζημίες μας γύρισαν πίσω, στον Δεκέμβριο του 2008.
Το ερώτημα, που αιωρείται, είναι αν και ποιό υπήρξε το σχέδιο των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίες επιλέξανε να διαλύσουν το πλήθος στην Πλατεία Συντάγματος, με τους γνωστούς τρόπους, και να το ωθήσουν προς όλα τα σημεία του κέντρου της πόλης, χωρίς, προφανώς, να έχουν λάβει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να προστατευθεί το κέντρο αποτελεσματικά και να διατηρηθεί ο έλεγχος της πόλης.
Από το αποτέλεσμα, δεν μπορεί κανείς παρά να διερωτηθεί τούτο μόνο: επί δύο χρόνια όλοι προειδοποιούσαν για μια κοινωνική ανάφλεξη, ενδεχομένως δύσκολα ελέγξιμη. Πώς, λοιπόν, οι λογής-λογής πολιτικοί και Υπηρεσιακοί αρμόδιοι για την δημόσια ασφάλεια φαντάζονταν αυτήν την "πολυδιαφημισμένη" ανάφλεξη; Τι μέτρα είχαν επεξεργασθεί, ώστε αυτή η ανάφλεξη να προληφθεί ή να κατασταλεί, πριν προξενηθούν ανυπολόγιστες ζημίες;
Ξέραμε πάντα ότι, σε διεθνές και όχι μόνο σε Ελληνικό επίπεδο, η εξουσία δυσκολεύεται στο πεδίο της φαντασίας. Σήμερα μάθαμε με τον πιο δραματικό τρόπο ότι στην Ελλάδα η εξουσία δυσκολεύεται επίσης και στο πεδίο της απλής σκέψης... της έγκαιρης απλής σκέψης...

Η σκέψη της ημέρας - Η Ελληνική γενοκτονία

Δικαιωνόμαστε τώρα όσοι ανησυχούσαμε από την πρώτη στιγμή για τις πρακτικές του πιο μοιραίου ανθρώπου στην Ελληνική μεταπολεμική ιστορία.
Είναι μπροστά μας, απτές, οι τραγικές συνέπειες των ενεργειών εκείνου, που ελαφρά τη καρδία  άνοιξε την Κερκόπορτα και παρέδωσε ένα ολόκληρο Έθνος στην καταστροφή.
Δεν άργησαν, ωστόσο, να τον ακολουθήσουν και άλλοι συνάδελφοί του στην πολιτική. Είναι αυτοί, που επίσης επιλέγουν τώρα να μη στραφούν προς τον λαό για στήριξη, αλλά προς τον διεθνή παράγοντα, και να ανοίξουν θριαμβικώ τω τρόπω τις επίσημες πύλες της καστροπολιτείας, για να διαβούν οι οχτροί.

Η ιστορία δεν θα τους δικαιώσει, όπως δεν δικαίωσε και τον ήδη θλιβερό πρωθυπουργό του Μαΐου του 2010. Δεν διδάχθηκαν από την δική του μοίρα κι είναι καταδικασμένοι να βαδίσουν στο ίδιο μονοπάτι της πολιτικής και της ηθικής συντριβής.

Ο Ελληνικός λαός δεν θα καταστραφεί - μπορεί να του πάρει πολλά χρόνια, αλλά θα σταθεί πάλι όρθιος. Αυτοί όχι... Τέλειωσαν - όχι γιατί έχασαν τον αγώνα, αλλά γιατί δεν τον έδωσαν καν!

Ας αναλογισθούν τούτο μόνο, μήπως και καταλάβουν γιατί τους περιμένει κι αυτούς η ίδια καταδίκη:
Γενοκτονίες υπήρξαν πολλές στην ιστορία. Η Ελληνική, όμως, είναι η πρώτη, που επιχειρείται να γίνει με την συναίνεση των πολιτικών ταγών μιας χώρας, ενός λαού. 
     

Η σκέψη της ημέρας - Στην Σανταρόζα, Έλληνες... στην Σανταρόζα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ στα Προπύλαια, το ΚΚΕ στην Ομόνοια - κι εμείς, οι λοιποί 


ελεύθεροι πολίτες κάπου ανάμεσα, στην Πλατεία της Σανταρόζα, ας πούμε,


απέναντι από το ΡΕΞ, απλώνοντας και προς τις δυό μεριές τα χέρια, μήπως


και συναντηθούνε και σωθεί η κοινή πατρίδα...