Ένας λόγος για τον Πρόεδρο

Δεν θα είχα κανένα λόγο να γράψω κάτι θετικό για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Πρ. Παυλόπουλο...
Δεν νοιώθω κάποιαν ιδεολογική συγγένεια μαζί του, δεν με δεσμεύει το ότι τον πρότεινε το Κόμμα το οποίο ψήφισα, δεν τον θεωρώ την καλύτερη πολιτική επιλογή, που θα μπορούσε να κάνει οποιοδήποτε Κόμμα και οποιοσδήποτε Αρχηγός Κόμματος για το ύπατο αξίωμα.
Ωστόσο με ενοχλεί - πάντα με ενοχλούσε - η μικροψυχία. Και η υποκρισία...
Τόπαμε: ο κ. Παυλόπουλος, με την επιτυχή επαγγελματική και ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, δεν ήταν ούτε η καλύτερη ούτε και η πιο ευρέως αποδεκτή επιλογή πολιτικού ανδρός. Αλλά από το σημείο αυτό έως το να δημοσιεύονται ακραίοι λίβελλοι εναντίον του, μέσα σε λίγη ώρα από την ανακοίνωση της πρότασης του Πρωθυπουργού, η απόσταση είναι πάρα πολύ μεγάλη - και πάρα πολύ αχώνευτη, επίσης!
Ο κάθε πικραμένος θεώρησε σκόπιμο να δημοσιεύσει πρωτοφανώς απρεπή σχόλια ή και συχνά ασύστολα ψεύδη. Οι πολίτες όλοι επί 10 χρόνια δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ως Πρώτο Πολίτη της χώρας κάποιον, που, προφανώς ψευδόμενος, δήλωσε ανερυθρίαστα ότι δάνεισε ένα μεγάλο ποσό στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου για να καλύψει το "πόθεν έσχες" του " και τις ύποπτες συναλλαγές ακινήτων της επονείδιστης εκείνης περιόδου. Ξαφνικά, όμως, επαναστατούμε γιατί δεν μπορούμε ούτε να μυρίσουμε από απόσταση έναν πολιτικό, που συνέχισε την γνωστή Ελληνική παράδοση των διορισμών στο Δημόσιο.
Δεν είναι αθώος πολιτικών κριμάτων ο κ. Παυλόπουλος, αλλά δεν είναι και υπεύθυνος για τις καταστροφικές φωτιές του 2007 - ο κ. Βύρων Πολύδωρας ήταν τότε αρμόδιος Υπουργός, αν δεν απατώμαι.
Δεν είναι άμοιρος πολιτικών ευθυνών για την κατάσταση στην Αστυνομία επί υπουργίας του ο κ. Παυλόπουλος, αλλά, πάντως, ήταν ο πρώτος και ο μόνος, που έσπευσε να υποβάλει παραίτηση, μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου - όπως, επίσης, ανέλαβε και την ευθύνη για την αμυντική στάση, που τήρησαν οι δυνάμεις ασφαλείας τον τραγικό και μακρόσυρτο εκείνο Δεκέμβριο του 2008. Η Αθήνα βίωσε εκτεταμένες καταστροφές, αλλά τουλάχιστον δεν χύθηκε άλλο αίμα, αίμα αθώων παιδιών εγκλωβισμένων ανάμεσα σε προβοκάτορες, πλιατσικολόγους και θερμόαιμους αστυνομικούς ή αγανακτισμένους πολίτες. Όσοι είτε τότε είτε και τώρα ακόμη έχουν εύκολη την κριτική για την στάση αυτή ας αναλογισθούν πώς θα τάθελαν να είναι τα πράγματα, αν είχαν την περίοδο εκείνη παιδιά τους στους δρόμους και τι ολοκαύτωμα σ' όλη την χώρα θα είχε ακολουθήσει, αν είχε απλώς ανοίξει κάνα κεφάλι πιτσιρικά.
Απ' όσο ξέρω, σ' όλη του την πολιτική πορεία ο κ. Παυλόπουλος μάλλον μόνο τούτο το σωστό έκανε, αλλά κι αυτό ακόμα του το αφαιρούν οι όψιμοι επαναστάτες κι οι φωτισμένοι. Του προσθέτουν εκ πολλαπλασιασμού και 1.000.000 προσλήψεις, διαιρούν κατά βούληση και βγάζουν μηδέν εις το πηλίκον. Ο κ. Παυλόπουλος ξαφνικά αποτέλεσε το επιφανέστερο παράδειγμα φαύλου πολιτικού και την επιτομή των δεινών της μεταπολίτευσης.
Λυπάμαι, αλλά δεν είναι έτσι, δεν είναι ο νέος Πρόεδρος το πιο μαύρο πρόβατο στην στάνη! Γνωρίσαμε τόσο πολλούς πολύ χειρότερους, με τους οποίους συναλλαχθήκαμε επανειλημμένα ως πολίτες - για να μην πω τίποτε πιο βαρύ - ώστε η αιφνίδια αυτή "σταύρωση" να δείχνει πως κάποιοι βρήκαν άλλοθι για την χρόνια ανοχή τους στα ανομολόγητα...                        
Το πιο ανεκδοτολογικό, όμως, δεν είναι οι αντιδράσεις των οψίμων ριζοσπαστών πολιτών στο διαδίκτυο, αλλά το γεγονός ότι ο royal prince της κατ' εξοχήν ρουσφετολογικής πολιτικής οικογένειας, που άμεσα ή έμμεσα σιτίζεται ολόκληρη κι ακέραια από τα Δημόσια Ταμεία, ο φέρελπις δελφίνος-μεσοτοιχία με τον κ. Χριστοφοράκο στην Τήνο, ναι, ώς κι αυτός ο προικοδοτηθείς από την Siemens με καφετιέρες και σιδερώστρες, ανέβηκε στα κεραμίδια για να στηλιτεύσει τον κ. Παυλόπουλο...
Ωραίες κολλεγιές έχουν κάνει οι κατήγοροι του επόμενου Προέδρου με πολίτες και πολιτικά στελέχη.
Και γι' αυτό είμαι στην άλλη πλευρά, μολονότι διόλου δεν θα τόθελα για τον συγκεκριμένο πολιτικό.
Κι αυτός είν' ο λόγος ο δικός μου για τον Πρόεδρο.  
    

"Be the Miracle" - Γίνε το θαύμα...

... Γίνε εσύ εκείνο, που περιμένεις να γίνει!

Η καρδιά αυτής της πόλης πάντα χτυπούσε στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές γύρω από την Πατησίων και αυτό δεν έχει αλλάξει. Το κενό, που δημιουργήθηκε από το ρεύμα μετεγκατάστασης των παλιών Αθηναίων στα προάστια καλύφθηκε από μετανάστες, που συγκεντρώθηκαν στις περιοχές αυτές και τους ξανάδωσαν ζωή. Οι μεγάλοι δρόμοι παραμένουν πολύβουοι και πολυσύχναστοι ώς αργά το βράδυ, η εμπορική κίνηση στα μικρομάγαζα δεν σταματάει ποτέ και οι ατέρμονες συζητήσεις στα πεζοδρόμια είναι το πιο κοινό θέαμα. 

Στον πυρήνα αυτής της μεγάλης περιοχής, που εκτείνεται στα νότια της Πατησίων, στην διασταύρωση της Μιχαήλ Βόδα με την Σμύρνης, ένα μικρό, ήσυχο, στενάκι από τα τόσα και τόσα, βρίσκεται ένα εντυπωσιακά μεγάλο κτίριο, που ανήκει στην Καθολική Εκκλησία. Και σ' αυτό ακριβώς το κτίριο βρήκε φιλόξενη στέγη μια ομάδα ανθρώπων, που αποφάσισαν να προσφέρουν ό,τι περισσότερο μπορούσαν στο πιο πολύτιμο κύτταρο μιας κοινωνίας: στα παιδιά!

Τα παιδιά έχουν πάντα ανάγκες - μιαν αγκαλιά, λίγο περισσότερη φροντίδα και προσοχή, έναν καλό λόγο, υποστηρικτικό. Πράγματα ανεκτίμητα, για τα οποία δεν χρειάζονται τόσο οι υλικοί πόροι όσο το περίσσευμα ψυχής, η διάθεση να προσφέρεις στα παιδιά αυτό, που έχεις: χρόνο και κάτι από τον εαυτό σου.                

Αυτό το σκεπτικό βρίσκεται στον πυρήνα του "Κέντρου Αρρούπε", που οφείλει μεν την επίσημη επωνυμία του στον ιεραπόστολο Pedro Arroupe, αλλά είναι πιο γνωστό ως "Be the miracle". 

Στις εγκαταστάσεις του "Be the miracle" βρίσκουν κάθε μέρα καταφύγιο περίπου 100 παιδιά. Μερικά είναι παιδιά μεταναστών, άλλα είναι παιδιά, που χρειάζονται ένα πιάτο φαγητό, κάποια έχουν ανάγκη από λίγη βοήθεια στα μαθήματά τους ή από μια καθοδήγηση για να γεμίσουν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους. Και οι εθελοντές του Κέντρου γίνονται καθημερινά οι ίδιοι το θαύμα που έχουν ανάγκη αυτά τα παιδιά, όπως καταγράφεται αναλυτικά εδώ. 

Το Κέντρο είναι ανοιχτό κάθε μέρα, από το μεσημέρι κι έπειτα, και υποδέχεται παιδιά, μετά το σχολικό ωράριο. Όσα παιδιά γευματίζουν στο Κέντρο προσέρχονται νωρίτερα. Αργότερα, όλα τα παιδιά, χωρισμένα πια σε τρεις μεγάλες κατηγορίες - Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου - καθοδηγούνται στην μελέτη των μαθημάτων τους, καλύπτουν τα κενά τους και απασχολούνται με τρόπο δημιουργικό.

   

Πριν από λίγες μέρες, είχα την χαρά και την ξεχωριστή τιμή να ξεναγηθώ στο Κέντρο από τον φίλο Κώστα Παντελίδη. 

Είδα τον χώρο, όπου ένας αριθμός παιδιών σιτίζεται κάθε μέρα.

Είδα τις αίθουσες, με τα θρανία και τα εποπτικά μέσα διδασκαλίας, όπου βρίσκουν βοήθεια με τα μαθήματά τους, όσα παιδιά την χρειάζονται. 

Είδα το θέατρο, όπου τα παιδιά διοχετεύουν την δημιουργικότητά τους και εκφράζουν την καλλιτεχνική τους φύση.

Πιο πολύ, όμως, είδα ευτυχισμένα παιδιά, παιδιά χαμογελαστά και ήρεμα, παιδιά, που ένοιωθαν ασφαλή, καθώς κάποιος τους έδινε σημασία, ασχολείτο μαζί τους.       

Κι είδα και εθελοντές, με εκείνη την λάμψη της εσωτερικής χαράς στο βλέμμα, που μονάχα η προσφορά, το δόσιμο, καταφέρνει να  μας κάνει να νοιώσουμε.          

Όντας ο ίδιος από τους βασικούς μοχλούς του Κέντρου Αρρούπε, ο Κώστας Παντελίδης, που ασχολείται με το θέατρο, βασίστηκε στις εμπειρίες των παιδιών, για να γράψει ένα μικρό θεατρικό έργο με τίτλο "Bullying" και να περάσει σε παιδιά και μεγάλους μηνύματα χρήσιμα για την ενδοσχολική βία, την αντιμετώπισή της, την ίδια την στάση των παιδιών. Καθοδηγώντας σκηνοθετικά τα παιδιά του Κέντρου, θα παρουσιάσει το έργο την Άνοιξη του 2015 στο θέατρο του κεντρικού κτιρίου της Μιχαήλ Βόδα. 

Θα είμαστε, βέβαια, εκεί - αλλά στο μεταξύ αξίζει να δούμε φωτογραφίες από τις πρόβες.

Aξίζει να δούμε τα παιδιά, που αγωνίζονται να εκφρασθούν, να νοιώσουν κομμάτι μιας κοινωνίας, που συλλογικά αντιμετωπίζει κι αυτή τις δικές της συχνά ανυπέρβλητες δυσκολίες, αλλά που, χάρις σε πρωτοβουλίες όπως το "Be the Miracle", επιμένει να μην ξεχνάει τα παιδιά της!..