ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ - του Βαλεντίνου Τσίλογλου στο Life 'n Art Theater

Ο  ΒαλεντίνοςΤσίλογλου αποτελεί μιαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση της Ελληνικής θεατρικής πραγματικότητας και των νέων ανθρώπων, που κινούνται σε αυτήν. Παραγωγικός , αεικίνητος και πολυπράγμων, γράφει, σκηνοθετεί και παίζει με ξεχωριστή άνεση και εντυπωσιακά κάθε φορά αποτελέσματα. Στα τέλη του 2016, ζωντάνευε ιδιότυπα τον Αρλεκέν,  στην «Ψευτο-υπηρέτρια» του Mariveaux, που, κλασική ούσα, εμπλουτίσθηκε με σύγχρονες και επίκαιρες πινελιές, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ζαχαρία Ρόχα. Στις αρχές της φετινής χρονιάς σκηνοθέτησε με ευφυείς ρυθμούς την τραγωδία της διπλανής πόρτας του Γιώργου Αγγελίδη «Δικός σου», εξισορροπώντας τις κωμικές και δραματικές αποχρώσεις, που συναπαρτίζουν την καθημερινότητα ενός ζευγαριού νέων gay συνανθρώπων μας. Θα μπορούσα ακόμη να προσθέσω ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Τσίλογλου είναι και κάπως σαν βετεράνος των Queer Theater Awards, καθώς έλαβε το μερίδιό του από αυτά τόσο το 2016, όσο και το 2017 -  διόλου τυχαία! Ωστόσο, θεωρώ ότι το θέατρο του ως έμπνευση και ως αποτέλεσμα πηγαίνει και λίγο παραπέρα από αυτήν την  κατηγοριοποίηση και μας αφορά όλους! Όσους τουλάχιστον θέλουν να βλέπουν την μεγαλύτερη εικόνα και τις προεκτάσεις των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, τις μέρες αυτές, που εκπνέει το 2017, ο Τσίλογλου μας παρουσιάζει το «Δείπνο Βασιλισσών», σε δικό του κείμενο και δική του σκηνοθεσία.

Έργο δωματίου το «Δείπνο Βασιλισσών», έργο συνόλου για έξι πρόσωπα, που μπαινοβγαίνουν στον ίδιο χώρο και φέρουν σχεδόν ισομερώς το βάρος  της μαύρης και καυστικής αυτής κωμωδίας. Το λέω αυτό γιατί νομίζω πως αυτό είναι και το κυριότερο χαρακτηριστικό της: οι ζωντανοί χαρακτήρες των συμπρωταγωνιστών - τριών γυναικών και τριών ανδρών. Το δεύτερο ανάγλυφο στοιχείο της είναι οι καταιγιστικοί ρυθμοί, με τους οποίους κινεί ο σκηνοθέτης Τσίλογλου τα πρόσωπα, που συνέλαβε ο συγγραφέας Τσίλογλου. Ρυθμοί, που από την κίνηση των προσώπων στον χώρο περνούν με τρόπο φυσικό στις ευθύβολες, συχνά δηλητηριώδεις ατάκες, που εκτοξεύονται σαν από πολυβόλο και προκαλούν το γέλιο των θεατών, αλλά, ταυτόχρονα προωθούν την πλοκή και, το κυριότερο, αποκαλύπτουν όλο και περισσότερο τον χαρακτήρα των ηρώων και των ηρωίδων.

Τρεις σύγχρονες γυναίκες, σύγχρονοι τύποι γυναικών, τρεις στενές φίλες, πληθωρικοί χαρακτήρες στα όρια του γκροτέσκου, συμβιώνουν στην πλοκή του έργου. Συνυπάρχουν στο βασιλικό σαλόνι, συγκρούονται μεταξύ τους και εκρήγνυνται με αφορμή ή χωρίς.

Η "δεν μπορώ να το χωνέψω" Κλεοπάτρα, απατημένη και χωρισμένη, δεν διαθέτει την θρυλική μύτη της Αιγύπτιας συνονόματής της, αλλά διαθέτει το είδος εκείνο του ντεκολτέ, όπου βουλιάζουν και πνίγονται παλικάρια. Η "ζω ένα βουβό δράμα" Αμαλία, κρίνει και επικρίνει αφ' υψηλού τους πάντες και τα πάντα, μέχρι να σπάσει υπό το βάρος του μυστικού της, σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές. Τέλος, η "δεν κρατιέμαι με τίποτε" Ελισάβετ, αμφιλεγόμενη στυλίστρια διεθνούς βεληνεκούς, ανακατωσούρα εκ φύσεως ή από συνειδητή επιλογή. 

Τρεις γυναίκες, μόνες, στην ηλικία των 40+, διαφορετικές μεταξύ τους, σχηματίζουν ένα ιδιόρρυθμο τρίγωνο, στην περίμετρο του οποίου κινείται ο "ακόμα ψάχνομαι, δεν ξέρω τι θέλω και πού πάω" Ζαν, αμφιταλαντευόμενος μεταξύ κομμωτικής και ηθοποιίας. Έχει άποψη για όλα, έχει άποψη για όλους - εκτός, ίσως, από τον εαυτό του. Η διαρκής κινητικότητά του, όμως, παγώνει χαρακτηριστικά και μοιραία, όταν κάνει την εμφάνισή του το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, ο "είμαι το μήλο της έριδος, ποιός θα με κόψει;" Κάρολος, ο μυστηριώδης νέος, που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα ντροπαλός jeune premier και απατεωνίσκος. Εισβάλλει αναπάντεχα στο τρίγωνο των γυναικών - που για την περίπτωση γίνεται τετράγωνο, με τον Ζαν - και η εμφάνισή του είναι καταλυτική σε πολλά επίπεδα, απελευθερωτική. Μετά το πρώτο σοκ, χαλαρώνει σώματα και στόματα, ενσαρκώνει έναν καλοκρυμμένο περιφερόμενο κίνδυνο, τον οποίο έγκαιρα οσμίζεται ο τρίτος άντρας του έργου, το "έχω το φάρμακο για όλα τα κακά" Μέντιουμ - αλλά ποιός να τον ακούσει αυτόν τον έρμο μέσα στα τόσα φασαριόζικα και θυελλώδη απωθημένα, που αστραποβροντάνε επί σκηνής;  

Δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να σκηνοθετήσεις ένα έργο που έχεις γράψει ο ίδιος, αλλά το βέβαιο είναι πως στο "Δείπνο Βασιλισσών" η σκηνοθεσία του Τσίλογλου έχει υπηρετήσει κατά τον καλύτερο τρόπο το κείμενό του. 

Ο ίδιος ενσαρκώνει δεξιοτεχνικά τον Ζαν, που πασχίζει, συνειδητά ή μη, να κρύψει, να πνίξει, τις ανασφάλειες και την έλλειψη σαφούς κατεύθυνσης της ζωής του σε μια διαρκή κινητικότητα, σε λόγο χειμαρρώδη. Αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί έχουν καθοδηγηθεί επιμελώς και, τελικά, δείχνουν τόσο ταυτισμένοι με τους χαρακτήρες, που υποδύονται, ώστε δύσκολα φαντάζεται κανείς άλλους στην θέση τους. 

Η Κλεοπάτρα της Χριστιάννας Ανανιάδου είναι πληθωρική, δεόντως αυτοκρατορική, με μια φωνητική γκάμα από την γλύκα ώς την στριγγλιά. Οι εκφράσεις του προσώπου της αντίστοιχα περνάνε από το στυλ του ναζιάρικου μωρού στο στυλ της στρίγγλας πρώην συζύγου, ενώ με την όλη κινησιολογία της πληρεί και ελέγχει απολύτως τον κυριολεκτικό και μεταφορικό χώρο, που της έχει επιφυλάξει το κείμενο και η σκηνοθεσία.

Η Λούλα Τριανταφύλλου ως Αμαλία αποκαλύπτει εδώ και ξεδιπλώνει το ιδιαίτερο ταλέντο της να περνάει με ευκολία από τους κωμικούς τόνους σε έντονα δραματικούς, μέσα στο ίδιο έργο, μέσα σε ελάχιστα λεπτά - και να μεταδίδει κάθε φορά την ιδιοσυγκρασία και την συναισθηματική της κατάσταση στον θεατή. Ο έλεγχος, τον οποίο ασκεί στα εκφραστικά της μέσα, και ο τρόπος με τον οποίο τα εμπλουτίζει από έργο σε έργο, από χρονιά σε χρονιά, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να περάσει ούτε απαρατήρητος ούτε ασχολίαστος. 

Η Νατάσα Παπαδάκη, ευλύγιστη, αίλουρη, πλαστική στις κινήσεις της, αναδεικνύει μιαν Ελισάβετ, με βασιλικό αέρα, με τσαχπινιά κοσμογυρισμένης, με γλώσσα, που κόβει και ράβει, με υπερχειλίζουσα επί σκηνής σεξουαλικότητα, που παραπέμπει στην θρυλούμενη μεγάλη σεξουαλικότητα της Αγγλίδας συνονόματής της και αφήνει σύξυλους τους θεατές να αγωνιούν ώς πού θα φτάσει η εκφραστικότητα του βλέμματος, του κορμιού κι εκείνης της φλογερής, αεικίνητης, γλωσσίτσας της.  

Ο Λεωνίδας Παντελόπουλος στον ρόλο του Μέντιουμ αποδεικνύεται εξαιρετική επιλογή. Με σχεδόν ταχυδακτυλουργικές κινήσεις εμφανίζει ξόρκια, μαγικά και και φάρμακα για κάθε κακό ή πρόβλημα, που υπάρχει, που φαντάζεται, που οσμίζεται. Αποπνέει τον αέρα Ανατολής, που χρειαζόταν ο ρόλος, μοιάζει να βγήκε από σελίδες σαν της Μάρας Μεϊμαρίδη, να θήτευσε στην "Κατίνα" και στις "Μάγισσες της Σμύρνης".     

Ο Κάρολος του Αντώνη Τσουρουνάκη, κρύβει αποτελεσματικά μέσα σε μια διστακτική γλώσσα σώματος και σε  έναν συγκρατημένο, συνεσταλμένο, λόγο το μυστήριο, που προσιδιάζει στην  απροσδόκητη εισβολή του στην ζωή των υπολοίπων, στην αναστάτωση, που προκαλεί, στο σκάνδαλο, που ελλοχεύει. Βγαίνοντας την κρίσιμη στιγμή από τα ρούχα του, ωθεί την δράση προς την αποκάλυψη ανομολόγητων μυστικών και προς την απογύμνωση τόσο του δικού του χαρακτήρα, όσο και των υπολοίπων. 

Στην κορύφωση του δείπνου, ο Κάρολος, είτε με ρούχα είτε χωρίς, δείχνει να μένει ίδιος, αυτάρεσκος, αμετανόητος ή απλώς ανίδεος για τα περίπλοκα της ζωής. Αντίθετα, οι άλλοι χαρακτήρες, δίχως φτιασίδια και μυστικά πια, μένουν με τα ειλικρινή συναισθήματά τους, τα χρόνια και τα βιώματα, που τους δένουν. Οι σουρεαλιστικά πλασμένοι χαρακτήρες του Τσίλογλου αναμετρώνται πλέον με την πραγματικότητα, προσγειώνονται, παίρνουν τις σωστές διαστάσεις και αποχωρούν από την σκηνή και την δράση παρέα, συντροφιά, ως σύνολο. Κι ο Κάρολος αποσύρεται κι αυτός - αλλά μόνος...  

Σε τελική ανάλυση, το "Δείπνο Βασιλισσών" είναι μια καλογραμμένη κωμωδία χαρακτήρων και μια καλοστημένη παράσταση, όπου η υποκριτική δεινότητα απογειώνεται χάρις στα ιδιοφυή κοστούμια  του Μάριου Καραβασίλη, που είναι κυριολεκτικά αδύνατον να περάσουν απαρατήρητα. Με τον τρόπο τους, πρωταγωνιστούν κι αυτά, τονίζουν και χρωματίζουν τους σουρεαλιστικούς χαρακτήρες του έργου και υποστηρίζουν την γκροτέσκα σκηνοθετική προσέγγιση του σύμπαντος, στο οποίο κινούνται και δρουν. Συνολικά και συμπερασματικά το "Δείπνο Βασιλισσών" αποτελεί μιαν ολοκληρωμένη ψυχαγωγική πρόταση, που προσφέρει την απόλαυση, που υπόσχεται, δικαιώνει τους συντελεστές και αξίζει σίγουρα την προσοχή μας.

Όλες οι φωτογραφίες από την παράσταση

Πληροφορίες για την παράσταση:

Κείμενο – Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Ενδυματολογία – Κατασκευή κοστουμιών: Μάριος Καραβασίλης
Μουσική επιμέλεια: Νικόλας Γεωργανής
Σκηνικά: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Eπιμέλεια Κίνησης: Λυδία Ορφανουδάκη
Βοηθός Σκηνοθέτης: Όλγα Λουπάκη
Φωτογραφία: Κώστας Γεωργόπουλος
Promo Video: Κωστής Λέπουρης
Σχεδιασμός αφίσας: Μάρω Κάκαρη
Επιμέλεια μακιγιάζ: Βίνα Ευστρατιάδου
Εκτέλεση μακιγιάζ: Απόφοιτοι των ΙΕΚ ΑΚΜΗ
Επιμέλεια μαλλιών: Ταξιάρχης Κόλλιας

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Xριστιάννα Ανανιάδου
Λεωνίδας Παντελόπουλος
Νατάσα Παπαδάκη
Λούλα Τριανταφύλλου
Βαλεντίνος Τσίλογλου
Αντώνης Τσουρουνάκης

Χώρος: L.A (Life n’ Art) THEATER
Λ. Κωνσταντινουπόλεως 82, Κεραμεικός (Μετρό Κεραμεικός)

Πρεμιέρα: Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:15
Διάρκεια: 85’

Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ (μειωμένο για φοιτητές και ανέργους), 5 ευρώ (ατέλειες)
Ισχύουν ειδικές τιμές εισιτηρίων για συλλόγους και γκρουπ στο τηλ. 697426 2708

Κρατήσεις: 210 578 9337 , 697 426 2708
Email: dinner.project@hotmail.com

   

               

SCOTLAND ROAD - το θεατρικό έργο του Jeffrey Hatcher στην Αθηναΐδα

Oύτε τα πιο αρχαία ναυάγια δεν κατάφεραν να περάσουν στην σφαίρα του μύθου στον βαθμό που πέρασε και εγκαταστάθηκε εκεί το μόλις προ 100 ετών ναυάγιο του Τιτανικού. Θρύλοι, μύθοι, μικρά και μεγάλα μυστήρια, προσωπικές περιουσίες, ο αμέριμνος χορός, ενώ το εντυπωσιακότερο πλοίο της ναυπηγικής ιστορίας βυθιζόταν, συναποτελούν τα στοιχεία, που από την πρώτη στιγμή ερέθισαν την συλλογική φαντασία. Και εξακολουθούν να την εξάπτουν! Ή, παραφράζοντας μιαν ατάκα του πρωτότυπου έργου: "We are nostalgic for a disaster we never knew!".

 To 1993, πριν ακόμη κι από την μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία "Τιτανικός", ο μεγαλωμένος στο Ohio των ΗΠΑ σεναριογράφος και συγγραφέας Jeffrey Hatcher επιχείρησε μια διαφορετική προσέγγιση. Όχι μελοδραματική, όπως η μεταγενέστερη ταινία, αλλά με ενδιαφέρουσες και αιχμηρές κοινωνικές προεκτάσεις. Της έδωσε θεατρικό χαρακτήρα, την τιτλοφόρησε "SCOTLAND ROAD" και ευτύχησε να την δει να ανεβαίνει σε δεκάδες θεατρικών σκηνών, να ερμηνεύεται από πλειάδα ηθοποιών και να γνωρίζει επιτυχία.

     

Η υπόθεση του πρωτότυπου έργου τοποθετείται στο 1985, 73 χρόνια μετά το ναυάγιο. Μια νέα γυναίκα, ντυμένη με ρούχα του 19ου αιώνα βρίσκεται ζωντανή πάνω σε ένα παγόβουνο και ισχυρίζεται ότι ήταν επιβάτις του μοιραίου πλοίου. Ως εκ θαύματος, έχει επιζήσει αναλλοίωτη! Εμμονικός με το ναυάγιο, ένας πάμπλουτος απόγονος άλλου επιβάτη του πλοίου αναλαμβάνει, με το χρήμα, που διαθέτει, και με ανήθικες μεθόδους, να φωτίσει το μυστήριο, να αποκαλύψει την απάτη, να αποσπάσει στοιχεία και πληροφορίες. Στην προσπάθειά του αυτή επικουρείται από μιαν αμφιλεγόμενη ιατρό και από την υπερήλικη, τελευταία εν ζωή, επιβάτιδα του Τιτανικού, που παραμένει απομονωμένη και καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα. Η πλοκή εξελίσσεται σε συνθήκες διαρκούς υπερέντασης. Κάθε λέξη, κάθε φράση την προωθεί, αποκαλύπτοντας μύχιες προθέσεις, αντιδεοντολογικούς χειρισμούς, πλαστές και φτιαχτές προσωπικότητες. Κανένας δεν είναι αυτός, που εμφανίζεται αρχικά να είναι - και αυτό είναι μάλλον το άμεσο ρεαλιστικό μήνυμα του έργου: κανείς μας δεν είναι αυτό, που φαίνεται να είναι, κανείς δεν έχει τις προθέσεις, που προβάλλει ότι έχει.   

Τα 4 πρόσωπα του "SCOTLAND ROAD" δεν φεύγουν σχεδόν καθόλου από την σκηνή, στα 80 λεπτά της διάρκειας  του έργου. Συγκρούονται - συχνά με πρωτοφανή ένταση - υποβλέπουν και αμφισβητούν ο ένας τον άλλο, στριμώχνουν ανελέητα ο ένας τον άλλο, προκειμένου να αποσπάσουν αλήθειες, που δεν είναι διόλου βέβαιο ότι επιθυμούν να ακούσουν ή ότι μπορούν και ξέρουν να διαχειρισθούν. Στο τέλος του έργου μπορεί να έχουν αποκαλυφθεί όλα τα μυστικά, αλλά τελικά αυτά έχουν πιθανότατα πολύ μικρότερη σημασία από αυτή τούτη την αποκάλυψη των χαρακτήρων, που μοιραία περνάει μέσα από την κορύφωση του δράματος. Από την σκοπιά του απλού θεατή, θα σταθώ στις δύο κορυφαίες σκηνές: στην "ανάκριση" της μυστηριώδους γυναίκας από την υπερήλικη επιβάτιδα και στο τελικό ντουέτο του πλούσιου απογόνου με την νεαρή αυτή γυναίκα. Η εξαιρετική μετάφραση των λόγων στην Ελληνική αποδίδεται με ρυθμό και ολοένα αυξανόμενη ένταση, που καθηλώνουν, ειδικά στις δύο αυτές σκηνές.       

Ο τίτλος του έργου, "SCOTLAND ROAD", παραπέμπει σε έναν οικισμό λαϊκών στρωμάτων και φτωχών Ιρλανδών μεταναστών του Liverpool. Στον "Τιτανικό", ωστόσο, ίσως όχι τυχαία, αυτή ήταν η ονομασία του διαδρόμου, που διέτρεχε το μήκος όλου του πλοίου και ένωνε τους χώρους της Α' Θέσης με τους χώρους της Γ' Θέσης. Ο ίδιος αυτός μακρύς διάδρομος υπήρξε επίσης καθοριστικός για την εισδοχή των νερών στο πλοίο και για την βύθισή του. Οι συμβολισμοί και οι προεκτάσεις είναι προφανείς, αν λάβουμε υπ' όψιν μας την πολυτέλεια και τον εξοπλισμό της Α' Θέσης του "Τιτανικού", την αντίθεση με τις συνθήκες στην πολυπληθή Γ' Θέση, όπου ίσχυε διαχωρισμός των φύλων και επικρατούσε έλλειψη σωστικών μέσων. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι αριθμητικά και αναλογικά νεκροί του ναυαγίου προέρχονταν από την Γ' Θέση.

 
Σε Ελληνική εκδοχή, το έργο παρουσιάζεται φέτος για πρώτη φορά στην υπόγεια Μουσική Θεατρική Σκηνή του Πολιτιστικού Πολυχώρου Αθηναΐς, στον Βοτανικό, από την Ομάδα Θεάτρου και Χορού MoveInContact, σε σκηνοθεσία Πάρη Μαντόπουλου. Τους ρόλους έχουν αναλάβει, αλφαβητικά, η Εύη Καρρά, η Τζωρτζίνα Μεντόγιαννη, η Μαρίνα Πανηγυράκη και ο Κωνσταντίνος Ρεπάνης.
Οι ρυθμοί, που σωστά και εμπνευσμένα επέλεξε ο σκηνοθέτης είναι γοργοί, το έργο τρέχει απρόσκοπτα.
Οι σκηνές εναλλάσσονται με ταχύτητα, σαν βινιέτες. Παρακολουθούν εξαιρετικά την ρέουσα γλώσσα της μετάφρασης από την Άννα Γιαννικάκη, την Λίζα Παπαζέτη και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή Κωνσταντίνο Ρεπάνη. Συνδυάζονται ιδανικά με την συχνά στακάτη εκφορά του λόγου και τονίζονται από μια μελετημένη εναλλαγή φωτισμών, που οφείλεται στον Νίκο Καλατζή.
Η Τζωρτζίνα Μεντόγιαννη, στον ρόλο της αμφιλεγόμενης ιατρού, που - για οικονομικούς λόγους, άραγε; - ενδίδει και μετέχει στο "παιχνίδι" του πάμπλουτου εμμονικού, τηρεί ως επί το πλείστον χαμηλούς τόνους, διεπόμενη από ηθικούς ενδοιασμούς, αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις για την επιλογή της.
Η Εύη Καρρά, υποβοηθούμενη και από το εντυπωσιακό μακιγιάζ της Μαίρης Σταυρακάκη, αποδίδει πειστικά και, τελικά σπαρακτικά, τον ρόλο της υπερήλικης επιβάτιδος, που βγαίνει από την απομόνωσή της και ξαναζεί το ναυάγιο, προκειμένου να ξεσκεπάσει την μυστηριώδη γυναίκα του παγόβουνου. Η αγωνιώδης σκηνή των ερωταποκρίσεων απολήγει σε  απόλαυση ερμηνειών.
Η Μαρίνα Πανηγυράκη, αξιοποιεί στο έπακρο το λιγνό, νευρώδες, σώμα της και την κινησιολογία της για τις ανάγκες του ρόλου. Ακόμη περισσότερο, στο πρώτο περίπου ημίωρο του έργου, πριν αρχίσει να μιλάει, αξιοποιεί ένα μοναδικά δυναμικό, διεισδυτικό,γυάλινο, βλέμμα, για να περάσει απ' ευθείας στην ψυχή του θεατή το εσωτερικό της δράμα, τα μυστικά, που κουβαλάει.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Κωνσταντίνος Ρεπάνης, έρμαιο των παθών και των εμμονών του, κεντάει  με επιδεξιότητα όλη την γκάμα των δραματικών συναισθημάτων πάνω στον μυστηριακό καμβά του Jeffrey Hatcher. Σοβαρός, σκληρός και άκαμπτος ώς τα όρια της απανθρωπιάς, αποδεικνύεται κυρίαρχος των εκφραστικών του μέσων, για να ανταποκριθεί στην γοργή αλληλουχία των ανατροπών και των συνεπαγόμενων συναισθημάτων. 

Τελικό συμπέρασμα από την παράσταση, που παίζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο, είναι πως αξίζει να την δει ο θεατής. Όσο κι αν τον ξενίσει η βασική ιδέα ως σουρεαλιστική, η θεατρική απόλαυση υπερβαίνει άμεσα και γρήγορα την απιθανότητα της κατάστασης. Στην θέση της κυριαρχεί το μυστήριο, κυριαρχεί η σκηνική απόδοση των εμμονών και των παθών, των μυστικών, που καθορίζουν ζωές και συμπεριφορές, μέχρι να τα ξεφορτωθούμε ή να τα βγάλουμε από μέσα μας - αν ποτέ αξιωθούμε να το καταφέρουμε. Κι αυτό, υποθέτω, είναι ακριβώς ό,τι ονομάζουμε θεατρική κάθαρση!   

Όλες οι φωτογραφίες από την παράσταση