10 χρόνια μετά...

Είναι μερικοί, που διαχωρίζουν τον  Κώστα Καραμανλή από τον συνώνυμο θείο του, τον πολιτικό, που περισσότερο από κάθε άλλον καθόρισε την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τον αποκαλούν μειωτικά, "μικρό", "ελάχιστο", "Βούδα", Κωστάκη και άλλα πολλά. Ωστόσο, και αυτοί ακόμη, 10 χρόνια μετά την πρόωρη και άωρη λήξη της δεύτερης  Πρωθυπουργικής του θητείας, εξακολουθούν να ασχολούνται με την προσωπική του ζωή, τις εικαζόμενες απόψεις του, την μακρόχρονη σιωπή του. Την ίδια στιγμή, πολιτικοί από το ίδιο  Κόμμα ή από την ευρύτερη παράταξη, ακόμη κι αν ποτέ δεν υπήρξαν οπαδοί, φίλοι ή συνεργάτες του, επιδιώκουν ένα νεύμα, μια κουβέντα του, μια φωτογραφία μαζί του.

Προς τιμήν του, ο κ. Καραμανλής ευφυώς έμεινε για 10 χρόνια σιωπηλός. Τι θα μπορούσε, άλλωστε, να πει και, κυρίως, πώς θα μπορούσε να ακουστεί μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον άναρθρων κραυγών, δολοφονίας χαρακτήρων, όλων εναντίον όλων; 

Σωστά απαξίωσε να απαντήσει στους μειωτικούς χαρακτηρισμούς, συνειδητά αρνήθηκε να απαντήσει στους κατηγόρους του και τους συκοφάντες εκείνους, που επιχείρησαν κι ακόμα επιμένουν να του φορτώσουν όχι μόνο τα ουκ ολίγα κρίματα του προκατόχου του, κ. Σημίτη, αλλά κι όλα τα κρίματα της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης από το 1981 μέχρι το 2004. 

Δεν εξέφρασε καν πικρία για το ότι το ίδιο του το Κόμμα δεν θεώρησε σκόπιμο να υπερασπισθεί τις πολιτικές της πενταετίας 2004-2009, μολονότι τα πιο προβεβλημένα στελέχη της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ των 10 τελευταίων ετών, που και τώρα ράβουν Υπουργικά κοστούμια, υπήρξαν Υπουργοί ή συνεργάτες του, που αναδείχθηκαν από τον ίδιο... 

Εν όψει, όμως, της επανόδου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στα Κυβερνητικά έδρανα, ο Κώστας Καραμανλής έσπασε την σιωπή του και μίλησε χθες, 26/6/2019, επί 15 λεπτά από στήθους. Η εκδήλωση στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης μπορεί να ήταν Κομματική, οι παριστάμενοι να ήταν στελέχη και ψηφοφόροι, αλλά ακροατήριο ήταν το Πανελλήνιο. Στο Πανελλήνιο απευθυνόταν ο πρώην Πρωθυπουργός, με εκφορά λόγου, που παρέπεμπε σ' εκείνο το κοφτό, το γεμάτο αυτοπεποίθηση, ύφος του πρεσβύτερου Καραμανλή στην μνημειώδη πρώτη μεταδικτατορική συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, το 1974.
Ήταν, όμως, και αυτός τούτος ο λόγος λιτός. Μεστός νοημάτων και μηνυμάτων προς όλους.  Ήρεμος και σίγουρος, ο ομιλητής, ευθύς και σαφής, πολύ μακριά από την τοξικότητα του πολιτικού μας κλίματος, τόνισε δεόντως ότι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ διέπεται από ορισμένες θεμελιώδεις και σταθερές αξίες - προφανώς πάνω και πέρα από πρόσωπα! Θύμισε τις αναφορές της παράταξης στην κοινωνία - και προφανώς όχι στις αγορές και στις προτεραιότητές τους. Χάραξε την εθνική γραμμή έναντι των Τουρκικών επιβουλών και αποτόλμησε εκεί, στην καρδιά της Μακεδονίας, να είναι συγκρατημένος στην επίκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και έκανε την πρώτη, επίσημη και αναγκαία, μνεία στο πολιτικό ΚΑΙ προσωπικό κόστος του "veto" στο Βουκουρέστι, το 2008. Που πολλοί παραβλέπουν...
Σε μόλις 15 λεπτά ο Κώστας Καραμανλής είπε πολλά. Και ο νοών νοείτω!

Έδωσε, πρωτίστως, την αίσθηση ότι αν η Ελλάδα πάει να κάνει μια νέα αρχή, μετά τα επονείδιστα Μνημόνια, και ειδικά αν η αρχή αυτή γίνει με την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ο ίδιος θα είναι παρών, θεματοφύλακας και εγγυητής των αξιών του αστικού κόσμου, της Κεντροδεξιάς. 

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο σ' αυτή την αίσθηση, αλλά το ελπίζω. 

Δεν ξέρω από ποιά θέση θα είναι παρών, αλλά το υποψιάζομαι.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι η χώρα και ο αστικός κόσμος, αυτή η πολύπαθη μεσαία τάξη, που αποτελεί παντού και πάντα την οικονομική και, κυρίως, την ηθική ραχοκοκκαλιά κάθε κοινωνίας, έχουν ανάγκη από πολιτικό λόγο, που όσο είναι αποφασιστικός και ξεκάθαρος άλλο τόσο είναι χαμηλότονος και ψύχραιμος.
Λίγοι στα Κόμματα εκφέρουν λόγο, όπως ο χθεσινός του Κώστα Καραμανλή.
Ευχή να γίνουν περισσότεροι, ευχή να εισακούγονται περισσότερο.
Τώρα στην επανεκκίνηση; Όχι! Όχι μόνο! Διαρκώς. Και
στην συνέχεια, στην μετέπειτα πορεία, στην τροχιά, που θα ακολουθήσει. Για νάναι σταθερή αυτή η τροχιά. Επί τέλους σταθερή!