Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

H ψηφιακή μας μοναξιά



Στα δύο περίπου χρόνια που απείχα από το blogging πολλά έχουν αλλάξει, αλλά και πολλά έχουν μείνει ίδια.
Ένα θέμα, που παραμένει πάντα παρόν, ελκυστικό και «αγαπημένο», είναι το θέμα της μοναξιάς και δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως μπορώ να το εξηγήσω.
Όσοι έχουν λύσει το μυστήριο αυτό ζήτημα πιθανότατα δεν έχουν καν blog - και τούτο γιατί, συνήθως, όταν κάποιος δεν είναι μόνος, δεν έχει πολύ χρόνο για ενδοσκόπηση δημόσια ή ιδιωτική, πόσω μάλλον για blogging… Έχει χρόνο κυρίως για την ίδια την ζωή, για το «μαζί» μιας ζωής!

Με τόσο πολλούς γύρω μας πραγματικά μόνους, απορίας άξιο είναι πώς δεν σμίγουν οι τόσες ιδιωτικές μοναξιές. Σκύβουν πρόθυμα, με τρόπο ψηφιακό, η μία στον ώμο της άλλης, αλλά στον πραγματικό κόσμο επικρατούν αποστάσεις. Από τα blogs στα μπαρ κι από κει στα εστιατόρια βλέπω πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους μόνους, νέα παιδιά σε παρέες του ενός φύλου ή μικτές, όπου είναι εμφανές ότι δεν υπάρχουν ζευγάρια, ίσως ούτε καν παιχνίδισμα ερωτικό μεταξύ τους.
Δισταγμοί εξοικείωσης, φόβοι απογοήτευσης, εγωισμοί αξεπέραστοι, ανασφάλεια, επιλογή και στάση ζωής; Αξίζει, όμως, τον κόπο να ρισκάρει κανείς και να εκτεθεί για τον έρωτα και την αγάπη κι ας χάσει – όπως πολύ συχνά χάνει… Είναι σπουδαία, είναι ζωής σημαντικά, τα όσα έχει βιώσει στο μεταξύ!
Σπουδαίο είναι νάχει κάτι κανείς για να δακρύσει και να κλάψει που τόχασε, όχι το να καταλήγει να δακρύζει γιατί δίστασε και δεν είχε ποτέ τίποτε, έστω και προσωρινά….

Ακόμη κι αν κάποτε δεν δίστασε, ακόμη κι αν κάποτε απογοητεύθηκε ή απογοήτευσε ο ίδιος, ακόμη κι αν τούπανε ή είπε ο ίδιος ένα «ψέμα», το ότι κάποτε μετρήσαμε εμείς για κάποιον ή να μέτρησε κάποιος για μας τόσο, ώστε να άξιζε ένα κάποιο «ψέμα», ίσως να μη είναι μονάχα αρνητικό, αλλά νάχει κι αυτό από μόνο του μιαν ορισμένη σπουδαιότητα…

16 σχόλια:

fish eye είπε...

θα μιλησω για την επιλεκτικη μοναξια.. νομιζω πως ειμαστε/ημουν παντα ατομο που αναζητουσα την μοναξια μου, τις ιδιωτικες μου σκεψεις ακομη κι οταν τα παιδια μου ηταν πολυ μωρα.. και ξερεις σ εκεινες τις ηλικιες ποσο διαφορετικα ειναι ολα..

απο την αλλη ειναι μαγκια να εισαι αναμεσα σε δικα σου ατομα και να ΜΗ νιωθεις μονος, αλλα σ αυτο χρειαζεται προσπαθεια απο τους 2. Μη σου πω κι απο τους 4..
Αν θελεις, τωρα που το σκεφτομαι, ισως ειναι μεγαλυτερη μαγκια το να επωμιστεις, να καλλιεργησεις και να παιζεις στα δαχτυλα αυτες τις σχεσεις εστω μονος.. αλλα δες παλι η λεξη ''μονος'' ερχεται ακομη κι εδω σα μικρος εφιαλτης..

για τα υπολοιπα που πολυ ομορφα αναφερεις.. εχουν αλλαξει οι ερωτες σημερα ετσι νομιζω..
ειναι της μιας βραδιας, των δυο ωρων.. της μιας μερας τοσο κρατουν..
τα παιδια, κι οι μεγαλοι ακομη τα θελουν ολα.. κι αυτον, κι εκεινη, και την αλλη.. δεν υπαρχουν επιλογες.. δεν υπαρχει ''ο ενας''..
δεν υπαρχουν συναισθηματα περισσεια για ξοδεμα..
ποιος νοιαζεται; αφου ολοι περνουν καλα.. αφου αυτο ειναι το ζητουμενο..

αλλο περνω καλα, αλλο η μοναξια σωστα;

σου το εχω ξαναπει, θα μπορουσαμε να μιλαμε ωρες..
πω πω μονο που το σκεφτομαι με κουραζει;)
προτιμω την μοναξια μου :))))


*πολυ πολυ ωραια η φωτο σας αγαπητε

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πιστεύω είναι η γοητεία του ανεξερεύνητου. Ανήσυχος ων ο άνθρωπος αλλά και εκ του ασφαλούς ορμώμενος,επιχειρεί όχι τόσο τη διαπροσωπική γνωριμία,όσο τις δυνατότητές του με τις προκλήσεις της τεχνολογίας.

Εμένα όμως άλλος είναι ο προβληματισμός μου....Συγκριτικά με το ωράριο των σχολιασμών βλέπω ανθρώπους και δη νέους και εδώ είναι το πρόβλημα, ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ, της προσωπικής χαλάρωσης αλλά και της ίδιας της ζωής.
Μη μου πεις πως όλος αυτός ο κόσμος ύστερα από τέτοια φόρτιση λειτουργεί φυσιολογικά και ψύχραιμα;

Καλή σου εβδομάδα,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist είπε...

Η μοναξιά είναι επιλεκτική σε στιγμές της μέρας. Ο πολύς κόσμος μπορεί και να σε τρελάνει όπως και η μοναξιά.
Για αυτό ως ένα βαθμό νομίζω πως χρειάζεται στην ζωή.
Σε βοηθάει να ανασυγκροτείς το μυαλό σου.., τους στόχους σου, το μέσα σου. Μόνο αν τα εχεις καλά με το μέσα σου, και περνάς καλά και μόνος, μπορείς να ισορροπήσεις σε σχέσεις.. Εχτές βρεθήκαμε με ένα φίλο στην παραλία, άδεια και ερημική, ήταν απίστευτη η δύναμη που εισέπραξα.. καθήσαμε, είδαμε το ηλιοβασίλεμα, και αισθάνθηκα πόσο μοναδικά όμορφες μπορεί να είναι κάποιες στιγμές όταν ξέρεις να τις ζεις με αληθινή ουσία..
Το διαδίκτυο σε μένα ήρθε να προσθέσει φίλους, και αισθάνομαι πραγματικά τυχερή για ανθρώπους που συνάντησα εδώ μέσα.. Σε καμία περίπτωση δε με απομόνωσε από την παρέα μου.., στα πάντα παίζει ρόλο το πως τα διαχειρίζεσε.. Θυμήθηκα που είχα διαβάσει πως όταν είχε πρωτοεφευρεθεί το τηλέφωνο οι τότε "διανοούμενοι" της εποχής το είχανε δαιμονοποιήσει, και λέγανε πως εξαιτίας του τηλεφώνου οι άνθρωποι δε θα συναντιώνται αλλά θα απομονωθούν στα σπίτια τους.. αστείο δεν είναι? Καλή εβδομάδα!

σοκολάτα πορτοκάλι είπε...

Αμάν, λύσσα με το ζευγάρωμα!
-Δε θέλουμε κύριε, πώς να σας το πούμε τελος πάντων! Δε θέλουμε το ροζ πρίγκηπα.
-Και ποιος ειστε, άλλωστε, εσείς που θα κρίνετε τις επιλογές μας?
-Και ποιός σας είπε ότι δε ζευγαρώνουμε? Απλώς το κάνουμε με κώδικες που δεν αναγνωρίζετε γιατί ανήκουμε σε διαφορετικές γενιές!

Το ρομαντισμό της ερωτικής απογοήτευσης σα να μου φαινεται οτι τον βιώνει κανείς μόνο εκ των υστερων και βλέποντας τα πραγματα από απόσταση. Οταν εισαι 20 ή 30 και μόλις χώρισες έχει μονο πόνο, και τον πόνο τον αποφευγουν τα ολα ζωντανά αυτού του πλανήτη.

ELvA είπε...

Η..Δευτέρα μας επεσε λιγο βαρειά φαινεται, φιλε Αστεροειδη, ετσι; ;)

Αλλοι γραφουν για..μοναξιες, αλλοι για ταξιδια,(ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί) που λεει και ο ..ακατανομαστος! ;))

Kαλη..εβδομας, λοιπον! ;))

+ Ενα πολυ καλο τραγουδι που ισως να μην εχετε ακουσει λογω..
ηλικιας! :)

fevis είπε...

Έχοντας μετά από πέντε χρόνια blogging γνωρίσει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους μέσα από τα blogs , μαζί και εσένα άλλωστε, δεν πιστεύω καθόλου στην μοναξιά του διαδικτύου.. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν ολομόναχοι ανάμεσα σε πλήθη "γνωστών" και "φίλων", όπως υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν ζωές γεμάτες παρέα με λίγους και εκλεκτούς... Νομίζω πως την μοναξιά μας, που είναι state of mind κυρίως και όχι πραγματική κατάσταση, την διαχειριζόμαστε ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περιόδου της ζωής μας.. Και πως ακόμα και από απρόσωπα και μοναχικά κατ' αρχάς πράγματα όπως το internet, αν υπάρχει ψυχή, ενέργεια και αληθινά καλή διάθεση μπορεί κανέις να δημιουργήσει αξιόλογες γνωριμίες που θα τον συντροφεύουν χρόνια... Φιλιά πολλά..

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Θα αποπειραθώ μια συνολική απάντηση εδώ:
Στα 6-7 χρόνια που περιπλανώμαι στο Internet δεν ήταν όλα πάντα ρόδινα. Είχα 2-3 κακές εμπειρίες, αλλά στο ίδιο ακριβώς διάστημα είχα πολύ περισσότερες κακές εμπειρίες και απογοητεύσεις στον πραγματικό κόσμο!
Δεν φταίει, λοιπόν, το Internet, αλλά η χρήση του ή οι προθέσεις μας. To internet είναι το μέσο και τίποτε άλλο - και, μάλιστα, είναι ένα μέσο που με έχει φέρει σε επαφή με κόσμο όλων των τάξεων, των ηλικιών, των φύλων, των απόψεων και των νοτροπιών, που αλλιώς δεν θα γνώριζα. Συνολικά η εμπειρία μου είναι πολύ θετική, αλλά κάνω και την χρήση του Internet, που θέλω.
Θεωρώ ότι η εποχή μας με όλες αυτές τις δυνατότητες και τα μέσα μπορεί να προσφέρει διεξόδους περισσότερες απ' όσες υπήρχαν διαθέσιμες παλιότερα και ότι όλοι όσοι νοιώθουν μόνοι έχουν περισσότερες ευκαιρίες σήμερα, ώστε να μη είναι - χρησιμοποιώντας και το Internet και όποιο άλλο από τα πολλά σημερινά μέσα τους παρέχονται. Το ζήτημα είναι να βγουν έξω από τον μικρόκοσμό τους, την ασφάλειά τους, να θέλουν να δοκιμάσουν, να ρισκάρουν κι ας απογοητευθούν. Έχει κι η απογοήτευση την αξία της, την σημασία της...

orfia είπε...

Συμφωνω με το τελευταιο σου σχολιο απολυτα asteroid, το διαδυκτιο ειναι η μικρογραφια της ζωης μας εξω απο αυτο,...η ζωη ειναι ωραια, η ζωη πληγωνει, η ζωη εχει εκπληξεις και απογοητευσεις οπου και νασαι..οπου και να εκφραζεσαι...!! Σημασια εχει να τολμας...και η μοναξια πρεπει να ειναι επιλογη και οχι εξαναγκασμος...Επιλεγω τι ωρες μου που θελω να "δαπανησω" εδω...και για αυτο το ευχαριστιεμαι ..!!
Και η εκπληξη ειναι οτι μπορεις να γνωρισεις εξαιρετικους ανθρωπους που ισως δεν θα το φερνε η ζωη να τους συναντησεις..εκει "εξω"..!!Καλημερα

katrine είπε...

Έίμαι σίγουρη πως ότι γράφεις το γράφεις μετά από παρατήρηση και σκέψη Asteroid.
Ένα ένα.
Υπάρχουν άνθρωποι, έχεις δίκιο, που πραγματικά είναι μόνοι και δίνουν όλη τη προσοχή τους στο internet,κάνουν κατάχρηση,για μένα και εξαρτώνται απ αυτό. Η δουλειά τους είναι η ζωή των άλλων. Είναι μια ασχολία και αυτό.
Το σωστό είναι το ένα να μην επισκιάζει το άλλο. Η συντροφιά, η παρέα, ο έρωτας , η φιλία αλλά και η επιλεκτική μοναξιά, σε σωστές δόσεις. Σε οποιοδήποτε απ αυτά γίνεις υπερβολικός και πέσεις επάνω του ,το έπνιξες και σε έπνιξε μαζί.

Οι κακές εμπειρίες δεν μ έχουν βρει,ακόμη, στο blog.Ίσα ίσα που γνώρισα και συνομιλώ με πολύ αξιόλογους ανθρώπους και να σου πω , καταλαβαίνω πάντα απ τα σχόλια πόσες πλευρές μπορεί να έχει ένα θέμα.Τόσες που να μην μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Για μένα είναι πλούτος.

Και ναι,μόνο γνώση τελικά σου δίνουν οι απογοητεύσεις, το ψέμα που έδωσες που πήρες, που αλληλοπληγώθηκες, που τσαλακώθηκες, παρά η απραξία και η απομόνωση.

Το παράκανα έ??
Καλό μεσημεράκι

STELIOS PENTARVANIS είπε...

"Δεν φταίει, λοιπόν, το Internet, αλλά η χρήση του ή οι προθέσεις μας. To internet είναι το μέσο και τίποτε άλλο - και, μάλιστα, είναι ένα μέσο που με έχει φέρει σε επαφή με κόσμο όλων των τάξεων, των ηλικιών, των φύλων, των απόψεων και των νοτροπιών, που αλλιώς δεν θα γνώριζα. Συνολικά η εμπειρία μου είναι πολύ θετική, αλλά κάνω και την χρήση του Internet, που θέλω."

Αυτό το απόσπασμα από το σχόλιο σου συνοψίζει και την δική μου άποψη για το θέμα. Και πραγματικά με πιάνει θλίψη όταν μαθαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο κολλημένοι με το internet που έχουν χάσει την επαφή με τον αληθινό κόσμο.

Unknown είπε...

Έχω την υποψία πως ότι ονομάζουμε μοναξιά είναι σχετικά παρεξηγημένο ή, για να το πω αλλιώς, στραβά τονισμένο.
Η μοναξιά που είναι ανυπόφορη, που πονάει και δεν τη θέλει κανείς, νομίζω ότι περιγράφει το αίσθημα της απομόνωσης από τους άλλους γενικά ή από κάποιους άλλους ειδικά. Εμπεριέχει μέσα την οδύνη της απόρριψης και του αποκλεισμού και αυτό είναι που πονάει. Όχι η μοναξιά καθ' εαυτή. Το να μη βρίσκεσαι μαζί με μια παρέα που δεν κάνεις κέφι δεν σου κοστίζει τίποτα, άσε που μπορεί και να σε ευχαριστεί κιόλας. Το να μην είσαι με την αγαπημένη σου επειδή δε θέλει να σε δει στα μάτια της ή η παρέα σου πήγε εκδρομή και εσένα δεν σου είπανε τίποτα, αυτά πονάνε όχι τόσο γιατί είσαι μόνος όσο γιατί νιώθεις αποκλεισμένος.

Κάπως έτσι καταλαβαίνω και τις ψηφιακές παρέες. Όταν νιώθεις πλαισιωμένος, σαν οντότητα, άποψη, δραστηριότητα, αντλείς ικανοποίηση και σου μένει καιρός να ρίξεις και μια ματιά στο αγαπημένο σου βιβλίο ή στο αγαπημένο σου σήριαλ. Αν όμως δεν τα καταφέρεις ή, ακόμα περισσότερο, σε απομακρύνουν οι άλλοι τότε το ζόρι είναι το ίδιο αιχμηρό, όσο και στην πραγματική ζωή.

Είναι και το θέμα της "εικόνας" Γιάννη. Πολλοί την υπολογίζουν υπέρμετρα και αν έχουν καταφέρει να κερδίσουν αναγνώριση σε ένα ψηφιακό χώρο, δεν ρισκάρουν να τη χάσουν στον πραγματικό κόσμο, λόγω "εικόνας".

Τα άλλα που λες ότι βλέπεις στις παρέες δεν ξέρω τι να σου πω. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω ούτε η φύση του ανθρώπου έχει αλλάξει ούτε οι ανάγκες του. Μπορεί να έχει αλλάξει ο κώδικας επικοινωνίας και να μην αναγνωρίζουμε τα σημάδια από τους δικούς μας κώδικες, αλλά αυτό δεν είναι κριτήριο. Έτσι δεν είναι; Εμείς, βέβαια, ήμασταν για τους γονείς μας και τη γενιά που μας έβλεπε σαν νέους τελείως "εξώλης και προώλης" υποκείμενα.

Έχω δει, πάντως, κλαμένα μάτια από έρωτα και πρόσωπα χλωμά από τον φόβο, ματιές - ξυράφια να τρέχουμε μεταξύ φραπέ και Bacardi. Και να μην πω για τον ενδυματολογικό κώδικα που έχει απογειωθεί τελείως, φωνάζοντας σε όλους τους τόνους: μη κοιτάς αλλού, εμένα κοίτα! Στα μάτια... Στα μάτια είπα!

Καμιά φορά, χαρά μου Γιάννη, άμα ακούω ή συμμετέχω σε τέτοιες κουβέντες για τους νέους, αισθάνομαι σαν τους γέρους στο Μάπετ Σόου που κάθονταν στον εξώστη και λέγαν τα δικά τους, ή σαν τους τρεις γέρους στην Κορσική από το περίφημο "Ο Αστερίξ στην Κορσική" αν θυμάσαι...
:-)

sCaTterBraiN είπε...

δεν υπάρχει ψηφιακή μοναξιά, μονάχα πραγματική. αλλά όχι πάντα. και δεν είναι πάντα κακό.
καλησπέρα!

Ephemeron είπε...

@ ΑΕΡΙΚΟ,
ΠΟλυ καλα τα λες...
Κατι ακομα... πριν μερες εκανα ακριβως την ιδια σκεψη και γελαγα...
"αισθάνομαι σαν τους γέρους στο Μάπετ Σόου που κάθονταν στον εξώστη"
Οι εξωστες χρειαζονται και μπορουν να γινουν σκετη απολαυση γι αυτους που ξερουν πως να τους εκμεταλευθουν.

Ephemeron είπε...

Asteroid,
γραφεις...
"Σπουδαίο είναι νάχει κάτι κανείς για να δακρύσει και να κλάψει που τόχασε, όχι το να καταλήγει να δακρύζει γιατί δίστασε και δεν είχε ποτέ τίποτε"

Τοτε ειναι πολυ αργα... εχεις απολυτο δικιο!
Ελα ομως που πολλοι απο εμας θελουν να το παιζουν "safe"...
Βλεπεις πολλοι προτιμουν την ασφαλεια του λιμανιου, και ναι μεν δεν λεω... καλο ειναι το ασφαλες λιμανι, αλλα αν δεν φυγεις ποτε απ το λιμανι... ποτε δεν προκειται να πηδηξεις εξω απο το καϊκι σου με ενα πλατυ χαμογελο φωναζοντας "δεν με σκιαζουν οι φουρτουνες"...

Man laying down είπε...

Pio poli ayto pou blepo ton teleyteo kero ine anthropi pou na min ina xaroumeni me tipota . Na min xeronte tin monaksia tous otan tin exoun ,na griniazoun ,kai na min xeronte tous anthropous pou exoun dipla tous otan tous exoun ,grinia pantou!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Χαίρομαι που αυτή η ανάρτηση γέννησε μεγάλο και ωφέλιμο, διαφωτιστικό διάλογο.
Καθώς δεν βρίσκομαι ακόμη πίσω στην Αθήνα και δώ δεν έχω την απαραίτητη συγκέντρωση, θα κοιτάξω μέσα στην επόμενη εβδομάδα να ανεβάσω μια καινύρια ανάρτηση, που να ξεκαθαρίζει τις δικές μου απόψεις και να απαντάει στους προβληματισμούς, που διατυπώθηκαν.
Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή!

 
GreekBloggers.com