Ήμουν κι εγώ εκεί!

Με τον κίνδυνο να "στενοχωρήσω" πολλούς παλιούς και νέους φίλους, gay και μη, οφείλω να πω πως αυτή την έννοια του "pride",  ποτέ δεν την πολυκατάλαβα. Τι σημαίνει περήφανος και περηφάνεια; Γιατί θάπρεπε κάποιος, άντρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος, λευκός ή μαύρος, νάναι περήφανος gay ή περήφανος bi ή περήφανος straight; Εκτός κι αν ό,τι κάνει στον τομέα του sex το κάνει πολύ καλά, οπότε μια περηφάνεια την δικαιούται - και μια carte visite δικαιούται επίσης να την έχει πάντα πρόχειρη και να την μοιράζει... μη σας πω ότι και υποχρεούται!!!

Θα προτιμούσα, λοιπόν, μιαν άλλη έκφραση, πιο κοντινή στην γιορτή, στην χαρά, που να φανερώνει το πόσο χαίρεται κανείς την όποια σεξουαλικότητά του και πόσο του αρέσει να μοιράζεται ανοιχτά με τους άλλους κι αυτήν και την χαρά του.

Εν πάση περιπτώσει, σημασία δεν έχουν ούτε τα δικά μου πιστεύω ούτε οι δικές μου απορίες. Σημασία έχει ότι αυτές οι εκδηλώσεις παγκοσμιοποιήθηκαν, έγιναν αποδεκτές κοινωνικά σε επίπεδο γιορτής και σταδιακά θα βοηθήσουν όλον τον κόσμο να μη κρίνει τους ανθρώπους με βάση την σεξουαλικότητά τους, το τι κάνουν στο κρεβάτι και με ποιόν.

Το ξέρω, το ξέρουμε όλοι, πως η ζωή δεν είναι γιορτή - όμως θάπρεπε νάναι!
Θάπρεπε και θα μπορούσαμε όλοι να χαιρόμαστε τα αγαθά του κόσμου αυτού. Μακάρι να θυμόμασταν, να συνειδητοποιούσαμε, πως τα πιο μεγάλα αγαθά, αυτά, που μετράνε και κρατάνε περισσότερο, είναι αγαθά φυσικά και παρέχονται δωρεάν - είναι πράγματα και καταστάσεις σαν τον ήλιο, την θάλασσα, τον έρωτα... Κι όμως το παιχνίδι το χάνουμε όλοι, καθώς επικεντρωνόμαστε στα άλλα, σε όλα τα άλλα, που εφεύραμε και που πουλιούνται κι αγοράζονται, που αφαιρούν από την χαρά της ζωής για τον πολύ απλό λόγο πως κυρίως μ' αυτά ως βάση επιλέγουμε να προσδιορίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, όπως κάνουν κι αυτοί οι άλλοι για μας...

Όποια, λοιπόν, άποψη και νάχα για έννοιες και περιεχόμενα, ξεπέρασα χθες κάθε επιφυλακτικότητα και βρέθηκα στην Πλατεία Κλαυθμώνος για το "ATHENS PRIDE 2010",  στην καρδιά μιας γιορτής και στην γιορτή όχι μιας, αλλά πολλών καρδιών. Χτυπούσαν όλες ταυτόχρονα και κάπως μπητάτα, βέβαια, για τα χρόνια και τα γούστα μου, αλλά, πάντως χτυπούσαν και μας παρασύρανε, θέλοντας και μη.


Ένας πολύχρωμος κόσμος, ένας κόσμος, που αποκαθιστά το σύνολο των χρωμάτων του για χάρη όλων μας, περιστρεφόταν γύρω μας και έδιωξε την γκριζάδα των καιρών και του μπετόν της πόλης, Κι αυτό ήταν το πρώτο μέγα κέρδος.
Το δεύτερο θα πρέπει νάταν ότι δεν εμφανίσθηκαν εκείνοι, που, όπως διάβασα, είχαν δώσει ραντεβού για να συγκεντρωθούν και να "χτυπήσουν" την εκδήλωση με αυγά, ντομάτες και συνθήματα μίσους. Φαντάζομαι πως δεν τα κατάφεραν να μαζευτούν αρκετοί κι αυτό είναι επίσης σπουδαίο, γιατί τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε να επικρατήσουν αξίες όπως η αγάπη, η κατανόηση κι η κοινωνική συνοχή.  Το μίσος κι η κακία είναι περιττές πολυτέλειες - πάντα ήταν, αλλά τώρα ακόμη περισσότερο.

Μονάχα η κυρία Ελένη Λουκά εμφανίσθηκε και προσπάθησε να επαναφέρει το πλήθος στον "ίσιο" σεξουαλικό δρόμο, κηρύττοντας με ζέση τον Λόγο του Θεού -  αλλά επειδή πιθανότατα τον έχει τελικά καταλάβει καλύτερα από πολλούς άλλους, ανέβηκε στο άρμα και παρήλασε κανονικά, μαζί με όλο το LGBTεπώνυμο πλήρωμα!..

Ήταν, τελικά, μια βραδυά κερδισμένη η χθεσνή, μια βραδυά πλούσια σε συναίσθημα, σε χρώμα, σε φως εσωτερικό κι εξωτερικό - πράγμα, που εξηγεί εν πολλοίς γιατί η μισή Ελληνική φωτογραφική Κοινότητα του Flickr ήταν εκεί, ζωσμένη με όλο της τον βαρύ εξοπλισμό κι έτοιμη να περάσει μέσα από το Διαδίκτυο το μήνυμα σ' όλο τον κόσμο πως έχει και η Αθήνα την δική της γιορτή περηφάνειας και πως μαζεύεται κι εδώ όλος ο κόσμος για να μοιρασθεί με χορό και τραγούδι τούτη την περηφάνεια  - κι ας γκρινιάζει για τους όρους εκείνος ο Asteroid... Άλλωστε κι αυτός εκεί ήταν!!!