A S T E R O I D: Γιατί στο τέλος μετράει μονάχα ο έρωτας, που δώσαμε, κι ο έρωτας, που λάβαμε...

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Γιατί στο τέλος μετράει μονάχα ο έρωτας, που δώσαμε, κι ο έρωτας, που λάβαμε...

45 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...: μονο ο ερωτας μενει και ξερες κατι οτι νιωσαμε ποτε δε χανεται; 29 Ιουνίου 2010 στις 10:47 π.μ.
aKanonisti είπε...: Καλημέρα με διαφωνία...
Η αγάπη μετράει...όχι ο έρως....
Δε λέω καλός είναι.. αλλά η αγάπη είναι πιο πλήρης....

:-))))); 29 Ιουνίου 2010 στις 10:54 π.μ.
fevis είπε...: Μεγάλη κουβέντα Γιάννη μου αυτή... Και μακάρι να βρεθούμε όλοι πολύ large στον απολογισμό...:-); 29 Ιουνίου 2010 στις 11:04 π.μ.
Hfaistiwnas είπε...: Ναι αλλά αργεί να έρθει!!!! χεχεχε!; 29 Ιουνίου 2010 στις 11:19 π.μ.
fish eye είπε...: ο ερωτας που δωσαμε και λαβαμε ναι.. συμφωνω αλλα κατω απο την ευρεια εννοια ;)))

και το παθος πανω απ ολα !!!; 29 Ιουνίου 2010 στις 11:58 π.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Συμφωνώ απολύτως, Άσωτε!
Ό,τι νοιώσαμε είναι και μένει δικό μας για πάντα... κι είναι κέρδος!..; 29 Ιουνίου 2010 στις 12:04 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Αναφέρομαι στον έρωτα με την ευρεία έννοια, Ακανονιστούλα μου... κι ασφαλώς όχι στον έρωτα τον κούφιο, τον κενό, αλλά στον έρωτα, που διαπνέεται από πάθος βαθύ, αυταπάρνηση, αγάπη σε προχωρημένο στάδιο...; 29 Ιουνίου 2010 στις 12:07 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Μακάρι, Ευάκι! Εδώ επιβάλλεται η largesse!!!
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 12:14 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Είσαι ακόμα πολύ νέος εσύ, Ηφαιστίωνα... Καταλαβαίνω την ανυπομονησία σου, αλλά έχεις χρονικά περιθώρια!!!
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 12:15 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Ναι, Στέλλα! Ακριβώς...
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 12:15 μ.μ.
kariatida62 είπε...: ΜΕΓΑΛΗ ΣΟΦΙΑ, ΚΑΙ ΑΛΟΙΜΟΝΟ Σ'ΟΠΟΙΟΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΉ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΣΙΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ; 29 Ιουνίου 2010 στις 12:17 μ.μ.
Hfaistiwnas είπε...: Άντε να δούμε!; 29 Ιουνίου 2010 στις 12:53 μ.μ.
tovenito είπε...: είσαι μυστικός πράκτωρ;
μια αμερική και τσουπ λέσβος!λολ!; 29 Ιουνίου 2010 στις 2:49 μ.μ.
sCaTterBraiN είπε...: α, κι εγώ θα διαφωνήσω. αυτό που μετράει είναι πώς περνάς μέχρι το τέλος. το τι θα μετρήσει στο τέλος καθόλου δε με ενδιαφέρει. ίσως να ενδιαφέρει τους κληρονόμους μου (κι αυτό χλωμό...)
καλημέρα!!!
;-)
όχι ότι έχω αντίρρηση φυσικά στον έρωτα, αλλά κι εγώ προς την αγάπη τείνω ως κάτι σπουδαιότερο.; 29 Ιουνίου 2010 στις 3:11 μ.μ.
CsLaKoNaS είπε...: Στο τέλος κάνουμε πάντα ταμείο. Δεν το είχα σκεφτεί ότι υπάρχει ταμείο και στον έρωτα...

Ενδιαφέρον!; 29 Ιουνίου 2010 στις 5:13 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Υπομονή, Ηφαιστίωνα!!!
Δεν ξεφεύγει κανείς από τα δίχτυα του έρωτα...
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 5:31 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Καρυάτιδα, μεγάλη σοφία, όντως... Και στις μέρες μας πρακτική ωσαύτως... και δημοκρατική ακόμη... αφού λίγα πράγματα μένουν να τα χαίρονται όλοι ισότιμα, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι κι όχι και τόσο νέοι, άντρες και γυναίκες...; 29 Ιουνίου 2010 στις 5:33 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Η αλήθεια είναι ότι δεν βολεύομαι πουθενά, tovenito!!! Διαρκώς εν κινήσει, σου λέω!!!
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 5:34 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Μα για να περνάς καλά ώς το τέλος, πρέπει να φροντίζεις να είσαι πάντα ερωτευμένος, SB!!! Άκου την ποιήτρια... ήξερε τι έλεγε!
;-)

Κι η αγάπη, βέβαια, μετράει - ειδικά ως προχωρημένο στάδιο του έρωτα... Καμμία αντίρρηση.; 29 Ιουνίου 2010 στις 5:37 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Λάκωνά μου, πίστεψέ με:αυτό είναι το κύριο ταμείο... Και πίστεψέ με όσο είναι νωρίς!
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 5:38 μ.μ.
the boy with the arab strap είπε...: ξεκαθαρο ειναι το τι λεει δεν χωραει αμφιβολιες .; 29 Ιουνίου 2010 στις 6:46 μ.μ.
s_pablo είπε...: Τα σκοτεινά και φωτεινά αντικείμενα του πόθου μας μετράνε.

Κι εδώ είναι το μεγαλείο του έρωτα. Δεν υπολογίζει, δεν αναγνωρίζει, δεν αποδέχεται. Μοναχά αποθεώνει.; 29 Ιουνίου 2010 στις 7:01 μ.μ.
aKanonisti είπε...: Η διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα, είναι κατά την γνώμη μου η εξής:
Ο έρωτας εξιδανικεύει.... ενώ η αγάπη λατρεύει και τα ελαττώματα του άλλου....
Ως εκ τούτου...την θεωρώ ανώτερη.... γιατί είναι πιο γήινη....
Ο έρωτας απλά είναι ισχυρό ναρκωτικό....

:-)))); 29 Ιουνίου 2010 στις 7:01 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Σοφόν το σαφές, OFF!
;-); 29 Ιουνίου 2010 στις 7:50 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Γι' αυτό και λέω, Pablo, ότι ο έρωτας ως κατάσταση έχει κι από μόνος του αξία... Δίνει πνοή, έμπνευση, φτερά, εξυψώνει... Ακόμα κι όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση, μπορεί να είναι δημιουργικός, γεννά ωριμότητα συναισθηματική σ' όποιον είναι και διανοητικά ώριμος κι έτσι τον ολοκληρώνει ως άνθρωπο.
Δεν έχω άλλο καλύτερο από το να είμαι ερωτευμένος - και συνήθως είμαι!

Βεβαίως δεν είμαι το ίδιο συχνά αντικείμενο έρωτος, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα!!!
:-))); 29 Ιουνίου 2010 στις 7:55 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Δεν διαφωνώ ως προς την ανωτερότητα της αγάπης, Ακανόνιστη. Είναι πράγματι ένα στάδιο ανώτερο του έρωτα!
Διαρκέστερο, βαθύτερο...
Μπορεί στον πυρήνα του ερωτικού πάθους να υπάρχει αγάπη, αλλά παίρνει καιρό, έως ότου από πυρήνας αποτελέσει κι όλη την ουσία... αν ποτέ την αποτελέσει... γιατί σπάνια συμβαίνει αυτό κι έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί πρέπει να μένει ακριβή και σπάνια η αγάπη.; 29 Ιουνίου 2010 στις 7:59 μ.μ.
"Αισθηματική ηλικία" είπε...: Ναι μόνον ο Ερωτας!
Αυτός μετράει στα συντάξιμα χρόνια της... Αγάπης!; 29 Ιουνίου 2010 στις 10:00 μ.μ.
STELIOS PENTARVANIS είπε...: Είναι η αξία που δίνει στη ζωή μας ο έρωτας αλλά και η αξία που χάνει με ένα χωρισμό.; 29 Ιουνίου 2010 στις 10:59 μ.μ.
Ephemeron είπε...: Αν με τη λεξη ερωτα εννοεις αγαπη, συμφωνω.
Αν απλα ειναι ερωτας τοτε μπορει να ειναι ή το μεγαλυτερο καλο ή το μεγαλυτερο κακο που μπορει να σου συμβει...; 30 Ιουνίου 2010 στις 12:22 π.μ.
aKanonisti είπε...: @Ephemeron..
ευτυχώς καλέ μου ευαίσθητε....
ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα....
οπότε... το μεγαλύτερο κακό... δεν είναι τουλάχιστον αιώνιο μαρτύριο....
:-)))); 30 Ιουνίου 2010 στις 12:37 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Γιατί αυτό ειναι η ζωή...

Ερωτας...

Απο έρωτα ξεκινάμε και σε έρωτα καταλήγουμε!; 30 Ιουνίου 2010 στις 11:52 π.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Αισθηματική μου Ηλικία, έχω βιώσει μεγάλον έρωτα και μεγάλην αγάπη, τάχω νοιώσει και τα δύο, τάχω εισπράξει και τα δύο. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για το βίωμα καθ' εαυτό - ανεξάρτητα, δηλάδή από την κατάληξη!
Με πλούτισε, με ωρίμασε, με εξόπλισε... ώς την σύνταξη!!!
;-); 30 Ιουνίου 2010 στις 12:01 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Ακριβώς, Wrong Man... Αλλιώς η ζωή ζωή δεν θάταν!; 30 Ιουνίου 2010 στις 12:06 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Εφήμερε, δεν βρίσκω τόσο αναγκαία την διαφοροποίηση, από την σκοπιά, που το εξετάζουμε εδώ και από την σκοπιά των στίχων της Σαπφούς.
Η αγάπη ασφαλώς είναι κάτι βαθύτερο και διαρκέστερο από τον έρωτα, που έχει έντονο το στοιχείο του πάθους, της λαχτάρας, κάποιου εγωισμού στην διεκδίκηση της ικανοποίησης... Ωστόσο, κατά την Σαπφώ, αυτό, που μετράει πρώτο στην ζωή είναι το αντικείμενο
του έρωτα και της αγάπης!
Και, κατ' εμέ, όπως γράφω και λίγο νωρίτερα, μετράει έτσι κι αλλιώς το βίωμα, ανεξάρτητα από την καλή ή κακή του κατάληξη.; 30 Ιουνίου 2010 στις 12:11 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Μα τόσο πληγωμένη από τον έρωτα, γλυκειά Ακανόνιστη; Για κανονίσου καλύτερα!!!
;-); 30 Ιουνίου 2010 στις 12:13 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Ζωή δίχως έρωτα ζωή δεν είναι, Merlin...; 30 Ιουνίου 2010 στις 12:15 μ.μ.
orfia είπε...: Σοφη η ποιητρια, ...ερωτας....πρωτα απο ολα με παθος, μεχρι εξαντλησεως των οριων....με υψη και βαθη....και μετα αν ειναι ναρθει η αγαπη θαρθει...αλλιως...ξαναγυριζει το κοντερ....!!Αυτο ειναι ζωη κατ'εμε...αλλιως περναει και χανεται....και στο ταμειο...μηδεν!!; 30 Ιουνίου 2010 στις 1:47 μ.μ.
DonnaBella είπε...: συμφωνω μαζι σου, ακομα πιο πολυ με τις απαντησεις που εδωσες στα σχολια. και με εβαλες σε σκεψεις Γιαννη - εαν πραγματικα πιστευω οτι κερδος ειναι το βιωμα και η διαδικασια, γιατι καθε φορα που μπαινω στη διαδικασια, αυτοπροστατευτικα αποστασιοποιουμαι και αναλυω, αντι να κανω βουτια στο συναισθημα.; 30 Ιουνίου 2010 στις 6:01 μ.μ.
katrine είπε...: Ολονυχτίς ο σκοτεινός
τα μάτια ο ύπνος κυριεύει
και με καίει με καίει
και μ ανάβει ο πόθος
σύγκορμη.
Τι θέλω τι,μήτε ξέρω τι
δυο γνώμες μέσα μου
τι θέλω τι ,μήτε ξέρω τι
σταγόνα τη σταγόνα ο πόνος μου. (Ελύτης-Ξυδάκης)

Γιάννη μου αλίμονο σε όποιον δεν το ζήσει.

Καλό απόγευμα με φιλιά; 30 Ιουνίου 2010 στις 7:56 μ.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Orfia μου, δεν θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα. Όσο μεγαλώνουμε, είμαστε τυχεροί αν ωριμάζουμε κιόλας συναισθηματικά - αν, δηλαδή, κατανοούμε, επιδιώκουμε κι αποδεχόμαστε τον μείζονα ρόλο του συνασθήματος στην ανθρώπινη ζωή, στην διαδρομή μας.
Αυτό είναι το πρωτεύον, να νοιώθουμε, να αφηνόμαστε να νοιώθουμε!.. Και να μη χανόμαστε, να μη χάνουμε το παιχνίδι σε ατέρμονες, συχνά ατελέσφορες, συζητήσεις για το τι είναι αγάπη και τι έρωτας, ποιό το μέγα καλό και πρώτο... Να νοιώθουμε, λοιπόν, πρωτίστως και αυτοστιγμεί - ενώ αυτές τις απορίες τις λύνει έτσι κι αλλιώς η ζωή κι ο καιρός!..; 1 Ιουλίου 2010 στις 10:14 π.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: DB, εκτιμώ ιδιαιτέρως αυτό το πολύ προσωπικό, κατά κάποιο τρόπο, σχόλιο και σ' ευχαριστώ!
Η άποψή μου, που την είχα με άλλο τρόπο διατυπώσει κι εδώ:
http://asteroid2.blogspot.com/2010/02/blog-post_09.html
είναι ότι ο πλούτος του συναισθηματικού βιώματος μένει σε μας έτσι κι αλλιώς, δεν χάνεται... μας ακολουθεί, μας οπλίζει, μας πλουτίζει, ανεξάρτητα από όποια έκβαση - και μιλώ από προσωπική πείρα...; 1 Ιουλίου 2010 στις 10:43 π.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: Αλίμονο, όντως!
Προτιμώ τον πόνο του έρωτα, Katrine, από τον πόνο του συναισθηματικού κενού...; 1 Ιουλίου 2010 στις 10:45 π.μ.
7Demons είπε...: Άντε, να σπάσουμε επιτέλους τη σιωπή μας και να κάνουμε ένα διάλειμα από την αποχή μας.
Όμορφα τα διατύπωσε η Σαπφώ, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς:
Άλλο η Ποίηση και Άλλο η καθημερινότητά μας. Όλοι μας είμαστε μικροί, πολύ μικροί και ασήμαντοι-μικρές βιολογικές παρενθέσεις στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
Κ΄είμαστε (ή φροντίσαμε να είμαστε) και φτηνοί.
Δίποδα συμφεροντολόγα πλάσματα με ζωώδη ένστικτα, που στην καλύτερη περίπτωση μιας τάχα "εξευγενισμένης" διαδικασίας, θέλουμε να αυτοπαρουσιαζόμαστε σαν "ανώτερες' υπάρξεις με αισθήματα,συναισθήματα,ενδιαφέροντα,μοιράσματα,κοινωνικοποιήσεις,δεσμεύσεις,βούληση,όμορφες επιθυμίες, ζεστές καρδιές και άλλα κουλά.
Νομίζουμε ότι μπορούμε να ερωτευθούμε-κι ακόμη περισσότερο, να αγαπήσουμε. Όμως δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους ομοίους μας. Καλύπτουμε κάτω από όμορφες λέξεις βύθιες ανάγκες μας και ανομολόγητους φόβους μας. Την ανάγκη για καύλα, την ανάγκη για αναπαραγωγή, για επιβεβαίωση, για προβολή στον μεγάλο ή μικρό μας κοινωνικό περίγυρο, την ανάγκη κάποιος να μας ακούει, να μας μαγειρεύει, να μας πλένει τα βρακιά κι ένα σωρό άλλες μαλακιούλες.
Κι ακόμα βαθύτερα βρίσκονται οι φόβοι μας. Μη πεθάνουμε μόνοι, μη ζήσουμε μόνοι, μη μείνουμε αγαμήτου και απάρτου γωνία, μην αρρωστήσουμε και δεν έχουμε κάποιον να μας φροντίζει, μην απειληθούμε από την κατσαρίδα στην κουζίνα και δεν είναι εκεί κάποιος να την εξολοθρεύσει.
Κοινός παρονομαστής όλων το ασήμαντο, υποκριτικό, φοβικό και με πολλές ανάγκες ατομικό "Εγώ" του καθενός μας.
Κι αγαπάμε κι ερωτευόμαστε τάχα, πάντα με γνώμονα το ποιό άτομο μπορεί να μας καλύψει σε όλα αυτά και σε ακόμη περισσότερα.
Γι΄αυτό δεν αγαπάμε και δεν ερωτευόμαστε τον άσχημο και την άσχημη, το γέρο και τη γριά, τον μικροτσούτσουνο και τη φόλα, τον άρρωστο και την ανήμπορη, τον χορό όλων εκείνων που η ζωή δεν τους στάθηκε ευμενής και απλόχερη.
Αγαπάμε και ερωτευόμαστε από συμφέρον, όταν ο Έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από συνειδητή αυτοπροσφορά χωρίς αντίκρισμα, χωρίς αναμονή ανταπόδοσης, χωρίς εγωτικές μαλακιούλες, αλλά ζώσα ποίηση που ανασταίνει ψυχές μέσα σε διαρκείς καταιγίδες.
Κι ας βρέχεται η δική μας.; 1 Ιουλίου 2010 στις 11:53 π.μ.
7Demons είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.; 1 Ιουλίου 2010 στις 11:53 π.μ.
John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...: 7 μου, πόσο ΔΕΝ σας πάει τόσος "ρεαλισμός"... Την έχετε, όμως, κι εσείς την ποίηση μέσα σας και σε πολλά προσδιορίζει την ζωή σας, όπως και την ζωή όλων των τυχερών αυτού του πλανήτη.
Απλώς μένει να το αποδεχθείτε. Ποιά μπορεί νάναι τα βαθύτερα βιλογικά κίνητρα των συναισθημάτων και δη του έρωτα και της αγάπης δεν μπορώ να γνωρίζω τόσο καλά, αλλά με ενδιαφέρει πως υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα, πως πράγματι βιώνονται, πως πράγματι ανταποκρίνονται σε ανάγκες, πούναι στο χέρι μας να τις εξευγενίσουμε ή να τις ταπεινώσουμε. Ζωή δίχως συναισθηματικό πλούτο ζωή δεν είναι, δεν νοείται, δεν δημιουργεί ούτε άλλη ζωή αλλά ούτε και Τέχνη!; 1 Ιουλίου 2010 στις 12:01 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)