Η Αθήνα στην καρδιά

Ο ένας, μας λένε, είναι δημοκρατικός κι ο άλλος αντιδημοκρατικός...

Ο ένας είναι μνημονιακός κι ο άλλος αντιμνημονιακός, ο ένας τεχνοκράτης κι ο άλλος πολιτικάντης, ο πιο κει ολοκληρωτικός κι ο παραδίπλα χύμα, κάποιος πιο πέρα φασίστας...

Όλοι έχουν κι από μιαν ετικέττα, μια ταμπέλα, λίγο-πολύ φτιαχτή, πότε από τους άλλους, πότε από τους ίδιους, πότε από κάποιους επαγγελματίες. Όλοι κάτι είναι, από κάπου έρχονται, κάπου πάνε ή τους πάνε. 

Κι όλοι όσοι κατεβαίνουν στις εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας έχουν κάτι κατά νου, άλλος να βγει από την κεντρική πολιτική σκηνή κι άλλος να μπει... 

Για να διοικήσεις, όμως, μια πόλη σαν την Αθήνα, χρειάζεται να οδηγείσαι από συναίσθημα και πάθος για την πόλη.

Πολλά μας λένε για τους άλλους, πολλά λένε κι οι ίδιοι για τον εαυτό τους - αλλά ποιός έχει αγάπη για την Αθήνα, ποιός έχει, δηλαδή, την Αθήνα στην καρδιά;

   

Ο κεντρικός άξονας του Γιώργου Αμυρά, υποψήφιου για την Δημαρχία της Αθήνας, είναι το "Επιμένουμε Αθήνα", είναι το βίωμα, που γίνεται πείσμα, η θέση, που δεν ξεκινάει από την αντίθεση και την άρνηση, αλλά μάλλον ξεπηδάει αυθόρμητα, πηγάζει, ρέει απ' ευθείας από την κατάφαση, για να μπορέσει να περάσει, μετά, στην διεκδίκηση της πόλης από τα αυτοκίνητα, τα τραπεζοκαθίσματα, τα παρασιτικά στοιχεία, που την ακρωτηριάζουν καθημερινά.

Δεν ξέρω ποιός θα κερδίσει την μάχη της Δημαρχίας της Αθήνας, αλλά ξέρω ποιός θάπρεπε να την κερδίσει: κάποιος, που έχει ζήσει την Αθήνα κι όχι την Νέα Υόρκη, κάποιος, που κατοικεί στην Αθήνα κι όχι στην Κηφισιά, κάποιος, που νοιώθει Αθηναίος κι όχι Κρητικός, κάποιος, που έχει την Αθήνα πρώτα στην καρδιά κι από κει την πάει στον νου, κάποιος που να μπορεί, τέλος πάντων, ακόμα ν' ανατριχιάζει, όποτε ακούει το "Αθήνα, χαρά της γης..."! Απλό είναι... Σχεδόν αυτονόητο!..

Τα χειρότερα

‎"Αποφύγαμε τα χειρότερα...", δήλωσε ο κ. Πρωθυπουργός... Πάλι; 'Ως πότε πια οι Ελληνικές Κυβερνήσεις θα πορευόνται με πυξίδα "το μη χείρον, βέλτιστον"; 

Το βράδυ που η Κάσος ήρθε κι άραξε στο Γκάζι

Λίγο καιρό πριν, λέγαμε με την καλή μου φίλη  και οικοδέσποινα του "Dirty Ginger", την Έφη Γιαλούση, πως όλο το Γκάζι - και, μάλιστα, το "Dirty Ginger", όπως ανακαινίσθηκε τελευταία - δίνει μιαν αίσθηση νησιού με τον αέρα του και τον ανοιχτό ορίζοντα της πλατείας, την χαλαρή ατμόσφαιρα, τον κόσμο, που κυκλοφορεί ανέμελα, πίνει στο όρθιο, χορεύει ή απλώς κάθεται στα πεζούλια και χαζεύει.

Δεν μπορούσε, ωστόσο, τότε να φαντασθεί κανείς από τους δυό μας ούτε πως θαρχόταν η στιγμή που τούτη η αίσθηση θα γινόταν απτή πραγματικότητα ούτε πως υπεύθυνοι γι' αυτό θάμασταν εμείς οι ίδιοι, οι 2-3 άνθρωποι, δηλαδή, που συλλάβαμε την ιδέα του "KASSOS TIMELES"",  ενός φωτογραφικού Λευκώματος για την Κάσο και, ύστερα, αποφασίσαμε να το παρουσιάσουμε στην Αθήνα όχι με τρόπο επίσημο στον "στεγνό" χώρο ενός Βιβλιοπωλείου, όπως συνηθίζεται, αλλά στον αλλιώς φορτισμένο χώρο ενός bar...
Το βράδυ της Τετάρτης 20 Οκτωβρίου η Κάσος, μ' όλη την μαγεία ενός νησιού ποτισμένου με την αρμύρα του Αιγαίου, ήρθε κι άραξε απαλά στην Τριπτολέμου, στο "Dirty Ginger", που απλόχερα πρόσφεραν η Έφη Γιαλούση κι ο Νίκος Μαούνης, φίλοι καρδιακοί, που η μοίρα τόφερε να γνωρισθούμε πριν από μερικά χρόνια - πού αλλού; - στην Κάσο!

Εκείνο το βράδυ η Κάσος έφερε στο Γκάζι μαζί της χρώματα, αρώματα, μουσικές κι ανθρώπους νησιώτες από κούνια ή νησιώτες στην καρδιά κι όλα τούτα έσμιξαν γλυκά και φυσικά κι έκαναν το Γκάζι... νησί... νησί δικό μας!

Η αλήθεια είναι πως εκτός από κάποια λόγια σκόρπια δεν είχαμε προετοιμάσει τίποτε άλλο ούτε και περιμέναμε πως θα γίνονταν όσα, τελικά, έγιναν...
Όλα άρχισαν με την μπύρα, που ευγενικά είχε χορηγήσει η "ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΪΑ", η οποία έτσι κι αλλιώς, μαζί με τον Δήμο Κάσου, είχαν αγκαλιάσει από την αρχή την ιδέα της έκδοσης και με τρόπο, που μας έδωσε το πράσινο φως για να προχωρήσουμε. Τον ιδιαίτερα Κασιώτικο τόνο, όμως, μάλλον πρόσφεραν τα κασιώτικα ντολμαδάκια, μια λιχουδιά πολύ τοπική και πολύ αυθεντική - μικρές σφιχτοδεμένες μπουκιές, φρεσκομαγειρεμένες - που η εκδότρια, Μαρία Φάνη είχε παραγγείλει ειδικά για την βραδυά αυτή...

Όλα ξεκίνησαν με καθυστέρηση, καθώς η ατμόσφαιρα ήταν πολύ χαλαρή, λίγο σαν συγκέντρωση σε σπίτι, σαν party με φίλους.

Τον λόγο έλαβε πρώτος ο σκηνοθέτης Μιχάλης Παναγιωτόπουλος, Κασιώτης στην καταγωγή, που απευθύνθηκε πιο πολύ στους μη Κασιώτες καλεσμένους, περιγράφοντας με λίγα, αδρά λόγια την ιστορική διαδρομή και την μορφολογία του νησιού και των κατοίκων του. Αρχαιότητα, Βυζάντιο, τραγικό ολοκαύτωμα του 1824, που σημάδεψε για πάντα την μοίρα της Κάσου, σκληρό τοπίο, άνθρωποι σκληροτράχηλοι, ναυτιλία και εμπόριο, ακμή, παρακμή, μετανάστευση - τα κεφάλαια της κασιώτικης ιστορίας δεν είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της υπόλοιπης Ελλάδας.

Στην συνέχεια η Μαρία Φάνη, η εκδότρια, που από άδολη αγάπη για το νησί, ανέλαβε μόνη κι αγόγγυστα όλο το οικονομικό κόστος της έκδοσης, αναφέρθηκε στην προσωπική της βιωματική σχέση με το νησί, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν γνώριζε καν. Χαρακτήρισε εξάρτηση με τα όλα της την σχέση αυτή, ανάγκη ζωτική κι όχι απλώς επιλογή διακοπών.

Ο δημιουργός των φωτογραφιών και των κειμένων, που βάζουν τον θεατή στην ατμόσφαιρα του νησιού, Γιάννης Καρνεσιώτης, έλαβε τελευταίος τον λόγο.

Αποκάλυψε ότι κεραυνοβολήθηκε απρόσμενα κι ο ίδιος, όταν πρωτοπάτησε στην Κάσο και βρέθηκε μπροστά σε ένα τοπίο αιγαιοπελαγίτικο απείραχτο και σε μια μικρή κοινωνία, που, δίχως να τον γνωρίζει και δίχως να τον περιμένει, του ανοίχθηκε από την πρώτη ώρα και τον αγκάλιασε με εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία συμπεριφοράς, φιλοξενίας  και Ελληνικής γεννναιοδωρίας, που όχι άδικα έχουμε μάθει να συνδέουμε με την Ελλάδα περασμένων, αθώων, δεκαετιών.
Ένα  στοιχείο, που τονίσθηκε ιδιαίτερα στο σημείο αυτό, αλλά και στον διάλογο με τους καλεσμένους, που ακολούθησε: το βιβλίο δεν στήθηκε με την εγκεφαλική λογική του Τουριστικού Οδηγού, αλλά μάλλον με την συναισθηματικά φορτισμένη εστίαση σε λεπτομέρειες του φυσικού και του οικιστικού τοπίου, που δείχνουν την φθορά από την διαδρομή της Κάσου στον χρόνο και την ζωντανή μαγεία, που έχει προκύψει ως αποτέλεσμα. Η συγκεκριμένη προσέγγιση δείχνει, τελικά, την βαθύτερη, διαχρονική, ενότητα και τον ενιαίο χαρακτήρα, που διατηρούν ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου, όπως η Κάσος. Δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας το κοινό, Ελληνικό ή Αιγαιακό λαϊκό ένστικτο, που εφευρίσκει ή, τέλος πάντων, καταφεύγει στις ίδιες κατασκευαστικές, αρχιτεκτονικές ή άλλες λύσεις για τα κοινά προβλήματα της ιστορικά δύσκολης καθημερινότητας στο Αρχιπέλαγος.
Οι γενιές, που έχουν διαμορφωθεί με την ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά και αισθητικά ιδέα της Ελληνικότητας ως καθοριστικού χαρακτηριστικού και ως συνεκτικού ιστού μεταξύ των Ελλήνων της μητέρας-πατρίδας και των Ελλήνων της διασποράς ίσως διακρίνουν καλύτερα το πώς και το γιατί επιλέχθηκε ένας τέτοιος άξονας για το Λεύκωμα.
Κάπου εδώ άνοιξε ο διάλογος με το κοινό. Ο Κασιώτης δημοσιογράφος των "ΝΕΩΝ", Αντώνης Καραγιαννάκης, ειδικός στις αυτοσχέδιες μαντινάδες, που αποτελούν συστατικό στοιχείο των Κασιώτικων συναθροίσεων κάθε είδους, αποδείχθηκε εξ ίσου ειδικός στην ανάλυση του χαρακτήρα του νησιού και των συμπατριωτών του καθώς της φιλοξενίας, όπως την εννοούν αυτοί οι ακρίτες νησιώτες.

Δεν μιλάμε εδώ για φιλοξενία ξενοδοχειακού τύπου, αλλά για φιλοξενία σπιτικού τύπου, για ολοκληρωτικό άνοιγμα, δηλαδή, του σπιτιού, της καρδιάς και του τόπου τους και αυτό μπορώ να το βεβαιώσω ανεπιφύλακτα κι εγώ. Η Κασιώτικη φιλοξενία παρασύρει και αφομοιώνει - επίσης, μπορεί να σε κάνει ακόμη και να χορέψεις χορούς, που όχι μόνον δεν ξέρεις, αλλά δεν έχεις καν διανοηθεί, όπως συνέβη μ' εμένα, εκείνο το βράδυ, που με ξεσήκωσαν και χόρεψα σούστα... Με το δικό μου αμίμητα άσχετο και άρυθμο στυλ, είμαι βέβαιος!!!

Κάπως έτσι οδηγήθηκε στο τέλος της η βραδυά, όπως πέφτει γλυκά και απαλά η αυλαία το δείλι πάνω από το λιμανάκι της Μπούκας, όπως σβήνουν το ξημέρωμα οι νότες της λύρας σ' ένα Κασιώτικο πανηγύρι και σκορπίζονται στα στενά, στην Αγιά-Μαρίνα και το Αρβανιτοχώρι, οι χορευτές για να ξαποστάσουν ώς το επόμενο γλέντι...

Υ.Γ.: Οφείλω θερμές ευχαριστίες στους οικοδεσπότες του "Dirty Ginger", που παραχώρησαν τον χώρο, και στον Ερμή Κασάπη, που κάλυψε την βραδυά φωτογραφικά, ώστε να μπορούμε σήμερα να ξαναζήσουμε έστω και λίγο την ατμόσφαιρά της. Ήταν, όμως, μεγάλη η χαρά μου, που είχα την ευκαιρία να δω και πολλούς φίλους από τον χώρο του blogging, που μου έκαναν την τιμή να παρευρεθούν και να γνωρισθούμε από κοντά για πρώτη φορά... Παύλο, Τάσο, Νίκο, Μάκη - σας ευχαριστώ! 
           
  

     

   

      
     

Οι Atenistas κάνουν την διαφορά! Γιατί, όμως;

Μια από τις installations υποδέχεται ήδη τον πρώτο θαυμαστή της

Πολύ απλά, γιατί ΚΑΝΟΥΝ!.. Δηλαδή δεν σκέπτονται μόνο ούτε και μόνο λένε...
Κάνουν!  Πράγματα συγκεκριμένα, συνήθως απλά, αλλά χειροπιαστά. Τα βλέπεις που γίνονται, εκεί, εδώ, δίπλα στο σπίτι σου ή στο μαγαζί σου, τα χαίρεσαι και μπορεί να κρυφογελάς κιόλας λίγο για το ότι οι μικρές αυτές δράσεις προκαλούν τελικά και την αναγκαστική - "ανάγκα και Θεοί πείθονται" ή, αλλιώς, η ανάγκη, που γίνεται φιλοτιμία -  συμμετοχή των επίσημων Φορέων...
Αλλά να τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα.
Για τους Atenistas έχουμε ξαναμιλήσει εδώ, τον περασμένο Σεπτέμβριο, μ' αφορμή την πρώτη επισήμως προαναγγελθείσα δράση τους. Δεν είναι τίποτε περισσότερο, αλλά ούτε και τίποτε λιγότερο, από μια πρωτοβουλία δύο σύγχρονων "Αθηναιογράφων", του δημοσιογράφου κ. Δημ. Ρηγόπουλου

 και του blogger, που είναι σε όλους γνωστός ως "Athensville".

Πρωτοβουλία, που οδήγησε αμέσως σε μια κίνηση πολιτών, Αθηναίων με την ευρεία έννοια, που είτε ζουν και δουλεύουν στην πόλη είτε απλώς κυκλοφορούν σ' αυτήν και την πονάνε λίγο περισσότερο από άλλους και, κυρίως, από όσους έχουν εκλεγεί ή επιθυμούν να εκλεγούν και μόνον τότε,  από επίσημη, δηλαδή, θέση να βοηθούν - και αν...
Οι Atenistas θέτουν απλούς στόχους, που μπορούν να υλοποιηθούν με ενέργειες ήπιου ακτιβισμού και να βελτιώσουν την αισθητική, την λειτουργία ή την καθημερινότητα της πόλης. Το αξιοσημείωτο είναι πως οι στόχοι αυτοί είναι συνήθως και αυτονόητοι, με την έννοια, δηλαδή, ότι θα μπορούσαν συχνά να αποτελέσουν αντκείμενο παρατήρησης και δράσης ενός επίσημου, Κρατικού ή ιδιωτικού Φορέα ή ακόμα και κάποιων περιοίκων, που μένουν ή έχουν κάπου κοντά ένα μαγαζί, μιαν επιχείρηση... αλλά, παρ' όλ' αυτά, δεν...
Προσωπικά, θεωρώ το στοιχείο αυτό εξαιρετικά καθοριστικό, καθώς διατηρώ την άποψη ότι όταν εμείς οι ίδιοι εγκαταλείπουμε κάτι, ιδιωτικό ή δημόσιο, στην τύχη του, από μια ζαρντινιέρα ώς ένα οικόπεδο, από ένα σπίτι ώς έναν δρόμο και μια πόλη, μοιραία αυτό το κάτι θα περάσει σε διαδικασία φθοράς, μοιραία θα γίνει αντικείμενο προσβολών, δεν θα το σεβασθεί και δεν θα το φροντίσει κανείς, θα γίνει εύκολα σκουπιδότοπος, εστία έλξης παραβατικών συνηθειών και δραστηριοτήτων... Και αντίστροφα, κάτι που το βλέπουμε φροντισμένο, περιποιημένο, καθαρό, τείνουμε όλοι να το σεβασθούμε - ακόμη κι όσοι μπορεί να το ρυπαίναμε απερίσκεπτα ώς εκείνη την στιγμή. Μαθαίνω, φερ' ειπείν, από τον κ. Ρηγόπουλο ότι οι ζαρντινιέρες της Σατωβριάνδου, τις οποίες περιποιήθηκαν οι Atenistas πριν από ένα μήνα περίπου, παραμένουν φροντισμένες και καθαρές σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα και "παραβατικά" σημεία της Αθήνας... Αλλά και το οικόπεδο της πολύ ταλαίπωρης οδού Ιάσονος, στο Μεταξουργείο, που επιμελήθηκαν πριν από 3 εβδομάδες η "Κεραμεικός - Μεταξουργείο Πρότυπη Γειτονιά" και η Κυρία Ρεβέκκα Καμχή επίσης στέκει απείραχτο εν πολλοίς, όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν μόλις  χθες... Όπερ έδει δείξαι!..

Για χθες, Κυριακή 24/10, οι Atenistas είχαν προγραμματίσει μιαν ανοιχτή και ευρείας συμμετοχής δράση καθαρισμού δύο κενών αντικρυστών οικοπέδων, στους αριθμούς 16 και 23 της οδού Αγίων Ασωμάτων.

                          Η Αγ. Ασωμάτων ενώνει την Πλατεία του Θησείου με την Πειραιώς 

Το ένα οικόπεδο ιδιωτικό και το άλλο Κρατικό, ιδιοκτησίας του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων, με την προοπτική ήδη από το 2007 να γίνει Γυμνάσιο - και τα δύο, πάντως, αφημένα στην τύχη τους, σκουπίδια και μπάζα παντού, εικόνα επιεικώς δυσάρεστη σε δρόμο πολυσύχναστο, με καθημερινό πέρασμα τουριστών, σε μεσοτοιχία με μεγαλο ξενοδοχείο, το "Jason Inn", και με αξιοπρεπέστατα μαγαζιά, μια ανάσα από την καλά φυλασσόμενη  Ισραηλιτική Κοινότητα της Αθήνας και το μνημείο του Ολοκαυτώματος.

Μια πινακίδα απέναντι από τα οικόπεδα δείχνει τον δρόμο πτος το "El pecado", το κρίμα, η αμαρτία - ενώ θάπρεπε μάλλον το βελάκι να δείχνει κατ' ευθείαν στα οικόπεδα...

Τέλος πάντων, οι Atenistas, με γάντια, σακούλες και εργαλεία

συγκεντρώθηκαν από νωρίς το μεσημέρι, χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες και, υπό τα βλέμματα διαπορούντων τουριστών και περίεργων περαστικών, έπιασαν όλοι δουλειά αμέσως χωρίς να χρονοτριβήσουν και χωρίς να αφήσουν τα κανάλια και τους δημοσιογράφους να τους αποσπάσουνγια πολύ την προσοχή.

Όλες οι ηλικίες εκπροσωπήθηκαν επάξια κι όλες έδειξαν περισσό ζήλο...
Σχετικά γρήγορα, τα οικόπεδα καθαρίσθηκαν, απομακρύνθηκαν όλα τα σκουπίδια

και όσα από τα μπάζα, που βρίσκονταν κυρίως στο Κρατικό οικόπεδο, ήταν  δυνατόν να μεταφερθούν με τα χέρια, χωρίς ειδικά μηχανήματα.
Παράλληλα ειδοποιήθηκε και ο Δήμος Αθηναίων, ο οποίος, αν και ώς τώρα δεν είχε λάβει μια αντίστοιχη πρωτοβουλία είτε γι' αυτά τα οικόπεδα είτε για άλλα, έστειλε αμέσως ένα όχημα, που έκανε δύο διαδρομές, για να παραλάβει τα ογκώδη αντικείμενα και όσα σκουπίδια μπορούσε...

Ο ΣΠΥΡΟΣ - είναι το όχημα ή ο οδηγός άραγε; - έσπευσε!

Και τύτο προς μεγάλη έκπληξη όλων και, κυρίως, του διευθυντή του "Jason Inn Hotel",

που διαμαρτυρόταν έντονα για την αρχική συγκέντρωση των σκουπιδιών και των μπάζων δίπλα στο Ξενοδοχείο... ναι, των ίδιων σκουπιδιών, που χρόνια τώρα διόλου δεν τον ενοχλούσαν, όσο σωρεύονταν στο οικόπεδο - μεσοτοιχία...
Στο ιδιωτικό οικόπεδο, που προσφερόταν περισσότερο, δημιουργήθηκαν μικρά παρτέρια,

ενώ στο Δημόσιο η παρέμβαση συμπεριέλαβε αυτοσχέδιες installations με καλλιτεχνικές αξιώσεις!

Στο τέλος αποκαταστάθηκε το συρματόπλεγμα της περίφραξης

Συνεργασία, ο όρος - κλειδί

Συνέντευξη του "Athensville" επ' αυτοφώρω, στο συρματόλεγμα!

και ντύθηκε με λευκή λινάτσα - σαν γάζα στο σώμα του μεγάλου ασθενούς, του εν πολλοίς εγκαταλειμμένου ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

Δεν ξέρω αν τέτοια ήταν η πρόθεση των διοργανωτών, αλλά, μόλις είδα την λινάτσα, η δική μου σκέψη σ' αυτόν τον συμβολισμό έτρεξε αμέσως!

Για θεαματικό finale o "Athensville", όπως κι ο ίδιος γλαφυρά περιγράφει εδώ, είχε συλλάβει το σχέδιο της επικόλλησης μικρών πινακίδων στην λινάτσα με τις πιο αυθόρμητες και πιο μύχιες επιθυμίες του καθενός από τους συμμετέχοντες για την πόλη... Δημοφιλές σχέδιο, συνωστισμός επιθυμιών: όλοι κάτι είχαν στον νου, κάτι θέλανε να γράψουν - να ευχηθούν, μάλλον - για την Αθήνα τους!

Τόχω γράψει κι άλλοτε ότι η δράση των Atenistas και άλλες αντίστοιχες δράσεις - όπως της 'Κ-Μ Πρότυπη Γειτονιά" ή της "Νεανικής Δράσης Μυκονιατών", που τυχαίνει να ξέρω - δεν λύνουν τα μέγαλα προβλήματα του δημόσιου χώρου και του μη σεβασμού του στην Ελλάδα. Ωστόσο, σ' αυτήν την πρώτη, πρώιμη, θάλεγα, φάση μας βοηθούν όλους να συνειδητοποιήσουμε ποιά ακριβώς ή περίπου είναι αυτά τα προβλήματα , πόσο μετέχουμε κι εμείς οι ίδιοι συνειδητά ή ασύνειδα, λίγο ή πολύ, στην δημιουργία τους και τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε - απλά, εύκολα και φθηνά!
Τι χρειάζεται για να δημιουργηθούν τέτοιες κινήσεις και τέτοιες ομάδες κρούσης σε επίπεδο γειτονιάς ή πόλης; Τι είναι αυτό, που έχουν οι Atenistas, π.χ., και που δεν τόχει ο τάδε ή ο δείνα Κρατικός ή Δημοτικός Φορέας, ο οποίος και προϋπολογισμό διαθέτει και προσωπικό και μηχανήματα, αλλά, παρ' όλ' αυτά, απέχει από τέτοιες πρωτοβουλίες;
Δεν χρειάζονται τόσο τα χρήματα, σε τέτοιες περιπτώσεις. Η χθεσινή δράση στοίχισε, όπως έμαθα, περί τα 70 ή 80 ευρώ - κόστος, που το μοιράσθηκαν μεταξύ τους όσοι είχαν 2 ευρώ περίσσευμα να συνεισφέρουν. Δεν χρειάζεται καν πολύς χρόνος -  σε 3 ώρες η δουλειά είχε τελειώσει!
Τι χρειάζεται, λοιπόν;
Κατ' αρχάς, λίγη, όχι πολλή, παρατηρητικότητα, ώστε να βλέπουμε τα κακώς κείμενα, όταν κυκλοφορούμε στην πόλη. Αν δεν κυκλοφορούμε αδιάφοροι, όλοι μπορούμε να επισημάνουμε πράγματα και να προτείνουμε δράσεις.
Κατόπιν, λίγη καλή διάθεση να βοηθήσουμε προσωπικά.
Και, τέλος, λίγη φαντασία. Ή και πολλή - εν τάξει, αυτή δεν την έχουμε όλοι σίγουρα... Αλλά την έχουν για μας οι Atenistas! Ας τους παρακολουθήσουμε εν δράσει κι όσοι μπορούμε ας τους στηρίξουμε ενεργά κιόλας, ας βοηθήσουμε πρακτικά σ' όσα οργανώνουν...
Έχουμε πλέον την ευκαιρία εμείς οι ίδιοι να κάνουμε στην πόλη μας μια διαφορά που να μας αφορά!          

     

Η πιο γοητευτική και ρομαντική Atenista της χθεσινής μέρας...

Υ.Γ: Η παρούσα ανάρτηση απηχεί αποκλειστικά προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του γράφοντος. Ο επίσημος απολογισμός της χθεσινής δράσης των Atenistas, εικονογραφημένος με φωτογραφίες του κ. Κωνστ. Φλαμιάτου    εδώ.