Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Είμαι 16...



Είμαι 16...
Κι είναι Νοέμβριος...
Είμαι 16...
Κι είναι 1973...
Και γύρω είναι όλα λίγα, όλα είναι από λίγο... λίγο δικτατορία και λίγο δημοκρατία... λίγο φόβος και λίγο θάρρος... λίγο γνώση και λίγο άγνοια... λίγο πονηριά και λίγο αφέλεια... λίγο αποδοχή και λίγο αντίσταση...

Στο σπίτι, βλέπουμε τα μαυρόασπρα "Επίκαιρα", αλλά κολλάμε και το αυτί στο ραδιόφωνο το βράδυ για την Ελληνική ώρα της "Deutche Welle". Μη σου ξεφύγει πουθενά αυτό, μου λένε...
Ακούμε τα λαϊκά της εποχής στο ραδιόφωνο, αλλά πότε-πότε βγάζουμε από το ντουλάπι και το βινύλιο της "Ρωμιοσύνης" - το παίζουμε σιγανά, όμως, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με την γειτονιά... Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά συμμορφώνομαι...

Είμαι 16...
Κι είναι Πέμπτη...
Απόγευμα είναι και κατεβαίνω στην Αθήνα με συμμαθητές, τον Ζαχαρία, τον Γιάννη, τον Θανάση - βόλτα στο κέντρο και κάποια στιγμή χωρίζουμε, πάει ο καθένας σπίτι του.
Έχω ακούσει πως κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο, φοιτητές μαζεμένοι και τέτοια... Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά με τρώει η περιέργεια. Οι περισσότεροι μεγάλοι στον κύκλο μου κοιτάνε τον περισσότερο καιρό την δουλειά τους. Καμμιά φορά ανταλλάσσουν ματιές με νόημα, όταν γυρνάει η συζήτηση στα πολιτικά, αλλά ώς εκεί...
Παίρνω την Πατησίων και πλησιάζω στο Πολυτεχνείο.
Η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Βλέπω λίγο κόσμο. Αστυνομία. Νεράτζια παντού. Φωνές. Συγκεχυμένες φωνές. Συνθήματα. Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Ένα-Ένα-Τέσσερα. Δεν καταλαβαίνω πολλά. Τι σημαίνουν ακριβώς; Αλλά τι σημασία έχει; Η στιγμή μ' έχει συνεπάρει. Μαγεύομαι. Μουσικές. Απ' αυτές που ακούμε στα κρυφά. Είναι όμορφα... Φεύγω... Δεν θυμάμαι τι ώρα, δεν θυμάμαι πώς... Αλλά θυμάμαι να λέω πως θα ξανάρθω...

Και ξαναπάω. Κι είναι τότε Παρασκευή. Το λέω μονάχα στον Δημήτρη, που έχει μηχανάκι, και μου λέει "Πάμε!" και πάμε... Πού πάμε; Δεν ξέρουμε. Δεν έχουμε κανέναν να το πούμε, κανέναν να ρωτήσουμε, κανέναν να μας πει. Πάμε, όμως. Γωνία Στουρνάρη και Πατησίων. Ο κόσμος περισσότερος απόψε. Κι η Αστυνομία περισσότερη. Και τα νεράτζια ολόγυρα περισσότερα. Τσαμπιά οι φοιτητές στα κάγκελα. Φωνές. Συνθήματα - τα ίδια συνθήματα. Μουσικές. Α, τι ωραίες αυτές οι μουσικές, είναι αλλιώς να τις ακούς δυνατά, είναι αλλιώς ν' ακούς και να βλέπεις κόσμο να τραγουδάει αυτά τα τραγούδια τα διαφορετικά. Δεν νοιώθεις πάντα πολλά από τα λόγια, αλλά, καθώς βλέπεις όλους αυτούς να τραγουδάνε μαζί με μια φωνή, καταλαβαίνεις πως κάτι σπουδαίο λένε οι στίχοι κι ας μη το πιάνεις τελείως, κι ας μη τα καταλαβαίνεις όλα...
Σάμπως κι από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", πούδες το Καλοκαίρι, με την Καρέζη και τον Καζάκο, όλα τα κατάλαβες; Όχι, βέβαια, αλλά και τότε τόχες πιάσει στον αέρα ότι κάτι σπουδαίο γινόταν εκεί μπροστά σου, στην σκηνή, κάτι σημαντικό λεγόταν, κάτι πιο σημαντικό απ' αυτό πούλεγαν τα χείλη, απ' αυτό, που τραγουδούσε ο Ξυλούρης στα ολόμαυρα ντυμένος... Κι ανατρίχιαζες, δεν ήξερες ακριβώς γιατί αλλά, να, ανατρίχιαζες...      
Είναι ωραία εδώ. Είναι κάπως... είναι σαν... ζεστά... Αυτό είναι: Σαν ζεστά, σαν αδελφικά, οικογενειακά. Σαν να τα ξέρεις όλ' αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά στα κάγκελα και τα παιδιά πιο μέσα, στον κήπο. Σιλουέτες, σκιές. Όλα είναι σαν οικεία, σαν δικά σου, σαν από σένα και για σένα. Σαν καθαρά, ολοκάθαρα... μέχρι που γίνονται θολά, όλα γίνονται θολά.

Είμαι 16. Και δεν ξέρω απ' αυτά. Νοιώθω τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα και τον νοιώθω να αυξάνεται, αλλά το πώς και το γιατί μου ξεφεύγει. Όλα γίνονται γρήγορα, άλλωστε, πολύ γρήγορα. Κι εκεί που βλέπω καθαρά, εκεί που ακούω καθαρά, γίνονται όλα θολά και συγκεχυμένα. Τα μάγουλά μου καίνε, τα μάτια μου καίνε, κάποιοι τρέχουν γύρω μας, δίπλα μας, κλαίω, τρέχουμε μαζί τους, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω προς τα πού , τρέχω μόνο, τρέχω με μάτια μισόκλειστα, μπαίνω στην στοά, είναι η στοά του "ΑΛΦΑ", το θέατρο του Ληναίου και της Φωτίου, τόσα έργα έχω δει εδώ, την ξέρω την στοά, το πλήθος με παίρνει μαζί του, μας παίρνει κι εμένα και τον φίλο μου, τα δάκρυα τρέχουν, βλέπω και δεν βλέπω, νοιώθω και δεν νοιώθω, απομακρυνόμαστε... Πώς ξεπλένεις τα δακρυγόνα; Πώς ξαναβλέπεις καθαρά; Πώς σταματάς να κλαις; Και πώς γυρνάς πίσω; Ξαναγυρνάς ποτέ; Ή φεύγεις;
Εγώ έφυγα... Ο Δημήτρης με πήγε πίσω στο σπίτι και μετά ξαναγύρισε, βοήθησε όσο μπορούσε, μετέφερε παιδιά με το μηχανάκι του στο Νοσοκομείο... Πέρα-δώθε όλο το βράδυ... αλλά την γλίτωσε...

Είμαι 16... αλλά είναι 1973.
Δεν είναι ακόμα 1983 και δεν σας γ..ώ τα Λύκεια.
Τότε είχαμε άλλες έγνοιες, άλλες αρχές κι άλλες προτεραιότητες...




Τώρα έχουν πια περάσει κοντά 40 χρόνια και το "Πολυτεχνείο" έχει περάσει στην σφαίρα του μύθου, όπως συμβαίνει πάντα με τις εξαιρετικές εκείνες ιστορικές στιγμές, που καλούνται εκ των υστέρων να ξεπλύνουν συλλογικά κρίματα και συλλογικές ενοχές.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε μαζική αντίσταση του Ελληνικού λαού στο δκτατορικό καθεστώς. Αντίθετα, υπήρξε ίσως ακόμη και μια κάποια ανακούφιση τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, καθώς οι πολιτικές αθλιότητες και ανεπάρκειες της αμέσως προηγούμενης περιόδου είχαν χτυπήσει κόκκινο - κι αυτό ας το συλλογισθούμε σαν καμπανάκι για το πού μπορεί να μας οδηγήσει και η τρέχουσα ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος. Όχι σε στρατιωτική δικτατορία - δύσκολο πια αυτό - αλλά σε καταστάσεις ακραίες, που μπορεί και να προετοιμάζονται.


Υπήρξαν, όμως, σ' όλη την διάρκεια της επταετίας αυθόρμητες, μη μαζικές, ατομικές και μη περιπτώσεις αντίστασης, δίχως κεντρική καθοδήγηση, οι οποίες έσωσαν την εθνική αξιοπρέπεια. Η πιο μαζική, πάντως, εκδήλωση ήταν το "Πολυτεχνείο", που ακολούθησε την μικρότερης εμβέλειας "Νομική". Και ήταν μια αυθόρμητη εκδήλωση αθώων παιδιών, που από αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε.
Πολλοί απ' όσους πήγαμε εκεί, νέα παιδιά ακόμη τότε, πότε περαστικοί, πότε από περιέργεια, πότε για να φωνάξουμε ή να τραγουδήσουμε κάτι από τα απαγορευμένα, δεν ξέραμε τι ακριβώς κάναμε, πού πηγαίναμε και γιατί, τι βλέπαμε, σε τι συμμετείχαμε και ποια δυναμική θα αποκτούσε.
 Όμως πήγαμε και μετείχαμε και κάποιοι έτυχε και προλάβαμε να φύγουμε όσο ήταν νωρίς, άλλοι, δυστυχώς, όχι.
Δεν ήταν η εποποιία του Ελληνικού λαού το "Πολυτεχνείο", αλλά ήταν, ωστόσο, ένα έπος ποτισμένο στον λυρισμό, έπος βασισμένο στο συλλογικό θυμικό, έπος αθώων παιδιών, αυθόρμητο κι ανοργάνωτο, χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Έπος κάποιων πολύ συγκεκριμένων νέων, που, κατά σύμπτωση, ήταν ουσιαστικά άλλοι από αυτούς, που εμφανίσθηκαν για να δρέψουν τις δάφνες αργότερα! Γιατί ήταν κι είναι ακόμα άλλου είδους έπος, έπος επονείδιστο, η μετέπειτα εκμετάλλευση του "Πολυτεχνείου" και πάσας αριστεροσύνης, η εξαργύρωσή του από κάποιους, που έκαναν καριέρα και χρήματα με μόνο εχέγγυο το πέρασμά τους από εκεί...

33 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

πωπω όμορφο κείμενο και συγκινητικό..
Δεν είναι το ίδιο για όσους πέρασαν από εκεί και για όσους απλά διάβασαν γι'αυτό..
Είναι η διαφορά στο συναίσθημα και στις αξίες..

Unknown είπε...

Συγκλονιστική η μαρτυρία σου φίλε μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο -δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό.
Σεβάσματα!..

ELvA είπε...

Eιναι καλο να θυμαται κανεις τα γεγονοτα αυτα και να τα διηγειται και σε αλλους, που δεν τα εζησαν λογω νεωτερης ηλικιας. Υπαρχουν ομως και καποιοι αλλοι, που κι εσυ αναφερεις στο κειμενο σου, που εχουν συμφερον να μη τα θυμουνται, πια.
Οταν φτανουν ορισμενοι να εξαργυρωνουν τετοιες λαικες εξεγερσεις τι αλλο εκτος απο 'καταπτυστοι' θα πρεπει να χαρακτηρισθουν;

Πολυ ζωντανες, ακομα, αυτες οι μνημες, φιλε Αsteroid και σ ευχαριστουμε που τις μοιραστηκες!

Καλο βραδυ!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ηφαιστίωνα, σ' ευχαριστώ... Υπήρξαν άλλοι, που βρέθηκαν εκεί πολύ πιο συνειδητά από μένα - αλλά δεν μιλούν. Θάχαν πολλά να πουν...
Δυστυχώς, αυτοί, που μίλησαν ήταν οι πιο "φτηνοί" και τόκαναν για άλλους λόγους.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

ΑΕΡΙΚΟ, τα σεβάσματα είναι αμοιβαία!
Τάχουμε πει αυτά εμείς από κοντά - και θα τα λέμε μέχρι να γεράσουμε... αν ποτέ...!!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Elvaκι, τα δικά μου δεν είναι τίποτε. Ένα παιδόπουλο ήμουν, που βρέθηκε κάπου και θυμάται ακόμα την φόρτιση...
Άλλοι βρέθηκαν με τρόπο πληρέστερο - κι όπως λέω και στον φίλο μου τον Ηφ. είναι κυρίως αυτοί, που μετά χάθηκαν...

Dimitrios Tilis είπε...

Απίστευτο νο1:
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενό σου και λέω δε μπορεί,
τόσο καιρό ετοιμάζομαι για τη μεγάλη "μάχη" αυτής της ημέρας και,ξαφνικά,ανακαλύπτω ότι στο ακανθώδες αυτό θέμα δεν υπάρχει αντίπαλος!
Ψάχνω κάπου,μέσα στο κείμενό σου,να διαφωνήσω και δεν βρίσκω!
Το "Πολυτεχνείο" στις σωστές του διαστάσεις!
Επιτέλους!Δίχως κραυγές και αγιοποιήσεις,δίχως αμετροέπειες και ανυπόστατες υπερβολές!
Αν εξαιρέσουμε την παράλειψη της κατάληξης του Πολυτεχνείου και σε τί αυτό οδήγησε(στη στυγνότερη δικτατορία του Ιωαννίδη και του ανδρεικέλου του "προέδρου" Φαίδωνα Γκιζίκη ο οποίος όχι μόνο δεν δικάστηκε ποτέ αλλά ξεκοκκάλισε μέχρις βαθέος γήρατος την παχυλή του σύνταξη!!!!) ,συμφωνώ σε όλα!
Απίστευτο νο2:
Την τελευταία παράγραφο την προσυπογράφω πλήρως!
Με απαλάσσεις κι απ'τον κόπο να γράψω περίπου τα ίδια.
Μόνο που σκεφτόμουν αυτά να τα έγραφα ως αντιρρήσεις και όχι ως συμφωνίες!
Με ντρίπλαρες!
Ως γόνιμο,λοιπόν προβληματισμό και μόνον,πλέον,θέτω την ερώτηση:
γιατί,άραγε,τα πραγματικά ηρωικά -επικά γεγονότα της ιστορίας μας απο την αρχαία έως και τη σύγχρονη εποχή "λιμάρονται" ως "Οθωμανική διοίκηση!!!!!!" και όχι ως Τουρκοφραγκοκρατία,
"στρογγυλοποιούνται" ως "συνωστισμός" αντί για γενοκτονίες,
νανοποιούνται σε τρείς άχρωμες αράδες αντί να γιγαντώνονται ως έπος(1940),αυτό το σημαντικό μεν,ατελέσφορο δε,για να μην πώ επιβαρυντικό για τη Δημοκρατία γεγονός εξακοντίζεται στα ύψη "Εθνικής επετείου";
Ρητορικό,όμως,πλέον το ερώτημα διότι απαντήθηκε,τουλάχιστον ως προς το 2ο σκέλος του,εναργέστατα στην,περί ής ο λόγος,τελευταία παράγραφο του κειμένου σου.

aKanonisti είπε...

Και εγώ σκεφτόμουν χθες...
να γράψω όσα θυμάμαι...
από το Πολυτεχνείο...
παρόλο που δεν ήμουν 16....

Αλλά μετά αποφάσισα να ενδώσω στην απογοήτευση...
και να κρατήσω μόνο για μένα..
όσα θυμάμαι...
και τα σημάδια τους στην υπόλοιπη ζωή μου...

Ισως τελικά να είμαι πιο απαισιόδοξη...
Ισως τελικά να φοβάμαι..
Τα βέβηλα μάτια...
που καταστρέφουνε κάθε μέρα...
όσα με θρέφουνε....
και όσα με κρατάνε....

orfia είπε...

Με συγκινησες.τοσο..!!!!!!Ποσες καρδιες δεν κτυποκαρδισαν τρεχοντας διπλα διπλα με την ανασα κομμενη απο τα δακρυγονα, μαγουλα κοκκινα και την ψυχη στους φιλους που εχασαν στο μπουλουκι που ετρεχε...και που ακομη εχουν φυλαγμενα στην ψυχη αναστηματα που δεν μιλησαν...και αφησαν τις "δαφνες"..να τις δρεψουν αλλοι...!! Υποκλινομαι αγαπημενε φιλε..για το εξαιρετικο σου κειμενο!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δημήτρη, όσοι πραγματικά έζησαν το Πολυτεχνείο, είτε αγωνιζόμενοι από μέσα είτε ξώφαλτσα σαν εμένα είτε απλώς παρακολουθώντας τα γεγονότα ψύχραιμα, το τοποθετούν σε ανθρώπινες, αληθινές διαστάσεις. Όσοι απλώς το εκμεταλλεύθηκαν, το διαστρέβλωσαν...
Άφησα επίτηδες έξω τις συνέπειες. Θρυλούνται πολλά και κάποιος που γράφει κάτι βιωματικό - για πράγματα, δηλαδή, που ο ίδιος έχει βιώσει - δεν θάθελε να γράψει κάτι, που του είπανε, που διάβασε αλλού, που νομίζει έτσι χωρίς στοιχεία.
Ασφαλώς ήταν η "ευκαιρία" για την διαδοχή και σκλήρυνση της δικτατορίας. Κάποιοι λένε ότι ήταν στημένο κιόλας γι' αυτόν τον λόγο, τεχνηέντως υποκινηθέν. Μπορεί να ισχύει. Οπωσδήποτε, όμως, ισχύει η αθωότητα των συμμετασχόντων κι ο αυθορμητισμός.
Σ' ό,τι αφορά την γιγάντωσή του, οι σκοπιμότητες προφανείς! Κολυμβήθρα κάθαρσης για τους πολλούς, ευκαιρία καριέρας για κάποιους λίγους... Στο link, που δίνω, μια λίστα τέτοιων ολίγων και άλλων, που όλως συμπτωματικώς υπηρέτησαν και τη προ Μνημονίου κατάσταση και την μετά το Μνημόνιο τρέχουσα με την ίδια πίστη και αφοσίωση... Τυχαίο;
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ακανόνιστη, συμπτωμνατικά είχα προ καιρού συζήτηση με φίλο, που είχε δική του μαρτυρία να καταθέσει για τα γεγονότα της προηγούμενης του Πολυτεχνείου δεκαετίας - και δίσταζε...
Τον ενθάρρυνα να προχωρήσει. Η ιστορία δεν γράφεται μονάχα από τους επίσημους ιστορικούς - ίσως, μάλιστα, να γράφεται κυρίως από τους απλούς άνθρωπους, που ακόμη και τυχαία μπορεί να βρέθηκαν κάπου κάποτε. Η κάθε ψηφίδα μετράει. Ακόμη κι η πιο ασήμαντη εμπειρία, όπως η δική μου εδώ, μετράει. Μετράει για όσους κάποτε θα ανασυνθέσουν το παζλ στο σύνολό του, μετράει για τα παιδιά μας και την προσωπική ή την οικογενειακή μας ιστορία, μετράει για μας τους ίδιους, γιατί είναι παράγοντας που μας διαμόρφωσε.
Δεν ήταν κατόρθωμα κι ηρωισμός το ότι βρέθηκα εκεί - περίπου συμπτωματικό και τυχαίο ήταν. Δεν άλλαξε τον ρου των γεγονότων ούτε κι επηρέασε την ισορία. Όμως βρέθηκα και επηρέασε εμένα - ήταν, επομένως, στην δική μου μικροκλίμακα, όπως θάλεγες κι εσύ, πολύ σπουδαίο, μείζον, κρίσιμο σημείο. Και το καταγράφω για να τόχω κι εγώ ακόμη κατά νου, για να το ξεκαθαρίσω, να το θυμάμαι... γιατί μεγαλώνω, γμτ...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Orfia, τέτοιοι απλοί άνθρωποι ήταν πολλοί... Δεν ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου - αν ποτέ υπήρξε τέτοια γενιά. Ήταν απλώς τα παιδιά του Πολυτεχνείου...
Σ' ευχαριστώ!

Υ.Γ.: Κι ο Ζαχαρίας, τον οποίο αναφέρω, ξέρεις ποιός είναι! Ίσως ήταν κι η συζήτηση του Σαββάτου, που μου τα θύμισε λίγο όλ' αυτά...

CsLaKoNaS είπε...

Ωραία ιστορία φίλε Αστεροηδή. Τελικά όμως δεν κατάλαβα. Ήσουν μέσα όταν έπεσαν τα δακρυγόνα και εφυγες; Τα δακρυγόνα έπεφταν και πριν μπει το τανκ μέσα; Πως και δε σε συνέλαβαν; Επίσης πρέπει να ήσουν και πολύ τυχερός γιατί είχαν ακροβολήσει ελευθερους σκοπευτές γύρω από το ΕΜΠ. Η νονά μου που ήταν μέσα τους έβλεπε να βαράνε στο ψαχνώ.

---

Διαβλέπω έναν ενδιαφέροντα συντονισμό των ιστολογίων του AdeGia, του "Ελληνακίου", του δικού σου και του δικού μου, πέρα των συνδέσεων που έχουμε στις αναρτήσεις μας. Πάνω-κάτω λέμε τα ίδια πράγματα και αυτό είναι ελπιδοφόρο.

STELIOS PENTARVANIS είπε...

Γαμώτο,πολύ ωραίο κείμενο, συγκίνηθηκα. Οι ιστορίες είναι για να "μιλάνε" φίλε Αστεροειδή.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Λακωνάκο, αν ήμουν μέσα μπορεί και νάμουν Υπουργός τώρα ή Επίτροπος!!!

Όχι, αγόρι μου, δεν ήμουν μέσα και νομίζω πως αν διαβάσεις το κείμενο ξανά θα το καταλάβεις. Ήμουν απ' έξω, από την πλευρά Στουρνάρη και Πατησίων, ίσως και να φώναζα κιόλας τα συνθήματα, που άκουγα - δεν θυμάμαι.
Εκείνη την ώρα - μιλάμε για απόγευμα προς βράδυ - στο συγκεκριμένο σημείο δεν έδειχνε να υπάρχει κίνδυνος. Θα μου πεις, σιγά μη τον καταλάβαινα κι αν υπήρχε... Δεν ήξεα απ' αυτά ούτε κι ήξεραν πολλοί άλλοι - ακόμη και μεγαλύτεροι.
Προφανώς υπήρχαν σκοπευτές, αλλά δεν έβαλλαν εκείνη την ώρα εκεί όπου βρισκόμουν.
Αυτά, που έβλεπε η νονά σου άρχισαν ασφαλώς αργότερα και οπωσδήποτε μετά τα δακρυγόνα. Κι ένα παιδί, όπως εγώ, που δεν είχε ιδέα από δακρυγόνα, ένοιωσε ξαφνικά να καίγεται το πρόσωπό του και ταυτόχρονα να παρασύρεται από ένα πλήθος, που έτρεχε προς τα κάτω. βρήκαμε καταφύγιο στην Στοά του "ΑΛΦΑ" - λάθος, πιστεύω τώρα, γιατί ο αέρας εκεί ήταν περιορισμένος... Για τα μετέπειτα δεν θυμάμαι πολλά. Δεν είναι καν συγκεχυμένα. Είναι όλα μαύρο σκοτάδι, μέχρι που βρέθηκα με το μηχανάκι του φίλου μου στο σπίτι ασφαλής...
Άλλωστε, δεν θυμάμαι να έγινε κάτι συγκεκριμένο, που να προκάλεσε την χρήση των δακρυγόνων. Θεωρώ τώρα ότι η κατάσταση είχε κριθεί ότι οδηγείται σε οριακό σημείο, οπότε έριξαν τα δακρυγόνα, ώστε να φύγουν οι πολλοί, που ήταν απ' έξω και οι μη άμεσα εμπλεκόμενοι, όπως εγώ, να αδειάσουν οι δρόμοι και να αρχίσει η επίθεση και η σύγκρουση...

Στο "Ελληνάκι" τοποθετήθηκα επί τόπου...
Στο "Άντε Γεια" έκανα link τόσο από εδώ όσο και από το Facebook, καθ' όσον η λίστα αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ήξερα πολλά από τα ονόματα, αλλά πρώτη φορά τα βρήκα συγκεντρωμένα και καταγεγραμμένα. Θαμπορούσα πολλά να πω, αλλά προτίμησα να σεβασθώ την ημέρα αυτή, που ανήκει κυρίως στα ανώνυμα παιδιά, στους ανώνυμους "ήρωες" και λιγότερο ήρωες, που δεν βγήκαν ποτέ μπροστά, δεν ζήτησαν τίποτε, δεν πήραν τίποτε. Ήταν χιλιάδες εκεί- μονάχα 50-100 ξέρουμε, κι αυτό επειδή το εμεταλλεύθηκαν δεόντως...
Και τα δύο από σένα τα βρήκα και σ' ευχαριστώ!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

WM, σ' ευχαριστώ. Το λέω και πιο πάνω: η "μεγάλη" ιστορία δεν είναι πολλά περισσότερα από τις μικρές ιστορίες του καθενός μας, των απλών, των άσχετων και των τυχαίων ανθρώπων και αυτοπτών μαρτύρων ενός γεγονότος...

habilis είπε...

Τέλειο !!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Habilis, σ' ευχαριστώ!

Unknown είπε...

@ CsLaKoNaS

Ήθελα να σου πω ότι μερικές φορές το timing μιας κουβέντας είναι ενδεικτικό προθέσεων και στόχων. Υπάρχει μια ουσιώδης και πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ανάρτηση του Asteroid και τη δική σου. Μην επιλέγεις μόνο αυτά που θέλεις να δεις...

Πάντα με αγάπη

Unknown είπε...

@ CsLaKoNaS

Ήθελα να σου πω ότι μερικές φορές το timing μιας κουβέντας είναι ενδεικτικό προθέσεων και στόχων. Υπάρχει μια ουσιώδης και πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ανάρτηση του Asteroid και τη δική σου. Μην επιλέγεις μόνο αυτά που θέλεις να δεις...

Πάντα με αγάπη

CsLaKoNaS είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
CsLaKoNaS είπε...

@ΑΕΡΙΚΟ

Σίγουρα υπάρχουν διαφορές. Αλλά οι βασικές ιδέες, αν όχι ταυτόσημες, θα έλεγα πως είναι συμπληρωματικές.

Άλλωστε μιλάω για 4 blogs. Του Αστεροηδή του Ade Geia του "Ελληνακίου" και του δικού μου. Δες τα όλα μαζί!

υ.γ. Τι αγάπη βρε, που όπου με βρεις με χτυπάς σαν το χταπόδι! :)))))

Να είσαι καλά!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Γι' αυτό σε χτυπάει, βρε Λάκωνα: από αγάπη! να γίνεις τρυφερούδι και ζουμερούδι! Το ΑΕΡΙΚΟ μόνο ν' αγαπάει ξέρει, στο λέω...
Και σε περιμένει πώς και πώς, κι εγώ μαζί του!

Α, κι άμα σου πουν για ένα πάρτυ προ-χριστουγεννιάτικο, μη και κάνεις τον δύσκολο - ΟΚ;
;-)

Ephemeron είπε...

"Πολλοί απ' όσους πήγαμε εκεί, νέα παιδιά ακόμη τότε, πότε περαστικοί, πότε από περιέργεια, πότε για να φωνάξουμε ή να τραγουδήσουμε κάτι από τα απαγορευμένα, δεν ξέραμε τι ακριβώς κάναμε, πού πηγαίναμε και γιατί, τι βλέπαμε, σε τι συμμετείχαμε και ποια δυναμική θα αποκτούσε."
Ημουν 14 χρονων τοτε...
Ειχαμε πει ψεματα στους γονεις μας, για να μην ανησυχουν, και ειχαμε κατεβει στο πολυτεχνειο για να δουμε τι γινεται απο κοντα...
Το θυμαμαι... σαν ενα μακρινο ονειρο...

Margo είπε...

H μετέπειτα εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου από μερικούς είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας.

Πολύ συγκινητικό το πέρασμά σου από εκεί. Φαντάζομαι πόσο μπορεί να σημαδέψει ένα τέτοιο γεγονός έναν 16χρονο. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και η διήγησή σου μοιάζει να μιλάει για το χθες...

katrine είπε...

Γιάννη μου μ έφερες πολλά χρόνια πίσω και το Σάββατο βράδυ και τώρα με την εξιστόρηση. Κάπως έτσι τα περιέγραφε και ο Ζαχαρίας πάντα. Μεγάλωσα δίπλα του με αυτές τις αναφορές.

Σε φιλώ καλέ μου φίλε και υπερηφανεύομαι και χαίρομαι τόσο μα τόσο που σε βρήκα:)

Ra Ma είπε...

Τα σέβη μου, τίποτα άλλο!

Οι ιστορίες των απλών ανθρώπων είναι πολλές φορές (για να μην πω πάντα) πιο αληθινές και ανθρώπινες από τις βαρύγδουπες κάποιων 'πρωταγωνιστών'. Και εμείς ως οικογένεια έχουμε τις δικές μας να θυμόμαστε και είναι κάμποσες.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο. Συγκινητικό όπως ακριβώς αρμόζει στις αναμνήσεις ενός εφήβου.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Εφήμερε... όμοιες ιστορίες, ζωές παράλληλες!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Margo, θα θυμάμαι πάντα τον αυθορμητισμό των περισσότερων απ' όσους ήταν εκεί - και θα τον αντιπαραθέτω με την ιδιοτέλεια των ελάχιστων, που γι' αλλού ξεκίνησαν και αλλού κατάντησαν να βρίσκονται!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Katrine, ώς έναν βαθμό αυτή η ανάρτηση ίσως και να μη είχε υπάρξει αν δεν είχε προηγηθεί συζήτησή μας, που μούφερε στον νου ΚΑΙ τις ημέρες εκείνες...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Σέβη δεν χρειάζονται, Marc... Ο αυθορμητισμός και η αθωότητα μας οδηγούσαν, όχι η διάθεση για ηρωισμούς. Δεν υποπτευόμασταν καν τι μπορεί να ακολουθούσε.
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτά τα λίγα ήταν για να πω το τι ήταν το "Πολυτεχνείο" του '73 για τους μαθητές της εποχής.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δείμο, σ' ευχαριστώ! Εκείνα τα 2 τελευταία χρόνια του τότε 6τάξιου Γυμνασίου, το '73 και το '74, ήταν πλούσια σε γεγονότα...

 
GreekBloggers.com