Από την Νομική στο Μουσείο: Ιστορίες για αγρίους

Σε παλαιότερες εποχές, ιστορίες για αγρίους ονομάζαμε κάτι κωμικοτραγικά "παραμύθια", που επιχειρούσαν να μας σερβίρουν κάποιοι φίλοι, τίποτε "γκόμενες"  της συμφοράς... ή, αργότερα, όταν αρχίσαμε να παρακολουθούμε τα κοινά, κάποιοι πολιτικοί - της συμφοράς ομοίως...

Φοβάμαι μήπως η υπόθεση των μεταναστών στην Νομική είναι μια τέτοια ιστορία με "αγρίους" (όπως, ευκαιρίας δοθείσης, μας τους παρουσίασε η πλειονότητα του Τύπου) και για "αγρίους" (όπως πολλοί θέλουν να κάνουν εμάς ή όπως έτσι μας βλέπουν ήδη).
Το βέβαιο είναι πως η ιστορία αυτή ανέδειξε πολλούς ανόητους και γραφικούς, αλλά και πολλούς επικίνδυνους.


Ως πολίτης, που παρακολουθεί τα δημόσια πράγματα επί τουλάχιστον 35 συναπτά έτη, δεν μπορώ να μη επισημάνω, κατ' αρχάς, το πάγιο χαρακτηριστικό των Ελληνικών Κυβερνήσεων να μη ενεργούν ποτέ προληπτικά. Πάντα καταλαμβάνονται εξ εφόδου, πάντα αφήνουν τα πράγματα να εξελιχθούν και να διογκωθούν και τότε αποφασίζουν να δράσουν όπως-όπως και συχνά με αποτελέσματα τραγικά.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα προβλήματα και τα αιτήματα ήταν γνωστά αλλά κανείς αρμόδιος δεν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τις καταγγελίες των συγκεκριμένων μεταναστών για εργασία μαύρη και αμοιβές υπάνθρωπες. Εν συνεχεία, δημόσια ήταν και η οργάνωση της μετακίνησής τους στην Αθήνα και όλων όσα ακολούθησαν, αλλά και πάλι κανείς δεν σκέφθηκε να προλάβει κάτι.
Από την άποψη αυτή, αδυνατώ να απονείμω εύσημα στην Εκτελεστική Εξουσία, επειδή κράτησε την ψυχραιμία της και δεν αιματοκύλισε την Νομική. Υποχρέωσή της ήταν - ακόμη περισσότερο, επειδή δεν μερίμνησε να προλάβει και να αποτρέψει τις εξελίξεις.  
Κατώτερη των περιστάσεων αποδεικνύεται και εκείνη η μερίδα της Αριστεράς, που με αγαθές, έστω, προθέσεις πρωτοστάτησε στην όλη επιχείρηση, χωρίς να έχει σκεφθεί το επόμενο βήμα. Δεν ξέρω αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ευρέως λέγεται. Αν, όμως, ήταν, δεν ξέρω και τι από τα δύο είναι χειρότερο: το ότι γνώριζε και επικρότησε την πρωτοβουλία ο κ. Τσίπρας και η ηγεσία του Κόμματος ή το ότι δεν γνώριζε τίποτε, όπως διαβάζω τώρα στις εφημερίδες. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε πια να μιλάμε για μια "Ζαλισμένη Αριστερά", που καλά θα κάνει ξεζαλισθεί γρήγορα και να ανασυνταχθεί.
Όσες κι όποιες διαφωνίες κι αν έχει κανείς με την Αριστερά ή με την Κομμουνιστική ιδεολογία, οι εχέφρονες πολίτες γνωρίζουν ότι μια σοβαρή και εξ αυτού του λόγου ισχυρή Αριστερά είναι απολύτως απαραίτητη για τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες.   

Ενδιαφέρουσα, επίσης, και θλιβερή η επιδεικτική απουσία του νέου Δημάρχου Αθηναίων από την σκηνή των εξελίξεων. "Δεν επωμιζόμαστε ευθύνες, που δεν μας ανήκουν" δήλωσε και "εξαφανίσθηκε".  Ακόμη κι ο μοιραίος για την πρωτεύουσα κ. Κακλαμάνης θα ήταν παρών, έστω και για λόγους Δημοσίων Σχέσεων. Ο νέος Δήμαρχος, όμως, ήταν απών και ματαίως επιχειρούσε  χθες στο Δελτίο Ειδήσεων του MEGA να ψελλίσει, κατόπιν εορτής, δικαιολογίες και επιχειρήματα, λέγοντας, μάλιστα, ότι να, έστειλε μέχρι και εκπρόσωπό του σε σύσκεψη στην Πρυτανεία. Οι πολιτικοί δεν επιλέγουν τις ευθύνες και τα προβλήματα. Αυτά έρχονται και τους βρίσκουν όπου και νάναι και είναι υποχρεωμένοι να τα χειρισθούν έτσι κι αλλιώς!

Αξιοσημείωτη δημόσια προσωπικότητα αναδείχθηκε και ο κ. Πρύτανης - ένας νεόκοπος ηθοποιός, που απολαμβάνει το χειροκρότημα, όπως συμπτωματικά δήλωσε σε συνέντευξή του προ των γεγονότων. Ίσως, λοιπόν, να βρισκόταν επί σκηνής, μεθυσμένος από το χειροκρότημα, και γι' αυτό να μη "πρόκαμε" να εξασφαλίσει την περιφρούρηση του χώρου, όταν ακόμη αυτός οργανωνόταν για την "φιλοξενία" με στρώματα, κουβέρτες, καλοριφέρ και όλα τα σχετικά. Έκοψε, πάντως, κανονικά την βασιλόπιτα του Πανεπιστημίου, την προηγούμενη Δευτέρα, ενώ η Νομική κινδύνευε να μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη. Και την κατάλληλη στιγμή βρήκε και το κτίριο ενός φίλου του και το μίσθωσε για να εξασφαλίσει στέγη στους μετανάστες. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, που διακρίνει "γουντυ-αλενικές" διαστάσεις στο γεγονός  ότι βρέθηκε εξόδοις του Πανεπιστημίου, δηλαδή των φορολογουμένων, κτίριο για να συνεχίσουν απερίσπαστοι την απεργία πείνας οι μετανάστες, οι οποίοι, μάλιστα, μετέβησαν εκεί συντεταγμένα (sic) - δηλαδή πώς; Εν είδει πορείας Ρωμαϊκού θριάμβου στους δρόμους της πολύπαθης πρωτεύουσας;


Το πιο ενδιαφέρον απ' όλα είναι το ότι μια τέτοια χρονίζουσα υπόθεση όλως συμπτωματικώς έφτασε στο σημείο βρασμού ακριβώς μεταξύ Πορίσματος SIEMENS και νέου ελέγχου από την αγαπημένη μας Τρόικα, ώστε να ζαλισθεί το φιλοθεάμον κοινό δεόντως. Και αυτό στα υπ' όψιν, σε σχέση με την αποτελεσματικότητα και την αίσθηση timing της Αριστεράς! Σημειώνεται, μάλιστα, το ότι ο σκηνοθέτης βρήκε κτίριο μετεγκατάστασης ακριβώς στα σύνορα του γκέτο των Κάτω Πατησίων με το γκέτο των λεγόμενων αντιεξουσιαστικών κύκλων των Εξαρχείων και του Πολυτεχνείου - εκτός από την σημειολογική του σπουδαιότητα, επί της ουσίας τούτο σχεδόν εγγυάται το suspense και την ωραία συνέχεια. Πότε; Ίσως ακριβώς όταν η καλή Τρόικα θα ανακοινώνει τις απαιτήσεις της για το 2012-2014 ή την δόση του Μαρτίου 2011!   
 
Και η κοινωνία; Για την κοινωνία δεν ξέρω, το ομολογώ!
Στο σύνολό της είναι πιο ζαλισμένη κι από την Αριστερά. Διέπεται από ανθρωπιστικά αισθήματα για τους μετανάστες γενικά, αλλά καταλαβαίνει κι ότι ο αριθμός τους κι η συγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένες περιοχές δημιουργούν προβλήματα. Δεν βλέπει να διαμορφώνεται αξιόπιστη μεταναστευτική πολιτική από τις Κυβερνήσεις, ενώ, αντίθετα, διακρίνει μια περίεργη ανοχή ακόμη και σε συμπεριφορές παραβατικές - όπως οι πιάτσες ανηλίκων και μη στο Δημαρχείο ή στην Πατησίων, το εμπόριο ή η δημόσια χρήση ναρκωτικών στο Μεταξουργείο, οι αντικοινωνικές επιδείξεις στην Πλατεία Βικτωρίας.
Όσο κι αν κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, οι Έλληνες στο σύνολό τους δεν είναι ρατσιστές. Μπορεί να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους και τις αποστάσεις τους από τις συνήθειες και τις πρακτικές μιας άλλης θρησκείας ή μιας άλλης εθνοτικής κουλτούρας, αλλά, αν εξαιρέσουμε κάποιους ελάχιστους θερμοκέφαλους, δείχνουμε ως λαός θετικά αισθήματα και μεγάλη ανοχή, ειδικά αν συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι δεν έχουμε παράδοση συνάφειας με άλλες εθνότητες στην επικράτειά μας. Στο πρόσφατο παρελθόν, υποδεχθήκαμε με ανοιχτή αγκαλιά τους Φιλιππινέζους, τους Αλβανούς και πολλούς άλλους, χωρίς να δημιουργηθούν μείζονα προβλήματα, πολλώ δε μάλλον γενική ή τοπική κοινωνική αναταραχή. Όσοι έχουν εμπειρία από πεισματικά ρατσιστικές κοινωνίες, όπως είναι ακόμη και σήμερα ένα μέρος του Αμερικανικού Νότου, π.χ., μπορεί να καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Αν με τους Μουσουλμάνους αποδεικνύονται πιο δύσκολα τα πράγματα, αυτό συμβαίνει μόνον όπου και οι ίδιοι δεν βοηθούν με την συμπεριφορά τους, μόνον εκεί όπου κάποιοι επιδεικνύουν αξιοπερίεργη περιφρόνηση του φιλοξενούντος μικροπεριβάλλοντος - και όπου το Κράτος ή οι τοπικές Αρχές καμώνονται πως κοιτάζουν αλλού.
 
Υπό συνθήκες έλλειψης μεταναστευτικής πολιτικής και ενεργειών, που καλώς ή κακώς εκλαμβάνονται ως κοινωνική πρόκληση, οι Έλληνες, που δεν είναι ρατσιστές, μπορεί, τελικά, και να γίνουν και αυτός είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος για μια μικρή κοινωνία σε βαθειά οικονομική κρίση!