Σ’ αγαπάω
Με τον τόνο στο α
Στο α
Της παραλήγουσας
Μια συλλαβή μακριά
Από το ω του τέλους
Το οριστικό
Ένα βήμα
Που υπολείπεται
Που πρέπει
Να υπολείπεται
Για ν’ απέχουμε
Απ’ τη λήγουσα
Πάντα.
Σ’ αγαπάω
Με μια συλλαβή
Περισσότερη
Και το ω ανοιχτό
Από πάνω
Χωρίς περισπωμένη
Να το βαραίνει
Και να διώχνει
Απ' το ρήμα
Το α
Το α μας.
Υ.Γ.: Στίχοι από το πρώτο blog "Asteroid", λίγο ξανακοιταγμένοι. Κομμάτι από μια τριλογία, που είχα συνολικά τότε ονομάσει "Η Γραμματική της αγάπης" και που μου την θύμισε την δεύτερη μέρα του Καινούριου Χρόνου, φίλη από τα παλιά, blogger της πρώτης γενιάς...
.JPG)
.JPG)
Αναρτήσεις
30 σχόλια:
Γράφεις πολύ καλά!!!
Μου άρεσε και περίμενα να ακούσω μεγάλο ποιητή στο τέλος! χαχα!!
Μπράβο!!!
Θες να πεις ότι δεν είμ' εγώ από τους μεγάλους; Θες να σου πω πόσα έκλεισα τις προάλλες, Ηφ.;
:-)))
εεε σε φήμη παιδί μου!!! Όχι σε ηλικία!!!χαχαχχαχαχαχα!!!
Απαπα... Θα κόψουμε τις φλέβες μας ακόμα δεν μπήκε ο χρόνος.. Πάντως, σε βρίσκω ταλαντούχο και επίκαιρο και στην ποίηση..:-))) Φιλάκια..
εισαι μεγαλος ποιητης
respect
Μάγος!!!!!!
Έλα, όμως, που είμαι στην ηλικία μεγάλος, Ηφ., κι όχι σε φήμη!!!
:-)))
Εμείς είμαστε οι μονίμως ερωτευμένοι κι αγαπησιάρηδες, βρε Εύη - έστω κι αν οι άλλοι ούτε που το υποψιάζονται!!!
;-)
Άσωτε, κόψε κάτι, παιδί μου!
;-
Σ' ευχαριστώ, φίλε μου...
Έχω βρει το ευαίσθητο σημείο σου, Ακ., μου φαίνεται!!!
:-)
Πολύ ωραίο. Εξαιρετικό.
Καλύτερα ασυναίρετο, για να γεμίζει το στόμα και η καρδιά...
φιλια πολλα
Με πρόλαβε η Coula! Το ασυναιρετο! Τι ωραία λέξη. Τ ΄΄ σ΄αγαπάω'' δεν τελειώνει. Εχει υπόσχεση χρόνου με διάρκεια.
Όμορφο πολύ τρυφερέ Γιάννη:)
Αν κατάλαβα καλά είσαι στη Μύκονο.. εμείς Αθήνα και δε θα σε δω να βουτάς για το σταυρό;))
Τέσσερις μέρες και μου έχει λείψει το νησί, μάλλον είμαι πια πραγματική Μυκονιάτισσα:)
Φιλί γλυκό
poly omorfo...thn kalimera mou.
...voutikses shmera? :))
filia polla!
Παντα περιμενα να ακουσω...πως θα μου το πει, σ΄αγαπω η σ΄αγαπαω.!!οταν ακουγα το δευτερο ειναι σαν να μου εδινε εγγυησεις...καρδιας..!! Παραξενο πραγμα ,να που κι αλλοι σκεφτονται το ιδιο!! Μου αρεσε το ποιημα σου Γιαννη, πολυ!!! Σε φιλω.
Δείμο, ευχαριστώ!
Πράγματι, Κούλα... Αυτή είναι η αίσθηση του ασυναίρετου!
;-)
Ναι, Απόστολε... Σαν να χωράει περισσότερα, να κρατάει περισσότερο...
Margo, πράγματι εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θάρθεις!!!
;-)
Μα φυσικά θα βουτήξω! Εννοείται!!!
:-)))
Παύλο, ασφαλώς βούτηξα κι ο κόσμος εκστασιάσθηκε με τους κοιλιακούς και το κρόουλ μου!!!
:-)))
Και:
.................
Orfia μου, είναι, στ' αλήθεια, πολλοί που έτσι το σκέπτονται και το νοιώθουν. Κι όταν είχε πρωτοδημοσιευθεί στο παλιό μου blog υπήρξαν οι ίδιες αντιδράσεις!
Σ' ευχαριστώ ειλικρινά!
xronia pollaaaaaa...me ygeia agaph kai polla xamogela...hugZz & kisses ;)
Ο τίτλος σας μου θύμισε το "Η Δίκη των Τόνων" μιά πολύ ογκώδη προπολεμική πολεμική στη βιβλιοθήκη του παππού μου, κι η σκέψη πίσω από την τρυφερή σας ποίηση με μπέρδεψε.
Διότι μοιάζει να γνωρίζεστε & να αναγνωρίζεστε όλοι εδώ, ιστολογιογράφος & σχολιαστές & μόνο εγώ η Αθηναία δεν αναγνωρίζω κανένα όπως μόνο εγώ η Αθηναία προτιμώ τα "σ΄αγαπώ" μου οριστικά & περισπώμενα & τονισμένα όπως συνηθίζεται με τα ρήματα του τοπικού ιδιώματος. "Περπατάω", "μιλάω" κ.λ. έμαθα στην Αθήνα & μόνη εγώ από τους συντοπίτες μου ακούγομαι σα Μυκονιάτισα να ¨περπατώ, να ¨μιλώ¨&, εν τέλει να "αγαπώ".. Μα, δόξα τω Θεώ, καθένας με τα γούστα του, ιδίως στην αγάπη.
@Παύλος
........................
Καλή μου Κυρία Χρονοπούλου, συγγνώμη αν λίγο σας μπέρδεψα κι αν σας φάνηκε κιόλας πως μπήκατε σε κάποιου είδους κλειστή συντροφιά...
Η αλήθεια είναι πως όλοι εδώ γνωριζόμαστε, αλλά διαδικκτυακά κυρίως - και, αν τυχόν σας φαίνεται πως υπάρχει κάποια ασυνήθιστη για διαδικτυακές γνωριμίες οικειότητα, θα μου επιτρέψετε να το εκλάβω ως φιλοφρόνηση αυτό!
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν επιχειρήματα και για τις δύο εκφορές του ρήματος κι ο καθένας διαλέγει όποια ταιριάζει όχι μόνον στην όποια καταγωγή του αλλά κι όποια ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του.
Όπως σωστά επισημαίνετε, το "αγαπώ" εμπεριέχει κάτι το οριστικό, έτσι που τονίζεται στην λήγουσα, ίσως και κάτι το περίκλειστο, έτσι που η περισπωμένη στεγάζει το ω.
Το "αγαπάω" είναι πιο μακρόσυρτο, μου ακούγεται και μου μοιάζει πιο ευρύχωρο, πιο ανοιχτό.
Διαλέγει, λοιπόν, ο καθένας και εκφέρει και πορεύεται - και μακριά από μένα η πρόθεση ή η δυνατότητα να αξιολογήσω μορφές αγάπης. Αγάπη να υπάρχει, να νοιώθεται, να βιώνεται και τα υπόλοιπα βρίσκονται... δεν συμφωνείτε;
;-)
Ένα βήμα πριν από το τελικό ω, το μακρό, το ατελείωτο. Ο τόνος στο α, εκεί που χτυπάει η καρδιά ανασαίνοντας την κάθε ώρα...
Δεν έχει νόημα, θαρρώ, πως βάζεις τον τόνο, ας πούμε σαν λόγιος Αττικός ή σαν λυράρης της Μυκόνου. Τα αισθήματα βιώνονται σαν τις αναπνοές. Άλλοτε ανοίγουν κι άλλοτε κλείνουν. Άλλοτε σε πάνε αλλού και άλλοτε σε γκρεμίζουν μέσα σου. Και οι λέξεις έχουν αξία γι' αυτό που λένε κάθε φορά. Δεν συγκρίνονται μεταξύ τους, είναι μοναδικές... Είτε μιλάνε, παίζοντας με τους τόνους, για το ένα βήμα πριν το ανεξερεύνητο "ακόμα", είτε δηλώνουν την οριστική κατάληξη ενός κύκλου γνώσης και αποδοχής. Η λαχτάρα και το πετάρισμα του ατελούς, μέσα μου είναι εξίσου επιθυμητή όσο και η ηδονή της "τελείωσης". Μήπως είναι τελικά τυχαίο, που στη γλώσσα μας μείνανε και οι δυο τύποι, ο συνειρημένος και ο ασυναίρετος;
Συγγνώμη που ανακατεύομαι στην ωραία, σαν φλερτ, διένεξή σας, αλλά αναρωτήθηκα εξάφνως, μήπως τελικά δεν είναι θέμα "γούστου", το πού τονίζεις και αν συναιρείς, αλλά φάσης κάποιου κύκλου;
Καλησπερα σε προσκαλω στο νεο μπλογκ μου εγω και η υπολοιπη συγγραφικη ομαδα για συμμετοχη!!
sou euxomai na to les etsi, kai na sou to lene etsi akrivws :-*
"Μη μου λες Σ'αγαπώ... Να μου λες Σ'αγαπάω για να χωράω με τα λάθη μου μαζί..."
Σε ευχαριστώ...
ΥΓ. Μου έχει λείψει αυτή σου η γραφή... πολύ!
Δημοσίευση σχολίου