Φωτόπουλοι και Λυμπερόπουλοι

Η ανατροπή της Κυβερνητικής πολιτικής είναι όρος επιβίωσης για τον τόπο - κι όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και και πιο απόλυτη προϋπόθεση... Κανείς - ακόμα κι όσοι λίγοι έχουν απομείνει να υπερασπίζονται την μοιραία αυτή Κυβέρνηση - δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως μέσα σε 12-18 μήνες η Ελλάδα από την 25η θέση στην παγκόσμια κατάταξη των αναπτυγμένων χωρών πέρασε σήμερα στον ρόλο του διεθνούς και καταγέλαστου επαίτη. Είναι τώρα μια χώρα βυθισμένη στην συλλογική κατάθλιψη και με απολύτως καμμία οικονομική προοπτική - το ίδιο αναμφισβήτητο κι αυτό!
Η αναμενόμενη εκποίηση ή εκχώρηση όσων ολίγων αντικειμένων αξίας της έχουν απομείνει, σε συνδυασμό με την εντός και εκτός συνόρων πανθομολογούμενη παραχώρηση μεγάλου τμήματος της εθνικής κυριαρχίας επιβεβαιώνει, δυστυχώς, όσους από την αρχή υποστήριζαν ότι όλα προχώρησαν βάσει σχεδίου, ώστε το μαύρο αυτό πρόβατο να πάψει να αποτελεί ανορθογραφία στον χάρτη της παγκοσμιοπιοποιημένης οικονομίας. Ήταν μοιραίο και είναι σχεδόν τραγελαφικό την υπογραφή σε αυτή την εξέλιξη να βάλει ο γιος του πολιτικού εκείνου, που κατοχύρωσε την ανεξαρτησία της Ελληνικής φωνής στα διεθνή δρώμενα - χωρίς, όμως, φευ, να μεριμνήσει να την εξοπλίσει και με εκείνη την οικονομική ανεξαρτησία, που  θα της έδινε αντοχή στον χρόνο...

Πιο θλιβερό κι από όλο αυτό το σκηνικό, όμως, είναι το κατάντημα της αντιπολίτευσης... Η μεν Δεξιά παρακολουθεί ουσιαστικά άναρθρη και αμήχανη τις εξελίξεις, η δε Αριστερά κομπορρημονεί, υπνοβατούσα στον δικό της κόσμο.
Το ΚΚΕ περιορίζεται να βάλλει κατά των διεθνών μονοπωλίων αόριστα και απρόσωπα, αφήνοντας ουσιαστικά στο απυρόβλητο τους εδώ εκπροσώπους τους και την Κυβέρνηση, και οργανώνει συντεταγμένες πορείες, οι οποίες ξεκινούν μακριά από το Σύνταγμα, που αποτελεί το συμβολικό κέντρο των πολιτικών αποφάσεων και το γεωγραφικό σημείο συνάντησης και βρασμού της κοινωνίας από τον Μάιο κι έπειτα - πορείες, που μόλις φθάνουν στο Σύνταγμα διαλύονται εγκαίρως και ησύχως, ώστε να μη δημιουργήσουν πρόβλημα.
Όσο κι αν φωνάζει ο κ. Τσίπρας, τίποτε δεν μπορεί να ξυπνήσει το επίσημο ΚΚΕ από την νιρβάνα της φαντασιακής επανάστασης, που ποτέ δεν θάρθει, διατηρώντας το σημεινό τοπίο, που τόσο φαίνεται πως βολεύει τα επαγγελματικά του στελέχη.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της σύγχρονης Ελληνικής τραγωδίας είναι ότι όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, που αμφισβητούν την Κυβερνητική πολιτική - ακόμα και οι εντός του Κυβερνητικού Κόμματος υφιστάμενοι - έχουν αφήσει το παιχνίδι της ανατροπής της σε Φωτόπουλους και Λυμπερόπουλους... Οι ίδιοι απλώς παρακολουθούν και περιμένουν να γευθούν... τι ακριβώς, δεν ξέρω...  
Η κοινωνία, όμως, από κάτω βράζει έτσι κι αλλιώς - παραμένει σε σύγχυση και κατάθλιψη, αλλά, πάντως, βράζει... Κι αν μπει οριστικά στον δρόμο της ριζοσπαστικοποίησης, θα ξεπεράσει όχι μόνο τα ταμπού της και την ήδη αμφιλεγόμενη αξία της Ευρώπης, αλλά κι όλα τα Κόμματα συλλήβδην... Κι ο Θεός βοηθός τότε!