Perama

Perama, a photo by Aster-oid on Flickr.

Βράχοι φαιοί
Ψηλά
Ζηλεύοντας
Tους άλλους
Στην άκρη του νερού

Μέτωπα σπιτιών
Ιδρώνοντας
Πετρέλαιο
Κι αλάτι

Γυναίκες
Στάζοντας φαρμάκι βουβό
Για τους άντρες
Που ξεκινούν χαράματα
Και δεν έχουν
Να πάνε πουθενά

Γερανοί
Κοκκινίζοντας όνειρα
Στο ηλιοβασίλεμα
Όπως κοιμούνται
Σε γωνία ορθή

Πέραμα

Όλοι

Πέραμα

Είμαστε

Ένας απλός πολίτης σκέπτεται και γράφει

1. Ο οχετός οργανωμένων και ανοργάνωτων ύβρεων από όλες τις Κομματικές πλευρές προς όλες τις υπόλοιπες δεν έπρεπε καν να αρχίσει, αλλά εν πάση περιπτώσει πρέπει πια να πάψει αμέσως - αρκετά!
2. Υπάρχουν 7 Κόμματα στην Βουλή, με τα "προγράμματά" τους και τις θέσεις τους. Κάποιοι μεταξύ τους συνδυασμοί δίνουν Κυβέρνηση και, μάλιστα, άνετα. Όσοι πιστεύουν σε ένα λίγο-πολύ κοινό πρόγραμμα, προχωρούν, συμμαχούν, το εφαρμόζουν και παίρνουν όλη την δόξα. Αν δεν πιστεύουν στο πρόγραμμα, αν το φοβούνται και θέλουν να μοιρασθούν το κρίμα, πόσο εθνικό είναι  να επιμένουν στην εφαρμογή του;
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις θέσεις του και το δικό του "πρόγραμμα". Σ' άλλους αρέσει σ' άλλους όχι. Δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ υποχρέωση να συμμετάσχει σε Κυβέρνηση, αν δεν θέλει, ούτε και να συμμαχήσει για την εφαρμογή ενός προγράμματος, στο οποίο δεν πιστεύει. Επίσης, όμως, δεν χρειάζεται να απαξιώνει ηθικά τον τυχόν σχηματισμό μιας Κυβέρνησης - μόνον πολιτικά! Την συνολική ετυμηγορία και όλα τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει το εκλογικό σώμα, όταν κληθεί να μιλήσει με την ψήφο του. Αυτά λένε οι δημοκρατικοί κανόνες και το Σύνταγμα - τελεία και παύλα.
4. Επί πλέον, για την λειτουργία της δημοκρατίας και την ισορροπία του πολιτεύματος, απαιτείται Κυβέρνηση, αλλά και αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει τον ρόλο της αντιπολίτευσης και αυτό, εκτός από δημοκρατικό και συνταγματικό, είναι εξ ίσου εθνικά αναγκαίο. Αποτελεί Ελληνικό εφεύρημα η στρέβλωση της εκάστοτε Κυβέρνησης να βαφτίζει εθνικά αναγκαίες όλες τις ενέργειές της  - και μόνο τις δικές της!
5. Οι ενέργειες όλων των Κομμάτων και των εκάστοτε Κυβερνήσεων είναι απλώς πολιτικές επιλογές! Κι είναι απολύτως θεμιτό αυτό. Είναι επιλογές με συνέπειες καλές ή κακές και κόστος ή όφελος, που τελικά το αποτιμά ο λαός ως μόνος αρμόδιος. Ας αφήσουν στην άκρη πια οι πάντες όλο αυτό το παραμύθιασμα με τις εθνικές ανάγκες, τα εθνικά θέματα, τους εθνικούς σκοπούς και τις εθνικές σωτηρίες, όποτε τα βρίσκουν δύσκολα. Και συνήθως ΑΦΟΥ πρώτα τα βρουν δύσκολα, ποτέ πριν! Αν υπάρχει πράγματι εθνικό ζήτημα, ας το εκτιμήσουν οι ενδιαφερόμενοι ευαίσθητοι από πριν κι ας κάνουν ένα ενιαίο εθνικό ψηφοδέλτιο, σε τελική ανάλυση. Ωστόσο, η Ιστορία δείχνει ότι στοιχειώδη προεκλογική συνεργασία - πολλώ δε μάλλον ενιαίο ψηφοδέλτιο - δεν κάνουν ούτε Κόμματα του 1% και του 2%... Με ποιό πολιτικό και ηθικό βάρος μιλάνε, λοιπόν, για εθνικές ανάγκες και εθνικούς σκοπούς, μετεκλογικά;        
6. Η μεθόδευση διαβουλεύσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας κατά μόνας ελέγχεται για την συνταγματικότητά της, αλλά ακόμη και για την αποτελεσματικότητα και την διαφάνειά της. Οι διαβουλεύσεις, πόσο μάλλον οι κρίσιμες και "εθνικές", αποδίδουν όταν υπάρχει επαρκής πολιτική προετοιμασία και ειλικρινής συζήτηση όλων ενώπιον όλων, ώστε κανείς να μη μπορεί να κρυφτεί πίσω από τον άλλον και με "μου είπε, του είπα, μου μετέφεραν, μούπε να σας πω" κ.λπ. παιδιάστικα σπασμένα τηλέφωνα. Προφανώς επιλέχθηκε η πρωτοτυπία αυτή, γιατί κάποιοι δεν ήθελαν να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι με την Χρυσή Αυγή. Προείχε, όμως, η τήρηση άλλων υπέρτερων κανόνων, εν όψει ενός τόσο σοβαρού ζητήματος, όπως η διακυβέρνηση και η αποσαφήνιση των θέσεων όλων των Κομμάτων. Και, εν τέλει, πότε ενοχλεί περισσότερο η Χρυσή Αυγή; Ως "αμελητέα" ποσότητα σε ένα τραπέζι και μιαν ομήγυρη με 10 μετέχοντες ή σε μια κατά μόνας συνεδρία κορυφής με τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της Ελληνικής Δημοκρατίας - και δημοκρατίας;
7. Πολύς λόγος γίνεται για non paper του Πρωθυπουργού σχετικά με την κατάσταση της Οικονομίας και για απόρρητες Εκθέσεις της Black Rock για τις Ελληνικές Τράπεζες. Είναι απολύτως απαράδεκτο να μη υπογράφονται ή να κρύβονται από τα Κόμματα και από τον Ελληνικό λαό τόσο σοβαρά έγγραφα. Οι θεσμικοί παράγοντες της Ελληνικής πολιτείας διαχειρίζονται τα χρήματα και την περιουσία του Ελληνικού λαού, όχι την προσωπική τους. Αν ζητούν από τον λαό εξουσιοδότηση για τον α' ή β' χειρισμό, δεν μπορούν να την ζητούν εν λευκώ και χωρίς να του περιγράφουν την κατάσταση όπως έχει - άλλωστε, έχουν ισχυρισθεί ότι μας έχουν όλους σώσει τρεις ή τέσσερις φορές μέσα στην τελευταία διετία. Τι έγινε τώρα και πάλι χρειαζόμαστε σωτηρία;  

12 ώρες (και πολλοί άνθρωποι) για την Ελλάδα

                          «12 ώρες για την Ελλάδα»

                   Οι κάτοικοι των Βρυξελλών είναι αλληλέγγυοι!

Βρυξέλλες, Halles de Schaerbeek,

16 Μαΐου 2012, 12:00 - 24:00

Οι «12 ώρες για την Ελλάδα» είναι μια πρωτοβουλία ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων και πολιτών διαφόρων εθνικοτήτων που ζουν στις Βρυξέλλες.  Απευθύνει μήνυμα υποστήριξης και αλληλεγγύης στον Ελληνικό λαό σε αυτήν την περίοδο κρίσης. Ο στόχος της είναι διπλός: 

1.      Να καταπολεμήσει τα στερεότυπα, παρουσιάζοντας μια θετική εικόνα της Ελλάδας και των κατοίκων της, με την πραγματοποίηση μιας πολιτιστικής και εορταστικής ημερίδας.

2.      Να ενισχύσει χρηματοδοτικά το σύλλογο «Το χαμόγελο του παιδιού», που εδρεύει στην Αθήνα και στηρίζει παιδιά, που βρίσκονται σε δυσχέρεια.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο ‘Halles de Schaerbeek’ (παλιά εσωτερική αγορά της πόλης των Βρυξελλών, την Τετάρτη 16 Μαΐου 2012), από το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα. Περιλαμβάνει δύο μέρη:

·        Από 12:00 μέχρι 20:00:  μαραθώνια ανάγνωση της Οδύσσειας, 8 συνεχείς ώρες, 250 αναγνώστες, εξέδρα, βουβή ταινία, μουσική υπόκρουση (είσοδος δωρεάν)

·        Από 20:00 μέχρι 24:00:   παραστάσεις χορών, θεάτρου, μουσικής από έλληνες καλλιτέχνες και ελληνικούς συλλόγους του Βελγίου (είσοδος: 10 €)

Ένα μπαρ με ελληνικά κρασιά και γεύματα θα είναι ανοικτό σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. 

Οι «12 ώρες για την Ελλάδα» είναι πρωτοβουλία αλληλεγγύης πολιτών ανοικτή σε όλους! Είναι ένα ξεχωριστό μέσο για να πλησιάσει κάποιος την Ελλάδα, τον πολιτισμό της, την κουζίνα της και τους κατοίκους της! Ελάτε πολλοί και οικογενειακά!!

Πώς να λάβετε μέρος;

·     Προσφερόμενοι να αναγνώσετε ένα απόσπασμα της Οδύσσειας: θα πρέπει να εγγραφείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση _____________________, υποδεικνύοντας το όνομα, την ηλικία, την ώρα που είσθε διαθέσιμοι και τη γλώσσα ανάγνωσης που επιθυμείτε (νέα ή αρχαία Ελληνικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά)

·     Προσερχόμενοι να ακούσετε την ανάγνωση της Οδύσσειας ή και βοηθώντας στην παράσταση το βράδυ

·   Καταβάλλοντας μια δωρεά για το σύλλογο «Το χαμόγελο του παιδιού», μέσω του τραπεζικού λογαριασμού _____________________, (με την ένδειξη: 12 ώρες για την Ελλάδα)

·        Αναλαμβάνοντας μια χορηγία του γεγονότος: Υπάρχουν δύο κατηγορίες χορηγιών:

o     Με καταβολή 500 € στο λογαριασμό _____________________, (με την αναφορά: 12 ώρες για την Ελλάδα/Χορηγός), οι επιχειρήσεις θα έχουν το δικαίωμα να προσθέσουν το λογότυπό τους στην αφίσα και το πρόγραμμα καθώς επίσης και σε έναν αποκλειστικής χρήσης χώρο στην αίθουσα της έκθεσης.

o    Με καταβολή 250 € (με την αναφορά: 12 ώρες για την Ελλάδα/Χορηγός) οι ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις θα έχουν δικαίωμα μνείας στο πρόγραμμα καθώς επίσης και δικαίωμα έκθεσης του διαφημιστικού τους υλικού σε κοινόχρηστο χώρο.

Για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Jimmy Jamar  τηλ. 0032.498-980045, e-mail : joseph.jamar@ec.europa.eu

ΥΓ: Όσοι ενδιαφέρονται για την Γαλλική ή την Αγγλική εκδοχή του κειμένου αυτού, παρακαλούνται να επικοινωνήσουν μαζί μου μέσω mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση jdc1158@gmail.com, ώστε να τους το αποστείλω...

In memoriam... Δημήτρης Μητροπάνος 1948-2012

Δεν τον είχα ακούσει ποτέ live... Ώς εκείνη την βραδιά - 18 Σεπτεμβρίου του 2011... Στο Πάρκο "Αντώνης Τρίτσης", στο Ίλιον, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ...

Χιλιάδες κόσμου... Είχε προηγηθεί η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, αλλά είχαν σκορπίσει πια οι οργανωμένοι νεολαίοι και τα Κομματικά στελέχη, είχε χαλαρώσει η περιφρούρηση της σκηνής.  Ακολούθησε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της τελευταίας μέρας του Φεστιβάλ: Ο Θάνος Μικρούτσικος με το συγκρότημά του και μ' ενός λεπτού σιγή για την Μαρία Δημητριάδη - στα μεγάφωνα η φωνή της κι ο κόσμος ανατριχιάζει...
Ύστερα, ο Βασίλης Λέκκας, ο Δημήτρης Μπάσης... Και μετά σιωπή...
Αναστάτωση στην σκηνή, άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται, όργανα μετακινούνται, δοκιμές ήχου...
Δεν είμαι του Κόμματος, δεν είμαι της Νεολαίας, δεν ξέρω ακριβώς τι θα γίνει και τι θα ακολουθήσει. Ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι στο πρόγραμμα - και το πρόγραμμα στις εκδηλώσεις του ΚΚΕ τηρείται ευλαβικά... Στον πόντο... Τι θα πει, όμως; Τι θα τραγουδήσει, ποιούς συνθέτες, ποιά μουσική;   
Προσπαθώ να βολευτώ με την φωτογραφική μηχανή, που δεν είναι και μικρή... Πρέπει να πλασαρισθώ σε θέση της προκοπής, κοντά στην σκηνή, με το πεδίο ελεύθερο για να καδράρω όπως θέλω. Κάτι καταφέρνω, αλλά δεν είμαι ευχαριστημένος. Ένα παιδί από την περιφρούρηση με βλέπει, ίσως να νομίζει πως είμαι επαγγελματίας, μου κάνει νόημα να περάσω μπροστά. Οι μπροστινοί μου  ανοίγουν δίοδο πειθήνια - ποιός να τα βάλει με την περιφρούρηση του ΚΚΕ; - και βρίσκομαι ακριβώς μπροστά στην σκηνή.  
Μια χορωδία παίρνει θέση - όρθιοι όλοι - στα αριστερά της σκηνής. Ντυμένοι στα μαύρα από πάνω ώς κάτω... Νευρικότητα...
Έξαφνα, ο Κώστας Καζάκος. Στα μαύρα κι αυτός, ανεβαίνει και κάθεται στα δεξιά της σκηνής. Σταθερή παρουσία στις εκδηλώσεις του ΚΚΕ, σκέφτομαι... Έχει παχύνει, σκέφτομαι...
Ο κόσμος γύρω μου ανυπομονεί, ψιθυρίζει, αστειεύεται... Αγοροπαρέες πειράζονται μεταξύ τους, ζευγάρια φιλιούνται στα πεταχτά, ανταλλάσσουν μισόλογα από εκείνα, που μόνο τα ζευγάρια μεταξύ τους λένε και καταλαβαίνουν...
Κι έξαφνα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς κόλπα με τους φωτισμούς, με βήμα ήρεμο, εμφανίζεται στην σκηνή ο Δημήτρης Μητροπάνος. Φοράει άσπρο πουκάμισο, λινό μάλλον. Ριχτό, έξω από το πανταλόνι. Σοβαρό ύφος, δωρική η γλώσσα του σώματος... Δεν αστειευόμαστε εδώ, σαν να λέει.
Πίσω μου ο κόσμος φωνάζει, χειροκροτεί, του απευθύνει τον λόγο... Ίσως και να του ζητάνε τραγούδια, παραγγελιές... Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι λένε... Συνειδητοποιώ ότι οι περισσότεροι στο κοινό είναι νέα παιδιά. Της εποχής της "Ρόζας", της "Εθνικής Μοναξιάς", των "Λαδάδικων", το πολύ... Πιο πίσω δεν πάνε μάλλον...  
 

Τα φώτα χαμηλώνουν. Ο Κώστας Καζάκος σηκώνεται από την θέση του. Ο Μητροπάνος παραμένει όρθιος. Δεν ακούγεται κιχ. Κρατάω την αναπνοή μου. Δεν ξέρω και δεν φαντάζομαι τι θα ακολουθήσει...
"Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ώς τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρρα ώς Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, και είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο..."
"Άξιον Εστί", μουρμουρίζω... Δεν το πιστεύω!
Η φωνή του Καζάκου στεντόρεια, σταθερή, ολοκάθαρη. Φορτίζει με ηλεκτρισμό τον αέρα, γεμίζει το πάρκο, από δέντρο σε δέντρο μεταδίδεται, κινείται, σκορπάει στην γειτονιά, στο Ίλιον, στα Δυτικά προάστεια, στην πόλη όλη... Ανατριχιάζω!
Ο Κατράκης ακούει, φωλιασμένος κάπου ψηλά. Ο Ελύτης χαμογελάει, το ξέρω. Ο Θεοδωράκης, κάτω από την Ακρόπολη, θα σκέφτεται: "Εμένα μπορεί να μη με θέλουν εκεί, στο ΚΚΕ, αλλά δίχως την μουσική μου δεν μπορούν!"...

Κι ο Μητροπάνος; Ο Μητροπάνος στέκει εκεί, όρθιος πάντα στην μέση της σκηνής, με τα μάτια χαμηλωμένα, σαν παπαδοπαίδι άγουρο στην εκκλησία, σαν να λέει από μέσα του το πώς αξιώθηκε να βρεθεί στην παρέα των Θεών, να κρατάει λαμπάδα στο μπόι τους και να ψέλνει... Η σεμνότητά του είναι πρωτοφανής κι η κατάνυξή του προφανής, χειροπιαστή, θαρρείς, όσο διαβάζει ο Καζάκος.
Είχα ακούσει πως κάποτε, σ' εκείνα τα μυθικά χρόνια του '60, είχε βγει σε περιοδεία με τον Θεοδωράκη και το "Άξιον Εστί". Είχα τις αμφιβολίες μου τώρα, τ' ομολογώ. Θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τέτοιο έργο; Με σημαδεμένο αιώνια από τον Μπιθικώτση, το λαϊκό μέρος;  Πώς; Κάποιοι γύρω μου δυσανασχετούν κιόλας. Περίμεναν άλλο πρόγραμμα, μάλλον. Άλλο ρεπερτόριο.
Ο Καζάκος κάθεται. Εγώ κρατάω την ανάσα μου κι εκείνος παίρνει μια βαθιά δική του. Είναι η σειρά του...
"Ένα το χελιδόνι..."        

Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο... Η φωνή του, η ερμηνεία του διαλύει όλες τις επιφυλάξεις κι όλες τις αμφιβολίες. Ο Μπιθικώτσης κουνάει από κάπου αθέατος το κεφάλι του επιδοκιμαστικά. Ο κόσμος ολόγυρα τραγουδάει, ο κόσμος ολόγυρα παραληρεί, ο κόσμος ολόγυρα είναι δικός του. Είναι  του Δημήτρη, του Μητροπάνου, του Μήτσου, του Μητσάρα... Όλα δικά του απόψε... Παραβγαίνει με τους Θεούς του τραγουδιού και της μουσικής, αναμετριέται στα ίσα με το κορυφαίο έργο της Νεοελληνικής μουσικής... Τα βγάζει πέρα... Άξιος, πανάξιος εστί!
Κοιτάει στα μάτια τον Θεοδωράκη, τον Ελύτη, τον Μπιθικώτση.
"Είμαι δικός σας", σαν να τους λέει...
Ναι, είναι! Δικός τους και δικός μας και όλων όσοι έχουν την γλώσσα και την ψυχή Ελληνική!..
Για πάντα...
 

Μικρά Ερωτικά ΙΙ

1.
Στον ενικό
Περισσεύω
Στον πληθυντικό
Δεν χωράω.

Τον δυϊκό
Τον κατάργησες.



2.
Ξέρω
Το κόκκινο
Από τα νύχια σου
Πάνω στο δέρμα μου
Κι από τον ψίθυρo
Κάτω απ’ το δέρμα
Από μια νύχτα μαζί
Το ξέρω.



 3.
Ας είναι κι έτσι
Ας είναι
Και για μια στιγμή.

Νάχει μετά
Η μοναξιά
Νάν’ από σένα.

Μικρά Ερωτικά Ι

1.
Έρωτα
Σε γνωρίζω από την κόψη
Της απουσίας
Της.




2.
Είμαι μια χώρα
Κατακτημένη ήδη
Από το πρώτο βλέμμα σου
Κι ερειπωμένη
Από το τελευταίο.




3.
Άραγε
Με θυμάσαι ποτέ
Όταν γδύνεσαι;
Όταν χαϊδεύεσαι
Με σκέπτεσαι;

On air

Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά ήδη από την εποχή του Μεγάλου Μάγιστρου των απανταχού λουστράκων, του κατά κόσμον Βασιλάκη Καΐλα, οι λουστράκοι είναι μεγάλοι καταφερτζήδες.
Ο λουστράκος της ομώνυμης, κλασικής ταινίας της Μαρίας Πλυτά, με την καπατσωσύνη, την εργατικότητα και την ευφυΐα του, καταφέρνει, τελικά, και την μάνα του να βγάλει από την φυλακή και Ιατρική να σπουδάσει και να νυμφευθεί κόρη με προίκα - άσε που μεταλλάσσεται, στην πορεία, από Βασιλάκης σε κοτζάμ Δημήτρη Παπαμιχαήλ...

50 χρόνια αργότερα, όμως, ένας άλλος, πολύ πιο εκσυγχρονισμένος Λουστράκος (με κεφαλαίο Λ αυτός), κατάφερε, χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς καν να καταλάβω ούτε εγώ το πώς, να με πείσει να βγω στον ραδιοφωνικό αέρα και να πω δημοσίως πράματα και θάματα, που και ιδιωτικά ακόμη αποφεύγω συνήθως να πω! Όλα ξεκίνησαν από ένα φαινομενικά αθώο δημόσιο σχόλιό του σε ανάρτησή μου, που εξελίχθηκε σε ιδιωτική αλληλογραφία. Για να μη μακρηγορώ και το βασανίζω, με τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα νάχω πει το μεγάλο ναι σε μια από κοινού ραδιοφωνική εκπομπή από αυτές, που ο Λουστράκος κάνει κάθε Παρασκευή, προκαλώντας τον μέγα χαμό στην οθόνη του υπολογιστή του, με σχόλια και παρεμβάσεις μιας γνωστής και μη εξαιρετέας παρέας πειραχτηριών του Διαδικτύου.            

Σαν πολύ χαλαρά και αυτονόητα μου τα παρουσίασε όλα, βέβαια, κι έτσι συμφώνησα. Έπρεπε να του στείλω 30 τραγούδια εκ των προτέρων, για να τάχει έτοιμα και να μη τα ψάχνει τελευταία στιγμή - και του τάστειλα. Ίσως δεν ήταν τα καλύτερα τραγούδια, που γράφτηκαν ποτέ, ίσως να υπάρχουν κι άλλα πολλά, που ν' αρέσουν ακόμη και σ' εμένα περισσότερο, αλλά έπρεπε κάπως να κάνω μιαν επιλογή και το πιο "λογικό" κριτήριο, που σκέφθηκα να εφαρμόσω, ήταν να διαλέξω τραγούδια, τα οποία είχαν συνδεθεί μέσα μου με συγκεκριμένες στιγμές, εποχές και φάσεις της ζωής μου. Τούτο θα διευκόλυνε, υπέθεσα, την συζήτηση - γιατί, βέβαια, το δύσκολο μέρος ήταν ότι, εκτός από τα τραγούδια, που έστειλα συστημένα στον μουσικό μας παραγωγό, έπρεπε να παρουσιασθώ κι εγώ αυτοπροσώπως στο studio και να βγω live στον αέρα...

Ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων, λένε. Κάπως έτσι πήγα, λοιπόν, να συναντήσω το κολασμένο πεπρωμένο μου την περασμένη Παρασκευή το βράδυ. Με άγχος και ανασφάλεια χτύπησα το κουδούνι, σοβαρός κι έτοιμος για το χειρότερο! Που ποτέ δεν ήρθε, όμως! Δεν με υποδέχθηκε ούτε λουστράκος ούτε Λουστράκος. Με υποδέχθηκε απλώς ο Παύλος, ένας άνθρωπος ζεστός και φιλικός, με πλήρη συνείδηση του ότι είχε πολύ λίγο χρόνο, μέχρι την έναρξη της εκπομπής, για να με κάνει να νοιώσω άνετα και να με προθερμάνει για όσα θα ακολουθούσαν. Τον βοήθησαν πολύ αποτελεσματικά σ' αυτό ο Γιάννης, που, όπως το ψυχανεμίσθηκα, ξέρει πολλά από υποστήριξη παντός είδους και στα δύσκολα και στα πιο απλά, αλλά κι ένας σκυλάκος, που από την πρώτη στιγμή σαν να επέμενε να με φιλήσει στο στόμα. Δεν το κατάφερε μεν, αλλά οπωσδήποτε, με τα τούτα και τα 'κείνα του, μια ζεστασιά στην ατμόσφαιρα και μιαν εξοικείωση την έφερε!
Κι ήταν αυτή η εξοικείωση, που μ' έκανε γρήγορα να αφήσω πίσω άγχη και αμηχανίες και να δρασκελίσω την πόρτα του ραδιοφωνικού studio με το κεφάλι ψηλά - σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος, που λένε... ναι, έτσι!

Οι 2,5 περίπου ώρες, που ακολούθησαν με τον Παύλο κι εμένα ζωντανά στον αέρα, πέρασαν, κύλησαν, χωρίς να το πολυκαταλάβω. Η εμπειρία του Παύλου στον καλοπροαίρετο χειρισμό των καλεσμένων του και στις ραδιοφωνικές εκπομπές, οι μουσικές του γνώσεις και η γενικότερη παιδεία, που βοηθά πάντα στην διατύπωση απόψεων και στην ροή μιας συζήτησης, ήταν καθοριστικές για αρχή. Από δίπλα, όμως - δηλαδή, έξω ακριβώς από την πόρτα του studio, για να ακριβολογούμε - ήταν κι η στήριξη του Γιάννη, που φρόντιζε για όλα όσα μπορεί να χρειαζόμασταν και για όλα όσα μπορεί να πήγαιναν στραβά - όπως το σύντομο black out, που σημειώθηκε στην αρχή της εκπομπής. Τέλος, αυτό, που βοήθησε πολύ, ήταν η συμμετοχή των ακροατών. Τα παράλληλα σχόλιά τους, που έτρεχαν στην οθόνη του υπολογιστή, εν όσω εμείς βάζαμε τις μουσικές και συζητούσαμε, δημιουργούσαν την αίσθηση της ενιαίας παρέας, που μοιραζόταν μουσικές, τραγούδια και σκέψεις, όλα ανάκατα, άλλα σοβαρά κι άλλα αστεία και παιχνιδιάρικα, πετώντας από δω κι από κει, όπως περίπου κάνουμε και στις πραγματικές συναθροίσεις μας... ή, μάλλον, όχι όπως περίπου, όπως ακριβώς!

Τα τραγούδια, που είχα επιλέξει, ήταν όλα άλλων εποχών. Όχι τόσο παλιά, αλλά, πάντως, της νεανικής μου ηλικίας, των χρόνων, δηλαδή, που κυρίως διαμορφώνουν τα μουσικά γούστα του καθενός μας. Αποδείχθηκε, όμως, στην πορεία της εκπομπής ότι, παρ' όλ' αυτά, ήταν επίσης τραγούδια γνωστά και αγαπημένα για πολλούς από όσους άκουγαν, άρα τραγούδια καταξιωμένα, κομμάτι της συλλογικής μας ζωής και ταυτότητας, και προσφέρανε την ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι μεταξύ μας για πολλά από όσα έχουμε ζήσει, πολλά από όσα ελπίζουμε ή φοβόμαστε, πολλά από όσα μας ενώνουν και μας κάνουν ό,τι είμαστε.

Σε τελική ανάλυση κι από την χρονική απόσταση των ημερών, που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, νοιώθω πως αυτές οι  2,5 ώρες λουστραρίσματος με τον Παύλο στο ραδιοφωνικό τιμόνι μας έφεραν όλους κοντά, μας έκαναν να σταθούμε σ' εκείνα που μας ενώνουν κι όχι σ' όσα μπορεί να μας χωρίζουν.
Απόδειξη πως επί 2,5 ώρες έκανα μια χαρά χωριό εγώ, ένας Παναθηναϊκός, δίπλα-δίπλα μ' έναν Ολυμπιακό.. Δεν το λες και λίγο αυτό!

Σ' ευχαριστώ, Παύλο!
Σ' ευχαριστώ, Γιάννη!
Για την φιλοξενία σας...

Eυχαριστώ κι όλους όσοι μας ακούγατε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο TEMPO RADIO.
Κι αν κάποιοι το μετανοιώσατε που δεν μας ακούσατε υπάρχει πάντα τρόπος να αναπληρώσετε, αν έχετε τον χρόνο: Κλικ!!!                 
   

Δυό ώρες και κάτι λουστράρισμα

Για την εμπειρία της πρώτης ραδιοφωνικής παραγωγής, στην οποία με κάλεσε μ' όλη του την μεγάλη καρδιά ο Λουστράκος και στην οποία μετείχα μ' όλες μου τις μικρές δυνάμεις, επιφυλάσσομαι να μιλήσω στις αμέσως επόμενες ημέρες...

Στο μεταξύ, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να βρουν ένα κλικ πιο κάτω την πλήρη καταγραφή της εκπομπής.

http://podcast85274.podomatic.com/entry/2012-03-03T00_42_03-08_00

Asteroid Radio Star

Απόψε στις 9, λουστραρισμένος on air!
Βοήθειά μας...

Δεν φταίω εγώ, όμως. Ο Λουστράκος τα φταίει

Για την Ακρόπολη

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα με τα μνημεία, που έχουμε δίπλα μας, που είναι στην θέση τους, πριν από μας, και θα παραμείνουν εκεί κι έπειτα από μας, είναι το ότι τα συνηθίζουμε, τα θεωρούμε κομμάτι της καθημερινότητάς, δεδομένα. Τόσο πολύ δεδομένα, που πολύ συχνά αμελούμε να τα δούμε, να βεβαιωθούμε πως είναι ακόμα εκεί.
Η Ακρόπολη της Αθήνας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ένα από τα αρχιτεκτονικά θαύματα του κόσμου, ένα μνημείο έμφορτο ιστορίας και συμβολισμών, είναι μέσ' στα πόδια μας, βρίσκεται μονίμως και διαρκώς στο οπτικό μας πεδίο. Άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο, από τις πιο απίθανες γωνιές του πλανήτη, τόχουν όνειρο ζωής να την δουν από κοντά, άλλοι μαζεύουν πεντάρα-πεντάρα τα ναύλα, για να κάνουν το μεγάλο ταξίδι! Κι εμείς, πολλοί από μας, τους Έλληνες, τους Αθηναίους, ακόμη και τους παλιούς Αθηναίους, τους γέννημα-θρέμμα της πόλης, μπορεί να μη έχουμε ποτέ ανηφορίσει το μονοπάτι του Πικιώνη ως ενήλικες. Όχι από περιφρόνηση ή αδιαφορία κι άλλο λόγο, παρά μόνο και μόνο γιατί απλώς το αναβάλλουμε, γιατί ξέρουμε πως η Ακρόπολη θάναι εκεί κι αύριο και πάντα - άρα μπορεί να περιμένει μέχρι νάμαστε πιο εύκαιροι...
Υπήρχε, βέβαια, εποχή, που όλα τα σπίτια της Αθήνας έπρεπε να χτίζονται με τρόπο τέτοιο, ώστε να μη εμποδίζουν την θέα προς την Ακρόπολη και να έχουν και τα ίδια θέα προς αυτήν. Υπήρχε εποχή που τα ρομαντικά ζευγαράκια κατευθύνονταν πάντα προς τον Ιερό Βράχο, τις πέτρες και τα παγκάκια στα ριζά του κι ήταν αυτό μέρος του τελετουργικού των φλερτ . Υπήρχε εποχή που η Ακρόπολη ήταν ο ομφαλός της πόλης, σημείο αναφοράς της πόλης ή υπαρξιακής επιβεβαίωσης των πολιτών της.

Οι ρυθμοί της ζωής, οι νέες προτεραιότητες και οι ιεραρχήσεις των αναγκών, οι αλλαγές στα γούστα μας τα έχουν αλλάξει όλα αυτά - αλλά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Ακρόπολη παραμένει πάντα στο επίκεντρο της ζωής μας, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε άμεσα.
Πολιτικοί έστησαν καριέρες κι έφτιαξαν όνομα μέσα από το αίτημα της επιστροφής των λεγόμενων "Μαρμάρων του Παρθενώνα", των μελών της Ακρόπολης, που αφαιρέθηκαν βάναυσα, για να μεταφερθούν από τον Λόρδο Έλγιν στην Αγγλία, αφήνοντας το μνημείο εσαεί ανάπηρο.
Άλλο πάλι, διασημότητες αμφιλεγόμενες και μη, συνωστίζονται για μια κατοικία στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στα πέριξ.
Διαφημιστές και κινηματογραφιστές ζητούν τον χώρο για "γυρίσματα" ή επιζητούν ένα τουλάχιστον πλάνο με την Ακρόπολη στο κάδρο.
Συνδικαλιστές στην έξαρση του αγώνα τους την κλειδώνουν ή την περικυκλώνουν, για να ευαισθητοποιήσουν τους "αρμοδίους" ως προς το ένα ή το άλλο αίτημά τους.
Το Μουσείο της Ακρόπολης, ένα σύγχρονο Γεφύρι της Άρτας, που πέρασε από σαράντα κύματα ώς να ολοκληρωθεί, έγινε εθνικός στόχος και σήμερα πια εθνική βιτρίνα.
Κόμματα και παρατάξεις σε παροξυσμό αναρτούν πανώ με πολιτικά συνθήματα προκειμένου να συγκινήσουν την διεθνή Κοινή Γνώμη - και προκαλούν την μήνι των πούρων οπαδών του μνημείου.

Για όλα τούτα μπορεί να έχουμε όλοι μας όποια γνώμη, αρνητική ή θετική, θέλουμε. Και πράγματι έχουμε - ακόμη κι αν δεν έχουμε ποτέ ανέβει ώς την κορυφή του Ιερού Βράχου.
Από την άποψη αυτή, επομένως, η Ακρόπολη διατηρεί πάντα και για όλους το συμβολικό της βάρος, τον εμβληματικό της χαρακτήρα για την πόλη και την χώρα. Ακόμη κι η βεβήλωση ή η με κάποιο τρόπο εκμετάλλευση του μνημείου επιβεβαιώνει την σημασία και την κλασικότητά του, αναδεικνύει την σημειολογία του, υπογραμμίζει την επικαιρότητά του, το διαρκές και απερίσπαστο της σύνδεσής του με την ζωή μας, πέρα από την καθημερινότητα και τα τετριμμένα της.

Δεν ξέρω με ποιές σκέψεις ήλθαν και με ποιές σκέψεις έφυγαν όσοι συγκεντρώθηκαν χθες στο Αμφιθέατρο του 5ου ορόφου της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, για να ακούσουν τρεις προσεγγίσεις βιογραφίας της Ακρόπολης από του Καθηγητές κκ. Δημήτρη Πλάντζο και Γιάννη Χαμηλάκη και από τον συγγραφέα κ. Χρ. Χρυσόπουλο. Η σκέψη η δική μου, όμως, ήταν ότι, ανεξάρτητα από τις προθέσεις μας έναντι του μνημείου, ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις, τις απόψεις και τις πράξεις μας - ή, ίσως, ακριβώς επειδή υπάρχουν από κοινού και ταυτοχρόνως όλες αυτές! -  η Ακρόπολη παραμένει αλώβητη, σταθερά πέρα από τις  παντοειδείς "βεβηλώσεις", πέρα κι από την ιερότητα ακόμη, με την οποία την ενδύουν, όσοι πασχίζουν να την βάλουν σε μη μου άπτου καλούπια.
Είναι τόσο δική μας, όλων μας, όσο και πέρα από μας, αυθύπαρκτη, αυτόνομη! Εδώ που τα λέμε, μπορεί και να μας βγάζει λίγο την γλώσσα... σε όλους μας, όμως!..

                             
   

Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου - μια προσέγγιση

Είναι πάρα πολύ εύκολο, καθώς "πέφτω" εγώ, καθώς "πέφτεις" κι εσύ, καθώς "πέφτουμε" όλοι μας, να γυρνάμε το κεφάλι και να βλέπουμε άλλους, που "πέφτουν" από πιο ψηλά, που σκάνε στο έδαφος με κρότο μεγαλύτερο και γίνονται κομμάτια μαζί τους οι επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, οι γυναίκες κι οι έρωτες, οι οικογένειες τους, οι εργαζόμενοι κι οι συνεργάτες τους...  Ναι, είναι συχνά ανακουφιστικό, ηδονικό ίσως κιόλας - αλλά, στο βάθος, το ξέρουμε πως είναι αυτή μια ανακούφιση κούφια, που κανένα πρόβλημα, ούτε δικό μας ούτε γενικό, δεν λύνει, μια "ηδονή", που για όσους τέλος πάντων, την νοιώθουν δεν κρατάει παρά όσο κι ένα μικρό, πικρό, χαμόγελο. 

Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου απεικόνισε στην ακμή της το zeitgeist και τους τρόπους της ευδαιμονίας του '80 και του '90. Μιας ευδαιμονίας, η οποία δεν προέκυπτε ως αντίκρυσμα συλλογικής δημιουργικότητας και παραγωγικότητας - απλώς προέκυπτε... Δωρεάν! Περισσότερο, δηλαδή, από τα δανεικά, όπως με επώδυνο τρόπο μαθαίνουμε όλοι σήμερα, και λίγο από την φαντασία και τα απωθημένα μας. Κάπως, δηλαδή, σαν τις συντάξεις και τις αυξήσεις, που γενναιόδωρα μοίραζαν οι Κυβερνήσεις της εποχής και που ήταν ώς κάποιον βαθμό απόδοση χρόνια οφειλόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά, επειδή δεν συνδέονταν με κάποιου είδους αντιπαροχή από τους ωφελούμενους, μιαν αύξηση της παραγωγικότητας, ας πούμε, ή μιαν ένταση εργασίας, μας κακόμαθαν, αρχικά, και μας βαρυστομάχιασαν, τελικά, σε βαθμό  δηλητηρίασης. Καραμέλλες με τις χούφτες σε μικρά παιδιά...

Μπορεί να έχω κι εγώ, όπως κι όλοι, πολλές αντιρρήσεις για τον Τύπο του είδους lifestyle, για την πορεία και τους σταθμούς του Πέτρου Κωστόπουλου. Ωστόσο, έχω και κάποια να του πιστώσω: έφερε νέο αέρα στα περιοδικά, που είχαν βαλτώσει μεταξύ "ΓΥΝΑΙΚΑΣ" και "ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ", άλλαξε την θεματολογία, φρέσκαρε την γραφή, έθεσε ψηλά τον πήχυ της εικονογράφησης με φωτογραφήσεις, που αναδείξανε την έννοια του ενιαίου concept και καλλιέργησαν το αισθητήριό μας. Αργότερα ακολούθησαν κι άλλοι στα χνάρια του, που μπορεί να τα έκαναν και καλύτερα όλα αυτά. Σ'αυτόν, όμως, πιστώνεται η πρωτιά εκείνη, που μας γνώρισε νέους γραφιάδες και φωτογράφους. Υπήρξε εποχή που το εκτεταμένο μηνιαίο editorial - ειδικά στο ΚΛΙΚ, λιγότερο στο ΝΙΤRΟ - αποτύπωνε με αρκετή ακρίβεια τα γεγονότα και τις τάσεις του μήνα. Το κακό είναι ότι αυτή η επιτυχία του κ. Κωστόπουλου και πολλών συνεργατών του έγινε σιγά-σιγά μανιέρα, που στόμωσε. Οι άνθρωποι έχασαν το αισθητήριό τους και τον παλμό της κοινωνίας ή, έστω, της νεολαίας. Μεγάλωσαν στην ηλικία, πέρασαν σε άλλα επίπεδα κοινωνικών επαφών, απλώθηκαν ως συγκρότημα και τότε έπαψαν να ανανεώνουν τον τρόπο γραφής και την θεματολογία, ενώ ήδη το περιβάλλον γύρω τους άλλαζε σταδιακά, στην αρχή, ραγδαία αργότερα. 

Πριν από λίγα χρόνια είχα εκφράσει σε φίλη με εμπειρία στον χώρο την απογοήτευσή μου από το γεγονός αυτής της έλλειψης ανανέωσης ύλης και προσέγγισης. Θυμάμαι ότι μου είχε αντιτείνει πως δεν έφταιγαν τα περιοδικά του είδους, αλλά το ότι ετγώ είχα στο μεταξύ μεγαλώσει και απομακρυνθεί από την θεματολογία τους. Το είχα δεχθεί, αν και μέσα μου διατηρούσας αμφιβολίες. Έτσι κι αλλιώς, το θέμα δεν με αφορούσε ιδιαίτερα, αφού είχα πάψει από χρόνια να τα αγοράζω. Φαίνεται, όμως, ότι είχα μάλλον δίκιο. Ο κόσμος άλλαζε, αναζητούσε διαφορετικά πράγματα, έψαχνε να απολαύσει και να εκφρασθεί μέσα από τα πιο καθημερινά, τα πιο κοντινά και δικά του, τα πιο φθηνά, τα πιο ανθεκτικά. Και στον δικό μου μικρόκοσμο, οι κόρες μου κι οι παρέες τους δεν καταδέχονταν ούτε να φυλλομετρήσουν τον Τύπο του lifestyle. Το Διαδίκτυο τους πρόσφερε και τους προσφέρει άμεσα και δωρεάν έναν πολύ πλουσιότερο κόσμο, φέρνει στο ίδιο τους το δωμάτιο λαμπερά αστέρια μεγαλύτερου διαμετρήματος από τα μιας χρήσης και μισής σαιζόν σταρλετάκια της εγχώριας περιορισμένης παραγωγής.     

Η καταβαράθρωση του κ. Κωστόπουλου μπορεί να ικανοποιεί τους ανταγωνιστές και τους εχθρούς του, όπως μπορεί και να δικαιώνει κι όσους έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την μετεωρική του άνοδο ή έκριναν αρνητικά το κοινωνικό μοντέλο του νέου από την επαρχία, που συγχνωτίσθηκε με το ΑνδρεοΠαπανδρεϊκό πολιτικό σύστημα, προσεταιρίσθηκε και, κατόπιν, πλαγιοκόπησε παραδοσιακούς εκδότες και κατέληξε να πνιγεί στους καπνούς των Cohiba και στις εξατμίσεις των Harley Davidson. Η άκριτη δαιμονοποίησή του σήμερα, όμως, δεν προσφέρει καμμία υπηρεσία, αλλά συσκοτίζει τα πράγματα. Ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν "διέφθειρε" ούτε την χώρα ούτε το πολιτικό σύστημα. Πιο πολύ αντικατόπτρισε την "διαφθορά" αυτή, την απεικόνισε με πολλά χρώματα σε χαρτί ιλουστρασιόν, την εμπορεύθηκε αποτελεσματικά - αλλά ώς εκεί. Ούτε την εμπνεύσθηκε ούτε την γέννησε. Δεν εφηύρε καν το lifestyle και τα περιοδικά του είδους. Τα είδε να κρέμονται στα κιόσκια της Ευρώπης και της Αμερικής και τα εισήγαγε στην Ελλάδα, σε χρόνο ώριμο και πριν από όλους τους άλλους. Το πρόβλημα είναι πως, δυστυχώς για μας, τους υπόλοιπους, τα συστήματα είναι πολύ ανθεκτικά και ξέρουν να επιβιώνουν, αλλάζοντας ρούχα, αλλάζοντας προφίλ, αλλάζοντας τροπάριο - και τρώγοντας πού και πού κανένα από τα παιδιά τους δημοσίως στην αρένα, προς τέρψιν των θεατών. Στο βάθος, όμως, στα παρασκήνια και στις κουΐντες, παραμένουν απελπιστικά ίδια, απελπιστιικά αλώβητα - και καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, καθώς πετάνε τον κ. Κωστόπουλο στο κέντρο της αρένας, μήπως και μας θαμπώσουν, μήπως και ξεχάσουμε ότι στο τέλος της μέρας το κυρίως πιάτο θα είμαστε εμείς. 

Οι δύο Charles

“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to heaven, we were all going direct the other way – in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.”
Charles Dickens  (From "A tale of two cities")


"... and we are not dead yet." 
Charles Bukowski (From a letter of his) 

A few words about Greece

Greece is neither an ideal country nor an ideal society. We have our own negative and positive aspects, just like all other countries and societies. After all, there’s no ideal place under the sun, there’s no country of angels only and no country of devils only!

By accepting this simple truth, we can all understand much better and easier what really happens in the world today. Ever since the spread of the globalization concept, there has been a tendency that all countries and all people adhere or adapt to a very specific model of life, work and thinking. Whether this is an American model, as some say, or a German one, as others insist, is of no consequence here. 

People are not the same and this is why they cannot live, work or think in the same way. The way one goes about their life in any given country has to do with specific circumstances, weather conditions, traditions, customs, sets of values and needs which vary a lot from country to country. These differences are responsible for national cultures and the interactivity or even the conflict of national cultures is the stuff human evolution and world history is made of.

I don’t mean to say that Greece and the Greek people are absolutely innocent. We have our problems and we also have erred and even sinned in quite a few fields in the recent past – just like all others around us, more or less. A well tuned domestic and foreign propaganda mechanism has been trying to portray us as some kind of criminals or international bastards who should be punished - but we know better than that! Our elected politicians have been guilty of corruption and incompetence and our society has been more tolerant towards them than it should. The Greek penal system and the laws that apply specifically to elected officials have been helping them to go unpunished while the electorate tends to vote for them anyway instead of sending them back to their home and private life – to say the least.

We have been big spenders as well! As individuals and as a country we chose to borrow more than we should to keep up with the consumption standards determined by today’s way of life and the TV ads and also by our European partners, who gave us generous loans, so that we could buy their products. Consumer products, such as cars, TV sets, cell phones and PC’s, and - mainly and much more importantly - ridiculously expensive and particularly useless weapons, such as fighter planes, tanks, ineffective submarines etc.

Our partners have been crazy or smart enough to lend us and we have been thoughtless enough to borrow from them, without thinking about how these loans could be paid back once the bubble of global economy would explode. This actually happened in 2008 with the collapse of Lehman Brothers in the US and spread fast across Europe.

The European Union and particularly the European South, including Iceland and Ireland, was not ready for this. Greece was the first country of the Euro zone to go down in 2010 and since then it has been the target of harsh criticism and bad publicity by those who gave us the loans and have made huge fortunes out of our nation’s ambiguous consumer’s behavior. Moreover, Greece has been the field of financial experimentation of the worse kind, the first ever developed country being forced to her knees through the enforcement of the strictest austerity measures. After two long years these measures have only resulted in driving huge numbers of people to unemployment, hunger and poverty. They did not solve any of the problems of our economy which sinks lower and lower. Unemployment level hit 21%, inflation is steady at 3-4%, recession is at 7% and there is no end of this ordeal in sight – not until 2020.

It is clear now that chief bureaucrats and economists of the European Union, the European Central Bank and the International Monetary Fund along with German and French politicians have been playing with Greece, experimenting with our economy and punishing the people of Greece instead of suggesting effective correction measures, pressing for realistic changes to take place within realistic time schedules. National economies that work in one way or another for many decades simply cannot change overnight. Moreover, changes of this caliber cannot be enforced without taking into consideration the fundamental human rights and the lives of the people involved. Politicians and international institutions are elected and established with the primary aim of securing and guaranteeing our welfare, the basic living standards of ordinary people. As they fail to do this and as they choose to protect the rights of the Banks, the financial markets and the hedge fund vis a vis the rights of the people they put at risk the social stability which finally is the foundation of all economic growth. The social unrest observed in Greece and spreading fast along the European South is the natural reaction of people driven suddenly over the edge, of citizens of rich and developed countries who are experiencing insecurity or the complete disaster of their lives and families, because of the lethal recipe enforced: repeated salary cuts and heavy, inhumane, taxation… As the recipe for Greece fails dramatically, we may see the European Union failing as a whole!     

Το μήνυμα της ημέρας

Χόρευε, Ελλάδα, χόρευε... Μη σταματάς!..

Η σκέψη της ημέρας - 12/2/2012 Η φαντασία στην εξουσία

Ο κόσμος είχε σήμερα αρχίσει να συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα ήδη από τις 2 μ.μ., αν και η πρόσκληση ήταν για τις 5 μ.μ.
Στις 4 μ.μ. ο κόσμος είχε πυκνώσει πια στην πλατεία, αλλά το πιο αξιοσημείωτο ήταν πως η ατμόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική από τις αντίστοιχες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων του Καλοκαιριού. Η ένταση στον αέρα σχεδόν κοβόταν με το μαχαίρι, έλειπε η διάθεση για χαβαλέ, που ήταν κάποιες στιγμές στοιχείο των Καλοκαιρινών εκδηλώσεων, όπως έλειπαν και τα παιδιά. Η σημερινή ήταν συγκέντρωση για ενήλικες και αυτοί οι ενήλικες είχαν έκδηλο στα πρόσωπά τους τον θυμό, σχεδόν απτή την οργή στο βλέμμα, ίσως ακόμα και το ζωνάρι λυμένο για καυγά, σε μερικές περιπτώσεις.
Παρ' όλ' αυτά, ώς τις 6 μ.μ., η κατάσταση παρέμενε ήρεμη και ελεγχόμενη. Οι συγκεντρωμένοι είχαν απλωθεί, ανεμπόδιστοι, σε πυκνή διάταξη έως και μπροστά στους εύζωνες του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη.
Εκείνη την ώρα κατέφθασαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος, οι οποίοι αναμένονταν επί της δεξιάς λωρίδας της Λεωφόρου Αμαλίας, στο ύψος του νοητού κέντρου του Κοινοβουλίου. Είχε, μάλιστα, διανοιγεί και λωρίδα ανάμεσα στο πλήθος, για να περάσουν και να σταθούν, αλλά τνη τελευταία στιγμή κάποιοι συνοδοί τους είχαν την φαεινή ιδέα να τους οδηγήσουν προς το Μνημείο. Προκειμένου να τους δει ή να τους ακούσει, το πλήθος, κινήθηκε, όπως ήταν φυσικό, σύσσωμο στον χώρο, μπροστά από το Μνημείο, με συνέπεια να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο και να ασκηθεί μεγάλη πίεση στην ομάδα των ΜΑΤ, που είχε παραταχθεί στο σημείο, μπροστά από τους εύζωνες και εμπόδιζε την πρόσβαση στο κτίριο της Βουλής μέσω των κλιμάκων ένθεν και ένθεν του Μνημείου.
Υπό τις συνθήκες αυτές, ήταν σχεδόν αναμενόμενη η ρίψη των πρώτων χημικών, ώστε να διαλυθεί το πλήθος - πράγμα, που έγινε... Ο κόσμος σκόρπισε, όπως γίνεται πάντα, ενώ οι κκ. Θεοδωράκης και Γλέζος μεταφέρθηκαν εσπευσμένα εντός του Κοινοβουλίου.
Το πρόβλημα ξεκίνησε από το γεγονός ότι συνεχίσθηκε για πολλή ώρα η ρίψη χημικών και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, χωρίς προφανή λόγο, αφού ήταν αρκετά νωρίς για να οξυνθεί τόσο η κατάσταση. Γεγονός είναι, πάντως, ότι ήδη στις 6.30 μ.μ., οι γνωστές αψιμαχίες με ανταλλαγές μολότωφ και δακρυγόνων είχαν αρχίσει, καθώς ένα τεράστιο πλήθος κατέφευγε στην Ακαδημίας, στην Πανεπιστημίου και στα στενά μεταξύ των δύο αυτών αρτηριών: Κριεζώτου, Βουκουρεστίου, Αμερικής, Ομήρου, Σίνα κ.λπ. Η Σταδίου ήταν ήδη κορεσμένη από το Σύνταγμα ώς την Ομόνοια, λόγω των προσυγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, στην Ομόνοια, και του ΕΠΑΜ, στην Παλιά Βουλή.    
Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Η Αθήνα κατακάηκε. Κτίρια-τοπόσημα, όπως το Αττικόν, καταστράφηκαν ίσως ολοσχερώς. Σοβαρά επεισόδια και ζημίες μας γύρισαν πίσω, στον Δεκέμβριο του 2008.
Το ερώτημα, που αιωρείται, είναι αν και ποιό υπήρξε το σχέδιο των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίες επιλέξανε να διαλύσουν το πλήθος στην Πλατεία Συντάγματος, με τους γνωστούς τρόπους, και να το ωθήσουν προς όλα τα σημεία του κέντρου της πόλης, χωρίς, προφανώς, να έχουν λάβει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να προστατευθεί το κέντρο αποτελεσματικά και να διατηρηθεί ο έλεγχος της πόλης.
Από το αποτέλεσμα, δεν μπορεί κανείς παρά να διερωτηθεί τούτο μόνο: επί δύο χρόνια όλοι προειδοποιούσαν για μια κοινωνική ανάφλεξη, ενδεχομένως δύσκολα ελέγξιμη. Πώς, λοιπόν, οι λογής-λογής πολιτικοί και Υπηρεσιακοί αρμόδιοι για την δημόσια ασφάλεια φαντάζονταν αυτήν την "πολυδιαφημισμένη" ανάφλεξη; Τι μέτρα είχαν επεξεργασθεί, ώστε αυτή η ανάφλεξη να προληφθεί ή να κατασταλεί, πριν προξενηθούν ανυπολόγιστες ζημίες;
Ξέραμε πάντα ότι, σε διεθνές και όχι μόνο σε Ελληνικό επίπεδο, η εξουσία δυσκολεύεται στο πεδίο της φαντασίας. Σήμερα μάθαμε με τον πιο δραματικό τρόπο ότι στην Ελλάδα η εξουσία δυσκολεύεται επίσης και στο πεδίο της απλής σκέψης... της έγκαιρης απλής σκέψης...

Η σκέψη της ημέρας - Η Ελληνική γενοκτονία

Δικαιωνόμαστε τώρα όσοι ανησυχούσαμε από την πρώτη στιγμή για τις πρακτικές του πιο μοιραίου ανθρώπου στην Ελληνική μεταπολεμική ιστορία.
Είναι μπροστά μας, απτές, οι τραγικές συνέπειες των ενεργειών εκείνου, που ελαφρά τη καρδία  άνοιξε την Κερκόπορτα και παρέδωσε ένα ολόκληρο Έθνος στην καταστροφή.
Δεν άργησαν, ωστόσο, να τον ακολουθήσουν και άλλοι συνάδελφοί του στην πολιτική. Είναι αυτοί, που επίσης επιλέγουν τώρα να μη στραφούν προς τον λαό για στήριξη, αλλά προς τον διεθνή παράγοντα, και να ανοίξουν θριαμβικώ τω τρόπω τις επίσημες πύλες της καστροπολιτείας, για να διαβούν οι οχτροί.

Η ιστορία δεν θα τους δικαιώσει, όπως δεν δικαίωσε και τον ήδη θλιβερό πρωθυπουργό του Μαΐου του 2010. Δεν διδάχθηκαν από την δική του μοίρα κι είναι καταδικασμένοι να βαδίσουν στο ίδιο μονοπάτι της πολιτικής και της ηθικής συντριβής.

Ο Ελληνικός λαός δεν θα καταστραφεί - μπορεί να του πάρει πολλά χρόνια, αλλά θα σταθεί πάλι όρθιος. Αυτοί όχι... Τέλειωσαν - όχι γιατί έχασαν τον αγώνα, αλλά γιατί δεν τον έδωσαν καν!

Ας αναλογισθούν τούτο μόνο, μήπως και καταλάβουν γιατί τους περιμένει κι αυτούς η ίδια καταδίκη:
Γενοκτονίες υπήρξαν πολλές στην ιστορία. Η Ελληνική, όμως, είναι η πρώτη, που επιχειρείται να γίνει με την συναίνεση των πολιτικών ταγών μιας χώρας, ενός λαού. 
     

Η σκέψη της ημέρας - Στην Σανταρόζα, Έλληνες... στην Σανταρόζα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ στα Προπύλαια, το ΚΚΕ στην Ομόνοια - κι εμείς, οι λοιποί 


ελεύθεροι πολίτες κάπου ανάμεσα, στην Πλατεία της Σανταρόζα, ας πούμε,


απέναντι από το ΡΕΞ, απλώνοντας και προς τις δυό μεριές τα χέρια, μήπως


και συναντηθούνε και σωθεί η κοινή πατρίδα...

Η σκέψη της ημέρας - Η αβάσταχτη ελαφρότητα της Κας Έλιας Ζερβού

Από χθες διακινείται στο Διαδίκτυο - από site σε site και από mail σε mail -   ένα απερίγραπτο κείμενο, που υπογράφει κάποια Κυρία Έλια Ζερβού. Επαγγέλλεται την τσαούσα, αλλά οι μόνες τσαούσες του δημόσιου, ούτως ειπείν, βίου, που θυμάμαι εγώ, ήταν εκείνες οι αλήστου μνήμης κοπέλες, που χαϊδευτικά προσφωνούσε έτσι ο Γιώργος Μαρίνος στο show "CIAO, ANTENNA".

Πριν παραδοθεί στην γενική χλεύη, ο προηγούμενος Πρωθυπουργός έσπειρε, με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία, τον σπόρο του διεθνούς διασυρμού και του χλευασμού της Ελλάδας. Σε προσωπικό επίπεδο, η πρακτική του δεν του απέδωσε πολλά, αλλά παρέσυρε, όμως, πολλούς άλλους, που νόμισαν ότι αυτή είναι η νέα ιδεολογία του Κινήματος, ο Τέταρτος ίσως Δρόμος προς τον Σοσιαλισμό. Και κάπως έτσι εξαπλώθηκε η νέα μόδα της απόλυτης απαξίωσης της χώρας, την οποία ήδη πληρώνουμε ακριβά και σε πολλά επίπεδα.
Σ' αυτήν την μόδα υπακούει, μετά βαΐων και κλάδων, και το κείμενο της Κυρίας Ζερβού, εμπλουτίζοντας τώρα την βιβλιογραφία με γλαφυρές χυδαιολογίες του είδους, που εξασφαλίζει υψηλή αναγνωσιμότητα, πολλά share στο Facebook και tweets στο Twitter. Κρίνοντας από την ένταση της γραφής, δεν βρίσκω λόγο να αμφισβητήσω ότι το κείμενο αντανακλά τις προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως του σε ένα γνήσια λούμπεν κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον.
Μπορεί, φερ' ειπείν, να αντανακλά τον κόσμο της μόδας, ένα καλλιτεχνικό κύκλωμα, μια δημοσιογραφική ή πολιτική κλίκα. Μπορεί να αντικατοπτρίζει καταστάσεις οικείες στα πολύ χαμηλά ή στα πολύ υψηλά κοινωνικά στρώματα, γιατί εκεί συχνότερα παρουσιάζεται το φαινόμενο της έλλειψης ή της άμβλυνσης των ηθικών αντιστάσεων.
Εν πάση περιπτώσει, το βέβαιο είναι ότι το κείμενο δεν αφορά την μεσαία τάξη, που αποτελεί παντού και πάντα την οικονομική και ηθική ραχοκοκκαλιά μιας οποιασδήποτε χώρας. Ναι, αυτήν την μεσαία τάξη, που καθόλου τυχαία και πολύ συνειδητά επιχειρεί να αποδομήσει βίαια η λεγόμενη Μνημονιακή πολιτική και τα παρεπόμενά της.  Ακόμη περισσότερο, το κείμενο δεν αφορά γενικευμένα την δύσμοιρη αυτή πατρίδα μας, που ποικίλα στραβά μπορεί να έχει, αλλά, πάντως, αυτά δεν είναι ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα από άλλων χωρών στραβά. Τόση και τέτοια απαξίωση δεν της αξίζει, όπως δεν αξίζει και σε κανέναν μας να γενικεύει μια γυναίκα τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντός της - του άντρα της, του πατέρα της, της φίλης της  - και να τα αποδίδει αυτούσια σ' όλους εμάς, τους υπόλοιπους. Με λίγα λόγια, ούτε στην οικογένειά μου ούτε στο φιλικό ούτε στο επαγγελματικό μου περιβάλλον έχω παιδεραστές, κλέφτες ή ερωτύλους. Και δεν είναι περιορισμένο - κάθε άλλο! - το περιβάλλον μου ούτε και λίγα τα δικά μου χρόνια στην γη αυτή, που την πατούμε.
Ματαιοπονούν, λοιπόν, όσοι ταυτίζουν το περιβάλλον τους με την Ελλάδα όλη. Η Ελλάδα δεν είναι αυτή, που βλέπουν στον καθρέφτη τους, δεν είναι ο οποιοσδήποτε δικός τους μικρόκοσμος. Η Ελλάδα είναι εκεί έξω, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να πιστέψει στον εαυτό της, να επιζήσει, έπειτα από τόσα πισώπλατα μαχαιρώματα, και να προχωρήσει - πολύ πιθανόν, χωρίς αυτούς, και τούτο είναι, που τους πονάει, τούτο είναι, που τους κάνει να την βρωμίζουν.
Οι ώρες δεν είναι κατάλληλες για τέτοια "παιχνίδια". Προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στον τόπο και στις νέες, σχεδόν απελπισμένες, γενιές όσοι γράφουν κι όσοι, χάριν παιδιάς ή από πικρία για τα υπαρκτά στραβά, υιοθετούν τέτοια απόλυτα κείμενα. Η αυτογνωσία, την οποία η χώρα κι όλοι μας χρειαζόμαστε, για να βγούμε από το τέλμα, δεν θα προέλθει μέσα από φτηνό πνεύμα, υπερβολές, ακρότητες και χυδαιολογίες, που πασχίζουν να μας βουλιάξουν στο τέλμα και να μας κρατήσουν εκεί. Ο φόβος τους είναι να μη φανεί πως κάποιοι - ίσως όχι οι πιο δυνατοί, αλλά, πάντως, οι πιο πολλοί!- δεν είμαστε σαν αυτούς, ψυχές βουλιαγμένες στις δικές τους αμαρτίες, δημόσιες ή ιδιωτικές. Όχι, δεν είμαστε σαν αυτούς! Και δεν θα γίνουμε ούτε θα μας κάνουν!
Στο κάτω-κάτω, τα δικά τους μούτρα βλέπουν στον καθρέφτη τους κι όχι τα δικά μας. Κι ας μας κάνουν την χάρη να μη μας τα τρίβουν στην δική μας μούρη...
  

Η σκέψη της ημέρας - Η αμφισβήτηση της δεδηλωμένης στο Κοινοβούλιο

Η κοινωνική αναταραχή δεν τους ένοιαξε...
Η προϊούσα εξαθλίωση των μικρομεσαίων δεν τους απασχολεί...
Αλλά το προχθεσινό "αντάρτικο" των βουλευτών, που ψήφισαν εκτός Κομματικής γραμμής, "έτσουξε" κι είναι επί δύο ημέρες ήδη στην πρώτη γραμμή σχολιασμού πολιτικών, Κομμάτων, δημοσιογράφων και αρθρογράφων!
Δεν συζητώ αν ψήφισαν σωστά ή όχι οι "αντάρτες" Βουλευτές, αν το έκαναν με κριτήρια αρχών ή ιδιοτελή. Στέκομαι στο ότι ψήφισαν όπως έκριναν οι ίδιοι κι όχι κάποιοι άλλοι, πριν απ' αυτούς. Κάποιοι άλλοι, που πολύ συχνά έχει δειχθεί ότι δεν είχαν ιδέα για τις συνέπειες και τις επιπτώσεις της μιάς ή της άλλης Κομματικής γραμμής.

Όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την στάση των βουλευτών, λησμονούν ότι οι βουλευτές (οφείλουν να) ψηφίζουν κατά συνείδηση και όχι ως αγέλη - όπως και ο λαός - η εκλογική τους βάση, δηλαδή - οφείλει να τους κρίνει επίσης κατά την δική του συνείδηση.
Στο λίκνο του οικονομικού φιλελευθερισμού, στις ΗΠΑ, τα μέλη του Κογκρέσου αψηφούν σε καθημερινή βάση τις Κομματικές γραμμές και, ανεξάρτητα από τις πιέσεις, τις οποίες υφίστανται άνωθεν, ψηφίζουν, με βάση είτε την συνείδηση και την κρίση τους είτε την απαίτηση των ψηφοφόρων τους, όπως μπορεί να εκφράζεται μέσα από προσωπικά μηνύματα, τηλεγραφήματα, επιστολές κ.λπ. Παρ' όλ' αυτά, ουδείς θεωρεί την στάση τους ανταρσία, αλλ' απλώς λειτουργία του θεσμού της αντιπροσώπευσης, που ωθεί συχνά σε απόσυρση ή επανεξέταση των Νομοσχεδίων, αναδιατυπώσεις, επαναξιολογήσεις διατάξεων, διαπραγματεύσεις για αντισταθμιστικά ωφέλη.

Με δεδομένες τις ολέθριες επιπτώσεις των Κομματικών γραμμών, που καταντούν την Νομοθετική εξουσία του Κοινοβουλίου απλή θεραπαινίδα της Εκτελεστικής εξουσίας της Κυβέρνησης, ο τόπος μακροπρόθεσμα μπορεί να ωφεληθεί πολύ περισσότερο από τέτοια "αντάρτικα". Οι βουλευτές πρέπει να ψηφίζουν πειθόμενοι και όχι πειθαναγκαζόμενοι - μόνον τότε και το ίδιο το εκλογικό σώμα θα ενδιαφερθεί ενεργά για τις Κοινοβουλευτικές διαδικασίες και ίσως, αντίστοιχα, θα κρίνει και να ψηφίζει ορθολογικά και όχι στα τυφλά ή κατευθυνόμενο από τις δικές του πολιτικές εμμονές.          

Φίλοι του ΠΑΣΟΚ...

... το 2009 το Κόμμα σας κέρδισε τις Εκλογές και την εξουσία εν χορδαίς και οργάνοις. Με το σπαθί σας, νομίζω, κι όχι επειδή διατυμπανίσατε ότι "Λεφτά υπάρχουν" - κάτι που κανείς δεν πολυπίστευε έτσι κι αλλιώς...
Αρχικά φαινόταν ότι θα πνεύσει ένας νέος αέρας, έστω κι αν όλοι είχαμε επιφυλάξεις με κάτι θεατρινισμούς στα πρώτα Υπουργικά Συμβούλια, κάτι χρονοβόρες και αναποτελεσματικές δημόσιες δήθεν διαβουλεύσεις και άλλα ανεκδοτολογικά πλέον ήδη.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή και δεν χρειάζεται να την επαναλάβουμε.
Μέσα από μια αλληλουχία ολέθριων επιλογών, η χώρα, που δεν ήταν δα και σε καλή κατάσταση, καταβαραθρώθηκε και η Ελληνική κοινωνία εξαθλιώνεται καθημερινά με ασύλληπτους ρυθμούς. Κάποιοι είχαμε διακρίνει και το ολέθριο και το αδιέξοδο των επιλογών σας - όχι επειδή ήμασταν οικονομικοί φωστήρες, αλλά, απλώς και μόνον επειδή είχαμε επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα και ζούσαμε μέσα στην κοινωνία.
Όταν η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, αναγκασθήκατε να παραδώσετε την εξουσία σε μία Κυβέρνηση όχι Εθνικής Ενότητας, όπως διαδίδατε ότι πρέπει να γίνει, αλλά απλώς σε μία Κυβέρνηση τρικομματικής συνεργασίας, που θα ακολουθούσε ακριβώς την ίδια πολιτική. Προφανής σκοπός της κίνησής σας αυτής ήταν ο καταμερισμός του πολιτικού κόστους των επιλογών, στις οποίες είχατε σύρει την Ελλάδα. Επιδιώκατε να μη τιμωρηθείτε εκλογικά και νομίσατε ότι αυτός ήταν ο τρόπος.
Τώρα ωθείτε άκομψα τον κ. Παπανδρέου προς την έξοδο και από την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ίσως και από το Κόμμα εν ευθέτω χρόνω. Και πάλι, με την κίνηση αυτή, επιδιώκετε να μη τιμωρηθείτε...        

Αλλά είναι πια δύσκολο να θολώσετε τόσο πολύ τα νερά.

Θα τιμωρηθείτε, γιατί παρακολουθούσατε τον αρχηγό σας να περιφέρεται ανά την υφήλιο και να συκοφαντεί ανενδοίαστα την χώρα του και τους συμπατριώτες του και, όχι μόνο δεν τον σταματήσατε, αλλά κάποιοι από σας υπερακοντίζατε κιόλας...
Θα τιμωρηθείτε, γιατί τον βλέπατε να παραδίδει την χώρα του και τον λαό του δεμένους πισθάγκωνα σε αλλότρια συμφέροντα, χωρίς αντίσταση, χωρίς αιδώ, χωρίς επίγνωση, και χειροκροτούσατε τον θρίαμβο των ψηφοφοριών στο Κοινοβούλιο.
Θα τιμωρηθείτε, γιατί ποτέ δεν προσπαθήσατε καν να τον συγκρατήσετε στον πολιτικό του κατήφορο και στην επίδειξη αλαζονείας, όταν "έσωζε" την Ελλάδα από χρεωκοπία κάθε τρίμηνο.
Θα τιμωρηθείτε, γιατί ακόμη και την ύστατη στιγμή, χλευάσατε την αιμορραγούσα κοινωνία, παίζοντας το απόλυτο θέατρο πολιτικού παραλόγου και δίνοντάς του ψήφο εμπιστοσύνης, καθώς ταυτόχρονα τον καλούσατε να παραιτηθεί.          
    

Θα τιμωρηθείτε, γιατί πάντα τιμωρούνται όλοι όσοι παίζουν εν ου παικτοίς και, μάλιστα, με την πατρίδα τους. Η τραγωδία επιζητεί κάποιου είδους κάθαρση, για να τελειώσει...