Η σκέψη της ημέρας - Η αβάσταχτη ελαφρότητα της Κας Έλιας Ζερβού

Από χθες διακινείται στο Διαδίκτυο - από site σε site και από mail σε mail -   ένα απερίγραπτο κείμενο, που υπογράφει κάποια Κυρία Έλια Ζερβού. Επαγγέλλεται την τσαούσα, αλλά οι μόνες τσαούσες του δημόσιου, ούτως ειπείν, βίου, που θυμάμαι εγώ, ήταν εκείνες οι αλήστου μνήμης κοπέλες, που χαϊδευτικά προσφωνούσε έτσι ο Γιώργος Μαρίνος στο show "CIAO, ANTENNA".

Πριν παραδοθεί στην γενική χλεύη, ο προηγούμενος Πρωθυπουργός έσπειρε, με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία, τον σπόρο του διεθνούς διασυρμού και του χλευασμού της Ελλάδας. Σε προσωπικό επίπεδο, η πρακτική του δεν του απέδωσε πολλά, αλλά παρέσυρε, όμως, πολλούς άλλους, που νόμισαν ότι αυτή είναι η νέα ιδεολογία του Κινήματος, ο Τέταρτος ίσως Δρόμος προς τον Σοσιαλισμό. Και κάπως έτσι εξαπλώθηκε η νέα μόδα της απόλυτης απαξίωσης της χώρας, την οποία ήδη πληρώνουμε ακριβά και σε πολλά επίπεδα.
Σ' αυτήν την μόδα υπακούει, μετά βαΐων και κλάδων, και το κείμενο της Κυρίας Ζερβού, εμπλουτίζοντας τώρα την βιβλιογραφία με γλαφυρές χυδαιολογίες του είδους, που εξασφαλίζει υψηλή αναγνωσιμότητα, πολλά share στο Facebook και tweets στο Twitter. Κρίνοντας από την ένταση της γραφής, δεν βρίσκω λόγο να αμφισβητήσω ότι το κείμενο αντανακλά τις προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως του σε ένα γνήσια λούμπεν κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον.
Μπορεί, φερ' ειπείν, να αντανακλά τον κόσμο της μόδας, ένα καλλιτεχνικό κύκλωμα, μια δημοσιογραφική ή πολιτική κλίκα. Μπορεί να αντικατοπτρίζει καταστάσεις οικείες στα πολύ χαμηλά ή στα πολύ υψηλά κοινωνικά στρώματα, γιατί εκεί συχνότερα παρουσιάζεται το φαινόμενο της έλλειψης ή της άμβλυνσης των ηθικών αντιστάσεων.
Εν πάση περιπτώσει, το βέβαιο είναι ότι το κείμενο δεν αφορά την μεσαία τάξη, που αποτελεί παντού και πάντα την οικονομική και ηθική ραχοκοκκαλιά μιας οποιασδήποτε χώρας. Ναι, αυτήν την μεσαία τάξη, που καθόλου τυχαία και πολύ συνειδητά επιχειρεί να αποδομήσει βίαια η λεγόμενη Μνημονιακή πολιτική και τα παρεπόμενά της.  Ακόμη περισσότερο, το κείμενο δεν αφορά γενικευμένα την δύσμοιρη αυτή πατρίδα μας, που ποικίλα στραβά μπορεί να έχει, αλλά, πάντως, αυτά δεν είναι ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα από άλλων χωρών στραβά. Τόση και τέτοια απαξίωση δεν της αξίζει, όπως δεν αξίζει και σε κανέναν μας να γενικεύει μια γυναίκα τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντός της - του άντρα της, του πατέρα της, της φίλης της  - και να τα αποδίδει αυτούσια σ' όλους εμάς, τους υπόλοιπους. Με λίγα λόγια, ούτε στην οικογένειά μου ούτε στο φιλικό ούτε στο επαγγελματικό μου περιβάλλον έχω παιδεραστές, κλέφτες ή ερωτύλους. Και δεν είναι περιορισμένο - κάθε άλλο! - το περιβάλλον μου ούτε και λίγα τα δικά μου χρόνια στην γη αυτή, που την πατούμε.
Ματαιοπονούν, λοιπόν, όσοι ταυτίζουν το περιβάλλον τους με την Ελλάδα όλη. Η Ελλάδα δεν είναι αυτή, που βλέπουν στον καθρέφτη τους, δεν είναι ο οποιοσδήποτε δικός τους μικρόκοσμος. Η Ελλάδα είναι εκεί έξω, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να πιστέψει στον εαυτό της, να επιζήσει, έπειτα από τόσα πισώπλατα μαχαιρώματα, και να προχωρήσει - πολύ πιθανόν, χωρίς αυτούς, και τούτο είναι, που τους πονάει, τούτο είναι, που τους κάνει να την βρωμίζουν.
Οι ώρες δεν είναι κατάλληλες για τέτοια "παιχνίδια". Προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στον τόπο και στις νέες, σχεδόν απελπισμένες, γενιές όσοι γράφουν κι όσοι, χάριν παιδιάς ή από πικρία για τα υπαρκτά στραβά, υιοθετούν τέτοια απόλυτα κείμενα. Η αυτογνωσία, την οποία η χώρα κι όλοι μας χρειαζόμαστε, για να βγούμε από το τέλμα, δεν θα προέλθει μέσα από φτηνό πνεύμα, υπερβολές, ακρότητες και χυδαιολογίες, που πασχίζουν να μας βουλιάξουν στο τέλμα και να μας κρατήσουν εκεί. Ο φόβος τους είναι να μη φανεί πως κάποιοι - ίσως όχι οι πιο δυνατοί, αλλά, πάντως, οι πιο πολλοί!- δεν είμαστε σαν αυτούς, ψυχές βουλιαγμένες στις δικές τους αμαρτίες, δημόσιες ή ιδιωτικές. Όχι, δεν είμαστε σαν αυτούς! Και δεν θα γίνουμε ούτε θα μας κάνουν!
Στο κάτω-κάτω, τα δικά τους μούτρα βλέπουν στον καθρέφτη τους κι όχι τα δικά μας. Κι ας μας κάνουν την χάρη να μη μας τα τρίβουν στην δική μας μούρη...