Μικρά Ερωτικά ΙΙ

1.
Στον ενικό
Περισσεύω
Στον πληθυντικό
Δεν χωράω.

Τον δυϊκό
Τον κατάργησες.



2.
Ξέρω
Το κόκκινο
Από τα νύχια σου
Πάνω στο δέρμα μου
Κι από τον ψίθυρo
Κάτω απ’ το δέρμα
Από μια νύχτα μαζί
Το ξέρω.



 3.
Ας είναι κι έτσι
Ας είναι
Και για μια στιγμή.

Νάχει μετά
Η μοναξιά
Νάν’ από σένα.

Μικρά Ερωτικά Ι

1.
Έρωτα
Σε γνωρίζω από την κόψη
Της απουσίας
Της.




2.
Είμαι μια χώρα
Κατακτημένη ήδη
Από το πρώτο βλέμμα σου
Κι ερειπωμένη
Από το τελευταίο.




3.
Άραγε
Με θυμάσαι ποτέ
Όταν γδύνεσαι;
Όταν χαϊδεύεσαι
Με σκέπτεσαι;

On air

Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά ήδη από την εποχή του Μεγάλου Μάγιστρου των απανταχού λουστράκων, του κατά κόσμον Βασιλάκη Καΐλα, οι λουστράκοι είναι μεγάλοι καταφερτζήδες.
Ο λουστράκος της ομώνυμης, κλασικής ταινίας της Μαρίας Πλυτά, με την καπατσωσύνη, την εργατικότητα και την ευφυΐα του, καταφέρνει, τελικά, και την μάνα του να βγάλει από την φυλακή και Ιατρική να σπουδάσει και να νυμφευθεί κόρη με προίκα - άσε που μεταλλάσσεται, στην πορεία, από Βασιλάκης σε κοτζάμ Δημήτρη Παπαμιχαήλ...

50 χρόνια αργότερα, όμως, ένας άλλος, πολύ πιο εκσυγχρονισμένος Λουστράκος (με κεφαλαίο Λ αυτός), κατάφερε, χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς καν να καταλάβω ούτε εγώ το πώς, να με πείσει να βγω στον ραδιοφωνικό αέρα και να πω δημοσίως πράματα και θάματα, που και ιδιωτικά ακόμη αποφεύγω συνήθως να πω! Όλα ξεκίνησαν από ένα φαινομενικά αθώο δημόσιο σχόλιό του σε ανάρτησή μου, που εξελίχθηκε σε ιδιωτική αλληλογραφία. Για να μη μακρηγορώ και το βασανίζω, με τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα νάχω πει το μεγάλο ναι σε μια από κοινού ραδιοφωνική εκπομπή από αυτές, που ο Λουστράκος κάνει κάθε Παρασκευή, προκαλώντας τον μέγα χαμό στην οθόνη του υπολογιστή του, με σχόλια και παρεμβάσεις μιας γνωστής και μη εξαιρετέας παρέας πειραχτηριών του Διαδικτύου.            

Σαν πολύ χαλαρά και αυτονόητα μου τα παρουσίασε όλα, βέβαια, κι έτσι συμφώνησα. Έπρεπε να του στείλω 30 τραγούδια εκ των προτέρων, για να τάχει έτοιμα και να μη τα ψάχνει τελευταία στιγμή - και του τάστειλα. Ίσως δεν ήταν τα καλύτερα τραγούδια, που γράφτηκαν ποτέ, ίσως να υπάρχουν κι άλλα πολλά, που ν' αρέσουν ακόμη και σ' εμένα περισσότερο, αλλά έπρεπε κάπως να κάνω μιαν επιλογή και το πιο "λογικό" κριτήριο, που σκέφθηκα να εφαρμόσω, ήταν να διαλέξω τραγούδια, τα οποία είχαν συνδεθεί μέσα μου με συγκεκριμένες στιγμές, εποχές και φάσεις της ζωής μου. Τούτο θα διευκόλυνε, υπέθεσα, την συζήτηση - γιατί, βέβαια, το δύσκολο μέρος ήταν ότι, εκτός από τα τραγούδια, που έστειλα συστημένα στον μουσικό μας παραγωγό, έπρεπε να παρουσιασθώ κι εγώ αυτοπροσώπως στο studio και να βγω live στον αέρα...

Ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων, λένε. Κάπως έτσι πήγα, λοιπόν, να συναντήσω το κολασμένο πεπρωμένο μου την περασμένη Παρασκευή το βράδυ. Με άγχος και ανασφάλεια χτύπησα το κουδούνι, σοβαρός κι έτοιμος για το χειρότερο! Που ποτέ δεν ήρθε, όμως! Δεν με υποδέχθηκε ούτε λουστράκος ούτε Λουστράκος. Με υποδέχθηκε απλώς ο Παύλος, ένας άνθρωπος ζεστός και φιλικός, με πλήρη συνείδηση του ότι είχε πολύ λίγο χρόνο, μέχρι την έναρξη της εκπομπής, για να με κάνει να νοιώσω άνετα και να με προθερμάνει για όσα θα ακολουθούσαν. Τον βοήθησαν πολύ αποτελεσματικά σ' αυτό ο Γιάννης, που, όπως το ψυχανεμίσθηκα, ξέρει πολλά από υποστήριξη παντός είδους και στα δύσκολα και στα πιο απλά, αλλά κι ένας σκυλάκος, που από την πρώτη στιγμή σαν να επέμενε να με φιλήσει στο στόμα. Δεν το κατάφερε μεν, αλλά οπωσδήποτε, με τα τούτα και τα 'κείνα του, μια ζεστασιά στην ατμόσφαιρα και μιαν εξοικείωση την έφερε!
Κι ήταν αυτή η εξοικείωση, που μ' έκανε γρήγορα να αφήσω πίσω άγχη και αμηχανίες και να δρασκελίσω την πόρτα του ραδιοφωνικού studio με το κεφάλι ψηλά - σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος, που λένε... ναι, έτσι!

Οι 2,5 περίπου ώρες, που ακολούθησαν με τον Παύλο κι εμένα ζωντανά στον αέρα, πέρασαν, κύλησαν, χωρίς να το πολυκαταλάβω. Η εμπειρία του Παύλου στον καλοπροαίρετο χειρισμό των καλεσμένων του και στις ραδιοφωνικές εκπομπές, οι μουσικές του γνώσεις και η γενικότερη παιδεία, που βοηθά πάντα στην διατύπωση απόψεων και στην ροή μιας συζήτησης, ήταν καθοριστικές για αρχή. Από δίπλα, όμως - δηλαδή, έξω ακριβώς από την πόρτα του studio, για να ακριβολογούμε - ήταν κι η στήριξη του Γιάννη, που φρόντιζε για όλα όσα μπορεί να χρειαζόμασταν και για όλα όσα μπορεί να πήγαιναν στραβά - όπως το σύντομο black out, που σημειώθηκε στην αρχή της εκπομπής. Τέλος, αυτό, που βοήθησε πολύ, ήταν η συμμετοχή των ακροατών. Τα παράλληλα σχόλιά τους, που έτρεχαν στην οθόνη του υπολογιστή, εν όσω εμείς βάζαμε τις μουσικές και συζητούσαμε, δημιουργούσαν την αίσθηση της ενιαίας παρέας, που μοιραζόταν μουσικές, τραγούδια και σκέψεις, όλα ανάκατα, άλλα σοβαρά κι άλλα αστεία και παιχνιδιάρικα, πετώντας από δω κι από κει, όπως περίπου κάνουμε και στις πραγματικές συναθροίσεις μας... ή, μάλλον, όχι όπως περίπου, όπως ακριβώς!

Τα τραγούδια, που είχα επιλέξει, ήταν όλα άλλων εποχών. Όχι τόσο παλιά, αλλά, πάντως, της νεανικής μου ηλικίας, των χρόνων, δηλαδή, που κυρίως διαμορφώνουν τα μουσικά γούστα του καθενός μας. Αποδείχθηκε, όμως, στην πορεία της εκπομπής ότι, παρ' όλ' αυτά, ήταν επίσης τραγούδια γνωστά και αγαπημένα για πολλούς από όσους άκουγαν, άρα τραγούδια καταξιωμένα, κομμάτι της συλλογικής μας ζωής και ταυτότητας, και προσφέρανε την ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι μεταξύ μας για πολλά από όσα έχουμε ζήσει, πολλά από όσα ελπίζουμε ή φοβόμαστε, πολλά από όσα μας ενώνουν και μας κάνουν ό,τι είμαστε.

Σε τελική ανάλυση κι από την χρονική απόσταση των ημερών, που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, νοιώθω πως αυτές οι  2,5 ώρες λουστραρίσματος με τον Παύλο στο ραδιοφωνικό τιμόνι μας έφεραν όλους κοντά, μας έκαναν να σταθούμε σ' εκείνα που μας ενώνουν κι όχι σ' όσα μπορεί να μας χωρίζουν.
Απόδειξη πως επί 2,5 ώρες έκανα μια χαρά χωριό εγώ, ένας Παναθηναϊκός, δίπλα-δίπλα μ' έναν Ολυμπιακό.. Δεν το λες και λίγο αυτό!

Σ' ευχαριστώ, Παύλο!
Σ' ευχαριστώ, Γιάννη!
Για την φιλοξενία σας...

Eυχαριστώ κι όλους όσοι μας ακούγατε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο TEMPO RADIO.
Κι αν κάποιοι το μετανοιώσατε που δεν μας ακούσατε υπάρχει πάντα τρόπος να αναπληρώσετε, αν έχετε τον χρόνο: Κλικ!!!                 
   

Δυό ώρες και κάτι λουστράρισμα

Για την εμπειρία της πρώτης ραδιοφωνικής παραγωγής, στην οποία με κάλεσε μ' όλη του την μεγάλη καρδιά ο Λουστράκος και στην οποία μετείχα μ' όλες μου τις μικρές δυνάμεις, επιφυλάσσομαι να μιλήσω στις αμέσως επόμενες ημέρες...

Στο μεταξύ, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να βρουν ένα κλικ πιο κάτω την πλήρη καταγραφή της εκπομπής.

http://podcast85274.podomatic.com/entry/2012-03-03T00_42_03-08_00

Asteroid Radio Star

Απόψε στις 9, λουστραρισμένος on air!
Βοήθειά μας...

Δεν φταίω εγώ, όμως. Ο Λουστράκος τα φταίει

Για την Ακρόπολη

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα με τα μνημεία, που έχουμε δίπλα μας, που είναι στην θέση τους, πριν από μας, και θα παραμείνουν εκεί κι έπειτα από μας, είναι το ότι τα συνηθίζουμε, τα θεωρούμε κομμάτι της καθημερινότητάς, δεδομένα. Τόσο πολύ δεδομένα, που πολύ συχνά αμελούμε να τα δούμε, να βεβαιωθούμε πως είναι ακόμα εκεί.
Η Ακρόπολη της Αθήνας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ένα από τα αρχιτεκτονικά θαύματα του κόσμου, ένα μνημείο έμφορτο ιστορίας και συμβολισμών, είναι μέσ' στα πόδια μας, βρίσκεται μονίμως και διαρκώς στο οπτικό μας πεδίο. Άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο, από τις πιο απίθανες γωνιές του πλανήτη, τόχουν όνειρο ζωής να την δουν από κοντά, άλλοι μαζεύουν πεντάρα-πεντάρα τα ναύλα, για να κάνουν το μεγάλο ταξίδι! Κι εμείς, πολλοί από μας, τους Έλληνες, τους Αθηναίους, ακόμη και τους παλιούς Αθηναίους, τους γέννημα-θρέμμα της πόλης, μπορεί να μη έχουμε ποτέ ανηφορίσει το μονοπάτι του Πικιώνη ως ενήλικες. Όχι από περιφρόνηση ή αδιαφορία κι άλλο λόγο, παρά μόνο και μόνο γιατί απλώς το αναβάλλουμε, γιατί ξέρουμε πως η Ακρόπολη θάναι εκεί κι αύριο και πάντα - άρα μπορεί να περιμένει μέχρι νάμαστε πιο εύκαιροι...
Υπήρχε, βέβαια, εποχή, που όλα τα σπίτια της Αθήνας έπρεπε να χτίζονται με τρόπο τέτοιο, ώστε να μη εμποδίζουν την θέα προς την Ακρόπολη και να έχουν και τα ίδια θέα προς αυτήν. Υπήρχε εποχή που τα ρομαντικά ζευγαράκια κατευθύνονταν πάντα προς τον Ιερό Βράχο, τις πέτρες και τα παγκάκια στα ριζά του κι ήταν αυτό μέρος του τελετουργικού των φλερτ . Υπήρχε εποχή που η Ακρόπολη ήταν ο ομφαλός της πόλης, σημείο αναφοράς της πόλης ή υπαρξιακής επιβεβαίωσης των πολιτών της.

Οι ρυθμοί της ζωής, οι νέες προτεραιότητες και οι ιεραρχήσεις των αναγκών, οι αλλαγές στα γούστα μας τα έχουν αλλάξει όλα αυτά - αλλά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Ακρόπολη παραμένει πάντα στο επίκεντρο της ζωής μας, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε άμεσα.
Πολιτικοί έστησαν καριέρες κι έφτιαξαν όνομα μέσα από το αίτημα της επιστροφής των λεγόμενων "Μαρμάρων του Παρθενώνα", των μελών της Ακρόπολης, που αφαιρέθηκαν βάναυσα, για να μεταφερθούν από τον Λόρδο Έλγιν στην Αγγλία, αφήνοντας το μνημείο εσαεί ανάπηρο.
Άλλο πάλι, διασημότητες αμφιλεγόμενες και μη, συνωστίζονται για μια κατοικία στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στα πέριξ.
Διαφημιστές και κινηματογραφιστές ζητούν τον χώρο για "γυρίσματα" ή επιζητούν ένα τουλάχιστον πλάνο με την Ακρόπολη στο κάδρο.
Συνδικαλιστές στην έξαρση του αγώνα τους την κλειδώνουν ή την περικυκλώνουν, για να ευαισθητοποιήσουν τους "αρμοδίους" ως προς το ένα ή το άλλο αίτημά τους.
Το Μουσείο της Ακρόπολης, ένα σύγχρονο Γεφύρι της Άρτας, που πέρασε από σαράντα κύματα ώς να ολοκληρωθεί, έγινε εθνικός στόχος και σήμερα πια εθνική βιτρίνα.
Κόμματα και παρατάξεις σε παροξυσμό αναρτούν πανώ με πολιτικά συνθήματα προκειμένου να συγκινήσουν την διεθνή Κοινή Γνώμη - και προκαλούν την μήνι των πούρων οπαδών του μνημείου.

Για όλα τούτα μπορεί να έχουμε όλοι μας όποια γνώμη, αρνητική ή θετική, θέλουμε. Και πράγματι έχουμε - ακόμη κι αν δεν έχουμε ποτέ ανέβει ώς την κορυφή του Ιερού Βράχου.
Από την άποψη αυτή, επομένως, η Ακρόπολη διατηρεί πάντα και για όλους το συμβολικό της βάρος, τον εμβληματικό της χαρακτήρα για την πόλη και την χώρα. Ακόμη κι η βεβήλωση ή η με κάποιο τρόπο εκμετάλλευση του μνημείου επιβεβαιώνει την σημασία και την κλασικότητά του, αναδεικνύει την σημειολογία του, υπογραμμίζει την επικαιρότητά του, το διαρκές και απερίσπαστο της σύνδεσής του με την ζωή μας, πέρα από την καθημερινότητα και τα τετριμμένα της.

Δεν ξέρω με ποιές σκέψεις ήλθαν και με ποιές σκέψεις έφυγαν όσοι συγκεντρώθηκαν χθες στο Αμφιθέατρο του 5ου ορόφου της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, για να ακούσουν τρεις προσεγγίσεις βιογραφίας της Ακρόπολης από του Καθηγητές κκ. Δημήτρη Πλάντζο και Γιάννη Χαμηλάκη και από τον συγγραφέα κ. Χρ. Χρυσόπουλο. Η σκέψη η δική μου, όμως, ήταν ότι, ανεξάρτητα από τις προθέσεις μας έναντι του μνημείου, ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις, τις απόψεις και τις πράξεις μας - ή, ίσως, ακριβώς επειδή υπάρχουν από κοινού και ταυτοχρόνως όλες αυτές! -  η Ακρόπολη παραμένει αλώβητη, σταθερά πέρα από τις  παντοειδείς "βεβηλώσεις", πέρα κι από την ιερότητα ακόμη, με την οποία την ενδύουν, όσοι πασχίζουν να την βάλουν σε μη μου άπτου καλούπια.
Είναι τόσο δική μας, όλων μας, όσο και πέρα από μας, αυθύπαρκτη, αυτόνομη! Εδώ που τα λέμε, μπορεί και να μας βγάζει λίγο την γλώσσα... σε όλους μας, όμως!..