Μάρτυς μου ο Θεός : είν' ένας από μας

Αυτός ο τύπος, λοιπόν, ο Χρυσοβαλάντης, είν' ένας από μας!
Και μη θαρρείτε πως τον έπλασε από το τίποτε κι από την φαντασία του ο συγγραφέας, ο Μάκης Τσίτας.

Γύρω του κοίταξε... Και είδε!
Μίλησε με γείτονες, με φίλους, με συγγενείς... Και αφουγκράστηκε τον λόγο τους, τον πόνο τους, τον σαρκασμό τους, τον αυτοσαρκασμό τους μάλλον, όταν το βράδυ κάνουν την ανασκόπηση της μέρας κουκουλωμένοι κάτω από τα παπλώματα...
Και κάπως έτσι, φαντάζομαι, προέκυψε το βιβλίο, πρώτα, "Μάρτυς μου ο Θεός", και, στην συνέχεια, το θεατρικό έργο, που επεξεργάσθηκε σε ρέοντα, ολοζώντανο, μονόλογο ο ίδιος ο συγγραφέας και που παίζεται από τον Νοέμβριο σε μια από τις σκηνές του Πολυχώρου Vault, στον Βοτανικό.

Η Σοφία Καραγιάννη ανέλαβε την σκηνοθεσία, επιλέγοντας την εκφορά του μονόλογου σε ένα λιτό σκηνικό, με ελάχιστα παραφερνάλια.

Θεωρώ πως ήταν συνειδητή η επιλογή αυτή, πως είχε, τέλος πάντων, κάθε λόγο να επιλέξει απόλυτη λιτότητα για το περιβάλλον, στο οποίο θα τοποθετούσε τον μονόλογο του μονολογούντος Χρυσοβαλάντη. Κι αυτό για να αναδείξει όσο το δυνατόν πιο έντονα και ανάγλυφα τον λόγο του Μάκη Τσίτα, που δεν χρειαζόταν εξωτερικά φτιασίδια. Αντίθετα, θεωρώ πολύ πιθανό πως θα λειτουργούσε αρνητικά κάθε περισπασμός του θεατή, πως ένα φορτωμένο ή εναλλασσόμενο σκηνικό θα του αποσπούσε την προσοχή από τον λόγο και την ερμηνεία, από την κινησιολογία του πρωταγωνιστή, Ιωσήφ Ιωσηφίδη.

Γιατί αν το ένα ατού της παράστασης είναι ο λόγος, το δεύτερο είναι ο απολαυστικός Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο οποίος καθιστά απολύτως γνώριμο τον "ήρωα". Γιατί ο Χρυσοβαλάντης αυτό νοιώθει: ότι είναι ήρωας, ο ήρωας της ζωής του! Και ναι μεν ήρωας δεν ξέρω αν είναι, αλλά, τουλάχιστον για μας όλους σίγουρα είναι ο σύνοικος του διπλανού διαμερίσματος, ο συνάδελφος στο γραφείο, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας... Κάποιος από μας, ίσως κι εμείς οι ίδιοι, αν το καλοσκεφτούμε.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης κυριολεκτικά ζυμώνει και πλάθει επί σκηνής ένα πολύ οικείο τύπο μέσου Έλληνα, καταπιεσμένο παιδιόθεν από όλους και απ' όλα. Από γονείς, από γυναίκες, από εργοδότες, από τον ίδιο του τον εαυτό, τελικά! Τίποτε άλλο δεν έχει μάθει παρά μονάχα πίεση και καταπίεση, υπομονή και εγκαρτέρηση, ατέλειωτη αναμονή. Σε κάποιες σπάνιες φάσεις ίσως και να αποτολμά μια στιγμιαία προσδοκία, μήπως και κάποτε ανταμειφθεί, μήπως και κάποτε δικαιωθεί - αλλά το πιθανότερο είναι πως κι αν ποτέ δικαιωνόταν δεν θάξερε τι να την κάνει την δικαίωση. Δεν θάξερε πώς να την διαχειρισθεί, πώς να την χαρεί. Δεν θάξερε πώς να πάει παρακάτω... Ξέρει, ωστόσο, να μονολογεί, να αναπολεί με ακρίβεια και λεπτομέρειες όλα όσα τούκαναν και όλα όσα έκανε στην διάρκεια της ζωής του. Οι προσβολές, οι ήττες, οι υποχωρήσεις, η ίδια η ανεργία, στην οποία καταλήγει, γίνονται ένα υλικό τραγικωμωδίας, συνθέτοντας ψηφίδα-ψηφίδα μια πολύ πειστική καθημερινότητα, μια καθημερινότητα, που την αναμασάμε όλοι πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Μερικοί, μάλιστα, από μας την χωνεύουμε κιόλας εύκολα, για να την γευτούμε ξανά την επόμενη μέρα ίδια κι απαράλλακτη.
Ο συγγραφέας και η σκηνοθέτις ασφαλώς ευτύχησαν στην επιλογή του Ιωσήφ Ιωσηφίδη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή κυριαρχεί απόλυτα στον ρόλο και στην σκηνή, συνολικά.  Σε κάποιες στιγμές ο θεατής πιθανόν να διακρίνει στην ερμηνεία αντηχήσεις του αρχετυπικού καταπιεσμένου δημοσιο-υπαλληλάκου από τους "10 Μικρούς Μήτσους"  του Λάκη Λαζόπουλου, αλλά τούτο δεν λειτουργεί διόλου αρνητικά. Θάλεγα πως μάλλον υπογραμμίζει με τρόπο ζεστό την οικειότητα, που αισθανόμαστε, βλέποντας κι ακούγοντας τον Χρυσοβαλάντη στην σκηνή - κάτι που είναι από μόνο του απόλαυση και, φευ, συνειδητοποίηση. Δείτε την παράσταση και θα με θυμηθείτε!