Ιέρακες και περιστερές στο Ισραήλ - κι ανάμεσά μας

Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος του Διαδικτύου συμβάλλει στη  διάδοση της γνώσης και της πληροφορίας με τόση γενναιοδωρία, ώστε όλοι μπορούμε να γίνουμε πλουσιότεροι και καλύτεροι άνθρωποι - αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να αξιοποιούμε τις δυνατότητες.
Η χθεσινή φονική επίθεση των Ενόπλων Δυνάμεων του Ισραήλ κατά της αποστολής, που μετέφερε ανθρωπιστικό υλικό για τους έγκλειστους της Γάζας, προκάλεσαν ένα κύμα δημοσιευμάτων επίσημων και ανεπίσημων, ένα πλήθος αντιδράσεων από ανώνυμους κι επώνυμους σ' όλον τον κόσμο. Ευχής έργον είναι να εγκύψουμε σε αυτές με προσοχή, να προβληματισθούμε καιι να διαμορφώσουμε μια στάση πιο ορθολογική έναντι των γεγονότων.
Ο φίλος Αθήναιος σε άλλον ιστότοπο επισήμανε την πολύ χαρακτηριστική ανάρτηση του blogger Anemonaftilos, που μου έδωσε το έναυσμα για την χθεσινή δική μου ανάρτηση. Επίσης, επεσήμανε  και ένα δημοσίευμα της Ιταλικής Espresso, μέσα από το οποίο ο Umberto Eco αντιδρά αρνητικά σε  έκκληση για μποϋκοτάζ της Ισραηλινής ακαδημαϊκής κοινότητας.
Από την άλλη πλευρά, ο φίλος Εφήμερος επισήμανε, επίσης, ένα φωτισμένο δημοσίευμα της ισραηλινής Haaretz,  που διαβλέπει το αδιέξοδο ενεργειών, όπως ο αποκλεισμός της Γάζας και η χθεσινή επίθεση, και τις καταδικάζει απερίφραστα, καθώς εκθέτουν συνολικά το Ισραήλ.

Υπάρχουν, λοιπόν, εκείνοι, που προτάσσουν τον κάποιου είδους ορθολογισμό έναντι της ανθρώπινης ζωής, εκείνοι, που δεν στέκονται τόσο στο χυμένο αίμα, αλλά πιο πολύ και πρώτα-πρώτα στο αν θα έπρεπε να έχει οργανωθεί και ξεκινήσει αυτή η αποστολή, στο αν ήταν θεμιτό να συγχρωτίζονται στα καταστρώματα των έξι πλοίων τόσες εθνικότητες  και πολιτικές ιδιότητες ή αντιλήψεις κατά τα λοιπά ασύμβατες μεταξύ τους.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που επιλέγουν να προσάψουν συλλογική ενοχή στο Ισραήλ, "τσουβαλιάζοντας" δίχως πολλά-πολλά στρατό, λαό, Κυβέρνηση, διανοούμενους, φτωχούς και άρχοντες.
Και υπάρχουν κι οι άλλοι, που σκέπτονται πιο ψύχραιμα. Που βλέπουν ότι υπάρχουν κι άλλες φωνές, φωνές ψύχραιμες και φιλειρηνικές, μέσα στο Ισραήλ. Που, κρίνοντας κι από τις δικές τους χώρες, τα δικά τους κοινωνικοπολιτικά δεδομένα,  ξέρουν ότι πολύ συχνά το δημοκρατικό πολίτευμα δεν δίνει στην πράξη μια Κυβέρνηση σε απόλυτη αντιστοιχία με την κοινωνία και τον λαό, ότι οι εκλογικοί νόμοι κάποτε παίζουν παιχνίδια σε βάρος της βούλησης του εκλογικού σώματος, ότι σε δεδομένη χρονική στιγμή και δεδομένα ζητήματα είναι δυνατόν να υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ εκλεγμένης Κυβέρνησης και κοινωνίας ή μεγάλου τμήματός της.

Έχω την αίσθηση ότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης οδηγεί συχνά σε παγίδες, συσκοτίζει τα πράγματα και ειδικά τις διεξόδους διαφυγής από μιαν επικίνδυνη κατάσταση. Ειδικά στην περίπτωση αυτή, οφείλουμε να διακρίνουμε απολύτως τις όποιες Κυβερνητικές ευθύνες από την βούληση του Ισραηλινού λαού, την στάση της Κοινής γνώμης, την άποψη των αντιφρονούντων μέσα στο σώμα του Ισραήλ, που, πιθανόν, να μη είναι καθόλου λίγοι και καθόλου αμελητέοι. Όσοι και νάναι, όμως, η τυχόν απόδοση συλλογικής ευθύνης σε όλους αδιακρίτως θα κλείσει τους διαύλους επικοινωνίας της Δύσης με ένα ζωντανό και προοδευτικό κομμάτι των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του Ισραήλ, θα μειώσει τις δυνατότητες επιρροής του Δυτικού κόσμου στις εξελίξεις και μπορεί ακόμη και να οδηγήσει τις περιστερές να πετάξουν μακριά από μας, να φωλιάσουν στις αγκάλες των ιεράκων.

                  

Βασικές αρχές... Τις έχεις;

Δεν έχω πολλά να πω για την επίθεση της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ στον στολίσκο των πλοίων με το ανθρωπιστικό υλικό για την Γάζα.
Στα περισσότερα blogs και στον Τύπο διαβάζουμε τα αυτονόητα, την οδύνη, το πένθος, το γιατί...
Θα σταθώ, ωστόσο, σε κάποιες άλλες αντιδράσεις, των οποίων το πνεύμα, η αλήθεια είναι, είχα διακρίνει ακόμη και πριν καν ξεκινήσει ο στολίσκος αυτός.
Κάποιοι αναρωτιόντουσαν τι παριστάνουν αυτοί οι "ακτιβιστές",  γιατί το κάνουν, πώς ανακατεύονται και πάνε να τα τα βάλουν με μιαν ανελέητη Κρατική μηχανή, πόσο αφελείς και ανόητοι μπορεί να είναι ή ποιάν ιδιοτέλεια κρύβουν... Ορισμένοι, μάλιστα, το φόρτωσαν κι αυτό στον συνήθη ύποπτο, στον  αίροντα όλες τις αμαρτίες της Ελληνικής Αριστεράς, τον "ΣΥΡΙΖΑ" και τον αφελή Αλέξη - σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που προς στιγμήν νόμιζα ότι αυτός, ο μικρός Αλέξης Τσίπρας, ήταν ο εμπνευστής της ιδέας και ο διοργανωτής της αποστολής, ο "ΣΥΡΙΖΑ" ο μόνος μετέχων Φορέας!
Ας είναι...

Σήμερα, ωστόσο, μετά την φονική επίθεση, θα μπορούσαν αυτοί οι κάποιοι να σωπάσουν. Θα μπορούσαν, μπροστά στο αθώο αίμα και την απώλεια ζωών, οι "ρεαλιστές" των blogs και της στεγνής πολιτικο-οικονομικής ανάλυσης να κύψουν την κεφαλή για μια μέρα, έστω και για μια μόνο μέρα... και να αναλογισθούν τις βασικές μας αξίες, τις στοιχειώδεις ηθικές αρχές και την βάναυση, βίαιη προσβολή τους...

Τούτη η ώρα είναι για πένθος, απλό, βαθύ, βουβό ανθρώπινο πένθος κι όχι για ερωτήματα, όπως αυτά, που θέτει ο Anemosnaftilos σε μιαν ανάρτηση, που μου μοιάζει μοναδικά περιφρονητική για την αξία της ανθρώπινης ζωής...
Δεν έχω ιδέα ποιός ήταν με ποιόν μαζί σ' εκείνα τα καταστρώματα τα μοιραία - και δεν ενδιαφέρει αυτό, εν προκειμένω... Όπως δεν ενδιαφέρει, επίσης, ούτε το ποιός έχει δίκηο και ποιός άδικο, ποιός ήρξατο χειρών αδίκων στο περίπλοκο Μεσανατολικό πρόβλημα και ποιός ακολούθησε.
Δεν ενδιαφέρει ούτε το εάν πίσω από τους αθώους επιβαίνοντες στα πλοία ήταν κάποιοι ιδιοτελείς ή κάποιοι ανόητα ρομαντικοί και ιδεαλιστές.
Το ζήτημα είναι απλώς και μόνον η η ανθρώπινη ζωή και ο σεβασμός της. Όποιος δεν την σέβεται έχει όλο το άδικο...  Κι εφ' όσον - λέω: εφ' όσον - ο στολίσκος αυτός δεν απειλούσε την ύπαρξη του Κράτους του Ισραήλ, εφ' 'οσον δεν μετέφερε όπλα στους έγκλειστους της Γάζας, η βίαιη επέμβαση - μια τόσο βίαιη επέμβαση - δεν είναι παρά άσκηση ασύμμετρης Κρατικής βίας... που είναι και το χειρότερο είδος βίας... Και αδικεί πρωτίστως τον λαό του Ισραήλ, αναιρεί τα δικά του δίκηα, υπονομεύει τις προσπάθειες για ειρήνευση και βιώσιμη λύση!

Αλλ' ίσως σ' αυτό το τελευταίο να αποσκοπεί συνειδητά το "Πυρ ομαδόν" τους...