Στους δρόμους της Νέας Υόρκης

Η Νέα Υόρκη είναι στα καλύτερά της τον Μάιο και τον Σεπτέμβριο - αλλά κι ο Ιούνιος καλός είναι!

Η υγρασία είναι ακόμη ανεκτή κι ο καιρός κάνει τα παιχνίδια του, με τον ήλιο να μπαίνει και να βγαίνει στα σύννεφα, αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο ομφαλός της γης, ο τόπος όπου συναντιούνται όλα τα χρώματα του ανθρώπου και της φύσης, όλες οι αρετές κι οι κακίες της ζωής στην γη, δεν χάνει τίποτε από την έλξη, που ασκεί πάνω μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου...

  Λίγο απρογραμμάτιστα, είναι αλήθεια, βρέθηκα στην Νέα Υόρκη χθες... Αλλά βρέθηκα και ένοιωσα πάλι την μαγεία της να με πλημμυρίζει. Αν πρέπει να πω μονάχα ένα πράγμα για την πόλη αυτή είναι πως είναι πάντα τόσο γεμάτη από ζωή, πως όλα εδώ μοιάζουν να κινούνται σε ταχύτητες τόσο υψηλές, ώστε τίποτε δεν αντιστέκεται, όλα συμπαρασύρονται.

Η δυστυχία υπάρχει - αλλά την προσπερνάς...

Την προσπερνάει η ίδια η ζωή, βιαστική, κι όλα μοιάζουν πια περαστικά: οι λύπες, οι έγνοιες, τα προβλήματα... όλα λυώνουν στο χωνευτήρι της.

                              

Μερικές από τις πιο δύσκολες προσωπικές μου στιγμές έμελλε να τις βιώσω στην Νέα Υόρκη, πριν από πολλά χρόνια - και μιλάω εδώ για προβλήματα άλυτα, για καταστάσεις αμετάκλητες, απ' αυτές, που συνθλίβουν - αλλά, παρ' όλ' αυτά η πόλη τούτη δεν μ' άφησε να λυγίσω, να νοιώσω νικημένος κι αδύναμος να το παλέψω... Στο τέλος, βέβαια, νικήθηκα, αλλά την διάθεση, την δύναμη για την πάλη, πούχε μεγάλη σημασία, μου την έδωσε η Νέα Υόρκη, οι ρυθμοί της, οι αεικίνητοι, πάντα τρεχάτοι, θαρρείς,  κάτοικοί της, τα χρώματα κι οι μυρωδιές της... 

                   

Κι ήταν και τότε Ιούνιος, θυμάμαι... πριν από 16 χρόνια.

Από τότε ώς σήμερα έχω έρθει και ξανάρθει πολλές φορές κι η μόνη αλλαγή, το μόνο πράγμα, που η Νέα Υόρκη δείχνει να μη μπορεί να ξεπεράσει είναι το χτύπημα του 2001, το φάσμα των πεσμένων Πύργων κι η αγωνία για την ασφάλεια, που μπήκε απ' όλες τις χαραμάδες στην ζωή και στην καθημερινότητα των Νεοϋορκέζων με τρόπο βίαιο. 

Η ζωή συνεχίζεται με τους κανονικούς της ασθματικούς ρυθμούς και τα ξεπερνάει, λοιπόν, όλα, αλλά όχι αυτό. Θα περάσουν ίσως πολλά χρόνια, πολλές γενιές, για να επουλωθεί το τραύμα και να λείψει επί τέλους η ανασφάλεια.

                                

Στο μεταξύ, η πόλη θα μεγαλώνει και θα ψηλώνει, όπως πάντα...

                       

                               

Οι κάτοικοι κι οι τουρίστες θα συρρέουν πάντα στις αποβάθρες, για να δουν την Miss Liberty   και το Ellis island - απ' όπου ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα, ο κόσμος όλος, όπως για καλό ή για κακό διαμορφώθηκε σήμερα..

                         

                           

Ο κόσμος θα φιλιέται στους δρόμους, στα πάρκα, στα πεζοδρόμια...

                           

Γιατί;

Γιατί αυτός είναι ο κόσμος, αυτοί είναι οι άνθρωποι κι αυτό μπορούν να κάνουν, αυτή είναι η ζωή κι αυτή είναι η ακατανίκητη δύναμή της: η συνέχεια!