Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Στους δρόμους της Νέας Υόρκης




Η Νέα Υόρκη είναι στα καλύτερά της τον Μάιο και τον Σεπτέμβριο - αλλά κι ο Ιούνιος καλός είναι!
Η υγρασία είναι ακόμη ανεκτή κι ο καιρός κάνει τα παιχνίδια του, με τον ήλιο να μπαίνει και να βγαίνει στα σύννεφα, αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο ομφαλός της γης, ο τόπος όπου συναντιούνται όλα τα χρώματα του ανθρώπου και της φύσης, όλες οι αρετές κι οι κακίες της ζωής στην γη, δεν χάνει τίποτε από την έλξη, που ασκεί πάνω μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου...







  Λίγο απρογραμμάτιστα, είναι αλήθεια, βρέθηκα στην Νέα Υόρκη χθες... Αλλά βρέθηκα και ένοιωσα πάλι την μαγεία της να με πλημμυρίζει. Αν πρέπει να πω μονάχα ένα πράγμα για την πόλη αυτή είναι πως είναι πάντα τόσο γεμάτη από ζωή, πως όλα εδώ μοιάζουν να κινούνται σε ταχύτητες τόσο υψηλές, ώστε τίποτε δεν αντιστέκεται, όλα συμπαρασύρονται.
Η δυστυχία υπάρχει - αλλά την προσπερνάς...


Την προσπερνάει η ίδια η ζωή, βιαστική, κι όλα μοιάζουν πια περαστικά: οι λύπες, οι έγνοιες, τα προβλήματα... όλα λυώνουν στο χωνευτήρι της.

                              

Μερικές από τις πιο δύσκολες προσωπικές μου στιγμές έμελλε να τις βιώσω στην Νέα Υόρκη, πριν από πολλά χρόνια - και μιλάω εδώ για προβλήματα άλυτα, για καταστάσεις αμετάκλητες, απ' αυτές, που συνθλίβουν - αλλά, παρ' όλ' αυτά η πόλη τούτη δεν μ' άφησε να λυγίσω, να νοιώσω νικημένος κι αδύναμος να το παλέψω... Στο τέλος, βέβαια, νικήθηκα, αλλά την διάθεση, την δύναμη για την πάλη, πούχε μεγάλη σημασία, μου την έδωσε η Νέα Υόρκη, οι ρυθμοί της, οι αεικίνητοι, πάντα τρεχάτοι, θαρρείς,  κάτοικοί της, τα χρώματα κι οι μυρωδιές της... 

                   







Κι ήταν και τότε Ιούνιος, θυμάμαι... πριν από 16 χρόνια.
Από τότε ώς σήμερα έχω έρθει και ξανάρθει πολλές φορές κι η μόνη αλλαγή, το μόνο πράγμα, που η Νέα Υόρκη δείχνει να μη μπορεί να ξεπεράσει είναι το χτύπημα του 2001, το φάσμα των πεσμένων Πύργων κι η αγωνία για την ασφάλεια, που μπήκε απ' όλες τις χαραμάδες στην ζωή και στην καθημερινότητα των Νεοϋορκέζων με τρόπο βίαιο. 


Η ζωή συνεχίζεται με τους κανονικούς της ασθματικούς ρυθμούς και τα ξεπερνάει, λοιπόν, όλα, αλλά όχι αυτό. Θα περάσουν ίσως πολλά χρόνια, πολλές γενιές, για να επουλωθεί το τραύμα και να λείψει επί τέλους η ανασφάλεια.

                                

Στο μεταξύ, η πόλη θα μεγαλώνει και θα ψηλώνει, όπως πάντα...

                       


                               

Οι κάτοικοι κι οι τουρίστες θα συρρέουν πάντα στις αποβάθρες, για να δουν την Miss Liberty   και το Ellis island - απ' όπου ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα, ο κόσμος όλος, όπως για καλό ή για κακό διαμορφώθηκε σήμερα..


                         


                           


Ο κόσμος θα φιλιέται στους δρόμους, στα πάρκα, στα πεζοδρόμια...


                           

Γιατί;
Γιατί αυτός είναι ο κόσμος, αυτοί είναι οι άνθρωποι κι αυτό μπορούν να κάνουν, αυτή είναι η ζωή κι αυτή είναι η ακατανίκητη δύναμή της: η συνέχεια!

                          

12 σχόλια:

Ιφιμέδεια είπε...

Θαυμάσιες φωτογραφίες (πώς όχι από σένα!) και ωραίες οι παρατηρήσεις σου. Πόσο θα ήθελα να δω την Νέα Υόρκη από κοντά. Άμποτε!

tovenito είπε...

σε ζηλεύω!σε ζηλεύω οικτρά!
όντως έχει μια περίεργη έλξη αυτή η πόλη, χωρίς να έχω πάει ποτέ!
για άλλη μια φορά μας ταξιδεύεις!

s_pablo είπε...

"I like New York in June, how about you?
I like a Gershwin tune, how about you?"

Αυτό το τραγουδάκι μου θύμισες σήμερα. Και το τέλος του Fisher King.

http://www.youtube.com/watch?v=IM8A63urlyQ

Η Νέα Υόρκη, παραμένει ανεκπλήρωτο όνειρο για μένα. Λέω ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Αν πάλι δεν τα καταφέρω δεν πειράζει. Άλλωστε, ξέρω, πλέον, σχεδόν κάθε γωνιά της, μέσα από το σινεμά.

Ίσως καλύτερα κι από τους νεοϋορκέζους...

Unknown είπε...

Πουλάκι μου!..
Φτερουγίζεις και τσιμπολογάς στον αφαλό της γης
κι εμείς χαζεύουμε ιδρωμένοι με 40 βαθμούς στο θερμόμετρο...

STELIOS PENTARVANIS είπε...

πώ πώ έσκασα από τη ζήλεια μου.Να περάσεις υπέροχα.

Hfaistiwnas είπε...

Όμορφα τα λες...
Δεν έχω πάει ποτέ, ελπίζω όμως να πάω κάποια στιγμή! :)

aKanonisti είπε...

Να περάσεις καΛάααααααα...
και να μας ενημερώνεις.. για κάθετι υπέροχο που βλέπεις....

:-))))

CsLaKoNaS είπε...

NY rulezzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz


Πότε θα μου τη δώσει και θα πάρω το αμάξι στις 3 το βράδυ και θα ξεκινήσω την άνοδο προς την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!! Θα φτάσω κατά τις 6 το πρωί και να πιω την καφεδιά μου απέναντι από το άγαλμα της Ελευθερίας !

Αλλά πρέπει πρώτα να φτιάξω το αμάξι και μετά να βρω χρήματα :(

Κατέβα και από την Πρωτεύουσα ...κερνάω καφέ ! ;)

SK είπε...

Ωραίες οι φωτό σου! Πηγαίνω στη Νέα Υόρκη κάθε δυο-τρεις μήνες, έτσι, να αναβαπτίζομαι!

ELvA είπε...

Αν υποψιαστω οτι και σε τριτο post, στη σειρα, θα ξαναβαλεις φωτος απο ταξιδι σου σε μερη που θα ηθελα να παω, θα...βαλω τις φωνες! Επιτηδες το κανεις για να ζηλευουμε; :))

Margo είπε...

Πώς γίνεται ένα ταξιδιωτικό post να αναδύει τόσο έντονα συναισθήματα;

Πανέμορφες φωτογραφίες αυτή με το ιστιοφόρο τη λάτρεψα:)

Καλά να περνάς Astreroid μας.. καλή επιστροφή!!!

nikos είπε...

Γράφεις με τέτοιο πάθος γι'αυτή την πόλη που το μόνο που μου έρχεται να σου πω είναι : κακομοίρη μου, φρόντισε να το απολαύσεις... :)

 
GreekBloggers.com