Η πρώτη μέρα του Γιωργάκη στο σχολείο

Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα, μαμά! Θυμάσαι που μούλεγες τι καλά περνάνε τα παιδάκια στο σχολείο κι εγώ δεν σε πίστευα κι ήθελα να κάτσω σπίτι να βλέπω τηλεόραση; Ε, λοιπόν, μαμά, τέλεια ήτανε, τέλεια. Κάθε μέρα νάχουμε σχολείο, γίνεται; Ναι, και τα σαββατοκύριακα, και τις γιορτές, όλες τις μέρες, σου λέω. Άκου τώρα, θυμάσαι που μ’ άφησες στην πόρτα; Ε, λοιπόν μπαίνω μέσα και μας περίμενε ένα τεράαααααααααααστιο παζλ. Πώς είν’ αυτά, που μου φέρνουν συνέχεια οι θείοι κι ο νονός κι εγώ τα χώνω κάτω απ’ το κρεβάτι, γιατί θέλω αυτοκινητάκια; Ε, τέτοιο, αλλά πιο μεγάλο. Και καλύτερο, σου λέω. Αυτό ήτανε παζλ, μαμά! Όλα τα κομμάτια αριθμημένα και τα κόλλαγες στον ίδιο αριθμό στον τοίχο κι ούτε κούραση ούτε τίποτε, έτοιμα μας τάχανε. Στο πι και φι το τελειώσαμε όλα τα παιδάκια. Βέβαια, δεν κατάλαβα τι έδειχνε στο τέλος, κάτι σαν ανεμόμυλοι ψηλοί, πανύψηλοι ήτανε, αλλά ούτε και κανένας άλλος κατάλαβε κι άμα ρωτήσαμε, μας είπαν «ανεμογεννήτριες είναι, αλλά μη δίνετε σημασία, εικόνες είναι, έτσι για να περνάει η ώρα». Γι’ αυτό δεν τάχουμε τα παζλ, μαμά, για να περνάει η ώρα; Μετά, μαζευτήκανε όλες οι κυρίες δασκάλες σ’ ένα διάδρομο, σταθήκανε όρθιες, μισές από δω μισές από κει, κι εγώ πέρασα ανάμεσά τους, μαμά, κι αυτές μου σφίγγανε όλες το χέρι, σαν νάμουνα μεγάλος, και με κοιτάζανε στα μάτια και πολύ μ’ άρεσε, μαμά, τόσο πολύ μ’ άρεσε, δηλαδή, που περνούσα και ξαναπερνούσα κι αυτές ούτε που το θυμόντουσαν πούχα ξαναπεράσει κι άντε πάλι να μου σφίγγουν το χέρι, σαν νάμουνα μεγάλος, λέμε, μαμά. Και μετά πήγαμε όλα τα παιδάκια μαζί σε κάτι δωμάτια. Τώρα τι δωμάτια ήταν αυτά δεν το κατάλαβα, κάτι δείχνανε κάτι μουρμουράγανε, αλλά ούτε που άκουγα. Μάλλον θάτανε για να μάθουμε τα χρώματα, γιατί το ένα δωμάτιο ήτανε όλο πράσινο και το άλλο ήτανε, δεν ξέρω, βρε μαμά, να, σαν το νερό ήτανε, πώς είναι το νερό, που δεν έχει τίποτα και βλέπεις ανάμεσα, ναι, έτσι ήτανε, πώς τόπες, διαφανές, άδειο, βρε μαμά, σαν τίποτα, που λέμε. Κάτι για πράσινη ανάπτυξη ήτανε το ένα δωμάτιο, λέει. Τι θα πει πράσινη ανάπτυξη, μαμά; Α, σαν τον κήπο μας είναι, που του λες του μπαμπά να τον ποτίσει για να πρασινίσει κι αυτός όλο σου λέει, άσε δεν βαριέσαι, πού να τρέχω τώρα, θα βρέξει και θα πρασινίσει από μόνος του. Και τ’ άλλο, μαμά, το δωμάτιο της καινοτομίας, που λέγανε, τι είναι, ξέρεις; Σαν το δωμάτιο, πούχουμε στο υπόγειο, μ’ όλα τα τουβλάκια τα LEGO σκόρπια για να παίζουμε όταν έρχονται οι φίλοι μου και να μην αναστατώνουμε όλο το σπίτι. Ναι, αλλά αυτό ήταν άδειο, μαμά. Δεν έχουνε τουβλάκια οι μεγάλοι, ε; Τι να τα κάνουν; Αυτοί όλο μιλάνε, θα μου πεις, μονάχα μιλάνε και περνάει η ώρα τους. Όμως, μαμά, εμένα πιο πολύ μου άρεσε μετά, που μας πήγανε σε κάτι ποδήλατα κι είπανε οι κυρίες δασκάλες να κάνω εγώ πρώτος κι έκανα και πολύ μου άρεσε, μαμά, γιατί με κοιτάγανε τ’ άλλα τα παιδιά και ζηλεύανε και δεν κουραζόσουνα καθόλου πάνω σ’ αυτό το ποδήλατο, ήτανε πολύ ωραία, σου λέω, μαμά. Και το δέντρο ήτανε ωραίο, που μετά πήγαμε σε κάτι σαν δέντρο και κάτσαμε από κάτω και να πάρουμε κι εμείς ένα τέτοιο δέντρο για το σπίτι μαμά, όλο πρίζες ήτανε και μας είπανε οι κυρίες δασκάλες ό,τι ηλεκτρικό έχουμε πάνω μας να το βάλουμε εκεί και θα γεμίσει, λέει, τζάμπα, αλλά εμείς δεν είχαμε τίποτε ηλεκτρικό, μονάχα κάτι κινητά, αλλά αυτά ήτανε, λέει γι’ άλλο παιχνίδι, που πήγαμε ύστερα και μούπανε πάλι οι κυρίες δασκάλες να γεμίσω πρώτος εγώ το κινητό και πάλι τα παιδάκια τ’ άλλα με κοιτάγανε όλο ζήλεια, σου λέω, μαμά, γι’ αυτό σου λέω, δίκηο είχες πούλεγες τι ωραία πούναι στο σχολείο και να πάω οπωσδήποτε και να δω που θα μ’ αρέσει και δεν θα θέλω να φύγω. Με τίποτε, μαμά, δεν φεύγω με τίποτα τώρα, σου λέω, κάθε μέρα θέλω...

Όλες οι λεπτομέρειες, σχετικά με το Πρόγραμμα του Κυρίου Πρωθυπουργού, στα εγκαίνια της ΔΕΘ, κλικ εδώ.