Δέκα αγάπες και Τρεις στιγμές

Ο Γιος ο Άσωτος έπαιξε το παιχνίδι με τις δέκα αγάπες και, μετά, ζήτησε κι από μένα να γράψω και για τρεις μεγάλες στιγμές της ζωής μου...
Δέκα αγάπες βρήκα κι έχω κι άλλες πολλές - και σκοπεύω ν' αποκτήσω ακόμη πολλές, καλά νάμαι μόνο!
Τρεις στιγμές, όμως; Έχουμε άραγε τρεις μεγάλες στιγμές στην ζωή μας; Τρεις κορυφώσεις; Και τι νόημα έχουν; Τι μάθημα παίρνουμε απ' αυτές;
Αφού κανείς και τίποτε δεν στέκεται, δεν μπορεί να σταθεί, ούτε για πάντα ούτε καν για πολύ στην κορυφή, οι μεγάλες στιγμές είναι μονάχα αυτό: στιγμές... που, αν τις αξιώθηκες, χρωστάς να τις χαρείς για  εκείνο το γλυκό, το απίστευτο λίγο, που διαρκούν και να δεχθείς το κουτρουβάλιασμα μετά. Μοιραία θα ακολουθήσει, το ξέρεις έτσι;

Κάνω, λοιπόν, απρόσκλητος κι από μόνος μου, έναν συνδυασμό των δέκα και των τριών, ώστε να προκύψει κάποια εικόνα πιο συγκεκριμένη.

Δέκα αγάπες:

1. Το Αιγαίο - δεν είναι μια ακόμα θάλασσα αυτό το απέραντο μπλε, είναι ολόκληρη η συλλογική ζωή μας στην ιστορική της συνέχεια κι οι βράχοι οι σκόρπιοι εδώ κι εκεί είμαστ' εμείς, ράχες ανθρώπων είναι, που λες και τους τραβάει το Αιγαίο στα έγκατά του, αλλά αυτοί εκεί, γατζωμένοι στην επιφάνεια, με το βλέμμα σταθερό στον ορίζοντα
2. Την μελαγχολία, την άφατη, σιωπηλή μελαγχολία - το πιο προσωπικό και δημιουργικό συναίσθημα
3. Τις Ελληνικές μουσικές του '60 και του '70, που με γυρίζουν σε χρόνια νεανικά, με τα  τρανζιστοράκια συντροφιά μοναδική - μ' όλες τις έννοιες του επιθέτου "μοναδική"
4. Τον συγκοπτόμενο ήχο της τζαζ στο φεγγαρόφωτο
5. Τον ήλιο του Ιουλίου - χωρίς αντιηλιακό... τον ήλιο του Ιουλίου παντού... τον ήλιο του Ιουλίου ανελέητο, πριν από την μαλθακότητα και τις οχλαγωγίες του Αυγούστου
6. Την συγγνώμη, που ποτέ δεν αρνούμαι ούτε να την δίνω ούτε να την δέχομαι
7. Τα βράδυα έξω για λίγους, τα βράδυα μέσα για δύο
8. Το γράψιμο: λέξεις στο χαρτί κάποτε κι από κει στο συρτάρι... στην οθόνη σήμερα κι από κει στο διαδίκτυο... Πόσο γλυκά προκλητικό είναι να εκτίθεσαι και να μη σε νοιάζει - όχι πια!
9. Το γράψιμο του φωτός στον αισθητήρα της μηχανής, το γράψιμο, που κλέβει μια για πάντα την τρέχουσα στιγμή, που κάνει δικούς μας και τους περαστικούς ακόμα ανθρώπους κι ας μη το μαθαίνουνε ποτέ


10. Εσένα κι εμένα μαζί - όπως τότε, όπως πάντα, όπως ποτέ.

Και τρεις στιγμές - που ούτε κι αυτές μου φτάνουνε... Πρέπει οπωσδήποτε να "τρέξω", για ν' αποκτήσω κι άλλες!!!
1. Όταν, Δεκέμβριο του '75, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά ποίημά μου στην "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ". Διόλου άσχημα για τότε, που δεν είχα κλείσει ούτε τα 19 ακόμη. Ο τίτλος του περιοδικού μπορεί, δικαιολογημένα,  να μη σημαίνει πολλά για τις νεώτερες γενιές, μπορεί να μη το έχουν καν ακούσει, αλλά για τον παλιό κόσμο, στον οποίο μεγάλωσα και συγκροτήθηκα, ήταν όχι μόνο το αρχαιότερο αλλά και το απόλυτο περιοδικό του λογοτεχνικού και φιλολογικού κατεστημένου.
2. Όταν το ίσως μεγαλύτερης κυκλοφορίας φωτογραφικό περιοδικό στον κόσμο, το Αμερικανικό "POPULAR PHOTOGRAPHY", αγόρασε και παρουσίασε σε άρθρο του τεύχους Απριλίου 2009 δική μου φωτογραφία.
3. Όταν ερωτεύομαι. Τώρα πια ερωτεύομαι περισσότερο κατά φαντασίαν, αλλά η στιγμή, και φτιαχτή νάναι, είναι πάντα μεγαλειώδης και πάντα δημιουργική. Συνήθως, ακολουθεί κατακρήμνιση, μεγαλειώδης κι αυτή, όμως, και εξ ίσου δημιουργική!    


Υ.Γ.: Όπως έκανα και στο παλιό blog, πάσα για παιχνίδια δεν δίνω... Όποιος θέλει παίζει και μόνος του, ε;
;-)