Είδα την θάλασσα
Χειμώνα καιρό
Να χτυπάει βίαιαΤον γυαλό
Για να τον ζωντανέψει
Άκουσα το ξεραμένο χώμα
Να τρίζει ραγίζοντας
Να ανοίγει
Στον ήλιο του Ιουλίου
Μύρισα σάρκα
Να καίει
Από πόθο
Και κάποτε
Την χάιδεψα κιόλας
Τώρα
Με καθορίζει
Μονάχα ο χρόνος
Που πέρασε
Ο υπερσυντέλικος χρόνος
Των πράξεων
Που συντελέσθηκαν
Οριστικά
Των γεγονότων
Που δεν αλλάζουν πια
Και των προσώπων
Που δεν μπορώ
Να επισκεφθώ ξανά
Μήπως κι επανεξετάσουν
Την περίπτωσή μου
.JPG)
.JPG)
Αναρτήσεις
26 σχόλια:
Καλησπέρα!Στο χρόνο του υποθετικού παρελθόντος βρίσκονται οι περισσότερες αλήθειες,απραγματοποίητες μα και φωλιασμένες στην δύναμη του κρατήρα ενός ψυχικού ηφαιστείου!Μ'άρεσε ο ποιητικός σου μονόλογος,τόσο που ξεκίνησα και τον δικό μου...
Όλα καλά!
Μα ένα στιχούργημα αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει, Triton: να δίνει πάσα!..
Όμορφη η σκέψη σου!
Εμένα πάλι με γοητεύει ο αόριστος...
:-)))
εμένα πάλι ο μέλλοντας. περασμένα ξεχασμένα είναι το μότο μου (βοηθά βέβαια και το ότι έχω μνήμη χρυσόψαρου).
οπότε το ποίημά σου ήταν μια απόλαυση που όμως θα ξεχάσω σύντομα. δεν πειράζει, είμαι σίγουρος ότι θα μας προσφέρεις και άλλα.
:-)
Με καθορίζει
Μονάχα ο χρόνος
Που πέρασε
Ο υπερσυντέλικος χρόνος...
Στα σχολικά μου χρόνια ο Υπερσυντέλικος ήταν ο αγαπημένος μου χρόνος στη γραμματική.
Των πράξεων που συντελέστηκαν οριστικά.. πολύ.. οριστικά..
Πολύ καλό..
Ίσως και η πρώτη φορά που ένα μάθημα γραμματικής και με γοήτευσε κια μούμαθε και κάτι...
και μη ξεχνάς...
στον υπερσυντέλικο
χρωστάμε τα σημάδια
που μας ενώνουν
άφατα και σιωπηλά
σε κοινές πορείες
και δρόμους νέους
κάθε φορά...
Του χρονου Υπερσυντελικου, οι μνημες, οι πραξεις, οι αγαπες, τα προσωπα, τα αισθηματα, μας καθοριζουν τον ενεστωτα και αν θελησουμε και τον μελλοντα!
Και των προσώπων
Που δεν μπορώ
Να επισκεφθώ ξανά
Μήπως κι επανεξετάσουν
Την περίπτωσή μου .
πολυ καλο !!!!!
Ο αοριστος ειναι μια χαρα, και τον χρησιμοποιω παντα, αλλα θα παρω τον ενεστωτα...
Χαιρομαι που ζω, που ανασαινω, που υπαρχω...
Αλλα ας ξεχασουμε για ενα λεπτο τους χρονους που ο καθενας μας ζει μαζι τους, για να πουμε οτι το ποιημα ειναι ενα χαρμα! Πολυ ωραιο!
Αστεροειδή μου ο τίτλος με παρέσυρε να σκεφτώ το βιβλίο του Χωμενίδη. Η γραφή σου, ο στίχος σου άψογος θα ταίριαζε στα γραφόμενά του.
"Σέρβιρα τον εαυτό μου ένα τζιν, βγήκα στη βεράντα και άρχισα να βηματίζω πάνω κάτω. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν ότι δεν με χωρούσε ο τόπος, ότι πνιγόμουν. Πρώτη φορά με φόβιζε το μέλλον. Πού θα βρισκόμασταν σε πέντε χρόνια; Το καραβάκι του έρωτά μας θα τσακιζόταν αργά ή γρήγορα στα κατσάβραχα της καθημερινότητας."
Σε φιλώ τα υπόλοιπα από κοντά:))))
Ακανονιστούλα μου, προσωπικά ζω αποκλειστικά στον ενεστώτα - εδώ μιλάει ο κύριος της φωτογραφίας, που έτυχε, ο αδιάκριτος εγώ, να τον ακούσω.
;-)
SB, όπως λέω και στην Ακανονιστούλα μου, εγώ ζω μόνο σε ενεστώτα. Είναι η ηλικία μου και η ψυχοσύνθεσή μου τέτοια, που το παρελθόν δεν μπορεί και δεν πρέπει να με απασχολεί πλέον, ενώ το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αόριστο...
Μόνον το παρόν ορίζω κάπως και αυτό χαίρομαι όσο μπορώ!
;-)
Άσωτε, είπαμε: δεν μιλάμε για μας!
Εμείς στον ενεστώτα!!! ΟΚ;
;-)
SK, ο υπερσυντέλικος έχει δύο πρόσωπα ως άλλος Ιανός. Η οριστικότητα και το αμετάκλητό του μπορεί να διαβασθεί και θετικά και αρνητικά, έτσι;
;-)
Σ' ευχαριστώ, Ηφαιστίωνα!
ΑΕΡΙΚΟ, πού πήγαινες δίχως γραμματική - και δίχως εμένα - τόσο καιρό;
;-)
Είναι αλήθεια αυτό, orfia...
Ίμερε, να το θυμόμαστε αυτό και να προχωράμε!!!
;-)
Συμφωνώ απολύτως, Εφήμερε - απολύτως, όμως!
;-)
Χαλαρώνουμε τώρα και πάμε για τα υπόλοιπα, katrine!
;-)
υπέροχος!όπως πάντα!
πόσες φορές δεν έχουμε θελήσει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω;
και πόσες φορές ακόμη θα θελήσουμε να τον γυρίσουμε;
όλοι οι χρόνοι έχουν το νόημά τους.
διότι τι θα ήταν ο ενεστώς και ο μέλλων χωρίς αόριστους και υπερσυντέλικους;
Τώρα με συγκίνησες για τα καλά, tovenito!
Σίγουρα, λοιπόν, θα ήταν όλα διαφορετικά, όλοι οι χρόνοι, κι εμείς οι ίδιοι ακόμη! Μερικές φορές δεν το θέλουμε, δεν το συνειδητοποιούμε, το αρνούμαστε ή το αγνοούμε, το παραβλέπουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι λιγότερο ή περισσότερο κάπως έτσι προσδιοριζόμαστε, έστω κι αν παλεύουμε να ζούμε στο παρόν πιο έντονα, έστω κι αν διαρκώς προσδοκούμε ένα μέλλον πιο ανεξάρτητο, πιο αποκομμένο, από το παρελθόν...
Απλά υπέροχο.
Την καλησπέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου