Η ευτέλεια και η υποτέλεια

Όσο περισσότερο ευτελίζεται η δημοκρατική διαδικασία στην χώρα μας τόσο περισσότερα είναι και τα προσωπεία, που ένα-ένα πέφτουν, για να αποκαλύψουν τα θλιβερά πρόσωπα πίσω τους.
Και δεν αναφέρομαι τόσο στους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν ήδη προ πολλού απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και στέκουν εν μέση οδώ μίζεροι και γυμνοί - δυστυχώς, όμως, αφού, προηγουμένως,  πρόλαβαν και ξεγύμνωσαν όχι μόνον τους πιο αδύναμους από τους συμπολίτες, αλλά κι αυτή τούτη την κοινή πατρίδα. 
Αναφέρομαι σ' εκείνους τους πιο λαμπερούς από τους εκπροσώπους του Τύπου, που πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποτελέσουν πυλώνα του κατεστημένου, αντί να κρατήσουν τις δέουσες αποστάσεις απ' αυτό και να επιτελέσουν τον ελεγκτικό τους ρόλο. Από την άποψη αυτή δεν είναι διόλου περίεργο το γεγονός ότι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που προπαγάνδιζαν την ισχυρή Ελλάδα και το οικονομικό θαύμα της μεταπολίτευσης, συστρατεύονται πρόθυμα τώρα για να δυσφημήσουν αναίσχυντα την χώρα, να ενοχοποιήσουν συλλήβδην την κοινωνία και να υποθηκεύσουν ό,τι έχει απομείνει.
Όπως ακριβώς  - οποία σύμπτωση! - και οι αντίστοιχοι πολιτικοί, έτσι κι αυτοί οι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι δεν διέπονται πλέον από πολιτικο-οικονομικές ιδεολογίες, δεν διαχωρίζονται σε Αριστερούς και Δεξιούς, αλλά εκφράζουν ενιαίο λόγο, απαλλαγμένο από ιδεολογικά βαρύδια και απλές, ανθρώπινες, ευαισθησίες. Βλέπουν απ' έξω την εντεινόμενη κρίση, και αποκαλούν την στάση τους πατριωτική και πραγματιστική, αλλά ουσιαστικά είναι απλώς εκείνο το παράξενο φρούτο, που πολύ ευδοκιμεί τελευταία, ένα κράμα καθημερινού φασισμού και φιλελευθερισμού - φιλελευθερισμού οικονομικού, εννοείται... ουδεμία σχέση με το φιλελεύθερο πνεύμα, την φιλελεύθερη στάση ζωής. Στην δική τους σκέψη η πρώτη ελευθερία, που χρήζει προστασίας απόλυτης, είναι η οικονομική και έπονται - αν έπονται καν - όλες οι άλλες, οι πολιτικές κι οι απλώς ανθρώπινες ελευθερίες, που, με πολλούς αγώνες και αίματα, κατοχυρώθηκαν σε όλα τα σύγχρονα Συντάγματα, για να ποδοπατηθούν στην πράξη από αυτό το συνασπισμένο, ιδιότυπο, φασιστο-φιλελευθεράτο.

Κάποιοι προερχόμενοι από την Αριστερά βάζουν στο περιθώριο τις αριστερές τους περγαμηνές με την ίδια ευκολία που λησμόνησαν τα δώρα της "SIEMENS", που τους εξασφάλισαν θέση στις ονομαστικές καταστάσεις των δωρεοδόχων, αλλά όχι και κλήση από την Εισαγγελία ή, έστω, από τον εργοδότη τους!  Με χαμηλούς τόνους, μουλωχτούς, καλλιεργούν από "Δελτία Ειδήσεων" και sites τον κοινωνικό αυτοματισμό, την οργή της μιας κοινωνικής ομάδας έναντι των κινητοποιήσεων της άλλης. Ειδικεύονται στην θεωρία του "Ναι μεν, αλλά κι αλλιώς, αλλά κυρίως έτσι", μιαν επ' εσχάτοις ακμάζουσα τάση αρθρογραφίας, η οποία καταγράφει τα δίκαια των αδικούμενων ή των πληττόμενων από το ένα ή το άλλο μέτρο, αλλά εντέχνως τα καταπνίγει με διάφορα προσχηματικά ή λιγότερο προσχηματικά επιχειρήματα, υποτάσσοντάς τα σε κάποιο "μείζον", που συνήθως - συμπτωματικά, βεβαίως! -  εξυπηρετεί την Εκτελεστική Εξουσία και τους επιχειρηματίες, που διαχρονικά βρίσκονται σε σφιχτό εναγκαλισμό μαζί της. Αυτή η ιδιοφυής παρουσίαση των γεγονότων αφήνει στον επιπόλαιο ή βιαστικό αναγνώστη σε σύγχυση, με την επίγευση ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν απλώς άδικο αλλά ίσως, σε τελευταία ανάλυση, να δρουν και αντεθνικά. Όμως, κάτι σαν να μη πηγαίνει καλά, όταν όλοι μα όλοι αντάμα οι κινητοποιούμενοι φαίνεται σαν να βρίσκονται εν αδίκω, πάνω στο σημείο τομής της πλεονεξίας και της εθνικής προδοσίας.    
Άλλοι πάλι δημοσιογράφοι - φιλέρευνοι αυτοί - που δεν διστάζουν, κατά περίπτωση, να ξεθάψουν και να ξεσκονίσουν παλιούς και νέους φακέλους σπουδαίων σκανδάλων, εμφανίζονται αίφνης να αρθρογραφούν και να επιχειρηματολογούν, αποκλειστικά και μόνον με βάση δηλώσεις και ισχυρισμούς εκπροσώπων της μίας ή της άλλης Κοινοπραξίας Εργολάβων, που θίγονται από την γιγάντωση του κινήματος ενεργού αμφισβήτησης του κόστους των διοδίων.
Υπάρχουν, αφαλώς, και οι ωρυόμενοι. Δεν ξέρω αν είναι σφάλμα ή ένδειξη πανικού του συστήματος, αλλά χθες ευάριθμοι αρθρογράφοι του ΔΟΛ, του protagon.gr και της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" βρέθηκαν να γράφουν τα ίδια πράγματα με την ίδια οργή, την ίδια επιχειρηματολογία και την ίδια κινδυνολογία. Έφτασαν να βάλουν στο ίδιο σακί τους φοροφυγάδες και τους χούλιγκανς, που σχεδόν κατέστρεψαν το "ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ", και μαζί τους μετέχοντες στο κίνημα του "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...", απεργούς, συνδικαλιστές, σχεδόν όλους όσοι τυχαίνει να διαμαρτύρονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή την περίοδο...
Ασφαλώς όσοι κινητοποιούνται στην χρονική αυτή συγκυρία δεν έχουν όλοι σ' όλα δίκηο ούτε και οι τρόποι τους είναι πάντα οι ενδεδειγμένοι. Δεν γίνεται, όμως, να έχουν κι όλοι σ' όλα άδικο ούτε να επιβουλεύονται όλοι τον τόπο. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι ούτε καν περιστασιακοί χούλιγκανς - σε αντίθεση με τον διακεκριμένο σχολιαστή πάσας επικαιρότητας, που έχει συλληφθεί από κάμερα, όχι όμως και από τις αρμόδιες Αρχές, να χουλιγκανίζει τουλάχιστον άπαξ.

Ακούγεται συχνά ότι η μία ή η άλλη κινητοποίηση ή πρακτική δεν είναι λύση στο κατά περίπτωση πρόβλημα. Βεβαίως και δεν είναι και κανείς ποτέ δεν είπε ότι είναι! Δεν λύνεται το πρόβλημα των παράλογων αυξήσεων με το "Δεν πληρώνω τίποτε" ούτε οι απεργίες αποτελούν καθ' εαυτές λύση. Οι κινητοποιήσεις αποσκοπούν στο να αναδείξουν ένα πρόβλημα και να πιέσουν για την εξεύρεση μιας χρυσής τομής, κάποιας μετριασμένης λύσης.

Και οι εκφέροντες υπεύθυνο δημόσιο λόγο, όπως οι δημοσιογράφοι, δεν έχουν ρόλο να απλώνουν γύρω από τήν Εκτελεστική Εξουσία ένα δίχτυ προστασίας, να οξύνουν τα πνεύματα ή να επιβάλουν στην κοινωνία την άποψη συγκεκριμένων συμφερόντων, αλλά μάλλον να ανοίξουν δρόμους διαλόγου, να επισημάνουν τις ατέλειες, τις ανεπάρκειες και τα άδικα σ' όλες τις πλευρές.
Δεν μπορούν να είναι πάντα και μόνο με το γκουβέρνο, ακολουθώντας πιστά την αποδοτική διδαχή του αείμνηστου Πρόδρομου Μποδοσάκη,  γιατί δεν ξέρουμε κι εμείς πότε να τους πιστέψουμε... Όταν στήριζαν το οικονομικό θαύμα του κ. Σημίτη και την ευωδιαστή άνθηση του Χρηματιστηρίου ή τώρα, καθώς εκστασιάζονται με την επανάσταση του αυτονόητου, που μπορεί να μη οδηγήσει όλη την κοινωνία στο μεγαλειώδες  πεπρωμένο της, αλλά τουλάχιστον θα διασφαλίσει τα περιουσιακά στοιχεία όσων είχαν απολαύσει την ευωδία των ωραίων παλιοκαιρινών deals με την "GOLDMAN SACHS", την "SIEMENS", την "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ" κ.ά.; 

Εν τω μεταξύ, ας επισρτρέψουμε όλοι μα όλοι στα βασικά, ρίχνοντας μια μια ματιά στο κλασικό σύγγραμμα του Βαρώνου de Montesquie "De l' esprit des lois", μήπως κι ανασχεθεί λίγο ο ευτελισμός της δημοκρατίας στην Ελλάδα...