Είπατε
Κύριε Στο σώμα
Να μάθει
Το όχι
Και μόνο κάποτε
Να λέει
Το ναι
Σπάνια
Κι είπατ’ ακόμα
Πως είναι
Σπουδαίο
Το όχι
Μεγάλο τόσο
Που μονάχα
Η αιωνιότητα
Μπορεί να
Το χωράει
Και πως
Το ναι
Είν’ ασήμαντο
Μια συλλαβή μικρό
Χωράει
Σε μια μέρα μέσα
Μια μέρα
Βιαστική
Περαστική
Μέρα.
Όμως
Κύριε
Δεν είπατε τίποτε
Στο σώμα
Για την νύχτα
Την νύχτα
Κύριε
Που το σώμα
Την περνάει
Μοναχό του.
.JPG)
.JPG)
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
υπέροχο κύριε! στο έχω ξαναπεί ότι σε προτιμώ σε τέτοια κείμενα ε;
μου θυμίζουν πάντα κάτι από καβάφη!
Καλησπέρα!
Είναι συγκινητικό και γεμάτο παράπονο..
Ευχαριστώ, tovenito - αλλά μη υπερβάλλουμε κιόλας!
;-)
Πάντως, κοίτα... κι εγώ με προτιμώ σ' αυτά, αλλά δεν βγαίνουν πάντα!!!
:-)
Το ένα φέρνει τ' άλλο, Ηφ.! περνάω παραπονεμένο λούκι γενικά, αλλά θα μου περάσει - ελπίζω!
;-)
Απαπα!! Και το διάβασα και βράδυ και είναι ώρες δύσκολες αυτές... I like πάντως.. Πολύ..:-)))
Μου αρεσε , μου αρεσε πολυ!!!! Παραπονεμενο Λουκι??? Χμ!!! Θα σε ανακρινω!! Εχεις να λες!!
ouf, periergo to mood autes tis meres, ontws :-) :-*
και μενα μαρεσε, ποιητης μα φαινεται κι απο τις φωτογραφιες σου οτι εισαι ενας ποιητης
Eυαισθητο και ειλικρινες οπως θα πρεπει να ειναι οι στιγμες εξομολογησης...
Καλο βραδυ, Αστεροειδη! :)
Σώμα μόνο ψάχνει, παίζει :-D
Δημοσίευση σχολίου