Δυό φίλοι, δυό νέοι, δύο παιδιά...

Δυό μέρες μετά, την ιστορία την ξέρουμε πια όλοι: δυο νέα παιδιά, Αστυνομικοί, που, ανυποψίαστοι και πιθανόν απαράσκευοι, καταδίωκαν κοινούς ληστές, δολοφονήθκαν εν ψυχρώ...
Θλίψη άφατη για τις οικογένειες... για τους ίδιους, πρώτα-πρώτα... για την αδόκητη ακύρωση όσων είχαν ζήσει μέχρι την μοιραία ώρα, αλλά και την ακύρωση όσων είχαν ακόμη μπροστά τους, όσων θα μπορούσαν να έχουν ζήσει, όσων ακόμα τους χρώσταγε η ζωή... 

Ένας άνθρωπος, που σκοτώνεται άδικα και πάει, χάνεται, είναι πρωτίστως άνθρωπος. Κι ένα παιδί, ένα τόσο νέο παιδί, εκεί γύρω στα 22-23,  δεν είναι παρά τούτο: ένα παιδί, που η ζωή ακόμα του χρωστάει. Ό,τι ρούχα κι αν φοράει, όποια κι αν είναι η δουλειά του, ό,τι χρώμα και νάχει η στολή του...
Τα παιδιά αυτά φορούσαν στολή ίδια με αυτήν, που φορούσε ο Αστυνομικός, που εφόρμησε απρόκλητα στην Πλατεία Συντάγματος το μεσημέρι της 23/2/2011 και παρέσυρε με την μοτοσυκλέτα του έναν διαδηλωτή. Οδηγούσαν ίδια ή σχεδόν ίδια μηχανή με τον άλλο Αστυνομικό, που ακολουθούσε, και παρ' ολίγον να γίνει παρανάλωμα του πυρός, μετά την "μολότωφ", που δέχθηκε στο κεφάλι του. Και, όπως είδα, γιατί έτυχε να περνώ από εκεί, οι Αστυνομικές δυνάμεις, που ζώσανε εκ των υστέρων την περιοχή του Ρέντη, ήταν όμοια ντυμένες και εξοπλισμένες με αυτές, που επόπτευαν την συγκέντρωση της περασμένης Πέμπτης και εκτόξευαν δακρυγόνα.
Καμμιά διαφορά - ίσως, μάλιστα, μερικοί νάταν κι εκεί κι εδώ!
Και το βέβαιο είναι ότι εκτελούσαν διαταγές σε όλες τις περιπτώσεις, το καθήκον τους έκαναν και διάκριση δεν κάνω. Δεν έχω πρόβλημα με τους Αστυνομικούς και δεν τους διαχωρίζω. Το πρόβλημα βρίσκεται περισσότερο στις διαταγές, στο ποιές είναι κάθε φορά, ποιός τις δίνει, με ποιά κριτήρια και γιατί. 
Αναζητώντας την φωτογραφική λεπτομέρεια, που με το ελάχιστο θα προδώσει το σπουδαίο και το μείζον, έχω βρεθεί αρκετές φορές πολύ κοντά σε τέτοια παιδιά, τον τελευταίο καιρό, με αφορμή πότε τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008, πότε τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις της τρέχουσας, τραγικής για τον τόπο, συγκυρίας.

Κι ανάμεσα στα πολλά, έχω δει βλέμματα, χειρονομίες, γλώσσα σωμάτων, νέων σωμάτων, σωμάτων αμήχανων και σωμάτων απορημένων, σωμάτων άγουρων, που δεν ξέρουν με ποιούς να πάνε και ποιούς να αφήσουν, που δέχονται την πέτρα του κουκουλοφόρου ή το νεράντζι, που αποκρούουν με την διαφανή ασπίδα τους τα σκουπίδια, που τους πετάνε, που υφίστανται πάνω απ' το κεφάλι τους  τον καθένα μας να λέει το μακρύ και το κοντό του, για την κάθε Κυβέρνηση, το Μνημόνιο, την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, για πολλά και για διάφορα και για όλα, κάποια παρανοϊκά κάποια λογικά, που ακούν πως είν' αυτοί οι ίδιοι γουρούνια, δολοφόνοι... ακούν κι ακούν κι ακούν τόσο πολλά κι όσο πιο πολλά ακούν τόσο λιγότερα καταλαβαίνουν... δεν τους δίδαξαν δα στην Σχολή ούτε Πολιτικές ούτε Οικονομικές Επιστήμες, δεν τους έμαθαν τα παιχνίδια και τα καμώματα των μεγάλων του κόσμου αυτού,  τα colpi grossi των Αγορών  - τ' είν' τούτο πάλι; - δεν μπορούν τίποτε απ' όσα ακούνε να το συγκρατήσουν, να το μεταφέρουν στην μάνα τους το μεσημέρι στο τραπέζι ή στο κορίτσι τους το βράδυ, όταν θα τους ρωτήσουν "τι έγινε σήμερα στην δουλειά;" ή "πώς πήγε;"... ακαταλαβίστικα πράγματα.... ποιός ξέρει, ίσως νάναι για τους άλλους ή για μεγαλύτερους... ακαταλαβίστικα... Όλα; Ακαταλαβίστικα όλα; Ε, ναι, όλα!.. Ή μάλλον σχεδόν... Γιατί είναι κι εκείνο το άλλο, αυτό, που ακούνε συχνά, πολύ συχνά, πότε από κάνα πιτσιρικά στην ηλικία τους πότε από καμμιά κοπελιά, που μπορεί να τους κάνει και τα γλυκά μάτια - έχει πέραση η στολή, βλέπεις! - πότε από κάποιον στην ηλικία του πατέρα τους ή της μάνας τους... πως, να, δεν θάπρεπε νάναι μ' "αυτούς" εκεί, θάπρεπε νάναι κάτω κι απέναντι, θάπρεπε νάναι από τούτη την πλευρά, την δική μας, των συγκεντρωμένων, των διαδηλωτών, των αδικημένων, ίδια λεφτά μ' εμάς παίρνουν, πικρά λεφτά, λίγα λεφτά, πώς το λένε, να δεις, 592 ευρώ, 700 ευρώ, μια γενιά όλοι, μα όλοι, νέοι και γέροι μια γενιά, ίδιος μισθός, ίδιος ιδρώτας άγονος, πίκρα ίδια, μια γενιά, μια οικογένεια, ίδια παιδιά κι από δω κι από κει... δικά μας παιδιά... Α, ναι, αυτό το καταλαβαίνουν, αυτό το "δικά μας παιδιά" το καταλαβαίνουν σίγουρα... πίσω από το κράνος κι έξω από την Βουλή, πίσω από την ασπίδα και στα στενά του Ρέντη,  το καταλαβαίνουν καλύτερα, ίδιο παντού αυτό, ένα νόημα έχει... παιδιά... δικά μας παιδιά... 
Το καταλαβαίνουμε κι εμείς καλύτερα τώρα...