A S T E R O I D: Άφοβα

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Άφοβα

Τα αισθήματα

Όλα που είχες

Σου τα πήραν.

Σούμεινε

Μονάχα ο φόβος.

Μη φοβάσαι.

Νοιώσε τον.

Άφοβα.

Από κάπου

Πρέπει

Ν' αρχίσεις ξανά.

15 σχόλια:

CsLaKoNaS είπε...: Όταν άφοβα νιώθεις το φόβο, νομοτελειακά θα (ανα)γεννηθεί το όνειρο και η ελπίδα.

Σωστά;; 29 Μαρτίου 2011 στις 8:59 π.μ.
ELvA είπε...: Aν απο το φοβο μας (παρα)μενουμε στους ιδιους ...φοβους

''Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.''

(Pink FLoyd, 'Wish you were here')

δεν μπορει τιποτα να αλλαξει ουτε υπαρχει καμμια πιθανοτητα για προοδο!

Kαλημερα στο Νοτο! ;); 29 Μαρτίου 2011 στις 9:21 π.μ.
katrine είπε...: Λες Γιάννη μου???

Καλημέρα σε φιλώ:)); 29 Μαρτίου 2011 στις 10:55 π.μ.
aKanonisti είπε...: Πόσο μου αρέσουν αυτά..τα παπιοποιήματα!!!!!
Νομίζω πως σε περιγράφουν καλύτερα και από τις φωτογραφίες που είναι το πάθος σου!!!!!!

¨-))))); 29 Μαρτίου 2011 στις 11:30 π.μ.
Hfaistiwnas είπε...: Μακριά από το φόβο..; 29 Μαρτίου 2011 στις 12:19 μ.μ.
fevis είπε...: Α ναι, αυτό μου άρεσε.. Να αρχίσουμε από κάπου ξανά, και ας είναι απο όπου να ΄ναι..:-))))) Φιλιά!; 29 Μαρτίου 2011 στις 4:12 μ.μ.
{.πavλος.} είπε...: Όπως τα κλαδιά στην φωτογραφία σου, έτσι και ό φόβος μπλέκει τα πάντα μέσα μας...είναι καιρός για ένα καλό κοπτικό...θα ανοίξουμε μια τρύπα σε αυτόν τον μπερδεμένο φράχτη...να ελευθερωθούμε από τον φόβο για το μέλλον μας...

..την καλησπέρα μου! Φιλιά..; 29 Μαρτίου 2011 στις 4:43 μ.μ.
ο δείμος του πολίτη είπε...: Υπέροχο. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε τα αισθήματά μας. Ας τα αναγνωρίσουμε κι ας προχωρήσουμε.; 29 Μαρτίου 2011 στις 7:32 μ.μ.
ασωτος γιος είπε...: ναι ετσι ειναι, αυτο το αφοβα θα ρθει μονο οταν νιωσεις τον φοβο απολυτα; 29 Μαρτίου 2011 στις 8:40 μ.μ.
DonnaBella είπε...: προσυπογραφω Γιαννη. σε φιλω.; 29 Μαρτίου 2011 στις 11:44 μ.μ.
orfia είπε...: ..το διαβαζω και το ξαναδιαβαζω...και το νοιωθω ολο και πιο πολυ!!!Ποσες φορες ομως να ξαναρχισει κανεις απο την αρχη...ποσες??
Φιλια πολλα; 4 Απριλίου 2011 στις 9:40 π.μ.
ttt είπε...: Πάλι νεύρο χτύπησες, είχες δεν είχες... Αλλά και αυτό που λέχθηκε ακριβώς παραπάνω: πόσες φορές να ξαναρχίσει κανείς πια;; 6 Απριλίου 2011 στις 2:19 π.μ.
Unknown είπε...: Προσωπικά, Γιάννη μου, πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με την ομελέτα και, φυσικά, από το σπάσιμο των αυγών. Προτού μάλιστα, αυτό είναι που φοβάμαι εγώ, χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια... :-); 6 Απριλίου 2011 στις 4:49 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.; 7 Απριλίου 2011 στις 2:55 π.μ.
7Demons είπε...: Εξαιρετικής αισθητικής και φόρμας ποίημα,αλλά πόσο ακόμη να βιώνουμε άφοβα φόβους και γιατί να πρέπει από κάπου να ξανά-αρχίσουμε???
Αυτός ο κόσμος έχει φτάσει στην αποσάθρωσή του-όπως πολλές φορές παλιά,άλλοι κόσμοι, μέσα στα ποτάμια της Ιστορίας.
Και μέσα στη γενικότερη συλλογική ηττοπάθεια που είναι ο κανόνας,η δυνατότητα του μη-φόβου είναι πενιχρή.
Η δειλία πάει χέρι-χέρι με τον φόβο και οι νέες αρχές, δεν είναι παρά ατομικές φουσκίτσες που σπάνε στο πρώτο άγγιγμα,παρηγοριά στα στραπατσαρισμένα όνειρα του καθενός από εμάς...; 7 Απριλίου 2011 στις 10:26 π.μ.