Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Άφοβα


Τα αισθήματα
Όλα που είχες
Σου τα πήραν.
Σούμεινε
Μονάχα ο φόβος.
Μη φοβάσαι.
Νοιώσε τον.
Άφοβα.
Από κάπου 
Πρέπει
Ν' αρχίσεις ξανά.





15 σχόλια:

CsLaKoNaS είπε...

Όταν άφοβα νιώθεις το φόβο, νομοτελειακά θα (ανα)γεννηθεί το όνειρο και η ελπίδα.

Σωστά;

ELvA είπε...

Aν απο το φοβο μας (παρα)μενουμε στους ιδιους ...φοβους

''Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.''

(Pink FLoyd, 'Wish you were here')

δεν μπορει τιποτα να αλλαξει ουτε υπαρχει καμμια πιθανοτητα για προοδο!


Kαλημερα στο Νοτο! ;)

katrine είπε...

Λες Γιάννη μου???

Καλημέρα σε φιλώ:))

aKanonisti είπε...

Πόσο μου αρέσουν αυτά..τα παπιοποιήματα!!!!!
Νομίζω πως σε περιγράφουν καλύτερα και από τις φωτογραφίες που είναι το πάθος σου!!!!!!

¨-)))))

Hfaistiwnas είπε...

Μακριά από το φόβο..

fevis είπε...

Α ναι, αυτό μου άρεσε.. Να αρχίσουμε από κάπου ξανά, και ας είναι απο όπου να ΄ναι..:-))))) Φιλιά!

{.πavλος.} είπε...

Όπως τα κλαδιά στην φωτογραφία σου, έτσι και ό φόβος μπλέκει τα πάντα μέσα μας...είναι καιρός για ένα καλό κοπτικό...θα ανοίξουμε μια τρύπα σε αυτόν τον μπερδεμένο φράχτη...να ελευθερωθούμε από τον φόβο για το μέλλον μας...

..την καλησπέρα μου! Φιλιά..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπέροχο. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε τα αισθήματά μας. Ας τα αναγνωρίσουμε κι ας προχωρήσουμε.

ασωτος γιος είπε...

ναι ετσι ειναι, αυτο το αφοβα θα ρθει μονο οταν νιωσεις τον φοβο απολυτα

DonnaBella είπε...

προσυπογραφω Γιαννη. σε φιλω.

orfia είπε...

..το διαβαζω και το ξαναδιαβαζω...και το νοιωθω ολο και πιο πολυ!!!Ποσες φορες ομως να ξαναρχισει κανεις απο την αρχη...ποσες??
Φιλια πολλα

ttt είπε...

Πάλι νεύρο χτύπησες, είχες δεν είχες... Αλλά και αυτό που λέχθηκε ακριβώς παραπάνω: πόσες φορές να ξαναρχίσει κανείς πια;

Unknown είπε...

Προσωπικά, Γιάννη μου, πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με την ομελέτα και, φυσικά, από το σπάσιμο των αυγών. Προτού μάλιστα, αυτό είναι που φοβάμαι εγώ, χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια... :-)

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
7Demons είπε...

Εξαιρετικής αισθητικής και φόρμας ποίημα,αλλά πόσο ακόμη να βιώνουμε άφοβα φόβους και γιατί να πρέπει από κάπου να ξανά-αρχίσουμε???
Αυτός ο κόσμος έχει φτάσει στην αποσάθρωσή του-όπως πολλές φορές παλιά,άλλοι κόσμοι, μέσα στα ποτάμια της Ιστορίας.
Και μέσα στη γενικότερη συλλογική ηττοπάθεια που είναι ο κανόνας,η δυνατότητα του μη-φόβου είναι πενιχρή.
Η δειλία πάει χέρι-χέρι με τον φόβο και οι νέες αρχές, δεν είναι παρά ατομικές φουσκίτσες που σπάνε στο πρώτο άγγιγμα,παρηγοριά στα στραπατσαρισμένα όνειρα του καθενός από εμάς...

 
GreekBloggers.com