Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου - μια προσέγγιση

Είναι πάρα πολύ εύκολο, καθώς "πέφτω" εγώ, καθώς "πέφτεις" κι εσύ, καθώς "πέφτουμε" όλοι μας, να γυρνάμε το κεφάλι και να βλέπουμε άλλους, που "πέφτουν" από πιο ψηλά, που σκάνε στο έδαφος με κρότο μεγαλύτερο και γίνονται κομμάτια μαζί τους οι επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, οι γυναίκες κι οι έρωτες, οι οικογένειες τους, οι εργαζόμενοι κι οι συνεργάτες τους...  Ναι, είναι συχνά ανακουφιστικό, ηδονικό ίσως κιόλας - αλλά, στο βάθος, το ξέρουμε πως είναι αυτή μια ανακούφιση κούφια, που κανένα πρόβλημα, ούτε δικό μας ούτε γενικό, δεν λύνει, μια "ηδονή", που για όσους τέλος πάντων, την νοιώθουν δεν κρατάει παρά όσο κι ένα μικρό, πικρό, χαμόγελο. 
Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου απεικόνισε στην ακμή της το zeitgeist και τους τρόπους της ευδαιμονίας του '80 και του '90. Μιας ευδαιμονίας, η οποία δεν προέκυπτε ως αντίκρυσμα συλλογικής δημιουργικότητας και παραγωγικότητας - απλώς προέκυπτε... Δωρεάν! Περισσότερο, δηλαδή, από τα δανεικά, όπως με επώδυνο τρόπο μαθαίνουμε όλοι σήμερα, και λίγο από την φαντασία και τα απωθημένα μας. Κάπως, δηλαδή, σαν τις συντάξεις και τις αυξήσεις, που γενναιόδωρα μοίραζαν οι Κυβερνήσεις της εποχής και που ήταν ώς κάποιον βαθμό απόδοση χρόνια οφειλόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά, επειδή δεν συνδέονταν με κάποιου είδους αντιπαροχή από τους ωφελούμενους, μιαν αύξηση της παραγωγικότητας, ας πούμε, ή μιαν ένταση εργασίας, μας κακόμαθαν, αρχικά, και μας βαρυστομάχιασαν, τελικά, σε βαθμό  δηλητηρίασης. Καραμέλλες με τις χούφτες σε μικρά παιδιά...

Μπορεί να έχω κι εγώ, όπως κι όλοι, πολλές αντιρρήσεις για τον Τύπο του είδους lifestyle, για την πορεία και τους σταθμούς του Πέτρου Κωστόπουλου. Ωστόσο, έχω και κάποια να του πιστώσω: έφερε νέο αέρα στα περιοδικά, που είχαν βαλτώσει μεταξύ "ΓΥΝΑΙΚΑΣ" και "ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ", άλλαξε την θεματολογία, φρέσκαρε την γραφή, έθεσε ψηλά τον πήχυ της εικονογράφησης με φωτογραφήσεις, που αναδείξανε την έννοια του ενιαίου concept και καλλιέργησαν το αισθητήριό μας. Αργότερα ακολούθησαν κι άλλοι στα χνάρια του, που μπορεί να τα έκαναν και καλύτερα όλα αυτά. Σ'αυτόν, όμως, πιστώνεται η πρωτιά εκείνη, που μας γνώρισε νέους γραφιάδες και φωτογράφους. Υπήρξε εποχή που το εκτεταμένο μηνιαίο editorial - ειδικά στο ΚΛΙΚ, λιγότερο στο ΝΙΤRΟ - αποτύπωνε με αρκετή ακρίβεια τα γεγονότα και τις τάσεις του μήνα. Το κακό είναι ότι αυτή η επιτυχία του κ. Κωστόπουλου και πολλών συνεργατών του έγινε σιγά-σιγά μανιέρα, που στόμωσε. Οι άνθρωποι έχασαν το αισθητήριό τους και τον παλμό της κοινωνίας ή, έστω, της νεολαίας. Μεγάλωσαν στην ηλικία, πέρασαν σε άλλα επίπεδα κοινωνικών επαφών, απλώθηκαν ως συγκρότημα και τότε έπαψαν να ανανεώνουν τον τρόπο γραφής και την θεματολογία, ενώ ήδη το περιβάλλον γύρω τους άλλαζε σταδιακά, στην αρχή, ραγδαία αργότερα. 
Πριν από λίγα χρόνια είχα εκφράσει σε φίλη με εμπειρία στον χώρο την απογοήτευσή μου από το γεγονός αυτής της έλλειψης ανανέωσης ύλης και προσέγγισης. Θυμάμαι ότι μου είχε αντιτείνει πως δεν έφταιγαν τα περιοδικά του είδους, αλλά το ότι ετγώ είχα στο μεταξύ μεγαλώσει και απομακρυνθεί από την θεματολογία τους. Το είχα δεχθεί, αν και μέσα μου διατηρούσας αμφιβολίες. Έτσι κι αλλιώς, το θέμα δεν με αφορούσε ιδιαίτερα, αφού είχα πάψει από χρόνια να τα αγοράζω. Φαίνεται, όμως, ότι είχα μάλλον δίκιο. Ο κόσμος άλλαζε, αναζητούσε διαφορετικά πράγματα, έψαχνε να απολαύσει και να εκφρασθεί μέσα από τα πιο καθημερινά, τα πιο κοντινά και δικά του, τα πιο φθηνά, τα πιο ανθεκτικά. Και στον δικό μου μικρόκοσμο, οι κόρες μου κι οι παρέες τους δεν καταδέχονταν ούτε να φυλλομετρήσουν τον Τύπο του lifestyle. Το Διαδίκτυο τους πρόσφερε και τους προσφέρει άμεσα και δωρεάν έναν πολύ πλουσιότερο κόσμο, φέρνει στο ίδιο τους το δωμάτιο λαμπερά αστέρια μεγαλύτερου διαμετρήματος από τα μιας χρήσης και μισής σαιζόν σταρλετάκια της εγχώριας περιορισμένης παραγωγής.     

Η καταβαράθρωση του κ. Κωστόπουλου μπορεί να ικανοποιεί τους ανταγωνιστές και τους εχθρούς του, όπως μπορεί και να δικαιώνει κι όσους έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την μετεωρική του άνοδο ή έκριναν αρνητικά το κοινωνικό μοντέλο του νέου από την επαρχία, που συγχνωτίσθηκε με το ΑνδρεοΠαπανδρεϊκό πολιτικό σύστημα, προσεταιρίσθηκε και, κατόπιν, πλαγιοκόπησε παραδοσιακούς εκδότες και κατέληξε να πνιγεί στους καπνούς των Cohiba και στις εξατμίσεις των Harley Davidson. Η άκριτη δαιμονοποίησή του σήμερα, όμως, δεν προσφέρει καμμία υπηρεσία, αλλά συσκοτίζει τα πράγματα. Ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν "διέφθειρε" ούτε την χώρα ούτε το πολιτικό σύστημα. Πιο πολύ αντικατόπτρισε την "διαφθορά" αυτή, την απεικόνισε με πολλά χρώματα σε χαρτί ιλουστρασιόν, την εμπορεύθηκε αποτελεσματικά - αλλά ώς εκεί. Ούτε την εμπνεύσθηκε ούτε την γέννησε. Δεν εφηύρε καν το lifestyle και τα περιοδικά του είδους. Τα είδε να κρέμονται στα κιόσκια της Ευρώπης και της Αμερικής και τα εισήγαγε στην Ελλάδα, σε χρόνο ώριμο και πριν από όλους τους άλλους. Το πρόβλημα είναι πως, δυστυχώς για μας, τους υπόλοιπους, τα συστήματα είναι πολύ ανθεκτικά και ξέρουν να επιβιώνουν, αλλάζοντας ρούχα, αλλάζοντας προφίλ, αλλάζοντας τροπάριο - και τρώγοντας πού και πού κανένα από τα παιδιά τους δημοσίως στην αρένα, προς τέρψιν των θεατών. Στο βάθος, όμως, στα παρασκήνια και στις κουΐντες, παραμένουν απελπιστικά ίδια, απελπιστιικά αλώβητα - και καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, καθώς πετάνε τον κ. Κωστόπουλο στο κέντρο της αρένας, μήπως και μας θαμπώσουν, μήπως και ξεχάσουμε ότι στο τέλος της μέρας το κυρίως πιάτο θα είμαστε εμείς. 

17 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

καλημέρα, σίγουρα δεν έκανε τίποτα συγκλονιστικό γιατί απλα αντέγραψε αυτό που ήδη υπήρχε στην Ευρώπη και Αμερική , εμείς που ταξιδεύαμε το ξέραμε
Ξέρω ότι τον κατασπαράζουν αυτές τις μέρες αλλα δε λυπάμαι, γιατί είμαι σίγουρος ότι ένας τέτοιος πανέξυπνος Βολιώτης έχει κάνει τη μπάζα του και έχει φροντίσει τα παιδιά του κι ας κλαίγεται και αυτός και η κυρια Κωστοπουλου μεσα από τις προσωπικές τους αναρτήσεις.
Ξέρεις πόσος κόσμος εκεί έξω είναι γύρω στα 40 και απολυμένοι, έχω ήδη 2 φίλους και έχουν παιδιά, και δεν κάνανε τη μοαζα τους γιατί δουλευαν στον ιδιωτικό τομέα.

fevis είπε...

Γιάννη μου την γνώμη μου για τον Κωστόπουλο ως χαρακτήρα δεν την έκρυψα ποτέ. Δεν μου πήγε, δεν ταιριάζουν οι χημείες μας. Και έχω υπάρξει και απολυμένη από την ΙΜΑΚΟ, την πρώτη φορά η συνεργασία μας έληξε άδοξα μετά την κριτική που άσκησα από το blog μου για εκείνο το αηδιαστικό εξώφυλλο του DowntTown με την ημίγυμνη κόρη της κυρία; Μπάρμπα. Όμως συμφωνώ μαζί σου πως έφερε μια μεγάλη αλλαγή στον ελληνικό περιοδικό τύπο - και ναι, φυσικά κανείς δεν ανακάλυψε ξανά την Αμερική αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι- πως για χρόνια πλήρωνε αδρά τους συνεργάτες του και έβγαλε γερά ονόματα στην αγορά και πως τα περιοδικά του ήταν πάντα από τα πρώτα σε κυκλοφορίες άρα κάποιοι - πολλοί- τα αγόραζαν. Όσο για το καημένο το κακοπαθημάνο το lifestyle που σήμερα το πετροβολάνε όλοι, νομίζω πως το μυστικό υπήρξε το ίδιο με ένα σωρό άλλα πράγματα σ΄αυτή την ζωή. Πως πρέπει να ξέρεις να τα φοράς και όχι να σε φοράνε και βάζεις τα δικά σου όρια. Πέρα απ΄όλα αυτά όμως, η μανία με την οποίοα επιτίθενται διάφοροι στον Κωστόπουλο τις μέρες αυτές, πολύ συχνά οι ίδιοι που κάποτε έκαναν ή επεδίωκαν να κάνουν παρέα μαζί του, δούλευαν στο μαγαζί του ή απλά ήταν αναγνώστες και ακροατές του είναι πραγματικά λυπηρή. Η μαγκιά είναι να έχεις τα κότσια να πεις αυτό που θέλεις ή πιστεύεις στον άλλο όταν είναι ακόμα όρθιος και δυνατός. Όχι να περιμένεις να πέσει για να τον κλωτσήσεις...Φιλιά

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αστεροειδή, διαφωνώ σε πολλά σημεία. Θα επικεντρωθώ όμως στην ποιότητα του Κωστόπουλου και των εντύπων του. Ο εν λόγω εκδότης έγινε/είναι η προσωποποίηση του χυδαίου λαϊκίστικου εντύπου υποκουλτούρας που υποβιβάζει τη γυναίκα, την εργασία και τον εργαζόμενο, που οδηγεί στο βόθρο την ποιότητα...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ασωτούλη, υποθέτω κι εγώ ότι κάτι θάχει αφήσει στο απυρόβλητο, για να μη καταλήξει κυριολεκτικά στην ψάθα όλη η οικογένεια.
Γι' αυτό και σε προσωπικό επίπεδο δεν λυπάμαι τόσο αυτόν όσο τους δεκάδες υπαλλήλους και συνεργάτες, από τους οποίους πολλοί ήταν ταλαντούχοι και πρωτοπόροι σ' αυτό, που έκαναν, στην εποχή τους.
Θα συμφωνήσω - το γράφω κιόλας - ότι εισήγαγε το μοντέλο. Δεν το εφηύρε, δεν το δημιούργησε. Κι είναι λάθος, νομίζω, να του φορτώνουμε όλα τα κρίματα μιας ολόκληρης περιόδου. Έχει ευθύνες, αλλά δεν τις έχει όλες αυτός, ώστε να τον κατασπαράσσουν σήμερα τόσο πολλοί...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ευάκι, λες:
"Η μαγκιά είναι να έχεις τα κότσια να πεις αυτό που θέλεις ή πιστεύεις στον άλλο όταν είναι ακόμα όρθιος και δυνατός."
Συμφωνώ απολύτως. Δείχνει μεγαλείο όταν είσαι ακόμα κι επιεικής με κάποιον πούναι κιόλας στα γόνατα.
Το σπουδαίο, πάντως, είναι να καταλάβουμε όλοι μας - σχετικοί και άσχετοι με τον "θείο" Πέτρο, τις επιχειρήσεις και τα εγχειρήματά του - ότι για πολλούς λόγους δεν αρμόζει και δεν είναι και δίκαιο να του φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες του κόσμου ξαφνικά. Ο κανιβαλισμός αυτός με ενοχλεί και δεν εμπεριέχει και κανενός είδους δίδαγμα.
Σε κάποια πράγματα έφταιξε σε κάποια δεν έφταιξε. Κι από την άλλη, νομίζω πως πρέπει να του πιστώσουμε την επιτυχημένη εισαγωγή ενός μοντέλου περιοδικών, lay out και γραψίματος, που το χρειαζόμασταν το '80.
Σφάλμα του το ότι δεν το ανανέωσε μετά τα τέλη του '90 ή μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000 και άφησε τα ηνία της "ανανέωσης" στα αμφιλεγόμενα free press, που κι αυτά στόμωσαν ήδη...
Αν αντί απλώς να τον κατασπαράσσουν, μελετήσουν την περίπτωσή του και ανατάμουν το φαινόμενο όσοι επαγγελματίες του χώρου απομένουν, ίσως ωφεληθούν περισσότερο κι ίσως να ωφελήσουν κι εμάς...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δείμο, σέβομαι την διαφωνία σου. Ωστόσο, νομίζω ότι το ΚΛΙΚ στην εποχή του ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και αναγκαίο "πείραμα", ένα μοντέλο περιοδικού, που χρειαζόταν το ευρύ κοινό της περιόδου εκείνης.
Η επόμενη φάση με τα περιοδικά της ΙΜΑΚΟ δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο ούτε ακολούθησε τις τάσεις και τις ανάγκες του Ελληνικού κοινού της τελευταίας 15ετίας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Γιατί θεωρείς το ΚΛΙΚ αναγκαίο; Σε ποιο βαθμό προώθησε ή εμφάνισε προβλήματα του κόσμου; Σε ποιο βαθμό συμμετείχε στο δημόσιο διάλογο; Αντίθετα, θεωρώ ότι το περιοδικό τούτο και το MAX ευθύνονται για τη στροφή στον κιτρινισμό, τη μονοτονία του σεξ στις συζητήσεις και την εικόνα της γυναίκας ως γυμνό αντικείμενο.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δείμο, το κοινό έχει πολλές ανάγκες και, αντίστοιχα, ο Τύπος πολλά είδη.
Ο ρόλος, που έπαιξε το ΚΛΙΚ στα τέλη της δεκαετίας του '80 ήταν σπουδαίος, νομίζω, από την άποψη της ανανέωσης των εντύπων. Φρέσκαρε τον τρόπο γραφής, ανανέωσε το lay-out, καλλιέργησε πιο σύγχρονο αισθητήριο ως προς την φωτογράφηση και γενικά το εικαστικό περιεχόμενο των εντύπων και μας έφερε σε επαφή με ρεύματα και τάσεις από τον υπόλοιπο κόσμο σε μιαν εποχή, χωρίς ιδιωτικά ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς, χωρίς Διαδίκτυο, χωρίς τις ευκολίες των επικοινωνιών και των συγκοινωνιών, που θεωρούμε δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες σήμερα. Για τότε που οι Έλληνες δεν ταξίδεαν τόσο εύκολα όσο σήμερα, δεν ενημερώνονταν και δεν μετείχαν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, όπως τώρα, το ΚΛΙΚ ήταν το πρώτο και μεγάλο καινούριο παράθυρο στον κόσμο. ήταν η εποχή που ο αείμνηστος Δημ. Μαρούδας ως Υπουργός τύπου διακήρυττε ότι θα ρίξει τους δορυφόρους, ώστε να μη απειλείται το μονοπώλιο ενημέρωσης της ΕΡΤ, σου θυμίζω...
Ήταν χρόνια διαφορετικά τότε αυτά. Δεν κρίνονται εύκολα με τα σημερινά κριτήρια. Την εναλλακτική ενημέρωση παρείχε μόνον ο κ. Καρατζαφέρης με βιντεοκασέτες, που κυκλοφορούσαν σε εβδομαδιαία βάση, με συνδρομή.

Δεν σημαίνουν όλα αυτά πως ήταν αθώο το ΚΛΙΚ και πως οι εκδότες του δεν είχαν ευθύνες για την κατάχρηση ενός μοντέλου περιοδικών, εξέφρασε αργότερα ΚΑΙ απαράδεκτες καταστάσεις, απαράδεκτα πρότυπα και φτήνιες σε ανθρώπους και συνήθειες.
Δεν στόχευε στο να προωθήσει τον κοινωνικό διάλογο, αλλά, πάντως, στην κατηγορία του, το ΚΛΙΚ έφερε, νομίζω, επανάσταση τότε.

mahler76 είπε...

καμία λύπηση, ούτε μισό δάκρυ για τον χυδαιότερο των εκδοτών.

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Μην κοροϊδευόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ποιος από εμάς δεν έτρεχε να αγοράσει το Κλικ ή να στειθεί μπροστά στο ραδιόφωνο και να ακούσει τον Μουρατίδη και τους άλλους.

Δεν με αφορά αν έκανε μπάζα ή όχι. Με ενδιαφέρει όμως που ακόμα κι αυτές τις μέρες όλοι χαιρόμαστε με την πτώση του Κωστόπουλου, αλλά για τους εργαζόμενους της ΙΜΑΚΟ καμιά κουβέντα.

Αντί να συστρατευόμαστε και να κοιτάμε πως θα διατηρήσουμε τις δουλειές μας, χαιρόμαστε που ακόμα η δικιά μας δουλειά υφίσταται.

Δεν είναι τυχαίο το σουξέ που είχε κάνει ο Μικρούτσικος με τα τηλεσκουπίδια του, που παρουσίαζε κάθε πικραμένο. Χτύπαγε τα νούμερα ο άνθρωπος γιατί απλά βλέπαμε τα χειρότερα και λέγαμε δόξα τω Θεώ μια χαρά είμαστε.

Ουπς συγγμώμη για την κατάχρηση, ποστ ανέβασα.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Μαλερούκο, ούτε λίγο έλεος; Έτσι, σαν σπονδή στα νιάτα μερικών μερικών!!!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Παύλο, εδώ γράφουμε ό,τι θέλουμε κι όσο θέλουμε - αρκεί να μη βρίζουμε, γιατί είμαστε και κάποιου επιπέδου!

Εγώ ανήκω έτσι κι αλλιώς στην γενιά του ΚΛΙΚ (αν και ήμουν ήδη λίγο σιτεμένος)... Δεν τα ξεχνώ και δεν το απαρνούμαι.
Με το NITRO, στην συνέχεια, και τα υπόλοιπα περιοδικά δεν τα πήγα και τόσο καλά. Ήμουν αλλού πια, με την πάροδο των ετών.
Πάντως, δεν θεωρώ ότι φταίει αυτός για όλα, όπως τώρα θυμούνται κάποιοι, ούτε και κρίνω σκόπιμο να κανιβαλίσω κάποιον, όταν είναι στο έδαφος πεσμένος.
Τις αντιρρήσεις μου τις είχα πει, όταν ήταν ακόμη στα χάι του.
Από την άλλη πλευρά, σωστά επισημαίνεις το ζήτημα των εργαζόμενων - και των συνεργατών. Με την μεσολάβηση της Εύης είχα κι εγώ μια σύντομη συνεργασία πέρυσι με την ΙΜΑΚΟ και είδα ανθρώπους ταλαντούχους και εργατικούς. Ένας λόγος κι αυτός για να μη "χαιρόμαστε" με μια πτώση: όλοι όσοι χάνουν την δουλειά και την ζωή τους!

Δάφνη Χρονοπούλου είπε...

'Ποιος δεν στηνόταν να αγοράσει το κλικ;' ρωτά σχολιαστής & θέλω να απαντήσω πως δεν ήμασταν πολλοί αλλά ήμασταν εδώ, ανάμεσά σας. Προφανώς & τα περιοδικά υπήρχαν επειδή κάποιοι τα προτιμούσαν από άλλα.
Ίσως για κάθε κάθαρση χρειάζεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος, τον θυμάστε; Τέτοιες μέρες (νομίζω) στην αρχαιότητα περνούσαν ένα μαύρο τράγο από τις πλατείες κι ο κόσμος του πετούσε σάπια φρούτα και κατάρες και έδιωχνε το μαύρο ζώο από την πόλη, ως υπαίτιο για όλα τα δεινά.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν άλλαξαν και πολύ.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ασφαλώς υπήρχατε κι εσείς, Δάφνη, που δεν τα διαβάζατε... Υποπτεύομαι, όμως, ότι πιο πολύ κανιβαλίζουν αυτήν την στιγμή τον Κωστόπουλο όσοι δεν έχαναν τεύχος για τεύχος παρά όσοι έμειναν μακριά!
;-)

ΣΠ είπε...

Κοίτα να δεις τι μαθαίνω από το βλογ σου!
Αλλα δε μου φαίνεται παράξενο. Εδώ κινδυνεύουν οι ΝΥΤ, η WSJ κλπ (τουλάχιστον η έντυπη μορφή τους). Δε βλέπω πώς τα ΚΛΙΚ κλπ θα μπορούσαν να επιβιώσουν.
Έχω την εντύπωση οτι το γενικότερο στυλ ήταν αντιγραφή, και συνεπώς πολύ δύσκολο να μακροημερεύσει. Είχα δεί και μια εκπομπή τύπου Letterman που καθόλου δε με ενθουσίασε (σε αντίθεση με τον Letterman που είναι natural american και αυτό που κάνει είναι πειστικό για το κοινό του).

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Θα ήταν πράγματι πολύ δύσκολη η επιβίωση - τόσο η οικονομική όσο και η ηθική... Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για τέκνα μιας άλλης εποχής, που έχει σβήσει, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Η κεντρική μου ιδέα, ωστόσο, εδώ δεν είναι τα περιοδικά του Πέτρου Κωστόπουλου και του είδους αυτού, γενικά, που έτσι κι αλλιώς, εδώ και πολλά χρόνια δεν αφορούσαν ούτε εμένα ούτε πολλούς από την γενιά μου. Πιο πολύ με απασχολεί το ότι φορτώνουν πολλοί στον Κωστόπουλο όλες τις αμαρτίες της 30ετίας και πέφτουν να τον φάνε ζωντανό πάνω στην πτώση του. Αυτό το βρίσκω μάλλον "ανήθικο", αλλά, ακόμη περισσότερο, το βρίσκω ανώφελο και μη εποικοδομητικό, γιατί δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά ούτε τα αίτια ούτε το πρόβλημα του ρηχού και ανούσιου τύπου της κατηγορίας lifestyle, που φτιάχνει πράγματα και είδωλα από το μηδέν και το τίποτε.

ΣΠ είπε...

A, ναι. Έχεις δίκιο. Προβάλλουμε την αποτυχία ενός συνόλου σε ένα άτομο για να αποφύγουμε την ενδοσκόπηση.

BTW, 9μμ Asteroid on air! Ελπίζω να σε προλάβω!

 
GreekBloggers.com