Μακρόνησος

Τα πλοία της γραμμής συνήθως δεν πλησιάζουν την Μακρόνησο - δεν υπάρχουν τακτικά δρομολόγια, δεν υπάρχει και ζήτηση. Τόπος έρημος, σχεδόν ακατοίκητος, τόπος άγονος κι αφιλόξενος, τόπος μαρτυρίου και τόπος μνήμης του μαρτυρίου.
Ήταν ένα συννεφιασμένο, βροχερό, Σάββατο του περασμένου Μαΐου, όταν το καράβι της γραμμής Λαύριο-Κέα έκανε μιαν έκτακτη στάση στην Μακρόνησο, για να αποβιβάσει προσκυνητές, που θα τιμούσαν την αναστήλωση ενός ναΐσκου.
Το καράβι πλεύρισε όπως-όπως στο πρόχειρο λιμάνι, για να κατέβουν οι προσκυνητές, ενώ την ίδια ώρα στο κατάστρωμα του πλοίου οι ταξιδιώτες του Σαββατοκύριακου για Κέα σχεδόν κρατούσαν την ανάσα τους. Τις περισσότερες φορές, όταν ένα πλοίο προσεγγίζει οποιοδήποτε λιμάνι, στο κατάστρωμα επικρατεί κινητικότητα, θόρυβος, φωνές. όλοι κινούνται προς την πλευρά του λιμανιού, βγάζουν φωτογραφίες, προσπαθούν να χωρέσουν στο βλέμμα όσα περισσότερα μπορούν.
Κατά την προσέγγιση στην Μακρόνησο, όμως, οι επιβάτες του καταστρώματος απλώς κινήθηκαν προς την πλευρά του νησιού, ακούμπησαν σχεδόν με κατάνυξη στην κουπαστή κι έμειναν εκεί ακίνητοι, όσο κρατούσε η αποβίβαση των προσκυνητών. Ακίνητοι κι αμίλητοι στην κουπαστή... Μήτε φωτογραφίες αναμνηστικές και selfies μήτε γέλια μήτε δάχτυλα προτεταμένα να δείχνουν το ένα ή το άλλο πάνω στο νησί.
Σιωπή και βουβή περισυλλογή, με το βλέμμα να ρουφάει εικόνες και να τροφοδοτεί την φαντασία και με την φαντασία να προσπαθεί να στήσει σκηνικά άλλων εποχών, όχι πολύ μακρινών.
Ν' άκουγε, άραγε, κανείς μας μέσα του  φωνές βασανισμένων; Ν' άκουγε φίδια να σέρνονται στα βράχια και στους θάμνους; Ποντίκια κι αρουραίους να ακονίζουν τα δόντια τους; Νάβλεπε κορμιά σκελετωμένα, μάτια βυθισμένα στις κόγχες τους και στην απελπισία;
Ό,τι και ν' άκουγαμε ή να βλέπαμε ο καθένας μέσα μας, δεν το ξεστομίσαμε, δεν το μοιραστήκαμε ποτέ όλοι εμείς, οι άγνωστοι μεταξύ μας συνταξιδιώτες ενός Μαγιάτικου Σαββάτου. Δεν είπαμε τίποτε ο ένας στον άλλον. Όχι με λόγια, τουλάχιστον... Με τα μάτια ίσως - με τα μάτια μόνον!