Από έρωτες θυμάμαι

Από έρωτες
θυμάμαι μονάχα
κάτι όρθιους
πάνω σε παγωμένα μωσαϊκά
ξεβγάλματα
χωρίς θερμοσίφωνα μετά
πόρτες που τρίζανε
και μαγκώνανε άλλοτε
μπαίνοντας και βγαίνοντας
σκυφτά
από φόβο
μην πάρει είδηση
ο γείτονας
στο δίπλα σπίτι
θυμάμαι κι εκείνους που άξιζαν
τα ψέματα που έλεγα
και τ' άλλα ψέματα
που μου λέγανε
έρωτες ιστορίες
με ξέφτια
εδώ κι εκεί
ξηλώματα στις άκρες
σαν ρούχα λιωμένα
που τα ντρέπεσαι λίγο
αλλά κρατάνε κάπως
και τα φοράς ακόμα
γιατί πάνω σου λιώσανε
μαζί σου
έρωτες
με αμάξια θυμάμαι
να τρέχουν βράδυα
με τα χίλια στην Εθνική
για να δώσουν
και να πάρουν
ένα λεπτό παραπάνω
λαχανιασμένο λεπτό
γιατί τόχουν αυτό
οι έρωτες
να βιάζονται
ν' αγκομαχάνε
η αλήθεια
τους
κόβει την ανάσα
όλα τ' άλλα
που περιμένουν στην σειρά
υπομονετικά
δεν ξέρω τι είναι
ίσως ταμειακές τακτοποιήσεις.

Μάθημα Ορθογραφίας

Απώλεια
Όνομα ουσιαστικό
Γένος θηλυκό
Γράμματα επτά
Α
Γιατί όλα αρχίζουν με α
Π
Για τον σταθερό αριθμό που θα ψάξεις απ' την αρχή
Στην ώρα του
Ω
Για την ευρυχωρία της αγάπης
Και της οδύνης
Με τόνο
Λ
Για τον έρωτα που είναι υγρός
Πάντα
Ε
Για τον Ενικό αριθμό
Τον δικό σου
Και του άλλου
Ι
Γιατί είσαι ακόμα όρθιος
Και θα είσαι
Α
Γιατί όλα αρχίζουν με α
Ξανά.

Ο ΒΛΑΧΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ στην Θήβα - "Και του χρόνου στο μέτρο!"

Λένε πως ο Βλάχικος Γάμος είναι κατάλοιπο της πανάρχαιας Διονυσιακής λατρείας.
Κι ακόμα λένε πως το έθιμο τηρείται στην Θήβα 150 χρόνια τώρα ή και περισσότερο.
Ιστορικά, όμως, θαρρώ πως το πιο σπουδαίο είναι οι μαρτυρίες κι οι μνήμες, που μας παραδίδουν ότι, όσο κι αν έχουμε εδώ να κάνουμε με ένα Αποκριάτικο δρώμενο, έναν γάμο εικονικό, η πραγματικότητα, μέχρι σχετικά πρόσφατα, δεν απείχε πολύ από την σημερινή καυστική παρωδία.
Τα προξενιά, οι διαπραγματεύσεις για την προίκα, το αλισβερίσι των συμπεθέρων και, βέβαια, το πάνδημο γλέντι, συνοδεία νταουλιών και ζουρνάδων, δεν είναι σύγχρονα εφευρήματα ούτε σατιρικές επινοήσεις, αλλά αντανακλάσεις πραγματικών καταστάσεων και βιωμάτων, που πολλοί θυμούνται να επιβιώνουν ώς και στην δεκαετία του 60 ακόμη.

Στο Αποκριάτικο έθιμο, που τηρείται κάθε χρόνο με ευλάβεια την Καθαρά Δευτέρα, η νύφη είναι άντρας, που μάταια προσπαθεί να κρύψει το πραγματικό του φύλο. Οδηγείται, με μεγαλειώδη μεθυστική, πομπή, μαζί με την οικογένειά της σε αυτοσχέδια καλύβα, ενώ σε άλλη καλύβα, απέναντι, στήνεται το σόι του γαμπρού. Μεταξύ των δύο πλευρών και εις επήκοον όλων, ακολουθούν απίστευτοι διάλογοι, με στόχο οι μεν να παντρέψουν την κόρη τους οι δε να αποσπάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οικονομικά ανταλλάγματα. Οι προσπάθειες απαξίωσης, μέσα σε έναν καταιγισμό από χωρατά, αυστηρώς ακατάλληλα υπονοούμενα και γιουχαΐσματα του πλήθους, καταλήγουν στην πολυπόθητη συμφωνία περί την προίκα και, φυσικά, ακολουθεί το γλέντι του γάμου, που περιλαμβάνει πολύ, πάρα πολύ, χορό.

Θα περίμενε, ίσως, κανείς ότι από την συνηθισμένη στην περίοδο των Αποκριών πλαστοπροσωπία της γυναίκας, που είναι άντρας, θα ξεκινούσαν όλα τα αστεία και τα χωρατά, που κλιμακώνονται και οδηγούν στο άνευ προηγουμένου εορταστικό κλίμα, στην γενική χαρά, που γεννιέται στην Κεντρική Πλατεία και ξεχύνεται πηγαία και ανεμπόδιστη στον πεζόδρομο της Επαμεινώνδου, συνεπαίρνοντας και συμπαρασύροντας όχι μόνον τον Θηβαίο, αλλά ακόμη και τον τυχαίο τουρίστα, τον αθώο περαστικό.

Όμως όχι! Το εορταστικό πνεύμα είναι ήδη παρόν από την προηγουμένη μέρα. Απ' όταν, Κυριακή μεσημέρι, συγκεντρώνονται σιγά-σιγά οι Παρέες στα σπίτια των Καπετάνιων τους, απ' όταν περιδιαβαίνουν στους δρόμους της Θήβας χορεύοντας ακατάπαυστα, απ' όταν οι Πανηγυριστές καταλήγουν στην Πλατεία και χορεύουν ώς αργά το βράδυ της Κυριακής, ακούραστοι πάντα κι ανεξάρτητα από καιρικές συνθήκες.
Ξημερώνοντας Καθαρά Δευτέρα, με ώρες ξεκούρασης κι ύπνου ελάχιστες, ανάβουν τις φωτιές και στήνουν τα τραπέζια και το σκηνικό για τον γάμο και το γλέντι, για τους χορούς και τα Σαρακοστιανά κεράσματα - με κέφι αμείωτο, με χάρη και με χαρά, με πείσμα, όταν ο καιρός δεν βοηθά, και με επιμέλεια.

Δεν ξέρω πόσα αναμφισβήτητα ιστορικά τεκμήρια μπορεί να υπάρχουν για το ότι ο Βλάχικος Γάμος είναι όντως κάποιου είδους Διονυσιακή λατρεία, όπως επιβίωσε ώς τις μέρες μας - ας το πουν αυτό ιστορικοί και λαογράφοι. Εγώ θα αρκεστώ να πω μόνο πως η ένταση, το ξέφρενο, του χορού στα πλακόστρωτα της Επαμεινώνδου, η συνεχής και αμείωτη έξαψη των χορευτών, αυτή τούτη η ακαταμάχητη γενίκευση της εορταστικής διάθεσης, έχουν σαφή χαρακτήρα διονυσιακών στοιχείων, μαρτυρώντας πρακτικά ότι η Θήβα, μ' όλη της την σπουδαία ιστορική διαδρομή, μ' όλη της την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια, διέσωσε, διατήρησε, έναν ξεκάθαρο και ορατό στο γυμνό μάτι διονυσιασμό στο γλέντι της. Όπερ έδει δείξαι - αλλά μην το δεχθείτε αυτό ούτε από τα δικά μου γραπτά ούτε από κανενός άλλου. Η Θήβα είναι πολύ κοντά στην Αθήνα, μόλις μια ώρα με το αυτοκίνητο, και προσφέρεται για μιαν οικονομική ημερήσια εξόρμηση, ακόμη και χωρίς προγραμματισμό, ακόμη και χωρίς να σηκωθείτε αξημέρωτα για να πάτε.
Οι χοροί και το γλέντι στον πεζόδρομο και στην Πλατεία δεν ξεκινούν πριν από τις 11 ή τις 12 το μεσημέρι, ενώ το κυρίως δρώμενο αρχίζει κατά τις 3. Οι ταβέρνες και τα εστιατόρια αφθονούν στην ίδια περιοχή και - για όσους δεν νηστεύουν - προσφέρουν τόσο πολλά και διάφορα σουβλιστά, ώστε να μετατρέψετε την Καθαρά Δευτέρα σε Πάσχα!
Κι αν, φεύγοντας, σας ευχηθούν "Και του χρόνου στο μέτρο!", μην εκπλαγείτε, μην απορήσετε. Αυτή είναι η παραδοσιακή ευχή αποχαιρετισμού στον Βλάχικο Γάμο. Ευχή, που εκφράζει την ελπίδα να βρεθείτε, να βρεθούμε, όλοι του χρόνου ξανά, να μετρηθούμε τότε και νάμαστε μαζί οι ίδιοι, ίσοι στον αριθμό, γεροί όλοι, παρόντες. Ευχή, που ανάμεσα στ' άλλα, υπονοεί κι ότι οι Θηβαίοι οικοδεσπότες θα σας περιμένουν, θα σας καλωσορίσουν πάλι, το ίδιο φιλόξενοι και ζεστοί, το ίδιο άρχοντες κι ανοιχτοί και γλεντζέδες!
Απαντήστε τους, λοιπόν. Απαντήστε, με την ίδια ευχή - άλλη καλύτερη σ' αυτό το συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, όχι, δεν θα βρείτε: Και του χρόνου στο μέτρο!    

'Ολη η λεπτομερής φωτογράφηση του φετινού Βλάχικου Γάμου, στην Θήβα, ανήμερα Καθαρά Δευτέρα, βρίσκεται εδώ. 
Τα προεόρτια της παραμονής εδώ.
              

ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ - στο Θέατρο "ΕΜΠΡΟΣ"

"... I am Heathcliff! He's always, always in my mind: not as a pleasure, any more than I am always a pleasure to myself, but as my own being." 
                                                      Catherine Earnshaw
                                                      "Wuthering Heights", Κεφ. 9

Τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη", κλασικό αριστουργηματικό έργο της Έμιλυ Μπροντέ και ένα από τα χαρακτηριστικότερα μυθιστορήματα της Αγγλικής πεζογραφίας, έκαναν δικαιολογημένο πάταγο το 1847, όταν πρωτοεκδόθηκαν. Μυθιστόρημα πολυσέλιδο και πολυπρόσωπο, υιοθετεί μια περίτεχνη αφήγηση, διεισδύοντας αδιάκριτα πίσω από την βιτρίνα της Βικτωριανής Αγγλίας και αποκαλύπτοντας πάθη και πόθους, ανομολόγητες σκέψεις αμφιλεγόμενων ηρώων, που προκαλούν με τον πιο μοιραίο τρόπο τα ήθη της εποχής. Άνθρωποι βίαιοι, ακραίοι σε συμπεριφορά, άνθρωποι έρμαια του ερωτικού πάθους κι άλλοι άνθρωποι έρμαια της φιλαυτίας, της φιλαργυρίας, του αριβισμού, παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου, ξεμπροστιάζουν τις κοινωνικές δομές, την υποκρισία, προκαλούν την προσωπική τους τραγωδία.    
Η τόλμη της γραφής και της πλοκής, που συζητήθηκε πολύ σε Αγγλία και Αμερική στα μέσα του 19ου αιώνα και τάραξε τα νερά της λογοτεχνικής και κοινωνικής ζωής, αποτύπωνε ανάγλυφα έναν κόσμο, που πολλοί, πάρα πολλοί, θα προτιμούσαν να μην εκτεθεί ποτέ σε κοινή θέα. Η Έμιλυ Μπροντέ (1818-1848), αν και δεν έζησε για να γνωρίσει ούτε την αρχική κατακραυγή ούτε τον μεταγενέστερο και διαρκέστερο θρίαμβο, το τόλμησε, παρ' ότι προερχόταν και η ίδια από ένα εξόχως συντηρητικό περιβάλλον - ή ίσως ακριβώς γι' αυτό τον λόγο μόνον εκείνη μπορούσε να το κάνει!

Από το σύνθετο αυτό έργο η Κλεοπάτρα Εμμανουήλ κράτησε ευφυώς τον βασικό σκελετό και τα πιο ουσιώδη στοιχεία της δράσης και των πρωταγωνιστών, για να προχωρήσει σε μια διασκευή, που θα την άντεχε το σανίδι του θεάτρου και ο σύγχρονος θεατής. 
Στην συνέχεια, με την επέμβαση και την υποδειγματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Παναρετάκη, στήνεται τελικά μια παράσταση, που παρουσιάζει ενδιαφέρον από πάρα πολλές πλευρές και που, διόλου τυχαία, βρίσκει φιλόξενη στέγη στο Θέατρο "ΕΜΠΡΟΣ" - χώρο φιλικό στην καλλιτεχνική πρωτοπορία και στον πειραματισμό.
Μολονότι είναι προφανώς καίρια η δουλειά των Εμμανουήλ - Παναρετάκη πάνω στο πρωτότυπο έργο, τείνω να χαρακτηρίσω το σκηνικό αποτέλεσμα έργο συνόλου, καθώς η συμπύκνωση της πλοκής, η διάδραση των χαρακτήρων, η αλληλουχία των ενεργειών και οι ρυθμοί της παράστασης είναι τέτοιοι που ο θεατής δυσκολεύεται να ξεχωρίσει πρωταγωνιστικούς και δευτεραγωνιστικούς ρόλους, πρωτεύουσες και δευτερεύουσες πράξεις. Οι θεατρικές εικόνες εναλλάσσονται σε ταχεία αλληλουχία και οι ηθοποιοί, αεικίνητοι όλοι, μπαινοβγαίνουν διαρκώς από την μία εικόνα στην άλλη, πηγαινοέρχονται, αλλά όχι χωρίς λόγο,  στην μεγάλη σκηνή του "ΕΜΠΡΟΣ", προωθώντας την δράση χωρίς ανάσα, χωρίς πληκτικά λογύδρια και εκτενείς μονολόγους - οι συχνά χορευτικές κινήσεις και οι πράξεις τους είναι ήδη εξαιρετικά μελετημένες και εύγλωττες ως προς τα κίνητρα, τις θέσεις, την ιδιοσυγκρασία των ηρώων, που υποδύονται. 
Και ήδη η επιλογή του ρυθμού της παράστασης αποτελεί από μόνη της μια πρώτη πρωτοποριακή παρέμβαση στο κλασικό κείμενο: δικαιολογεί την παρουσίαση ενός τέτοιου έργου σήμερα, ορίζει τον χαρακτήρα του ανεβάσματος, την διασκευαστική και την σκηνοθετική προσέγγιση, εξοικειώνει, τελικά, τον θεατή με ένα κείμενο ηλικίας ήδη 170 ετών. Και σαν αυτό να μην ήταν αρκετό, έρχεται να προστεθεί μια ακόμη ριζοσπαστική κίνηση - οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και τα τραγούδια - επίσης του Δημήτρη Παναρετάκη -  που δεν αποτελούν τυπική μουσική υπόκρουση ούτε ντύνουν απλώς την παράσταση, αλλά κυριολεκτικά την γεμίζουν, την πληρώνουν.

Τελικά, το ανέβασμα απολήγει να  είναι τόσο φρέσκο και μοντέρνο, ώστε, φεύγοντας από το "ΕΜΠΡΟΣ" ο θεατής δεν έχει επ' ουδενί την αίσθηση ότι παρακολούθησε ένα έργο εποχής, που, ας πούμε, ώφειλε να το δει λόγω της κλασικότητάς του, αλλά μάλλον ότι παρακολούθησε ένα έργο σύγχρονο, που απλώς διαδραματίζεται σε μια παρωχημένη χρονική περίοδο. Τα πάθη, άλλωστε, από τα οποία διακατέχονται οι ήρωες ασφαλώς δεν συνδέονται ειδικά με την συγκεκριμένη εποχή. Συνδέονται ευθέως με όλους τους ανθρώπους κι όλες τις εποχές, και με την δική μας ακόμη - πιο φανερά σήμερα πιο κρυφά τότε.
Επιμένοντας να θεωρώ την παράσταση έργο συνόλου, με όλη την σημασία του όρου, δεν θα ξεχωρίσω ηθοποιούς, δεν θα τους κατονομάσω καν χωριστά. Νομίζω ειλικρινά πως τόσο πολύ είναι αξεχώριστοι έναντι του αποτελέσματος όλοι: Κλεοπάτρα Εμμανουήλ, Κατερίνα Λιάγκου, Βάιος Καμινιώτης,, Αλέξανδρος Μαυρόγιαννης,  Δημήτρης Παναρετάκης, Μαρίνα Σωκράτη, Πάνος Τσαλιγόπουλος, Μιράντα Κοροβίλα και οι μικροί Σωτήρης Κοταχέας, Κλέα Νταούτι και Παναγιώτης Χριστινάκης, που ανοίγουν το έργο με έκρηξη παιδικής ενέργειας. Κι ακόμα νομίζω πως έχουν μπει ο καθένας μέσα στον ρόλο του αξεχώριστα, έχουν αφομοιώσει τον χαρακτήρα, έχουν φορέσει τα ρούχα του, ζουν την εποχή, τον ξεμοναχιασμένο πύργο, τα σκοτεινά δωμάτια και τα φαντάσματα που τους στοιχειώνουν.        



             

  

Το έργο παίζεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων και με ελεύθερη συνεισφορά στο Θέατρο "ΕΜΠΡΟΣ", στου Ψυρρή. Τετάρτη και Πέμπτη, με έκτακτη παράσταση την Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζετε το πρωτότυπο μυθιστόρημα, δείτε το και θα μπείτε στο κλίμα και στο νόημα...

Όλη η φωτογράφηση της παράστασης στην πρεμιέρα της 15ης Μαρτίου 2017 βρίσκεται εδώ.

      
       
   

BUSINESS AVIATION & ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ

Αεροπορική αγορά και ευκαιρίες για Έλληνες επενδυτές - επενδυτές διατεθειμένους να μπούνε στον χώρο και να μείνουν μακροπρόθεσμα, ώστε να δρέψουν τους καρπούς της σοβαρότητάς τους και της δουλειάς τους.

Οι τομείς του Business Aviation και των Νοσοκομειακών πτήσεων, με τις ευκαιρίες, που προσφέρουν, παρουσιάζονται συνοπτικά στο άρθρο μου αυτό, που δημοσιεύθηκε στην οικονομική εφημερίδα Deal της Παρασκευής, 10/3/2017.      

"ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ" - ή η απόγνωση της αγάπης

Η αγάπη, λοιπόν…  Αν  δεν εμπεριέχει κατανόηση, ανοχή, αποδοχή, δεν είναι τίποτε!

Το πολυτιμότερο συναίσθημα, το συναίσθημα - όρος ζωής και όρος επιβίωσης, απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του χωρίς αυτά. Κι άλλο δεν είναι παρά ένας μασκαρεμένος εγωισμός, μια συνθήκη επιβολής, μια απαίτηση επικυριαρχίας, ένας αδιαπραγμάτευτος έλεγχος του άλλου, μια κατάχρηση πάνω στην βάση μιας συγγένειας, μιας φιλίας, μιας σχέσης.

Αν θάπρεπε να διαλέξω μια και μόνη κεντρική ιδέα, που μπορεί να υπάρχει πίσω από το θεατρικό κείμενο του Γιώργου Αγγελίδη, αλλά και πίσω από την εικαστικά και αισθητικά ελκυστική σκηνοθεσία του «ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ» από τον Βαλεντίνο Τσίλογλου, στο Θέατρο ΒΑΦΕΙΟ - ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ του Βοτανικού, θάταν ακριβώς αυτό το αξίωμα. 

Γιατί το ότι όλοι αγαπάμε, το ότι όλοι έχουμε ανάγκη να αγαπάμε, για να ζήσουμε και να επιζήσουμε, είναι αδιαμφισβήτητο. Το ζήτημα και, συχνά, το στοίχημα, όμως, είναι το περιεχόμενο αυτού, που εύκολα ονομάζει ο καθένας μας  «αγάπη». Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα κι από εκεί προσδιορίζεται το αν όντως είναι αγάπη αυτό, που νοιώθουμε κι αυτό, που δίνουμε, κι αυτό, που παίρνουμε!

Η υπόθεση του έργου "ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ" περιστρέφεται γύρω από τον απελπισμένο έρωτα δύο νέων αγοριών στην σύγχρονη Αθήνα. Θα μπορούσε, ωστόσο, να αφορά και σε μια οποιαδήποτε ερωτική σχέση από αυτές, που δεν συναντούν πάντα την  αποδοχή του οικογενειακού ή του κοινωνικού περιβάλλοντος, μια σχέση με πρόσφυγα, με μετανάστη, με αλλόθρησκο, αλλόφυλο, ανάπηρο. Μια σχέση από αυτές, που κι αν ίσως τις δεχόμαστε αορίστως,  λιγότερο ή περισσότερο, σε συλλογικό επίπεδο, ως κοινωνική πραγματικότητα, δεν τις θέλουμε δα και μέσα στο σπιτικό μας, μέσα στην οικογένεια την δική μας,... Όχι δα κι έτσι! 

Ο Μάνος του έργου είναι ο απελευθερωμένος και αεράτος gay. O Αδάμ είναι ο ακαταστάλακτος, ο καταπιεσμένος από το οικογενειακό περιβάλλον και ιδίως από την σκληρή μητέρα, την πιστή Χριστιανή, την κολλημένη σε παρωχημένα πρότυπα και σχήματα. Ο Αδάμ ερωτεύεται τον Μάνο, τον αγαπά, του δίνεται ολόσαρκα. Του δίνεται και ψυχικά – αλλά μόνον όσο μπορεί. Γιατί τελείως δεν μπορεί! Πάντα κάτι τον κρατάει πίσω, πάντα κάτι τον φρενάρει, τον κάνει να επιστρέφει στην στενάχωρη μήτρα, στην μητέρα, που τον αγαπάει, αλλά μόνο με τους δικούς της όρους, τον δικό της τρόπο, όπως αυτός ορίζεται από τις κοινωνικές νόρμες,  τις Γραφές, τις προσωπικές εμμονές.

Μέσα από μια σειρά διαλόγων, που κάποτε είναι σπαρταριστοί, για να ανασάνουν οι ήρωες – αλλά και οι θεατές – και κάποτε είναι σπαρακτικοί, η ιστορία των δύο παιδιών οδηγείται στο φινάλε της. 

Η εναλλαγή γέλιου και κλάματος, κωμωδίας και δράματος, είναι στοιχείο της ζωής, αλλά το ζητούμενο τόσο στην ζωή όσο και στην τέχνη είναι πάντα το τι θα επικρατήσει στο τέλος. Ποια γεύση θα αφήσει το βίωμα, ποιο μάθημα, ποια διδαχή…

Κι από την άλλη πλευρά, πόσο καταδικασμένοι είναι οι έρωτες κι οι ιστορίες αγάπης αυτής της κατηγορίας; 

Ήδη, με την κατηγοριοποίηση, μοιάζει σαν να χρωματίζουμε αρνητικά την απάντηση στο ερώτημα – γιατί ο έρωτας κι η αγάπη ακόμα περισσότερο δεν θάπρεπε να μπαίνουν σε κατηγορίες. Τι είδους υποδιαιρέσεις και κατηγοριοποιήσεις να αντέξουν; Και γιατί; Με ποιό σκοπό; 

Αν έχουμε διδαχθεί κάτι από την ζωή – όσοι θέλουμε να διδαχθούμε, βέβαια – είναι πως τα αληθινά και τα ακριβά συναισθήματα είναι αυθύπαρκτα, αυτόνομα, ανεξέλεγκτα. Δεν μπαίνουν σε κουτάκια, δεν χωρούν σε κλάσματα, δεν υπόκεινται σε διανομές και κατανομές, σε κατηγοριοποίηση. Προκύπτουν, γεννώνται, αυθόρμητα από την ίδια την φύση του ανθρώπου – και όσο καταπιέζονται, καταστέλλονται, αναστέλλονται τόσο καραδοκεί ο φυσικός νόμος, το αναπότρεπτο τίμημα, στο τέλος.

Η παράσταση «ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ» μας βάζει μπροστά στον καθρέφτη και μας καλεί να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ερωτήματα, να δώσουμε απαντήσεις, να δούμε τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, είτε οι ίδιοι εμείς είτε ως γονείς είτε ως φίλοι και συγγενείς, έχουμε όλοι έρθει αντικρυστά με τέτοιες καταστάσεις. Οπότε τι; Κοιτάμε αλλού; Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε; Προσπερνάμε; Καταδικάζουμε στο πυρ το εξώτερο, πράττουμε "κατά τας Γραφάς", ακόμη κι αν δεν τις έχουμε διαβάσει προσωπικά, ώστε να δούμε ακριβώς τι επιτάσσουν; Ή αποδεχόμαστε και κατανοούμε και αγκαλιάζουμε;

Ο Νικόλας Γεωργανής υποδύεται τον Μάνο με χαρακτηριστική άνεση και αφομοίωση του χαρακτήρα του Μάνου. Ξέρει ποιός είναι και τι θέλει, κυκλοφορεί και εκφράζεται αβίαστα με μια γλώσσα του σώματος, που προδίδει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκπέμψει αυτό που θέλει και να το ζήσει, να διεκδικήσει το μερίδιό του από την ζωή.

Ο Αδάμ του Αντώνη Τσουρουνάκη βρίσκεται στον αντίποδα. Καταπιεσμένος εκ γενετής από την μητέρα του και, στην συνέχεια, από τον ίδιο του τον εαυτό, εμφανίζεται δειλός στην αρχή, φυλακισμένος μέσα στο σώμα του. Οι κινήσεις του περιορισμένες, τα χέρια του κολλημένα, θαρρείς,  στα πλευρά του, σαν να μη θέλει να διεκδικήσει ζωτικό χώρο περισσότερο από αυτόν τον ολίγιστο, που καταλαμβάνει το σώμα του. Σταδιακά χαλαρώνει, οι κινήσεις του γίνονται πιο άνετες, ο έρωτας τον απελευθερώνει, η αποδοχή του ποιος είναι και τι θέλει τον απελευθερώνει, η "καθοδήγηση" του Μάνου τον απελευθερώνει. Βγαίνει σιγά-σιγά ο Αδάμ από την αποπνικτική μήτρα, απελευθερώνεται… Αλλά πόσο; Και για πόσο; Αρκετά, άραγε, για να μπορέσει να ζήσει ό,τι του αξίζει; Κι ακόμα: αρκετά για να μπορέσει να δώσει στον «ΔΙΚΟ ΤΟΥ»  Μάνο ό,τι αξίζει και σ’ αυτόν;

Η Λούλα Τριανταφύλλου, στον ρόλο της μητέρας. Γνωστό το αρχέτυπο: η μάνα που τα δίνει όλα στο παιδί – υπό τον όρο να τα παίρνει και όλα από αυτό! Η μάνα, που καταπιέζει με λογύδρια και με πράξεις, η μάνα που καταφέρνει να κερδίζει με μικρούς, καθημερινούς, ηθικούς εκβιασμούς, η μάνα που εξουθενώνει με τις σιωπές της πιο πολύ απ’ ό,τι με τα λόγια. Η άνεση και η εφευρετικότητα στις εκφράσεις του προσώπου, που χαρακτηρίζει γενικά την υποκριτική της Λούλας Τριανταφύλλου, γίνεται εδώ αδυσώπητο όπλο ακόμη περισσότερο καθώς  τονίζεται από το «ψυχρό» μακιγιάζ. Οι σιωπές της είναι πιο εύγλωττες κι από ηθικοπλαστικά κηρύγματα! Το ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως ο ρόλος είναι δικός της: ΕΙΝΑΙ η μητέρα του Αδάμ, χωρίς καμμιάν αμφιβολία για τον θεατή και χωρίς κανέναν ενδοιασμό για την ίδια.

Η Νατάσα Παπαδάκη στον ρόλο της απαραίτητης, πανταχού παρούσας, παρεμβατικής «κολλητής» του Μάνου, δίνει ένα σπαρταριστό ρεσιτάλ με κάθε της εμφάνιση στην σκηνή – αλλά κατορθώνει παράλληλα να υποδεικνύει και τον δρόμο της λογικής. Μόνο που λογική δεν υπάρχει στον έρωτα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία!

Τέλος, η Όλγα Λουπάκη, στον δικό της μικρό, αλλά κομβικό, ρόλο, ζει πειστικά το δράμα, που της έχει επιφυλάξει μέσα στην σιωπή ο συγγραφέας Γιώργος Αγγελίδης. 

Συνολικά, ο Γιώργος Αγγελίδης φαίνεται να έχει στην απόδοση του έργου πλήρη αίσθηση φυσικών διαλόγων όσο και δυναμικών σιωπών, να κατέχει εκφραστικούς και συμπεριφορικούς κώδικες τόσο, ώστε να μπορεί να τους μεταφέρει στο χαρτί κι από κει στην σκηνή, στον θεατή.  

Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, νέος, ταλαντούχος, ηθοποιός ο ίδιος, σκηνοθέτησε μια παράσταση προσεγμένη ώς την τελευταία λεπτομέρεια, ώς την πιο αδιόρατη κίνηση, την πιο φευγαλέα απόχρωση σκηνικού λόγου.  Το έργο κυλάει γρήγορα, αβίαστα, ρεαλιστικά, μέχρι το τέλος, μέσα από αμηχανίες και νευρικότητες στημένες δεξιοτεχνικά, μέσα από γέλια και κλάματα, εκρήξεις αγάπης και βίας, σωματικής και ψυχολογικής.

Το σκηνικό πλούσιο και ευρηματικό: Παίζει με τα χρώματα και το φως και το χύμα στο σπίτι, που φιλοξενεί τον έρωτα των δυό παιδιών. Στο μητρικό σπίτι, όμως, καταφεύγει στο σκοτάδι, στο ημίφως, στην αυστηρή γεωμετρία των τετραγώνων και στους μαυρόασπρους τόνους.

Βάλτε το "ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ" στο θεατρικό σας πρόγραμμα. Παίζεται για λίγες παραστάσεις, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Δείτε το και καταδυθείτε στην απόγνωση της αγάπης...

  

Μια Κυριακή στο Μουσείο της Θήβας

Το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών, που εγκαινιάσθηκε μόλις πέρυσι, αποτελεί έναν από τους πιο πρόσφατους, πολύτιμους, κρίκους στην αλυσίδα των Μουσείων της χώρας μας. Βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και παρουσιάζει μια σειρά από εντυπωσιακά και πολύ καλοδιατηρημένα και καλοσυντηρημένα εκθέματα - κεραμικά, γλυπτά, κοσμήματα, όπλα, κτερίσματα ώς και Χριστιανικές εικόνες - που υπενθυμίζουν την γενικότερη ακμή των αρχαίων Θηβών και αναδεικνύουν όλη την μακραίωνη σπουδαία ιστορική διαδρομή και την συνέχεια της πόλης ώς τους Χριστιανικούς, τους Μεσαιωνικούς και τους Νεώτερους χρόνους.
Όσο εντυπωσιακά είναι τα εκθέματα, άλλο τόσο κατατοπιστικές είναι οι πινακίδες, που τα παρουσιάζουν και τα επεξηγούν, άλλο τόσο φιλικό στον επισκέπτη είναι το Μουσείο και το προσωπικό του.

Σε απόσταση μόλις μιας ώρας από την Αθήνα, η Θήβα, που ήταν πάντα μια καλή επιλογή για Κυριακάτικη εξόρμηση, γίνεται τώρα, με την προσθήκη του Μουσείου στα αξιοθέατά της, κυριολεκτικά ιδεώδης κοντινός προορισμός. Μετά την επίσκεψη στο Μουσείο, ο επισκέπτης μπορεί να συνεχίσει με μια βόλτα στην πόλη και γεύμα στο κέντρο - είτε στην Πλατεία είτε στον πάντα ζωηρό πεζόδρομο της Επαμεινώνδα, όπου βρίσκονται τα περισσότερα εστιατόρια, οι ταβέρνες και τα μπαρ. 

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες, που ακολουθούν, είναι ένα πολύ μικρό δείγμα από τις εκατοντάδες των σπουδαίων εκθεμάτων του Μουσείου.