Μια άλλη πασαρέλα: "Elogio della brutezza"

Ο πίθηκος Ξουθ, είναι ένας μάλλον παραγνωρισμένος ήρωας της αμέσως μετεπαναστατικής Νεοελληνικής πεζογραφίας. Τον εμπνεύσθηκε ο Χιώτης λόγιος και συγγραφέας Ιάκωβος Πιτσιπιός ή Πιτζιπιός (1802-1869), που έγραψε το ομώνυμο μυθιστόρημα, μιαν "ηθική αλληγορία, που στηρίζεται στην μεταμόρφωση ή τη μεταμφίεση".

Ο απροσδόκητος αυτός χαρακτήρας έδωσε το όνομά του στο ΞΟΥΘ FESTIVAL, που οργανώθηκε στην Χριστουγεννιάτικη Αθήνα και συμπεριέλαβε μια μεγάλη σειρά διαφορετικών μεταξύ τους και διαφορετικών γενικά καλλιτεχνικών παραστάσεων και εκδηλώσεων.

Μεταξύ αυτών, μια εκδήλωση, που ξεχώρισε με την πρωτοτυπία της ιδέας και την άψογη παραγωγή, ήταν η catwalk performance "Elogio della Brutezza" 'η "Έπαινος στην ασχήμια". Με βάση εκκίνησης μια σύλληψη του Francesco Infante,

o χορευτής και χορογράφος Ηλίας Μπαγεώργος 

χορογράφησε μια συναρπαστική αναπαράσταση επίδειξης μόδας, με όλες της τις λεπτομέρειες και την ατμόσφαιρά της. 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να είχαν κατά νου ή τι ακριβώς ήθελαν να επιτύχουν οι δύο δημιουργοί της παράστασης. Στην πρωτότυπη αυτή performance, όμως,  συνυπήρχαν σε άριστη δοσολογία όλα τα επί μέρους στοιχεία των ντεφιλέ μόδας, όπως, αν δεν τα έχουμε δει ζωντανά, τα συλλαμβάνουμε και τα φανταζόμαστε μέσα από τα ρεπορτάζ και τις φωτογραφίες των κοσμικών στηλών των εφημερίδων και των περιοδικών.

Το πρώτο και σπουδαιότερο αξιοσημείωτο είναι ότι η παράσταση δεν διακωμώδησε τα ντεφιλέ, έμεινε μακριά από τον εύκολο και πρόχειρο αυτό πειρασμό της παρωδίας ή της σάτιρας. Αντίθετα, υιοθέτησε μια πολύ σοβαρή και ακριβή προσέγγιση, χορευτική ούτως ή άλλως, ασφαλώς. Κι άφησε τους θεατές να βγάλουν τα όποια δικά τους συμπεράσματα. Οι δύο δημιουργοί δεν εκβίασαν τα αισθήματα των θεατών, αλλά καταφανώς παιδεύτηκαν για να εξασφαλίσουν ότι οι θεατές θα νοιώσουν ό,τι νοιώσουν μόνοι τους πρωτογενώς, και θα  αφεθούν σε αυτά τα αισθήματα κατά τρόπο αβίαστο και, κυρίως, ακαθοδήγητο. 

Εν πρώτοις, οι Infante-Μπαγεώργος επιλέξανε για το ιδιότυπο αυτό catwalk ωραίες γυναίκες, ωραία πρόσωπα, ωραία σώματα με την δέουσα πλαστικότητα στην κίνηση. Ο Francesco Infante έντυσε, εν συνεχεία, τα σώματα αυτά με ρούχα, που ως σχέδιο, σύλληψη, πνεύμα, κατασκευή, παραπέμπουν στην κατεστημένη Haute Couture. Ρούχα αυθεντικά, που διόλου δεν θα μας εξέπληττε να τα βλέπαμε σε πραγματικό ντεφιλέ. Χρησιμοποίησε ακόμη ελκυστικά και πρωτότυπα αξεσουάρ και κοσμήματα του George Rafael και της Αϊρίν Κτενά, για να έχει ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό και αληθοφανές αποτέλεσμα. Από κοντά και το ιδιαίτερο μακιγιάζ, που ταιριάζει στην περίπτωση, και τότε είχε πλέον ο Ηλίας Μπαγεώργος το πρωτογενές δυναμικό, το οποίο χρειαζόταν και στο οποίο δίδαξε την χορογραφία του. Στην σύνθεσή του χώρεσαν όλα εκείνα τα ιδιαίτερα teatrale στοιχεία της κινησιολογίας των μοντέλων πάνω στην πασαρέλα. Κάποια από αυτά είναι απαραίτητα εξ ορισμού για την επίδειξη ρούχων ή απλώς ιδιαίτερα, κάποια άλλα είναι εκκεντρικά, εξεζητημένα - αλλά όλα αφομοιώθηκαν δημιουργικά στην χορογραφία και συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας μικρής φαντασμαγορίας, που εκτυλίχθηκε με σοβαρότητα και ακρίβεια μπροστά στα μάτια μας. 

Για να ακριβολογούμε κιόλας, κυριολεκτικά μας συνεπήρε! Χαρακτηριστικό της επιτυχίας δεν είναι ότι στον περιορισμένο χώρο μιας Αίθουσας Τέχνης συγκεντρώθηκε τόσος κόσμος, αλλά ότι αυτός ο κόσμος πολύ γρήγορα, αμέσως, αυθόρμητα, άρχισε να αντιδρά και να συμπεριφέρεται σαν να παρακολουθούσε πραγματικό ντεφιλέ και συμμετείχε ψυχή τε και σώματι. Έκσταση, έκπληξη, θαυμασμός, πανικός, μανία για φωτογράφηση, βιντεοσκόπηση, επιφωνήματα - και κάπως έτσι οι θεατές εκόντες άκοντες έγιναν μέρος της performance κι εγώ ειλικρινά δεν ξέρω να υπάρχει μεγαλύτερο και αυθεντικότερο μέτρο επιτυχίας μιας παράστασης από αυτό!

Ευχή κι ελπίδα η performance "Elogio della brutezza" να επαναληφθεί - σε πραγματική πασαρέλα, όμως! Αυτό μόνο...    

     

                      

Μια δική μας "ΝΑΝΑ" - στο "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ"

Στην δημιουργική διασκευή της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα - Καλογήρου, η διαχρονική "Νανά" του Ζολά, μετουσιώνεται σε μια κυνική, ελευθερίων ηθών, γυναίκα, που ζει στην Αθήνα της τελευταίας φάσης της Απριλιανής δικτατορίας.  Η πόλη γύρω της βράζει, το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο  εκρηκτικό, αλλά η Νανά δεν πτοείται, τίποτε δεν μοιάζει να την αγγίζει. Γνωρίζει την μοιραία ερωτική έλξη, που ασκεί, και την εκμεταλλεύεται. Ζευγαρώνει με ό,τι κινείται και μπορεί να της αποφέρει κέρδη, κατανικά την ένδεια, αναρριχάται κοινωνικά.
Η ελκυστική γυναίκα χωρίς ενδοιασμούς, φραγμούς και αναστολές φαίνεται να είναι πάντα σε θέση, με τα κάλλη και το πάθος της, να ξεκλειδώσει το σύμπαν της πατριαρχίας, να καταστήσει τους άντρες υποχείρια, μηχανές παραγωγής χρήματος, μοχλούς κοινωνικής ανόδου. Ασφαλώς όλα αυτά συνεπάγονται συχνά μια ζωή στην κόψη, έχουν ένα τίμημα που αντανακλάται σε μικρότερη ή μεγαλύτερη έκπτωση της ηθικής προσωπικότητας. Τίμημα, που πάντα καταβάλλεται, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ενεργή ή ανενεργή ηθική προσωπικότητα, ανεξάρτητα από το αν συνειδητοποιείται ή όχι η ηθική έκπτωση και οι συνέπειές της.
Οι θεατές της παράστασης "Νανά", που έχει ανέβει, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ" (Σατωβριάνδου 36, ακριβώς πίσω από την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου), παρακολουθούν αυτόν τον σταθερό, σταδιακό, ξεπεσμό της ηρωίδας. Ξεπεσμό, που αντανακλά και τον ξεπεσμό μιας κοινωνίας, ή, έστω, ενός συγκεκριμένου, αλλά όχι αμελητέου, κομματιού της, που, στην περίπτωση της Ελληνικής διασκευής του έργου, είδε το καθεστώς των Συνταγματαρχών ως ευκαιρία να παραγκωνίσει την προηγούμενη "καθώς πρέπει" άρχουσα τάξη και να αναρριχηθεί σε οικονομικά προνομιούχο θέση. Όσο οι Συνταγματάρχες καθάριζαν το τοπίο από ενοχλητικούς πολιτικοκοινωνικούς ιδεολόγους και διανοούμενους, όσο ακύρωναν τους κατεστημένους ηθικούς κώδικες, ένα νέο κοινωνικό στρώμα έβγαινε μπροστά και διεκδικούσε τα αμφιλεγόμενα πρωτεία της εποχής.
Στο "πρώτο τραπέζι" εκείνων των χρόνων κάθονταν πρόσωπα από το πουθενά, αεριτζήδες, χαφιέδες, άνθρωποι της νύχτας και των παρασκηνίων, απατεώνες μικρότερου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Κι όταν το καθεστώς κατέρρευσε, οι πρωταίτιοι τιμωρήθηκαν, αλλά πολλά κρύφτηκαν κάτω από το χαλί. Πολλοί ωφεληθέντες έμειναν στο απυρόβλητο, διατηρώντας τα οικονομικά και άλλα οφέλη, που αποκόμισαν. Η ζημιά του κοινωνικού ιστού από την επταετή διάβρωση δεν αποκαταστάθηκε με τα μπαλώματα, που έγιναν ασύντακτα εδώ κι εκεί, και το τίμημα ήταν η οικονομική και ηθική κρίση που σοβούσε ώς το 2010, οπότε και ξέσπασε.
Στον επώνυμο ρόλο, μια εξαιρετική Ελένη Κερολάρη - Νανά, στροβιλίζεται δίχως ενοχές στο κέντρο ενός κύκλου ακριβώς τέτοιων χαρακτήρων. Ανοίγει τα πόδια της και διεκδικεί το μερτικό της από τις αρπαχτές, που βρίσκονταν στον πυρήνα του "οικονομικού θαύματος" της χούντας. Ένας βγαίνει κι άλλος μπαίνει στο σπίτι της, στο κορμί της. Ο καθένας με το παρελθόν και το ιστορικό του, ο καθένας με τον σκοπό του κι αυτή με τον δικό της. Δεν έχει μπέσα, δεν έχει τύψεις, δεν έχει δεύτερες σκέψεις. Χειριστική, διεγερτική, αεικίνητη, φωνασκεί - για να "μπουκώσει" ίσως τις εσωτερικές φωνές της συνείδησής της, για να πείσει και τον ίδιο της τον εαυτό για τις επιλογές της, για να μη δώσει την ευκαιρία σε άλλους να εκφράσουν αντιρρήσεις; Δεν έχει τόση σημασία. Οι φωνές, η αποφασιστικότητα, η ισχυρή πεποίθηση ότι κάνει αυτό, που θέλει, που χρειάζεται, που πρέπει, οι νευρώδεις κινήσεις, καθώς ντύνεται ή γδύνεται, καθώς κινείται στον ζωτικό της χώρο, η προκλητική γλώσσα του σώματος, όλα αυτά μαζί είναι ο χαρακτήρας της, η ιδιοσυγκρασία της, η νοοτροπία της. Τάχει δουλέψει και  τάχει αφομοιώσει τόσο η Ελένη Κερολάρη, ώστε έχει γεννήσει μιαν αυθεντική και πλήρη Νανά στην σκηνή του "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ".

Δίπλα της, ο Αλέξιος Κοτσώρης - Μηνάς, ένας από τους πολλούς εραστές, εύθραυστος, έτοιμο, πρόθυμο, θύμα. Ο πιο ευαίσθητος εραστής, ο πιο άβγαλτος, ο πιο μαλθακός, ο πιο σε επικίνδυνη ηλικία για να συνθλιβεί από ένα απερίσκεπτο πάθος. Και συνθλίβεται... Εμφανώς ο Αλέξιος Κοτσώρης υποφέρει, τύπτεται, καθώς τραβάει τον ανήφορο της επιλογής του ώς το τέλος.

Ο Άρης Ηλίας Τοπάλογλου κρατάει τον ρόλο του νεώτερου από τους άντρες της Νανάς. Τρυφερός μα και άγαρμπος. Ορμητικός και ατίθασος. Σχεδόν παιδί σχεδόν άντρας. Ο Τοπάλογλου ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσά τους, ισορροπεί με τις κινήσεις του, με την εκφορά και τον χρωματισμό του λόγου, με το βλέμμα. Στην περίπτωσή του μιλάμε για την ακριβή διεκπεραίωση μιας άσκησης ισορροπίας πάνω στην γραμμή της αμφιταλάντευσης ανάμεσα στην μητέρα και στην ερωμένη, στην γραμμή της αναζήτησης της μητέρας στην ερωμένη.

Ο Βασίλης Σαμαριτάκης διαθέτει το physique του ανθρώπου της νύχτας, που κινείται με άνεση στα κυκλώματα, που λειτουργούν στο ημίφως των νυχτερινών κέντρων.

Το ίδιο ισχύει και για τον Νίκο Αναγνωστόπουλο, στον ρόλο του λαϊκού παιδιού, του macho, του σκληρού άντρα και εραστή. Και οι δύο έχουν όλο το πακέτο του παρουσιαστικού και των κινήσεων. Μικρές λεπτομέρειες στην αμφίεση, στην στάση του σώματος, στην συμπεριφορά ολοκληρώνουν εξωτερικά τους χαρακτήρες τους. Θα ήθελα, όμως, λίγο περισσότερο νεύρο, κάπως πιο κοφτό λόγο, μια αμεσότερη αίσθηση timing, που, νομίζω, θα ταίριαζε περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία των δύο ρόλων, που υποδύονται. Οι ρόλοι τους είναι κομβικοί για το έργο, είναι χαρακτηριστικοί για την εποχή και θα γίνονταν λίγο πιο ανάγλυφοι με μια μεγαλύτερη ένταση υποκριτικής. Για παράδειγμα, οι σκηνές, όπου ξαφνικά ο Νίκος Αναγνωστόπουλος "ανεβάζει στροφές", φέρνουν τους θεατές στην άκρη του καθίσματος να αγωνιούν, κάνουν επώδυνα σάρκινο τον χαρακτήρα, δείχνουν ξεκάθαρα την δυναμική και του ρόλου και του ηθοποιού. 

Οι μικρότεροι ρόλοι των γυναικών, που άμεσα ή έμμεσα κινούνται ως δορυφόροι γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα της Νανάς είναι όλοι καλοδουλεμένοι και πειστικοί, με το δικό του χρώμα ο καθένας. Ιδιαίτερα, η Αθηνά Μαυρομάτη είναι επιβλητική τόσο με τον λόγο όσο και με τις σιωπές της, τραβάει τα βλέμματα, καθιστά εύγλωττες ακόμη και τις βουβές σκηνές της.

Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, αναλαμβάνοντας την σκηνοθεσία - καθώς και τα σκηνικά και τα κοστούμια, σε συνεργασία με τον Νίκο Μαρμαροτούρη - αναμφίβολα μελέτησε τόσο τους χαρακτήρες όσο και την εποχή, στην οποία τοποθετείται το έργο. Η εποχή αυτή, δεν είναι τόσο μακρινή, αλλά, παρ' όλ' αυτά, απέχει έτη φωτός από την σημερινή. Τα διαφορετικά ρούχα, οι διαφορετικές συμπεριφορές, το περίπλοκο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον στα τέλη της δικτατορίας, οι διαφορετικοί κώδικες επικοινωνίας, έχουν αφομοιωθεί στο ανέβασμα, διαμορφώνουν ατμόσφαιρα, μετέχουν άμεσα ή έμμεσα στην πλοκή  - κάτι που δείχνει επιμελή προσέγγιση και πολλή  λεπτοδουλειά. Σπουδαίοι, επίσης, και οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα, που συγκροτούν έναν δικό τους πρωταγωνιστικό δραματικό ρόλο σε πολλές από τις επί μέρους σκηνές του έργου.           
Η πολυσυζητημένη λογοτεχνική προσωπικότητα της "Νανάς" μας έρχεται από το μακρινό 1880 και την Γαλλία του Εμίλ Ζολά. Η πρόταση Καλογήρου-Αβδελιώτη, που μας την συστήνει ως θεατρικό πρόσωπο και την τοποθετεί στην Αθήνα του ΄70, αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, ότι πρόκειται πράγματι για μια κλασική περσόνα, που ξεπερνάει τους γεωγραφικούς και εποχικούς περιορισμούς. Πάνω σ' αυτό το υπόβαθρο έρχεται να πατήσει η σωματική ερμηνεία της Ελένης Κερολάρη, να προσδώσει σάρκα και οστά στην Νανά, να την κάνει όχι απλώς οικεία ή αναγνωρίσιμη, αλλά και απτή, ακόμα και επιθυμητή. Κι αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της παράστασης στο "ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ".
                              

Snow White από το English Theatre Club - στο Θέατρο "ΑΛΚΜΗΝΗ"

Στον χώρο του Παιδικού Θεάτρου γίνονται, όπως φαίνεται, όλο και περισσότερα πράγματα, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και τα τετριμμένα. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι νεωτερισμοί στην προσέγγιση και πρωτότυπες επιλογές έργων δείχνουν όχι μόνο δημιουργικό προβληματισμό για το τι προσφέρουμε στα παιδιά, αλλά και σεβασμό για ένα κοινό, που τον αξίζει και που δεν εντυπωσιάζεται τόσο εύκολα όσο ίσως σε παλιότερα χρόνια.
Λειτουργώντας σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Οργανισμός English Theatre Club πήρε την αξιοπρόσεκτη πρωτοβουλία να διασκευάσει επεισόδια από το γνωστό και δημοφιλές παραμύθι της Χιονάτης - Snow White σε ένα διαδραστικό θεατρικό έργο. Προχωρώντας ακόμα περισσότερο, ανέβασε το έργο στην Αγγλική γλώσσα.
Το αποτέλεσμα, όπως παρουσιάσθηκε σε πρεμιέρα, χθες, Κυριακή, 8/12/2019, στην κατάμεστη Αίθουσα του Θεάτρου Αλκμήνη, στα Πετράλωνα, ήταν πραγματικά αξιοπρόσεκτο και έδειχνε την σοβαρότητα, με την οποία στήθηκε το εγχείρημα.
Πρώτα-πρώτα, επιλέχθηκαν δύο νέοι ηθοποιοί, ο Ιούλιος Καίσαρ Αθανασίου και η Ισμήνη Κυρίτση, που ομιλούν την Αγγλική και την ομιλούν με αβίαστη, καθαρή, άρθρωση. Η καθαρή αυτή εκφορά του λόγου σε συνδυασμό με το ότι το έργο έχει γραφτεί σε μιαν εύληπτη -  αλλά, προσοχή: όχι απλοποιημένη, παιδιάστικη - έχει ως πρώτο σπουδαίο αποτέλεσμα να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών θεατών και η συμμετοχή τους στα θεατρικά δρώμενα να είναι φυσική και εύκολη.

Και μιλάω για συμμετοχή, γιατί οι δύο ηθοποιοί δεν παίζουν τόσο μεταξύ τους, δεν απευθύνονται τόσο ο ένας στον άλλο, όσο, κυρίως και πρωτίστως, στα παιδιά, στους θεατές. Κρατούν μεν τους δύο κύριους ρόλους, που κινούν την πλοκή, αλλά όλους τους υπόλοιπους ρόλους καλούνται να τους παίξουν παιδιά από το κοινό. Κι αυτά ανταποκρίνονται με προθυμία, με αμεσότητα, με ενθουσιασμό. Συνεχίζουν την επικοινωνία με τους ηθοποιούς στην Αγγλική γλώσσα, μετέχουν στην εξέλιξη του κάθε επεισοδίου, υποκρίνονται, αλλά και αυτοσχεδιάζουν κινήσεις, χειρονομίες, γκριμάτσες. Εντυπωσιάσθηκα, ομολογώ, από το πώς 6 παιδιά διαφορετικών, αλλά όλα μικρών, ηλικιών, συμπεριφέρθηκαν επί σκηνής όταν στο τελευταίο επεισόδιο μένουν για λίγο μόνα με την κοιμισμένη Χιονάτη και χωρίς καθοδήγηση στην σκηνή. Παρ' όλ' αυτά, συνέχισαν να παίζουν τους ρόλους τους, να αλληλεπιδρούν, σαν να ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Ήταν ολοφάνερο ότι είχε εξαφθεί και ενεργοποιηθεί η φαντασία τους και το ζούσαν. Ζούσαν μέσα στην δράση, όπως θα ζούσαν μέσα σε ένα οποιοδήποτε ομαδικό τους παιχνίδι με τους φίλους τους.

Σε όλη την διάρκεια των περίπου 60 λεπτών της παράστασης έβλεπε και άκουγε κανείς την έντονη συμμετοχή των μικρών θεατών, με γέλια στα κωμικά σημεία,  με απαντήσεις, όποτε ρωτούσαν κάτι οι ηθοποιοί το κοινό, ακόμα και με υποδείξεις για το τι έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνει η Χιονάτη σε κρίσιμες στιγμές. 

Ειλικρινά, θεωρώ ότι αυτή η ενεργή συμμετοχή όλων των παιδιών, είτε στην σκηνή είτε από τις θέσεις τους, πρέπει να αποτελεί την μεγαλύτερη δικαίωση για την Κυρία Tessa Clark, που είχε την ευθύνη για την έξυπνη διασκευή και την ρέουσα σκηνοθεσία.

Ανάλογη δικαίωση και ικανοποίηση, όμως, πρέπει να αισθάνονται και οι δύο ηθοποιοί, για τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραίωσαν τους ρόλους τους. Εγκατέστησαν από την πρώτη κιόλας στιγμή μιαν επικοινωνία με τα παιδιά, στις θέσεις των θεατών. Μετά την εξοικείωση αυτή, ήταν εντυπωσιακή η προθυμία και η ευκολία με την οποία ανταποκρίνονταν τα παιδιά στην πρόσκληση να ανέβουν στην σκηνή και να αναλάβουν ρόλους. Εκεί πια η επικοινωνία γινόταν ταύτιση, γινόταν "συνεργασία". Πάνω στην σκηνή ήταν όλοι, ενήλικοι κι ανήλικοι, επαγγελματίες και πρωτόβγαλτοι "ερασιτέχνες", μέρη ενός ενιαίου συνόλου. Τα παιδιά αντιμετωπίζονταν με τρυφερότητα, με σοβαρότητα, με αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνές, που να εκβιάζουν συναισθήματα, χωρίς ανώφελα παιδιαρίσματα! Η υποκριτική είναι ταλέντο μέγα, αλλά η υποκριτική με παιδιά και για παιδιά, η τέχνη της σκηνικής λειτουργίας μαζί τους σε ένα κοινό επίπεδο, είναι μια πολύ ξεχωριστή εκδοχή αυτού του ταλέντου - και η Ισμήνη Κυρίτση με τον Ιούλιο Καίσαρα Αθανασίου την κατέχουν σίγουρα αυτή την εκδοχή. Και την μοιράζονται γενναιόδωρα με τους μικρούς τους φίλους, αλλά και με μας, τους λιγότερο μικρούς, που διασκεδάσαμε εξ ίσου παρακολουθώντας την "Snow White", την ιδιαίτερη, διαδραστική, Χιονάτη τους!
Συγχαρητήρια στην Κυρία Tessa Clark για την έμπνευση, που είχε, και για την σκηνοθετική καθοδήγηση, που παρείχε.
Συγχαρητήρια στους υπόλοιπους συντελεστές του English Theatre Club, που με τα πολύχρωμα σκηνικά, τα λειτουργικά κοστούμια και την τρυφερή μουσική, υπηρέτησαν το εγχείρημά της για μια διαφορετική Χιονάτης.
Και πολλά, πάρα πολλά, μπράβο για τους σκηνικούς τους τρόπους και την αμεσότητά τους στα δυό νέα παιδιά, που βάζουν θεμέλια για ποιοτική προσφορά στο δύσκολο και ευαίσθητο είδος του Παιδικού Θεάτρου.

                      

Μήνυμα από την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ: "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω"

Δύσκολος τίτλος.
Δύσκολο θέμα - η κακοποίηση των παιδιών, η παντός είδους κακοποίηση, η άσκηση βίας, η σεξουαλική και εργασιακή εκμετάλλευση, η στρατολόγηση για πολεμικούς και τρομοκρατικούς σκοπούς.
Και δύσκολη παράσταση: τόλμημα το ανέβασμα του "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" στο ρηξικέλευθο VAULT από την Θεατρική Ομάδα ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, με τον Κοραή Δαμάτη στο πηδάλιο της σκηνοθεσίας και στην σύνθεση των κειμένων.   
Για νάμαστε ειλικρινείς και έντιμοι με τον εαυτό μας, το θέμα το ξέρουμε.
Κάτι είχε πάρει το μάτι μας σε μια εφημερίδα - αλλά γυρίσαμε σελίδα βιαστικά. Έγραφε για κάπου μακριά!
Και στην τηλεόραση κάτι λέγανε ένα βράδυ, αλλά αλλάξαμε κανάλι. Δεν μας αφορούσε!
Μπα; Αλήθεια;

Και τα παπούτσια, που αγοράζουμε σε τιμές ευκαιρίας, γιατί φτιάχνονται, λέει, εκεί στην Ασία κάπου, στις αναδυόμενες αγορές, με τα φθηνά εργατικά; Κι εκείνα τα ρούχα που πετύχαμε πάμφθηνα στο Μπάλι; Και το κοριτσάκι ή το αγοράκι, που μας έκατσε στην Μπανγκόκ; Και κοίτα τι θυμήθηκα τώρα: εκείνον τον Αμερικανό φίλο, που κάπου στα μέσα του '80 μου την έγραφε Bang Cock - if you know what I mean...

Κι είναι τώρα και τα παιδιά, που ξεβράζονται στις ακτές της Ευρώπης. Της Ευρώπης, που της πέφτει μακριά η Άπω Ανατολή  της εκμετάλλευσης ανηλίκων, η Μέση Ανατολή των παιδιών των ζωσμένων με εκρηκτικά, η Αφρική των κλειτοριδεκτομών... Ακόμη κι η Ελλάδα της πέφτει μακριά, εκείνη η  άλλη Ελλάδα, που πέφτει μακριά κι απ΄την ιλουστρασιόν Ελλάδα της βιτρίνας. Το  Κωσταλέξι - το θυμάται κανείς; Την Μάνη, μόλις πριν από ένα μήνα; Για παιδιά σε εργοστάσια προπολεμικά, έχετε ακούσει; Στα χωράφια και σήμερα ακόμη; 
Έρχεται, λοιπόν, αργά ή γρήγορα η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι στον σύγχρονο κόσμο όλα αφορούν όλους, στεγανά δεν υπάρχουν, τα πάντα και οι πάντες αλληλοσυνδέονται, αλληλεπιδρούν.
Αυτό μας λένε οι νέοι και οι νέες της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ: "Μην καμώνεστε πως δεν ξέρετε, πως δεν σας αγγίζουν αυτά, μη γυρνάτε αλλού το βλέμμα!.. Καθαρές κουβέντες. Συνεννοηθήκαμε;"...
Ο Κοραής Δαμάτης πρώτος-πρώτος συνεννοήθηκε, εννόησε, κατανόησε. Έσκυψε πάνω από μαρτυρίες, καταθέσεις, καταγγελίες, ρεπορτάζ, στατιστικές. Έψαξε, βρήκε και συνέθεσε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο κείμενο σε συνεχή ροή. Οι πιο  προσωπικές εκμυστηρεύσεις συνδυάζονται εμπνευσμένα με σκηνικές αναπαραστάσεις, με σύντομα θεατρικά  δρώμενα, με ντοκουμέντα από έρευνες και ανατριχιαστικούς αριθμούς από ψυχρές στατιστικές. Οι ρυθμοί λαχανιάζουν, οι καταστάσεις αγχώνουν, τα νούμερα σε πιάνουν από τον λαιμό. Θες να φωνάξεις "Φτάνει!" κι "Ώς εδώ!", αλλά, φευ, εδώ δεν έχεις επιλογή, δεν μπορείς να γυρίσεις σελίδα, ν' αλλάξεις κανάλι.

Επτά νέα παιδιά είν' εκεί μπροστά σου, ιδρώνουν, το αίμα ξεσηκώνεται στις φλέβες τους, τα λόγια τους σε τραβάνε από το μανίκι. Η Φανή Γρύλλη, ο Αντώνης Καραθανασόπουλος, η Ντίνα Κούκου, ο Δημήτρης Μακρής, η Σοφία Ρούβα, ο Γιάννης Τριαντάκης κι η Αναστασία Τσούτση, βιώνουν αυτό, που μπορεί να μη θες να ξέρεις και μας το παρουσιάζουν με τόση και τέτοιαν ένταση, με τόση και τέτοια πειθώ και παραστατικότητα, ώστε να μην είναι βολετό πια να πούμε πως δεν ξέραμε, πως είμαστε αθώοι του αίματος. Δεν υπάρχουν αθώοι πια. Όλοι ξέρουμε - κι όσοι δεν ξέρουμε να πάμε στον Βοτανικό, στο VAULT, στο "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" να μάθουμε, να κατανοήσουμε. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε έγκαιρα, τώρα, αυτή η πραγματικότητα, πότε μέσα από το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, πότε με την αχρείαστη Κρατική βία και την καταστολή, πότε με το "κοίτα την δουλειά σου και το σπίτι σου" στην κακοποίηση της διπλανής πόρτας, αυτή η αδήριτη, υπαρκτή, απτή, πραγματικότητα μας πλησιάζει όλο και περισσότερο και, ναι, θα μας καταβροχθίσει, στο τέλος...

Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον από τους επτά μικρούς ήρωες της υποκριτικής, που βασανίζονται εσωτερικά κι εξωτερικά επί σκηνής και που ολοφάνερα έχουν βασανισθεί πολύ, πάρα πολύ, και στις πρόβες, για να μας περάσουν τα φοβερά τους μηνύματα με λόγια, με χειρονομίες, με ακριβή συντονισμό και συγχρονισμό, με βλέμματα εύγλωττα και μάτια, που γυαλίζουν από το βούρκωμα, το παρ' ολίγον δάκρυ. Το δάκρυ, που κρατιέται εκεί, στην κόγχη, πριν γίνει στάλα και τρέξει, γιατί δεν πρέπει! Γιατί είναι δυνατά τα παιδιά, που παριστάνονται στην σκηνή. Γιατί δεν είναι ρόλοι και πλάσματα της φαντασίας. Γιατί είναι πραγματικά παιδιά, που μεγάλωσαν πριν από την ώρα τους, που πνίγουν την πίκρα, τον πόνο, το γιατί. Όπως στερήθηκαν την παιδική ηλικία, το παιχνίδι, έτσι στερήθηκαν και το δικαίωμα στο δάκρυ, στο κλάμα, στο ξέσπασμα.         
Η εξαιρετική διανομή της παράστασης έχει καθοδηγηθεί από την ευρηματική, στιβαρή, σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, που δένει γερά τις επί μέρους σκηνές μεταξύ τους χωρίς χάσματα και κατορθώνει το ακατόρθωτο: να μεταμορφώσει σε θεατρικό λόγο και σκηνική δράση ένα ντοκουμενταρίστικο κείμενο και να το παρουσιάσει μέσα από μια διαρκή ροή αυθεντικών συναισθημάτων, μακριά από διδακτισμούς, στείρα καταγγελτικά κηρύγματα και κούνημα του δαχτύλου. Την ίδια στιγμή, οι αριστουργηματικά φτιαγμένες κούκλες της Ελένης Σουμή έρχονται να υπογραμμίσουν τις ερμηνείες, να μας τις εντυπώσουν, να γεννήσουν συνειρμούς ατομικούς ή συλλογικούς. Προσωπικά, όταν είδα τις αρσενικές κούκλες με τα όστρακα και την θαλασσινή χλωρίδα, σκέφθηκα αμέσως τα προσφυγόπουλα, που, αλίμονο, ξεβράζονται στις ακτές του Αιγαίου...
Μην αποστρέψετε το βλέμμα ξανά. Δείτε το "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω", που ανεβαίνει κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9, στο VAULT. Ακούστε τα επτά παιδιά της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ, ακούστε τα εκατομμύρια παιδιών, που στοιχίζονται πίσω από τα επτά δικά μας και περιμένουν την κατανόηση, τον ξεσηκωμό. Από εμάς τα περιμένουν. Εμάς περιμένουν - μη γελιέστε... Εμάς!

    
          

Ο "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ" στην σοφή κρίση των παιδιών - και στο "ΓΥΑΛΙΝΟ ΘΕΑΤΡΟ"

     Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,

      κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμελιωμένη ρίζαν

      τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,

      κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη.

Ο "Ερωτόκριτος" αποτελεί ανυπέρβλητη κορύφωση της Κρητικής Γραμματείας και αριστούργημα της Μεσαιωνικής λογοτεχνίας. Μέσα από τα λογοτεχνικά του χαρίσματα και την μουσικότητα της γλώσσας, υμνεί και εξυψώνει αρχές και αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές, αξίες που απολάμβαναν ιδιαίτερη αίγλη "σε περαζόμενους καιρούς". Θα ήταν σκόπιμο να τις θυμηθούμε λίγο, οι μεγαλύτεροι, στους τωρινούς καιρούς, τους πιο υλόφρονες και συμφεροντολογικούς.  Και θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμο να τις ενσταλάξουμε και να τις εντυπώσουμε σταθερά στις νεώτερες γενιές, στα παιδιά, την ώρα που μπαίνουν οι βάσεις του χαρακτήρα τους.
Η Ελληνική και η παγκόσμια κλασική Γραμματεία έχουν να επιδείξουν πολλά αριστουργήματα, που προβάλλουν την άδολη αγάπη, την εντιμότητα και την ειλικρίνεια, την φιλία, τον αληθινό κι ανυστερόβουλο έρωτα, τον ιπποτισμό και την γενναιότητα, την αλληλεγγύη, την ευσπλαχνία... Κι αν υπάρχει μια σπουδαία τάση στο Ελληνικό Παιδικό Θέατρο τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς η στροφή Θεατρικών Ομάδων προς την διασκευή τέτοιων πεζών, ποιητικών ή θεατρικών κειμένων, προκειμένου να παρουσιασθούν σε κοινό τρυφερών ηλικιών με εύληπτο, αλλά συνάμα έντιμο κι άξιο τρόπο. Δεν είναι λίγοι, ως φαίνεται, εκείνοι, που σωστά πιστεύουν ότι στα παιδιά μπορούμε και πρέπει να μιλάμε όπως θα μιλούσαμε σε μεγάλους: με άλλο λεξιλόγιο, με προσεγμένη γλώσσα και προσέγγιση, αλλά με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, αντί για τον συνήθη παιδιάστικο λόγο, που συχνά υιοθετούμε...
Η Ομάδα Παιδικού Θεάτρου του ΓΥΑΛΙΝΟΥ, στην Λεωφ Συγγρού, εμφορείται καταφανώς από τέτοιαν αντίληψη. Πέρυσι, μας έδωσε έναν δεξιοτεχνικά διασκευασμένο "Έμπορο της Βενετίας", με ερμηνείες, σκηνικά και κοστούμια, που σέβονταν το κλασικό κείμενο και το κοινό. Συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή, φέτος, προσφεύγει στον Βιτσέντζο Κορνάρο, διασκευάζει τρυφερά, χάρις στην Ελένη Βλάχου, τον "Ερωτόκριτο" και μαγεύει τα παιδιά - και τα λιγότερο παιδιά, που τα συνοδεύουν - με μια κλασική ιστορία ιπποσύνης, αγάπης, πίστης και ηρωισμών. Η βασική συνταγή της σκηνικής μαγείας είναι εκεί: ό έρωτας δύο νέων παιδιών, η πίστη, οι αγωνίες για την κατάληξη του ειδυλλίου, κόντρα στον αρνητικό οικογενειακό περίγυρο, οι κοινωνικές διαφορές, οι μάχες και οι ηρωικοί αγώνες τόσο για την πατρίδα όσο και για την καρδιά της Αρετούσας.
Η Ελένη Βλάχου έχει διασκευάσει το πρωτότυπο των 10.000 πυκνών στίχων  Κρητικής διαλέκτου, στην κοινή, αλλά όχι και απλοποιημένη, σύγχρονη Ελληνική γλώσσα, ώστε να γίνει πιο προσβάσιμο, και έχει επικεντρωθεί ιδιαίτερα στην προβολή των αρχών και αξιών, που διέπουν τους χαρακτήρες και ολόκληρη την εποχή της ιπποσύνης. Στο ίδιο πνεύμα της εξευγενισμένης διασκευής κινείται με μαεστρία και και η σκηνοθεσία της, ώστε να διατηρεί μεν την αγωνία των θεατών για την κατάληξη των επί μέρους επεισοδίων και την κατάληξη του όλου έργου, χωρίς, όμως, να προσφεύγει σε απεικόνιση βίας ή άλλων ακροτήτων. Καθώς η παράσταση είναι έργο συνόλου, με όλους τους χαρακτήρες διαρκώς επί σκηνής, στο ίδιο επίπεδο παραμένει και η υποκριτική γραμμή, την οποία ακολουθούν πιστά όλοι οι ηθοποιοί. Αποφεύγονται σοφά οι κραυγές και οι άγριοι τόνοι και δημιουργείται, τελικά, ένα ενιαίο ερμηνευτικό σύνολο ακριβούς και αξιοσημείωτης αισθητικής.  Η ένταση των συναισθημάτων περνάει στον θεατή με πιο υποδόριους τρόπους, η ειλικρίνειά τους δεν χρειάζεται φωνασκίες και χειρονομίες για να εντυπωθεί. Τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό περισσότερο από τους ενήλικες!
Η πλάστιγγα της παράστασης γέρνει προς τον λυρισμό περισσότερο παρά προς τα επικά στοιχεία της πλοκής και των ηρώων του έργου. Εύλογα, επομένως, τον λυρισμό υπηρετεί και αναδεικνύει η πρωτότυπη μουσική του Ηλία Βαμβακούση, την οποία, όπως και στον περσινό "Έμπορο της Βενετίας", εκτελεί ο ίδιος ζωντανά, πλάι στους πρωταγωνιστές. Οι μελωδίες του ντύνουν ανάλαφρα τους στίχους της Ελένης Βλάχου, γίνονται τραγούδια και διαχέονται ευχάριστα στην αίθουσα.

Ιδιαίτερη μνεία οφείλεται στα σκηνικά και στα κοστούμια, που χαρακτηρίζονται από μιαν ευπρόσδεκτη λιτότητα, η οποία προβάλλει την ιδιοφυή τους λειτουργικότητα. Αξίζουν εδώ ιδιαίτερα συγχαρητήρια στις Κυρίες Θάλεια Μέλισσα και Βασιλική Σύρμα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, για να μη χαλάσω τα στοιχεία της έκπληξης, αλλά με τις ευφάνταστες και εμπνευσμένες ιδέες και λύσεις τους, εξάπτουν δημιουργικά την φαντασία των παιδιών - που είναι κι αυτό ένα από τα ζητούμενα του καλού παιδικού θεάτρου.     
Συμπερασματικά, η φετινή παραγωγή του "Ερωτόκριτου" από την Κυρία Εύη Κουρεμένου και το  Γυάλινο Θέατρο αποτελεί ένα αναμφισβήτητα κερδισμένο στοίχημα - κερδισμένο και από τα παιδιά και τους γονείς, που τα συνοδεύουν. Καθόλου τυχαίο το ότι το θέατρο ήταν κατάμεστο και ότι σ' όλη την διάρκεια της παράστασης δεν ακουγόταν κιχ. Όταν καταφέρνεις και κρατάς τα παιδιά τόσο συγκεντρωμένα, κάτι καλό κάνεις. Αλλιώς δεν γίνεται! 

 

ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ - και πάμε ξανά!

Οι Βασίλισσες, οι κυριολεκτικές και οι μεταφορικές, εξ ιδιοσυγκρασίας και εκ χαρακτήρος, ζουν με άλλους κώδικες σ' ένα δικό τους σύμπαν, σε μιαν άλλη διάσταση. Είναι πολύ συχνά αυτό που λέμε larger than life προσωπικότητες - και γι' αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και ελκυστικές... ακόμη και για τους μη βασιλόφρονες!
Πριν από δύο χρόνια, ο βραβευμένος μάστορας του Ελληνικού queer theater, ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, μας κάλεσε να γνωρίσουμε από κοντά τρεις δικές του Βασίλισσες.

Μπήκαμε στον κόσμο τους και απολαύσαμε ένα εξαιρετικό  "ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ" στο LIFE 'Ν ΑRΤ THEATER του Κεραμεικού. Μια πρωτότυπη μαύρη κωμωδία με τον ίδιο τον Τσίλογλου σε μεγάλα κέφια συγγραφικά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά. Ένα επιτελείο διαλεγμένων ηθοποιών μας στροβίλιζε επί σχεδόν δυό ώρες ξέφρενα και ανελέητα από έκπληξη σε έκπληξη, από ατάκα σε ατάκα, από ανατροπή σε ανατροπή.
Η παράσταση ήταν μία από τις μεγάλες επιτυχίες του 2017, αλλά ήταν φανερό πως όχι μόνο δεν είχε εξαντλήσει σε μια σαιζόν την θεατρική της δυναμική, αλλά χρειαζόταν κι ένα μεγαλύτερο "παλάτι", που να χωράει τις Βασίλισσες, με τα συνεχή πήγαιν'-έλα τους και τα ανεξάντλητα καμώματά τους. Η νέα στέγη βρέθηκε φέτος στο Θέατρο ΠΚ του Νέου Κόσμου, με μια σκηνή που τους ταιριάζει. Οι Βασίλισσες του Τσίλογλου ανασαίνουν εδώ καλύτερα, απελευθερώνονται - αν, βέβαια, υποθέσουμε ότι είχαν ποτέ φραγμούς και ενδοιασμούς - και η πρόσκλησή μας στο δείπνο τους δεν σηκώνει αντίρρηση.

Παίρνοντας την απόφαση να επιστρέψει στα γνώριμα νερά του queer theater και να ξανανεβάσει το "ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ", ο Βαλεντίνος Τσίλογλου φρεσκάρισε το κείμενό του, κρατώντας την κεντρική ιδέα και την βασική δομή, αλλά αντικατέστησε τον αβανταδόρικο ρόλο του μέντιουμ - Λεωνίδα Παντελόπουλου με έναν άλλο αβανταδόρικο ρόλο Βασίλισσας, που κυκλοφορεί με αναπηρικό αμαξίδιο, χωρίς να είναι ανάπηρη. Έχει έτσι την χαρά να την υπηρετούν περισσότερο!
3+1 Βασίλισσες, λοιπόν, σε δεύτερη σαιζόν αλωνίζουν χωρίς φρένα και χωρίς φρένες στην ευρύχωρη σκηνή του ΠΚ, εξαντλούν όλα τα αποθέματα στόμφου και ειρωνίας, βγάζουν τα εσώψυχά τους και ξεσκίζουν με φαρμακερές ατάκες η μία την άλλη, έτσι όπως μόνο κολλητές άσπονδες φίλες μπορούν να το κάνουν.
Δίπλα τους, σταθερός "αυλικός", ο επί του παρόντος κομμωτής Ζαν, με φιλοδοξίες ηθοποιού, και φυσικά το απαραίτητο πριγκιπόπουλο, ο νεαρός, πονηρούλης ερωτύλος  Κάρολος, που εμφανίζεται ξαφνικά και  δυναμικά στο κέντρο του ιδιόρυθμου αυτού κύκλου.

Η Χριστιάννα Ανανιάδου, επαναλαμβάνει τον ρόλο της οικοδέσποινας, που είχε και στην πρώτη σαιζόν. Υπόδειγμα χυμώδους, παρορμητικού, άκρως ερωτικού χαρακτήρα. Λαίμαργη σε όλα τα πεδία, έτοιμη να καταβροχθίσει άνδρες και φαγητά - με περισσότερη επιτυχία στα φαγητά, η αλήθεια είναι. Αεικίνητη και εκφραστική, επιδιώκει, μέσα από ένα φλογερό τεμπεραμέντο, τον πλήρη έλεγχο της αυλής της. Αν το καταφέρνει στο παλάτι δεν ξέρω, αλλά το κοινό το έχει στο τσεπάκι της ήδη με το άνοιγμα της αυλαίας!

Η Λούλα Τριανταφύλλου, που κάνει μοναδικά δικό της κάθε κωμικό ή δραματικό ρόλο, στον οποίο την έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στον αντίποδα της Ανανιάδου. Συγκρατημένη, σοβαρή, λίγο σνομπ, έχει τον αέρα της μεγαλοαστής και το αφ' υψηλού βλέμμα. Για μιαν ακόμη φορά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με μια μεγάλη γκάμα απίστευτων διαφορετικών εκφράσεων του προσώπου της, που τονίζουν τον λόγο του ρόλου. Κυρίως, τον κάνουν αβίαστα πιστευτό.

Η Ζωή Χριστοδουλάκη κρατάει τον ρόλο, που υποστήριζε θεαματικά, η Νατάσα Παπαδάκη στο ανέβασμα του 2017. Και είναι το ίδιο θεαματική! Η grande εμφάνισή της με ένα κατακόκκινο φόρεμα, η υπέροχη σιλουέτα της, ο χειμαρρώδης λόγος της συντελούν στην δημιουργία μιας εκρηκτικής προσωπικότητας, που δεν μπορεί να αφήσει κανένα αρσενικό ασυγκίνητο. Είναι στυλίστρια, ζει μέσα στην μόδα κι από την μόδα, έχει την λάμψη μιας ντίβας, μιας αδιαφιλονίκητης σταρ, που μπορεί να έχει ξεμείνει από δουλειά, αλλά η γκλαμουριά έχει γίνει δεύτερο δέρμα της - ίσως και πρώτο!   

Η Καίτη Βαρβαρέσου, δημιουργεί μια πικάντικη παρουσία, που δεν υπήρχε στην προηγούμενη σαιζόν. Το αρχοντικό στυλ της, ακόμη και στο αναπηρικό αμαξίδιο, και το έντονα διεισδυτικό βλέμμα, που καρφώνει, αποπνέουν έναν μοναδικά δυναμικό σνομπισμό. Μια γλώσσα σώματος, που καταφέρνει και μιλάει, ακόμη και με το σώμα καθηλωμένο στο αμαξίδιο!

Ο Ζαν του Τσίλογλου είναι ο κομμωτής με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, ο έμπιστος των Βασιλισσών, ο συμβουλάτορας των γυναικών. Ξέρει τις γυναίκες πιο πολύ απ' όσο ξέρουν οι ίδιες τον εαυτό τους, τις διαβάζει με ευαισθησία και με το πλεονέκτημα της διπλής οπτικής, που του δίνει η ταυτόχρονη λειτουργία της θηλυκής και αρσενικής πλευράς του. Κινείται και μιλάει με φοβερή χάρη, πουδράρεται με ακόμη μεγαλύτερη χαριτωμενιά. Με τον ιδιοσυγκρατικό του δυναμισμό έχει απαλλοτριώσει υπέρ του το σαλόνι των Βασιλισσών, όπου πλασάρει άνεση και αυτοπεποίθηση, κρύβοντας (;) πίσω τους αποτελεσματικά όλα του τα αδιέξοδα και τις ανασφάλειες.

Και, τέλος, το κοινό αντικείμενο του πόθου όλων, ίσως το κύριο πιάτο του δείπνου, ο Κάρολος. Νεαρός, καλλίγραμμος, αεράτος, άνετος με τον εαυτό του και τους γύρω του, κινείται και ισορροπεί στο μεταίχμιο του "αθώου" παιδιού, που ξέρει να γεννά αισθήματα προστατευτικότητας, και του fast food εραστή, που γεννά στιγμιαίους πόθους. Ο Λεωνίδας Μικρόπουλος έχει μπει με χάρη και τσαχπινιά στο πετσί του Κάρολου, οι κινήσεις του  σκανδαλίζουν και ξανάβουν κατά βούληση. Είναι η πέτρα του σκανδάλου που το γλεντάει κανονικά, όπως γλεντάει και τις Βασίλισσες, όπως γλεντάνε μαζί του κι οι θεατές!

Ποιάν ή ποιόν θέλει ο νεαρός Κάρολος, ποιά ή ποιός θα τον κερδίσει, τι σκοπούς έχει; Θα το ξέρουμε, όταν θα κλείνει η αυλαία της παράστασης, αλλά την ίδια στιγμή, στον απόηχο του "ΔΕΙΠΝΟΥ",  θα συνειδητοποιούμε ότι πίσω από το ανατρεπτικό χιούμορ και τα γυναικεία νάζια, πίσω από τις φωνές, τις ατάκες, τα καρφιά, κάτω από τα εντυπωσιακά φορέματα, ο Τσίλογλου δεν μας κάθισε σε ένα τραπέζι με συνδαιτυμόνες μονοδιάστατους, με καρικατούρες. Οι Βασίλισσες και οι αυλικοί τους, ο σταθερός Ζαν και ο περιστασιακός Κάρολος, κάνουν τα δικά τους ο καθένας στην σκηνή, αλλά τα κάνουν έχοντας πίσω τους μια ζωή, ένα παρελθόν με τα βάρη του, έχουν αισθήματα, έχουν μυστικά, που τους προσδιορίζουν.

Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, λοιπόν, και οι συνεργάτες του, όλοι οι συντελεστές της παράστασης, μας προσκαλούν να δειπνήσουμε με Βασίλισσες - πώς να πεις όχι;