Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Κουλτούρες και φυλές των δρόμων της πόλης

Όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα στις μεγαλουπόλεις, στο κέντρο τους, γνωρίζουμε από κλειστούς ορίζοντες. Ακόμα και τα σχετικά χαμηλά κτίρια της Αθήνας μπορούν να σκοτεινιάσουν τον ουρανό ενός μικρού παιδιού, τόσο τσιμέντο σκληρό κι άσφαλτος ολόγυρα φτάνουν και περισσεύουν για να πνίξουν τον ψυχισμό ενός εφήβου, να φρενάρουν δυνατότητες και όνειρα...


Σ' αυτό το περιβάλλον, που, όταν δεν είναι ασφυκτικό, είναι, πάντως, περιοριστικό, γεννήθηκε η κουλτούρα των δρόμων, η τέχνη και οι δραστηριότητες, όπου βρίσκουν έκφραση κι εκτόνωση οι αγωνίες κι οι ανησυχίες, οι φόβοι και τα όνειρα των σημερινών παιδιών και των εφήβων... η ίδια τους η αδρεναλίνη.


Όταν δεν βλέπεις εύκολα κι ανεμπόδιστα τον ουρανό και την θάλασσα, θα τα ζωγραφίσεις, μήπως κι ανοίξει κάπως ο ορίζοντας - κι είναι, νομίζω, αυτό η ουσία, ο πυρήνας του graffiti.
Όταν αγωνιάς και μιλάς, αλλά κανένας δεν σ' ακούει, όταν νοιώθεις πως δεν σε παίρνουν στα σοβαρά ή πως δεν έχουν χρόνο για σένα, η κραυγή σου μπορεί να μη βγει από το λαρύγγι, αλλά από το χέρι σου κι από ένα spray - κι αυτός ο λευκός τοίχος απέναντι φαντάζει προκλητικά τεράστιος κι άδειος. Μοιάζει λίγο με το μακρύ κι άγραφο μέλλον ενός νέου παιδιού. Και θέλει γέμισμα - με χρώματα, με φάτσες και γκριμάτσες, με φωνές... κάπως σαν για να καθρεφτίσει την ζωή, την πραγματική ή την φαντασιακή!..




Κάπως έτσι και τα ρομαντικά τραγούδια, οι γλυκειές μελωδίες άλλων εποχών έδωσαν την θέση τους στον αγχωτικό ρυθμό του Hip Hop, με την οργή του, την ανελέητη σάτιρα, τα αδιέξοδα των νεανικών ερώτων.


Κάπως έτσι το κυνηγητό, που παίζαμε στους δρόμους, όταν κι όπου τα αυτοκίνητα ήταν λίγα, έγινε σήμερα skateboarding και in line skating, φιγούρες με την ταχύτητα των ρουλεμάν.



Το ριψοκίνδυνο σκαρφάλωμα σε μάντρες και δέντρα, για να δούμε μια ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους στο θερινό της γειτονιάς, έγινε ακροβατικό στον αέρα μ' ένα ποδήλατο BMX.



Πολλοί ενήλικοι, όντας βλοσυροί πατέρες και σοβαρές μητέρες πλέον, κοιτούν, στην καλύτερη περίπτωση, με επιφύλαξη τους πιτσιρικάδες των φυλών του δρόμου, τους γκραφιτάδες, τους σκεϊτάδες, τους ΒΜΧάδες κι όλους τους άλλους. Έχουν λησμονήσει τα δικά τους, δεν αναγνωρίζουν αντιστοιχίες... μονάχα το "κακό" διαβάζουν στα εφηβικά πρόσωπα, που στοιχειώνουν το πάρκο της γειτονιάς ή την πλατεία, στο τέλος του δρόμου.







Είναι, όμως, πράγματι έτσι; Ή απλώς έχουν αλλάξει τα μέσα έκφρασης και εκτόνωσης, επειδή έχουν αλλάξει οι εξωτερικές συνθήκες κι οι περιστάσεις;

Τα τελευταία χρόνια οι φωτογραφικές μου δραστηριότητες και ανησυχίες μ' έχουν φέρει συχνά σε θέση παρατηρητή των "φυλών"  αυτών στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Και μπορώ να πω πως τα πράγματα, τα πρόσωπα, οι δραστηριότητες έχουν πολλές πτυχές κι εκφάνσεις, πολλές ερμηνείες, προσεγγίσεις, χειρισμούς.
Το graffiti στον φρεσκοβαμένο τοίχο του σπιτιού μας, το ξέρω, είναι φθορά ξένης περιουσίας, αλλά μπορεί νάναι κι όμορφο... μπορεί να χαλαρώνει λίγο την διάθεση μιας γκρίζας πόλης, να βάζει χρώμα αναγκαίο στην καθημερινότητά μας.
Αν μένετε και κυκλοφορείτε στην Αθήνα, την επόμενη φορά που θα κατηφορίζετε την Πειραιώς, προσέξτε τις ασπρόμαυρες παραστάσεις στον τοίχο της Τεχνόπολης ή τις έγχρωμες, ακριβώς απέναντι, στον τοίχο του αμαξοστασίου. Αρκετά πιο κάτω, στα όρια του Πειραιά, κοντοσταθήτε για λίγο έξω από την μάντρα της "ΕΛΑΪΣ", και θα δείτε τι εννοώ: υπάρχει ανάμεσά μας graffiti, που είναι σπουδαία ζωγραφική και μας φτιάχνει την μέρα.
Αν σε κάθε γειτονιά οριζόταν για την υποδοχή και την φιλοξενία του ένας τοίχος δημόσιος ή άλλος, μια μάντρα σπιτού εγκαταλειμμένου, ίσως αυτό να ήταν αρκετό και να μη χρειαζόταν ούτε οι γκραφιτάδες να ζωγραφίζουν οπουδήποτε ούτε οι ιδιοκτήτες να τους κυνηγάνε. Στην Ερμούπολη της Σύρου, τους "δωρίσανε" πέρυσι, τον Φεβρουάριο, την μεγάλη μάντρα του Ναυπηγείου του "ΝΕΩΡΙΟΥ", στ' αριστερά του λιμανιού, και το αισθητικό αποτέλεσμα δικαίωσε κάθε προσδοκία κι αντέχει ακόμα στον χρόνο.



Ο κόσμος του skating  και του ΒΜΧ είναι άλλη υπόθεση, λίγο ή πολύ extreme, ανάλογα με τις διαθέσεις και τις αντοχές του καθενός, ανάλογα με το τι έχει μέσα του και τι θέλει να βγάλει από μέσα του το κάθε παιδί. Είναι αθλήματα, που μπορεί ποτέ να μη αναγνωρισθούν από την ΔΙΕΘΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, αλλά είναι εξ ίσου ή και πιο θεαματικά από τα άλλα. Κι έχουν επίσης πολλές απαιτήσεις σωματικές, χρειάζονται ικανότητα ισορροπίας και ακροβασιών, ευλυγισία, χαρακτήρα ριψοκίνδυνο, ιδιοσυγκρασία, που αρέσκεται να ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού.  Πολλές οι μελανιές και τα διαστρέμματα, τα σπασμένα χέρια και τα πόδια δεν είναι ασυνήθιστα - κι η μόνη έκπληξη για τον αμύητο θεατή είναι πώς γίνεται και δεν έχουμε πολλά σπασμένα κεφάλια! Σ' αυτό το τελευταίο δεν έχω απάντηση ούτε κι εγώ...    





Ίσως πολλοί να πουν πως δεν είναι αθλητισμός αυτός, δεν είναι αθλήματα το BMX και το skating, δεν είναι αθλητές τα παιδιά. Το βέβαιο είναι πως έχουμε να κάνουμε με μιαν αντικονφορμιστική αθλητική δραστηριότητα, με σπορ συνυφασμένα με την αντίσταση στις νόρμες και στα στερεότυπα, που έχουμε στον νου μας.
Οι χώροι των δραστηριοτήτων αυτών - ειδικά στην Ελλάδα -  είναι σπάνια οργανωμένοι, σπάνια έχουν κατασκευασθεί και προορισθεί για τον σκοπό αυτό. Μερικές φορές πρόκειται για αυτοσχέδιες κατασκευές μιας παρέας παιδιών με ξύλα και λαμαρίνες, υλικά πρόχειρα και συνήθως άχρηστα για άλλους. Άλλες φορές, είναι παγκάκια στις πλατείες, τα σκαλιά μιας εκκλησίας, ενός μνημείου ή ενός δημόσιου κτιρίου, η κουπαστή μιας σκάλας, που πάνω της θα γλιστρήσει το skateboard ή το πατίνι. Μπορεί νάναι και ράμπες σε μιαν αλάνα ή σ' ένα νταμάρι, στις παρυφές της πόλης. Ο ηλεκτροφωτισμός σπανίζει κι οι περίοικοι ή οι ιδιοκτήτες κοντινών καταστημάτων συχνά τους αποθαρρύνουν, τους κυνηγούν, τους διώχνουν. Και τα παιδιά φεύγουν, ψάχνουν το επόμενο βολικό σημείο, πάνε στο διπλανό παρκάκι, στο γειτονικό ανοιχτό οικόπεδο... μέχρι να τους διώξουν κι από κει.


Άν μας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, σίγουρα δεν είναι ο οργανωμένος, επίσημος αθλητισμός, αλλά μάλλον η δύσκολη, αντίξοη ζωή στις πόλεις. Είναι κι αυτά μια έκφανση των αντιξοοτήτων, που αντιμετωπίζουμε με σφιγμένα δόντια και πείσμα όσοι ενήλικες προσπαθούμε να επιβιώσουμε στο συχνά αφιλόξενο περιβάλλον μιας μεγαλούπολης.

Τα ίδια τα παιδιά, από την άλλη πλευρά, δεν παραπέμπουν στην εικόνα που έχουμε για τους αθλητές. Καπνίζουν στριφτά τσιγάρα και πίνουν μπύρα - συχνά, μάλιστα, καθώς κάνουν skating. Από τα αυτιά τους κρέμονται τα ακουστικά του i-Pod ή μπορεί να μιλάνε στο κινητό. Τα ρούχα τους δεν είναι φόρμες και εφαρμοστά σορτσάκια, αλλά ρούχα της ζωής στην πόλη, άνετα, χαλαρά, φαρδιά, σε χρώματα έντονα και συνήθως ταιριαστά με τα χρώματα της σανίδας ή του ποδηλάτου. Η γνωστή μας συγκέντρωση του αθλητή παίρνει εδώ άλλο νόημα και περιεχόμενο, βγάζει διαφορετική εικόνα.


Κι αν κι αυτό μας θυμίζει κάτι, είναι πάλι η ζωή μας στην πόλη - τα παιδιά αυτά ζουν μέσα στην πόλη, κοντά μας, δίπλα μας, είναι κομμάτι της, και δραστηριοποιούνται αθλητικά επίσης σε χώρους δίπλα μας, δίπλα τους, κοντά στο σπίτι τους, στο κέντρο της πόλης, και με όλα τα αξεσουάρ της καθημερινής ζωής στην πόλη - όπως κι εμείς πάμε στην δουλειά μας ή σταματάμε για έναν καφέ με φίλους στον δρόμο για το σπίτι.

Ας μη σχηματίσει κανείς την  εντύπωση ότι μιλάμε για περιθώριο. Αντίθετα, μια ολόκληρη βιομηχανία ανθεί γύρω από το skating και την ποδηλασία ΒΜΧ, είναι μεγάλος ο τζίρος με τα παπούτσια, τα ρούχα, τον εξοπλισμό. Οι πιο καλοί στις φιγούρες με τις σανίδες και τα ποδήλατα, όσοι καταφέρνουν πράγματα θαυμαστά και ασύλληπτα, αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας και της κοινής λογικής, γίνονται μικροί ή μεγάλοι ήρωες στον χώρο. Γίνονται ημίθεοι, που υποστηρίζονται οικονομικά από κατασκευάστριες ρούχων και εξοπλισμού, εισαγωγείς, καταστήματα πώλησης. Δίνουν συνεντεύξεις στα ειδικά περιοδικά του χώρου των extreme sports, τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα, κάνουν περιοδείες στην περιφέρεια και σε άλλες χώρες, μετέχουν σε διαγωνισμούς και events, με οικονομικά έπαθλα διόλου ευκαταφρόνητα - και χτίζουν την φήμη τους, το επαγγελματικό μέλλον τους στον χώρο.








Το μόνο περιθώριο εδώ είναι το περιθώριο, στο οποίο μοιάζουμε να ωθούμε μερικές φορές τα παιδιά εμείς οι μεγαλύτεροι - ως άτομα, ως γειτονιές, ως Δήμοι των μεγαλουπόλεων. Δεν είναι, όμως, τόσο δύσκολο ούτε τόσο ακριβό να φτιαχτούν skate parks, όπως στο εξωτερικό, σε ελεύθερους χώρους. Αυτά σπανίζουν σήμερα στην Ελλάδα, με συνέπεια να δίδεται μια αίσθηση διωγμού - αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι οι αυτοσχέδιες κατασκευές κι οι πρόχειροι χώροι προφανώς στερούνται των σωστών προδιαγραφών και εγκυμονούν κινδύνους αχρείαστους.
Είναι τόσο εύκολο να φτιαχτούν από τους Δήμους ή από άλλους Φορείς ξύλινες ράμπες, ώστε απορεί κανείς γιατί δεν τις βλέπουμε συχνά στις πόλεις μας...

Δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα σημερινά παιδιά διέξοδο προς έναν τρόπο ζωής πιο κοντά στην φύση, τα κλείνουμε μέσα στα τείχη των πόλεων, που εξυπηρετούν τις δουλειές μας και την επιβίωσή μας. Είναι φυσικό, επομένως, να αναζητούν μέσα σ' αυτό το περιβάλλον διεξόδους για παιχνίδι και  εκτόνωση. Το skateboarding και το BMX παρέχουν αυτές τις διεξόδους και, όσο κι εμείς αν δεν τα καταλαβαίνουμε απολύτως,  αυτά είναι εδώ για να μείνουν.
Το βλέπει κανείς εύκολα αυτό στα μάτια, που λάμπουν, στην σοβαρότητα και στην αφοσίωση...


Ή πρώτη γενιά μπορεί να αποχωρεί σιγά-σιγά από το προσκήνιο, αλλά οι επόμενες ακολουθούν...



Κι είναι στο χέρι μας να κάνουμε το όραμά τους πιο προσιτό και πιο ασφαλές!




          

34 σχόλια:

Orelia είπε...

ωραιότατο κι ενδιαφέρον οδοιπορικό Γιάννη
πολύ μου άρεσε η σύνδεση με τα συγχρονα της κοινωνίας μας
η κοινωνιολογική προσέγγιση
τις φωτογραφίες είχα την ευκαρια να της θαυμάσω στο flickr
εδώ όμως αποκτούν άλλοι διάσταση μαζί με την ανάλυσή σου
να είσαι καλά
καλημέρα

Hfaistiwnas είπε...

Πραγματικά πολύ καλό ποστ, ενημερωτικό φυσικά αλλά και δημοσιογραφικό θα το έλεγα..
Μπράβο!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όπως έγραφα και στη μελέτη μου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το graffiti είναι μία αληθινή λαϊκή μορφή τέχνης. Με υλικά απλά (λαϊκά), με τεχνοτροπία ατομική και απλή, εκφράζονται βασικές καθημερινές ιδέες του καλλιτέχνη σε καθημερινούς τοίχους.

Roadartist είπε...

Την αδυναμία για τη τεχνη του δρομου, την φανταζεσε.. ΥΠΕΡΟΧΟ το ποστ, καταπληκτικες φωτο!!

ασωτος γιος είπε...

για αλλη μια φορα χαιρομαι που σεχω ανακαλυψει και σε διαβαζω, εχω και φω αδυναμια στο γκραφιτι και αυτη η γενια ειναι μια γενια που "ψαχνεται" αλλιως απο την δικια μας και χαιρομαι που ειναι ετσι κι αυτοι που τουσ κοιτουν βλοσυρα εχουν απο καιρο γερασει μεσα τους, παντως ο μανος χατζιδακης απο το προηγουμενο ποστ, ειμαι σιγουρος οτι θα τα λατρευε αυτα τα παιδια που ζουν σε μια πολη ασχημη αφιλοξενη κι ομως βρισκουν τροπο να την αλλαζουν και να κανουν τις διαδρομες τους πιο μαγικες

aKanonisti είπε...

Αγαπάω και εγώ το Graffity.. και έχουμε εδώ μία καλή "σχολή"....
ώστε έχω γνωρίσει αρκετούς καλλιτέχνες...
Δεν έχω βεβαια την ίδια εικόνα με εσένα... ίσως γιατί είμαι πιο αυστηρή...αλλά δεν μπορώ να διαφωνήσω στο ότι είναι ένας σύγχρονος τρόπος έκφρασης για τα άτυχα παιδιά που γεννηθήκανε σε αυτές τις απάνθρωπες πόλεις....

:-)))

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Orelia, τέτοιες εκδηλώσεις, που φθάνουν συχνά στην ακρότητα, μόνον κοινωνιολογικά μπορεί και πρέπει να ερμηνευθούν, να προσεγγισθούν.
Ο φακός μου μπορεί να καταγράφει φιγούρες και χρώματα και να μένουμε όλοι με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε όσα βλέπουμε, αλλά σε βεβαιώ ότι σε προσωπικό επίπεδο παρατηρώ και καταγράφω και σκέπτομαι πολύ περισσότερα πράγματα την ίδια ακριβώς στιγμή.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ηφαιστίωνα, σ' ευχαριστώ... Νομίζω, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε περισσότερα πράγματα για τα φαινόμενα αυτά εμείς, οι μεγαλύτεροι (στους οποίους, όμως, δεν συμπεριλαμβάνω κι εσένα... εσύ είσαι πολύ κοντά τους ηλικιακά, τυχερέ!!!)
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Το graffiti, Δείμο, μπορεί να είναι μια πολύ σπουδαία Τέχνη, μπορεί και όχι... Εξαρτάται από το ταλέντο του καθενός.Είναι, όμως, πάντα παρέμβαση, κοινωνική ή και πολιτική!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ευνόητο, RoadArtist!
;-)

Σ' ευχαριστώ!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Άσωτε, νοιώθω πως έχεις δίκηο. Ο Χατζιδάκις κι όλοι οι αληθινοί καλλιτέχνες έτειναν πάντα ευήκοον ους στις εκδηλώσεις ευαισθησίας των νεώτερων, ακόμη κι αν λόγω ηλικίας δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ακριβώς ή να συμμετάσχουν και να ακολουθήσουν.
Κι αν ακόμα, λοιπόν, δεν μπορούμε να καανοήσουμε, τουλάχιστον ας πλησιάσουμε, ας παρατηρήσουμε, ας αποδεχθούμε αυτό, που δεν αντιλαμβανόμαστε, που δεν μπορούμε να ενστερνισθούμε και να κάνουμε δικό μας...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Όπως λέω και στον συντοπίτη σου, τον Δείμο, πιο πάνω, το graffiti δεν είναι πάντα καλό, πετυχημένο, καλόγουστο, Ακανόνιστη.
Υπάρχουν κι εξαιρέσεις, όπως, επίσης, υπάρχουν και graffiti, που βρίσκονται, που φτιάχνονται σε λάθος σημεία και μέρη.
Ασφαλώς, δεν αποδέχομαι το graffiti, σε μνημεία και όπου αποτελούν φθορά ξένης περιουσίας.
Υπάρχει κάποια λεπτή γραμμή, που, όμως, οι σοβαροί γκραφιτάδες σέβονται.
Από την άλλη πλευρά, πρόκειται, σχεδόν πάτα, για μιαν αυθόρμητη, πολύ γνήσια, και συχνά ευφυή παρέμβαση στα δρώμενα των πόλεων ή των κοινωνιών.

sCaTterBraiN είπε...

street art ή graffiti - τις περισσότερες φορές πιστεύω ότι φτιάχνουν την εικόνα της πόλης μας. όλο το ρεπορτάζ πολύ καλό - για την εικονογράφηση δεν ξέρω αν χρειάζεται να ξανασχολιάσω, όπως πάντα υπέροχη.
φιλιά!

Margo είπε...

Εκπληκτικό post γι αυτά τα παιδιά που τις περισσότερες φορές μας εκπλήσσουν με το ταλέντο τους και την ιδέα που κρύβεται πίσω από τον αυθορμητισμό της τέχνης τους.
Οι φωτογραφίες είναι απίθανες!!!

Διάβασα και το προηγούμενο post και χάρηκα πολύ που αναγνώρισα τη μαθήτρια της σχολής ακκορντεόν του Ωδείου μας τη Μαρία Δελή.

Καλό ξημέρωμα Asteroid:)

DonnaBella είπε...

υπεροχες οι φωτογραφιες σου,και πολυ ευαιασθητος ο φακος σου Asteroid !

tovenito είπε...

πολύ την ζήλεψα την τελευταία φωτογραφία!
ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μερικοί αντιδρούν τόσο στα γκράφιτι!
ορισμένα είναι πραγματικά έργα τέχνης! και όχι μόνο ομορφαίνουν ένα γκρίζο αστικό τοπίο αλλά και το αναδεικνύουν!

fevis είπε...

Υπέροχες φωτογραφίες, υπέροχο κομμάτι, υπέροχη ματιά..:-) Είμαι περήφανη για σένα!!!

CsLaKoNaS είπε...

Η ανάρτηση είναι πάρα πολύ όμορφη. Θα ήθελα να σχολιάσω όμως μερικά πράγματα σχετικά με τις φυλές αυτές.

Πρόκειται για ό,τι πιο ξενόφερτο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην κοινωνία μας. Αυτό καταδεικνύει σίγουρα την αποτυχία της ελληνικής παιδείας μέσα από την οποία τελικά δε βρέθηκε κανένας τρόπος, να εκφράσουν οι (πιο) νέοι τις ανυσηχίες τους. (Κοίτα να δεις που έγινα γέρος μέσα σε μία ανάρτηση :))) )

Πέρα από αυτό όμως μπορώ να πω ότι μου αρέσουν πάρα πολύ τα γκράφιτι και όλες οι εκφράσεις του δρόμου. Όμως δε θα ήθελα γκράφιτι στους τοίχους μου. Οι νόμοι πρέπει να τηρούνται. Μπορούν να φτιαχτούν χώροι για γκράφιτι ακόμα και σε κεντρικά σημεία της πόλης. Αυτό είναι το καλύτερο νομίζω.

Unknown είπε...

Εκπληκτικό post Αστεροειδή. Δείγμα γραφής, ενημέρωσης και αισθητικής.

Δεν έχω να παρατηρήσω τίποτα σε όλα όσα παραθέτεις ενημερωτικά και σαν άποψη. Απλά να πω ότι το κίνημα -γιατί περί κινήματος πρόκειται- της street art πέρα από παγκόσμιο έχει και εκλεκτούς εκπροσώπους του στη χώρα μας. Ένας από αυτούς είναι ο Στέλιος Φαϋτάκης, ο δημιουργός της μνημειακής τοιχογραφίας στο εργοστάσιο της ΕΛΑΪΣ και ένας άλλος βρίσκεται κρυμένος
εδώ

Και οι δυο που σου αναφέρω εδώ είναι απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών και γνωστοί στον εικαστικό χώρο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό...

Πρόκειται για ένα κίνημα που έχει φέρει τις γκαλερί σε προφανή αμηχανία, μιας και δεν έχουν ανακαλύψει τρόπο να το μαντρώσουν στις συλλογές στους με τις γνωστές πρακτικές τους...

Τέλος πάντων. Εξαιρετικό ποστ και οι φωτογραφίες, aw ususal, αστέρια!

Ephemeron είπε...

Πολυ καλο post και πολυ ωραιες οι φωτογραφιες!
Καπου βλεποντας τις φωτο ειναι σαν να βλεπω παιδια να παιζουν στο Los Angeles και οχι στην Ελλαδα.
Αν ημουν στην Ελλαδα θα προσπαθουσα να κανω κατι που ειναι ευχαριστο και να εχει ελληνικο χρωμα την ιδια στιγμη, (ψαρεμα? ιστιοπλοϊα? φωτογραφιση + βιντεο των γυρω περιοχων? συλλογη-ταξινομηση τοπικων φυτων? υπαρχουν χιλια δυο πραγματα... )
Οσο για το γκραφιτι, συμφωνω αλλα μονο σε "επιλεγμενους" χωρους.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

ScatterBrain, όλα αυτά αποτελούν πλέον κομμάτι της ζωής στην πόλη.
Είναι δικά τους, των παιδιών, των νέων, αλλά και δικά μας πια κι όσο πιο πολύ το αποδεχθούμε αυτό και διευκολύνουμε την έκφρασή του τόσο το καλύτερο...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Margo, σ' ευχαριστώ!
Θα διαβιβάσω και τα χαιρετίσματα στην Μαρία...
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

DonnaBella, σ' ευχαριστώ!
Το παλεύω αυτό, γιατί θέλει προσπάθεια η ευαισθησία στις εκφράσεις κι εκδηλώσεις των νεώτερων γενεών...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Tovenito, το graffiti παρεξηγείται πολύ εύκολα γιατί συνήθως εκφράζει πηγαία και αφιλτράριστη αμφισβήτηση, άμεση, αυθόρμητη... και, επί πλέον, συχνά συνδέεται και με φθορά ξένης περιουσίας.
Δεν παραβλέπω το τελευταίο αυτό στοιχείο.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Εύη μου, σ' ευχαριστώ! Με συγκινεί ο λόγος σου...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Συμφωνώ, Λάκωνα, στο ότι καλό θα ήταν να υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι, που να διατίθενται για graffiti - θα ήταν ευχής έργον αυτό.

Ως προς τον χαρακτηρισμό "ξενόφερτο" δεν μπορώ, φυσικά, να διαφωνήσω, στον βαθμό που οι νεανικές αυτές εκφράσεις γεννήθηκαν εκτός Ελλάδας κι εξαπλώθηκαν εδώ, όπως και παντού άλλού. Από την άλλη πλευρά, διερωτώμαι, βέβαια, τι νόημα και περιεχόμενο μπορεί να έχει ένας τέτοιος όρος στην εποχή μας, εποχή παγκοσμιοποίησης και "παγκόσμιου χωριού". Με δεδομένη την μαζικότητα και την αμεσότητα των Μέσων Ενημέρωσης, των Τεχνών του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, τα πάντα μπορούν να εξαπλωθούν και να γίνουν κοινό κτήμα, κοινή ενασχόληση πολύ γρήγορα, δίχως όρια και σύνορα - ειδικά, μάλιστα, όταν ανταποκρίνονται σε κοινά προβλήματα, κοινές ανησυχίες.
Τα παιδιά των μεγαλουπόλεων αντιμετωπίζουν πια τα ίδια λίγο-πολύ ζητήματα: πνιγηρό αστικό περιβάλλον, απόσταση από την ύπαιθρο, αμφισβήτηση του κοινωνικού περίγυρου, περιφρόνηση του πολιτικού συστήματος, ανάγκη για ελεύθερους χώρους, απόρριψη συμβάσεων, στενότητα χρημάτων κ.λπ. Και εκφράζονται, εκδηλώνονται, εκτονώνονται με τους ίδιους τρόπους, τα ίδια μέσα. Από την στιγνή, που τα ζητήματα αυτά υπάρχουν και διαιωνίζονται ως έχοντα άμεση σχέση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, δεν ξέρω αν κάποια παιδεία, Ελληνική ή άλλη, θα μπορούσε να άρει τις συνέπειες ή να αλλάξει τους τρόπους αντίδρασης ή έκφρασης.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

ΑΕΡΙΚΟ, χαίρομαι που μαθαίνω ποιός είναι υπεύθυνος για την εκπληκτική τοιχογραφία της "ΕΛΑΪΣ", την οποία μνημονεύω κι εγώ καθώς και για το ότι ο Φαϋτάκης τυγχάνει ευρύτερης αναγνώρισης. Όσο για τον άλλο, τι άλλο να πω παρά ότι μιλούν τα γονίδια, ότι το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει!

Σ' ευχαριστώ, καλέ μου φίλε!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Εφήμερε, σε συνέχεια της απάντησής μου στον Λάκωνα, λίγο πιο πάνω, συμπληρώνω εδώ ότι μιλάμε κυρίως για παιδιά των μεγαλουπόλεων, που πιθανότατα στερούνται των πόρων - αλλά και των παραστάσεων - που θα τους καθοδηγούσαν προς αθλήματα, όπως η ιστιοπλοΐα, φερ' ειπείν.
Από την άλλη πλευρά, δραστηριότητες όπως το ψάρεμα ή η συλλογή φυτών δεν θα εκτόνωναν ούτε την αδρεναλίνη της ηλικίας ούτε την αμφισβήτηση του περιβάλλοντος, που είναι επίσης συνυφασμένη με την νεανική ηλικία, ανεξαρτήτως εποχών και χωρών.

CsLaKoNaS είπε...

"Από την άλλη πλευρά, διερωτώμαι, βέβαια, τι νόημα και περιεχόμενο μπορεί να έχει ένας τέτοιος όρος στην εποχή μας, εποχή παγκοσμιοποίησης και "παγκόσμιου χωριού"."

Κανένα νόημα. Απλώς το είπα για να καταδείξω την αποτυχία της ελληνικής παιδείας και του πολιτισμού στον τρόπο με τον οποίο αυτός μεταδίδεται από την εκπαίδευση στη χώρα μας :)

Ephemeron είπε...

Μια στιγμη Γιαννη...
Σαφως και θα μπορουσε η "φτωχη Ελλαδα" να δημιουργησει μαθηματα ιστιοπλοϊας, ακομα και για φτωχους μαθητες. Αντι αυτου ομως η "φτωχη Ελλαδα" στελνει στα Ιεροσολυμα Gulfstream τζετς για να φερουν το Αγιο Φως...
Βοηθεια μας!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Εφήμερέ μου, εδώ μπαίνουμε σε μιαν άλλη διάσταση του ζητήματος...
Δεν διαφωνώ, αλλά μιλάμε πια για το επίπεδο της Κρατικής πρωτοβουλίας και της Κρατικής πολιτικής - οπότε και αν είχαμε, τόσο εδώ όσο και σε πολλές άλλες χώρες, άσκηση πολιτικής, που να ξεφεύγει από το επικοινωνιακό πλαίσιο και να επικεντρώνεται στην ουσία και στο αποτέλεσμα, τότε θα έπρεπε πρωτίστως να έχουμε εξασφαλίσει ένα διαφορετικό αστικό περιβάλλον για την σύγχρονη νεολαία και διεξόδους άλλες...

επί λέξει είπε...

Όταν διαβάζω τέτοια κείμενα και κλαίω και γελάω και θυμάμαι και εύχομαι και δίνω μια στην ελπίδα (που τις άλλες φορές την αφήνω ήσυχη να κοιμάται) και λέω : μπορεί. Και πρέπει. Και θα γίνει. Ό,τι καλύτερο.

Να είσαι καλά!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Φίλε "επί λέξει", μέσα από τον περιορισμένο συγχρωτισμό μου με όλα αυτά τα παιδιά, έχω διακρίνει πολλά θετικά στοιχεία. Η ουσία τους είναι πολύ διαφορετική από την βιτρίνα...
Γι' αυτό κι ασχολούμαι τόσο μαζί τους!

Ναταλία είπε...

Ειλικρινά από τα πιο όμορφα ποστ που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό...
Οι φωτογραφίες πραγματικά μια ιστορία από μόνες τους μα και η όλη σου περιγραφή με καθήλωσε...!

 
GreekBloggers.com