Το τέλος του "Τρωκτικού" και των περί αυτό

Θα κλείσω τον προβληματισμό μου για το θέμα της εβδομάδας, την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, με μια σειρά επιγραμματικών σκέψεων και συμπερασμάτων, που θα είναι και απαντήσεις σε ζητήματα, που έθεσαν όσοι έγραψαν σχόλια στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση.
Δεν είναι κατ' ανάγκην ορθές οι θέσεις μου αυτές - αλλά είναι απλώς οι θέσεις μου, όπως τις διατύπωσα επωνύμως και σε άλλα sites ή portals, με αρνητικές και θετικές αντιδράσεις.

1. Η δολοφονία καθ' εαυτήν είναι απολύτως αποτρόπαια από όποιον και αν διεκπεραιώθηκε. Όποιος έχει χάσει πολύ δικό του νέο άνθρωπο, γνωρίζει ότι είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να ξεπεράσει ποτέ την οριστικότητα, το αμετάκλητο του θανάτου του, την στέρηση του μέλλοντος από έναν άνθρωπο, την στέρηση του ανθρώπου από τους δικούς του. Δεν έχω τίποτε άλλο να πω ως προς αυτό, χωρίς να γίνω μελοδραματικός και να χαθεί η ουσία της θλίψης, του πένθους, του αποτροπιασμού.
2. Το "Τρωκτικό" δεν ήταν blog (όπως και, δυστυχώς, πολλά, πάρα πολλά άλλα αντίστοιχα) δεν ήταν blog, με την κλασική έννοια, και γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως blog, να συγκαταλέγεται μεταξύ των blogs. Η πρακτική του δυσφημεί το blogging και δίνει την ευκαιρία σε καλοθελητές να συζητούν την άρση της ανωνυμίας στα blogs - θέμα στο οποίο είμαι αντίθετος, παρ' όλον ότι επί της ουσίας δεν γράφω ανωνύμως εδώ... Οποιοσδήποτε προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να βρει εδώ το πραγματικό μου όνομα.
3. Κατά την άποψή μου, το "Τρωκτικό" δεν έκανε ούτε δημοσιογραφία - οπωσδήποτε όχι την δημοσιογραφία, που θα ήθελα και που με ενδιαφέρει ως πολίτη και ως αναγνώστη, όχι την δημοσιογραφία, με την οποία μεγάλωσα. Δεν αντιλέγω ως προς το ότι όλος ο Τύπος κάθε χώρας και κάθε εποχής υπηρετεί ορισμένα συμφέροντα, αλλά εδώ έχει σημασία και ο τρόπος, με τον οποίο γίνεται κάτι τέτοιο, τα όρια το ήθος... και, βέβαια, το αν γίνεται επωνύμως ή ανωνύμως, ώστε να είναι κατά το δυνατόν ευδιάκριτα τα όποια συμφέροντα, τα κριτήρια, οι διαδρομές... και να μπορεί κάποιος να αντισταθεί, να διαμαρτυρηθεί, να κρίνει.
4. Οι παλιότεροι από μας είχαμε κάποτε ένα όνομα γι' αυτού του είδους την "δημοσιογραφία" - που, τουλάχιστον, ήταν, πάντως, επώνυμη! Την αποκαλούσαμε "Αυριανισμό" και "κιτρινισμό" και είχε στην ακμή της την ίδια τεράστια επιτυχία και κοινωνική επίδραση. Κάποιοι έβλεπαν τους κοινωνικούς και πολιτικούς κινδύνους των πρακτικών αυτών και αρνούνταν να πιάσουν στα χέρια τους οποιοδήποτε τέτοιο έντυπο. Ο μεγάλος και ευαίσθητος Μάνος Χατζιδάκις, όπως και αρκετοί άλλοι, ήταν από τα πρώτα θύματα του "Αυριανισμού" - κι όσοι τυχόν σήμερα στηρίζουν το είδος της "ελευθεροτυπίας", που πρεσβεύουν sites τύπου "Τρωκτικό", ας θυμηθούν ότι, αν τιμούμε και θυμόμαστε τον Χατζιδάκι ακόμα σήμερα, δεν είναι μόνον επειδή ήταν μεγάλος μουσικός ή προσωπικότητα του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και επειδή είχε μια συγκεκριμένη, συνολική στάση ζωής.    
5. Περί το "Τρωκτικό" υπήρξε μια τεράστια, δύσπεπτη ήδη, υποκρισία. Μολονότι όλοι λίγο-πολύ το γνώριζαν, ο Σωκράτης Γκιόλιας επέμενε να διαψεύδει οποιαδήποτε σχέση του με το site (πράγμα περίεργο, αν ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του)  και το δημοσιογραφικό συνάφι, μόνον τώρα, μετά την δολοφονία, θεώρησε σκόπιμο να αποκαλύψει ότι γνώριζε και καταδίκαζε το είδος και το επίπεδο της "δημοσιογραφίας" του "Τρωκτικού". Αν είχαν όλοι αυτοί οι ειδικοί και άμεσα ενδιαφερόμενοι μιλήσει ευθέως, νωρίτερα, πιθανόν το "Τρωκτικό" να είχε μείνει στα δέοντα κυβικά του και να μη είχε μεθύσει με την επιτυχία και τον κοινωνικό του ρόλο. Ίσως και να ζούσε ακόμη ο Σωκράτης Γκιόλιας, αν με αυτόν τον τρόπο τον είχαν προστατεύσει από τον εαυτό του...
6. Ήδη το "Τρωκτικό" διέκοψε την λειτουργία του... Δεν το θεωρώ αυτό αναγκαστικά πλήγμα για την ελευθεροτυπία - εκτός κι αν στην πορεία φανεί ότι η δολοφονία έσπειρε μεγάλο τρόμο γενικότερα και ότι έχουν φοβηθεί και στομώσει ακόμη και οι πραγματικοί δημοσιογράφοι, με την κλασική του όρου έννοια, με την δημόσια έκθεση.
7. Όπως οι περισσότεροι από μας, οι απλοί πολίτες, δηλαδή, δεν γνωρίζαμε τι, ποιός και γιατί συντηρούσε την λειτουργία του "Τρωκτικού", που δεν ήταν δα και χαμηλού κόστους, έτσι δεν γνωρίζουμε και γιατί έκλεισε... Αν ο ρόλος του ήταν αυτός, που οι φανατικοί του αναγνώστες θεωρούσαν ότι είναι, αν πίσω του υπήρχε αυταπάρνηση, καλή πρόθεση, τόλμη και εντιμότητα, απλώς δεν θα έκλεινε!
8. Θα προτιμούσα, ωστόσο, το site να είχε κλείσει όχι με σφαίρες, αλλά από την κοινωνική απομόνωση... Κάτι τέτοιο θα περιποιούσε τιμή στην κοινωνία μας - αντίθετα οποιαδήποτε μορφή αυτοδικίας, βίαιου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στον δημόσιο βίο και τρομοκρατίας αποτελεί κοινωνικό όνειδος, που πρέπει να ξεριζώσουμε με κάθε κόστος. Βρίσκεται έξω από τις αρχές, την παράδοση και την συλλογική κουλτούρα μας και έξω θέλουμε να παραμείνει!

Κλείνω με την ελπίδα και την ευχή να καταφέρουν οι Αρχές να ξεδιαλύνουν την πολύ σκοτεινή αυτή δολοφονία, ώστε να αναπαυθεί εκεί όπου βρίσκεται σήμερα ο άνθρωπος αυτός και να γαληνέψει η οικογένειά του - αλλά ίσως και η κοινωνία μας...