Η τρομοκρατημένη δημοκρατία...

Η Κυβέρνηση Σημίτη, που επαγγελλόταν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, όπως, δυστυχώς, φαίνεται εκ του αποτελέσματος, εκσυγχρόνισε, μεταξύ άλλων, και τις μεθόδους αναδιανομής του πλούτου, μέσω του Χρηματιστηρίου αυτή την φορά. Πολύς αθώος περί τα χρηματιστηριακά παιχνίδια "κοσμάκης", που είχε δει λίγο άσπρη μέρα τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, παρασύρθηκε από τις Σειρήνες, που ήταν και κυβερνητικές, και είδε τις όποιες αποταμιεύσεις του να γίνονται καπνός...
Τα χρόνια πέρασαν, οι μικρομεσαίοι, ξέχασαν τα μεγαλεία, που κάποτε ονειρεύονταν μέσω του δείκτη της Σοφοκλέους, το Χρηματιστήριο μετακόμισε στην Αθηνών, οι υπεύθυνοι της "ΔΕΚΑ" αθωώθηκαν, κι ο κοσμάκης σιγά-σιγά ισορρόπησε πάλι, κάπου χαμηλότερα, με το αποκούμπι των προσδοκιών απόδοσης των αφαλιστικών του εισφορών για ήρεμα γεράματα...
Η απληστία, όμως, είναι θηρίο εκ φύσεως και εξ ορισμού αχόρταγο, που έβαλε στο μάτι ακόμα κι αυτές τις προσδοκίες. Σε χρόνο ανύποπτο, μέσα στην γενική ευφορία της μετα-Ολυμπιακής εποχής, κάποιοι συνέλαβαν το σχέδιο των δομημένων ομολόγων και πούλησαν καινούρια όνειρα στις Διοικήσεις των Ταμείων, με τελικό κόστος των ασφαλισμένων. Το σχέδιο δεν ολοκληρώθηκε απολύτως, η απληστία ίσως να έκανε προσωρινά πίσω, ώς να καταλαγιάσει ο θόρυβος, αλλά απεργαζόταν, στο μεταξύ, μια καινούρια αναδιανομή πλούτου - πλούτου όχι υφιστάμενου, αφού αυτόν τον είχε κιόλας καταβροχθίσει, αλλά "πλούτου" μελλοντικού, προσδοκιών για κάποιο εφ' άπαξ, μια σύνταξη αξιοπρεπή, μια σύνταξη επιβίωσης... Δεν συζητώ εδώ τις διαδικασίες και τους όρους της συνταξιοδότησης, που έπρεπε πράγματι να εξορθολογισθούν. Το ζήτημα είναι ότι πειράχθηκαν οι απολαβές, ότι μειώθηκαν οι γλίχρες συντάξεις, ανώ αναλογικά ελάχιστα πειράχθηκαν οι υψηλές συντάξεις των προνομιούχων και των ευγενών Ταμείων.

Το περιβάλλον γύρω μας αγριεύει, μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτό των ήδη "εκσυγχρονισμένων" χωρών, που την βιτρίνα τους θαυμάζουμε όποτε ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και ούτε έχουμε χρόνο ούτε θέλουμε ούτε ενδιαφερόμαστε να δούμε τι κρύβεται από πίσω, πόσο οξύνονται όλο και περισσότερο οι ανισότητες, πόσο αδιαπέραστα γίνονται μέρα-μέρα τα όρια των τάξεων... και τι είδους εντάσεις, συγκρούσεις, εκρήξεις γεννά ή εγκυμονεί αυτό το μοντέλο άκρατου καπιταλισμού, που πόρρω απέχει από την Ευρώπη, που συνειδητά οικοδόμησαν οι μεταπολεμικοί οραματιστές πολιτικοί, πόρρω απέχει από τα ανθρώπινα ιδεώδη και τις ανθρώπινες ανάγκες.
Κάθε είδους συμφέροντα αντιμάχονται γύρω μας με θρασύτητα, για το ποιό θα αρπάξει τα περισσότερα και πώς, ποιό θα προλάβει να φάει τις σάρκες ενός σκόπιμα απροετοίμαστου Κράτους και των κατατρομαγμένων πολιτών του.

Η πρωτοφανής στα Ελληνικά χρονικά δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, νωρίτερα σήμερα το πρωί, δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι είναι πολύ μεγάλα τα συμφέροντα που δρουν ανεξέλεγκτα στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, ότι δεν γνωρίζουν από ηθικούς φραγμούς, όταν νοιώθουν πως αποκαλύπτονται, απειλούνται, στριμώχνονται, εκβιάζονται. Δεν γνωρίζω και δεν έχει, από την άποψη αυτή, τόση σημασία ούτε ποιός ήταν το θύμα ούτε ποιές ήταν οι προθέσεις του ή τι είδους δημοσιογραφία εξυπηρετούσε, πώς λειτουργούσε και γιατί. O αποτροπιασμός κι η θλίψη για την πολυεπίπεδη αυτή τραγωδία είναι, βέβαια, δεδομένα και αυτονόητα, αλλά αυτό, που κατ' αρχάς και πρωτίστως και πέραν πάσης αμφιβολίας αποκαλύπτει μια τέτοια δολοφονία είναι ότι τα θρυλούμενα ανελέητα συμφέροντα πράγματι υπάρχουν, συγκρούονται απηνώς μεταξύ τους και δεν ορρωδούν προ ουδενός!
Με τους τεχνηέντως τρομοκρατηθέντες πολίτες αυτής της χώρας, που έχουν προσβληθεί βάναυσα από το πολιτικό προσωπικό, στοιχίζονται τώρα και οι τρομοκρατημένοι δημοσιογράφοι, δηλαδή, ο κύριος μοχλός, που είχε νωρίτερα τρομοκρατήσει αυτούς τους πολίτες, για λογαριασμό του πολιτικού προσωπικού... Η προσβεβλημένη δημοκρατία γίνεται τώρα και τρομοκρατημένη, ο κύκλος του εκσυγχρονισμού ολοκληρώνεται!