Blogging & "blogging", δημοσιογραφία και "δημοσιογραφία"

Η αλήθεια είναι πως ως κοινωνία εύκολα και γρήγορα ξεπετάξαμε την απόπειρα αυτοκτονίας του κ. Ζαχόπουλου, πριν από 2,5 χρόνια, λόγω και των "πιπεράτων" λεπτομερειών της.
Μπορούμε τώρα να κάνουμε το ίδιο και με την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, που ίσως νάναι μια διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος;
Δεν το ξέρω, αλλά πολλοί το προσπαθούν, καθώς από την μια πλευρά εκτοξεύουν εκτός ουσίας αλλά πάντα πιασάρικους "πιπεράτους" και υπαινικτικούς χαρακτηρισμούς κατά όσων αμφισβητούν το ποιόν της δημοσιογραφίας και την προσωπικότητα του θύματος κι από την άλλη παλεύουν να μπουκώσουν όλους εμάς με την αγιογράφησή του.
Ωστόσο, η μαφιόζικη αυτή δολοφονία σπάει ήδη την κρούστα μιας από τις κοινωνικές μας πληγές και το πύον ρέει πλέον σε δημόσια θέα, έτσι κι αλλιώς. Ελπίδα κάποιων είναι να φτάσει γρήγορα η 1η Αυγούστου και να ξεχασθούμε όλοι γλυκά στην αγκαλιά του Ελληνικού Καλοκαιριού, ελπίδα τους να χρεωθεί σε μιαν ομάδα στυγερών τρομοκρατών το έγκλημα, τα νερά να θολώσουν, να μη μπορεί κανείς να συμπεράνει τίποτε - κυρίως να μη μπορεί κανείς να λάβει μέτρα για το μέλλον... και να τα βρούμε πάλι όλα αυτά  μπροστά μας!  
Είναι καλό, όμως, να ξεκαθαρίσουμε πρώτα-πρώτα μερικά πράγματα, κάποιους όρους και το περιεχομένο τους.

Όταν, πριν από 4-5 χρόνια πρωτοξεκίνησα το blogging, μέσα από το πρώτο blog "Asteroid", ο όρος σήμαινε την διατήρηση ενός δημόσιου προσωπικού ημερολογίου, όπου καταγράφαμε την καθημερινότητά μας, τις γνώμες μας για διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας ή μη, τις αναμνήσεις μας και ποικίλα άλλα μικρότερου ή μεγαλύτερου ενδιαφέροντος.
Στα 5 χρόνια, που μεσολάβησαν από τότε, το τοπίο άλλαξε ριζικά, με αποτέλεσμα τον τόνο στο Ελληνικό blogging να δίνουν πλέον τα δεκάδες blogs με δημοσιογραφικό - ενημερωτικό περιεχόμενο, οικονομικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό ή τουρλού-τουρλού... Μέσα από τον μεγάλο αριθμό και την μεγάλη επιτυχία των blogs αυτού του είδους, που θεώρησε σκόπιμο να ανοίξει, συνήθως ανώνυμα, ο κάθε μικρός ή μεγάλος, γνωστός ή άγνωστος, δημοσιογράφος, το blogging έχασε όχι μόνον τον αρχικό του χαρακτήρα - αυτόν ενός προσωπικού ημερολογίου - αλλά και το αρχικό του νόημα. Ο όρος blogger σήμαινε πλέον για τον πολύ κόσμο έναν δημοσιογράφο, που "τα χώνει" ανώνυμα επί δικαίων και αδίκων, πολιτικών, οικονομικών και καλλιτεχνικών παραγόντων, κι όχι έναν φτωχοδιάβολο σαν κι εμένα, ας πούμε, που ψάχνει διέξοδο για να βγάλει τα εσώψυχά του, όπως λέγαμε κάποτε, να τα συζητήσει, να κάνει μια κάποια ψυχανάλυση δημοσίως.
Η δυναμική του INTERNET, η δωρεάν και άμεση πρόσβαση, η ανωνυμία πομπού blogger και δέκτη αναγνώστη, το έλλειμμα αξιοπιστίας των επίσημων ΜΜΕ, η εθνική τάση προς την συνωμοσιολογία  ήταν μερικοί από τους παράγοντες, που διόγκωσαν το φαινόμενο των δημοσιογραφικών blogs. Προσέδωσαν στους διαχειριστές τους ισχύ δυσανάλογη με το μέγεθος της προσωπικότητάς τους και αμφιλεγόμενη, πολλούς τους μέθυσαν και τους ώθησαν  σε ατραπούς ολισθηρές... και άνοιξαν, τελικά, και τον διάλογο για το κατά πόσον έπρεπε να αρχίσει να αστυνομεύεται η δραστηριότητα του blogging, να αρθεί η ανωνυμία του μέσου. Όλα αυτά και η δημόσια συζήτηση περί αυτά  δεν αφορούσαν διόλου τους απλούς bloggers, οι οποίοι τρομοκρατήθηκαν ίσως από το ενδεχόμενο άρσης της ανωνυμίας, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, σιγά μη και μας πάνε στο αυτόφωρο για κανένα εμπρηστικό σχόλιο σε κάποιον, που μας μπήκε στην μύτη!!!

Το "παιχνίδι", λοιπόν, έχει αλλάξει, έχει χοντρύνει και μας έχει αφήσει πολύ πίσω όλους εμάς, που απλώς δημοσιοποιούμε μύχιες σκέψεις, έρωτες κι ανασφάλειες... Και δυσφημείται άδικα το αυθόρμητο blogging, στομώνει το φιλελεύθερο πνεύμα του, που σίγουρα δεν ήταν πάντα ιδιοφυές, αλλά ήταν, πάντως, γνήσιο, πηγαίο.
Δεν είναι αυτό blogging, όμως. Όπωςε δεν είναι δημοσιογραφία η αξιοποίηση της πλατφόρμας του Blogger για διασπορά αδιασταύρωτων ειδήσεων, δημοσίευση ανώνυμων καταγγελιών και παραπόνων, εκβιασμούς δημοσίων ή λιγότερο δημοσίων προσώπων, μια βολική σπίλωση εδώ, μια μπίζνα εκεί, μιαν αρπαχτή παραπέρα.
Η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει τέτοιες πρακτικές - ειδικά σε μία περίοδο, όπου υποτίθεται ότι παλεύει ή της επιβάλλουν να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων. Η εξυγίανσή της δεν μπορεί να περιορισθεί στην Οικονομία ούτε καν να αρχίσει απ' αυτήν. Η εξυγίανση θα πρέπει να αρχίσει μάλλον από την ατομική, συλλογική και επαγγελματική ηθική, που θα επεκταθεί εν συνεχεία στον τομέα της Οικονομίας.

Το θύμα της προχθεσινής τραγωδίας, όσο ζούσε, αρνείτο urbi et orbi ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με το τουλάχιστον αμφιλεγόμενο "Τρωκτικό". Άν ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του και την λειτουργία του, γιατί το αρνείτο άραγε;
Προχθές, μετά την δολοφονία του, οι συνεργάτες του "Τρωκτικού" δημοσιεύουν και παραδέχονται ότι αυτός ήταν ο δημιουργός κι η ψυχή του. Άλλο γιατί εδώ; Γιατί τον "δίνουν"; Γιατί αποκαλύπτουν κάτι, που ο ίδιος έκρυβε με κάθε τρόπο; Στέλνουν, μήπως, κι αυτοί κανένα μήνυμα και πού;

Τα ερωτήματα είναι πολλά και αναπάντητα για την ώρα.
Το προσωπικό και το κοινό του "Τρωκτικού" κηδεύουν τον ήρωά τους με τιμές εθνικού αγωνιστή, κάποιοι ψάλλουν κιόλας τον Εθνικό Ύμνο, στο site αναφέρεται ήδη ως "Σωκράτης ο Νεομάρτυρας" - και κανείς δεν σκέπτεται μήπως έτσι προσβάλλεται η ιδιότητα του Έλληνα πολίτη και του Χριστιανού...

Στο δημοσιογραφικό συνάφι, όμως, επί τέλους αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας. Άλλοι σε χαμηλούς κι άλλοι σε υψηλότερους τόνους αρχίζουν να λένε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη. Όλοι, φαίνεται, ξέρανε το τι γινότανε στις κουΐντες, αλλά κανείς δεν έβγαινε μπροστά ώς σήμερα,  να μιλήσει.
Ένας απίστευτος πόλεμος σχολίων και παρασχολίων έχει ξεκινήσει στο Διαδίκτυο, με στόχο να πληγούν μοιραία όσοι έστω και τώρα, έστω και κάπως αργά, έστω και μετά το αποτρόπαιο φονικό, προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο αντιπαράθεσης σ' αυτές τις πρακτικές της ντροπής ή της διατεταγμένης δημοσιογραφίας.
Μαθαίνουμε αίφνης από το "Τρωκτικό" ότι η Κα Βαγιάνη του protagon.gr και της ΕΡΤ, που τόλμησε να αμφισβητήσει το δημοσιογραφικό ήθος του θύματος,  έχει άνδρα πότη και διόλου ιππότη - ίσως την δέρνει κιόλας! Οποίο επίπεδο επιχειρηματολογίας... Την αποστόμωσαν!
Μαθαίνουμε κι από το "fimotro" ότι η κα Κέζα του "Βήματος", που σήμερα τοποθετήθηκε πολύ αρνητικά για το γενικότερο φαινόμενο των ανώνυμων αυτών blogs, είναι άσχημη, κρύβει το πρόσωπό της δημοσίως και γράφει και κατά παραγγελίαν ρεπορτάζ. Προφανώς, μια άσχημη γυναίκα θάπρεπε να κρύβεται στο σπίτι της, όχι να δημοσιογραφεί και, μάλιστα, επωνύμως!
Ο κ. Παπαχελάς επί του παρόντος γλιτώνει τον διασυρμό, γιατί απλώς ψέλισσε κάτι χθες από την πρώτη σελίδα της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ", χωρίς ονόματα ή φωτογραφήσεις προσώπων. Δεν αναφέρεται, γράφει, "στον δολοφονηθέντα συνάδελφο" - όχι, όχι προς Θεού, πώς μπορεί κανείς να σκεφθεί κάτι τέτοιο; - "ούτε και σε όσους πράγματι άνοιξαν δρόμους με αποκαλύψεις σε blogs κ.λπ..." Αναφέρεται "όμως, σε ανταλλαγές απειλών, εμφανώς κατευθυνόμενες επιθέσεις και άλλα ανορθόδοξα που προκύπτουν από μια προσεκτική ανάγνωση επιστολών και κειμένων", γράφει επί λέξει.
Ίσως αύριο, βέβαια, (ξανα)διαβάσουμε ότι ως κολλεγιόπαιδο, σπουδαγμένο στην Αμερική, με χρόνια στο ρεπορτάζ του Αμερικανικού Πενταγώνου, δεν μπορεί... μάλλον θα είναι πράκτορας της CIA ή της DIA, κατ' ελάχιστον...
Μετά είναι η σειρά του κ. Παπαδημητρίου, που τολμάει να φωτογραφήσει πρόσωπα και καταστάσεις - πρόσωπα, που όλοι αναγνωρίζουμε. Αυτός, μας λέει το fimotro,  είναι υποχείριο των Αλαφούζων και έχει τα γνωστά Γραφεία Τύπου - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...

Όπως εξελίσσεται αυτή η υπόθεση, χάνεται όλο και περισσότερο η ψυχραιμία, η Ιστορία θα δυσκολευθεί να βγάλει τελική κρίση κι η αλήθεια μπορεί να χαθεί μεσ' από τα χέρια μας - μαζί με τους δολοφόνους!
Για την ώρα ας κρατήσουμε ως θετικό ότι αρχίζει η δημόσια συζήτηση για το τι είναι δημοσιογραφία και τι όχι, τι υπακούει σε δεοντολογία και τι όχι, τι έχει σκοπό ευγενή και τι σκοπό άτιμο. Κι όσοι είναι πράγματι bloggers ας διαχωρίσουν τον εαυτό τους από εκείνους τους άλλους, που τελικά δεν είναι ούτε bloggers ούτε δημοσιογράφοι.