Γιοχάνεσμπουργκ ΙΙ - Inner City, η απαγορευμένη πόλη

Το van, που είχε τεθεί στην διάθεσή μας, περίμενε στην είσοδο του "The Michelangelo".
Κατέβηκα στην ώρα μου, χαμογέλασα συγκαταβατικά στον πορτιέρη του Ξενοδοχείου, που είχε κάτι από "Ηλία του 16ου" - στο μαύρο του, όμως, και μ' ένα σωρό σειρήτια και χρυσάφια στην στολή του.
Ο μαύρος οδηγός του van κρατούσε κιόλας την πόρτα ανοιχτή. Μπήκα βιαστικά και κάθησα. Έκλεισε την πόρτα, μπήκε κι αυτός μπροστά δεξιά, στην θέση του οδηγού, και γύρισε προς τα πίσω με βλέμμα ερωτηματικό: "Πού πάμε;".
"Στο κέντρο... Μια βόλτα στο κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ...".
Κάτι μουρμουράει σε αγγλικά σχεδόν ακατάληπτα. Δεν κατάλαβα απολύτως. Κάτι σαν "δεν ξέρω" ή "δεν μπορώ"... Άνοιξε την πόρτα του και βγήκε από το αυτοκίνητο, μπήκε στο Ξενοδοχείο... Δεν τον ξανάδα!
Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται ένας άλλος και παίρνει την θέση του στο τιμόνι.  Χαμογελάει, κοιτώντας πίσω και λέγοντας με αυτοπεποίθηση "Inner City, huh?"...
Ιnner City, λοιπόν - το κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ!..

Δεν χρειάσθηκε πολλή ώρα για να διανύσουμε την απόσταση από το γαλήνιο, ασφαλές Sandton ώς το κέντρο της πόλης. Διασχίσαμε ευρύχωρες, φαρδειές λεωφόρους, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Τα προάστεια του Γιοχάνεσμπουργκ δεν διαφέρουν πολύ από όσα βλέπουμε στις όμορφες, τακτοποιημένες πόλεις του Ευρωπαϊκού Βορρά ή των ΗΠΑ. Περιποιημένα πεζοδρόμια, καθαροί δρόμοι, λίγος ή και καθόλου κόσμος να περιφέρεται, παιδιά δεν παίζουν πουθενά έξω, σπίτια ζηλευτά - αλλά όλα με το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της πόλης αυτής: τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στην κορυφή των μαντρότοιχων και πάνω από τις καγκελόπορτες.

Αναπτύσσουμε ταχύτητα και δεν αργούμε να φτάσουμε στα όρια του Inner City. 

Κρατάω την φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου ήδη κι ετοιμάζομαι... Ανοίγω το παράθυρο δίπλα μου...

Ο οδηγός το καταλαβαίνει και μου λέει να το κλείσω.

"Επικίνδυνο", μουρμουρίζει... "Δεν θα σταματήσουμε πουθενά και καθόλου", διευκρινίζει. "Και το παράθυρο κλειστό"...

Συμμορφώνομαι! "Eyes only", σκέπτομαι... αλλά σιγά μη το βάλω κάτω. Ρυθμίζω την μηχανή όσο πιο καλά μπορώ για τις συγκεκριμένες συνθήκες, την κατευθύνω προς το κλειστό fume παράθυρο και αρχίζω: κλικ, κλικ, κλικ...

Οι φωτογραφίες, που ακολουθούν, είναι όλες τραβηγμένες μέσα από το κλειστό παράθυρο ενός van, που κινείται με αρκετά μεγάλη ταχύτητα στους δρόμους του Inner City του Γιοχάνεσμπουργκ μια Δεκεμβριάτικη Κυριακή, πρωί προς μεσημέρι.

Δεν διεκδικούν καλλιτεχνικές δάφνες, αλλά ελπίζω να δίνουν μια πολύ μικρή, αλλά, πάντως, στοιχειωδώς χαρακτηριστική γεύση από την ατμόσφαιρα ενός ιδιότυπου γκέτο μαύρων, στο κέντρο μιας πλούσιας, μεγάλης μαύρης πόλης, της οικονομικά πιο σπουδαίας πόλης μιας τεράστιας, ανεξάντλητης, μαύρης χώρας, της πιο ακμαίας οικονομίας της Αφρικής.  

Στην διάρκεια της σύντομης αυτής βόλτας δεν είδα κάτι επικίνδυνο ή απεχθές - όπως αυτά, που δυστυχώς πολύ συχνά πια βλέπουμε στο κέντρο της Αθήνας βράδυ ή ακόμα και πρωινές ώρες. Δεν είδα συναλλαγές ναρκωτικών, π.χ., ούτε και γυναίκες που μπορεί να επιδίδονταν σαφώς σε πορνεία... Μπορεί όλα αυτά να γίνονται κι εκεί - δεν ξέρω - αλλά, πάντως, δεν τα είδα στους δρόμους, από τους οποίους πέρασα εκείνη την Κυριακή το πρωί.

Είδα πολύ κόσμο, συχνά πλήθη ετερόκλητα και πολύχρωμα, συγκεντρωμένα εδώ κι εκεί.

Είδα εμπόριο και παραεμπόριο.

Είδα κυρίως μαύρους, ελάχιστους λευκούς - ίσως μόνον 2-3.

Είδα ερειπωμένα κτίρια.

Είδα πολλά - λίγα από τα οποία πρόλαβα να αποτυπώσω.

Κίνδυνο δεν αισθάνθηκα - κι ένας φίλος ντόπιος μου είπε τελικά ότι ναι, μάλλον, θα μπορούσα να ζήσω το φωτογραφικό μου όνειρο, να περπατήσω την πόλη, αλλά όχι μόνος και όχι με την συγκεκριμένη μηχανή στο χέρι! (OK, Rory. Την επόμενη φορά θάχω μια λιγότερο flashy μηχανή μαζί μου και θα σε αγκαζάρω για οδηγό).

  

Τσαμπουνοσύναξη του Αρχιπελάγους

Οι αναγνώστες αυτού του blog θα τόχουν προσέξει πως ο γράφων μιαν αδυναμία - αδιαπραγμάτευτη, όμως - στο Αρχιπέλαγος την έχει!

Είναι αίμα, που τρέχει στις φλέβες μας, το Αιγαίο, απόλυτη σταθερά της ζωής, συνθήκη επιβίωσης.

Είναι ο φλοίσβος στην ακροθαλασσιά κι η ζεστή άμμος κάτω από τα γυμνά μας πόδια, είναι η γλυκειά αύρα κι είναι το άγριο μελτέμι, οι έρωτες είναι κι οι ρεμβασμοί στους μώλους όλους των νησιών, τα ταξίδια που κάναμε και τ' άλλα, που θα μπορούσαμε να κάνουμε, που θέλαμε και που δεν προλάβαμε, ήχοι βημάτων σε βραδινά καλντερίμια, μυρωδιές ασβέστη και μουσικές, παλιές μουσικές και νέες, άνθρωποι, παλιοί άνθρωποι και νέοι, νεώτεροι, και παιδιά ακόμα, που τραγουδούν και γελούν και κλαίνε κάποτε με τσαμπούνες, με τουμπάκια, με βιολιά και λύρες... Αιγαίο είναι όλα, Αιγαίο είναι όλοι, εκείνοι κι εμείς - άλλο αίμα δεν έχουμε παρά μονάχα τούτο το μπλε! 

Για τον αποχαιρετισμό του 2010, του χρόνου, που φεύγει  - και στο καλό να πάει! - οργανώνονται δυό βραδιές, 29 και 30 Δεκεμβρίου, στο κέντρο "ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ" με τσαμπουνιέρηδες ή σαμπουνιέρηδες (όπως θέλετε, πήτε τους) του Αιγαίου... 

Την Τετάρτη, 29/12, ο Φραγκίσκος Τζιωτάκης, ο Νίκος Τσαντάνης, ο Χαρίτων Χαριτωνίδης (γκάιντα) και ο Σπύρος Καούρης.

Την Πέμπτη, 30/12, ο Κώστας Παπαχριστοδούλου, ο Γιώργος και ο Γιάννης Ρεφενές, ο Περικλής Σχινάς, ο Αλέξανδρος Κλειδωνάς, ο Θανάσης Στάθης με τον φίλο μου τον Γιάννη Ασημομύτη "Ρήγα" - από την Μύκονο οι δυό τελευταίοι.

Αν αγαπάτε το Αιγαίο κι αν αγαπάτε το τραγούδι της σαμπούνας, κάντε μια στάση... Έχω ακούσει κι έχω απολαύσει τους περισσότερους από τους δεξιοτέχνες αυτούς και εγγυώμαι ανεπιφύλακτα το ταλέντο, την ευαισθησία, την μοναδικότητα.
Και για τους επιφυλακτικούς έναντι της παραδοσιακής μουσικής, τούτο έχω να υπογράψω: δεν είναι μονάχα ο κόσμος που περνάει κι ο κόσμος που χάνεται αυτοί οι άξιοι άνθρωποι, είναι κι ο κόσμος που έρχεται, είναι οι μουσικές κι οι τεχνικές του χθες, που συναντιούνται με τον δυναμισμό και τις ανησυχίες του σήμερα, για να μας δώσουν την μουσική του αύριο, την Ελληνική μουσική του αύριο, την μουσική των παιδιών και των εγγονιών μας, το πάντρεμα των ήχων του Αιγαίου με ήχους ακόμα και jazz, όπως ιδιοφυώς τόχει καταφέρει ο Αλέξανδρος Κλειδωνάς, λ.χ.

Θα είμαι εκεί!..

Γιοχάνεσμπουργκ I - Oι άνθρωποι

Ήταν κιόλας μέσα Δεκεμβρίου όταν έφτασα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Τρίτη μου φορά στην πόλη αυτή, μέσα στα τελευταία 10 χρόνια, κι ήμουν περίεργος να δω αν υπήρχαν σπουδαίες αλλαγές... Αυτό για το οποίο δεν ήμουν καθόλου μα καθόλου προετοιμασμένος κι ούτε και τόθελα ήταν το να φτάσω να κάνω Χριστούγεννα εκεί... 

Δεν ήταν στα σχέδιά μου κάτι τέτοιο κι η αλήθεια είναι πως όσο πλησίαζαν τα Χριστούγεννα τόσο μ' έζωναν τα μαύρα φίδια ότι θα το ζούσα κι αυτό...

Τελικά το απέφυγα στο παρά πέντε - έφτασα τελικά στην Αθήνα, αργά την παραμονή των Χριστουγέννων, έπειτα από ένα απίστευτα κουραστικό ταξίδι πάνω από την  Αφρική αρχικά κι έπειτα πάνω από την εξουθενωμένη από τα χιόνια και το κρύο Ευρώπη. Άλλαξα αεροπλάνο στην Ζυρίχη, που ήταν βροχερή, κατασκότεινη, αλλά, ευτυχώς, με το αεροδρόμιό της ανοιχτό, κι έφτασα στην Αθήνα ένα ράκος με 20 ώρες ταξιδιού στους ώμους μου κι ένα κεφάλι βαρύ σαν σίδερο. Αλλά τουλάχιστον ήταν ακόμα παραμονή Χριστουγέννων κι έκανα Χριστούγεννα με ανθρώπους δικούς μου, αγαπημένους - κι όλους λευκούς κιόλας!!! 

Το Γιοχάνεσμπουργκ είναι απλωμένο σ' ενα αχανές οροπέδιο υψομέτρου 1.750 μέτρων. Ο καιρός τέοιαν εποχή ήταν βέβαια καλοκαιρινός, με θερμοκρασίες της τάξης των 25 βαθμών, αλλά στο υποτροπικό κλίμα οι καιρικές εναλλαγές είναι συχνό φαινόμενο. Η λιακάδα δίνει ξαφνικά την θέση της σε καταιγίδες πυκνές, ακόμη και σε χαλάζι, όπως μόλις την περασμένη Κυριακή, και η υγρασία στην ατμόσφαιρα είναι σχεδόν μόνιμη.  

Είναι χαρακτηριστικός να συναντιούνται στον ουρανό  του Γιοχάνεσμπουργκ βαριά σύννεφα με γλυκό φως ηλιοβασιλέματος...  

... και η επόμενη μέρα να ξημερώνει με μια λαμπρή ανατολή!

Ο κόσμος τότε βρίσκει ακόμη μιαν ευκαιρία να χαρεί το φως και την γλυκειά ζέστη. 

                           

Τα παιδιά βρίσκουν καταφύγιο στα συντριβάνια...

Οι ομπρέλλες χρησιμεύουν για να προφυλάσσουν από τον ήλιο κι όχι απ' την βροχή.

Τουρίστες και ντόπιοι σπεύδουν να φωτογραφηθούν κάτω από το τεράστιο άγαλμα του ζωντανού θρύλου, που λέγεται Nelson Mandela, στην ομώνυμη πλατεία.

Από την άλλη πλευρά, στα φανάρια και στις γωνίες των δρόμων το θέαμα είναι οικείο για όσους ζουν στην Αθήνα. Μαύροι - κυρίως - πουλάνε εποχιακά είδη ή κάνουν κάποιο αυτοσχέδιο show, προκειμένου να βιοπορισθούν...  

                           

Άλλοι απλώς κάθονται όπου βρουν σαν να σκέπτονται, σαν να περιμένουν...

Άλλοι προκαλούν με τον τρόπο τους τα βλέμματα... Αρκετά αποτελεσματικά!

Άλλοι φλερτάρουν - ή μήπως όχι;

Νομίζω ότι στην ουσία δεν έχουν αλλάξει πάρα πολλά από την εποχή του apartheid. Οι λευκοί εξακολουθούν να βρίσκονται μερικά σκαλιά παραπάνω, και στις ανώτερες τάξεις έχουν προστεθεί και κάποιοι μαύροι. Αλλά ο πολύς κόσμος εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες άθλιες ή, έστω, συνθήκες φτώχειας. Δεν μπορώ να ξέρω τι μπορεί να φταίει, αλλά εικάζω ότι οι μαύροι δεν ήταν φυσικά έτοιμοι να αναλάβουν μια τεράστια χώρα με απίστευτο φυσικό πλούτο και την μεγαλύτερη οικονομία της Αφρικής. Έπειτα από αιώνες καταπίεσης και περιθωριοποίησης, δεν είχαν ούτε κι έχουν ακόμη την παιδεία και την πείρα. Τα πράγματα μπορεί να αλλάζουν, βέβαια, αλλά αλλάζουν αργά... Η εγκληματικότητα είναι πολύ μεγάλη, οι διαφορές μεταξύ των τάξεων χαοτικές, η προκλητικότητα όσων έχουν χρήματα έντονη, η ανασφάλεια πανταχού παρούσα...  

Ο μέσος τουρίστας δεν κυκλοφορεί παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένα μέρη, όπου δεν υπάρχει κίνδυνος. Και, βέβαια, δεν κυκλοφορεί μόνος και ανέμελος...

Το κέντρο της πόλης, το inner city, είναι ένα είδος γκέτο, όπου απλώς δεν πατάει κανείς ξένος και οπωσδήποτε κανείς λευκός. Πλήθη στους δρόμους κι άνθρωποι σε ανάγκη, άλλοι εξαθλιωμένοι άλλοι όχι, κτίρια εγκαταλειμμένα, σχεδόν ερείπια. Όλα αυτά μπορεί ένας ξένος να τα δει μόνον αν το ζητήσει από τον οδηγό του, πάντα μέσα από το αυτοκίνητο, με τα τζάμια ανεβασμένα και χωρίς να σταματήσει πουθενά!  

Υποπτεύομαι, παρ' όλ' αυτά, ότι οι συνθήκες στο inner city θα είναι παράδεισος, συγκρινόμενες με αυτές στις παραγκουπόλεις, έξω από την πόλη...

Η χαρακτηριστικότερη εικόνα από όλο το Γιοχάνεσμνπουργκ - θα ττο πω αδίστακτα! - είναι τα συρματοπλέγματα...

Εδώ τα συρματοπλέγματα είναι απλά, αλλά συνήθως δεν είναι έτσι... Όλες οι μονοκατοικίες και τα gated communities των μεσαίων και ανώτερων τάξεων προστατεύονται από ψηλούς μαντρότοιχους, που καταλήγουν σε πυκνά συρματοπλέγματα στην κορυφή τους, που είναι όλα ηλεκτροφόρα! Η εικόνα σοκάρει όχι μόνον τον Ευρωπαίο, αλλά και τον Αμερικανό ακόμα, που γνωρίζει από ταξικές διαφορές και εγκληματικότητα... Αυτή είναι, ωστόσο, η πραγματικότητα και, όπως πρόσεξα, όταν πρόκειται να χτισθεί ένα σπίτι ή μια επαγγελματική εγκατάσταση, πρώτα χτίζεται η μάντρα γύρω-γύρω και τοποθετείται το ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα και έπειτα αρχίζει η κατασκευή, ώστε να προστατευθεί και το γιαπί με τα υλικά του.    

Το Γιοχάνεσμπουργκ, πάντως, παραμένει μια πολύχρωμη πόλη με εξαιρετικές ευκαιρίες για αγορές... Τα Malls του δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα καλύτερα Ευρωπαϊκά και Αμερικανικά αδελφάκια τους, όλες οι μεγάλες φίρμες παρούσες και οι τιμές ειδικά στον ανδρικό ρουχισμό, στα είδση σπιτιού και στο φαγητό είναι εξευτελιστικές...

  

Σε όλη την πόλη αλλά και στους αυτοκινητόδρομους συναντά κανείς κιόσκια, τέντες ή απλώς ομπρέλλες, όπου πουλάει ο καθένας την πραμάτεια του ή την αγροτική παραγωγή του... 

Η κίνηση είναι πάντα μεγάλη και έντονη. Από το πρωί ώς το βράδυ... ώς την ώρα που ένα υπέροχο φεγγάρι θα ανατείλει και θα σταθεί πάνω από την πόλη...

Πέφτει η νύχτα, λοιπόν, αλλά θα πούμε κι άλλα για το Γιοχάνεσμπουργκ... Δεν τελειώσαμε!

Πιτσιρίκος: Ραντεβού στους δρόμους

Η αλήθεια είναι πως δεν συμφωνώ πάντα με τον "Πιτσιρίκο".
Θεωρώ ότι μερικές φορές παρασύρεται από το πνεύμα του, την ικανότητά του, δηλαδή, στην χιουμοριστική γραφή, με αποτέλεσμα να διολισθαίνει προς απόψεις επικίνδυνες - προ ετών, μάλιστα, είχαμε στήσει έναν παροιμιώδη για τα μέτρα της τότε μπλογκόσφαιρας "καυγά", με αφορμή μιαν αμφιλεγόμενη τοποθέτησή του για την τρομοκρατία, στην οποία είμαι κάθετα αντίθετος.
Ωστόσο, το διόλου χιουμοριστικό σημερινό του ρεπορτάζ από τα χθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας είναι άλλης τάξεως αφήγημα, για το οποίο και του βγάζω το καπέλο! Πρόκειται για προσωπική μαρτυρία αρκούντως χαμηλών τόνων, για ντοκουμέντο, που δυστυχώς στηρίζει τα συμπεράσματα, που εξάγονται ευθέως από όσα βίντεο κάνουν σήμερα τον γύρο του κόσμου.
Οι "νεαροί", που κινήθηκαν τόσο επιθετικά χθες και προκάλεσαν τις εκρήξεις πρωτοφανούς βίας, δεν είχαν καμμία σχέση με τους αυθόρμητους διαδηλωτές. Ήταν, άλλωστε, πολύ καλά εξοπλισμένοι και οργανωμένοι, όπως ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει από τα βίντεο.
Το ερώτημα πλέον αφορά στην εκτελεστική εξουσία: Αφού είναι τόσο πεπεισμένη για την ορθότητα των ενεργειών της και για την ευρεία κοινωνική στήριξή της, αφού διαθέτει την δεδηλωμένη στην Βουλή και περνάει σχετικά άνετα τα νομοσχέδιά της, γιατί, παρ' όλ' αυτά, διέπεται από προφανή πανικό, γιατί κινείται με τρόπο τέτοιο, ώστε να επιβεβαιώνει τα χειρότερα για την ίδια και για το πού οδηγεί την χώρα και την κοινωνία.
Όσα συνέβησαν χθες, με αποκορύφωση την επίθεση κατά του αφελούς πρώην Υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, δείχνουν ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη το βάθος και το εύρος του αρνητικού λαϊκού αισθήματος. Δείχνουν, όμως, και ότι πολύ σύντομα η ραγδαία εξαπλούμενη κοινωνική κατάθλιψη μπορεί να βρει διεξόδους ανεξέλεγκτες στην οργή, οπότε βία θάναι κι η απάντηση στην Κρατική βία, που εκφράζεται όχι μόνον μέσω των δυνάμεων καταστολής αλλά και μέσω των προκλητικών πολιτικών λόγων, ακόμη και των Νόμων, που γκρεμίζουν ασύδοτα και απροσχημάτιστα το Ευρωπαϊκό μας κεκτημένο.

Διαβάστε τον Πιτσιρίκο στο Ραντεβού στους δρόμους και πάρτε τον στα σοβαρά...

Βία κι άλλη βία

Οι θέσεις μου για την βία είναι γνωστές σ' όσους με ξέρουν ήδη από την πρώτη φάση του Asteroid blog και σ' όσους με ξέρουν προσωπικά.
Η βία είναι αναποτελεσματική. Κι όταν ακόμη παράγει αποτελέσματα, είναι συνήθως τα αντίθετα από όσα επιδιώκουν οι αυτουργοί της - γι' αυτό, άλλωστε, μερικές φορές η βία ασκείται προβοκατόρικα και αξιοποιείται δεόντως και αρμοδίως.
Η βία είναι αποκρουστική και καταδικαστέα απ' όπου κι αν προέρχεται - από αριστερούς, δεξιούς, μετανάστες, φιλήσυχους νοικοκυραίους, αστυνομία ή τρομοκράτες.
Η βία δεν έχει ηθική δικαιολόγηση.
Μπορεί, όμως, να έχει εξήγηση, να υπακούει στον κανόνα του αιτίου και του αιτιατού.
Και μια κοινωνία, μια πολιτική τάξη, ένα ευνομούμενο Κράτος, μια σύγχρονη Δημοκρατία, οφείλουν να την καταδικάζουν απερίφραστα, αλλά αμέσως μετά, ταυτόχρονα ήδη, οφείλουν να αναλύουν τα γεγονότα, να συνθέτουν τις παραμέτρους, να αξιολογούν με ψυχραιμία και να ενεργούν έτσι ώστε να μη επαναλαμβάνονται οι ίδιες μικρές ή μεγάλες τραγωδίες.
Αυτό είναι που λείπει κι αυτό είναι που μας κάνει να ζούμε και να ξαναζούμε ίδιες καταστάσεις.
Κόμματα, πολιτικοί, Κράτος, Φορείς σπεύδουν πάντα να καταδικάσουν την μία ή την άλλη έκφραση βίας - συχνά με τις ίδιες διατυπώσεις καρμπόν - κι ώς εκεί!
Τον Δεκέμβριο του 2008, η Ελλάδα συγκλονίσθηκε από την δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Ναι, ο δολοφόνος Αστυνομικός τιμωρήθηκε, αλλά δεν ακούσαμε τίποτε για παρέμβαση και αλλαγές στον τρόπο επιλογής και αξιολόγησης των Αστυνομικών, στην λειτουργία  της Αστυνομίας, στο νομικό και πρακτικό πλαίσιο  χρησιμοποίησης των όπλων...
Τον Μάρτιο του 2010, ένας μικρός Αφγανός αποτέλεσε την τραγική παράπλευρη απώλεια ενός ακόμη ανόητου τρομοκρατικού χτυπήματος, που ίσως να είχε αποφευχθεί, αν είχαν αξιολογηθεί καλύτερα και ταχύτερα οι παρακολουθούμενες τηλεφωνικές συνομιλίες των τρομοκρατών και η προειδοποίησή τους. Αυτό δεν έγινε, αλλά δεν μάθαμε κι αν, ύστερα από την τραγωδία αυτή, στελεχώθηκε με αξιολογότερα άτομα η αρμόδια Υπηρεσία.
Τον Μάιο του 2010, 3 συμπολίτες μας κι ένα αγέννητο μωρό βρήκαν τραγικό θάνατο σε ένα υποκατάστημα της MARFIN BANK. Οι ακριβείς συνθήκες παραμένουν αδιευκρίνιστες και το επίσημο πόρισμα αγνοείται, πολλώ μάλλον οι ένοχοι. Ακούσαμε ότι το υποκατάστημα λειτουργούσε, χωρίς να διαθέτει όλες τις απαιτούμενες άδειες, ακούσαμε ότι οι πόρτες ήταν κλειδωμένες και ότι είχε απαγορευθεί στους υπαλλήλους να φύγουν, ακούσαμε ότι υπάρχουν φωτογραφίες και βίντεο των ανίερων "πυρπολητών", ακούσαμε πολλά και διάφορα, αλλά δεν μάθαμε ποτέ τι απ' όλα αυτά ισχύει και τι καινούρια επιχειρησιακά σχέδια εκπονήθηκαν, ώστε στις συνθήκες της διαρκούς κοινωνικής κρίσης, που βιώνουμε, να αποφύγουμε τουλάχιστον την απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Η βία, το επαναλαμβάνω, δεν έχει δικαιολόγηση, αλλά συνήθως έχει εξήγηση. Το τι, το πώς, το ποιός, το γιατί έχουν απάντηση και συχνά έχουν κι ονοματεπώνυμο.
Η μηχανιστική, φραστική καταδίκη των τραγωδιών δεν αρκεί και δεν προλαμβάνει την επανάληψή τους.
Το παρόν και το μέλλον χτίζονται μόνον με στέρεα υλικά - και τα μεγάλα λόγια, οι πρόχειρες  καταδίκες κι οι στείροι χαρακτηρισμοί δεν συγκαταλέγονται σ' αυτά.   
 

Οι μεγάλες αλήθειες είναι πάντα αποκαλυπτικές

Χωρίς Λόγια - χρειάζονται;

Εμπνευσμένη αφίσα από μια σειρά πολλών ανάλογα εντυπωσιακών εδώ .

Όπου ακούς συναίνεση, ανθρώπινο κρέας μυρίζει...

Η πρόθεση της Κυβέρνησης να νομοθετήσει την περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζόμενων χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας δείχνει πλέον και στους αγαθότερους από μας ότι η πράγματι ώς έναν βαθμό απαραίτητη δημοσιονομική εξυγίανση και το νοικοκύρεμα του Κράτους δεν ήταν παρά το πρόσχημα. Η Ελλάδα γυρνάει σελίδα, όχι για να πορευθεί προς το μέλλον, που, άλλωστε κανείς δεν διακρίνει επί του παρόντος, αλλά για να οδηγηθεί εκεί που ποτέ πριν δεν ήταν: σε συνθήκες πρώιμου, άγριου Καπιταλισμού... ούτε καν ώριμου Καπιταλισμού, Καπιταλισμού με στοιχειώδες μέτρο και ευαισθησία τόση όση χρειάζεται για την προστασία των πιο αδύναμων και του κοινωνικού ιστού.
Τα μέτρα, που προτείνονται, όχι μόνον δεν έχουν καμμία σχέση με την δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά μάλλον θα την δυσχεράνουν κιόλας, στον βαθμό, που θα προκαλέσουν βαθύτερη ύφεση και μείωση των εσόδων από την άμεση φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές.
Οι χαμηλότεροι μισθοί στην Ευρώπη, οι Ελληνικοί, θεωρούνται τώρα φρένο στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας στο εξωτερικό - αλλά ουδείς μας λέει ποιά είναι, τέλος πάντων,  τα προϊόντα αυτά, που παραμένουν στα αζήτητα λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής από τα καλοπληρωμένα Ελληνικά χέρια... Αντιθέτως, ακούμε μονότονα ότι, ουσιαστικά, ούτε παράγουμε τίποτε ούτε εξάγουμε τίποτε.
Πιθανόν, βέβαια, να αναφέρονται στις τουριστικές μας υπηρεσίες, που είναι πράγματι ακριβές - όχι, όμως, γιατί επιβαρύνονται από τους μισθούς που απολαμβάνουν τα γκαρσόνια κι οι καμαριέρες σε εστιατόρια και ξενοδοχεία, αλλά γιατί οι επιχειρηματίες του Τουρισμού, ειδικά στα νησιά, πορεύονται με βάση το πόσα θέλουν να βγάζουν, ώστε να λειτουργούν μόνον 6 μήνες τον χρόνο.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η Κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να πορευθεί μόνη της όσο ακόμη αντέχει... Κι αν, όπως εύχομαι κι εγώ και όλοι μας,  έχουν δίκηο εκείνοι κι όχι εμείς, μόνη θα δρέψει τις δάφνες της δόξας και τους καρπούς της επιτυχίας! Το βλέπω λίγο χλωμό αυτό, όμως...

Για την αρωγή της "ΑΡΩΓΗΣ"

Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους! Το ξέρουμε και προσέχουμε όλοι όσο μπορούμε...
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι, για τους οποίους οι καιροί είναι ακόμα πιο δύσκολοι - και θάταν πάντα έτσι, δίχως διέξοδο, αν δεν υπήρχαν ανάμεσά μας άνθρωποι, που μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν την μια ή την άλλη κατάσταση.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η "ΑΡΩΓΗ", για να σταθεί δίπλα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες... αλλά όσοι την απαρτίζουν, διαθέτοντας χρόνο και καλή διάθεση, χρειάζονται από δίπλα και την δική μας αρωγή, μ' όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας να την προσφέρει...

Όσοι νομίζουν πως μπορούν να συνδράμουν το έργο της "ΑΡΩΓΗΣ", αγοράζοντας ένα δώρο από το φετινό Χριστουγεννιάτικο Bazaar, 11 & 12 Δεκεμβρίου - αυτό τα Σαββατοκύριακο, δηλαδή! - θα είναι σίγουροι πως ειδικά την φετινή χρονιά τα χρήματά τους θα πιάσουν extra τόπο! Κάποιος θα χαρεί το δώρο τους, που θάναι δώρο φτιαγμένο από χέρι σπουδαίο, και πολλοί περισσότεροι θα βοηθηθούν, μέσα από την συγκεκριμένη επιλογή!  

Κι αν οι Αχαρνές δεν είναι για όλους εύκολος προορισμός, υπάρχει και χάρτης:

Ενώ για όσους ακόμα δυσκολεύονται υπάρχει κι η λύση του Cheapart, του γνωστού χώρου στα Εξάρχεια, Α. Μεταξά 25, που φιλοξενεί εκθέματα της "ΑΡΩΓΗΣ". 

   

London calling

Μολονότι έχω έρθει ουκ ολίγες φορές στο Λονδίνο χειμώνα, ποτέ δεν τόχω δει έτσι... Ακόμη και το '94, που, θυμάμαι, είχα μείνει δυό μήνες τέτοιαν εποχή, ο καιρός ήταν βατός: κρύο, η γνωστή υγρασία, βροχή πότε-πότε, αλλά όχι μια πόλη σχεδόν ακινητοποιημένη από τις πολικές θερμοκρασίες και τα χιόνια.

Το θέαμα είναι, ωστόσο, μοναδικό - έστω κι αν η ολόλευκη αυτή φορεσιά της πόλης κι η γενική μουντάδα στερεί από την πόλη - και ττον αθεράπευτο φωτογράφο - την πολυχρωμία, για την οποία είναι γνωστή η αγγλική πρωτεύουσα. Πολλές φωτογραφίες απ' όσες κατάφερα να βγάλω στον ελεύθερο χρόνο μου θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μαυρόασπρες!!!

Ο κόσμος αποφεύγει την κυκλοφορία, που έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολη τις προηγούμενες ημέρες, λόγω των φοιτητικών κινητοποιήσεων (που κι αυτές βλέπουν διάλειμμα μέσα σε τέτοια βαρυχειμωνιά) αλλά και λόγω απεργιών στον Υπόγειο. ΟΙ φοιτητές κι οι μαθητές διαμαρτύρονται για τις αυξήσεις των διδάκτρων κι οι εργαζόμενοι στον Υπόγειο για απολύσεις. Τα ίδια ή περίπου τα ίδια συμβαίνουν κι εδώ, όπως και στην Ελλάδα, πράγμα, που για το φτωχό μου μυαλό σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος με το σκεπτικό των Κυβερνήσεων του πολιτισμένου κόσμου μας - εκτός κι αν όλοι οι λαοί παρανόησαν ομαδικά... 

Οι Λονδρέζοι, πάντως, μπορεί να αποφεύγουν τις μετακινήσεις για δουλειές ή για ψώνια, αλλά τα πάρκα έχουν την τιμητική τους έτσι κι αλλιώς. Πολύς κόσμος χαζεύει το απέραντο λευκό χαλί, που ώς προχθές ήταν πράσινο, και τις παγωμένες λίμνες.

Η Oxford street έχει στολισθεί κανονικά...

Οι πλανόδιοι μουσικοί κάνουν ό,τι κάνουν πάντα...

Οι βιτρίνες του Selfridge φορούν τα πιο έντονα χρώματα...

... αλλά η κίνηση παραμένει αραιή τόσο στην Oxford όσο και σ' όλους τους γύρω δρόμους. 

Η αγορά ανησυχεί ότι αυτή η αιφνίδια βαρυχειμωνιά θα έχει τεράστια αρνητική επίπτωση στις εορταστικές πωλήσεις, αλλά η παγωνιά είναι τέτοια, που αποθαρρύνει τις μετακινήσεις και απομακρύνει, αναβάλλει, την διάθεση για ψώνια...   

Παρ' όλ' αυτά, ασφαλείς και διασταυρωμένες πληροφορίες επιμένουν ότι τα Χριστούγεννα δεν ματαιώνονται... Ούτε καν αναβάλλονται! Έρχονται, πλησιάζουν, καταφτάνουν έτσι κι αλλιώς... και στο Λονδίνο κι αλλού!!! 

Καλά να τα περάσουμε όλοι!