Όπου ακούς συναίνεση, ανθρώπινο κρέας μυρίζει...

Η πρόθεση της Κυβέρνησης να νομοθετήσει την περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζόμενων χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας δείχνει πλέον και στους αγαθότερους από μας ότι η πράγματι ώς έναν βαθμό απαραίτητη δημοσιονομική εξυγίανση και το νοικοκύρεμα του Κράτους δεν ήταν παρά το πρόσχημα. Η Ελλάδα γυρνάει σελίδα, όχι για να πορευθεί προς το μέλλον, που, άλλωστε κανείς δεν διακρίνει επί του παρόντος, αλλά για να οδηγηθεί εκεί που ποτέ πριν δεν ήταν: σε συνθήκες πρώιμου, άγριου Καπιταλισμού... ούτε καν ώριμου Καπιταλισμού, Καπιταλισμού με στοιχειώδες μέτρο και ευαισθησία τόση όση χρειάζεται για την προστασία των πιο αδύναμων και του κοινωνικού ιστού.
Τα μέτρα, που προτείνονται, όχι μόνον δεν έχουν καμμία σχέση με την δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά μάλλον θα την δυσχεράνουν κιόλας, στον βαθμό, που θα προκαλέσουν βαθύτερη ύφεση και μείωση των εσόδων από την άμεση φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές.
Οι χαμηλότεροι μισθοί στην Ευρώπη, οι Ελληνικοί, θεωρούνται τώρα φρένο στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας στο εξωτερικό - αλλά ουδείς μας λέει ποιά είναι, τέλος πάντων,  τα προϊόντα αυτά, που παραμένουν στα αζήτητα λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής από τα καλοπληρωμένα Ελληνικά χέρια... Αντιθέτως, ακούμε μονότονα ότι, ουσιαστικά, ούτε παράγουμε τίποτε ούτε εξάγουμε τίποτε.
Πιθανόν, βέβαια, να αναφέρονται στις τουριστικές μας υπηρεσίες, που είναι πράγματι ακριβές - όχι, όμως, γιατί επιβαρύνονται από τους μισθούς που απολαμβάνουν τα γκαρσόνια κι οι καμαριέρες σε εστιατόρια και ξενοδοχεία, αλλά γιατί οι επιχειρηματίες του Τουρισμού, ειδικά στα νησιά, πορεύονται με βάση το πόσα θέλουν να βγάζουν, ώστε να λειτουργούν μόνον 6 μήνες τον χρόνο.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η Κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να πορευθεί μόνη της όσο ακόμη αντέχει... Κι αν, όπως εύχομαι κι εγώ και όλοι μας,  έχουν δίκηο εκείνοι κι όχι εμείς, μόνη θα δρέψει τις δάφνες της δόξας και τους καρπούς της επιτυχίας! Το βλέπω λίγο χλωμό αυτό, όμως...