Η Ύβρις...

Ο κόσμος είναι απλός...

Κι ο άνθρωπος γυμνός...

Γυμνός έρχεται, γυμνός αποχωρεί.

Κι ο καιρός, μετά τις πυρηνικές διαστάσεις του σεισμού της Ιαπωνίας, κατάλληλος - ξανά! - για να το θυμηθούμε αυτό. Και για να γίνει κάτι τούτη την φορά.

Ο πλανήτης κι οι άνθρωποι πάνω του έζησαν, επιβίωσαν, χιλιάδες χρόνια με τους υπάρχοντες φυσικούς πόρους, που, χάρις στην θαυμαστή οικονομία της Φύσης, μπορούν να ανανεώνονται όσο κι όπως χρειάζεται σε κύκλο αέναο κι αιώνιο. Οι φυσικοί αυτοί πόροι αρκούν για όλους, όπως για όλους, σ' όλον τον πλανήτη, δίχως εξαιρέσεις κι αποκλεισμούς, αρκεί ακόμα κι ο υλικός πλούτος - αν, εννοείται, δεν παρείσφρυε η απάνθρωπη μανία της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου αυτού στα χέρια των ολίγων. Ολίγων Κρατών και ολίγων ατόμων, αντίστοιχα.

Η μανία αυτή της υπερσυγκέντρωσης, που χαριτωμένα ονοματίζεται "ανάπτυξη" για νάχει πίσω από πού να κρυφτεί, οδηγεί την Φύση, τον πλανήτη, τον άνθρωπο, σε τελική ανάλυση, στα όριά του κι έξω, πολύ πέρα, απ' αυτά... κι απολήγει συχνά σ' αυτό, που οι αρχαίοι ονόμαζαν "Ύβρι" και που συνεπαγόταν την "Νέμεσι".

Πριν από 40-50 χρόνια χρειαζόμασταν 30 μέρες για να φτάσουμε στην Αμερική, ενώ τώρα αρκούν 9-10 ώρες. Κι όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι, επιζητούμε να σπάσουμε το φράγμα του ήχου, να ταξιδεύουμε με ταχύτητες υπερηχητικές, να φτάνουμε σε 3-4 ώρες. Κι ακόμα δεν μας αρκεί να πετάμε απλώς, αλλά θέλουμε και αεροπλάνα διώροφα και τριώροφα, αεροπλάνα με μπαρ και κρεβατοκάμαρες.

Δεν αρκούν τα tankers, αλλά θέλουμε super tankers, που, αν ατυχήσουν, είναι τέτοια η έκταση της μόλυνσης, ώστε να είναι δύσκολη ή και αδύνατη η αντιμετώπισή της.

Δεν αρκούν για αναψυχή τα "απλά" κρουαζιερόπλοια, αλλά ναυπηγούνται κρουαζιερόπλοια με μήκος, ύψος και όψη ίσα με ένα οικοδομικό τετράγωνο της Κυψέλης, που σε περίπτωση ανάγκης δύσκολα εκκενώνονται εγκαίρως.

Άπειρα τα παραδείγματα κι οι αναλογίες των υπερβολών, που απαντούν σε φτιαχτές ανάγκες! 

Όλη αυτή η ανάπτυξη, όμως - η υπερανάπτυξη, καλύτερα - και οι οικονομίες (τερατώδους) κλίμακος απαιτούν όλο και περισσότερους φυσικούς πόρους, πέρα από τις δυνατότητες της οικονομίας της Φύσης και της διαδικασίες ανανέωσής τους, πέρα ακόμη κι από την Φύση καθ' εαυτήν, πέρα, κυρίως, από την δυνατότητα του ανθρώπου να διαχειρισθεί τις συνέπειες της υπερκατανάλωσης των φυσικών πόρων ή των ατυχημάτων. 

Σε μια χώρα, που με νωπές ακόμα τις μνήμες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, η πριν από 40 χρόνια κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στην Φουκισίμα μου φέρνει πιο πολύ σε Ύβρι κι όχι τόσο σε αναγκαία ανταπόκριση σε πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες. Κι αν η Νέμεσις χτυπάει τώρα τους δυστυχείς Ιάπωνες, τα μαθήματα από την καταστροφή αυτή μπορούν και πρέπει να αφορούν όλους εμάς τους υπόλοιπους...